Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2025r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Sławomir Szubstarski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Żaneta Kowalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2025 r. w K.

sprawy z powództwa E. (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I.  powództwo oddala.

Sygn. akt: I C 415/24

UZASADNIENIE

Powód E. (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej J. B. kwoty 4 715,51 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi za okres od 22 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu udzielonej pozwanej pożyczki na podstawie umowy z 22 listopada 2022 r. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Powód wskazał na fakt zawarcia przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym - E. (...), w dniu 22 listopada 2022 r. umowy numer (...), zgodnie z którą pozwanej została udostępniona linia kredytowa w maksymalnej wysokości 2 999,72 zł, w formie międzynarodowej karty kredytowej z kredytem odnawialnym lub częściowo w formie przelewu na wskazany przez kredytobiorcę rachunek bankowy. Umowa została zawarta za pośrednictwem operatora telekomunikacyjnego (...) S.A. Pozwana była zobowiązana do spłaty zobowiązania w miesięcznych ratach, czego zaprzestała popadając w zwłokę. Kredytodawca wypowiedział umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia, doprowadzając do wymagalności całości zobowiązania objętego pozwem w dniu 7 stycznia 2023 roku. Na kwotę dochodzoną niniejszym powództwem składa się kwota 2 999,72 zł niespłaconego kapitału wykorzystanego limitu; 43,32 zł niespłaconych odsetek od wykorzystanego limitu kredytowego; 599,94 zł niespłaconej prowizji za udzielenie kredytu; 399 zł niespłaconej prowizji za administrowanie kartą; oraz 673,53 zł skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych, naliczonych od kwoty 3 998,66 zł od dnia wymagalności roszczenia (7 stycznia 2023 r.) do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Dalej powód wskazał, że w drodze umowy przelewu z 31 lipca 2023 roku (...) sp. z o.o. nabyła tę wierzytelność, która następnie w dniu 31 stycznia 2024 r. przelała ją na rzecz powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwana J. B. wniosła o umorzenie postępowania o zapłatę. Wskazała, że posiada problemy rodzinne, zarabia najniższą krajową, nie daje rady spłacić zobowiązania wynikającego z zaciągniętej pożyczki.

Sąd ustalił co następuje:

Pozwana J. B. zawarła w dniu 17 listopada 2022 roku z E. (...) z siedzibą w S., umowę o udzielenie L. (...) nr (...). Na mocy zawartej umowy pożyczkodawca przelał pozwanej w dniu 17 listopada 2022 roku kwotę 2 400 złotych. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Pozwana nie zwróciła pożyczonej kwoty, wobec czego pożyczkodawca wypowiedział umowę oświadczeniem z 7 stycznia 2023 r.

Bezsporne, nadto dowód: 1. Umowa o udzielenie L. (...) nr (...) – k. 37-41; 2. Potwierdzenie przelewu k.42

W dniu 31 lipca 2023 r. M. C. (1) jako pełnomocnik E. (...) z siedziba w S. zawarł umowę cesji wierzytelności z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Warunkiem skuteczności przelewu wierzytelności była zapłata ceny nabycia wierzytelności na rachunek bankowy zbywcy.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z 31 lipca 2023 r. k. 21-24;

W dniu 31 stycznia 2024 r. (...) sp. z o.o. w W. zawarła z powodem E. (...) w W. umowę przelewu wierzytelności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 25-28.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie wykazał, aby skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanej z tytułu umowy z 22 listopada 2022 r. numer (...). Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów, zaoferowanych przez powoda, które nie były kwestionowane.

Istnienie legitymacji procesowej Sąd bada z urzędu orzekając co do istoty sprawy. Kwestia legitymacji czynnej powódki wymaga odniesienia się w pierwszym rzędzie albowiem ustalenie legitymacji stron procesu poprzedza materialne badanie powództwa. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, zwłaszcza w sytuacji, gdy jak w niniejszej sprawie powództwo zostało wytoczone przez podmiot, który nie zawierał bezpośrednio z pozwaną umowy, z której wywodzony jest obowiązek zapłaty. Sąd ma zatem obowiązek ustalić okoliczności, które stanowią o istnieniu tej legitymacji. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej jak i biernej prowadzić musi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Spoczywający na stronie ciężar udowodnienia roszczenia rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 7 listopada 2007 r. (II CSK 293/07)),. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego winien przejawiać staranność w wykazaniu wszystkich przesłanek decydujących o zasadności zgłoszonego powództwa.

Powód wywodzi swoje roszczenie z ciągu umów cesji wierzytelności, zawartej z wierzycielem pierwotnym, na podstawie których miał nabyć wierzytelność wobec pozwanej, wynikającą z zawartej umowy z 22 listopada 2022 r. numer (...).

W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest umową między wierzycielem (cedentem), a osobą trzecią (cesjonariuszem), która co do zasady nie wymaga ani udziału, ani zgody dłużnika. Na mocy tej umowy osoba trzecia nabywa od dotychczasowego wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Dotychczasowy wierzyciel przestaje być stroną stosunku zobowiązaniowego na skutek utraty wierzytelności. W jego miejsce do stosunku tego wstępuje nabywca wierzytelności, który uzyskuje pozycję wierzyciela. Umowa przelewu prowadzi do singularnego i translatywnego nabycia prawa podmiotowego przez cesjonariusza (tak np. K. Zawada, w: SPP, t. 6, 2018, s. 1395; K. Zagrobelny, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, art. 509, Nb 1; W. Kurowski, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t. 3, 2018, art. 509, Nt 1).

W umowie przelewu wierzytelności z 31 lipca 2023 r. (k. 21-24), powód nie wykazał prawidłowej reprezentacji cedenta (E. (...) z siedzibą w S. (B.)), co nie pozwoliło ustalić skuteczności jej zawarcia. Ze wskazanej umowy wynika, że cedent miał być reprezentowany przez pełnomocnika M. C. (2). Ani dokument pełnomocnictwa, ani dokument świadczący o sposobie reprezentacji cedenta, nie zostały dołączone do pozwu, co uniemożliwiło Sądowi ustalenie skutecznego przelania wierzytelności na nabywcę.

Dalej wskazać należy, że stosownie do treści postanowienia §2 pkt 4 tejże umowy wynika, że przeniesienie wierzytelności następuje z dniem zapłaty przez cesjonariusza ceny nabycia pakietu. Powód nie wykazał wykonania tego warunku albowiem z przedstawionych dokumentów zostało zanonimizowane postanowienie o wysokości ceny sprzedaży. Powód nie przedstawił też żadnego skwitowania cesjonariusza z wykonania tego obowiązku i oświadczenia cedenta o ziszczeniu się warunku zawieszającego skutek rozporządzający umowy przelewu. Z tego względu nie ma możliwości niewątpliwego ustalenia , że (...) sp. z o.o. w W. skutecznie nabyła jakąkolwiek wierzytelność względem pozwanej.

W konsekwencji – zgodnie z zasadą nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet – brak jest podstaw do stwierdzenia, że powód jest czynnie legitymowany do dochodzenia zgłoszonego roszczenia.

W ocenie Sadu powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia nabycia wierzytelności względem pozwanej, a tym samym swojej legitymacji czynnej w niniejszym procesie, w konsekwencji czego Sąd był zobligowany oddalić powództwo w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

K., 31 marca 2025 r.