Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Janusz Supiński
Protokolant:	Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2019 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w B.

przeciwko M. R.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej M. R. na rzecz powoda (...) S.A. w B. kwotę 6.717,82 (sześć tysięcy siedemset siedemnaście 82/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 7.771,82 zł od dnia 05.05.2019 r. do dnia 23.05.2019 r., od kwoty 7.469,82 zł od dnia 24.05.2019 r. do dnia 24.06.2019 r., od kwoty 7.167,82 zł od dnia 25.06.2019 r. do dnia 02.08.2019 r., od kwoty 6.967,82 zł od dnia 03.08.2019 r. do dnia 12.09.2019 r., od kwoty 6.717,82 zł od dnia 13.09.2019 r. do dnia zapłaty.

II.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.830,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 593/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej M. R. kwoty 7.771,82 złotych wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 5.05.2019 r. do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanej kosztów procesu. Powód oparł roszczenie na zawartej z pozwaną w dniu 21.09.2018 r. umowie pożyczki nr (...) oraz podpisanym przez pozwaną wekslu, zgodnie z którym pozwana zobowiązała się do zapłaty dnia 4.05.2019 r. kwoty 7.971,82 zł. W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana poprzez podpisanie weksla, zobowiązała się do zapłaty kwoty wskazanej w wekslu, stąd też powód wezwał pozwaną do wykupu weksla, a po bezskutecznym upływie zakreślonego terminu, skierował niniejszy pozew. Nadto powód podał, że pozwana, podpisując kalendarz spłaty rat znała doskonale wysokość zobowiązania i termin spłaty.

Pozwana M. R. nie kwestionowała powództwa ani co do zasady, ani co do wysokości. Wskazała przy tym, że ma świadomość powstałego u strony powodowej zadłużenia. Wyjaśniła, że spłaca dług w miarę swoich możliwości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21.09.2018 r. (...) S.A. z siedzibą w B. jako pożyczkodawca oraz pozwana M. R. jako pożyczkobiorca zawarła umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której pozwana otrzymała pożyczkę w całkowitej wysokości 9.060,00 zł.

(dowód: okoliczności bezsporne)

Zabezpieczeniem pożyczki był weksel własny in blanco nie na zlecenie, którego ważność strony określiły w umowie do momentu spłaty zobowiązań pożyczkobiorcy z tytułu tej umowy. Integralną częścią przedmiotowej umowy była deklaracja wekslowa, regulująca tryb i terminy upoważniające pożyczkodawcę do wypełnienia weksla.

(dowód: deklaracja wekslowa – k. 7

weksel- k. 5)

Pozwana M. R. nie wywiązywała się z terminowej spłaty pożyczki.

(dowód: okoliczności bezsporne)

W dniu 3.04.2019 r. powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia i informacją o wypełnieniu weksla. Powód wskazał, że dług pozwanej obejmuje kwotę 7.954,00 zł niespłaconej pożyczki oraz 17,82 zł tytułem umownych odsetek z tytułu braku spłaty rat w terminie za każdy dzień zwłoki w spłacie pożyczki.

(dowód: wypowiedzenie- k. 6)

Po wezwaniu do zapłaty pozwana (przed wniesieniem pozwu) zapłaciła kwotę 200,00 zł i zaprzestała spłaty pozostałej zaległości. Po wniesieniu pozwu, tj. po dniu 16.05.2019 r. pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 1.054,00 zł.

(dowód: dowody wpłat z dnia 23.05.2019 r., 24.06.2019 r., 2.08.2019 r., 12.09.2019 r. – k. 23-24)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny, co wynika przede wszystkim z treści dokumentów zalegających w aktach sprawy, ale również z twierdzeń samej pozwanej. Mając na uwadze, że strona powodowa nie kwestionowała w żadnym zakresie twierdzeń pozwanej, należało uznać w/w depozycje za wiarygodne i oprzeć na nich rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, tym bardziej, że korelują one z bezosobowym materiałem dowodowym sprawy.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia pozostała wysokość zobowiązania pozwanej wobec powoda, a to wobec wpłat dokonywanych przez pozwaną. Jakkolwiek bowiem pozwana nie kwestionowała ani tego, że nie wywiązywała się z terminowej spłaty rat, ani nawet wysokości kwoty wskazanej w wekslu, to jednak wskazała, że spłaca zadłużenie w miarę swoich możliwości.

Analizując roszczenia powoda Sąd w pierwszej kolejności dostrzegł oparcie owych roszczeń o weksel i związane z tym unormowania. Niewątpliwym przy tym jest, że weksel stanowił zabezpieczenie spłaty pożyczki, był on wystawiony in blanco nie na zlecenie, a zasady wypełnienia weksla regulowała deklaracja wekslowa. Zgodnie z w/w deklaracją wierzyciel upoważniony był do wypełnienia weksla m.in. gdy opóźnienie w płatności kwoty równej wartości jednej pełnej raty przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty należności w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Jednocześnie deklaracja wekslowa przewidywała, że pożyczkodawca będzie mógł wypełnić weksel wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy.

Odnosząc się w tym miejscu do samej treści weksla stwierdzić należy, że kwota niespłaconej pożyczki wpisana tamże przez stronę powodową, tj. 7.971,82 zł nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Kwota 7.971,82 zł wskazana została w wypowiedzeniu umowy pożyczki jako suma kwot: 7.954,00 zł niespłaconej pożyczki oraz 17,82 zł tytułem odsetek umownych. Kwota 7.954,00 zł to kwota pozostała do spłaty po uiszczeniu przez pozwaną części zadłużenia, z kolei kwota 17,82 zł wskazana w wypowiedzeniu i wpisana na wekslu stanowi odsetki umowne dzienne, obliczone na podstawie niekwestionowanych przez pozwaną postanowień umowy pożyczki.

Rozstrzygając dalej kwestię wysokości dochodzonego roszczenia, Sąd uwzględnił, że po wypełnieniu weksla, a przed wniesieniem pozwu, pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 200 zł. Z treści dowodów wpłat przedłożonych przez pozwaną wynika nadto, że pozwana dodatkowo po wniesieniu pozwu uiściła kwotę 1.054,00 zł. Łącznie pozwana w okresie po wypełnieniu weksla oraz po wniesieniu pozwu tytułem spłaty pożyczki zapłaciła na rzecz powoda kwotę 1.254 zł, co wynika wprost ze stanowiska powoda i znajduje potwierdzenie w zaoferowanym materiale dowodowym, niekwestionowanym przy tym przez pozwaną. Uwzględniając zestawienie wpłat, dokonanych przez pozwaną, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.717,82 zł o czym orzekł jak w pkt I sentencji (7.971,82 – 1.254 zł = 6.717,82 zł.

W odniesieniu do żądania odsetek w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że w oparciu o regulację zawartą w art. 48 prawa wekslowego zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od poszczególnych kwot odpowiadających zadłużeniu pozwanej. Jak wskazuje literatura przedmiotu w przypadku weksli płatnych w oznaczonym dniu (z terminem płatności) oprocentowanie kapitału, jeżeli zostało przez strony ustalone musi zostać uwzględnione z góry, przy oznaczeniu sumy wekslowej, co oznacza, że wierzyciel oblicza odsetki od kapitału i dolicza je do niego, a co łącznie stanowi sumę wekslową, dokładnie w wekslu oznaczoną. Natomiast czym innym są odsetki za opóźnienie w zapłacie sumy wekslowej, których wierzyciel może żądać na podstawie art. 48 pkt 2 prawa wekslowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9.07.2015 r., V Aca 8/15, OSA/Kat.2015 nr 4, poz. 3, L.). Wynikająca z art. 5 prawa wekslowego klauzula oprocentowania ma zastosowanie tylko do weksli płatnych za okazaniem lub pewien czas po okazaniu. Żądanie zasądzenia odsetek w wysokości przewyższającej odsetki ustawowe za opóźnienie jako niedopuszczalne podlegało oddaleniu. W kontekście okresu, za który należą się odsetki Sąd orzekł w myśl art. 321 § 1 k.p.c., uwzględniając wpłaty pozwanej po wypowiedzeniu umowy pożyczki, tj. w dniach 23.05.2019 r., 24.06.2019 r., 2.08.2019 r., 12.09.2019 r.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym jak w pkt II sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Regulacja zawarta w tym przepisie ma zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań. W takiej sytuacji decydować o zwrocie kosztów procesu będzie stosunek poniesionych kosztów przez obie strony oraz zakres wygranej przez każdą ze stron, a wyjątkowo charakter sprawy. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielania kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 13,57 %, a strona pozwana w 86,43 %. Po stronie powoda Sąd uwzględnił kwotę 300 zł tytułem opłaty sądowej, 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa zaś po stronie pozwanej nie powstały żadne koszty procesu. Po dokonaniu stosownych wyliczeń Sąd orzekł jak w pkt III sentencji (2.117,00 zł x 86,43 %).