Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego KPP w O. -----------

po rozpoznaniu w dniach 17 listopada 2017r., 11 stycznia 2018r. na rozprawie

sprawy przeciwko M. K. (1) z d. K.

córki M. i W. z d. M.

ur. (...) w m. K.

obwinionej o to, że: W dniu 12 kwietnia 2017 r. w (...) w W. przy ul. (...), wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości, podejmowała czynności służbowe znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, wynik: 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

tj. o czyn z art. 70 §2 kw

1.  Obwinioną M. K. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, z tymże na podstawie art. 39§1kw odstępuje od wymierzenia kary.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 144/17

UZASADNIENIE

M. K. (2) jest zatrudniona w (...) w W. na stanowisku pełniącego obowiązki dyrektora. W weekend 8 – 9 kwiecień 2017r (...) organizowało kiermasz świąteczny – Ś. W. a M. K. (2) była wówczas w pracy. Od dnia 11 kwietnia 2017r do dnia 14 kwietnia 2017r przebywała na urlopie wypoczynkowym. Wniosek o udzielnie urlopu złożyła w dniu 11.04.2017r do D. P. (1). Główna księgowa – D. P. (1) jest osoba upoważnioną w zakresie wykonywania obowiązków i praw pracodawcy w stosunku do M. K. (3).

Dnia 12 kwietnia 2017r M. K. (2) znajdowała się w miejscu pracy, chciała zabrać zrobione w weekend zakupy, a także przywitać kontrolera Państwowej Inspekcji Pracy w E., który wcześniej zapowiedział przeprowadzenie kontroli tego dnia. M. K. (2) przyjechała do miejsca pracy około godziny 08.00 wspólnie z J. K.. Oczekując na przyjazd inspektora pracy, M. K. (2) była u pracownika – B. G., której oddała po akceptacji dokumenty jej wcześniej przedstawione. Był to regulamin imprezy organizowanej przez muzeum, a każdy taki dokument musi być zaakceptowany przez dyrektora. Inspektor Pracy – D. G. przyszedł do muzeum około godziny 09.00. Przywitała go M. K. (2), zaprowadziła do gabinetu D. P. (1). Inspektor przystąpił do wykonywania czynności kontroli, zaś M. K. (2) wróciła do swojego gabinetu.

Tego dnia około godziny 09.20 patrol policji w składzie - (...) i R. G. - na polecenie dyżurnego KPP w W. udali się do muzeum, gdzie wg anonimowego zgłoszenia M. K. (2) podejmuje obowiązki służbowe pod wpływem alkoholu. O godzinie 9.31 przeprowadzili badania urządzeniem A. – T. – wynik 0,37mg/l w wydychanym powietrzu u M. K. (2).

Po wykonaniu badania stanu trzeźwości M. K. (2) opuściła budynek muzeum, pojechała do domu.

Po przeprowadzonej kontroli około godziny 14.00 D. G. przekazał D. P. (1), że należy podpisać protokół przeprowadzonej kontroli PIP oraz oświadczenie o wypadkach w pracy. Jeśliby M. K. (2) nie zrobiła tego bezpośrednio po kontroli, wówczas musiałby jechać do E., siedziby Inspekcji Pracy. D. P. (1) zaproponowała, że zawiezie dokumenty do domu M. K. (2), do podpisu. Około godziny 14.30 M. K. (2) w swoim domu podpisała protokół kontroli PIP oraz oświadczenie o wypadkach w pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 2, protokołu k. 4, pisma k. 10, karty urlopowej k. 10v, pisma 21, protokołu kontroli k. 48 – 50, oświadczenia k. 51, zeznań świadków – A. S. k. 97, R. G. k. 97v, J. K. k. 97v – 98, W. P. k. 98, D. P. (1) k. 98 – 99, W. S. k. 99, B. G. k. 99 – 99v,R. B. k. 99v, K. J. k. 100, D. G. k. 102 – 102v, a także wyjaśnień obwinionej k. 96v – 97.

Obwiniona M. K. (2) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, opisała czynności jakie wykonywała tego dnia. Wyjaśnienia obwinionej są w istocie zgodne z pozostałymi zeznaniami świadków, poza jednym wyjątkiem.

Z zeznań świadka B. G. wynika, iż tego dnia – 12.04.2017r otrzymała od obwinionej dokumenty, które dała jej wcześniej do przeczytania. Chodziło o regulamin imprezy organizowanej przez muzeum. Dokumenty te obwiniona oddała świadkowi po zapoznaniu się z nimi. Zaznaczyć należy, iż świadek mówiła o tym już podczas przesłuchania w dniu 08.05.2017r – k. 28 – 29, później potwierdziła to na rozprawie przed Sądem. Niewątpliwie dzień ten nie był powszedni – była kontrola inspekcji pracy oraz kontrola policji, więc wydarzenia które miały wówczas miejsce zapadły w pamięć świadkowi. Wizytę obwinionej u B. G. potwierdziła też świadek R. B.. Zauważyć należy, iż R. B. nie powiedziała o tym policjantom przy pierwszym przesłuchaniu, ale nie oznacza to automatycznie, że takiej sytuacji nie było. Składając zeznania przed Sądem świadek R. B. szczegółowo opisała zachowanie obwinionej tego dnia, jej spotkanie z obwinioną oraz to co zapamiętała z jej zachowania. Zdaniem Sądu jest to dowód wiarygodny. Z zeznań świadka D. G. – inspektora PIP – wynika, iż dnia 12.04.2017r to obwiniona go przywitała w zakładzie pracy, nie wspominała iż jest na urlopie wypoczynkowym, a potem zaprowadziła go do pani P.. Tam świadek przystąpił do kontroli, miał dostęp do potrzebnych mu dokumentów. Kontrola trwałą do godziny 14.00, a po jej zakończeniu świadek dowiedział się, że obwinionej nie ma na terenie zakładu pracy, ale nikt nie mówił mu aby obwiniona była tego dnia na urlopie wypoczynkowym. D. P. (2) zaproponowała, iż może udać się do obwinionej aby podpisała dokumenty z kontroli. Stan faktyczny w tej sprawie jest w istocie bezsporny, co do zachowania obwinionej w dniu 12.04.2017r na terenie zakładu pracy – (...) w W.. Obwiniona nie kwestionowała tego, że była na terenie zakładu pracy, czekała na przyjazd inspektora pracy żeby go przywitać i skierować do pani D. P. (1) (k. 103). Podczas oczekiwania na przyjazd inspektora zaakceptowała dokumenty przedstawione jej przez świadka B. G., a dopiero po przeprowadzeniu kontroli jej stanu trzeźwości opuściła zakład pracy. Po godzinie 14.00 już w miejscu swojego zamieszkania zaakceptowała przedstawiony jej protokół pokontrolny oraz podpisała oświadczenie k. 51.

Zeznania pozostałych świadków opisują ich czynności podejmowanego tego dnia, wykonywane obowiązki służbowe oraz zachowanie obwinionej. Sąd ocenił te dowody jako wiarygodne, ponieważ relacjonują zachowania poszczególnych osób tego dnia i osób nie zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy. Badanie stanu trzeźwości obwinionej zostało przeprowadzone stosownym urządzeniem, a jego wyniku obwiniona nie kwestionowała.

Zdaniem Sądu z samego faktu, iż obwiniona tego dnia formalnie przebywała na urlopie wypoczynkowym nie można wyprowadzić wniosku, iż nie podejmowała czynności służbowych. Odpowiedzialność za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 70§2kw ponosi ten, kto wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości znajduje się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka i podejmuje czynności zawodowe lub służbowe. Dobrem chronionym jest szerzej pojęty interes społeczny polegający na tym, aby osoby po użyciu alkoholu, środków odurzających lub innej podobnie działającej substancji bądź środków nie podejmowały żadnych czynności zawodowych, ponieważ podejmowanie ich w takim stanie stwarza prawdopodobieństwo ich niewłaściwego wykonania. Z art. 100§2 kp wynika, iż pracownik jest obowiązany w szczególności m.in. do przestrzegania regulaminu pracy, przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Zachowanie trzeźwości w pracy należy do podstawowych obowiązków pracowników, a jego naruszenie może pociągnąć za sobą odpowiedzialność przewidzianą art. 108 kp. Podjęcie czynności zawodowych czy służbowych oznacza rozpoczęcie ich wykonywania. Czynności zawodowe czy służbowe obejmują wszelkie czynności mieszczące się w ramach uprawnień i obowiązków związanych z wykonywaniem określonego zawodu lub pełnienia określonej służby, czy stanowiska. W art. 70§2 kw nie ma mowy o wywołaniu jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia, ale w istocie możliwość spowodowania takiego niebezpieczeństwa jest motywem penalizacji czynu, a jest to zagrożenie abstrakcyjne. Wykroczenie to można popełnić z winy umyślnej lub nieumyślnej, przy czym nieumyślność będzie miała miejsce wówczas, gdy sprawca, podejmując czynności zawodowe nie zdaje sobie sprawy, ze znajduje się po użyciu alkoholu, ponieważ pił alkohol poprzedniego dnia i nie wie, iż pewna jego ilość jest jeszcze w jego organizmie, choć powinien to był przewidzieć i miał taką możliwość – komentarz T. B. – Kodeks wykroczeń, Legalis.

Odnosząc te rozważania do przedmiotowej sprawy, zdaniem Sądu nie można stwierdzić, iż formalne udzielnie urlopu wypoczynkowego zwolniło obwinioną z odpowiedzialności za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 70§2kw. Obwiniona M. K. (2) w dniu 12 kwietnia 2017r była na terenie zakładu pracy – (...), podjęła czynności służbowe będąc w stanie nietrzeźwości, a czy później kontynuowała je już będąc trzeźwą (podpisanie protokołu kontrolnego i oświadczenia) jest bez znaczenia. W ocenie Sądu obwiniona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu z winy nieumyślnej, nie zdając sobie sprawy iż może być jeszcze pod wpływem alkoholu, który spożywała dzień wcześniej.

Sąd odstąpił od wymierzenia obwinionej kary zgodnie z art. 39§1kw biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu czyny, właściwości i warunki osobiste obwinionej. Obwiniona M. K. (2) w dniu 12.04.2017r stawiła się w zakładzie pracy wiedząc o zaplanowanej kontroli, a oczekując na przyjazd inspektora pracy, przekazała dokumenty pracownikowi, po swoje akceptacji. Podjęcie tych czynności świadczy o zaangażowaniu obwinionej w pracę i jej odpowiedzialności jako dyrektora muzeum. Pomimo tego, że była na urlopie wypoczynkowym stawiła się do zakładu pracy aby wykonać ciążące na niej obowiązki również osoby reprezentującej muzeum. Obwiniona pracuje od wielu lat, jest docenianym i szanowanym pracownikiem, a zarzucanego jej czynu dopuściła się z winy nieumyślnej, zatem odstąpienie od wymierzenia kary jest zdaniem Sądu uzasadnione.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).