Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Michał Wiśniewski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Bukiejko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 czerwca 2025 r. w K.

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda M. M. na rzecz pozwanego (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty.

asesor sądowy Michał Wiśniewski

Sygn. akt I C 698/24 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 października 2024 r. powód M. M. wniósł o wydanie nakazu zapłaty na podstawie którego doszłoby do zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 10.720 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W przypadku skierowania sprawy do rozpoznania w trybie zwykłym powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 10.720 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 16 stycznia 2017 r. na parkingu należącym do Hotelu (...) przy ulicy (...) w K. uległ wypadkowi losowemu. Wysiadając z samochodu poślizgnął się na nieodśnieżonej i oblodzonej nawierzchni parkingu na beton i doznał urazu lewej ręki. W związku z przebytym urazem przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres od 16 stycznia 2017 r. do 27 marca 2017 r. W tym czasie prowadził samodzielną działalność gospodarczą jako agent ubezpieczeniowy. W związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim, w miesiącu lutym 2017 r. zdaniem powoda jego dochód uległ zmniejszeniu o kwotę 10.720 zł w stosunku do lutego 2016 r. W związku powyższym powód wniósł o zwrot od ubezpieczyciela utraconych korzyści na podstawie umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z polisy (...).

W odpowiedzi na pozew (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że udzielał ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia z dnia 16 stycznia 2017 r. oraz przeprowadził postępowanie likwidacyjne. Pozwany wskazał, że odmówił wypłaty powodowi odszkodowania z tytułu utraconego dochodu, jaki to miał ponieść w wyniku zdarzenia z dnia 16 stycznia 2017 r. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady jak i wysokości. Pozwany zakwestionował także jakoby bezpośrednią przyczyną nieosiągnięcia przez powoda dochodów w miesiącu luty 2017 r. było przebywanie na zwolnieniu lekarskim w związku ze zdarzeniem z dnia 16 stycznia 2017 r. Zdaniem pozwanego powód, nie przedstawił dowodów na fakt wysokości utraconego dochodu i przebywanie na zwolnieniu lekarskim powoda nie wpłynęło na wysokość osiąganych przez niego dochodów.

Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 stycznia 2017 r. na parkingu należącym do Hotelu (...) przy ulicy (...) w K. M. M. uległ wypadkowi. Wysiadając z samochodu poślizgnął się na oblodzonej nawierzchni parkingu i doznał urazu lewej ręki w wyniku upadku.

Po wykonaniu badań stwierdzono u powoda wieloodłamowe złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów. Zagład (...) sporządził kartę wypadku.

W związku z przebytym urazem przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres od 16 stycznia 2017 r. do 27 marca 2017 r.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. powód zgłosił szkodę pozwanemu, podając nr sprawy (...).

Pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne w sprawie powyższej szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej – polisy nr (...).

W toku postępowania likwidacyjnego powód przekazał pozwanemu dokumentację w postaci niepodpisanych wydruków podsumowania księgi przychodów i rozchodów za okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do 28 lutego 2017 r. oraz za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. Ponadto, powód przedstawił pozwanemu dokumentację lekarską – kopie historii choroby ze Szpitala (...) w K.

Decyzją z dnia 4 stycznia 2018 r. pozwany odmówił uznania roszczenia powoda w przedmiocie zwrotu utraconych korzyści.

(okoliczności bezsporne a nadto dowody: decyzja pozwanego z dnia 4 stycznia 2018 r. – k. 8 akt (...), kopie wypełnionych druków (...) k. 13-15 akt (...), kopie historii choroby powoda ze Szpitala (...) w K. – k. 9-11 akt (...), dokumentacja akt szkody zgromadzona na płycie CD – k. 34, karta wypadkuZ.– k. 16-17 akt (...))

W dniu 29 stycznia 2019 r. M. M. wniósł pozew do tutejszego Sądu o zapłatę od pozwanego kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia z tytułu krzywdy doznanej w wyniku powyższego wypadku.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w K. wydanym w sprawie o sygn. (...) rozstrzygnął o powyższym roszczeniu powoda w ten sposób, że zasądził od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 7.500,00 zł (siedem tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 12 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty oraz w pozostałej części powództwo oddalił.

Powyższe powództwo nie obejmowało roszczenia o zwrot utraconego zarobku.

(okoliczności bezsporne – a nadto dowody: skany dokumentów z akt postępowania likwidacyjnego – k. 34 płyta CD)

W dniu 29 grudnia 2021 r. powód wniósł o zawezwanie do próby ugodowej pozwanego w zakresie kwoty 10.719,43 zł. W uzasadnieniu wniosku powód wskazał, że kwota ta stanowi odszkodowanie za utracone zarobki w okresie szkody od dnia 16 stycznia 2017 r. do 27 marca 2017 r. Sprawa została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym w K. pod sygn. (...).

Na posiedzeniu w dniu 23 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. (...) Przewodniczący stwierdził, że nie doszło do zawarcia ugody.

(dowód: wniosek oraz protokół posiedzenia z dnia 23 lutego 2022 w sprawie (...) – k. 3-4 i 35 akt (...))

W okresie szkody, tj. od 16 stycznia 2017 r. do 27 marca 2017 r. powód prowadził jednoosobową działalność gospodarczą jako agent ubezpieczeniowy. Działalność powyższą powód prowadził także przed szkodą i po powrocie do sprawności.

Według deklaracji(...) przychód powoda z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku 2016 wyniósł: 293.112,12 zł, w tym kwota 243.249,95 zł stanowiła dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej powoda.

Według deklaracji (...) przychód powoda z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku 2017 wyniósł: 338.448,50 zł, w tym kwota 262.778,50 zł stanowiła dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej powoda.

Zarówno przychód, jak i dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej powoda był większy w 2017 r. niż w 2016 r.

(dowód: zaświadczenie o wysokości dochodu podatnika z US w K. – k. 47)

Z oświadczeń powoda – podsumowania księgi przychodów i rozchodów od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r. oraz 1 stycznia 2017 r. do 31 marca 2017 r. wynika, że:

a)  w okresie stycznia 2016 r. osiągnął on dochód na poziomie 30.697,19 zł - zaś w okresie stycznia 2017r. osiągnął on dochód na poziomie 29.136,37 zł;

b)  w okresie lutego 2016 r. osiągnął on dochód na poziomie 18.869,11 zł - zaś w okresie lutego 2017r. osiągnął on dochód na poziomie 9.551,40 zł;

c)  w okresie marca 2016 r. osiągnął on dochód na poziomie 11.341,93 zł - zaś w okresie marca 2017 r. osiągnął on dochód na poziomie 41.485,08 zł.

Dokument ten został podpisany własnoręcznie wyłącznie przez powoda.

(dowód: podsumowanie księgi przychodów i rozchodów od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r. oraz 1 stycznia 2017 r. do 1 marca 2017 r. – k. 46)

Z treści podsumowania księgi przychodów i rozchodów znajdujących się w aktach sprawy(...) - za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. oraz za tożsamy okres w 2017 r. wynika, że pozwany w okresie od stycznia do marca 2017 r. osiągnął wyższe dochody (łącznie 99.101 zł) niż w okresie od stycznia do marca 2016 r. (łącznie 77.809 zł).

Dokumenty te nie są podpisane fizycznie ani elektronicznie.

(dowód: podsumowania księgi przychodów i rozchodów za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. oraz za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. – k. 19-23 akt sprawy (...))

Z tytułu utraconych zarobków powód zgłosił pozwanemu szkodę 20 listopada 2017 r. W okresie szkody powód zatrudniał jedną osobę na 1/2 etatu. Ta osoba nie miała uprawnień do zawierania umów. Zajmowała się pracą administracyjną w biurze, m.in. umawiała klientów na terminy, kiedy powód był dostępny.

Powód zajmował się wszystkimi rodzajami ubezpieczeń. W przypadku ubezpieczeń komunikacyjnych, kiedy powód nie świadczył swoich usług to klienci szli do innego agenta albo ubezpieczenia odnawiały się automatycznie.

W czasie szkody powód miał dwóch innych współpracowników, którzy zajmowali się pracą agencyjną, nie będąc agentami. Jedna z tych osób była nieaktywna, była tzw. (...)”. Ta osoba czasami dorabiała na umowę zlecenie. Te osoby zdały egzamin, ale nie prowadziły swojej działalności gospodarczej, pracowały dla powoda, na jego rzecz. Osoba nieaktywna przebywała za granicą. Drugi współpracownik zajmował się wyłącznie ubezpieczeniami rolnymi. Ten drugi współpracownik posiadał uprawnienia do zawierania innych umów o ubezpieczenie, ale nie posiadał do tego umiejętności. Ta osoba wcześniej zawierała inne umowy ubezpieczenia, ale sporadycznie.

Żona powoda również posiadała uprawnienia oraz licencję. Jest ona nauczycielką, ale także pomagała i pomaga powodowi w działalności ubezpieczeniowej. Ona szybko przeszkoliła współpracowników w okresie szkody powoda i próbowała zastąpić powoda - mobilizowała agentów, żeby zamknąć kwartał.

Powód nie uzyskał odszkodowania za utracone korzyści od innego ubezpieczyciela prywatnego. Z. zakwalifikował powyższe zdarzenie jako wypadek przy pracy i wypłacił powodowi odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu. Za niewykonywanie pracy Z.nie wypłacił powodowi odszkodowania. Mniej więcej wynagrodzenie powoda w latach 2014-2015 oraz latach 2018-2019 i dzisiaj są zbliżone.

Kiedy w okresie szkody powód był na zwolnieniu lekarskim, na jego konto wpływał dochód z prowadzonej działalności. Zdaniem powoda, dochód ten nie wynikał ze świadczenia pracy w tym czasie. W tym okresie były bowiem zawierane umowy wznowieniowe.

W tej chwili aktualne dochody powoda miesięczne to jest kilkanaście tysięcy złotych, rocznie to około 200.000 zł.

(dowód: zeznania powoda M. M. złożone na rozprawie w dniu 4 czerwca 2025 – k. 56-57)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy został ustalony na podstawie zaoferowanych przez strony dokumentów, których autentyczności żadna ze stron nie podważała. Sąd z urzędu również nie znalazł podstaw do ich kwestionowania w tym zakresie. Ponadto, sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w załączonych aktach sprawy o sygn. (...).

Przy ocenie stanu faktycznego sąd miał w szczególności na uwadze, że załączone do akt niniejszej sprawy (oraz do akt sprawy (...), a także znajdujące się na płycie akt szkodowych - k. 34) – dokumenty księgowe powoda, uznano za mające niską wartość dowodową. Były to w większości dokumenty niepodpisane (k. 19-23 akt (...) i płyta CD – k. 34) bądź też dokumenty podpisane wyłącznie przez powoda (k. 46). Z powyższych względów dokumenty te uznano, za mające co najwyżej moc dowodową dokumentów prywatnych (art. 245 k.p.c.).

Należało przy tym zwrócić uwagę, że nawet opierając się w całości na treści wskazanych dokumentów jako potwierdzających fakty w nich zawarte – także i tych dokumentów nie można byłoby uznać za dowody wystarczające, do potwierdzenia zasadności i wysokości powództwa.

Stan faktyczny ustalony został także w oparciu o zeznania powoda M. M. które uznano za wiarygodne w zakresie opisu przebiegu zdarzenia szkodowego, procesu likwidacji szkody oraz w zakresie opisu działalności powoda. W tym zakresie zeznania te były bowiem zbieżne z materiałem dokumentarnym, w tym zgromadzonym w aktach postępowania likwidacyjnego. W zakresie twierdzeń o utracie zarobków w okresie szkody, sąd oparł się dowodach o wyższym poziomie wiarygodności tj. zaświadczenia z Urzędu Skarbowego w K., zawierającego zestawienie dochodów powoda za lata 2016 i 2017 r. Wobec ustalenia, że zeznania powoda w tym zakresie są sprzeczne z danymi ujawnionymi w treści powyższego zaświadczenia – w tym zakresie sąd nie oparł się na twierdzeniach strony.

Pozwany nie zakwestionował faktu przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, jednak zakwestionował zasadność i wysokość roszczenia powoda. Ponadto, podniósł on zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

W pierwszej kolejności przeanalizowano zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

Zgodnie z art. 442 ¹ § 1 i 3 k.p.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Sposób liczenia przedawnienia został zaś wyrażony w przepisach części ogólnej kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Przepis szczególny tj. art. 442 ¹ k.c. uregulował termin 3 lat od dnia dowiedzenia się o osobie odpowiedzialnej do naprawienia szkody. Powód doznał szkody w styczniu 2017 r. zaś szkodę zgłosił ubezpieczycielowi w listopadzie 2017 r.

Zgodnie zaś z art. 819 § 3 i 4 k.c. w przypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

Decyzją z dnia 4 stycznia 2018 r. pozwany odmówił uznania roszczenia powoda w przedmiocie zwrotu utraconych korzyści.

Oznacza to, że przedawnienie roszczenia powoda mijało 31 grudnia 2021 r. Powód złożył wniosek w postępowaniu o zawezwanie do próby ugodowej w 2021 r. co oznacza, że termin przedawnienia uległ przerwaniu i zaczął biec na nowo. Nowy termin przedawnienia roszczenia powoda mijał 31 grudnia 2024 r. Powód złożył pozew w październiku 2024 r. co oznacza, że termin ten został zachowany, a roszczenie nie uległo przedawnieniu na dzień wydania wyroku.

Niezależnie jednak od powyższego, roszczenie pozostało nieudowodnione.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Stosownie do treści art. 363 § 1 i 2 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Stosownie do treści art. 822 § 1-4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 733) właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z dróg dla pieszych położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taką drogę uznaje się wydzieloną część drogi publicznej przeznaczoną do ruchu pieszych położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości; właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia drogi dla pieszych, na której jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych.

Niewątpliwie ubezpieczyciel, jeżeli obejmował ochroną ubezpieczeniową podmiot odpowiedzialny za wyrządzoną szkodę, wynikającą z nieusunięcia oblodzenia należącej do tego podmiotu nieruchomości – odpowiada także naprawienie szkody majątkowej poszkodowanego, rozumianej jako utracone korzyści (art. 361 § 2 k.c.).

Zgodzić się należy w ślad za powodem, że szkoda w postaci utraty spodziewanych korzyści ma zwykle charakter hipotetyczny. Dlatego też w orzecznictwie akcentuje się konieczność wykazania jej realności z tak dużym prawdopodobieństwem, które uzasadnia przyjęcie wniosku, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła. Jest przy tym rzeczą oczywistą, że zarówno w przypadku szkody w postaci damnum emergens, jak i w postaci utraconych korzyści ( lucrum cessans) podstawą skutecznego domagania się odszkodowania jest wykazanie przez wierzyciela istnienia pomiędzy niedotrzymaniem przez dłużnika umowy a szkodą normalnego związku przyczynowego, określonego w art. 361 § 1 k.c. Normalny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem tego rodzaju zdarzeń (vide: Wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 2004 r., III CK 495/02, LEX nr 164003).

W przedmiotowej sprawie nie doszło jednak nawet do udowodnienia hipotetycznej szkody w postaci utraconych korzyści powoda. Przeciwnie, porównanie dochodów otrzymywanych przez powoda w okresie od stycznia do marca 2016 r. i od stycznia do marca 2017 r. (okres szkody) wskazywało, że osiągnął on dochody nawet wyższe w okresie szkody, niż przed nią.

Jedynym dokumentem urzędowym (art. 244 k.p.c.) z którego w sposób obiektywny wynikało porównanie wysokości dochodów powoda z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie lat 2016 i 2017 – stanowiło zaświadczenie Urzędu Skarbowego w K. (k. 47). Z dokumentu tego wynika, że w roku wyrządzonej powodowi szkody tj. 2017 r. osiągnął on wyższe dochody o niemal 20.000 zł, niż w roku, w którym prowadził działalność w niezakłócony sposób tj. 2016 r.

Pozostałe dokumenty prywatne, mające potwierdzać fakt wysokości poniesionej przez powoda szkody tj. głównie oświadczenia w postaci ksiąg przychodów i rozchodów za lata 2016-2017 r. (k. 19-23 akt(...) płyta CD – k. 34, k. 46 akt niniejszej sprawy) – potwierdzały, że w okresie stycznia i lutego 2016 dochody powoda były większe niż w okresie stycznia i lutego 2017 r.

Należało jednak wskazać, że jako dokumenty pochodzące wyłącznie od osoby posiadającej interes w wydaniu pozytywnego dla siebie rozstrzygnięcia – dokumenty te nie mogły stanowić wyłącznej podstawy do wydania rozstrzygnięcia zasądzającego (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.).

Co więcej, sąd wziął pod uwagę, że nawet gdyby dane zawarte we wskazanych dokumentach podlegały prawdzie – to wciąż charakter prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, nie pozwalał na ustalenie, że w porównywanych okresach utracił on jakiekolwiek zyski z prowadzonej działalności.

Powód zeznał na rozprawie w dniu 4 czerwca 2025 r., że w okresie szkody współpracował z łącznie 4 osobami. Zatrudniał jednego pracownika niemającego uprawnień oraz dwóch pracowników mających wymagane uprawnienia. Co więcej, w działalności pomagała powodowi także żona, również posiadająca uprawnienia i odpowiednią wiedzę w zakresie zawierania umów ubezpieczenia. Powód przyznał na rozprawie, że żona pomogła mu „zamknąć” kwartał i to właśnie w okresie I kwartału 2017 r. osiągnął on wyższe dochody niż analogicznym okresie I kwartału 2016 r. (styczeń-marzec).

Powód nie przedstawił żadnego racjonalnego wytłumaczenia, dlaczego, co najmniej dwa podmioty mające kompetencje i wymagany prawem zakres uprawnień – nie mogły zastąpić go w prowadzeniu działalności gospodarczej. Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia powoda, że jeden ze współpracowników powoda, był nieaktywną „owcą”, przebywającą za granicą. Jednak drugi współpracownik powoda, miał już doświadczenie w zawieraniu różnych rodzajów umów ubezpieczenia. Za nieracjonalne w uznano, że nawet w okresie szkody, powód nie zdecydował, aby współpracownik ten podejmował się zawierania także innych umów ubezpieczenia, niż umowy ubezpieczenia rolniczego. W szczególności w świetle twierdzeń powoda, że jego żona, posiadająca odpowiednie uprawnienia, przeszkalała w tym czasie jego pracowników. Co więcej, powód podał, że jego małżonka także próbowała zastąpić go w wykonywaniu jego działalności.

Powyższe rozważania mają o tyle istotne znaczenie, że rodzaj działalności powoda, jest ściśle związany z rozłożeniem jego zarobków w czasie. Jak zeznał powód, część jego wynagrodzenia wpływa cyklicznie, w związku zawartymi wcześniej umowami, które ulegały automatycznemu przedłużeniu. Pozostała część wynagrodzenia była zależna od bieżąco zawieranych nowych umów ubezpieczenia.

Oznacza to, że także w okresie szkody przedsiębiorstwo powoda (za pośrednictwem jego współpracowników oraz pomagającej mu w tym zakresie żony) zawierało nowe umowy ubezpieczenia, jednak wynagrodzenia z tytułu tych umów – mogły spływać w kolejnych miesiącach po powrocie powoda do wykonywania swoich obowiązków. Należy mieć na uwadze, że termin otrzymania środków z umowy agencyjnej zależny jest od terminu wypłaty tych środków przez podmioty współpracujące tj. ubezpieczycieli.

Powyższe twierdzenie wynika nie tylko z zestawienia całościowych dochodów powoda za rok 2016 i 2017 r. (zaświadczenie US w K. – k. 47) ale także z przedłożonych dokumentów prywatnych powoda (k. 19-23 akt (...) płyta CD – k. 34). Z dokumentów tych wynika bowiem jednoznacznie, że w już w marcu 2017 r. powód osiągnął przychody na poziomie 45.683 zł (k. 21 akt (...)). Podczas gdy w marcu 2016 r. powód osiągnął je jedynie na poziomie 22.016 zł (k. 19 akt (...)).

Jeszcze raz należy podkreślić, że działalność powoda nie jest „zwykłym” zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę - w którym wysokość wynagrodzenia jest uzależniona od dość sztywnego czasu pracy w danym miesiącu i zasadniczo do siebie zbliżona, z miesiąca na miesiąc. Nie można zatem wynagrodzenia tego rodzaju, porównać przez zestawienie wynagrodzenia z pięciu tygodni jednego roku do pięciu tygodni drugiego roku. Porównanie zaś dalszych okresów (choćby samych kwartałów lat 2016 i 2017) wskazuje nie tylko, że powód nie poniósł szkody, ale także, że powód zyskał w tych miesiącach około 20.000 zł.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne – o czym orzeczono w punkcie I (pierwszym) wyroku.

W punkcie II (drugim) wyroku orzeczono o zwrocie kosztów postępowania, w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. uznając, że powód jako przegrany powinien zwrócić pozwanemu koszty procesu w całości. Na koszty te złożyło się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 3.600 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.