Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01.07.2025 r.

sprawy z powództwa (...) Spółka komandytowa w B.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda (...) Spółka komandytowa w B. kwotę 1.535,61 (jeden tysiąc pięćset trzydzieści pięć 51/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24.05.2023r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.117,00 tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienie się wyroku do dnia zapłaty.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) SA w W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku kwotę 793,09 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków budżetowych.

Sygn. akt. I C 459/24

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka komandytowa w B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) SA w W. kwoty 1.535,51 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w dniu 15.03.2023r. w trakcie zdarzenia drogowego doszło do uszkodzenia samochodu poszkodowanego M. (...) nr rej. (...). W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, że koszty naprawy pojazdu zamkną się w kwocie 15.715,67 zł i taką też kwotę wypłacił. Tymczasem w ocenie powoda, który dokonywał przedmiotowej naprawy jej koszt to kwota 17.251,18 zł. Legitymując się zatem umową cesji wierzytelności, zawartą z poszkodowanym, powód wystąpił o zasądzenie kwoty 1.535,51 zł jako różnicy pomiędzy rzeczywistym kosztem naprawy a wypłaconym odszkodowaniem.

Pozwany – (...) SA w W. – nie uznał roszczenia powoda i wniósł o jego oddalenie w całości na koszt powoda. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, iż był odpowiedzialny za naprawienie szkody w pojeździe poszkodowanego, choć jednocześnie wskazał, że ustalona w toku postępowania likwidacyjnego kwota wyczerpuje koszty naprawy pojazdu poszkodowanych. Nadto pozwany wskazał, że proponował poszkodowanemu dokonanie naprawy auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) z rozliczeniem w formie bezgotówkowej, ale poszkodowany odmówił.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15.03.2023r. samochód poszkodowanego M. (...) nr rej. (...) brał udział w kolizji drogowej, w wyniku czego uległ uszkodzeniu. Pozwany (...) SA w W. uznał odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił odszkodowanie za uszkodzenie auta w wysokości 15.715,67 zł.

dowód: bezsporne

W dniu 17.03.2023r. poszkodowany M. B. (1) zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługujących poszkodowanemu wobec pozwanego w związku ze zdarzeniem z 15.03.2023r.

dowód: umowa k 17

Powód dokonał naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowanego, wystawiając za swoje czynności faktury na łączną kwotę 17.251,18 zł. Do naprawy wykorzystał części oryginalne.

dowód: faktura k 15-16

Koszt naprawy auta poszkodowanych w zakresie uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym z kolizją z 15.03.2023r., przy użyciu części zamiennych oryginalnych oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę, obowiązujących w regionie miejsca siedziby poszkodowanego wynosi 17.251,29 zł.

dowód: opinia biegłego M. P. k 52-98, 116-121, 135-145, 160-163

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny. Owa bezsporność wynika wprost z twierdzeń samych stron i niekwestionowanych zeznań świadka M. B., zatem zgromadzone w aktach sprawy dokumenty jedynie potwierdziły tezy, lansowane przez oponentów procesowych. Mając na uwadze korelację zeznań świadka M. B. z bezosobowym materiałem dowodowym sprawy należało, rzecz jasna, dać wiarę zeznaniom M. B..

Zagadnieniem ewidentnie spornym zatem pozostała okoliczność związana z wysokością kosztów naprawy pojazdu powoda, w szczególności w kontekście twierdzeń pozwanego, iż proponował on poszkodowanemu dokonanie naprawy jego auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) SA z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej. W ocenie pozwanego zminimalizowałoby to koszty tej naprawy, co oznaczałoby równocześnie minimalizację szkody poniesionej przez powoda.

Zajmując się wyżej zaprezentowaną okolicznością sporną należy dostrzec przede wszystkim treść art. 363 § 1 kc, który w dość jednoznaczny sposób stwierdza, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nie szukając zatem żadnego nadmiernie skomplikowanego orzecznictwa sądów czy to powszechnych czy Sądu Najwyższego podkreślić trzeba, że to do poszkodowanego należy wybór sposobu naprawienia wyrządzonej mu szkody. Ma to pierwszoplanowe znaczenie w niniejszej sprawie, bowiem z zeznań świadka M. B. wyłonił się całkiem klarowny wniosek, że poszkodowany dokonał naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie, w którym dokonuje wszelkich napraw i przeglądów, zaś od sprawcy (w tym wypadku ubezpieczyciela sprawcy) domaga się jedynie wyrównania szkody poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Dla określenia wysokości owej odpowiedniej sumy pieniężnej istotne jest ustalenie wysokości rzeczywistych kosztów naprawy, jakie poszkodowany poniósł, w szczególności dookreślenie, czy wysokość kosztów naprawy feralnego pojazdu w firmie powoda odzwierciedla owe rzeczywiste koszty naprawy, czy też może została przez powoda zawyżona. Temu też celowi służy w niniejszej sprawie opinia biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej M.P.. Co istotne – opinia ta była kilkukrotnie kwestionowana przez pozwanego, a rzeczony biegły składał kilkukrotnie opinie uzupełniające. Co istotne też biegły M. P., w ramach wspomnianego uzupełniania opinii dokonał weryfikacji wskazywanej kwoty, stanowiącej realny koszt naprawy pojazdu M. B.. Po dokonaniu wskazanej weryfikacji, opina M.P. nie spotkała się już z krytyką stron, co wskazuje na jej akceptację. Ostatnie stanowisko biegłego w zakresie wysokości kosztów naprawy pojazdu M. B. zyskało też aprobatę Sądu jak nie posiadające uchybień i błędów, które dyskwalifikowałyby to opracowanie. Skoro zatem ostatecznie strony zaakceptowały pracę biegłego, a Sąd uznał ją za fachową, bezstronną i rzetelną, można na niej oprzeć treść orzeczenia. Żeby jednak uzasadnienie orzeczenia w niniejszej sprawie nie opierało się jedynie o rozważania Sądu, można ową analizę podeprzeć stanowiskiem literatury przedmiotu. „Obowiązek spełnienia świadczenia polegającego na naprawieniu szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej jest niezależny od tego, czy poszkodowany naprawił szkodę nakładem własnych sił lub środków ani nawet od tego, czy zamierza ją naprawić (tak wyr. SN z 7.8.2003 r., IV CKN 387/01, L.). Możliwość spełnienia tej postaci świadczenia polegającego na naprawieniu szkody jest w zasadzie niezależna od współdziałania przez poszkodowanego z podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody. Nawet bowiem gdy poszkodowany nie będzie w ogóle współdziałał w zakresie umożliwiającym naprawienie szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, podmiot zobowiązany do naprawienia szkody może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego (art. 486 KC) bez żadnych przeszkód” [tak: Kodeks cywilny. Komentarz pod red. prof. dr hab. K. O., Wydanie 29, 2021, L./El].

Pochylając się jednak głębiej nad zarzutami pozwanego co do braku współdziałania z pozwanym przez poszkodowanego, w efekcie czego miało dojść do niepotrzebnego zwiększenia rozmiarów szkody w drodze odrzucenia przez powoda propozycji skorzystania przy naprawie auta z jednego z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) SA z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej, stwierdzić trzeba, iż poza tym, że poszkodowany nie miał żadnego obowiązku dokonywania naprawy w ogóle i korzystania z warsztatów pozwanego w szczególności, to jeszcze pozwany (poza wykazaniem złożenia poszkodowanemu propozycji, o której właśnie mowa) nie zaoferował w toku sporu żadnego dowodu na to, by tak przeprowadzony remont pojazdu poszkodowanego był końcowo tańszy od wyliczeń biegłego M. P.. Mając przy tym dość ogólnikowo sformułowane przez pozwanego twierdzenia co do możliwości wykonania naprawy auta poszkodowanego w jednym ze współpracujących z (...) warsztatów (w którym, z jakimi stawkami, w jakim okresie, przy zastosowaniu jakich i skąd wynikających zniżek etc), należało owe twierdzenia przyjąć li tylko za linię obrony interesów ubezpieczyciela sprawcy, a nie chęć wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, zaś jako takie pozostawić bez uwzględnienia.

Reasumując należy wskazać, że powód wykazał, że kwotą przywracającą pojazd do stanu sprzed kolizji jest 17.251,29 zł, co oznacza, że roszczenie powoda w wysokości dochodzonej pozwem (1.535,51 zł) jest zasadne, a nawet mogłoby być o 11 groszy wyższe. Skoro jednak powód dochodzi kwoty 1.535,51 zł to taką właśnie sumę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II. wyroku zgodnie z zasadą opisaną w art. 98 § 1 kpc. Koszty procesu wyniosły w sprawie po stronie powoda 3.117,00 zł (900 zł - koszty zastępstwa procesowego, kwota 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 2.000,00 zł – wykorzystana zaliczka na koszty opinii biegłego).

Nadto – uwzględniwszy fakt wydatkowania w toku postępowania środków budżetowych – należało orzec jak w pkt III wyroku. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Mając na uwadze, że wysokość środków budżetowych zaangażowanych tymczasowo w sprawie wyniosła 793,09 zł, należało obciążyć pozwanego zgodnie ze stopniem przegrania procesu przez (...) (100 %).