Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Marta Mrozik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11.02.2025 r. w G.

sprawy z powództwa (...) w Z.

przeciwko A. G. (1)

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej A. G. (1) na rzecz powoda (...) w Z. kwotę 2.812,60 (dwa tysiące osiemset dwanaście 60/100) złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.500,00 zł od dnia 02.09.2023r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 343/24

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) domagał się zasądzenia od pozwanej A. G. (1) kwoty 2.812,60 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.500 zł od dnia 02 września 2023 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, że pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem – P. (...). w W. dnia 14.04.2023 r. umowę pożyczki na odległość na podstawie której spółka pożyczyła pozwanej kwotę 2.500 zł przelewając tę kwotę na rachunek bankowy pozwanej, a pozwana zobowiązała się kwotę tę zwrócić w terminie 30 dni wraz z prowizją i odsetkami. Pozwana nie wywiązała się z umowy, a wierzytelność została nabyta przez powoda na mocy ramowej umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 31.03.2023 r. i aktu cesji z dnia 18.10.2023 r.

Pozwana A. G. (1) nie zgodziła się z pozwem tak co do zasady, jak i co do wysokości. Podniosła przy tym, że powód nie posiada legitymacji czynnej do występowania w niniejszym procesie w szczególności brak jest skutecznego przejścia wierzytelności. Pozwana zakwestionowała również umocowanie osoby, która zawarła umowę kredytu z pozwaną w imieniu kredytodawcy i na rzecz wierzyciela pierwotnego. To z kolei w ocenie pozwanej sprawia, że między stronami niedoszło do skutecznego zawarcia umowy. Pozwana wskazała także, że powód nie wykazał zapłaty ceny za nabycie wierzytelności, od której uzależniona była skuteczność umowy cesji. Pozwana podniosła, że powód nie wykazał żadnego związku pozwanej z przedstawioną umową pożyczki zwłaszcza, że umowa nie jest opatrzona podpisem pozwanej. Powód nadto, w ocenie pozwanej nie wykazał wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia, zaś zgłoszone powództwo jest przedwczesne z uwagi na brak dowodu świadczącego o rozwiązaniu umowy.

Wreszcie pozwana zarzuciła stosowanie w umowie pożyczki niedozwolonych klauzul umownych wskazując, iż za nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem uznać należy postanowienia dotyczące opłat, prowizji i wysokości odsetek.

W odpowiedzi powód w całości podtrzymał swoje twierdzenia i wnioski zawarte w uzasadnieniu pozwu, nie zgadzając się z twierdzeniami strony przeciwnej (pismo powoda k. 50-54).

W piśmie przygotowawczym z 3 września 2024 r. pozwana podtrzymała stanowisko przedstawione w odpowiedzi na pozew, domagając się oddalenia powództwa oraz zaprzeczając twierdzeniom powoda o zawarciu umowy pożyczki. (pismo pozwanej k. 60 – 63)

Sąd ustalił, co następuje:

Na mocy umowy pożyczki nr (...) z dnia 14 kwietnia 2023 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. udzielił pozwanej A. G. (1) pożyczki na okres 30 dni. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2.812,60 zł, na którą składały się kwoty: 2.500,00 zł tytułem kapitału, 270,48 zł tytułem prowizji, a także 42,12 zł tytułem łącznej kwoty odsetek. W dniu udzielenia pożyczki niezbędne dokumenty tj. umowa, formularz informacyjny oraz regulamin promocji zostały wysłane w wiadomości email bezpośrednio do strony pozwanej. W tym samym dniu pożyczkodawca dokonał przelewu kwoty pożyczki na rzecz pozwanej.

( dowód : umowa pożyczki z dnia 14 kwietnia 2023 r. – k.8 – 11, wykonania transakcji płatniczej k.12 , wiadomość email k. 56)

Na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 31 marca 2023 r. i aktu cesji nr (...) z dnia 18 października 2023 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zbył na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) szereg wierzytelności, w tym wierzytelność z tytułu umowy kredytu zawartej z pozwaną. Pismem z dnia 23 października 2023 r. powód zawiadomił pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności i wezwał do zapłaty zadłużenia, które na dzień cesji wierzytelności wynosiło 2.936,20 zł.

( dowód : ramowa umowa przelewu wierzytelności – k. 17-19v, akt cesji do ramowej umowy przelewu wierzytelności – k. 14, załącznik nr 2 do aktu cesji – k.14v-15, zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty – k. 13)

Sąd zważył, co następuje:

Sporny w całości okazał się stan faktyczny przedmiotowej sprawy. Pozwana w złożonej odpowiedzi na pozew kwestionowała roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zaoferowane przez powoda dowody.

Wskazać w pierwszej kolejności należy, że zarzuty pozwanej zmierzające do zakwestionowania łączącego ją z powodem stosunku zobowiązaniowego okazały się całkowicie nieuzasadnione. Badając legitymację procesową Sąd uznał, że przedłożone przez powoda dowody są wystarczające do wykazania, iż nabył on skutecznie wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki z dnia 14 kwietnia 2023 r. Powód przedłożył ramową umowę przelewu wierzytelności z dnia 31 marca 2023 r., akt cesji nr (...)z dnia 18 października 2023 r. oraz załącznik nr 2 do aktu cesji wierzytelności. Przedłożone dokumenty zostały opatrzone podpisami stron umowy cesji wierzytelności, przy czym powód wykazał – poprzez złożenie stosownych dokumentów – umocowanie osób podpisanych pod umową do jej zawarcia. Na mocy pełnomocnictwa z dnia 30 marca 2023 r. A. G. (2) działający w imieniu (...) z siedzibą w Z. upoważnił W. D. do zawarcia umowy zakupu wierzytelności. Z kolei zgodnie z tłumaczeniem poświadczonym z języka niemieckiego Rejestru Handlowego K. Z. A. G. (2) jako członek rady nadzorczej uprawniony jest do samodzielnej reprezentacji w/w podmiotu. W tej sytuacji skuteczność zawarcia umowy cesji z uwagi na prawidłowość reprezentacji podmiotów uczestniczących w czynności nie budzi, zdaniem Sądu żadnych wątpliwości. Rozstrzygając dalej kwestie związane z dokonaną cesją wierzytelności dostrzec należało, że fragment załącznika do umowy cesji został przedłożony w formie częściowo zanonimizowanej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Istotnym jest, że dokument ten został opatrzony parafą przez osoby zawierające akt cesji, co zdaniem sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności. Złożone dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż miało miejsce skuteczne przejście wierzytelności na rzecz powoda. W ocenie sądu nie ma przesłanek, aby kwestionować wartość dowodową powyższych środków dowodowych.

Podobnie nieuzasadniony był zarzut pozwanej związany z brakiem uiszczenia ceny nabycia wierzytelności. W tym zakresie powód zaoferował oświadczenie o zapłacie ceny, które koreluje z datą zawarcia umowy cesji wierzytelności i ceną nabycia określonym w umowie. Na marginesie zauważyć należy, że umowa cesji wierzytelności jest umową konsensualną, a jej skuteczność prawna nie jest uzależniona od spełnienia przez cesjonariusza obowiązku zapłaty ceny nabycia wierzytelności. Kwestia wzajemnych rozliczeń między stronami umowy cesji wierzytelności nie ma znaczenia na gruncie przedmiotowej sprawy. Nie jest warunkiem skutecznego zawarcia umowy cesji wierzytelności zapłata ceny w wykonaniu tej umowy. Umowa cesji może być także zawarta pod tytułem darmym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., sygn. akt VI ACa 398/13). Z powyższych względów zgłoszony przez pozwaną zarzut uznać należy za całkowicie nieskuteczny.

Zgodnie z art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przedstawione przez stronę powodową dowody nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że pozwana zawarła umowę pożyczki w dniu 14 kwietnia 2023 r. oraz, że otrzymała kwotę pożyczki 2.500,00 zł przelewem na rachunek o numerze wskazanym na k. 12. Zwrócić należy uwagę, że data zawarcia umowy pożyczki i przelewu kwoty pożyczki są takie same, a więc dotyczą umowy pożyczki nr (...). Uwzględniając to, że powód wykazał zawarcie umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz przekazanie pozwanej kwoty pożyczki w wysokości 2.500,00 zł, to zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, wynikająca z art. 6 k.c., pozwana winna była wykazać, że nie jest posiadaczem rachunku, na który przelano pożyczkę. Tymczasem pozwana zaniechała w tym względzie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Trudno też racjonalnie wytłumaczyć, w jaki sposób pożyczkodawca wszedł w posiadanie takich danych pozwanej jak: adres, seria i numer dowodu osobistego, PESEL, numer telefonu, numer konta bankowego, jeśli sama mu ich nie udostępniła. Wskazać w tym miejscu należy, że umowa pożyczki nie jest opatrzona podpisem pozwanej, albowiem wniosek o udzielenie pożyczki i sama umowa zostały zawarte za pomocą środków porozumiewania się na odległość czyli przez Internet, a zatem w formie całkowicie dopuszczalnej i dość powszechnie praktykowanej. Umowa pożyczki może być zawarta w dowolnej formie, nawet ustnie, ponieważ dochodzi do skutku przez samo porozumienie się stron.

Według pozwanej powód nie wykazał wysokości i wymagalności roszczenia objętego żądaniem pozwu. W tym zakresie powód podniósł, że pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet spłaty ciążącego na niej zobowiązania. W tej sytuacji na roszczenie pozwu składała się kwota 2.812,60 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.500,00 zł od dnia następnego po dacie wymagalności do dnia zapłaty. Pozwana w tym zakresie nie wykazała, by dokonała jakiejkolwiek wpłaty na poczet zadłużenia, a to na niej ciążył ciężar dowodu w tym względzie. Niewątpliwie roszczenie stało się wymagalne z upływem terminu spłaty pożyczki. Na dzień orzekania przez Sąd w stosunku do pozwanej roszczenie było wymagalne w całości. Tym samym brak wypowiedzenia umowy pożyczki nie mógł stanowić podstawy do oddalenia powództwa. Powód miał bowiem prawo dochodzić zaspokojenia roszczeń wymagalnych.

Zarzut pozwanej odnośnie stosowania przez powoda w umowie pożyczki niedozwolonych klauzul umownych również nie mógł spotkać się z uznaniem. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie ustawodawca określił te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje ( art. 385 ¹ § 4 k.c.).

Przez „dobre obyczaje" należy rozumieć reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. W orzecznictwie przyjmuje się, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy w pierwszej kolejności uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową stron, zaś "rażące naruszenie interesów konsumenta" polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04). Sprzeczne z dobrymi obyczajami są zatem np. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt VI ACA 771/10). Przyjmuje się, że rażące naruszenie interesów konsumenta występuje, jeżeli postanowienie umowne poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron.

W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie pozwana, zawierając umowę miała wiedzę o wysokości opłat, które obowiązana będzie uiścić, gdyż zostały one precyzyjnie i jednoznacznie wskazane w umowie. Od konsumenta, decydującego się na zawarcie umowy należy wymagać również odpowiedniego poziomu staranności i rozwagi. Sąd dostrzegł nadto, że pozaodsetkowe koszty kredytu pozwanej nie naruszają przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Wreszcie powód, w ocenie Sądu naliczył odsetki umowne zgodnie z zawartą przez strony umową umowy pożyczki, zaś sama ich wysokość również została ustalona na prawidłowym poziomie.

Reasumując, powód podając precyzyjne informacje o całkowitym koszcie pożyczki spełnił obowiązek należytego informowania konsumenta o oferowanym produkcie. Zdaniem Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie, postanowienia umowne dotyczące powyższych opłat nie spełniają przesłanek abuzywności i wiążą pozwaną.

Zaakcentowania wymaga, że pozwana w toku przedmiotowej sprawy ograniczyła się do zaprzeczenia wszystkim twierdzeniom i tezom powoda, bez jakiegokolwiek udowodnienia zasadności swoich twierdzeń.

Z omówionych wyżej powodów Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione, o czym orzekł w pkt I sentencji po myśli art. 720 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przy uwzględnieniu treści art. 98 § 1 ¹ k.p.c., o czym jak w pkt II sentencji. Na zasądzone koszty składała się kwota 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.