Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marek Makowczenko
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Urszula Duszak

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 10.000.00 (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 9.500 zł od dnia 09.06.2017r. i od kwoty 500 zł od dnia 19.03.2019r. do dnia zapłaty

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.317 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

4.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) kwotę 971,80 zł (dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych 80/100) tytułem zwrotu poniesionych kosztów opinii biegłego

SSR Marek Makowczenko

Sygn. akt I C 788/18

UZASADNIENIE

Powód P. K. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 9.500 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 czerwca 2017r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu podał, iż w czasie załadunku byków na samochód do ich przewozu doznał obrażeń ciała. Powód zgłosił szkodę pozwanemu lecz odmówiono przyznania mu zadośćuczynienia. W wyniku zdarzenia powód doznał złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej od strony łokciowej dochodzącego do powierzchni stawowej. Powód nie był hospitalizowany, złamanie zdiagnozowano trzy miesiące po zdarzeniu. W tym czasie powód cierpiał z powodu nieustępujących dolegliwości bólowych i ograniczonej ruchomości ręki. Wykonane ponowne badania wykazały zniekształcenie głowy kości promieniowej lewej z poszerzeniem zarysu od strony promieniowej. Powód przyjmował silne leki, które nie uśmierzały bólu. Nie mógł samodzielnie funkcjonować. Niemożność wykonywania pracy zarobkowej spowodowała pogorszenie sytuacji finansowej rodziny. W wyniku wypadku powód doznał ogromnej traumy. Przed wypadkiem był zdrową, samodzielną, w pełni sprawną osobą, która cieszyła się życiem. Po zdarzeniu załamał się psychicznie, martwił się o swoją przyszłość, czy dojdzie do pełnej sprawności. Obecnie powód funkcjonuje samodzielnie ale dalej odczuwa ból lewej ręki.

W piśmie procesowym z dnia 13 marca 2019r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo i domagał się zapłaty kwoty 15.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 9.500 zł od dnia 9 czerwca oraz od kwoty 5.500 zł od dnia wniesienia zmienionego żądania.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, iż w dacie wypadku, któremu uległ powód był ubezpieczycielem naczepy w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Przyznał również, że odmówił powodowi zapłaty zadośćuczynienia. Wskazał, że w sprawie nie można się dopatrzeć winy posiadacza pojazdu. Załadowanie i rozładowanie unieruchomionego pojazdu nie są bezpośrednio związane z ruchem pojazdu w rozumieniu art. 436 kc. Pojazd miał wyłączony silnik, co wyłącza odpowiedzialność opartą na zasadzie ryzyka. Przyczyną upadku powoda było poślizgnięcie się przy schodzeniu z rampy rozładunkowej bez udziału osób trzecich. Zatem to powód ponosi wyłączną winę za zdarzenie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód był pracownikiem Przedsiębiorstwa Handlowego (...) w G.. W dniu 14 października 2016 r. otrzymał polecenie od właściciela firmy załadunku byków na samochód żywicowy w miejscowości Ś.. Powód ustawił naczepę o numerze rejestracyjnym (...) pod rampę załadunkową i opuścił bort szczytowy naczepy na rampę. Zwierzęta wganiano na rampę pojedynczo. Podczas zaganiania jeden z byków zawrócił na rampie w kierunku obory. Powód postanowił zamknąć z drugiej strony rampy bramkę aby uniemożliwić wydostanie się byka na otwartą przestrzeń. W chwili schodzenia poślizgnął się na krawędzi części bortowej naczepy i upadł z wysokości około 1 metra na podłoże betonowe. Doznał wówczas urazu lewej ręki oraz prawego uda. O zdarzeniu powiadomiono kierownictwo firmy, zaś powód udał się do lekarza. Na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w G. stwierdzono izolowany uraz przedramienia lewego, dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchomości przedramienia, nadgarstka, palców ręki lewej. Wykonane wówczas zdjęcie rtg nie wykazało zmian. Po założeniu szyny gipsowej ramienno – dłoniowej powoda zwolniono do domu. W dniu 26 października 2016r. w (...) rozpoznano uraz skrętny nadgarstka lewego i złamanie w miejscu typowym. Założono wówczas szynę gipsową. W dniu 6 listopada 2016r. zalecono utrzymanie szyny gipsowej z podejrzeniem złamania kości łóżeczkowej. Zdjęcie rentgenowskie nadgarstka lewego wykonane dnia 16 grudnia 2016r. wykazało złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej od strony łokciowej dochodzące do powierzchni stawowej. Poza tym kości nadgarstka lewego nie wykazywały zmian urazowych. Wykonane dnia 16 stycznia 2017r. zdjęcie lewego łokcia wskazało zniekształcenie głowy kości promieniowej lewej z poszerzeniem zarysu od strony promieniowej. Poza tym nie wskazało zmian urazowych w obrębie lewego stawu łokciowego. Od 30 stycznia 2017r. do 10 lutego 2017r. powód przechodził zabiegi fizjoterapeutyczne. Powód po zdarzeniu odczuwał znaczne dolegliwości bólowe. Zażywał tabletki przeciwbólowe. Wymagał początkowo pomocy osób trzecich przy codziennych czynnościach. Po zdarzeniu powód nie mógł pracować i zwolnił się aby w ostateczności podjąć pracę jako kierowca u innego pracodawcy z wyższą pensją.

( dowód : protokół ustalenie okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy k. 9 – 12, wyjaśnienia k. 13 – 14, karta informacyjna k. 20, opis badania radiologicznego k. 21, 22, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 23 – 30, zeznanie świadka T. K. – k. 60 – 60v, przesłuchanie powoda k. 63 – 63v)

Naczepa o numerze rejestracyjnym (...) w momencie zdarzenia była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego (...) S.A. w W.. Pełnomocnik powoda wystąpił w piśmie z dnia 28 kwietnia 2017r. do pozwanego z roszczeniem o wypłatę 100.000 zł zadośćuczynienia. W odpowiedzi pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności i odmówił wypłaty odszkodowania.

( dowód : pismo do pozwanego k. 15 – 17, pisma pozwanego k. 18 – 19v)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd poczynił na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza sporządzonej w sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz dowodów z dokumentów, tj. dokumentacji medycznej i zeznań świadka oraz przesłuchania powoda.

Odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego reguluje art. 822§1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jak stanowi §2 przywołanego przepisu umowa ubezpieczenia obejmuje szkody powstałe w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) reguluje natomiast odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Na mocy art. 34 tejże ustawy, stanowiącego lex specialis w stosunku do regulacji kodeksowej, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczyciel sprawcy, który w dacie zdarzenia miał z nim zawartą umowę ubezpieczenia, ponosi zatem odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności sprawcy.

Na mocy art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza opiera się na zasadzie ryzyka, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem w postaci ruchu środka komunikacji, które powinno obciążać posiadacza pojazdu. Odpowiedzialność jest niezależna od istnienia po jego stronie winy i bezprawności

Z uwagi na podnoszone przez pozwanego okoliczności, że załadowanie i rozładowanie unieruchomionego pojazdu nie są bezpośrednio związane z ruchem pojazdu w rozumieniu art. 436 kc, zaś pojazd miał wyłączony silnik, co wyłącza odpowiedzialność opartą na zasadzie ryzyka należy wskazać, że ruch pojazdu należy pojmować szerzej niż jedynie mechanicznie. W realiach niniejszej sprawy pojazd przeznaczony do przewozu bydła podjechał pod rampę, gdzie się zatrzymał w celu załadunku. Nie był to jeszcze cel podróży a jedynie chwilowy postój związany z załadunkiem. W czasie załadunku powód czynnie w nim uczestnicząc poślizgnął się na krawędzi części bortowej naczepy i upadł z wysokości około 1 metra na podłoże betonowe. Zdaniem Sądu w opisanych okolicznościach szkoda spowodowana była przez ruch pojazdu mechanicznego w rozumieniu art. 436§ 1 k.c.

Pozwany zatem ponosi w niniejszej sprawie odpowiedzialność.

W tej sytuacji należało ustalić wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi w zgodzie z brzmieniem art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.

W tym kontekście należy wskazać, iż ustalenie wysokości zadośćuczynienia przysługującego na podstawie art. 445 § 1 k.c. należy do uznania Sądu, który jednak nie dokonuje dowolnej oceny, a bierze pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych sprawy. W piśmiennictwie, jak i w judykaturze zgodnie przyjmuje się, iż suma przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej, tj. doznanych cierpień psychicznych i fizycznych ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974/9/145, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40). Wysokość zadośćuczynienia winna być zatem uzależniona od stopnia cierpień psychicznych i fizycznych, ich intensywności, czasu trwania oraz indywidualnej sytuacji poszkodowanego, przy czym okoliczności te powinny być brane pod rozwagę sądu przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Kwota winna być dla poszkodowanego odczuwalna i przynosić mu równowagę emocjonalną, zachwianą przez doznane cierpienia. Jednocześnie zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Sąd miał na uwadze, iż w wyniku zdarzenia powód doznał wskazanych już wyżej obrażeń ciała, które łączyły się z bólem, ograniczoną sprawnością fizyczną, unieruchomieniem ręki, koniecznością pomocy osób trzecich przy wykonywaniu czynności codziennych. Nadto powód musiał podjąć leczenie oraz rehabilitację.

Rozmiar i intensywność cierpień fizycznych Sąd ustalił w oparciu o sporządzoną w sprawie opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii, która nie była kwestionowana przez strony postępowania. Biegły wskazał, iż przez około 8 tygodni powód wymagał opieki osób trzecich, a przebyty uraz wiązał się z dolegliwościami bólowymi o średnim nasileniu przez około 2 miesiące. Wysokość uszczerbku na zdrowiu ustalił zaś na poziomie 5 % w zakresie urazu skrętnego nadgarstka lewego ze złamaniem nasady dalszej kości promieniowej lewej oraz na poziomie 3% w zakresie złamania głowy kości promieniowej lewej z ograniczeniem supinacji przedramienia lewego. Ponadto należało za opinią biegłego uwzględnić ograniczenie ruchomości w stawie łokciowym lewym oraz osłabienie siły mięśniowej lewej kończyny górnej.

Istotne dla wysokości zadośćuczynienia pozostają także doznane przez powoda cierpienia psychiczne. Nie może bowiem budzić wątpliwości, iż utrata możliwości pracowania i osiągania dochodów wywołała u powoda cierpienia psychiczne i poczucie krzywdy. Powód był bowiem, przed wypadkiem w pełni sił fizycznych. Oczywiście należało mieć także na uwadze, że w ostateczności powód podjął inną pracę i osiąga z niej wyższe dochody.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej okoliczności Sąd uznał, iż sumą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. jest kwota 10.000 zł jako adekwatna do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy. Zadośćuczynienie w tej wysokości stanowi odczuwalną ekonomicznie wartość nie prowadząc jednocześnie do bezpodstawnego wzbogacenia powoda.

W pozostałym zakresie żądanie nie było zasadne i należało je oddalić.

Od zasądzonej kwoty Sąd zasądził na podstawie art. 817 § 1 k.c. odsetki ustawowe za opóźnienie, zgodnie z żądaniem od dnia 9 czerwca 2017 r .od kwoty 9.500 zł i od dnia 19 marca 2019 ( data wniesienia zmienionego powództwa do Sądu) od kwoty 500 zł .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od strony pozwanej, która przegrała proces na rzecz powoda kwotę 2.317 zł tytułem poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego (1.800 zł), opłaty sądowej od pozwu (500 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 623) w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Giżycku kwotę 971,80 zł tytułem nieuiszczonych kosztów wynagrodzenia biegłego.