Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu w dniu 14.02.2019 r. w Giżycku

sprawy z powództwa G. C., A. Z., A. G. – wspólników P.U.H. (...) s.c. w T.

przeciwko M. B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego M. B. na rzecz powodów G. C., A. Z., A. G. – wspólników P.U.H. (...) s.c. w T. solidarnie kwotę 1.580,67 (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt 67/100) złotych z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 13.06.2018r. do dnia 14.02.2019r.

II.  Rozkłada zasądzoną w pkt I wyroku kwotę na miesięczne raty w wysokości 550,00 zł każda płatne do ostatniego dnia każdego miesiąca poczynając od miesiąca, w którym uprawomocni się wyrok, z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie na wypadek zwłoki w płatności raty oraz z zastrzeżeniem, że brak terminowej spłaty co najmniej jednej raty w całości lub w części skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej pozostałej do zapłaty kwoty.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 947 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1019/18 upr.

UZASADNIENIE

Powodowie G. C., A. Z., A. G. – wspólnicy P.U.H. (...) s.c. w T. domagali się zasądzenia solidarnie od pozwanego M. B. kwoty 1.580,67 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 13.06.2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, z którym pozwany zawarł umowę pożyczki gotówkowej. Argumentował, iż pozwany jedynie częściowo dokonał wpłat na poczet należności z tytułu owej umowy pożyczki. Jak podał, na dochodzoną pozwem kwotę składa się: kwota 1.535,90 zł z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki oraz kwota 44,77 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie od niespłaconego kapitału pożyczki.

Pozwany M. B. nie kwestionował powództwa tak co do zasady, jak i co do wysokości. Wskazywał, że strony prowadzą negocjacje odnośnie uregulowania powstałej zaległości. Jak podniósł, uznał swój dług i proponował spłatę zadłużenia w ratach, czym zdaniem pozwanego nie dał powodu do wytoczenia powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7.04.2017 r. pozwany M. B. zawarł z (...) Finanse Sp. z o.o. z siedzibą w T. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 3.260,00 zł. Pożyczka miała być spłacana w 18 ratach miesięcznych, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy pożyczki. Termin ostatniej raty przypadał na dzień 10.10.2018 r.

( dowód : umowa pożyczki gotówkowej – k. 17-18v,

harmonogram spłat – k. 19)

W dniu 10.04.2017 r. wierzytelność z tytułu w/w umowy pożyczki została przeniesiona na rzecz powodów, a następnie w dniu 11.04.2017 r. na rzecz J. K.. Z kolei w dniu 9.02.2018 r. doszło do powierniczego przelewu wierzytelności na rzecz powodów.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 20,

umowa przeniesienia prawa majątkowego – k. 25-25v,

umowa powierniczego przelewu wierzytelności – k. 27-27v)

Pozwany nie spłacał należności w terminie, w związku z czym umowa pożyczki została wypowiedziana. Do dnia wniesienia pozwu pozwany dokonał 8 częściowych wpłat na poczet należności z tytułu w/w umowy pożyczki w łącznej kwocie 1.979,05 zł. Do uregulowania pozostała kwota 1.535,90 zł tytułem niespłaconego kapitału pożyczki oraz kwota 44,77 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

Próby polubownego rozwiązania sporu nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia przez pozwanego.

( dowód: okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy w ostatecznym kształcie pozostał bezsporny. Pozwany nie kwestionował posiadanego u powoda zadłużenia, ani nawet jego wysokości, wskazując, że prowadził z powodem negocjacje zmierzające do dobrowolnego uregulowania zadłużenia. Owe bezsporności wynikają z zalegających w aktach dokumentów, w szczególności umowy pożyczki gotówkowej, jak i z twierdzeń stron.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W kontekście powyższego Sąd dostrzegł dowody z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, w szczególności: umowę pożyczki gotówkowej, harmonogram spłat, umowy przelewu wierzytelności oraz dokumenty dotyczące wypowiedzenia umowy pożyczki pozwanemu. Wiarygodność owych dokumentów nie była kwestionowana przez pozwanego. Pod dokumentem umowy kredytu złożony jest podpis pozwanego, którego autentyczności nie podważał. Pozwany nie tylko nie kwestionował samej zasady odpowiedzialności wobec powoda, ani jego wysokości.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, zważywszy, że pozwany nie przeczył zasadności roszczeń powoda, ani ich wysokości, po myśli powołanych przepisów należało orzec jak w pkt I sentencji. Na marginesie, wbrew twierdzeniom pozwanego, Sąd w realiach tej sprawy, nie miał wątpliwości co do tego, że pozwany dał powodowi powód do wystąpienia z pozwem, albowiem nie uregulował należności dochodzonych pozwem przed jego wniesieniem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 r., C 593/51, publ. OSN(C) 1952, nr 2, poz. 49). Wystąpienie z niniejszym pozwem było niezbędne w celu dochodzenia należności wobec pozwanego.

W oparciu o treść przepisu art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył zasądzone roszczenie na miesięczne raty w wysokości 550,00 zł każda płatne do ostatniego dnia każdego miesiąca poczynając od miesiąca, w którym uprawomocni się wyrok, z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie na wypadek zwłoki w płatności raty oraz z zastrzeżeniem, że brak terminowej spłaty co najmniej jednej raty w całości lub w części skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej pozostałej do zapłaty kwoty. Sąd przy tym uwzględnił, że płatność w ratach umożliwi pozwanemu dobrowolne wykonanie wyroku. Jednocześnie taki sposób rozłożenia na raty w ocenie Sądu zapewni optymalne zaspokojenie strony powodowej. Z tych względów orzeczono jak w pkt II sentencji.

Odnosząc się do roszczenia o odsetki od dochodzonej kwoty podkreślić należy, że rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek - wskazany w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70 (OSNCP 1971, nr 4, poz. 61) - że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie pogląd ten w pełni podzielił, albowiem „należy mieć na uwadze, że podstawa materialnoprawna żądania przez wierzyciela odsetek jest bądź opóźnienie się przez dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, chociażby było ono następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.), bądź zwłoka dłużnika (art. 481 § 3 k.c.). Wskutek rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty terminy spłaty ratalnych świadczeń są od tej chwili inne, późniejsze. Leżące zatem u podstaw odsetek zdarzenia w postaci opóźnienia lub zwłoki przestały z mocy konstytutywnego wyroku istnieć co do ratalnych świadczeń w okresie od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W konsekwencji w wymienionym dopiero co okresie wierzycielowi nie przysługują odsetki z braku materialnoprawnej przesłanki w postaci opóźnienia lub zwłoki. Ten materialny skutek w dziedzinie odsetek następuje ex lege w razie rozłożenia świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. Trwa on jednak tylko do daty płatności poszczególnych rat, od tej bowiem chwili mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące odsetek w razie opóźnienia lub zwłoki” (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20.09.1970 r., sygn. III PZP 11/70). Z powyższych względów o odsetkach orzeczono jak w pkt I i II sentencji.

Podstawową zasadą rozstrzygania o kosztach procesu, jest zasada odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany jest w niniejszej sprawie niewątpliwie stroną przegrywającą proces. Na zasądzoną kwotę składały się kwota 30,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt III sentencji.