Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 października 2024 r. w K.

na podstawie art. 339 §1 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

I.  powództwo oddala

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. S. kwoty 14 380,95 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany zawarł z (...) sp. z o.o. w dniu 3 lipca 2023 roku umowę pożyczki nr (...), na mocy której pozwanemu została udostępniona kwota 6 800 zł pożyczki. Pozwany zobowiązał się do jej zwrotu wraz z należnymi kosztami udzielenia, tj. prowizją w wysokości 3 060 zł, odsetkami kapitałowymi od udostępnionego kapitału w wysokości odsetek maksymalnych w wysokości 4 937,59 zł, w 48 miesięcznych ratach. Pozwany nie spłacił należności pożyczkodawcy w związku z czym ten wypowiedział umowę, w konsekwencji czego umowa została rozwiązana, a wierzytelność stała się wymagalna w całości z dniem 4 stycznia 2024 roku. Pożyczkodawca na podstawie umowy cesji z 15 stycznia 2024 roku zbył przysługującą mu wierzytelność na rzecz powoda. Na dochodzoną niniejszym pozwem kwotę składają się 6 613,28 zł niespłaconego kapitału; 3 060 zł prowizji; 4 602,11 odsetek kapitałowych maksymalnych; 7,17 zł odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanych w okresie obowiązywania umowy; 98,39 zł odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych po rozwiązaniu umowy do dnia poprzedzającego wytoczenie powództwa.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z powodu niewykazania przez powoda skutecznego nabycia wierzytelności (...) sp. z o.o. w W. względem pozwanego. Nadto przedstawione dokumenty, stanowiące wydruki komputerowe, nie wykazują skuteczności zawarcia umowy pożyczki, w żaden sposób nie potwierdzają też wykonania przez pożyczkodawcę świadczenia wynikającego z rzeczonej umowy pożyczki.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 k.p.c. wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W sprawach cywilnych nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza w sprawach rozpoznawanych w trybie postępowania uproszczonego. Spoczywający na stronie ciężar udowodnienia roszczenia rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu ( tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 7 listopada 2007 r. (II CSK 293/07)).

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, zawartej z wierzycielem pierwotnym w dniu 15 stycznia 2024 r., na podstawie której miał nabyć wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 3 lipca 2023 roku, nr (...).

W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest umową między wierzycielem (cedentem), a osobą trzecią (cesjonariuszem), która co do zasady nie wymaga ani udziału, ani zgody dłużnika. Na mocy tej umowy osoba trzecia nabywa od dotychczasowego wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Dotychczasowy wierzyciel przestaje być stroną stosunku zobowiązaniowego na skutek utraty wierzytelności. W jego miejsce do stosunku tego wstępuje nabywca wierzytelności, który uzyskuje pozycję wierzyciela. Umowa przelewu prowadzi do singularnego i translatywnego nabycia prawa podmiotowego przez cesjonariusza (tak np. K. Zawada, w: SPP, t. 6, 2018, s. 1395; K. Zagrobelny, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, art. 509, Nb 1; W. Kurowski, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t. 3, 2018, art. 509, Nt 1). Podnieść również należy, że wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego oznaczenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone, bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy, przenoszącej wierzytelność. (por. Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A. Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.)

Powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia nabycia wierzytelności wobec pozwanej, a w konsekwencji swojej legitymacji czynnej w niniejszym procesie. Istnienie legitymacji procesowej Sąd bada z urzędu orzekając co do istoty sprawy. Kwestia legitymacji czynnej powódki wymaga odniesienia się w pierwszym rzędzie albowiem ustalenie legitymacji stron procesu poprzedza materialne badanie powództwa. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, zwłaszcza w sytuacji, gdy jak w niniejszej sprawie powództwo zostało wytoczone przez podmiot, który nie zawierał bezpośrednio z pozwaną umowy, z której wywodzony jest obowiązek zapłaty.

W umowie przelewu wierzytelności, zawartej w dniu 15 stycznia 2024 r., stwierdzono jedynie ogólnie, że na zasadach określonych w Umowie Cesji Cedent sprzedaje, a Cesjonariusz nabywa każdego dnia Cesji, każdą z Wierzytelności, których wykaz zawarty jest w Pliku Danych przekazanym Cesjonariuszowi za pomocą serwera (...)/ (...) w Dniu cesji, a także objętych treścią Wykazu wierzytelności stanowiącego załącznik nr 2 do niniejszej Umowy Cesji ( dowód: pkt 2.1 umowy cesji k.7) Przedstawiony załącznik nr 2 został całkowicie zanonimizowany, przez co nie ma możliwości potwierdzenia, że przedmiotem umowy faktycznie była wierzytelność względem pozwanego wynikająca z umowy pożyczki z 3 lipca 2023 roku nr (...), i w jakiej wysokości ( dowód: załącznik nr 2 do umowy cesji - k.8v). Powód dołączył co prawda wydruk zawierający tytuł załącznika nr 2, tytuł poszczególnych kolumien oraz jedną pozycję (nr 205) zawierającą dane wskazujące na pozwanego. Dokument ten nie wskazuje, aby był wypisem rzeczywistego załącznika, nie zawiera potwierdzeń złożenia pod nim podpisów osób reprezentujących strony umowy cesji z 15 stycznia 2024r. ( dowód: wydruk - k.26).

W tym miejscu wskazać należy, że wygenerowane elektronicznie pisma, nie zawierające podpisu, nie mogą być uznane za dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. Elementem konstytutywnym dokumentu prywatnego i urzędowego jest m.in. podpis. Wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym jako „inny środek dowodowy”, przewidziany w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c. Brak jednak podstaw do uznania, że treść zawarta w takim wydruku jest zgodna z rzeczywistym stanem rzeczy. Dokument ten wskazuje bowiem, że przedmiotem cesji była wierzytelność istniejąca 11 grudnia 2023 r., podczas gdy z twierdzeń zawartych w uzasadnieniu pozwu i załączonego dokumentu wypowiedzenia umowy ( dowód: wypowiedzenie umowy - k.20) wynika, że wypowiedzenie zostało dopiero przygotowane w tym dniu, natomiast umowa uległa rozwiązaniu, a wierzytelność stała się wymagalna, w dniu 4 stycznia 2024 r.

W niniejszej sprawie nie można było również uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. W świetle art. 339 § 2 k.p.c. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w razie braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. Przywołany przepis nie przewiduje prawnego domniemania prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie, nie budzą uzasadnionych wątpliwości, albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Wobec niewykazania skuteczności przelewu wierzytelności stwierdzić należy, że powód nie wykazał własnej legitymacji procesowej. Brak legitymacji procesowej (zarówno czynnej jak i biernej) prowadzić musi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Jedynie na marginesie warto również odnotować, że powód w żaden sposób nie wykazał skuteczności zawarcia umowy pożyczki nr (...) w dniu 3 lipca 2023 r. między (...) sp. z o.o. w W., a pozwanym. Wydrukowane pełnomocnictwo nie zawiera jakiegokolwiek podpisu, co pozbawia ten dokument waloru wiarygodności z uwagi na argumenty wyżej już przywołane. Powód w żaden sposób też nie wykazał wykonania przez pożyczkodawcę umówionego świadczenia. Dlatego nie ma jakiejkolwiek podstawy ustalenia, że do zawarcia umowy i udostępnienia pozwanemu jakiejkolwiek kwoty pożyczki rzeczywiście doszło.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił powództwo w całości.