Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:	p.o. sekretarz sądowy Paulina Warchoł

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko D. M.

o zapłatę

Oddala powództwo.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt I C 1537/18 upr.

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od pozwanego D. M. kwoty 131,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że nabyła wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, z którym pozwany zawarł umowę pożyczki. Twierdził, iż pozwany nie wywiązał się z postanowień wynikających z zawartej z nim umowy pożyczki. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 110 zł tytułem kapitału pożyczki, oraz odsetki w wysokości 21,45 zł .

Pozwany D. M. pomimo należytego zawiadomienia go o terminie rozprawy, nie złożył żadnych wyjaśnień, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w jego obecności.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany D. M. zawarł w dniu 12.12.2015 r. z (...) Bank (...). w W. umowę pożyczki nr (...) . Na kwotę pożyczki składała się kwota: 100 zł tytułem kapitału pożyczki, 30 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki na okres 30 dni. Z załącznika nr 2 do umowy pożyczki wynikają koszty monitów w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki, które jednostkowo wynosiły po 50 zł , a sumie nie mogły przekroczyć 200 zł ( zob,. k.27v).

Zgodnie z § 14 w/w umowy pożyczki pożyczkodawca może przesłać pożyczkobiorcy będącemu w zwłoce wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub w formie wiadomości e-mail. Pożyczkobiorca zostanie obciążony za wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub wiadomość e-mail kwotami w następującej wysokości:

a)  po 50 zł (każdorazowo) za przesłanie pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego wezwania do zapłaty po odpowiednio 1,11 i 21 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki

(dowód: umowa pożyczki i ogólne warunki umowa pożyczki – k. 24v-27v, wydruk operacji dot. przekazania środków pozwanemu - k. 29)

Umową z dnia 20.10.2016 r. (...) Bank (...) z siedzibą na Malcie sprzedała przedmiotową wierzytelność (...) sp.z o.o. z siedzibą w W., a ta z kolei zbyła ją na rzecz (...) sp. z o.o. umową z dnia 03.08.2017 r. i ostatecznie na mocy umowy z dnia 04.09.2017 r. jej nabywcą stała się powódka. O dokonaniu cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 09.08.2017 r.

Próby polubownego rozwiązania sporu nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia przez pozwanego.

(dowód: umowy przelewu wierzytelności – k. 13,18-19,21-22 wyciąg z załącznika nr 1 do umowy- k. 23, wezwanie do zapłaty z zawiadomieniem o dokonaniu umowy cesji wierzytelności - k. 34)

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporny był wyżej nakreślony stan faktyczny przedmiotowej sprawy, który Sąd ustalił na podstawie dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową na okoliczność istnienia i wysokości zobowiązania oraz przejścia wierzytelności na powódkę – przede wszystkim nie zakwestionowała tego żadna ze stron. Mając zatem na względzie, że również w ocenie Sądu brak było wątpliwości co do prawdziwości i wiarygodności owych dokumentów Sąd uznał je za ostoję rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Analizując roszczenie dochodzone przez powódkę wskazać należy, że mimo, iż w przypadku wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, to Sąd ma możliwość odstąpienia od powyższej reguły w sytuacji, gdy budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia przepisów prawa zgodnie z dyspozycją art. 339 § 2 k.p.c. Mimo bezczynności pozwanego Sąd ma obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu, w szczególności jeżeli jedna ze strona procesu jest podmiotem zajmującym się profesjonalnym obrotem gospodarczym, druga zaś występuje w roli konsumenta. Tego typu sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie. Zastosowanie innej interpretacji art. 339 § 2 k.p.c. prowadziłoby do wniosku, że w sytuacji bezczynności strony pozwanej obligatoryjnie musi zostać wydany wyrok zaoczny uwzględniający powództwo, co jest oczywiście założeniem błędnym. Zgodnie z tym przepisem fakty przyznane w procesie nie wymagają dowodu tylko wtedy, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Powstanie zatem wątpliwości, o których mowa w § 2 art. 339 k.p.c. nie wyłącza zaoczności lecz prowadzi do konieczności przeprowadzenia przez sąd postępowania dowodowego (por. I CKU 34/98 - wyrok SN - Izba Cywilna z dnia 08-05-1998).

W myśl art.720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, zaś biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei art.471 kc stanowi ,że dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd powziął wątpliwości, co do kwoty dochodzonej przez powoda pozwem. Sąd, co prawda uznał za fakt dostatecznie udowodniony dotyczący udzielenia pożyczki przez poprzedniego wierzyciela pozwanemu, jednak zastrzeżenia Sądu budziła kwota należności dochodzona obecnie wraz z innymi kosztami. W związku z bierną postawą pozwanego, nie zajmującego stanowiska w sprawie, Sąd uznał za przyznany fakt zaciągnięcia pożyczki przez D. M.. Podobnie w ocenie Sądu nie do zakwestionowania są okoliczności związane z dokonanymi umowami cesji wierzytelności.

Z uzasadnienia pozwu wynika jednoznacznie ,że jeszcze przed wniesieniem powództwa pozwany wpłacił na rzecz powódki kwotę 220 zł. Z powyższej kwoty powódka 200 zł zaliczyła na poczet kosztów monitów, zaś pozostałą kwotę w wysokości 20 zł na poczet częściowo należności głównej , a częściowo kosztów prowizji ( zob. k.5).

W tym miejscu należy podnieść, że pożyczkodawcy należą się od pożyczkobiorcy tylko takie

opłaty, które były uzasadnione obowiązkami wynikającymi z łączącej strony umowy, a więc pokrywające koszty związane z zawarciem umowy, czy też nienależytą jej realizację ze strony pożyczkobiorcy. W świetle powyższego za niedozwolone należy więc uznać postanowienia umowne , które zmierzają do zachwiania równorzędności stron stosunku prawnego i nakładają na pożyczkobiorcę nieuzasadnione i krzywdzące obciążenia , bez adekwatnej odpłaty po stronie dającego pożyczkę.( zob. wyrok SN z dnia 27.X.2006 r. I CSK 173/06). W ocenie sądu porównanie kosztów monitów z kwotą udzielonej pożyczki oraz rzeczywiście poniesionymi przez powoda kosztami ( chociaż całkowicie niewykazanymi ) prowadzi do wniosku ,że w przedmiotowej sprawie nastąpiła nieusprawiedliwiona dysproporcja na niekorzyść pozwanego. Wysokość kosztów monitów określono w sposób dowolny, odbiegający od rzeczywistych kosztów przesądzają o tym, że postanowienia te nie wiążą pozwanego jako konsumenta .Dodatkowo wskazują na fakt wykorzystywania przez pożyczkodawcę pozycji uprzywilejowanej względem konsumenta- w tym przypadku pożyczkobiorcy. Ustalenie tych kosztów na poziomie 50 zł za jedno wezwanie jest rażąco wygórowane, a sprowadza się to do sporządzenia komputerowo jednego pisma i wysłania go przesyłką poleconą . W ocenie sądu przyjęcie wartości monitu na poziomie 10 zł za jeden monit jest do przyjęcia i uwzględnia wszystkie związane z tą czynnością koszty. Na marginesie sąd zauważa, że powód nie przedstawił ani jednego dowodu wysłania i odbioru wezwań przez pozwanego. Może to oznaczać ,że wysyłano je internetowo ,czyli jeszcze taniej niż sąd to przyjmuje.

Reasumując powyższą argumentację , w ocenie sądu koszt wszystkich monitów zamknąć się powinien kwotą 40 zł . Pozwany zobowiązany był do zwrotu 100 zł kapitału pożyczki oraz 30 zł kosztów administracyjnych. Uwzględniając dodatkowo wartość uznanych za zasadne kosztów monitów na poziomie 40 zł w sumie pozwany powinien zwrócić powodowi 170 zł, a tymczasem zwrócił 220 zł . Świadczy to o tym ,że pozwany wypełnił swoje zobowiązanie wobec powoda z nadwyżką .

Mając powyższe na uwadze powództwo należało oddalić.