Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2018r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Tomasz Cichocki
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2018 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  powództwo oddala w całości

II.  nie obciąża powoda kosztami procesu na rzecz pozwanej.

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 69,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu. Podniósł, że umową cesji nabył od wierzytelność w stosunku do pozwanej od (...) S.A. z siedzibą W. z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych. W ramach umowy z wierzycielem pierwotnym zostały wystawione dokumenty księgowe stanowiące podstawę powództwa. Łączna wysokość zadłużenia pozwanej z tytułu niezapłaconych skapitalizowanych odsetek wynosi 69,39 zł, kwota ta stanowi należność odsetkowa wynikającą z sumy odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od następnego dnia wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych oraz ich wartość do dnia poprzedzającego wygenerowanie pozwu. Żądaniem pozwu objęte są także odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód podniósł, że w elektronicznym postępowaniu upominawczym wystąpił przeciwko pozwanej o zapłatę należności głównej w kwocie 868,08 zł, wynikającej z dokumentów księgowych powołanych w pozwie w tej sprawie. Żądanie pozwu w epu nie obejmowało jednak należności ubocznych w postaci odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wynikało to z nieprawidłowości działania systemu (...) od początku 2016r. do 19.12.2016r., tj. niedostosowania działania systemu e-sądu do zmiana Kodeksu cywilnego od 01.01.2016r.

Pozwana M. K. wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła zarzut przedawnienia roszczeń. Zaprzeczyła także by otrzymała nakaz zapłaty wydany w postepowaniu elektronicznym, co do zasądzenia kwoty należności głównej o jakiej mowa w uzasadnieniu pozwu. Nie żądała zasądzenia od powoda kosztów procesu w razie oddalenia powództwa.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Do pozwu zostały załączone kserokopie 2 umów abonenckich, zgodnie z którymi M. K. w dniu 11.10.2010r. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...) na okres 29 miesięcy oraz w dniu 03.09.2012r. umowę nr (...) na okres 29 miesięcy. Przy zawarciu obydwu umów pozwana otrzymała dekoder.

(d.: umowy – k. 12-14, 15-16)

(...) S.A. miał wystawić faktury za korzystanie z pakietów programów telewizji satelitarnej: wymagalną 11.01.2015r. na kwotę 10,00 zł, 11.02.2015r. na kwotę 10,00 zł, 11.03.2015r. na kwotę 10.00 zł, 11.01.2015r. na kwotę 10,00 zł, 11.02.2015r. na kwotę 10,00 zł, 11.03.2015r. na kwotę 10,00zł, 11.01.2015r. na kwotę 49,90 zł, 11.03.2015r. na kwotę 49,90 zł, które nie zostały opłacone.

Ponadto w dniu 29.06.2015r. miała zostać wystawiona nota księgowa nr (...) tytułem kary umownej z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym na kwotę 324,58 zł płatną 20.07.2015r. oraz w dniu 15.03.2016r. notę obciążeniową nr (...)/01z tytułu kary umownej z tytułu braku zwrotu sprzętu (dekodera) na kwotę 340,00 zł płatną do 29.03.2016r.

Noty księgowe również miały zostać nieopłacone.

(d.: zestawienie niezapłaconych faktur – k. 6, kserokopie not obciążeniowych - k. 17, 17v)

W dniu 06.09.2016 r. (...) S.A. w W. zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K..

(d.: umowa k. 9-10)

Pozew w sprawie została wniesiony dnia 28.06.2018r.

(d.: potwierdzenie nadania k. 19)

Powództwo nie jest zasadne.

W ocenie Sądu, powód nie udowodnił tego, iż przysługuje mu roszczenie względem pozwanej zgłoszone w pozwie, w szczególności nie wykazał nabycia wierzytelności oraz jej istnienia.

Powód nie przedstawił dokumentów wykazujących jego następstwo prawne, ani potwierdzających fakt istnienia wierzytelności poprzednika prawnego powoda wobec pozwanej.

Przedłożona przez powoda umowa przelewu wierzytelności z dnia 06.09.2016 r., w ocenie Sądu, stanowi dowód wyłącznie tego, że doszło do zawarcia takiej umowy. Brak natomiast dowodu, iż obejmowała ona m. in. wierzytelność wskazaną w pozwie. Zgodnie z w/w umową przedmiotem cesji miały być wierzytelności szczegółowo określone w Załączniku nr 1 (papierowym) „Wykaz Wierzytelności Telewizyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.”, Załączniku nr 2 (papierowym) „Wykaz Wierzytelności Telekomunikacyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.”, Załączniku nr 3 (CD) „Wykaz Wierzytelności Telewizyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.” oraz Załączniku nr 4 (CD) „Wykaz Wierzytelności Telekomunikacyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.”

Żaden z wymienionych załączników nie został załączony do pozwu.

Powód do pozwu załączył również niepotwierdzone za zgodność kserokopie umów wierzyciela pierwotnego z pozwaną o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z faktu tego jednak nie wynika, że w trakcie ich obowiązywania powstało zadłużenie pozwanej wobec wierzyciela pierwotnego. Dochodzona pozwem kwota stanowi sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczonych od następnego dnia po dniu wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych. Powód nie przedłożył jednak tych dokumentów księgowych, poza niepotwierdzonymi za zgodność z oryginałem kopiami not obciążeniowych. Nie jest zatem możliwe zweryfikowanie, czy dokumenty takie w ogóle zostały wystawione, a tym bardziej, czy należności w nich stwierdzone mają oparcie w zawartych przez strony umowach. Z tych samych przyczyn nie jest również możliwe zweryfikowanie, czy powód w sposób prawidłowy ustalił wysokość dochodzonych pozwem skapitalizowanych odsetek.

Brak jest również możliwości weryfikacji czy należność główna, od której powód domaga się odsetek, rzeczywiście istnieje i czy przypada ona powodowi. Powód, powołując się bowiem na fakt wystąpienia z powództwem o zapłatę kwoty głównej, nie wykazał istnienia prawomocnego orzeczenia, z którego wynika fakt jego zasądzenia na rzecz powoda.

Co do roszczenia o zapłatę kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy, nie wiadomo której umowy ona dotyczy, w szczególności ze wskazanego na niej numeru nie wynika by dotyczyła którejkolwiek z umów, których kserokopie zostały załączone do pozwu. Natomiast zawarcia umowy, której numer widnieje na wskazanej nocie obciążeniowej powód nie udowodnił. Powód nie udowodnił wysokości tej należności w szczególności nie został przedłożony cennik, który zgodnie z regulaminem wierzyciela pierwotnego, miał być podstawą jej ustalenia. Analogiczna sytuacja co do braku udowodnienia wysokości zadanej kwoty zachodzi również co do noty obciążeniowej za brak sprzętu.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie wykazał, iż przysługuje mu względem pozwanego dochodzona pozwem wierzytelność. Zgodnie natomiast z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem cyt. przepisu jest art. 232 kpc, zgodnie z którym strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu. W rozpoznawanej sprawie strona powodowa jest podmiotem profesjonalnym, co sama podkreślała, wobec czego winna być świadoma wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów, niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia.

Poza powyższymi powodami, dla których roszczenie powoda nie jest zasadne, należy również zwrócić uwagę, iż roszczenia powoda są przedawnione.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c., roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Natomiast zgodnie z art. 117§2 ¹ k.c., obowiązującym od dnia 09.07.2018r., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Wskazany przepis art. 117§2 ¹ k.c. został wprowadzony Ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104). Stosownie do art. 5 ust. 4 tej ustawy, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1 (Kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Powyższe oznacza, że w realiach rozpoznawanej sprawy rzeczą Sądu było ustalenie z urzędu czy dochodzone pozwem roszczenia uległy przedawnieniu.

Stosownie do aktualnego brzmienia art. 118 k.c., termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przywołany artykuł w brzmieniu sprzed 09.07.2018 r. przewidywał również trzyletni okres przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe i związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przy czym koniec terminu przedawnienia nie przypadał na ostatni dzień roku kalendarzowego, a na dzień odpowiadający początkowemu dniowi biegu terminu przedawnienia. Stosownie do przepisów art. 5 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia jej w życie przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym tą ustawą. Jeżeli zgodnie z kodeksem cywilnym, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Mając na uwadze powołane art. 117§2 ¹ k.c. oraz art. 118 k.c., należy wskazać, że nie ulega wątpliwości w okolicznościach sprawy, iż pozwana występowała w stosunku prawnym łączącym ją z wierzycielem pierwotnym jako konsument. Nie ulega również wątpliwości, iż roszczenia, zarówno wierzyciela pierwotnego jak też powoda, są związane z prowadzeniem przez nich działalności gospodarczej. Stąd zastosowanie w sprawie ma trzyletni termin przedawnienia.

Stosownie do art. 120§1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Jak wynika z okoliczności podanych przez powoda, które nie były kwestionowane przez pozwaną, roszczenia o zapłatę należności wynikających z faktur, których daty wymagalności przypadały na 11.01.2015r., 11.02.2015r., 11.03.2015r., przedawniły się odpowiednio z dniem: 11.01.2018r., 11.02.2018r., i 11.03.2018r. - zgodnie z art. 118 k.c., w brzmieniu obowiązującym do 09.07.2018r.

Zważywszy, iż powód dochodzi roszczeń o zapłatę odsetek od wskazanych wyżej należności które nie zostały zapłacone, należy mieć na uwadze, iż odsetki są roszczeniem okresowym, ma więc do nich zastosowanie art. 118 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym termin przedawnienia wynosi trzy lata. Roszczenie o odsetki za opóźnienie od niezapłaconej należności głównej przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego ( vide - uchwała SN z dnia 26 stycznia 2005r., III CZP 42/2004). Tym samym z terminem przedawnienia wskazanych przez powoda należności głównych, przedawniły się roszczenia o zapłatę odsetek wskazanych w pozwie.

Stosownie do art. 123 § 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się: 1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; 2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; 3) przez wszczęcie mediacji.

Powód w żaden sposób nie udowodnił, iż nastąpiła przerwa w biegu przedawnienia na skutek zdarzeń wskazanych w art. 123 §1 k.c.

W szczególności pozew w tej sprawie, jak już wskazano, został wniesiony 28.06.2018r., tj. po upływie terminów przedawnienia wszystkich dochodzonych pozwem roszczeń. Powód nie wykazał, że przed upływem terminu przedawnienia wszczynał mediację, nie wykazał także, iż doszło do uznania roszczenia przez pozwaną. W szczególności nie jest uznaniem roszczenia fakt, iż pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie brała udziału w sprawie. Brak merytorycznego zaprzeczenia twierdzeń powoda przez pozwanego nie zwalniał bowiem powoda z wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć bowiem nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności ( tak SN w wyroku z 7.11.2007r., II CSK 293/07).

W tym stanie rzeczy, stosownie do powołanych przepisów art. 118 k.c., art. 120§1 k.c. oraz art. 123§1 k.c., należało uznać, iż dochodzone pozwem roszczenia uległy przedawnieniu przed datą wniesienia pozwu jeżeli chodzi o należności z faktur. Powód natomiast w żaden sposób nie udowodnił by nastąpiła przerwa biegu przedawnienia lub uznanie jakiejkolwiek części roszczenia dochodzonego pozwem. Natomiast należności z not obciążeniowych nie zostały udowodnione.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, Sąd oddalił powództwo w całości.

Mając na uwadze, iż pozwana nie wnosiła o obciążenie powoda kosztami procesu i nie wykazała poniesienia przez siebie kosztów o jakich mowa w art. 98§2 kpc, Sąd orzekł o nieobciążaniu powoda kosztami procesu na rzez pozwanej, stosownie do art. 108§1 kpc.