Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Merska

Protokolant – Marta Kornacka

w obecności Prokuratora (...) A. Z. (1)

po rozpoznaniu w dniach 24.01. 2017 r., 7.03.2017 r. i 11.04.2017r na rozprawie

sprawy P. K. (1)

urodzonego (...) w W.

syna W. i M. z d. W.

oskarżonego o to, że: I. W dniu 28 sierpnia 2016 r. w W., w P. H., naruszył nietykalność cielesną M. S. (1) poprzez chwycenie i szarpanie jej za włosy oraz przewrócenie jej na ziemię, a także kierował wobec niej groźby pozbawienia życia, które wzbudziły u zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia

tj. o czyn z art.190 §1 kk i art. 217 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk

II. W dniu 27 sierpnia 2016 roku w m. K. gm. W. naruszył nietykalność cielesną M. S. (2) przez złapanie jej rękami za szyję oraz uderzenie pięściami w głowę

tj. o czyn z art. 217 §1 kk

1.  Oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, z tym że:

a)  w zakresie czynu opisanego w punkcie I przyjmuje, iż czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku publicznego i czyn ten kwalifikuje z art. 190§1kk w zb. z art. 217§1kk w zw. z art. 11§2kk i art. 57a§1kk i na podstawie tych przepisów skazuje go zaś na podstawie art. 190§1kk w zw. z art. 11§3kk i art. 57a§1kk wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

b)  w zakresie czynu opisanego w punkcie II na podstawie art. 217§1kk skazuje go na karę 4 (cztery) miesiące pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 85§1kk, art. 85akk, art. 86§1 kk orzeka wobec oskarżonego karę łączną 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Na podstawie art. 57a§2kk orzeka wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej M. S. (1) w kwocie 500,00 (pięćset) złotych.

4.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt VK 192/16

UZASADNIENIE

P. K. (1) i M. S. (1) są w związku konkubenckim, spotykają się od kwietnia 2016r.

W dniu 27.08.2016r oboje przebywali w K., gdzie uczestniczyli w spotkaniu przy grillu. Była tam obecna siostra P. K. (1) – K. K. z dziećmi oraz pięcioletni syn M. S. (1). P. K. (1) będąc pod wpływem alkoholu bez żadnego powodu podszedł do M. S. (1) i zaczął ją dusić, uderzać pięściami w głowę. Syn M. S. (1) zaczął krzyczeć żeby napastnik zostawił jego matkę. P. K. (1) zauważył, że ktoś postronny jedzie ulicą, więc się przestraszył i stamtąd uciekł. M. S. (1) wezwała taksówkę i wróciła do domu. Wystraszyła się zachowania konkubenta, bała się o to że może jej zrobić krzywdę, ponieważ kiedy jest pijany to stawał się agresywny.

W dniu 28.08.2016r M. S. (1) wspólnie z koleżanką J. K., około godziny 11.30 poszły na spacer do P. H. w W.. Kiedy weszły do parku, M. S. (3) zauważyła siedzącego na ławce P. K. (1), który by pod wpływem alkoholu. Obie poszły w drugą stronę, na plac zabaw dla dzieci, chciały usiąść na ławce, być blisko osób postronnych. M. S. (1) obawiała się, że konkubent może ją zaatakować po tym, co wydarzyło się dzień wcześniej na grillu. Kiedy usiadły na ławce, po chwili podbiegł do nich P. K. (1) i zaczął wyzywać M. S. (2) słowami wulgarnymi (protokół k. 2) oraz wulgarnie grozić jej, że ją zabije (protokół k. 2). Obie kobiety postanowiły stamtąd odejść, wstały i kierowały się do furtki. Wówczas P. K. (1) chwycił za włosy M. S. (1), szarpnął i za włosy wyciągnął z placu zabaw. J. K. natychmiast odeszła z tego miejsca, nie udzielając koleżance żadnej pomocy. W tym czasie przebywały tam dzieci wspólnie z rodzicami, m. in. małżonkowie Ł. i K. W. wraz z dzieckiem. P. K. (1) przewrócił na ziemię M. S. (1) i uderzał jej głową o ziemię. Kiedy M. S. (1) się broniła tak żeby nie uderzać głową w ziemię, wtedy napastnik zaczął uderzać ją pięściami w głowę. W tym momencie podbiegł do nich Ł. W., który zwrócił uwagę P. K. (1) na to, co on robi. Zaczął krzyczeć żeby napastnik puścił M. S. (1), żeby się tak nie zachowywał. P. K. (1) puścił M. S. (1) i stamtąd odszedł. M. S. (1) nie doznała żadnych obrażeń ciała poza bólem głowy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – M. S. (1) k. 71v – 72, Ł. W. k. 73, K. W. k. 73v, J. K. k. 82 – 82v, a także częściowo wyjaśnień oskarżonego k. 71 – 71v.

Oskarżony P. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów z tym zastrzeżeniem, że nie uderzał M. S. (1) w głowę ani wP. H. ani na grillu dzień wcześniej. Taką wersję podała również konkubina oskarżonego M. S. (1) składając zeznania na sali rozpraw. Zdaniem Sądu jest to dowód nieprawdziwy, zmierzający do umniejszenia winy oskarżonego. Po pierwsze zdarzenie wP. H. obserwował świadek Ł. W., który był przesłuchany zaraz tego samego dnia o godzinie 12.00. Szczegółowo opisał zachowanie oskarżonego na placu zabaw, to jak zaatakował pokrzywdzoną, jakiego rodzaju ciosy jej zadawał. Świadek nie jest związany z żadną ze stron, był przypadkowym obserwatorem tego zdarzenia, tylko on udzielił pomocy pokrzywdzonej. Po tym, jak zwrócił uwagę oskarżonemu, ten zaprzestał bić pokrzywdzoną i odszedł stamtąd. Po drugie M. S. (1) składając zawiadomienie w dniu 28.08.2016r o godzinie 12.30 samodzielnie przedstawiła przebieg zdarzeń zarówno z tego dnia jak i poprzedniego. To agresywne zachowanie oskarżonego z poprzedniego dnia, oraz kolejne następnego dnia, skłoniło ją do złożenia zawiadomienia. Sama zdecydowała, że nie może pozwolić partnerowi na tego rodzaju zachowania wobec niej, obawiała się o swoje bezpieczeństwo i dlatego zawiadomiła policję. Jej pierwsze zeznania są najbardziej wiarygodne, złożone na gorąco, zaraz po zdarzeniu. Poza tym jak wynika z jej zeznań nie był to pierwszy raz, kiedy oskarżony ją zaatakował, ale te były już na tyle drastyczne że złożyła zawiadomienie. Pokrzywdzona w momencie kiedy zobaczyła oskarżonego w P. H., obawiała się że może ją skrzywdzić. Dlatego poszła wspólnie z J. K. w miejsce gdzie było dużo ludzi, licząc na to że to powstrzyma oskarżonego przed atakiem na nią. Okazało się, że nie powstrzymało to oskarżonego przed agresją. Z opisu czynu pkt I a/o nie wynika, by oskarżony uderzał głową pokrzywdzonej w ziemię ani że uderzał pięścią w głowę i Sąd nie uzupełnił tego opisu na skutek omyłki, ale zdaniem Sądu jest to udowodnione. Zatem oskarżony bił po głowie pokrzywdzoną zarówno w dniu 27.08. jak i 28.08.2016r.

Sąd ocenił zeznania świadków – Ł. W., K. W. i J. K. jako wiarygodne, ponieważ świadkowie opisali swój udział w tym zdarzeniu, to jakie czynności oskarżonego obserwowali i jak się później zachowali.

Reasumując przedstawione powyżej dowody Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony jest winnym popełnienia zarzucanych mu czynów, których popełniania dopuścił się z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z tego co robi, do kogo i w jakim celu kieruje groźby. Stan nietrzeźwości nie wyłączał jego świadomości, skoro za pierwszym razem wystraszył się postronnego świadka, a za drugim po zwróceniu mu uwagi, zaprzestał bić pokrzywdzoną.

Określone w art. 190 § 1 przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona ( art. 190 zd. drugie). Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, zachodzi usiłowanie popełnienia tego przestępstwa (Marek Andrzej Komentarz LEX 2007,Komentarz do art.190 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV). Określenie "jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona" należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Jak słusznie zauważył SN w wyroku z 26 stycznia 1973 r. (K III 284/72, Biul. SN 1973, nr 5, poz. 95): "wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby" (Budyn-Kulik Magdalena, Kozłowska-Kalisz Patrycja, Kulik Marek, Mozgawa Marek, komentarz, Oficyna 2007; Komentarz do art.190 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2007, II wyd.). Pokrzywdzona potraktowała groźby oskarżonego jako realne, zagrażające jej życiu. Podkreślić należy, iż najpierw oskarżony ją uderzał pięściami po głowie i dusił, a później kolejnego dnia groził i znów szarpał za włosy, uderzał głową w ziemię i bił pięściami po głowie. Te zachowanie oskarżonego spowodowało, iż pokrzywdzona obawiała się o swoje życie i zdrowie.

Dobrem podlegającym ochronie z art. 217§1kk jest nietykalność cielesna każdego człowieka. Zachowanie sprawcy polega na naruszeniu nietykalności cielesnej, a jednym z wielu możliwych sposobów jest uderzenie, zadanie ciosu oraz pchnięcie pokrzywdzonego. "Za naruszenie nietykalności cielesnej może być uznane tylko takie zdarzenie, które nie powoduje żadnych zmian anatomicznych lub fizycznych w organizmie człowieka i nie pozostawia na jego ciele żadnych lub - co najwyżej - nieznaczny lub przemijający ślad w postaci niewielkiego i krótkotrwałego zasinienia" (wyrok SN z 9 września 1969 r., V KRN 106/69, OSNKW 1970, nr 1, poz. 3). W pojęciu naruszenia nietykalności cielesnej mieści się zatem również spowodowanie nawet niewielkich następstw fizycznych u pokrzywdzonego, takich jak np. siniaki, otarcia, zadrapania, mikrourazy itp. [(J. Wojciechowski (w:) Kodeks karny..., s. 1137; P. Hofmański, J. Satko, Przestępstwa przeciwko czci..., s. 58; M. Kalitowski (w:) Kodeks karny. Komentarz, s. 707; O. Górniok (w:) Kodeks karny. Komentarz, s. 248) Komentarz do art. 217 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II.,publ. LEX]. M. S. (1) nie potrzebowała pomocy lekarskiej, jak zeznała bolała ją głowa, nie miała innych dolegliwości.

Z kolei zgodnie z treścią art. 115§21 kk występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego w dniu 28.08.2016r wyczerpało znamiona stanowiące o przyjęciu typu przestępstwa kwalifikowanego z art. 57a§1kk, ponieważ oskarżony działał publicznie – w miejscu dostępnym dla niezliczonej ilości osób, bez powodu – sam, przez nikogo nie niepokojony zaatakował M. S. (1), do tego groził jej że ją zabije. Swoim zachowaniem okazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Ze względu na te okoliczności Sąd zmienił kwalifikację prawną oraz opis czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego Sąd przyjął, iż jest on znaczny, ponieważ oskarżony będąc pod wpływem alkoholu zaatakował swoją partnerkę bez żadnego powodu. W obu wypadkach odstąpił od dalszej agresji nie dlatego, że tak zdecydował tylko, dlatego że ktoś go wystraszył a kolejnego dnia zwrócił mu uwagę na jego zachowanie. Oskarżony nie liczył się z ewentualnym konsekwencjami swojego zachowania, nie liczył się ze skutkami, które może spowodować na zdrowiu pokrzywdzonej. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż między partnerami doszło do pojednania, ale nie może to przesądzać o stopniu społecznej szkodliwości czynów popełniony kilka miesięcy wcześniej. Oskarżony był już karany za takie same przestępstwa popełnione na szkodę innej kobiety, ówczesnej jego partnerki w dniu 17.09.2009r, a popełnione w dniu 26.05.2009r. Wówczas Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 2 lat, orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej. Wyrok uprawomocnił się w dniu 25.09.2009r – sygn. akt VIIIK 168/09.

Wymierzając oskarżonemu kary za poszczególne czyny Sąd doszedł do przekonania, iż najbardziej efektywną, dotkliwą i sprawiedliwą karą będzie orzeczenie kar pozbawienia wolności – odpowiednio w wymiarze 6 i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Odnośnie obu czynów na wymiar kary wpływ miał sposób działania sprawcy, okoliczności w jakich doszło do jego dokonania, postać zamiaru oraz skutki wywołane tym działaniem. Dotychczasowa postawa oskarżonego, działanie publiczne, przemawiają za tym aby orzec wobec sprawcy karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania kary. W zachowaniu oskarżonego Sąd nie dostrzega pozytywnej prognozy na przyszłość, mając na względzie poprzednie skazanie. Sąd nie podzielił wniosku prokuratora o wymierzenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności, kary o charakterze wolnościowym, albowiem okoliczności popełnienia obu czynów nie pozwalają na przyjęcie, iż będzie to wystarczająca reakcja karna.

Sąd zgodnie z art. 57a§2 kk orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 500zł, a której wymiar nie jest nadmiernie wysoki, choć realnie odczuwalny przez oskarżonych i uwzględniający rozmiar cierpień doznanych przez pokrzywdzoną.

Sąd na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych albowiem jego sytuacja materialna nie pozwala na ich uiszczenie. Oskarżony utrzymuje się ze świadczeń opieki społecznej, ciąży na nim obowiązek alimentacyjny i sporadycznie pracuje dorywczo.