Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Sławomir Szubstarski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Edyta Wołowiec

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2024 r. w Kętrzynie

sprawy z powództwa W..pl sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. D. na rzecz powoda W..pl (...). z o.o. z siedzibą w W. kwotę 17 597,67 (siedemnaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt siedem, sześćdziesiąt siedem) złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 14 752,57 (czternaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt dwa, pięćdziesiąt siedem) złotych od dnia 4 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego K. D. na rzecz powoda W..pl (...). z o.o. z siedzibą w W. kwotę 4 617 (cztery tysiące sześćset siedemnaście) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód W..pl sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego K. D. kwoty 19 016,57 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 14 752,57 złotych, od 3 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego, na jego rzecz, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od przedstawionego pełnomocnictwa, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, że zawarł z pozwanym umowę ramową pożyczki nr (...) w sposób elektroniczny, za pośrednictwem konta elektronicznego, które pozwany założył na stronie (...) Na mocy zawartej umowy powód wypłacił pozwanemu w dniu 29 czerwca 2022 roku kwotę 10 000 zł, którą pozwany zobowiązał się spłacić na warunkach wskazanych w umowie. Pozwany nie wywiązał się z zobowiązania umownego, jego zwłoka uzasadniała naliczenie odsetek karnych w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie oraz wypowiedzenie umowy z zachowaniem 30-dniowego terminu, a w konsekwencji postawieniem w stan wymagalności pozostałej do spłaty pożyczki. Powód dochodzi kwoty 19 016,57 złotych, na którą składają się niespłacone: kapitał 9 016,57 zł; opłaty i prowizja 5 736 zł; odsetki karne do dnia złożenia pozwu 3 1360,86 zł; odsetki umowne 1 103,14 zł.

Nadto powód wskazał, że w dniu 3 stycznia 2024 roku wystąpił z przedmiotowym roszczeniem w elektronicznym postępowaniu upominawczym, które w dniu 30 stycznia 2024 roku zostało umorzone postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie.

Pozwany K. D. złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda, na jego rzecz, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą 17 zł od pełnomocnictwa, wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Zarzucił nieudowodnienie istnienia dochodzonej wierzytelności, jej wysokości oraz wymagalności, nieprzekazanie przez pożyczkodawcę środków pieniężnych, przedwczesność powództwa, brak legitymacji czynnej powoda, stosowanie w umowie niedozwolonych klauzul umownych nie wiążących pozwanego ze skutkiem ex tunc, nieważność umowy pożyczki względnie jej nieistnienie, niewystąpienie wymagalności roszczenia ze względu na brak skutecznego wypowiedzenia umowy.

Sąd ustalił co następuje:

Pozwany złożył za pośrednictwem strony internetowej wonga.pl wniosek o zawarcie z nim umowy pożyczki kwoty 10 000 złotych na okres ponad 30 miesięcy. Powód wyraził zgodę na okres kredytowania 30 miesięcy, i po akceptacji warunków przez pozwanego strony ostatecznie zawarły, w dniu 29 czerwca 2022 roku, Ramową umowę pożyczki nr (...).

Dowód: 1. potwierdzenie przyjęcia wniosku k. 26; 2. Nagranie trzech rozmów telefonicznych z 29 czerwca 2022 r. - k. 58.

Stosownie do postanowień umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 10 000 złotych, na okres 30 miesięcy. W związku z udzieleniem pożyczki pozwany zobowiązany był do zapłaty kosztu prowizji w kwocie 5 736 złotoch oraz wynagrodzenia odsetkowego w wysokości zmiennej, w dniu zawarcia umowy wynoszącej 19 % w skali roku. Łączna kwota do zwrotu przez pozwanego wyniosła 19 917,02 złote. Harmonogram płatności rat przewidywał równe raty w wysokości po 663 złotych każda. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniosła 82,56 %.

Dowód: 1. Ramowa umowa pożyczki wraz z potwierdzeniem wypłaty k. 14-21; 2. Formularz informacyjny k. 22-25;

W dniu zawarcia umowy (26 czerwca 2022 r.) kwota pożyczki została przelana na rachunek bankowy pozwanego.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 29.

Pozwany zwrócił powodowi, z opóźnieniem, wyłącznie dwie pierwsze raty kredytu. Wobec istniejącej zaległości powód zaproponował pozwanemu rozłożenie spłaty na dłuższy okres, co jednak było uwarunkowane uiszczeniem kwoty 400 złotych do 31 października 2022 r. Pozwany zgodził się jednak opłatę uiścił 2 listopada 2022 r.

Bezsporne; Dowód: nagranie rozmów telefonicznych z października i listopada 2022 r. k. 58.

W dniu 11 stycznia 2023 roku wobec istniejącej zaległości powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało nadane przesyłką poleconą w dniu 12 stycznia 2023 r. na adres pozwanego, i wobec jego niepodjęcia zostało zwrócone do nadawcy.

Dowód: 1. Wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem nadania k. 30-31; 2. nagranie rozmowy telefonicznej ze stycznia 2023 r. k. 58.

Sąd zważył co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda w toku procesu, które uznane zostały za wiarygodne w całości. Pomimo zakwestionowania przez pozwanego faktów z nich wynikających w ocenie Sądu powód wykazał prawdziwość własnych twierdzeń nagraniami rozmów z pozwanym. Wynika z nich zarówno fakt wnioskowania przez pozwanego o pożyczkę w kwocie 10 000 złotych, zawarcia umowy pożyczki, fakt częściowej jedynie spłaty rat, uzgodnienie warunków wydłużenia czasu spłaty pożyczki. Dalej powód wykazał, że w wykonaniu zawartej umowy przekazał pozwanemu kwotę 10 000 złotych na należący do pozwanego rachunek bankowy.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany kwestionował niemalże każdą okoliczność nie bacząc na wewnętrzną sprzeczność podnoszonych zarzutów. Zarzucał przedwczesność powództwa wobec niewypowiedzenia umowy lub stosowanie w niej klauzul niedozwolonych, natomiast z drugiej strony kwestionował fakt zawarcia umowy, przekazania mu kwoty pożyczki. Podniósł też zarzuty kierowane przeciwko „wierzycielowi pierwotnemu” co musi być wynikiem rutynowości pełnomocnika zważywszy, że w niniejszej sprawie wierzytelność nie była przedmiotem przelewu.

Jakkolwiek taka forma obrony przed roszczeniem nie jest procesowo zabroniona, to jednak wskazuje na raczej hasłowe podnoszenie zarzutów w nadziei na jakąkolwiek skuteczność któregokolwiek z nich, aniżeli faktyczne przekonanie o niesłuszności dochodzonego roszczenia. Wobec przedstawionych dowodów nie jest jednak wystarczające gołosłowne zaprzeczenie wykazywanym twierdzeniom, ale pozwanego również obciąża ciężar wykazania faktów przeciwnych, tamujących lub niweczących, czyli wskazujących na to, iż żądanie strony jest nieuzasadnione.

W ocenie Sądu zarzuty pozwanego nie zasługiwały na uwzględnienie. Odnosząc się do poszczególnych rozpocząć należy od legitymacji procesowej po stronie powoda. Ustalenie tej kwestii poprzedza bowiem badanie merytoryczne zgłoszonego żądania.

W świetle dowodów potwierdzających zawarcie w dniu 29 czerwca 2022 r. Ramowej umowy pożyczki nr (...) legitymacje stron nie mogą budzić wątpliwości. Wierzytelność nie była przenoszona, powód dochodzi od pozwanego należności wynikającej z zawartej przez siebie umowy.

Niezasadnym okazały się zarzuty nieskutecznego zawarcia przez strony umowy pożyczki, braku umocowania do działania w imieniu powoda przy zawarciu lub wykonywaniu umowy pożyczki.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zważywszy na konsumencki charakter zobowiązania pozwanego zastosowanie do zawartej przez niego umowy pożyczki mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 kc jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że – przynajmniej prima facie – wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 kc. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 kc. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady(...) z 23.4.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady (...)(Dz.Urz. UE L Nr 133 z 22.5.2008 r., s. 66 ze zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający (por.: Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2018, wyd. 2)

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17w/w ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość ( por.: Tomasz Czech Komentarz do art.29 ustawy o kredycie konsumenckim).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji – nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim ( z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podzielając powyższą argumentację, w ocenie Sądu, powód wykazał iż w niniejszej sprawie pożyczkodawca spełnił wymóg zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Brak własnoręcznych podpisów stron pod przedłożoną przez powoda umową pożyczki z dnia 29 czerwca 2022 r. nie uchybia wymogom określonym w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zakresie zachowania formy pisemnej.

Pozwany na żadnym etapie zobowiązania nie kwestionował umocowania kolejnych osób działających w imieniu pożyczkodawcy, zarówno na etapie wnioskowania o pożyczkę, następnie etapie wykonywania przez siebie umowy i wnioskowania o zmianę jej warunków. Podnieść także należy, że stosownie do art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Skoro powód jako pożyczkodawca dochodzi przeciwko pozwanemu roszczeń wynikających z zawartej przez siebie umowy, oznacza to, że wcześniejsze czynności prowadzące do powstania tych roszczeń wykonane zostały z jego upoważnienia.

Dalej przechodząc do zarzutu stosowania przez powoda niedozwolonych klauzul umownych, i ten zarzut okazał się nieuzasadniony. Wskazać przy tym należy, że pozwany nie wyjaśnił bliżej konkretnych przyczyn dla których postanowienia dotyczące opłat, prowizji i odsetek miałoby zostać uznane za niedozwolone.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Stosownie do treści art. 385 ¹ § 2 kc jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 cytowanego przepisu stanowi natomiast, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pozwany miał przymiot konsumenta.

Pojęcie „główne świadczenia stron” należy rozumieć wąsko i odnieść do essentialia negotii umowy, a więc takich jej elementów konstrukcyjnych , bez których uzgodnienia nie doszłoby do zawarcia umowy pożyczki . Chodzi więc o klauzule regulujące świadczenia typowe dla danego stosunku prawnego , stanowiące te jego elementy , które konstytuują istotę danego porozumienia. Mając na względzie treść art. 720§1 kc stwierdzić należy , iż prowizja od pożyczki nie jest świadczeniem głównym stron umowy pożyczki.

W ustawie o kredycie konsumenckim ustawodawca wprost przewidział, że oprócz odsetek stanowiących wynagrodzenie za korzystanie z kapitału przez pożyczkodawcę w umowie o kredycie konsumenckim mogą pojawić się dodatkowe koszty, przy czym w treści art. 36a ustawy określono maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, którą oblicza się według wskazanego w tym przepisie wzoru. W myśl przywołanego przepisu w brzmieniu aktualnym na dzień zawarcia umowy, maksymalna wysokość wspomnianych kosztów jest ustalana według wzoru, wedle którego, w praktyce pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogły przekroczyć 100% całkowitej kwoty kredytu dla kredytów z okresem spłaty nie krótszym niż 30 dni.

W niniejszej sprawie powód pożyczył kwotę 10 000 zł będąc zobowiązanym ponieść m.in. koszt wynagrodzenia prowizyjnego pożyczkodawcy w wysokości 5 736 zł, który wbrew odmiennemu stanowisku pozwanego nie jest kosztem mogącym być uznanym za obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. Brak jest bowiem tak w polskim systemie prawa cywilnego, w tym odnoszącego się wprost do ochrony konsumentów, jak i europejskim systemie prawa, obwarowanego normą prawną zakazu uniemożliwiającego pobieranie przez pożyczkodawcę prowizji od udzielonej pożyczki lub odsetek od kredytowanych kosztów udzielenia kredytu konsumenckiego. Wprost przeciwnie z ustawy o kredycie konsumenckim możliwość ustalenia w umowie pozaodsetkowych kosztów została wprost przewidziana w art. 36a tej ustawy. Również uzgodniona wysokość prowizji, nie kształtuje prawa pozwanego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i nie godzi w równowagę kontraktową tego stosunku, w związku z czym nie stanowi klauzuli niedozwolonej. Określona w umowie prowizja stanowi nieco ponad 50% kapitału udzielonej pożyczki, jednak zważyć przy tym należy długość korzystania przez pozwanego z kapitału powoda. Wysokość ta nie jest wygórowaną również w kontekście ustawowo dopuszczonego limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

Również odsetki kapitałowe, choć z całą pewnością nie były niskie, to jednak mieściły się w granicy maksymalnych odsetek zarówno w dniu zawarcia umowy jak również przez cały okres jej trwania.

Zgodnie z treścią art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podkreślić należy, że wybór odpowiedniego pożyczkodawcy zależy wyłącznie od woli pożyczkobiorcy, to on decyduje u kogo i na jakich warunkach chce się zadłużyć. Pozwany decydując się na pożyczkę oferowaną w sektorze pozabankowym godził się na ich poniesienie, nie odstąpił od umowy, nie zwrócił kwoty pożyczki. Zasadnym wydaje się zatem odwołanie do reguły autorstwa U. D. volenti non fit iniuria. Trudno też w okolicznościach tej konkretnie sprawy, wobec niewskazania przez pozwanego szczegółowej argumentacji uzasadniającej podniesiony zarzut, dopatrywać się niedozwolonych klauzul umownych tylko dlatego, że nie każdy zawarłby umowę na warunkach, na jakie pozwany się zdecydował.

W ocenie Sądu powód wykazał również skuteczność złożenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Przedstawił bowiem potwierdzenie nadania przesyłki zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu przesyłką poleconą Poczty Polskiej. Przesyłka została nadana na adres wskazany przez pozwanego na potrzeby kontaktu w sprawach dotyczących zawartej przez siebie umowy (patrz: § 14 umowy). Z nagrań rozmów telefonicznych wynika, że pożyczkodawca preferował telefoniczny kontakt w sprawach dotyczących umowy. Z treści rozmowy ze stycznia 2023 r. wynika, że konsultant wskazał pozwanemu na wysłanie mu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, ten natomiast przyznał, że otrzymał pocztową informację o jej awizacji.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wykazanie nadania pisma przesyłką rejestrowaną jest wystarczające do ustalenia, że adresat miał możliwość zapoznania się z jego treścią, o jakiej mowa w art.. 61 k.c. O ile zatem strona kwestionująca nie wykaże szczególnych okoliczności, dla których takie ustalenie nie jest możliwe, o tyle oświadczenie zostaje złożone w myśl art. 61 k.c. z ostatnim dniem awizacji przesyłki pocztowej. W niniejszej sprawie pozwany poza gołosłownym zaprzeczeniem takich okoliczności nie wykazał.

Trafnym okazał się natomiast zarzut nie wykazania przez powoda dokładnej daty rozwiązania umowy pożyczki, a przez to postawienia niespłaconej części zobowiązania pozwanego w stan natychmiastowej wykonalności. Dlatego Sąd nie był w stanie zweryfikować prawidłowości naliczenia wszystkich zgłoszonych przez powoda kwot odsetkowych i w konsekwencji nie uwzględnił dochodzonych przez niego odsetek umownych za okres od 31 grudnia 2022 roku od 15 lutego 2023 r. oraz odsetek karnych za okres od dnia 7 września 2023 r. do dnia 3 stycznia 2024 r. w ogólnej kwocie 1 418,90 złotych.

W ocenie Sądu naliczanie odsetek umownych w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie (odsetek karnych - §9 umowy) uzasadnione było dopiero od wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym, kiedy roszczenie z pewnością było wymagalne wobec złożonego wcześniej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 i 1 ¹ i 100 k.p.c., stosownie do wyniku procesu. Zważywszy zasadność dochodzonego roszczenia i jego oddalenie w niewielkiej tylko części Sąd obciążył pozwanego całością kosztów. Na zasądzoną kwotę składają się opłata od pozwu obejmująca również opłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym (łącznie 1 000 złotych) albowiem powód wytoczył niniejsze powództwo w ciągu 3 miesięcy od jego umorzenia. Nadto wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości równej stawce minimalnej, określonej §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwotę 17 złotych opłaty skarbowej od przedstawionego pełnomocnictwa.