Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2022r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Małgorzata Kłek
Protokolant:	Sekretarz sądowy Żaneta Kowalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2022 r. w K.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria)

przeciwko R. A.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. A. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) kwotę 1 282,80 zł (jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 1000 zł (jeden tysiąc złotych) liczonymi od dnia 23.12. (...). do dnia zapłaty,

I.  zasądza od pozwanego R. A. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) kwotę 567 zł (pięćset sześćdziesiąt siedem złotych) z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 584/22 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. Szwajcaria wniósł o zasądzenie od pozwanego R. A. kwoty 1.282,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.000,00 zł od dnia 23.12.2019 r. do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu. Jako datę wymagalności roszczenia powód wskazał 22.12.2019 r. W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z zawartej w dniu 22.11.2019 r. pomiędzy pozwanym a wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowy pożyczki nr (...). Warunkiem udzielenia pożyczki było posiadanie przez pożyczkobiorcę aktywnego profilu klienta oraz potwierdzenie warunków umowy poprzez dokonanie jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł na rachunek bankowy wierzyciela pierwotnego lub wybranie usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego (kontomatik). W ocenie powoda, pozwany, dokonując weryfikacji tożsamości w sposób niebudzący wątpliwości wyraził wolę zawarcia umowy oraz w pełni zaakceptował jej warunki. Dalej podniósł, że wierzyciel pierwotny dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 1.000,00 zł na rachunek bankowy pozwanego. Prowizja za udzielenie pożyczki została określona na kwotę 274,58 zł, a odsetki umowne na kwotę 8,22 zł. Pozwany zobowiązany był zwrócić wierzycielowi pierwotnemu łącznie kwotę 1.282,80 zł. Pozwany nie skorzystał z prawa do odstąpienia od umowy pożyczki ani nie dokonał całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu pożyczki upłynął bezskutecznie w dniu 22.12.2019 r. i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne. Na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 01.10.2019 r. oraz aktu cesji z dnia 06.02.2020 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał przelewu wierzytelności przysługującej od pozwanego na rzecz (...) z siedzibą w Z. Szwajcaria. Pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności. Powód podejmował próby polubownego rozwiązania kwestii przedmiotowego zobowiązania drogą telefoniczną oraz kierując do pozwanego wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Pozwany nie uregulował ciążących na nim zobowiązań.

Pozwany R. A. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podniósł zarzut niewykazania i nieudowodnienia istnienia roszczenia co do zasady i wysokości, braku legitymacji procesowej powoda do występowania w niniejszym postępowaniu, nieudowodnienie skutecznego zawarcia umowy – brak umocowania pośrednika (...) Sp. z o.o., brak dowodu potwierdzającego wypłatę pożyczki na konto pozwanego, zakwestionował wiarygodność załączonych do pozwu dowodów. Podniósł zarzut braku legitymacji procesowej powoda do występowania w niniejszym postępowaniu w charakterze strony powodowej. Powód nie wykazał dokonania cesji zgodnie z ramową umową przelewu wierzytelności z dnia 01.10.2019 r. Zarzucił również brak dowodu potwierdzającego, iż pozwany założył u pierwotnego wierzyciela konto, aby zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki, brak dowodu potwierdzającego wypłatę pożyczki przez PrimaStar pozwanemu. Dalej podniósł, że w treści umowy wskazano, że za PrimaStar działa pośrednik F., ale na jakiej zasadzie i kto go upoważnił, nie wynika to z żadnego dokumnetu.

Pismem procesowym z dnia 29.08.2022 r. powód odniósł się do zarzutów pozwanego, podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Zgodnie z §4 umowy pożyczki nr (...) warunkiem zawarcia umowy było jednorazowe utworzenie i posiadanie aktywnego profilu klienta na stronie internetowej. W celu zakończenia procesu rejestracji pożyczkobiorca był zobowiązany do jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w kwocie 0,01 zł ze swojego rachunku na rachunek pożyczkodawcy. W dniu 28.10.2019 r. R. A. przelał na rachunek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 0,01 zł potwierdzając warunki umowy.

(dowód: umowa – k. 9v, potwierdzenie przelewu – k. 19v)

W dniu 22.11.2019 r. R. A. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., za pośrednictwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., umowę pożyczki nr (...). Umowa określała m.in. sposób rejestracji, warunki udzielenia pożyczki oraz postępowanie w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki. Do umowy dołączona została tabela opłat zawierająca informacje na temat wysokości prowizji za udzielenie pożyczki, stopę odsetek za opóźnienie oraz wysokość opłat za przedłużenie terminu spłaty pożyczki. Umowa została zawarta na 30 dni.

(dowód: umowa – k. 9-10)

W dniu 22.11.2019 r. na rachunek pozwanego o nr (...) została przelana kwota 1.000,00 zł z tytułu pożyczki nr (...), całkowita kwota do spłaty wyniosła 1.250,00 zł.

(dowód: potwierdzenia przelewów – k. 19)

W dniu 01.10.2019 r. (...) z siedzibą w Z. Szwajcaria zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. Ramową umowę przelewu wierzytelności. Aktem cesji nr 01/02/20 z dnia 06.02.2020 r. powód nabył wierzytelność przysługującą pożyczkodawcy względem pożyczkobiorcy R. A. wynikającą z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 22.11.2019 r. (...) z siedzibą w Z. Szwajcaria dokonał zapłaty ceny zakupu wierzytelności.

(dowód: umowa ramowa – k. 14-15, aneks – k. 16, akt cesji – k. 12, oświadczenie – k. 13)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda w toku postępowania, które uznane zostały za wiarygodne w całości, ponieważ nie budziły zastrzeżeń Sądu, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych.

Pozwany kwestionował zawarcie umowy pożyczki jak też legitymację procesową po stronie powoda. Zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd nie podzielił w szczególności zarzutu pozwanego w zakresie braku legitymacji czynnej po stronie powoda.

Zgodnie z treścią art. 509§ 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do §2 art. 509 kc wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przelew wierzytelności jest umową, na mocy której dotychczasowy wierzyciel - cedent przenosi wierzytelność do majątku osoby trzeciej - cesjonariusza. Wierzytelność, aby mogła stać się przedmiotem rozporządzenia, musi być w dostateczny sposób oznaczona, powinien być określony stosunek prawny, którego elementem jest zbywana wierzytelność poprzez wskazanie w szczególności stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.

Powód na potwierdzenie nabycia dochodzonej pozwem wierzytelności wobec pozwanego od wierzyciela pierwotnego przedłożył potwierdzoną za zgodność z oryginałem ramową umowę przelewu wierzytelności z dnia 01 października 2019 r. pomiędzy PrimaStar Sp z o.o. z siedzibą w W. a powodem (k. 14-15) wykazując jednocześnie umocowanie osób podpisanych pod umową do reprezentowania powoda (k. 16). Umocowanie do reprezentowania wierzyciela pierwotnego wynika z KRS. Powód przedłożył także Akt cesji. Jak wynika z przedłożonego przez powoda fragmentu załącznika nr 2 – załącznika do aktu cesji zawartego na podstawie ramowej umowy przeniesienia wierzytelności z dnia 01.10.2019 r. (k. 12) potwierdzonego za zgodność z oryginałem wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki nr (...) zawartej przez R. A. z wierzycielem pierwotnym została przeniesiona przez wierzyciela pierwotnego na powoda jako nabywcę wierzytelności. W konsekwencji powód jako nabywca tej wierzytelności jest uprawniony do dochodzenia od pozwanego należności wynikającej z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym.

Kolejny zarzut pozwanego – niewykazania i nieudowodnienia istnienia roszczenia co do zasady i wysokości również nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzut ten wynikał z kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki wskazanej w pozwie.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem negatywnych skutków procesowych. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W sprawie zastosowanie do zawartej przez pozwanego umowy pożyczki mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 kc jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że – przynajmniej prima facie – wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 kc. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 kc. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23.4.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz. UE L Nr 133 z 22.5.2008 r., s. 66 ze zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający (por. Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2018, wyd. 2)

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17w/w ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. Tomasz Czech Komentarz do art.29 ustawy o kredycie konsumenckim).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji – nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podzielając powyższą argumentację, w ocenie Sądu, powód wykazał iż w niniejszej sprawie spełniony został

wymóg zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Brak własnoręcznych podpisów stron pod przedłożoną przez powoda umową pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 22.11.2019 r. nie uchybia wymogom określonym w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zakresie zachowania formy pisemnej.

Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Istotnym jest w niniejszej sprawie czy spisanie postanowień wskazanej przez powoda umowy poprzedzone zostało złożeniem przez strony oświadczeń woli zgodnych ze sporządzonym wydrukiem umowy pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość w tym w szczególności czy pozwany wyraził wolę zawarcia przedmiotowej umowy.

W ocenie Sądu ustalenie faktu zawarcia przez pozwanego z powodem umowy pożyczki kwoty 1 000 zł w dniu 22.11.2019 r. możliwe jest w oparciu o przedstawione przez powoda dowody w drodze domniemania faktycznego. Zgodnie z treścią art. 231 kpc Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów.

W niniejszej sprawie ustalony fakt w postaci dokonania przez pozwanego przelewu rejestracyjnego w dniu 28.10.2019 r. w kwocie 0,01 zł ( k. 19v ) oraz fakt dokonania przez pożyczkodawcę przelewu kwoty pożyczki w dniu 22.11.2019 r. na konto pozwanego ( k. 19) pozwala w sposób nie budzący wątpliwości ustalić fakt zawarcia przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 22.11.2019 r. Pozwany nie kwestionował , aby otrzymał od wierzyciela pierwotnego kwotę 1 000 zł , ani też , aby konto na które dokonano przelewu tej kwoty należało do niego.

Nietrafiony jest zarzut braku umocowania pośrednika F.. Polskie prawodawstwo dopuszcza działanie pośredników kredytowych w imieniu pożyczkodawców. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim pośrednikiem kredytowym jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, inny niż kredytodawca, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej uzyskuje korzyści majątkowe, w szczególności wynagrodzenie od konsumenta, dokonując czynności faktycznych lub prawnych związanych z przygotowaniem, oferowaniem lub zawieraniem umowy o kredyt. W celu prowadzenia swojej działalności, przedsiębiorcy ci obowiązani są uzyskać wpis do prowadzonych przez Komisję Nadzoru Finansowego rejestrów: rejestru instytucji pożyczkowych, rejestru pośredników kredytowych - dział II.

Kwestionując umocowanie pośrednika do zawarcia w imieniu pożyczkodawcy umowy pozwany nie przedstawił żadnych argumentów i dowodów podważających to uprawnienie.

W odpowiedzi na pozew pozwany podnosił wiele zarzutów, jednak na ich potwierdzenie nie przedłożył żadnych dowodów, jak chociażby historii rachunku bankowego na potwierdzenie, że sporna kwota nie wpłynęła na jego konto. Podkreślić przy tym należy, że pozwany w żadnym miejscu nie podnosił, że nie posiada rachunku w A. Banku o podanym numerze, a wskazany w potwierdzeniu przelewu rachunek nie należy do niego.

Co istotne, pozwany poza prostym zakwestionowaniem dowodów przedłożonych przez powoda, nie zaoferował żadnych dowodów przeciwstawnych, które podważałyby wiarygodność materiału dowodowego strony powodowej i uwierzytelniały stanowisko pozwanego. Tak naprawdę zarzuty pozwanego były jedynie polemiką i ogólnymi twierdzeniami. Natomiast z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową wynika, że kwota dochodzona pozwem jest rezultatem pożyczki zaciągniętej przez pozwanego powiększonej o prowizję oraz odsetki.

Sąd dysponował w sprawie materiałem dowodowym m.in. w postaci kopii umowy pożyczki czy umowy cesji poświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika powoda. Przedkładane przez stronę dowody z określonych dokumentów nawet w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 kpc, nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 kpc. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233 kpc a sam fakt, że wydruk nie spełnia warunków dokumentu określonego w art. 244 i 245 kpc nie oznacza, że nie może on stanowić dowodu w sprawie.

Na marginesie należy tylko zauważyć, że jeśli pozwany rzeczywiście nie zawarł umowy pożyczki i nie otrzymał kwoty pożyczki, powinien złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Bowiem rodzi się pytanie skąd powód posiadał dane osobowe pozwanego takie jak imię, nazwisko, PESEL, adres, adres poczty elektronicznej, jeśli sam pozwany ich nie udostępnił.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz ze wskazanymi w wyroku odsetkami umownymi.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 i 3 kpc, uznając, iż pozwany jako strona przegrywająca proces jest zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu, na które składały się opłata od pozwu 100 zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł , koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w elektronicznym postepowaniu upominawczym w kwocie 180 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...).;

2.  (...);

3.  (...).

K.,(...)