Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Alina Kowalewska
Protokolant:	Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu w dniu 08 sierpnia 2018 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko K. G. i P. G.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej P. G. na rzecz powoda D. K. kwotę 3.016,61 zł (trzy tysiące szesnaście złotych 61/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 928,85 zł od dnia 21.07.2017 r. do dnia zapłaty, od kwoty 99,00 zł od dnia 25.07.2017 r. do dnia zapłaty, od kwoty 820,00 zł od dnia 28.08.2017 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.168,76 zł od dnia 18.10.2017 r. do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo w stosunku do K. G. i w pozostałym zakresie.

3.  Zasądza od pozwanej P. G. na rzecz powoda D. K. 112,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 152/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód D. K. wniósł do tut. Sądu pozew przeciwko P. G. i K. G. o zapłatę kwoty 3.592,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi tytułem zaległego czynszu najmu lokalu mieszkalnego wraz z opłatą za zużytą energię elektryczną oraz przeciwko P. G. o zapłatę kwoty 3.172,31 zł tytułem pokrycia poniesionych przez powoda strat związanych z remontem lokalu.

W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 15.12.2016 r. zawarł z pozwaną P. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego, w którym stale zamieszkiwała z pozwanym K. G.. Powód podnosił, iż pozwani nie uiścili czynszu oraz opłat związanych z korzystaniem z lokalu za okres od kwietnia do lipca 2017 r. Umowa została wypowiedziana przez pozwaną w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r. Pomimo upomnień pozwani nie spłacili zadłużenia oraz nie wydali lokalu powodowi. Powód wyjaśnił, iż na dochodzoną od pozwanych kwotę 3.592,15 zł składa się zaległy czynsz i opłaty za prąd za okres od kwietnia do lipca 2017 r. Na kwotę 3.172,31 zł dochodzoną od P. G. składa się suma poniesionych przez powoda wydatków związanych z remontem lokalu mieszkalnego, należność w kwocie 820 zł za okres wypowiedzenia oraz opłata za prąd. Zdaniem powoda po zakończeniu najmu mieszkanie było zniszczone, nadawało się do kompleksowego malowania, a jego wyposażenie zostało zdewastowane.

(pozew – k. 2-5)

Pozwana P. G. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości. Twierdziła, iż wszystkie opłaty związane z korzystaniem z mieszkania opłacała terminowo bezpośrednio do rąk powoda. Zakwestionowała także fakt zniszczenia mieszkania twierdząc, iż niektóre z uszkodzeń istniały w momencie przekazania jej lokalu.

(odpowiedź na pozew – k. 69-70)

Pozwany K. G. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Twierdził, iż był jedynie gościem w wynajmowanym mieszkaniu. Podał, iż posiada własne mieszkanie, w którym stale mieszka.

(odpowiedź na pozew – k. 73-74)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 grudnia 2016 r. powód D. K. prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości zawarł z pozwaną P. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego znajdującego się w G. przy ulicy (...) na cele mieszkalne. Strony ustaliły wysokość czynszu na kwotę 820 zł miesięcznie płatną do rąk wynajmującego. Dodatkowo pozwana miała ponosić koszt zużytej energii elektrycznej. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Stan lokalu oraz jego wyposażenie określał podpisany przez strony w dniu 6 grudnia 2016 r. protokół zdawczo-odbiorczy. Wynikało z niego, iż lokal był w stanie dobrym. Nie zaznaczono, by którakolwiek ze znajdujących się na wyposażeniu mieszkania rzeczy była zniszczona.

( dowód : umowa najmu lokalu mieszkalnego – k. 6-10, protokół zdawczo-odbiorczy – k. 11)

W przedmiotowym mieszkaniu pozwana mieszkała sama. Codziennie lub co drugi dzień odwiedzał ją partner – pozwany K. G.. Niekiedy zostawał na noc. W okresie tym mieszkał z ojcem.

( dowód : zeznania świadków F. G. – k. 105, M. C. – k. 133, J. P. – k. 133)

Należności z tytułu korzystania z mieszkania pozwana uiszczała na rzecz powoda gotówką, bądź przelewem bankowym. Zapłaty przelewem dokonała w dniach 6 marca 2017 r. i 21 kwietnia 2017 r. Płatności gotówką następowały w wynajmowanym lokalu. Kilka z nich miało miejsce w obecności znajomego pozwanej M. C.. Powód nie wystawiał potwierdzeń zapłaty.

( dowód : potwierdzenie przelewu – k. 12, potwierdzenie przelewu – k. 18, zeznania świadka M. C. – k. 133)

W okresie najmu mieszkania zniszczone zostały drzwi do łazienki. Koszty zakupu nowych drzwi w kwocie 110 zł pokrył powód. Połamany został także stelaż oraz rama łóżka. ( dowód : zeznania świadka M. C. – k. 133, faktura nr (...) – k. 50)

W piśmie z dnia 12 lipca 2017 r., doręczonym powodowi w dniu 14 lipca 2017 r., pozwana wypowiedziała umowę najmu lokalu mieszkalnego twierdząc, iż lokal posiada liczne wady, które zagrażają jej zdrowiu. W odpowiedzi powód w piśmie z dnia 15 lipca 2017 r. wezwał pozwanych do spłaty zadłużenia za najem mieszkania za okres od kwietnia do lipca 2017 r. w łącznej kwocie 3.592,15 zł (faktura nr (...) z 01.04.2017 r. – 820 zł, faktura nr (...) z 07.05.2017 r. – 920,45 zł, faktura VAT nr (...) z 01.06.2017 r. – 922,85 zł, faktura VAT nr (...) z 07.07.2017 r. – 928,85 zł), zapłaty za 1 miesiąc wypowiedzenia w kwocie 820 zł oraz pokrycia kosztów zużytego prądu od dnia 1 czerwca 2017 r. do dnia zdania mieszkania. Należność za energię elektryczną za okres od 01.06.2017 r. do 30.07.2018 r. powód określił na kwotę 160,70 zł.

( dowód : pismo z 12.07.2017 r. – k. 21, pisma z 15.07.2017 r. – k. 22-24, faktura VAT nr (...) – k. 17, faktura nr (...) – k. 13, faktura nr (...) – k. 14, faktura nr (...) – k. 15, faktura nr (...) – k. 16)

Pomimo wypowiedzenia umowy najmu pozwana nie wydała powodowi lokalu mieszkalnego. Nie uiściła także kwoty 820 zł za okres wypowiedzenia oraz naliczonej przez powoda opłaty za lipiec 2017 r.

( dowód : wezwanie z 21.08.2017 r. – k. 29, faktura VAT nr (...) z 07.07.2017 r. –16, faktura VAT nr (...) – k. 31)

Z uwagi na brak kontaktu ze strony pozwanych powód w dniu 21 września 2017 r. usunął dwa zamki i otworzył lokal mieszkalny. Powód stwierdził ślady rąk, plamy i naklejki na ścianach, uszkodzone zawiasy wersalki i przerwane poszycie, połamany stelaż łóżka, zniszczoną obudowę i rozerwany materac, zniszczone drzwi wejściowe do łazienki (wyrwany zawias, dziura), połamane uchwyty w lodówce, brak kubków, trzech talerzy, dwa zniszczone garnki, dwa uszkodzone krzesła.

( dowód : wezwanie z 21.08.2017 r. – k. 29-30, protokół zdawczo-odbiorczy – k. 33, fotografie – k. 34-42)

Powód podjął się remontu zniszczonego lokalu oraz wymiany uszkodzonych rzeczy. Pracownik powoda odmalował mieszkanie. Za materiały niezbędne do malowania oraz remontu mieszkania powód zapłacił kwotę 115,36 zł. N. do drzwi nabył za kwotę 44 zł i wstawił je samodzielnie. Powód wstawił nową wersalkę, lodówkę, łóżko.

( dowód : przesłuchanie powoda – k. 141, faktura VAT nr (...) – k. 45, faktura VAT nr (...) – k. 47, faktura VAT nr (...) – k. 48)

Powód wezwał powódkę do zwrotu kosztów związanych z remontem mieszkania. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

( dowód : pismo z 08.10.2017 r. – k. 43-44)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powoda i pozwaną P. G. łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego. Postanowienia przedmiotowej umowy także nie mogły budzić wątpliwości. Wynikały one z niekwestionowanego dokumentu zatytułowanego „Umowa najmu lokalu mieszkalnego” z dnia 15 grudnia 2016 r. Na mocy wskazanej umowy powód oddał pozwanej do używania lokal mieszkalny na czas nieoznaczony, zaś pozwana zobowiązała się płacić miesięczny czynsz w kwocie 820 zł oraz ponosić koszt zużytej energii elektrycznej.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania zapłaty kwoty 3.592,15 zł tytułem czynszu oraz opłat za energię elektryczną Sąd rozpoznał zgłoszony przez pozwanego K. G. zarzut braku legitymacji biernej w niniejszej sprawie. Zważyć zatem należało, iż umowa najmu jako umowa zobowiązaniowa kreuje stosunek cywilnoprawny skuteczny co do zasady wyłącznie inter partes – tj. pomiędzy wierzycielem (wynajmującym), a dłużnikiem (najemcą). Zgodnie z przepisem szczególnym art. 688 ¹§1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, iż w 2017 r. pozwany mieszkał z ojcem w domu rodzinnym, w którym urządził na własne potrzeby oddzielne mieszkanie (zeznania świadka F. G. – k. 105). Sąd dał wiarę zeznającemu w tym zakresie świadkowi jako niezainteresowanemu rozstrzygnięciem w sprawie. Nie budziło wątpliwości, iż pozwany często odwiedzał pozwaną, a także niejednokrotnie nocował w przedmiotowym lokalu, co wynika z zeznań świadka J. P. (k. 133), M. C. (k. 133) oraz przesłuchania powoda (k. 141a). Nie ujawniono jednak okoliczności, które świadczyłyby o tym, że będący przedmiotem umowy lokal stanowił centrum życiowe pozwanego. W tych okolicznościach Sąd uznał, iż czasowe przebywanie pozwanego w lokalu mieszkalnym nie nosiło cech stałego przebywania w rozumieniu art. 688 ¹§1 k.c., a zatem legitymacja bierna w zakresie żądania zaległego czynszu oraz opłat związanych z korzystaniem z lokalu przysługuje wyłącznie pozwanej jako stronie umowy najmu.

W tym kontekście należy wskazać, iż strony w § 3 pkt. 3 umowy postanowiły, iż opłaty będą wnoszone z góry do 6 dnia każdego miesiąca do rąk wynajmującego na podstawie wystawianych rachunków. Pozwany przedłożył w sprawie potwierdzenia dokonanych przez pozwaną przelewów bankowych z dnia 3 marca 217 r. i 21 kwietnia 2017 r. tytułem opłat związanych z korzystaniem z mieszkania. W pozostałym zakresie pozwana twierdziła, iż opłaty były uiszczane regularnie gotówką bezpośrednio do rąk powoda. Sąd uznał twierdzenia te za częściowo udowodnione zważając na postanowienia umowy najmu oraz zeznania świadka M. C. (k. 133), który twierdził, iż kilka razy był obecny w mieszkaniu, gdy powód przychodził odebrać czynsz. Sąd miał także na uwadze, iż pierwsze wezwanie do zapłaty zaległego czynszu powód wystawił dopiero po wypowiedzeniu umowy przez pozwaną w lipcu 2017 r., co czyni tezę pozwanej o zapłacie czynszu w formie gotówkowej wiarygodną. Twierdzenia pozwana poparła przedłożonym nagraniem rozmowy telefonicznej przeprowadzonej z powodem po wypowiedzeniu umowy najmu, w toku której nie kwestionuje on faktu uiszczenia czynszu twierdząc, iż wezwanie do zapłaty z dnia 15.07.2017 r. miało na celu „ nauczenie rozumu” pozwanej (video (...) – 00:01:01- 00:01:16 - k. 135). Mając na uwadze, że treść zeznań M. C. korelowała z treściami wynikającymi z materiału audiowizualnego, Sąd uznał za skutecznie wykazane przez pozwaną, iż do dnia wypowiedzenia umowy nie pozostawała w zwłoce z zapłatą czynszu i innych należnych opłat. Sąd miał jednak na względzie, iż od momentu zaistnienia pomiędzy stronami sporu co do faktu zapłaty czynszu pozwana kierując się dbałością o własne interesy winna żądać każdorazowo od powoda potwierdzenia zapłaty w formie gotówkowej pod rygorem powstrzymania się ze spełnieniem świadczenia (art. 463 k.c.), bądź dokonać płatności za pomocą przelewu bankowego. Skoro pozwana nie wykazała w niniejszym postępowaniu, iż po dniu wypowiedzenia umowy dokonała jakichkolwiek płatności na rzecz powoda Sąd uznał, iż pozostaje ona w zwłoce z zapłatą czynszu wraz z opłatą za prąd za lipiec 2017 r. w kwocie 928,85 zł (faktura VAT – k. 16), należności za jeden miesiąc wypowiedzenia (820 zł) zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy (§ 6) oraz należności za prąd w kwocie 99 zł (faktura VAT z dnia 24.07.2017 r. – k. 31). Nie mogła podlegać zasądzeniu należność za prąd w pozostałej kwocie 61,70 zł, bowiem została ona ujęta w wystawionych wcześniej fakturach VAT z dnia 01.06.2017 r. pod pozycją 3 (k. 15) oraz z dnia 01.07.2017 r. pod pozycją 3 (k. 16) i w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Rozpoznając roszczenie w zakresie zwrotu kosztów niezbędnych na naprawę oraz wymianę wyposażenia lokalu uszkodzonego w okresie najmu Sąd miał na uwadze podpisany przez strony w dniu 06 grudnia 2016 r. protokół zdawczo-odbiorczy lokalu oraz protokół zdawczo-odbiorczy lokalu sporządzony w dniu 21 września 2017 r., fotografie lokalu wykonane po rozwiązaniu umowy, zeznania świadków M. C. i J. P., którzy przebywali w przedmiotowym lokalu oraz przesłuchanie powoda. Pominięty został dowód z przesłuchania pozwanych, bowiem prawidłowo wezwani na termin rozprawy nie stawili się, a ich niestawiennictwo uznać należy za nieusprawiedliwione.

W tym aspekcie wskazać należy, że strony niniejszego procesu związane były umową, do której zastosowanie znajdują przepisy art. 659 i nast. k.c. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Na podstawie art. 680 k.c. przepisy te stosuje się także do najmu lokalu. Zgodnie natomiast z § 1 umowy łączącej strony pozwana zobowiązała się zdać lokal w stanie niepogorszonym. W przypadku natomiast stwierdzenia zniszczeń i dewastacji spowodowanych przez najemcę zobowiązała się do odnowienia i naprawy wykrytych usterek. Strony postanowiły, że jeżeli najemca nie dokona naprawy wykrytych usterek wynajmujący uczyni to we własnym zakresie, a kosztami obciąży najemcę. Nadto na mocy § 5 najemca zobowiązał się opróżnić na swój koszt lokal z własnych rzeczy, a w razie dokonanych przeróbek, dewastacji bądź zniszczeń do naprawy na swój koszt lub pokrycia kosztów naprawy dokonanej przez wynajmującego.

Bezspornym w sprawie pozostawało, że w okresie najmu mieszkania zniszczone zostały drzwi do łazienki, a koszt ich wymiany pokrył powód. Nie budziło także wątpliwości, iż po zakończeniu stosunku najmu pozwana nie wydała lokalu powodowi, w związku z czym był on uprawniony do otworzenia mieszkania we własnym zakresie, co wiązało się z koniecznością wymiany dwóch zamków (przesłuchanie powoda – k. 141a). Zgodnie z przywołanymi wyżej postanowieniami umownymi pozwana winna zwrócić powodowi poniesione z tego tytułu koszty, na które składał się koszt zakupu drzwi w kwocie 110 zł (faktura nr (...) – k. 50) oraz koszt zakupu zamków do drzwi w kwocie 44 zł (faktura nr (...) pozycja nr 4 – k. 47). Należy zaznaczyć, że zwrotowi nie mogło podlegać ustalone przez powoda wynagrodzenie za wstawienie zamków w kwocie 60 zł. Powód nie poniósł bowiem kosztów wstawienia zamków, wykonał tę czynność sam, w związku z czym nie jest w tym zakresie należny zwrot kosztów.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (zeznania świadka M. C. – k. 133, fotografie – k. 35) oraz twierdzeń stron wynika, iż uszkodzeniu uległ także stelaż oraz rama łóżka. Pozwana przyznała także, iż zniszczona została lodówka (por. protokół z rozprawy z dnia 7 marca 2018 r. – k. 76). Twierdzenia te korelują z treścią protokołów zdawczo-odbiorczych sporządzonych w momencie wydania lokalu pozwanej oraz jego odbioru przez powoda. Pozwana nie wykazała przy tym, by stwierdzone uszkodzenia były następstwem prawidłowego używania rzeczy, zatem jest zobowiązana do zwrotu kosztów poniesionych przez powoda na ich wymianę. Powód ustalił koszt wymiany łóżka na kwotę 500 zł. Podał także, iż za pośrednictwem portalu internetowego nabył używaną lodówkę za kwotę 200 zł. Z uwagi na bezczynność pozwanej w tym zakresie oraz niezakwestionowanie wskazanych kwot Sąd uznał je w świetle zasad doświadczenia życiowego za odpowiednie.

Pozwana nie wypowiedziała się także w zakresie twierdzeń powoda co do zanieczyszczeń ścian zobrazowanych na przedłożonych fotografiach (k. 42). W świetle okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał tę okoliczność za przyznaną na podstawie art. 230 k.c., a roszczenie powoda w zakresie zwrotu wydatków na malowanie lokalu za uzasadnione. Wysokość poniesionych kosztów wynikała z faktur VAT z dnia 21 września 2017 r. (49,99 zł) i 23 września 2017 r. (26,90 zł, 10 zł, 12,59 zł, 7,98 zł). Podobnie podlegały w sprawie uwzględnieniu pozostałe wydatki poniesione na remont mieszkania, których wysokość wynika z faktury VAT z dnia 21 września 2017 r. (6,00 zł, 1,90 zł). Nie mógł natomiast podlegać uwzględnieniu w niniejszym postępowaniu koszt robocizny, bowiem malowanie lokalu wykonane zostało przez pracownika powoda R. K. w ramach obowiązków służbowych (przesłuchanie powoda – k. 141a). Brak jednocześnie dowodu, że były to dodatkowe prace, za które otrzymał wynagrodzenie w kwocie dochodzonej przez powoda – tj. 615 zł.

Sąd zasądził także kwotę 200 zł tytułem pokrycia kosztów zakupu wersalki. Strony były zgodne, iż znajdująca się lokalu wersalka nie rozkładała się. Nadto z przedłożonych fotografii wynika, iż materiał był rozerwany. Pozwana nie wykazała przy tym by stan taki istniał w momencie wydania jej lokalu w grudniu 2016 r. Na okoliczność wysokości kosztów zakupu nowej kanapy powód przedłożył wprawdzie fakturę VAT, jednak należało mieć na uwadze, że jest to nowa kanapa nabyta w dniu 23.03.2016 r. (k. 49). Brak jest jednocześnie dowodów, by w lokalu przekazanym pozwanej znajdowała się nowa wersalka, a tylko wtedy roszczenie mogłoby podlegać uwzględnieniu w całości. Na mocy art. 322 k. p. c. jeżeli sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. W ocenie Sądu żądanie powoda zwrotu 400 zł z tego tytułu było nieuzasadnione. Skoro nowa kanapa została zakupiona ponad półtora roku wcześniej za kwotę 403,75 zł Sąd uznał za zasadny zwrot kwoty 200 zł.

Nie mógł natomiast podlegać uwzględnieniu żądany przez powoda zwrot kwoty 50 zł tytułem strat poniesionych w związku z brakiem siedmiu kubków, trzech talerzy, dwóch zniszczonych garnków i dwóch uszkodzonych krzeseł. Sąd uznał, iż powód nie udowodnił roszczenia co do jakości i wartości tych rzeczy w momencie ich wydania pozwanej oraz zakresu uszkodzeń. Należy zaznaczyć, że na podstawie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. To na powodzie spoczywał ciężar wskazania dowodów potwierdzających okoliczności wskazane w pozwie. Sąd nie może zastąpić strony we wskazaniu stosownych dowodów i żądaniu ich przeprowadzenia. Wyżej przywołany przepis wskazuje także, że to właśnie strona poniesie negatywne konsekwencje swojej pasywnej postawy – nieudowodnione fakty zostaną przez sąd pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych.

Z tego względu łącznie na rzecz powoda podlegała zasądzeniu od pozwanej kwota 1.169,36 zł tytułem kosztów naprawy i uszkodzeń powstałych na skutek korzystania z lokalu przez pozwaną, co uwzględniając kwotę 1.847,25 zł tytułem czynszu oraz opłat za energię elektryczną daje łącznie kwotę 3.016,61 zł. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Z przepisu art. 481 § 1 k.c. wynika, że jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby ten nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ponieważ zobowiązania z tytułu czynszu i innych opłat wynikających z umowy najmu są zobowiązaniami terminowymi, zatem dłużnik opóźnia się w spełnieniu świadczenia, gdy nie płaci świadczenia w terminie wynikającym z treści zobowiązania. Zgodnie zaś z niekwestionowanymi twierdzeniami powoda strony zmieniły termin płatności czynszu na 20-ty dzień każdego miesiąca (por. faktura VAT z 01.07.2017 r. – k. 16), wobec czego odsetki od kwoty 928,85 zł Sąd zasądził od dnia 21 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, zaś od kwoty 820 zł od dnia 27.08.2017 r. do dnia zapłaty zgodnie z terminem zapłaty określonym przez powoda w fakturze VAT z dnia 20.08.2017 r. Podobnie odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 99,00 zł tytułem należności za energię elektryczną należą się od dnia następnego po dniu płatności – tj. od dnia 25 lipca 2017 r. do dnia zapłaty (por. faktura VAT z 24.07.2017 r. – k. 31). W pozostałym zakresie – tj. kwoty 1.168,76 zł tytułem naprawy oraz wymiany uszkodzonego wyposażenia - strony umowy nie umówiły się, w jakim terminie miałyby one być uiszczone, a zatem Sąd obowiązany był przyjąć, że należności tych powód mógł żądać dopiero po wezwaniu najemcy do zapłaty, które nastąpiło w dniu 10 października 2017 r. (k. 43). Z uwagi wyznaczony siedmiodniowy termin zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1.168,76 zł od dnia 18 października 2017 r. do dnia zapłaty.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 100 k.p.c. Według przepisu art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Taka też sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, gdyż powód wygrał sprawę w 45% (tj. co do kwoty 3.016,61 zł), natomiast pozwana w 55%. Oznacza to, iż powodowi z tytułu kosztów procesu należał się zwrot kwoty 112,50 zł (250 zł x 45%), bowiem poniósł jedynie koszt opłaty sądowej od pozwu. Pozwana nie poniosła jakichkolwiek kosztów procesu.