Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 541/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 6 kwietnia 2022 roku, w sprawie II K 94/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonych M. O. i A. O.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary – apelacja obrońcy

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – apelacja obrońcy;

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty:

obrazy przepisów postępowania – k. 97 i k. 109 – tożsame w obydwu apelacjach

Nie podlegały rozpoznaniu w związku ze stwierdzeniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych

bezprzedmiotowy

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Stwierdzenie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Postępowanie karne przeciwko tym samym oskarżonym, o ten sam czyn toczyło się w innej sprawie i zostało prawomocnie umorzone z uwagi na odstąpienie oskarżyciela prywatnego od oskarżenia, przed wniesieniem aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie – postanowienie k. 26 w aktach II K 260/20 Sądu Rejonowego w Biskupcu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Art. 439 § 1 pkt 8 kpk

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zaskarżony wyrok został wydany mimo tego, że postępowanie karne w stosunku do tych samych oskarżonych, o ten sam czyn zostało wcześniej prawomocnie zakończone.

Prywatny akt oskarżenia wniesiony przez S. K. jest takim samym aktem oskarżenia, jak akt oskarżenia wniesiony w sprawie II K 260/20. Jego treści nie wyróżnia nic prócz daty, jaką jest sygnowany. W sprawie II K 260/20 postępowanie karne zostało umorzone, albowiem oskarżyciel prywatny nie stawił się na rozprawę główną bez usprawiedliwienia (art. 496 § 1 i 3 kpk – k. 26 przywołanych akt). Postanowienie to jest prawomocne.

Stan rzeczy osądzonej tworzą prawomocne orzeczenia merytoryczne, rozstrzygające w przedmiocie odpowiedzialności karnej sprawcy (skazanie, uniewinnienie, warunkowe umorzenie), natomiast orzeczenia formalne, a więc o dopuszczalności procesu, jedynie wówczas, gdy oparte są na ujemnej przesłance nieusuwalnej, tzw. bezwzględnej (np. śmierć oskarżonego, przedawnienie). W razie prawomocnego umorzenia postępowania z uwagi na przeszkodę usuwalną (np. brak skargi uprawnionego oskarżyciela czy brak wniosku o ściganie) zakaz ne bis in idem funkcjonuje jedynie w układzie procesowym, w jakim nadal istnieje ta ujemna przesłanka procesowa. Jej usunięcie powoduje, że nie ma już przeszkód do ponownego prowadzenia postępowania o ten sam czyn tej samej osoby (Zabłocki, Stefański; Komentarz do KK, Wydawnictwo Lex; D. Świecki – Komentarz do KK – Wydawnictwo Lex.). Decyzje formalne o umorzeniu postępowania wydane z powodu przemijającej przesłanki procesowej nie wywołują następstw o charakterze niemożności orzekania o ten sam czyn w stosunku do tego samego oskarżonego, albowiem rozstrzygają jedynie o dopuszczalności procesu karnego, a nie o przedmiocie procesu karnego, a ich charakter umożliwia procedowanie po usunięciu wad (W. Daszkiewicz, K. Paluszyńska-Daszkiewicz, Proces..., s. 131–132). Tak też orzekł SN w postanowieniu w sprawie V KK 270/14 (LEX nr 1648728), wyrażając pogląd, że stan powagi rzeczy osądzonej tworzą jedynie orzeczenia merytoryczne, natomiast orzeczenia formalne tylko wówczas, gdy oparte są na ujemnej przesłance procesowej o charakterze bezwzględnym, a zatem takiej, która nie może zostać usunięta.

Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia, w każdej fazie jej prowadzenia, powoduje umorzenie postępowania na podstawie art. 496 § 3 kpk, przy czym jeżeli niestawiennictwo takie ma miejsce po rozpoczęciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, warunkiem umorzenia jest wyrażenie zgody przez oskarżonego (uchwała SN - I KZP 19/08; OSNKW 2008, nr 10, poz. 77). Należało zatem rozstrzygnąć kwestię, czy w takim przypadku oskarżyciel prywatny może ponownie wnieść akt oskarżenia, czy też skutek przewidziany w tym przepisie jest skutkiem materialnym, a więc ponowne wniesienie aktu oskarżenia o ten sam czyn przeciwko tej samej osobie jest niedopuszczalne.

O ile zgodzić należy się z poglądem, że brak skargi uprawnionego oskarżyciela jest negatywną przesłanką procesu karnego usuwalną, a więc wstąpienie właściwego oskarżyciela powoduje usunięcie przeszkody, to już nie sposób uznać, że odstąpienie od oskarżenia w sytuacji przewidzianej w art. 496 § 1 i 3 kpk jest jedynie aktem formalnym i dlatego można usunąć przeszkodę do prowadzenia procesu poprzez ponowne wniesienie aktu oskarżenia, byle tylko zmieścić się w terminie przedawnienia karalności czynu. Takie odkodowanie tej normy prawnej zupełnie pomija okoliczność, że przeszkoda do prowadzenia procesu w postaci nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżyciela jest przeszkodą nieusuwalną. Jedynym wyjściem dla oskarżyciela prywatnego jest zainicjowanie postępowania zmierzającego do wykazania, że jego niestawiennictwo miało usprawiedliwiona przyczynę. Jeżeli postępowanie to zakończy się niepowodzeniem skarga zostaje skonsumowana. Jaki byłby bowiem sens dowodzenia usprawiedliwionej przyczyny, skoro można bez uruchamiania tej procedury odwoławczej wnieść ponownie akt oskarżenia. Dlatego też nie sposób zgodzić się z poglądem zrównującym sytuację, kiedy oskarżyciel prywatny odstępuje od oskarżenia (czy to wprost, czy to konkludentne) z nieuzupełnieniem braków formalnych (np. brak zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania). Odstąpienie od oskarżenia powoduje bowiem, że oskarżyciel w ogóle rezygnuje ze ścigania, a tym samym oskarżony ma gwarancję ostatecznego zakończenia wszczętego przeciwko niemu postępowania. Poszukiwanie możliwości ponownego wniesienia aktu oskarżenia w oparciu o stwierdzenie, że orzeczenie umarzające postępowanie w przypadku przewidzianym w art. 496 § 1 i 3 kpk nie jest orzeczeniem materialnym jest błędne, albowiem ustawodawca połączył przyczynę formalną ze skutkiem materialnym. Za takim poglądem przemawia to, że odstąpienie jest czasownikiem oznaczającym zrzeczenie się czegoś, rezygnację z czegoś, a więc z jego istoty wynika rezygnacja z oskarżenia. Skutek jest w całości materialny. Odkodowanie znaczenia pojęcia „odstąpienie” poprzez odwołanie się do przepisu art. 14 kpk a contrario jest obarczone błędem dowolności, albowiem przepis art. 14 § 2 kpk nie posługuje się tą samą terminologią. Nie uciekając się zatem do wykładni systemowej przepisu art. 496 § 1 i 3 kpk stwierdzić należy, że „cofnięcie” jest pojęciem niesynonimicznym z „odstąpieniem”, albowiem cofnięcie oznacza powrót do stanu sprzed czegoś, a tym samym czyni możliwym ponowne pójście w przód. Tymczasem odstąpienie jest aktem bezpowrotnym. Dlatego też w ostatnim zdaniu art. 14 § 2 kpk pojawił się zapis, że ponowne wniesienie aktu oskarżenia przeciwko tej samej osobie o ten sam czyn jest niedopuszczalne. To z tego m.in. powodu sąd odwoławczy uznał, że w razie umorzenia postępowania z uwagi na niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie lub posiedzeniu pojednawczym następuje konsumpcja skargi i nie ma możliwości ponownego wniesienia oskarżenia prywatnego w tej samej sprawie (Kodeks karny Komentarz J. Grajewski, S. Steinborn, L. Paprzycki, Wydawnictwo LEX).

Wynikiem powyższej analizy było uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, albowiem wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II - V

Ponieważ postępowanie karne toczyło się mimo tego, że wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza, o czym od samego początku doskonale wiedział sąd rozpoznający sprawę, w oparciu o przepis art. 432a § 1 kpk kosztami procesu został obciążony w całości Skarb Państwa.

Od tegoż Skarbu Państwa zasądzono na rzecz oskarżonego A. O. jego wydatki związane z udziałem obrońcy tak w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jak też przed sądem odwoławczym. Stopień skomplikowania sprawy nie uzasadniał podwyższenia stawki minimalnej, którą podwyższała jedynie ilość dodatkowych rozpraw (punkt III).

Na podstawie tożsamych przepisów sąd odwoławczy orzekł o kosztach obrony z urzędu oskarżonej M. O., ale ponieważ obrońca nie skarżył zasądzonego na jego rzecz wynagrodzenia powielono to wynikające z uchylonego wyroku mimo, że sąd odwoławczy odmiennie orzekł o wynagrodzeniu obrońcy w postępowaniu odwoławczym z powodów wyartykułowanych poniżej.

W aktualnym stanie prawnym orzekanie o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu odbywa się na podstawie przepisów rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku: w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu i w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Przed wejściem w życie przepisów wymienionych aktów prawa, to jest do dnia 1 listopada 2016 roku orzekanie o kosztach udzielonej pomocy prawnej z urzędu odbywało się na podstawie rozporządzeń z dnia 22 października 2015 roku. Stawki za obronę z urzędu ustalone zostały w wymienionych rozporządzeniach, a więc tych obowiązujących do 31 października i od 1 listopada 2016 roku, na poziomie o połowę niższym, aniżeli stawki obowiązujące za czynności adwokackie i radców prawnych z wyboru. W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku stwierdzono, że skoro wszyscy adwokaci stanowią grupę podmiotów podobnych (tj. posiadają – w zakresie prawa do wynagrodzenia – wspólną cechę prawnie relewantną w świetle gwarancji wysłowionej w art. 64 ust. 2 Konstytucji RP, a także w rozumieniu art. 32 ust. 1 Konstytucji RP), to zróżnicowanie ich wynagrodzenia (tj. obniżenie tym działającym z urzędu o połowę wynagrodzenia, które otrzymaliby, gdyby występowali w sprawie jako pełnomocnicy z wyboru) nie może być uznane za konstytucyjnie usprawiedliwione. „Wskazany powyżej wyrok odnosi się do kwestii konstytucyjności przepisu nieobowiązującego już rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dotyczącego wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (…). Aktualnie obowiązujące rozporządzenia z 3.10.2016 r. (…) choć zastosowano w nich inną technikę legislacyjną aniżeli w poprzednio obowiązujących rozporządzeniach, w istocie także zawierają uregulowania sprzeczne z Konstytucją RP, bo przewidujące, iż koszty za pomoc prawną świadczoną z urzędu należne są w wysokości o połowę niższej aniżeli za analogiczne czynności podejmowane przez adwokata lub radcę prawnego działającego z wyboru. (…). Taka sama sytuacja występuje w przypadku radców prawnych. Wyrok Trybunału z 23.04.2020 r., SK 66/19, spowodował utratę mocy obowiązującej wyłącznie przepisu poddanego kontroli konstytucyjnej (…). Inną sprawą jest natomiast to, że orzekając w przedmiocie kosztów za pomoc prawną świadczoną z urzędu w sprawach będących w toku sądy mogą – na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze lub art. 22 ^{( 3)} ustawy o radcach prawnych, każdorazowo w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 178 ust. 1 Konstytucji RP – wyliczać należność z tego tytułu na postawie odpowiedniego przepisu rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie albo rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych, odrzucając – jako niekonstytucyjną – stawkę wskazaną w rozporządzeniu z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu albo rozporządzenia z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Mechanizm wskazanych powyżej rozporządzeń z 2016 r., polegający na określeniu podstawowej stawki wynagrodzenia należnego adwokatowi lub radcy prawnemu z urzędu na poziomie 50-proc. stawki wynagrodzenia należnego adwokatowi lub radcy prawnemu działającemu z wyboru jest bowiem w istocie zbieżny z uregulowaniem uznanym przez Trybunał za niekonstytucyjne we wskazanym powyżej wyroku z 23.04.2020 r., SK 66/19. „ (Barbara Nita – Światłowska, Orzekanie o kosztach za pomoc prawną z urzędu po wyroku TK z dnia 23 kwietnia 2020 roku, w sprawie SK 66/19, wydawnictwo LEX). Zgodzić się należy w całości z tezą wyrażoną w cytowanej publikacji, albowiem ocenie podlegać powinien wzorzec konstytucyjny, do czego uprawniony jest sąd na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 178 ust. 1 Konstytucji w stosunku do aktów prawnych rangi podustawowej. Skoro zatem tenże wzorzec konstytucyjny nie został dochowany w przepisach aktualnie obowiązującego rozporządzenia przeto należało zastosować stawkę wynagrodzenia, która uwzględnia równoprawną pozycję adwokata, czy też radcy prawnego udzielających pomocy prawnej z wyboru i z urzędu.

W konsekwencji o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez obrońcę oskarżonej M. O. w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz § 4 ust. 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, albowiem te ostatnie przepisy nie budzą wątpliwości co do zgodności z Konstytucją.

Konsekwencją zastosowania przepisu art. 632a § 1 kpk poprzez obciążenie w całości kosztami procesu Skarbu Państwa było również orzeczenie o zwrocie oskarżycielowi prywatnemu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu przed sądem pierwszej i drugiej instancji, według tej samej zasady, którą przyjęto co do obrońcy oskarżonego O., albowiem stopień skomplikowania sprawy nie uzasadnienia podwyższenia stawki minimalnej (pkt V). Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia o kosztach procesu było również orzeczenie o zwrocie oskarżycielowi prywatnego poniesionych przez niego zryczałtowanych wydatków.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 6 kwietnia 2022 roku, w sprawie II K 94/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 6 kwietnia 2022 roku, w sprawie II K 94/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana