Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:	star.sekr.sąd Urszula Szyszka

po rozpoznaniu w dniu 18sierpnia 2016 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o w W.

przeciwko T. Ł.

o zapłatę

1. Oddala powództwo.

2. Zasadza od powoda (...) Sp. z o.o w W. na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego P. C. pełniącego funkcję kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego T. Ł. kwotę 221,40 zł w tym VAT w wysokości 41,40zł tytułem wynagrodzenia, które wypłacić z sum depozytowych.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 05.11.2015 r. powód (...) Sp. z o.o. w W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od T. Ł. kwoty 541,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 540,01 zł od dnia 5.11.2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że podczas przeprowadzonej w dniach 12.10.2009 r. oraz 1.11.2009 r. kontroli biletowej stwierdzono, że pozwany nie posiadał ważnych biletów na przejazd. Upoważniło to kontrolera (...) Sp. z o.o. do wystawienia pasażerowi wezwań do zapłaty stwierdzających obowiązek uiszczenia opłaty taryfowej za przejazd oraz opłaty dodatkowej w wysokości i na zasadach określonych w załączniku do Uchwały nr 120/2005 Zarządu (...) Sp. z o.o. z dnia 24 sierpnia 2005 r. w sprawie ustalenia Taryfy przewozowej (...). Jak zaznaczył powód, na tej podstawie pozwany został wezwany do uiszczenia kwot 155 zł oraz 156 zł tytułem opłaty taryfowej oraz opłaty dodatkowej. Powyższych kwot pozwany nie uiścił.

Jak wskazał powód, przedmiotową wierzytelność nabył od (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 28.04.2015 r. po czym skierował do pozwanego bezskuteczne wezwanie do uiszczenia powyższych należności.

W dniu 24 listopada 2015 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Nakaz z uwagi na brak aktualnego adresu pozwanego został uchylony, zaś zawieszone postępowanie podjęto, ustanawiając postanowieniem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 maja 2016 r. dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratora w osobie radcy prawnego P. C..

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego T. Ł. r.pr. P. C. wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia oraz o zwrot kosztów zastępstwa na rzecz kuratora według norm przepisanych. Jak wskazał pełnomocnik kuratora pozwanego, zarzut przedawnienia odnosi się zarówno do roszczeń z tytułu umowy przewozu, jak i roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniach 12.10.2009 r. oraz 1.11.2009 r. pozwany T. Ł. jechał pociągiem (...) Sp. z o.o. bez ważnego dokumentu przewozu.

(okoliczność bezsporna)

W wyniku przeprowadzonej kontroli biletów, kontroler Kolei (...)- Sp. z o.o. wypisał pozwanemu wezwania do zapłaty: nr (...) oraz (...). Na drukach zaznaczono opłatę dodatkową w wysokości 150 zł z tytułu braku biletu. Wezwaniem z 12.10.2009 r. pozwany został zobowiązany do uiszczenia kwoty 155 zł, na którą składa się kwota 5 zł tytułem opłaty taryfowej za przejazd oraz kwota 150 zł tytułem opłaty dodatkowej. Zaś wezwaniem z 1.11.2009 r. zobowiązano pozwanego do uiszczenia kwoty 156 zł, w tym 6 zł tytułem opłaty taryfowej za przejazd oraz 150 zł tytułem opłaty dodatkowej.

(dowód: wezwania do zapłaty, k.16-17; )

Umową cesji wierzytelności z 28.04.2015 r. powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nabył przedmiotową wierzytelność od (...) Sp. z o.o. Na jej podstawie dnia 14 maja 2015 r. powód skierował do pozwanego bezskuteczne wezwanie do zapłaty opiewające na kwotę 528,15 zł tytułem zadłużenia wynikającego z umowy przewozu.

(dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 30-34, wezwanie do zapłaty- k. 35)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Stan faktyczny między stronami Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową, w szczególności wezwań do zapłaty oraz umowy cesji wierzytelności. Nie zaszły także żadne inne okoliczności mogące podważyć prawdziwość treści w nich zawartych, wobec czego Sąd dał im w pełni wiarę i uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Istota sporu sprowadzała się do rozważenia, czy do momentu wniesienia pozwu nastąpiło przedawnienie roszczenia, z uwagi na zgłaszany przez kuratora pozwanego zarzut.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, iż pozwany istotnie zawarł z przewoźnikiem umowę przewozu i nie wywiązał się z jej postanowień. Wskazania przy tym wymaga, iż na mocy art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Zaś zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz.U. 2015.915 j.t.) umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty, o czym stanowi art. 33a ust. 3 w/w ustawy. Wobec nieposiadania przez pozwanego ważnego dokumentu przewozu i nieuregulowania należności, w sprawie zatem nie budzi wątpliwości, iż pozwany nie wykonał ciążącego na nim obowiązku z tytułu umowy przewozu.

Odnosząc się jednak do podnoszonego przez kuratora pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia należy uznać go za uzasadniony. Na wstępie wskazania wymaga, iż wszelkie roszczenia z tytułu umowy przewozu osób, a więc przewoźnika przeciwko pasażerowi, jak i pasażera przeciwko przewoźnikowi przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu, a gdy przewóz nie został wykonany- od dnia, kiedy miał być wykonany, o czym stanowi art. 778 k.c. Termin przedawnienia jest zależny od tego, czy umowa została wykonana, czy też nie. Przepis ten nie ma jednak zastosowania do przewozów okazyjnych, odpłatnie wykonywanych przez osoby nie mające statusu prawnego przewoźnika ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 listopada 1980 r., II CR 397/80, OSNC 1981/7/135). Nadto jest to regulacja stosowana w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami. Przepisy kodeksu cywilnego mają zatem posiłkowe zastosowanie do roszczeń dochodzonych na podstawie ustawy- Prawo przewozowe.

Wprawdzie zarówno przepisy kodeksu cywilnego, jak i przepisy ustawy-Prawo przewozowe przewidują roczny termin przedawnienia roszczeń z tytułu umowy przewozu, niemniej jednak przepisy ustawy-Prawo przewozowe precyzują bieg tego terminu. W myśl art. 75 ust. 1 i 2 przywołanej ustawy, dochodzenie roszczeń z tytułu przewozu możliwe jest dopiero po bezskutecznym wezwaniu do zapłaty, przy czym za bezskuteczne wezwanie rozumie się wezwanie, którego dłużnik nie uregulował w terminie 3 miesięcy od dnia jego doręczenia, bieg terminu przedawnienia zawiesza się na okres objęty powyższą procedurą, nie dłużej jednak niż na okres 3 miesięcy.

W okolicznościach niniejszej sprawy wskazać należy, że wezwanie do zapłaty pozwany otrzymał w dniach 12 października 2009 r. i 1 listopada 2009 r., tj. w dniu dokonanych przejazdów, i nie uregulował należności, roczny termin przedawnienia rozpoczynał swój bieg od dnia 12 stycznia 2010 r. oraz 1 lutego 2010 r.

Mając na uwadze, że Sąd uznał roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu za przedawnione, oddalił powództwo w całości jako przedawnione, o czym orzeczono jak w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, o czym orzeczono jak w punkcie 2. wyroku.