Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2025r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Izabela Maruchacz
Protokolant:	Sekretarz sądowy Agnieszka Piskorz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2025 r. w K.

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki D. J. kwotę 7 301,61 złotych /słownie: siedem tysięcy trzysta jeden złotych i sześćdziesiąt jeden groszy/ z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 25 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 2 381,79 zł (słownie: dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt jeden złotych i siedemdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu,

IV.  zwrócić stronom kwoty po 40,00 (słownie: czterdzieści) złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet opinii biegłego w sprawie.

UZASADNIENIE

Powódka D. J. wniosła o zasądzenie pozwanego (...) S.A z siedzibą w W. kwoty 7 901,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7 301,61 od dnia 25 czerwca 2024 do dnia zapłaty oraz kwoty 600 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawym przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu zostało wskazane, że pozwany na podstawie umowy ubezpieczenia OC ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę z 23 maja 2024 roku, którą poniosła powódka D. J. w związku z uszkodzeniem pojazdu S. (...) o nr rej. (...). W toku likwidacji szkody, pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności i wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 4 962,13 złotych.

Wypłacone odszkodowanie było dalekie od kwoty potrzebnej do naprawienia szkody i opierało się o nieprawidłowo sporządzoną wycenę szkody, w której zaniżono ceny części zamiennych i robocizny. Powódka szacowała, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu a tym samym szkoda kształtuje się na poziomie 12 263,74 zł. Tym samym uzasadnione jest uzupełnienie odszkodowania o kwotę 7.301,61 zł. Ponadto powódka domagała się zwrotu kwoty 600 złotych

Pozwany (...) S.A. w odpowiedzi na pozew wyniósł oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawym przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że bezspornym jest, iż pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powódkę z tytułu uszkodzenia jej pojazdu marki S. nr rej. (...) po kolizji z 23 maja 2024 roku. Z tego tytułu pozwany zapłacił odszkodowanie na pokrycie kosztów naprawy samochodu w wysokości 4 962,13 zł. Pozwany podkreślił, że powódka nie udokumentowała poniesienia kosztów naprawy pojazdu, a w szczególności tego, ze koszty te przewyższały wypłaconą przez pozwanego kwotę odszkodowania. Powódka była informowana o możliwości naprawy auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) S.A. z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej i z udzieleniem gwarancji jakości wykonanej naprawy. Poinformowano ją również, że jeśli nie zdecyduje się na naprawę w jednym z warsztatów sieci naprawczej (...) S.A. a kosztorys naprawy w warsztacie do którego się uda będzie opiewał na wyższą kwotę, niż ustalona przez (...) S.A. to nadal będzie mogła skorzystać z oferty pozwanego, a koszty transportu do wskazanego warsztatu pokryje (...) S.A. Zastrzeżono też, że w przypadku podjęcia naprawy w warsztacie innym niż wskazany przez pozwanego, wysokość kosztów naprawy będzie zaakceptowana tylko do kwoty kosztów naprawy w warsztacie (...) S.A. Koszt naprawy auta powódki w takim warsztacie wyniósłby ok. 4 962 zł. Pozwany nie ma wiedzy, czy naprawa została wykonana a jeśli tak to gdzie i jakim kosztem. Ponadto pozwany powołał się na uchwałę SN z dnia 8 maja 2024 roku – III CZP 142/22 oraz postanowienie SN z 17 lipca 2020 roku w sprawie sygnatura akt V CNP 43/19. Na koniec podkreślił, że przepis art. 361 k.c. i wyrażonej w nim zasady pełnego odszkodowania, której istota jest zapewnienie poszkodowanemu pełnego pokrycia szkody przez niego poniesionej a nie wzbogacenie poszkodowanego czy innej osoby w jakimkolwiek stopniu.

Sąd ustalił co następuje :

23 maja 2024 roku doszło do zdarzenia drogowego, w toku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) nr rej. (...) należąca do powódki D. J..

Sprawca kolizji, w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie.

(bezsporne, zeznania powódki).

Szkoda w samochodzie została zgłoszona (...) S.A. i zarejestrowana pod numerem (...)

( dowód: akta szkody )

Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 17.06.2024 roku została ustalona wysokość odszkodowania na 4 962,13 zł, którą wypłacono poszkodowanej.

(dowód: opinia – k. 13 – 18, bezsporne)

W dniu 6 czerwca 2024 roku na zlecenie powódki została sporządzona kalkulacja kosztów naprawy poszkodowanego pojazdu. Jej koszt wyniósł 600 złotych

(dowód : kalkulacja kosztów naprawy z dnia 6 czerwca 2024 roku k. 19-26, faktura VAT z dnia 6 czerwca 2024 roku k. 27)

Zgodnie z wnioskami obu stron, Sąd w niniejszej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Wysokość kosztów naprawy samochodu poszkodowanej marki S. (...) nr rej. (...) w wyniku kolizji zaistniałej w dniu 23 maja 2024 r. przy przyjęciu stawki za robociznę stosowanej przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze w wysokości 140,00 zł/rbg oraz fabryczne ceny części zamiennych z zamiennikiem reflektora wyniosła 12 396,48 zł.

Nadto biegły wskazał w opinii, iż naprawa uszkodzeń samochodu przeprowadzona na podstawie kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego, mogłaby przywrócić walory estetyczne pojazdu, nie gwarantując trwałości wymienionych elementów a ponadto wymagałaby znalezienia warsztatu, który wykonałby naprawę za zaniżoną stawkę za robociznę w wysokości 49, 00 zł/rbg.

(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k. 61-74).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie przedłożonych przez powódkę i pozwanego dokumentów, dokumentów z dołączonych akt szkody oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, albowiem prawdziwość tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, nie budziła również wątpliwości Sądu.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych. Nie zawiera ona również wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków.

Sąd uwzględnił także zeznania powódki D. J., w szczególności co do zaistnienia kolizji, odpowiedzialności pozwanego, dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu. Zeznania te były spójne, logiczne , zgodne z zasadami doświadczenia życiowego

Materialnoprawną podstawę żądania powoda stanowiły przepisy art. 822 k.c. w zw. z art. 435 k.c. Przesłanką każdego rodzaju odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną innej osobie jest zaistnienie zdarzenia, z którym prawo cywilne wiąże obowiązek odszkodowawczy. Podstawą domagania się wypłaty z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej prowadzącego przedsiębiorstwo, który odpowiada za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego przedsiębiorstwa, jest spowodowanie szkody majątkowej związanej z jego ruchem. Odpowiedzialność przejmuje w takiej sytuacji, na mocy umowy ubezpieczenia zawartej ze sprawcą szkody - zakład ubezpieczeń. Przesłankami odpowiedzialności z art. 435 k.c. są: ruch przedsiębiorstwa, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy ruchem przedsiębiorstwa, a szkodą. Jest to odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, wina lub bezprawność działania nie mają znaczenia dla odpowiedzialności sprawcy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 435 § 1 k.c.: prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie zaś z treścią art. 822 § 1- § 4 k.c. Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ponadto zgodnie z art. 363 § 2 kc poszkodowany może wybrać, czy naprawienie szkody ma nastąpić przez przywrócenie do stanu poprzedniego, czy przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Poszkodowany może te roszczenia kierować bezpośrednio do ubezpieczyciela, który odpowiada w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Z przepisów kodeksu cywilnego oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela może polegać tylko na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej, nawet więc gdy poszkodowany wybiera naprawienie szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, to świadczenie zakładu ubezpieczeń sprowadza się do wypłaty sumy pieniężnej. Skoro ma ona jednak pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to wysokość tego odszkodowania powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11).

Z treści art. 361 §2 KC wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody. Celem kompensacji szkody poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania jak najtańszych sposobów likwidacji szkody, ma natomiast prawo wyboru takiego sposobu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, który ten stan przywróci w stopniu najpełniejszym. W szczególności obowiązek poszkodowanego minimalizowania szkody nie polega na ograniczaniu należnego stronie odszkodowania przez wybór najtańszych sposobów jej naprawienia, ale na takim postępowaniu w trakcie zdarzenia powodującego szkodę i bezpośrednio po nim by ograniczyć rozmiar szkody w sensie faktycznym. Poszkodowany ma prawo wyboru w jakim warsztacie naprawczym dokonana naprawy , jak też czy naprawa zostanie dokonana nowymi częściami oryginalnymi czy też częściami nieoryginalnymi lub używanymi.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż sporem pomiędzy stronami objęta była jedynie wartość szkody w pojeździe marki S. (...) nr rej. (...) należącym do powódki D. J.. Pozostałe okoliczności sprawy były pomiędzy stronami bezsporne, w szczególności okoliczności zaistnienia szkody, zakres uszkodzeń pojazdu oraz odpowiedzialność pozwanego za szkodę.

Nadto, należało mieć na uwadze, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady odpowiedzialność za poniesioną szkodę i przyznał odszkodowanie w wysokości 4 962,13 złotych.

Pozwana spółka zakwestionowała jednak żądanie pozwu co do wysokości podnosząc szereg zarzutów przeciwko sposobowi, w jaki powód wyliczył szkodę.

Pozwany zarzucił bowiem, że wypłacone odszkodowanie było wystarczające do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, jak również, że w sytuacji, gdy do naprawy pojazdu doszło, to nie jest możliwe ustalenie odszkodowania w oparciu o przyjęcie kalkulacji hipotetycznej naprawy. Z uwagi na powyższe powód winien w pierwszej kolejności wykazać naprawę pojazdu przez poszkodowanego lub jej brak. Pozwany powołał się przy tym na treść orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Sąd orzekający stanowiska pozwanego nie podziela i stoi na stanowisku znajdującym wyraz w uzasadnieniach postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 r., (sygn. akt III CZP 51/18, Legalis 1855985) oraz postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r. (sygn. akt III CZP 91/18, Legalis 1875507) i przywołanego tam licznie orzecznictwa Sądu Najwyższego. Jakkolwiek Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwał, o tyle rozważania, które poczynił, stanowiły istotną wskazówkę dla kierunku rozstrzygnięcia sądu. Sąd Najwyższy wskazał bowiem, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stan techniczny, zdolność użytkowania, części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Przywrócenie pojazdowi sprawności technicznej nie może być identyfikowane z przywróceniem pojazdu w pełni do stanu poprzedniego. Ponadto naprawa pojazdu z reguły nie powoduje, że odzyskuje on swoją pełną wartość handlową w stosunku do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Nawet w przypadku kompleksowej naprawy w autoryzowanym zakładzie mechanicznym, zgodnie z technologią producenta, przy użyciu nowych, oryginalnych części pojazd naprawiany w realiach rynkowych, jest z reguły wart mniej niż pojazd, który nie uczestniczył w kolizji i nie podlegał procesowi naprawczemu (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 r., III CZP 57/01, OSNC 2002, nr 5, poz. 57).

Dalej Sąd Najwyższy wskazał, że w świetle utrwalonego stanowiska Sądu Najwyższego nie ma bowiem żadnych wątpliwości, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego nie ogranicza się, do równowartości wydatków poniesionych na naprawę pojazdu, lecz każdorazowo obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. W sytuacji gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu odszkodowanie należne poszkodowanemu może być ustalone, także jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że taki sposób rozliczenia szkody przewyższa wielkość uszczerbku w majątku poszkodowanego, odszkodowanie – stosownie do okoliczności sprawy – może być obniżone.

Powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Nie ma zatem znaczenia czy naprawienie szkody następuje na podstawie faktur za naprawę pojazdu czy wyceny kosztów naprawy – zasady naprawienia szkody muszą być identyczne. W konsekwencji spotykane niekiedy w praktyce uzależnienie wypłaty należności od faktycznego dokonania naprawy i udokumentowania jej kosztów nie jest uzasadnione. Szkodą jest bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu. Dopuszczenie przyznawania odszkodowania z tytułu kosztów naprawy przed jej dokonaniem i bez potrzeby rozliczenia się z nich po dokonaniu naprawy, powoduje, że byłoby w sposób nieuzasadniony krzywdzące poszkodowanego stosowanie innych kryteriów rozliczeń tylko dlatego, że wykazując staranność i dysponując środkami finansowymi dokonał usunięcia uszkodzeń przed uzyskaniem odszkodowania. Skoro prawo do odszkodowania ma poszkodowany, który w ogóle nie naprawił pojazdu, to nie sposób przyjąć, że nie może go uzyskać poszkodowany, który poczynił nakłady na swój majątek naprawiając uszkodzony pojazd w całości lub w części, tylko z tej przyczyny, że nie wykazał rzeczywistych kosztów naprawy, skoro nie one decydują o zakresie należnego odszkodowania. Stanowisko to uznawane jest za tak utrwalone, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, iż oddalenie przez sąd powszechny powództwa tylko z tej przyczyny, że poszkodowany, który naprawił pojazd nie wykazał wysokości wydatków poniesionych tytułem kosztów naprawy uszczuplających jego majątek, a domagał się ustalenia wysokości szkody na podstawie opinii biegłego, jest tak oczywistym i rażącym naruszeniem prawa, że uzasadnia uwzględnienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroków opartych na takiej motywacji.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Sądu Najwyższego, które należy w całości podzielić, Sąd uznał główny zarzut pozwanego, dotyczący braku wykazania faktu i kosztów naprawy pojazdu, jako pozbawiony podstawy prawnej.

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej S. T., Sąd uznał, że wysokość kosztów naprawy samochodu poszkodowanej marki S. (...) nr rej. (...) w wyniku kolizji zaistniałej w dniu 23 maja 2024 r. przy przyjęciu stawki za robociznę stosowanej przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze w wysokości 140,00 zł/rbg oraz fabryczne ceny części zamiennych z zamiennikiem reflektora wyniosła 12 396,48 zł.

Podkreślenia nadto wymaga, że biegły w opinii podniósł również, iż naprawa uszkodzeń samochodu przeprowadzona na podstawie kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego, mogłaby przywrócić walory estetyczne pojazdu, nie gwarantując trwałości wymienionych elementów a ponadto wymagałaby znalezienia warsztatu, który wykonałby naprawę za zaniżoną stawkę za robociznę w wysokości 49, 00 zł/rbg.

Pozwany tymczasem nie wykazał w toku postępowania, że byłoby inaczej niżby wskazywał to biegły we wnioskach z opinii.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Sąd ustalił, że celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt przywrócenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji wynosił 12 396,48 zł. a zatem więcej niż przyjęła to powódka przy formułowaniu żądania pozwu (12 263,74 zł.). Powódka w niniejszym postepowaniu dochodziła różnicy pomiędzy wskazaną przez siebie kwotą kosztów naprawy pojazdu – 12 263,74 zł a kwotą wypłaconą na etapie przedsądowym – 4 962,13 złotych. Tym samym wobec przyjęcia przez powódkę kwoty niższej niż wskazana przez niezłego w opinii, Sąd uznał, że wyliczona przez powódkę kwota różnicy jest w pełni uzasadniona. Wynosiła ona 7 301,61 złotych.

W tym stanie rzeczy - na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7 301,61 złotych. Ponadto – na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – Sąd zasądził od powyższej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty.

W zakresie żądania zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii (600 zł) Sąd oddalił powództwo. Rozstrzygnięcie to było spowodowane nie wykazaniem przez powódkę, faktycznego poniesienia kosztów wskazanych w fakturze nr (...) z dnia 6 czerwca 2024 roku. W dokumencie tym, została bowiem wskazana jako forma zapłaty przelew w terminie 7 dni. Do pozwany zaś nie zostało załączone potwierdzenie przelewu tejże kwoty. Na marginesie również wskazać należy, że dokument ten (faktura k. 27) nie został potwierdzony za zgodność z oryginałem.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka poniosła następujące koszty procesu: 500 złotych tytułem opłaty od pozwu, 1800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 460 złotych tytułem kosztów opinii biegłego, czyli łącznie 2 777 złotych.

Pozwany poniósł koszty w wysokości 2 277 złotych tytułem: 1800 złotych wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 460 złotych tytułem kosztów opinii biegłego.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w 92,4 % i takim procentem wyraża się wygrana powódki.

92,4 % z kwoty 2. 777 złotych stanowi sumę 2 554,84 złotych i koszty procesu w takiej wysokości winna ponieść strona pozwana. Wyliczenie powyższe korelowało z obowiązkiem strony powodowej do partycypowania w kosztach niniejszego procesu. Skoro bowiem powód przegrał w 7,6 %, to winien ponieść koszty stanowiące 7,6 % z sumy 2 277 złotych, a więc 173,05 złotych.

Bilansując kwoty kosztów poniesionych przez strony z uwzględnieniem zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 § 1 kpc, w ostatecznym rozrachunku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 381,79 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty (2 554,84 zł – 173,05 zł. = 2 381,79 zł.).

W punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 80 ust. 1 i 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzekł o zwrocie stronom niewykorzystanej zaliczki (w kwocie po 40 zł. ).