Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 września 2024 r. w K.

na podstawie art. 339 §1 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. G.

roszczenia z umowy sprzedaży

I.  powództwo oddala.

Sygn. akt: I C 174/24

UZASADNIENIE

Powodowa spółka (...) S.A. sp. k. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. G. kwoty 2 426,69 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty za okres od 28 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu udzielonego pozwanemu finansowania na podstawie umowy sprzedaży ratalnej z 28 maja 2020 r. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka podała, że wierzyciel pierwotny - (...) sp. z o.o. w W. sprzedał pozwanemu w dniu 28 maja 2020 r., na raty, produkty. Pozwany zobowiązał się do zapłaty ceny produktu wraz z odsetkami kapitałowymi oraz kosztu obsługi umowy w wysokości 29 zł, w 36 ratach annuitetowych, z których pierwsza płatna była w terminie miesiąca kolejnego po miesiącu zawarcia umowy. Na kwotę dochodzoną niniejszym powództwem składa się kwota 1 763,84 zł niespłaconego kapitału umowy; 180 zł kosztu pisemnych wezwań do zapłaty oraz 482,85 zł odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych, naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności roszczenia do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

Dalej powódka wskazała, że w drodze umowy przelewu z 30 sierpnia 2022 roku (...) sp. z o.o. w W. zbyła przysługującą mu względem pozwanego wierzytelność.

Pozwany A. G. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powódka nie wykazała, aby skutecznie nabyła wierzytelność względem pozwanego z tytułu umowy sprzedaży ratalnej nr (...). Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów zaoferowanych przez powódkę, które nie były kwestionowane, i których forma oraz treść nie budziły wątpliwości Sądu.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, zawartej z wierzycielem pierwotnym, na podstawie których miała nabyć wierzytelność wobec pozwanego.

W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest umową między wierzycielem (cedentem), a osobą trzecią (cesjonariuszem), która co do zasady nie wymaga ani udziału, ani zgody dłużnika. Na mocy tej umowy osoba trzecia nabywa od dotychczasowego wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Dotychczasowy wierzyciel przestaje być stroną stosunku zobowiązaniowego na skutek utraty wierzytelności. W jego miejsce do stosunku tego wstępuje nabywca wierzytelności, który uzyskuje pozycję wierzyciela. Umowa przelewu prowadzi do singularnego i translatywnego nabycia prawa podmiotowego przez cesjonariusza (tak np.: K. Zawada, w: SPP, t. 6, 2018, s. 1395; K. Zagrobelny, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, art. 509, Nb 1; W. Kurowski, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t. 3, 2018, art. 509, Nt 1).

Istnienie legitymacji procesowej Sąd bada z urzędu orzekając co do istoty sprawy. Kwestia legitymacji czynnej powódki wymaga odniesienia się w pierwszym rzędzie albowiem ustalenie legitymacji stron procesu poprzedza materialne badanie powództwa. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, zwłaszcza w sytuacji, gdy jak w niniejszej sprawie powództwo zostało wytoczone przez podmiot, który nie zawierał bezpośrednio z pozwaną umowy, z której wywodzony jest obowiązek zapłaty. Sąd ma zatem obowiązek ustalić okoliczności, które stanowią o istnieniu tej legitymacji. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej jak i biernej prowadzić musi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Z przedstawionej przez powódkę umowy przelewu wierzytelności (k. 12-14) wynika, że strony zawarły warunek zawieszający skutek rozporządzający umowy. Mianowicie w §2 pkt 3 umowy wynika, że skutek przeniesienia własności nabywanych wierzytelności następuje z dniem zapłaty przez cesjonariusza pełnej kwoty ceny ustalonej w umowie. Powódka nie przedstawiła jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego ziszczenie się umownie zastrzeżonego warunku. Treść umowy w części dotyczącej ceny sprzedaży wierzytelności została zanonimizowana. Powódka nie przedstawiła również żadnego dokumentu potwierdzającego jej zapłatę, czy to w formie potwierdzenia przelewu, czy też skwitowania cedenta z wykonania tego obowiązku. W konsekwencji nie ma podstaw do stwierdzenia skuteczności przelewu, a tym samym niewątpliwego ustalenia, że powódka nabyła jakąkolwiek wierzytelność wobec pozwanego i jest czynnie legitymowana do dochodzenia zgłoszonego roszczenia.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Spoczywający na stronie ciężar udowodnienia roszczenia rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 7 listopada 2007 r. (II CSK 293/07)). Powódka zawodowo trudniąca się – jak wynika z rejestru sądowego – m.in. nabywaniem i dochodzeniem wierzytelności, co więcej reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winna przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanej jedynie w razie braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie, nie budzą uzasadnionych wątpliwości, albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że powódka nie sprostała obowiązkowi udowodnienia nabycia wierzytelności wobec pozwanego, a tym samym swojej legitymacji czynnej w niniejszym procesie, w konsekwencji czego Sąd był zobligowany oddalić powództwo w całości.