Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Małgorzata Kłek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 października 2024 r. w K.

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko I. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej I. C. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 3 211 (trzy tysiące dwieście jedenaście) złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia 16.04.2024 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanej I. C. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 851,26 zł (osiemset pięćdziesiąt jeden złotych i dwadzieścia sześć groszy) z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  wyrokowi w pkt I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 532/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26.07.2024 r. powód (...) S.A. wniosła o zasądzenie od pozwanej I. C. kwoty 8 739,16 zł w tym :

- 6 283,12 zł z tytułu niespłaconej należności głównej (całkowita kwota kredytu + kredytowana prowizja) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 16.04.2024 r. do dnia zapłaty,

- 2 456,04 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczonych od należności głównej od dnia 13.11.2024 r. do dnia 15.04.2024 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16.04.2024 r. do dnia zapłaty.

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przewidzianych oraz zasądzenie kosztów poniesionych w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż pozwana w dniu 30.06.2021 r. zawarła z powodem umowę kredytu konsumenckiego o numerze (...). Zgodnie z postanowieniami umowy pozwana zobowiązała się zwrócić kredytodawcy kwotę kredytu wraz z należnościami ubocznymi w (...) ratach. Pozwana zobowiązała się również w przypadku opóźnienia do zapłaty odsetek umownych za opóźnienie w wysokości wskazanej w umowie. Pozwana przez okres umowy dokonywała płatności na poczet istniejącego zobowiązania, jednak wpłacane kwoty nie pokryły należnych wysokości. W związku z powstaniem opóźnień w spłacie zobowiązania powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty, a wobec braku zapłaty , powód wypowiedział pozwanej umowę . Roszczenie stało się wymagalne 13.11.2022 r.

Pozwana I. C. nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił co następuje :

W dniu 30.06.2021 r. pozwana I. C. zawarła ze (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. za pomocą Internetu umowę kredytu konsumenckiego (umowę pożyczki) nr (...) , na podstawie której został pozwanej udzielony kredyt w kwocie 8 340 zł , przy czym kwota kapitału wypłacona pozwanej wynosiła 6000 zł (całkowita kwota kredytu) a 2 340 zł stanowiła kwota przeznaczona na zapłatę prowizji. Zgodnie z umową prowizja od udzielonego kredytu wynosiła 2 340 zł , całkowity koszt kredytu 3 602,81 zł , a całkowita kwota do spłaty przez kredytobiorcę 9 602,81 zł. Okres trwania pożyczki wynosił 48 miesiące. Pozwana zobowiązana była do spłaty kredytu w miesięcznych ratach po 200,49 zł. Kwota kredytu 6 000 zł została przelana na rachunek bankowy pozwanej w dniu 30.06.2021 r.

( dowód : umowa kredytu konsumenckiego wraz z harmonogramem spłaty k. 7-8, potwierdzenie przelewu kwoty kredytu k. 13 , formularz informacyjny k. 9-10, weryfikacja tożsamości k. 11, )

Pozwana na poczet umowy kredytu konsumenckiego dokonała wpłat w okresie od 21.07.2021 r. do 22.06.2022 r. w łącznej kwocie 2 789 zł. Od lipca 2022 r. pozwana przestała spłacać pożyczkę, wobec czego pismem z dnia 23.08.2022r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wezwał ją do zapłaty , a następnie pismem z dnia 21.09.2022 r. wypowiedział umowę pożyczki .

(dowód : rozliczenie wpłat k. 14, wezwanie do zapłaty k. 15, wypowiedzenie umowy pożyczki k. 16)

W dniu 30.10.2023 r. nastąpiło połączenie (...) S.A. (spółka przejmująca) ze (...) Sp. z o.o. (spółka przejmowana) poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą. Nastąpiła jednocześnie zmiana nazwy spółki przejmującej na (...) S.A. z siedzibą w W. .

(dowód :informacja z KRS k. 22-28)

W dniu 15.04.2024 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła pozew przeciwko pozwanej o tożsame roszczenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 13.05.2024 r. wobec braku podstaw do wydania nakazu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(dowód : wydruk z (...) sygn. akt I (...) k. 43-46)

Sąd zważył, co następuje :

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w części .

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów , w tym w szczególności wydruku umowy kredytu konsumenckiego , wydruku formularza informacyjnego, potwierdzenia przelewu kwoty kredytu, rozliczenia wpłat, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy pożyczki, informacji z KRS, które Sąd uznał za wiarygodne . Wskazać należy, iż wydruki komputerowe i kserokopie dokumentów mogą być uznane za dowód innego rodzaju niż dowód z dokumentu na mocy art. 308 kpc . Pozwana nie kwestionowała tych dowodów. Pozwana nie kwestionowała także wynikających z nich faktów, a mianowicie zawarcia umowy kredytu konsumenckiego ( umowy pożyczki), otrzymania od pożyczkobiorcy kwoty wskazanej w umowie w wysokości 6000 zł , dokonanych wpłat na poczet spłaty pożyczki.

W niniejszej sprawie zastosowanie do zawartej przez pozwaną umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta . Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17w/w ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. Tomasz Czech Komentarz do art.29 ustawy o kredycie konsumenckim ).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji – nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podzielając powyższą argumentację, w ocenie Sądu , powód wykazał iż w niniejszej sprawie spełniony jest wymóg zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Brak własnoręcznych podpisów stron pod przedłożoną przez powoda umową pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 30.06.2021 r. nie uchybia wymogom określonym w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zakresie zachowania formy pisemnej.

Istotnym jest w niniejszej sprawie czy spisanie postanowień wskazanej przez powoda umowy poprzedzone zostało złożeniem przez strony oświadczeń woli zgodnych ze sporządzonym wydrukiem umowy pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość w tym w szczególności czy pozwana wyraziła wolę zawarcia przedmiotowej umowy.

W ocenie Sądu powód wykazał załączonymi do pozwu dowodami w postaci wydruków umowy kredytu konsumenckiego, weryfikacji tożsamości (k. 11), potwierdzenia przelewu kwoty pożyczki (k. 13) , iż doszło do zawarcia przez strony umowy pożyczki wskazanej w pozwie .

Pozwana nie kwestionowała tego faktu , ani też faktu otrzymania kwoty wskazanej w umowie, jak też dokonywania spłat pożyczki w wysokości wskazanej w rozliczeniu wpłat (k. 14).

Pozwana nie kwestionowała też wypowiedzenia umowy pożyczki pismem z dnia 21.09.2022 r. (k. 16) ani daty wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem określonej na dzień 13.11.2022r. Wobec powyższego należy uznać wypowiedzenie umowy pożyczki za prawidłowe i skuteczne oraz jako datę wymagalności roszczenia – pozostałej do spłaty kwoty pożyczki- przyjąć datę określoną w pozwie.

Istotne w niniejszej sprawie jest istnienie – w ocenie Sądu - w umowie pożyczki zawartej przez wierzyciela pierwotnego z pozwaną klauzul abuzywnych , jak też obowiązek Sądu meriti do zbadania z urzędu , czy postanowienia stosowane w umowach zawieranych z konsumentami nie stanowią nieuczciwych warunków umownych tak, by nie mogły one wywołać wiążącego skutku wobec konsumenta.

Wskazać należy , iż sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu , czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy (...) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich mają nieuczciwy charakter , a także do tego, aby dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą , o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego ( podobnie wyroki : z dnia 21 kwietnia 2016 r. , R. i R., C-377/14, EU:C:2016:283, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo, z dnia 21 grudnia 2016 r. 2016 r. ., G.N. i in. , C-154/15, C- 307/15 i C – 308/15, EU : C:2016:980, pkt 58)

Ma to istotne znaczenie w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. w sprawie C 176- 17 (…) S.A. w B przeciwko M.W.

W niniejszej sprawie umowa kredytu konsumenckiego (umowa pożyczki) łącząca strony , została zawarta w dniu 30.06.2021 r. na okres 48 miesięcy. Kwota kapitału pożyczki wypłacona pozwanej wynosiła 6000 zł, całkowita kwota pożyczki obejmująca także kwotę 2 340 zł przeznaczoną na zapłatę prowizji, wynosiła 8 340 zł , całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wynosiła 9602,81 zł. Na podstawie umowy pozwana była zobowiązana do poniesienia kosztu prowizji w kwocie 2 340 zł , stanowiącej opłatę dodatkową. Wskazuje to, iż suma pozaodsetkowych kosztów kredytu mieściła się w limicie określonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

W ocenie Sądu w umowie pożyczki wskazanej w pozwie zostały zawarte przez kredytodawcę klauzule abuzywne.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Stosownie do treści art. 385 ¹ § 2 kc jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 cytowanego przepisu stanowi natomiast, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W niniejszej sprawie bezspornym jest , iż pozwana miała przymiot konsumenta. Odnosząc się do pojęcia „główne świadczenia stron” wskazać należy , iż pojęcie to należy rozumieć wąsko i odnieść do essentialia negotii umowy , a więc takich jej elementów konstrukcyjnych , bez których uzgodnienia nie doszłoby do zawarcia umowy pożyczki . Chodzi więc o klauzule regulujące świadczenia typowe dla danego stosunku prawnego , stanowiące te jego elementy , które konstytuują istotę danego porozumienia. Mając na względzie treść art. 720§1 kc stwierdzić należy , iż prowizja od pożyczki nie jest świadczeniem głównym stron umowy pożyczki.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że zapisy umowy nakładające na pozwaną obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej - prowizji w kwocie 2 340 zł nie zostały z pozwaną uzgodnione indywidulanie. Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 3 kc nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W piśmiennictwie wskazuje się , że postanowieniami indywidulanie uzgodnionymi będą tylko takie, które były w sposób rzeczywisty negocjowane lub włączone do umowy wskutek propozycji zgłoszonej przez konsumenta. Dla oceny umowy stron w kontekście nieważności postanowień umowy istotne jest również porównanie wartości świadczenia , które ze względu na wysokość ustalonej prowizji pożyczkodawca zamierzał uzyskać ze świadczeniem , jakie pozwana otrzymała w wyniku jej zawarcia .

Na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy , iż zapisy umowne przewidujące obowiązek zapłaty dodatkowej opłaty przez pozwaną – prowizji w wysokości 39 % udzielonej kwoty pożyczki nie były indywidualnie uzgodnione z pozwaną. Przedmiotowa opłata została określona we wzorcu umowy , przedłożonym stronie pozwanej do akceptacji. Żaden punkt umowy łączącej strony nie wyjaśnia, w jaki sposób została obliczona prowizja. Wskazać przy tym należy , iż stosownie do treści art. 385 ¹ § 4 kc ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidulanie, spoczywa na tym , kto się na to powołuje. Zatem to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania , że postanowienia nakładające na pozwaną obowiązek zapłaty prowizji zostały uzgodnione indywidualnie . Powód w niniejszej sprawie okoliczności tej nie udowodnił.

Kolejnym warunkiem uznania za abuzywne danego postanowienia umownego w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 kc jest kształtowanie przez sporne postanowienie umowne praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, przy czym na skutek tej sprzeczności musi dojść do rażącego naruszenia jego interesów. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż istotą dobrego obyczaju jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka, sprzeczne z obyczajami będą więc takie działania , które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta. Natomiast termin „interesy konsumenta” należy rozumieć szeroko , nie tylko jako interes ekonomiczny , ale również przy uwzględnieniu aspektu zdrowia konsumenta i jego bliskich oraz dyskomfortu konsumenta, spowodowanego takimi czynnikami jak strata czasu, dezorganizacja życia, niewygoda, nierzetelne traktowanie, przykrości , naruszenie prywatności , doznanie zawodu , itd.

W ocenie Sądu nałożenie na pozwaną opłaty – prowizji w kwocie 2 340 zł, która wynosi 39 % kwoty udzielonej pożyczki jest rażącym naruszeniem dobrych obyczajów, rzetelności kupieckiej i uczciwości , przy czym godzi w interes finansowy pozwanej jako konsumenta.

W tym zakresie należy podkreślić , iż skutkiem uznania klauzuli za abuzywną nie może być jej częściowa bezskuteczność ani „ miarkowanie” abuzywności . Brak mocy wiążącej dotyczy całości klauzuli niedozwolonej , nie jest więc dopuszczalne uznanie , że jest ona skuteczna w zakresie w jakim nie naruszałaby kryterium określonego w art. 385 ¹ § 1 kc . W szczególności wniosek o częściowej bezskuteczności postanowień uznanych za abuzywne nie wypływa z art. 385 ¹ § 2 kc. Przepis ten przewiduje jedynie, że jeżeli postanowienia umowy zgodnie z §1 nie wiążą konsumenta , strony są związane umową w pozostałym zakresie . Prawidłowa wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wyeliminowania całej klauzuli , a nie ograniczeniu zakresu jej obowiązywania ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2-18 r. VACa 542/17 , wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 1 marca 2019 r., IX Ca 259/19 ) .

W konsekwencji stwierdzić należy, iż umowa pożyczki wskazana w pozwie wiążąca powoda i pozwaną jest ważna, natomiast te postanowienia umowy w zakresie bardzo wysokiej prowizji- w kwocie 2 340 zł jako nieważne nie są dla strony pozwanej wiążące, a strony związane są umową w pozostałym zakresie.

Pozwana nie była zatem zobowiązana do spłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego kwoty 2 340 zł prowizji. W konsekwencji pozwana była zobowiązana do zwrotu kwoty udzielonej pożyczki 6000 zł oraz wskazanych w umowie odsetek. Pozwana nie kwestionowała dokonania spłaty pożyczki w wysokości wskazanej przez powoda w łącznej kwocie 2 789 zł do dnia wniesienia pozwu ( rozliczenie wpłat k. 14).

Jak już wyżej wskazano powodowi nie należy się zwrot kwoty 2 340 zł odpowiadającej wysokości prowizji, która w ocenie Sądu – jako wynikająca z niedozwolonych postanowień umownych i w konsekwencji niewiążąca pozwanej - powodowi się nie należy. Jednocześnie z uwagi na brak odpowiednich danych nie jest możliwe ustalenie przez Sąd wysokości odsetek należnych powodowi od kwoty udzielonej pozwanej pożyczki (6 000 zł). W tej sytuacji całą uiszczoną przez pozwaną dotychczas kwotę 2 789 zł należało zaliczyć na poczet spłaty kapitału pożyczki wynoszącego 6000 zł. W tej sytuacji należało uznać , iż pozwana jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3 211 zł jako kwoty niespłaconej należności głównej wynikającej z umowy zawartej z powodem. W konsekwencji Sąd uwzględnił powództwo w części zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 211 zł z odsetkami umownymi (rozdział 6 pkt 2 umowy kredytu konsumenckiego ) w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od dnia 16.04.2024 r. do dnia zapłaty, zaś w pozostałej części powództwo jako nieuzasadnione Sąd oddalił .

Wskazać przy tym należy, iż nie można było w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwaną nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanej jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do treści art. 100 kpc. Koszty procesu poniesione przez powoda wynoszą 2 317 zł (opłata od pozwu 500 zł, koszty zastępstwa procesowego 1800 zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł). Pozwana nie poniosła żadnych kosztów procesu. Powód wygrał proces w 36,74 % , wobec czego pozwana jest zobowiązana do zwrotu powodowi kwoty 851,26 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa prawnego poniesionych w elektronicznym postępowaniu upominawczym uznając ,iż brak jest podstaw do zasądzenie zwrotu tych kosztów , albowiem elektroniczne postępowanie upominawcze zostało umorzone wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Stosownie do treści art. 98 § 1 ¹ kpc od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...) ,

3.  (...).

K., 14.10.2024 r.