Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Bartoszycach I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodnicząca: SSR Ewa Kurasz

Protokolantka: st. sekr. sąd. Urszula Janowicz

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 30 grudnia 2022 roku w Bartoszycach

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko A. R.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 774/22

UZASADNIENIE

Powódka K. K. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. R. 149 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 27 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podał, że powódka prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie zarządzania parkingami. W ramach prowadzonej działalności nabyła wierzytelność dochodzoną pozwem od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M.. Przedmiotem cesji były wierzytelności powstałe na skutek brak zapłaty za postój lub na skutek braku spełnienia innych świadczeń określonych w regulaminie parkingu, w tym nieumieszczenia ważnego biletu parkingowego za przednią szybą pojazdu w sposób określony w regulaminie parkingu, które przysługiwały poprzednikowi prawnemu powódki.

Pełnomocnik powódki wskazał, że poprzez wjazd na teren parkingu doszło do zawarcia przez pozwaną umowy najmu miejsca parkingowego na warunkach określonych w regulaminie parkingu. Pozwana zobowiązana była uiścić opłatę parkingową odpowiednio do planowanego czasu postoju pojazdu według wskazań zawartych w informacji umieszczonej na parkomacie, a także karę umowną, gdyby opłata parkingowa nie została uiszczona albo opłacony czas parkowania został przekroczony.

Pojazd marki H. o numerze rejestracyjnym (...) został zaparkowany na parkingu położonym przy ulicy (...) w O., co potwierdzają fotografie pojazdu. Zgodnie z informacją uzyskaną z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców właścicielem wskazanej wyżej pojazdu jest pozwana.

Według pełnomocnika powódki na rzecz pozwanej zostało spełnione świadczenie z dorozumianej umowy najmu, ponieważ udostępniono jej miejsce parkingowe w prywatnej strefie parkowania. Pozwana zgodnie z regulaminem parkingu obowiązana była dokonać płatności za parking, czego dowodem powinien być bilet parkingowy wydany przez parkomat, który pozwana była zobowiązana umieścić przed przednią szyba pojazdu. Parking przy ulicy (...) w O. jest prawidłowo oznakowany, a regulamin parkingu stoi w strategicznym miejscu, tak że każdy, kto chce wjechać na parking, nie powinien mieć wątpliwości co do jego odpłatnego charakteru i musi liczyć się z tym, że zostawiając tam pojazd, akceptuje regulamin parkingu i jego postanowienia odnośnie kary umownej za brak biletu za przednią szybą pojazdu umieszczonego w miejscu widocznym z zewnątrz.

W związku z nieopłaceniem przez pozwaną opłaty za parking, kontrolerzy zarządcy parkingu umieścili na szybie zaparkowanego pojazdu wezwanie do zapłaty, nakładając na korzystającego karę umowną. Pozwana otrzymała jeszcze dwa kolejne wezwania do zapłaty.

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 95 złotych kary umownej, 30,40 złotych tytułem zwrotu opłaty za udostępnienie danych pojazdu z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców oraz dwukrotność kwoty 11,80 złotych tytułem zwrotu kosztów przygotowania i wysłania wezwania do zapłaty.

Pełnomocnik powódki wskazał, że podstawą dochodzonego roszczenia głównego jest art. 659 k.c., natomiast podstawą prawną dochodzonych odsetek za opóźnienie jest art. 481 § 1 k.c. Termin wymagalności roszczenia, wynikający z art. 455 k.c., został oznaczany jako tożsamy z ostatnim dniem terminu wyznaczonego na spełnienie świadczenia w ostatecznym przedsądowym wezwaniu do zapłaty i przypada na 26 sierpnia 2020 roku ( pozew k. 3-5, pismo procesowe k. 45).

Pozwana A. R. nie złożyła odpowiedzi na pozew, a prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na nią ani nie zajęła w żaden inny sposób stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

M. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w M. sporządził regulamin parkingu. W punkcie 1 wskazano, że regulamin ten dotyczy terenu parkingu zlokalizowanego przy ulicy (...) w O.. Regulamin liczy 8 stron.

( dowód: regulamin parkingu k. 11-12)

W dniu 9 sierpnia 2019 roku wykonano fotografie samochodu marki H. (...), o numerze rejestracyjnym (...). Tego dnia współwłaścicielami pojazdu były L. O. i pozwana A. R..

( dowody: fotografie k. 15,

informacja z CEPiK k. 13-14)

W dniu 9 sierpnia 2019 roku (...) wystawiło wezwanie do zapłaty numer (...) za brak opłaty za parkowanie pojazdu (...) na parkingu przy ulicy (...) w O..

W wezwaniu zobowiązano do zapłaty kary umownej w kwocie 30 złotych – w przypadku uiszczenia jej w dniu wystawienia wezwania na numer konta bankowego podany w wezwaniu, 50 złotych – w przypadku jej uiszczenia w terminie 14 do dni wystawienia wezwania, 95 złotych - w przypadku nieuiszczenia kary umownej w terminie 14 dni od wystawienia wezwania.

Dane osoby wystawiającej wezwanie nie są czytelne. Wezwanie nie było podpisane. W wezwaniu nie wskazano osoby zobowiązanej do zapłaty ani korzystającej z parkingu.

( dowód: wezwanie k. 16)

W dniu 30 grudnia 2019 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. zawarła z powódką K. K. umowę przelewu wierzytelności. W § 1 pkt 1 umowy wskazano, że przedmiotem umowy jest cesja wierzytelności przysługujących cedentowi w stosunku do dłużników wymienionych w załączniku numer (...) do umowy, powstałych z tytułu braku zapłaty za postój i/lub braku spełnienia innych świadczeń określnych w regulaminie parkingu, w tym nie umieszczenia ważnego biletu parkingowego w odpowiednim miejscu, a wynikających z umowy najmu miejsca parkingowego na parkingu płatnym w O., ulica (...). W punkcie 2 wskazano, że wierzytelności, o których mowa w ustępie 1 to: 30,40 złotych opłaty za uzyskanie z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców danych o pojeździe zarejestrowanym w Polsce i kierowcy posiadającym uprawnienia do kierowania, 30 złotych z tytułu kary umownej uiszczonej w dniu wystawienia wezwania do zapłaty na konto bankowe cedenta, 50 złotych z tytułu kary umownej uiszczonej w terminie 14 dni od dnia wystawienia wezwania do zapłaty, 95 złotych z tytułu kary umownej nieuiszczonej terminie 14 dni licząc do dnia wystawienia wezwania, 10 złotych ponadto z tytułu kary umownej uiszczonej przez osobę fizyczną w terminie przekraczającym 14 dni od dnia wystawienia wezwania do zapłaty oraz 40 Euro z tytułu karny umownej uiszczonej przez osobę prawną w terminie przekraczającym 14 dni od dni wystawienia wezwania do zapłaty, dwukrotność aktualnej opłaty za list polecony z tytułu przygotowania ponownego wezwania do zapłaty i taką samą kwotę z tytułu przygotowania ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty oraz wszelkie inne prawa związane z wierzytelnościami. W ustępie 3 wskazano, że przenoszone wierzytelności mogą mieć charakter wierzytelności przyszłych. Zgodnie z § 7 umowy wierzytelności są przenoszone na cesjonariusza wraz z wszelkimi prawami z nimi związanymi.

W załączniku numer (...) do umowy pod pozycją (...) wskazano, że dotyczy ona wierzytelności wobec A. R., z tytułu zdarzenia z 9 sierpnia 2019 roku, koszt uzyskania danych dotyczących zadłużenia wyniósł 30,40 złotych, a 10% zadłużenia wynosi 9,5 złotych. W uwagach wpisano: (...).

Umowa została zawarta przez oba podmioty w ramach prowadzonych przez nie działalności gospodarczych.

( dowody: wydruk k. 7v,

umowa przelewu z wyciągiem z załącznika k. 8-10)

W dniu 3 stycznia 2020 roku powódka sporządziła „ponowne wezwanie do zapłaty” skierowane do pozwanej A. R., o zapłatę kwoty 137,20 złotych.

W dniu 27 lipca 2020 roku powódka skierowała do pozwanej A. R. „ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty” kwoty 149 złotych. Przesyłka nie została odebrana.

( dowody: pisma k. 17 i 18,

wydruk z systemu śledzenia przesyłek k. 19)

Sąd zważył, co następuje:

Pozwana nie wniosła odpowiedzi na pozew, nie zajęła w niniejszej sprawie żadnego stanowiska i nie stawiła się na rozprawie. W związku z tym, w myśl art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 § 1 k.p.c., sąd wydał wyrok zaoczny. Zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił więc w oparciu o przedłożone przez powódkę dowody z dokumentów, których zgodność z oryginałami ani wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Powództwo wniesione w sprawie nie było zasadne.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu może dotyczyć nieruchomości jak i rzeczy ruchomych. Jest więc dopuszczalne jej zawarcie celem wynajęcia części nieruchomości na miejsce parkingowe.

Aby udowodnić zawarcie umowy najmu, a co za tym idzie istnienie roszczenia o zapłatę czynszu, trzeba przede wszystkim wskazać strony umowy. Dodatkowo osoba, która nabyła roszczenie z tytułu zawartej umowy najmu, powinna wykazać, że nabyła je od osoby uprawnionej do dysponowania tą wierzytelnością.

W ocenie sądu powódka nie udowodniła żadnej z tych przesłanek.

Zgodnie z art. 66 k.c. umowę zawiera się co do zasady przez złożenie oferty jej zawarcia i jej przyjęcie. Do zawarcia umowy najmu, podobnie jak innych umów, potrzebne są więc co do zasady przynajmniej oświadczenia woli dwóch podmiotów: wynajmującego, któremu przysługuje uprawienie do rozporządzania rzeczą, oraz najemcy, który chce z tej rzeczy korzystać. Umowa najmu musi też zawierać jasno określone tak zwane cssentialia negotii to jest wskazywać rzecz wynajmowaną, sposób korzystania z niej oraz wysokość czynszu. Aby umowa została zawarta, zarówno wynajmujący jak i najemca muszą złożyć oświadczenia woli o jej zawarciu. Oświadczenia te mogą być złożone wprost (np. przez podpisanie umowy) albo w sposób dorozumiany. W tym ostatnim przypadku dorozumiane zachowanie danej osoby musi jednoznacznie wskazywać na jej wolę zawarcia danej umowy i wyrażać zgodę na pełną jej treść, z którą miała realną możliwość zapoznać się przed zawarciem umowy.

W przypadku, gdy umowa stron ma obejmować swoją treścią wzorzec umowy (np. regulamin), przy umowie zawartej z konsumentem (powódka nie wskazuje, aby pozwana zawarła umowę w ramach prowadzonej działalność gospodarczej), konieczne jest zapoznanie konsumenta przed zawarciem umowy z jego postanowieniami. Zgodnie z art. 384 § 1 i 2 k.c., ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego. W przypadku umowy najmu miejsca parkingowego konieczne jest więc zapoznanie najemcy – konsumenta z treścią regulaminu w taki sposób, aby mógł się on z nim z łatwością zapoznać przed pozostawieniem pojazdu na prywatnym parkingu. Dopuszczalne jest co do zasady, aby był on łatwo dostępny i wyeksponowany w sposób widoczny i czytelny na tablicach przy wjeździe na parking, tak aby konsument mógł podjąć decyzję o najmie miejsca parkingowego po zapoznaniu się z nim.

W ocenie sądu, w niniejszej sprawie powódka nie udowodniła zawarcia umowy, z której wywodzi swoje roszczenia. Co więcej, na podstawie przedstawionych przez nią dokumentów nie można ustalić stron umowy, a co za tym idzie również jej legitymacja czynna budzi zasadnicze wątpliwości.

Po pierwsze powódka nie wskazała jednoznacznie osoby wynajmującego ani jego uprawnienia do zawarcia umowy najmu. W pozwie i dokumentach do niego dołączonych wskazywane są zamiennie dwie osoby: M. S. jako osoby fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (osoba sporządzająca regulamin parkingu) oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. (strona umowy cesji). Pomimo, że powódka zdaje się utożsamiać te dwa podmioty, to na gruncie prawa cywilnego są to dwie odrębne osoby (fizyczna i prawna), które posiadają odrębne prawa i obowiązki oraz odrębną podmiotowość prawną. W przypadku zawarcia umowy najmu przez jedną z nich i przejścia praw z tej umowy w drodze sukcesji singularnej lub generalnej na drugą z tych osób, okoliczności te muszą również zostać wskazane w podstawie faktycznej roszczenia i wykazane odpowiednimi dokumentami. Twierdzenia pozwu i dołączone do niego dokumenty nie pozwalają tej okoliczności ustalić. Odpowiedzi na pytanie, która z tych osób była wynajmującym, nie daje również wezwanie do zapłaty z 9 sierpnia 2019 roku (k. 16), gdzie jako podmiot uprawniony do otrzymania należności został wskazany (...). Nie wskazano przy tym, czy chodzi o osobę fizyczną – M. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod tą firmą, czy o spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością posługująca się tą nazwą. Wezwanie do zapłaty nie jest podpisane i nie wskazano w nim danych (z wyjątkiem nieczytelnego nazwiska) osoby sporządzającej je. Jeśli więc wezwanie to miałoby zostać wystawione przez stronę umowy najmu części nieruchomości – miejsca parkingowego, to strona ta pozostała nieoznaczona. Co za tym idzie, należy przyjąć, że przedstawione przez powódkę dokumenty nie pozwalają ustalić osoby wynajmującej miejsce parkingowe.

Z treści pozwu i dołączonych do niego dokumentów w żaden sposób nie wynika też uprawnienie wynajmującego (którykolwiek podmiot by nim był) do zawarcia umowy najmu nieruchomości przy ulicy (...) w O.. Osoba wynajmująca nieruchomość musi bowiem posiadać do niej prawo: czy to prawo własności, czy to inne prawo, uprawniające do jej wynajęcia (np. prawo najmu, dzierżawy i.t.p.). Powódka w podstawie faktycznej roszczenia nie wykazała, aby którykolwiek z dwóch podmiotów wchodzących w rachubę jako potencjalni wynajmujący: M. S. lub (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. posiadali prawo do nieruchomości przy ulicy (...) w O., pozwalające na jej odpłatne wynajmowanie. Prawo to nie wynika też z żadnego z załączonych do pozwu dokumentów. W przypadku braku takiego uprawnienia, umowa najmu, nawet gdyby zostałaby zawarta, byłaby nieważna.

Z treści pozwu, załączonych do niego dokumentów nie wynika więc, kto był stroną wynajmującą ani czy osoba ta była uprawniona do zawarcia umowy najmu części nieruchomości przy ulicy (...) w O..

Po drugie, powódka nie wykazała też zawarcia samej umowy najmu, z której wywodzi swoje roszczenia. Do pozwu dołączono zdjęcia samochodu osobowego, o numerze rejestracyjnym (...). Na fotografiach tych widnieje data 9 sierpnia 2019 roku, godz. 13:54. Nie wiadomo jednak gdzie i przez kogo fotografie te zostały sporządzone. W wezwaniu do zapłaty, które zdaje się być sporządzone przez osobę, która zrobiła fotografie, nie są wskazane pełne dane tej osoby. Fotografie nie posiadają też żadnych elementów charakterystycznych pozwalających na ustalenie, gdzie zostały zrobione. Same w sobie nie mogą być więc dowodem zawarcia umowy najmu miejsca parkingowego.

Nawet gdyby jednak przyjąć za prawdziwe twierdzenia powódki, że samochód osobowy o numerze rejestracyjnym (...) rzeczywiście w dniu 9 sierpnia 2019 roku był zaparkowany na parkingu przy ulicy (...) w O., powódka nie przedłożyła żadnych dowodów na okoliczność tego, że osoba parkująca ten pojazd chciała zawrzeć umowę najmu miejsca postojowego.

Powódka wskazuje, że „parking jest prawidłowo oznakowany, a regulamin parkingu stoi w strategicznym miejscu, także, że każdy, kto chce wjechać na jego teren, nie powinien mieć wątpliwości co do jego odpłatnego charakteru”. Jeśli twierdzenia te przyjąć za prawdziwe, to w świetle zasad doświadczenia życiowego każda osoba chcąca zawrzeć umowę najmu miejsca postojowego, uiściłaby odpowiednią opłatę. Pozostawienie na parkingu w takich okolicznościach samochodu osobowego bez uiszczenia opłaty nie może więc być traktowane jako dorozumiane zawarcie umowy. Wręcz przeciwnie, wynika z niego zamiar bezumownego skorzystania z miejsca parkingowego przez osobę parkującą i niezgoda na zapłacenie czynszu najmu. Przy takim nastawieniu osoby parkującej umowa nie zostaje zawarta, a powódce nie przysługują wobec parkującego roszczenia z kar umownych, a jedynie ewentualnie inne roszczenia związane z takim stanem faktycznym – bezumownym korzystaniem z rzeczy, których jednak powódka niniejszym pozwem nie dochodzi.

Podkreślić należy, że prawo cywilne co do zasady nie zna konstrukcji zawarcia umowy wbrew woli jednej z jej stron. Jeśli wprowadza taką konstrukcję, czyni to z ważkich społecznie przyczyn w przepisach rangi ustawowej, ograniczając przy tym swobodę stron w zakresie i świadczeń związanych z niewykonaniem zobowiązania.

Przykładem takiej regulacji jest art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku prawo przewozowe (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 8 ze zm.), zgodnie z którym umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Przepis ten wprost wskazuje, że przez zajęcie miejsca w środku komunikacji następuje zawarcie umowy przewozu, niezależnie od woli osoby zajmującej to miejsce. Jest to przepis o charakterze lex specialis w stosunku do ogólnej zasady swobody umów. Co więcej, w art. 33a ust. 3 tej ustawy zawarto upoważnienie przewoźnika, w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu, do pobrania właściwej należność za przewóz i opłaty dodatkowej albo wystawienia wezwania do zapłaty. Aby zapobiec przy tym dowolnemu ustalaniu przez przewoźników opłaty dodatkowej, zasady jej ustalania określa minister właściwy do spraw transportu w drodze rozporządzenia (art. 34a ust. 1 ustawy).

Z kolei możliwość pobierania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania regulują przepisy art. 13b i następne ustawy z 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2022 roku, poz. 1693 ze zm.). Przepisy te określają podmioty publiczne uprawnione do pobierania takich opłat oraz zasady ustalania ich wysokości. Art. 13f wskazuje też na możliwość pobrania opłaty dodatkowej w przypadku nieuiszczenia opłat za parkowanie. Opłaty te mają jednak charakter publicznoprawny i są nakładane oraz egzekwowane w trybie administracyjnym. Ich pobranie i naliczanie nie jest związane z zawarciem umowy i nie wymaga złożenia przez parkującego oświadczenia woli.

Regulacji o powyższym charakterze brak w przypadku umowy najmu miejsca parkingowego. Zawarcie tej umowy może się odbyć w trybie dorozumianym, ale tylko wtedy, gdy z zachowania parkującego jednoznacznie wynika, że chce on zawrzeć taką umowę. Jeśli na wyraźnie oznaczonym parkingu prywatnym pozostawiony jest samochód bez uiszczania opłaty, to świadczy to nie o woli zawarcia umowy najmu miejsca parkingowego, a o braku woli jej zawarcia i ewentualnej chęci bezumownego korzystania z cudzej własności. Aby uniknąć takiej sytuacji, właściciele parkingów prywatnych zazwyczaj montują na wjazdach szlabany albo zatrudniają pracowników pilnujących wjazdu na parking, co sprawia, że każda osoba korzystająca z parkingu jest zmuszona wyrazić w sposób pozytywny wolę zawarcia umowy najmu miejsca parkingowego, albo zrezygnować z parkowania. Przyjęta przez powódkę forma prowadzona parkingu takiej pewności nie daje i umożliwia korzystanie z miejsc parkingowych również osobom, których zachowanie wskazuje na to, że nie chcą zawrzeć umowy najmu miejsca parkingowego i z miejsc tych korzystają bezumownie. Ryzyko przyjęcia takiego modelu prowadzenia tego rodzaju działalności obciąża powódkę jako przedsiębiorcę.

Dlatego w ocenie sądu parkującemu pojazdu o numerze (...) w dniu 9 sierpnia 2019 roku na parkingu prywatnym nie sposób przypisać woli zawarcia umowy najmu miejsca parkingowego. Jego zachowanie wskazuje raczej na chęć bezumownego korzystania z tego parkingu.

Po trzecie powódka nie wykazała, aby to pozwana zawarła umowę, z której wywodzi swoje roszczenia. Osobą, która według powódki zawarła tę umowę, była osoba, która zaparkowała pojazd o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 9 sierpnia 2019 roku. Tylko bowiem taka osoba mogła podjąć decyzję o pozostawieniu pojazdu na parkingu przy ulicy (...) w O. i ewentualnie w sposób dorozumiany złożyć oświadczenie woli o najmie miejsca parkingowego. Powódka nie przedstawiła jednak żadnych dowodów na to, że osobą tą była pozwana. Powszechnie wiadomym jest, że samochodów osobowych używają nie tylko ich właściciele, ale też członkowie ich rodzin i znajomi. Zdarza się, że po sprzedaży pojazdu nowy właściciel nie dopełnia obowiązku rejestracji. W końcu w razie śmierci właściciela pojazdu i jego dziedziczenia nie od razu znajduje to odzwierciedlenie w dowodzie rejestracyjnym, a z przerejestrowaniem pojazdu spadkobiercy zwlekają nie raz wiele lat. Oczywistym jest więc, że osoba użytkująca i parkująca pojazd nie jest często tożsama z jego właścicielem.

W niniejszej sprawie powódka w żaden sposób nie wykazała, kto parkował faktycznie pojazd na parkingu w dniu 9 sierpnia 2019 roku. Z dokumentów dołączonych do pozwu zdaje się wynikać, że pozwaną jako stronę umowy wskazano dlatego, że w dacie parkowania była zarejestrowana jako właścicielka pojazdu. Jak wskazano wyżej, nie oznacza to jednak, że była jego posiadaczem i zaparkowała pojazd. Co więcej, z danych z CEPiK (k. 13-14) wynika, że tego dnia zaparkowany pojazd miał dwie współwłaścicielki. Powódka w żaden sposób nie uzasadniła dlaczego to pozwaną wskazano jako stronę umowy najmu miejsca parkingowego, a nie drugą właścicielkę. Odpowiedź na to pytanie nie wynika też z dokumentów zawartych w aktach sprawy.

Po czwarte należy wskazać, że główne roszczenie powódki dotyczy zapłaty kary umownej w kwocie 95 złotych. Jak wynika z treści art. 384 § 1 k.c. kara ta wiązałaby konsumenta - stronę umowy o najem miejsca parkingowego, gdyby regulamin parkingu został mu doręczony przed zawarciem umowy. W ocenie sądu w przypadku parkingów dopuszczalne jest również wyeksponowanie regulaminów na tablicach informacyjnych, tak, aby osoba korzystająca z parkingu mogła się z łatwością z nim zapoznać. Należy mieć jednak na uwadze, że dołączony do akt regulamin (k. 11-12) ma 8 stron i jest rozbudowany. Umieszczenie go na tablicy informacyjnej w taki sposób, aby w zwykłym toku czynności dnia codziennego konsument - kierowca mógł się z nim zapoznać w całości przed zaparkowaniem samochodu nie wydaje się więc w praktyce możliwe. Strona powodowa nie wykazała przy tym, w jaki sposób regulamin ten został wyeksponowany na parkingu przy ulicy (...), czy jego treść była przytoczona w całości, czy też jedynie we fragmentach. Wobec tego w ocenie sądu nie udowodniła, aby konsument zawierający umowę najmu miejsca parkingowego faktycznego mógł się zapoznać bez trudu z tymi warunkami przed zawarciem umowy. Co za tym idzie, nawet w przypadku zawarcia tej umowy, kary umowne w niej przewidziane nie wiązałyby konsumenta.

W związku z tym należy stwierdzić, że twierdzenia pozwu i dokumenty do niego załączone nie pozwalają na ustalenie tego, czy doszło do zawarcia umowy najmu, a jeśli tak, to przez jakie podmioty. Co za tym idzie powódka nie udowodniła istnienia stosunku prawnego, z którego wywodzi swoje roszczenia.

W ocenie sądu w świetle treści przedłożonej umowy cesji wątpliwości budzi też legitymacja czynna powódki. Jak wskazano wyżej powódka nie wykazała, że cesjonariuszowi ( (...) Spółka o ograniczona odpowiedzialnością z siedziba w M.) faktycznie przysługiwała wierzytelność dochodzona pozwem. Nie wiadomo bowiem, czy był osobą zarządzającą parkingiem, a jeśli nie, to w jaki sposób nabył wierzytelności z tego tytułu. Treść umowy nie przesądza też, jakie dokładnie wierzytelności w stosunku do pozwanej A. R., spośród opisany w § 1 pkt 2 umowy cesji, zostały przeniesione na powódkę, gdyż nie zostały one wskazane w załączniku do umowy cesji, z wyjątkiem opłaty za uzyskanie informacji z CEPiK. Ich ogólne wymienienie w § 1 pkt 2 umowy nie jest w tym zakresie wystarczające, gdyż mogą one przysługiwać przeciwko różnym osobom w różnej wysokości, zależnie od stanu faktycznego sprawy. Załącznik do umowy cesji nie precyzuje zaś wysokości i rodzaju cedowanych roszczeń.

Wobec powyższego, na podstawie art. 659 § 1 k.c. a contrario oraz art. 509 § 1 k.c. a contrario, powództwo wniesione w sprawie uległo oddaleniu.

Ponieważ pozwana, która sprawę wygrała, nie wzięła czynnego udziału w sprawie, w treści wyroku brak jest orzeczenia o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.).