Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant st. sek. sąd. Danuta Betlej

w obecności oskarżyciela publicznego st. sierż. P. K. (1)

po rozpoznaniu w dniach 22.09. 2016 r., 18.11. 2016 r., 20.01.2017 r., 17.02.2017 r., na rozprawie

sprawy przeciwko K. K.

synowi P. i M. z d. K.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że: I. w dniu 19 maja 2016 r. około godz. 20.20 w W. na ul. (...), na drodze publicznej nr (...) i (...) kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), niebezpiecznie i z dużą prędkością poruszał się w terenie zabudowanym, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

II. w dniu 19 maja 2016 r. około godz. 20.20 w W. na ul. (...), w rejonie skrzyżowania z ul. (...), na drodze publicznej nr (...)kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), wyprzedzał rower na przejściu dla pieszych

tj. o czyn z art. 97 kw. w zw. art. 26 ust. 3 pkt 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego K. K. w zakresie czynu opisanego w punkcie I uznaje za winnego tego, że w dniu 19 maja 2016 r. około godz. 20.20 w W. na ul. (...), na drodze publicznej (...) kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), niebezpiecznie i z dużą prędkością poruszał się w terenie zabudowanym, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym to jest popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 86§1kw i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300,00 (trzysta) złotych.

2.  Obwinionego K. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II.

3.  Na podstawie art. 29§4 kw nakazuje zwrócić obwinionemu prawo jazdy.

4.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 146/16

UZASADNIENIE

K. K. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 19 maja 2016r około godziny 20.20 w W. na ul. (...), na drodze publicznej nr (...) i (...), kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), niebezpiecznie i z dużą prędkością poruszał się w terenie zabudowanym, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia czynu z art. 86§1 kw

2)  W dniu 19 maja 2016r około godziny 20.20 w W. na ul. (...), w rejonie skrzyżowania z ul. (...), na drodze publicznej nr(...)kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), wyprzedzał rower na przejściu dla pieszych, tj. popełnienia czynu z art. 97kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku przewodu sądowego, ustalono co następuje:

A. B. w maju 2016r był właścicielem samochodu osobowego marki M. o nr rej. (...), który później sprzedał J. P.. W maju 2016r samochód ten użytkował już J. P., dał właścicielowi zaliczkę. Aut to w tym czasie nie miał przyciemnianych tylnych szyb. Zostały oklejone folią w czerwcu 2016r.

W dniu 19 maja 2016r w W. samochodem tym kierował K. K., zaś pasażerami byli J. P. i S. B.. K. K. przejeżdżał tym samochodem od strony G. do centrum W., na wysokości stacji (...) z naprzeciwka nadjechał patrol policji – A. O. i A. M., którzy pełnili służbę nieoznakowanym radiowozem. Przed samochodem, którym jechał K. K., znajdował się inny pojazd, który skręcał w prawo na stację paliw. K. K., zmniejszył prędkość auta, a po tym jak samochód przed nim skręcił w prawo, gwałtownie zwiększył obroty silnika, co spowodowało utratę przyczepności opon i pisk opon. W tym momencie policjanci znajdowali się obok tego pojazdu, zamierzali wjechać na stację (...) z lewej strony. Poruszali się radiowozem naprzeciwko kierunku jazdy K. K.. Policjanci zawrócili na stacji paliw i pojechali za tym samochodem, włączyli sygnały błyskowe bez dźwiękowych. Policjant – A. O. ocenił prędkość, z jaką poruszał się K. K. na 90 km/h, ponieważ radiowóz którym jechali za nim, miał prędkość 80 km/h i nie mógł go dogonić. Dodatkowo policjantów spowolnił pojazd wyjeżdżający z ul. (...). Policjanci przeprowadzili kontrolę tego pojazdu na parkingu przy sklepie (...) jak zjeżdżał z ul. (...). Policjant zatrzymał kierowcy prawo jazdy ponieważ w jego ocenie niebezpieczna jazda spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Sąd postanowieniem z dnia 24.05.2016r zatrzymał prawo jazdy K. K. – sygn. akt VKo 268/16. Obwiniony nie złożył zażalenia.

Przed zatrzymaniem K. K. inny patrol policji w składzie – (...) i A. M. – pełnił służbę w patrolu operacyjnym, poruszając się również radiowozem nieoznakowanym. A. M. zauważył, że od strony K. jedzie samochód M. (miał przyciemniane tylne szyby), który na przejściu dla pieszych w rejonie skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) wyprzedzał rower. Policjanci pojechali dalej, skręcili w ul. (...), gdzie ze skrzyżowania wyjeżdżał patrol ruchu drogowego radiowozem nieoznakowanym. O zaistniałej sytuacji na drodze już w komendzie M. Z. poinformował A. O., który przekazał mu że zatrzymał dla kierującego M. uprawnienia do kierowania za jego niebezpieczną jazdę.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – A. O. k. 36v – 37, A. M. k. 37, M. Z. k. 37 – 37v, K. H. k. 37v, S. S. k. 37v – 38, J. P. k. 38, A. B. k. 38v, notatki urzędowej k. 1, a także wyjaśnień obwinionego k. 26v – 27.

Obwiniony K. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, iż policjant zabrał mu prawo jazdy bezpodstawnie, a jego sposób jazdy był prawidłowy. Przyznał, że przyspieszał dynamicznie, nie piszczał oponami, a samochód nie miał przyciemnianych szyb.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego w zakresie sposobu jego jazdy na ul. (...) po tym, kiedy minął stację (...), jako niewiarygodne. Przede wszystkim obwiniony nie zdawał sobie sprawy, że jego sposób jazdy był obserwowany przez policjantów, których mijał. Na pewno gwałtownie zwiększył prędkość i oddalił się z tego miejsca raptownie, hałaśliwie, niebezpiecznie i z prędkością większą niż 50 km/h. Policjanci obserwujący jego manewry mają duże doświadczenie zawodowe w zakresie oceny bezpieczeństwa czy prędkości z jaką porusza się kierowca. Policjanci, mimo że poruszali się z prędkością 80 km/h w terenie zabudowanym, nie mogli dogonić jego auta. Prędkość z jaką poruszał się obwiniony nie została zmierzona, ale nie oznacza to iż poruszał się z prędkością dozwoloną. Zauważyć należy, iż policjanci jechali za nim, a mimo to nie zdołali go zatrzymać. Do kontroli doszło dopiero po tym, jak obwiniony sam zjechał na parking, nie widząc nawet że jedzie za nim radiowóz policji – miał włączone sygnały świetlne. Zdaniem Sądu obwiniony nie poruszał się z prędkością bezpieczną.

Pasażer auta – S. S. potwierdził to, że kiedy odjeżdżali od stacji (...), to obwiniony ruszył szybciej, trochę zaryczał, miał wyższe obroty silnika, ale koła się nie poślizgnęły. Był pasażerem, siedział z tyłu. Potwierdził to również J. P., który sposób jazdy obwinionego ocenił jako bezpieczny, choć przyznał że obwiniony ruszając dodał gazu, choć nie tak jak twierdził A. O.. Oczywiście świadkowie – pasażerowie auta są znajomymi obwinionego, zatem nie można traktować ich zeznań jako obiektywnych.

Sąd ocenił zeznania świadków – policjantów A. O. i K. H. jako wiarygodne, ponieważ zrelacjonowali swoje spostrzeżenia odnośnie sposobu jazdy obwinionego, które były powodem podjęcia kontroli drogowej.

Szyby w tym pojeździe zostały przyciemnione dopiero w czerwcu 2016r, a okoliczność ta jest istotna ze względu na II zarzut stawiany obwinionemu oraz opis czynu z punktu I. Pasażerowie pojazdu oraz obwiniony nie potwierdzili, że na pasach przejścia dla pieszych był wyprzedzany rowerzysta. Zauważyć należy, iż policjanci obserwujący ten manewr zgodnie twierdzili, że pojazd miał przyciemniane szyby. Jednakże w maju 2016r w tym pojedzie taki szyb nie było. Policjanci nie podjęli żadnych czynności, nie dokonali kontroli kierowcy, nie zapamiętali numeru rejestracyjnego pojazdu. Samo określenie, że był to srebrny m. z przyciemnianymi szybami, zdaniem Sądu nie jest wystarczające do przypisania obwinionemu sprawstwa tego wykroczenia. Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu opisanego w punkcie II. Sąd zmienił również opis czynu w punkcie I eliminując drogę (...), gdzie policjanci A. O. i K. H. przed tym jak zatrzymali obwinionego, widzieli samochód srebrny M. z przyciemnianymi szybami, który jeździł po ul. (...), w rejonie ronda na ul (...), ale wówczas nie udało się im tego pojazdu zatrzymać. Istotnym elementem określającym ten pojazd były przyciemniane szyby, których jak wynika z zeznań świadków, wtedy w tym pojeździe nie było.

Natomiast odnośnie I zarzutu i drogi(...) okoliczność przyciemnianych szyb w aucie, zdaniem Sądu jest bez znaczenia, ponieważ policjanci zapamiętali numer rejestracyjny pojazdu, wcześniej zrównali się z tym pojazdem i zauważyli kierowcę. Później podjęli za nim pościg i w konsekwencji go zatrzymali. Pasażerowie potwierdzili sposób jazdy kierowcy, a to było podstawą zatrzymania obwinionego.

Reasumując przedstawione wyżej dowody, Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I ze zmianą jego opisu. Zdaniem Sądu obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż porusza się w terenie zabudowanym, z jaką prędkością i jakiego rodzaju manewry wykonuje. Poza tym wraz z nim podróżowało dwoje pasażerów.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw odpowiada ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Oznacza to, że kierujący pojazdem winien zachować bezpieczną szybkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, między innymi do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni i predyspozycji kierowcy (wyrok SN z 17 czerwca 1983 r., IV 113/83, OSNPG 1984, nr 4, poz. 24). Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.

Zdaniem Sądu obwiniony swoim sposobem jazdy, wykonywanymi manewrami, stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwiniony jechał z niebezpieczną prędkością centrum miasta, wieczorem, kiedy jeszcze był znaczny ruch pieszych, poruszali się inni uczestnicy ruchu drogowego.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300zł oraz obciążył go kosztami postępowania ponieważ nigdzie się nie uczy, może podjąć pracę. Zaznaczyć należy, iż czyn z art. 86§1kw zagrożony jest tylko karą grzywny w wymiarze od 20zł do 5000zł.

Sąd nakazał zwrot obwinionemu zatrzymanego prawa jazdy albowiem nie orzekł zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, stosując a contrario normę art. 29§4 kw.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).