Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Grzegorz Gładkojć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Beaty Ewert

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2016 r.

sprawy B. K., ur. (...) w P., syna J. i C. z domu S.

oskarżonego o czyn z art. 35 ust 1 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 24 marca 2016 r., sygn. akt II K 119/15

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. B. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego B. K. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 513/16

UZASADNIENIE

B. K. został oskarżony o to, że:

I w bliżej nieustalonym czasie, do dnia 10 maja 2012 roku w miejscowości P., gmina W., województwo (...), będąc właścicielem stada bydła liczącego około 60 sztuk zwierząt różnej płci i wieku oraz psa rasy mieszanej, znęcał się nad tymi zwierzętami, w ten sposób, że przetrzymywał stado krów na zbyt małej powierzchni, bez wydzielonego kojca dla cieląt, nie zapewniał dostatecznej ilości wody o temperaturze, która powinna być niższa niż 8 stopni Celsjusza w okresie zimowym, głodzenie polegające na dostarczaniu zbyt małej ilości jedzenia oraz przetrzymywanie ich w warunkach atmosferycznych powodujących zbędne cierpienie zwierząt, natomiast pies rasy mieszanej przetrzymywany był na uwięzi przy budzie metalowej wykonanej z zaadaptowanej na ten cel starej lodówki nie zabezpieczającej legowiska psa w dostatecznym stopniu przed opadami atmosferycznymi i wiatrem, nie spełniając tym samym wymogów rozporządzenia ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 roku w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymaniu gatunków zwierząt gospodarskich

tj. o czyn z art. 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity z dnia 21 maja 2003 r., Dz.U. Nr 106, poz.1002)

II w okresie od listopada 2014 roku do dnia 7 lutego 2015 roku w miejscowości P., gmina W., woj. (...), będąc właścicielem stada bydła liczącego nie mniej niż 69 sztuk różnej płci o numerze kolczyków (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) oraz jednej sztuki bez wymaganego prawem oznaczenia w postaci kolczyka oraz dwóch psów rasy i maści mieszanej, znęcał się nad tymi zwierzętami w ten sposób, że przetrzymywał stado na zbyt małej powierzchni, nie zapewniał dostatecznej ilości wody o temperaturze, która powinna być nie niższa niż 8 stopni Celsjusza w okresie zimowym, głodzenie polegające na dostarczaniu zbyt małej ilości jedzenia oraz przetrzymywanie ich w warunkach atmosferycznych powodujących zbędne cierpienie zwierząt, natomiast psom nie zapewniał dostatecznej ilości pożywienia i wody, nie zapewniał opieki weterynaryjnej, nie spełniając tym samym wymogów rozporządzenia ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 roku w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymaniu gatunków zwierząt gospodarskich tj. o czyn z art. 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity z dnia 21 maja 2003 r., Dz.U. Nr 106, poz.1002).

Sąd Rejonowy w Szczytnie wyrokiem z dnia 24 marca 2016 e. w sprawie II K 119/15

I oskarżonego B. K. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia i za to:

- za czyn określony w pkt I aktu oskarżenia z mocy art. 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn określony w pkt II aktu oskarżenia z mocy art. 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego kary i w ich miejsce wymierza mu karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat;

IV na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł przepadek bydła w ilości 20 sztuk opisanego w pkt 1 ppkt a-m oraz pkt 2 ppkt a - f decyzji Wójta Gminy W. z dnia 18 marca 2015 roku oraz dwóch psów opisanych w pkt 2 decyzji Wójta Gminy W. z dnia 18 marca 2015 roku;

na podstawie art. 35 ust. 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt na okres 2 (dwóch) lat;

Powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego B. K. zaskarżyła jego obrońca i zarzuciła mu

1/ obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 i 7 kpk - poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, umniejszenie wiarygodności jego wyjaśnień, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie ich dowolnej analizy, głównie w oparciu o materiał dowodowy wnioskowany przez oskarżyciela publicznego, przemawiający na niekorzyść oskarżonego;

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na wadliwej ocenie i w konsekwencji wyprowadzeniu przez Sąd błędnych wniosków, że oskarżony nie dokładał starań w prowadzeniu gospodarstwa i hodowli, nie eliminując nieprawidło­wości, z jednoczesnym pominięciem istotnych dla sprawy okoliczności, warunkujących przypisanie odpowiedzialności karnej, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej oceny, że oskarżony wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Szczytnie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonemu czynów. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącej.

Omawiając się do zarzutu skarżącego dotyczący dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. W tym miejscu przytoczenia wymaga wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zgodnie z którym zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28)

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie ocenił pozyskany w toku postępowania materiał dowodowy w sposób nie wykazujący błędów natury faktycznej czy logicznej oraz właściwie argumentując w uzasadnieniu orzeczenia dokonaną ocenę dowodów.

W świetle powyższego nie sposób zgodzić się z twierdzeniem strony skarżącej, że w sprawie nie brak jest podstaw do przyjęcia po stronie oskarżonego winy umyślnej. Tym istotnym aspektem sprawy zajmował się także Sąd Rejonowy i trafnie przyjął, że B. K. nie tylko nie dawał sobie rady z należytym prowadzeniem hodowli ale faktycznie działał on świadomie i w sposób nacechowany złą wolą przez co spowodował wskazany w wyroku stan rzeczy- porównaj k.301 odw.

Ponadto w zakresie strony podmiotowej odwołać się należy przede wszystkim do treści samej ustawy o ochronie zwierząt Zgodnie z art. 6.ust.2 tej ustawy „ przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności:

1/ umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, niestanowiące dozwolonego prawem zabiegu lub procedury w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, w tym znakowanie zwierząt stałocieplnych przez wypalanie lub wymrażanie, a także wszelkie zabiegi mające na celu zmianę wyglądu zwierzęcia i wykonywane w celu innym niż ratowanie jego zdrowia lub życia, a w szczególności przycinanie psom uszu i ogonów (kopiowanie);

1a/ znakowanie zwierząt stałocieplnych przez wypalanie lub wymrażanie;

2/ (uchylony);

3/ używanie do pracy albo w celach sportowych lub rozrywkowych zwierząt chorych, a także zbyt młodych lub starych oraz zmuszanie ich do czynności, których wykonywanie może spowodować ból;

4/ bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi lub zaopatrzonymi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego bólu, bicie po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach kończyn;

5/ przeciążanie zwierząt pociągowych i jucznych ładunkami w oczywisty sposób nieodpowiadającymi ich sile i kondycji lub stanowi dróg lub zmuszanie takich zwierząt do zbyt szybkiego biegu;

6/ transport zwierząt, w tym zwierząt hodowlanych, rzeźnych i przewożonych na targowiska, przenoszenie lub przepędzanie zwierząt w sposób powodujący ich zbędne cierpienie i stres;

7/ używanie uprzęży, pęt, stelaży, więzów lub innych urządzeń zmuszających zwierzę do przebywania w nienaturalnej pozycji, powodujących zbędny ból, uszkodzenia ciała albo śmierć;

8/ dokonywanie na zwierzętach zabiegów i operacji chirurgicznych przez osoby nieposiadające wymaganych uprawnień bądź niezgodnie z zasadami sztuki lekarsko-weterynaryjnej, bez zachowania koniecznej ostrożności i oględności oraz w sposób sprawiający ból, któremu można było zapobiec;

9/ złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt;

10/ utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkachbytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji;

11/ porzucanie zwierzęcia, a w szczególności psa lub kota, przez właściciela bądź przez inną osobę, pod której opieką zwierzę pozostaje;

12/ stosowanie okrutnych metod w chowie lub hodowli zwierząt;

13/ (uchylony);

14/ (uchylony);

15/ organizowanie walk zwierząt;

16/ obcowanie płciowe ze zwierzęciem (zoofilia);

17/ wystawianie zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu;

18/ transport żywych ryb lub ich przetrzymywanie w celu sprzedaży bez dostatecznej ilości wody uniemożliwiającej oddychanie;

19/ utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku.

Również w ocenie Sadu Okręgowego z ustalonego stanu faktycznego w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że B. K. swoim zachowaniem zrealizował dyspozycję wskazanego przepisu w zakresie pkt.10, 17 i 19 albowiem przetrzymywał on stado krów na zbyt małej powierzchni, bez wydzielonego kojca dla cieląt, nie zapewniał im dostatecznej ilości wody o temperaturze, która powinna być niższa niż 8 stopni Celsjusza w okresie zimowym, głodził poprzez dostarczanie zbyt małej ilości jedzenia oraz przetrzymywał je w warunkach atmosferycznych powodujących zbędne cierpienie zwierząt a ponadto psa rasy mieszanej przetrzymywał na uwięzi przy budzie metalowej wykonanej z zaadaptowanej na ten cel starej lodówki nie zabezpieczającej legowiska psa w dostatecznym stopniu przed opadami atmosferycznymi i wiatrem.

Wobec powyższego chybione jest odwołanie się do powołanych w uzasadnieniu apelacji judykatów, tym bardziej, że w istocie B. K. jest sprawcą niepoprawnym i nie zmienia swojego postępowania tak pomimo kierowanych do niego zaleceń jak i karalności za takie samo przestępstwo.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniona oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawia za tym jego sytuacja osobista i majątkowa.

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa kwotę 504 ( pięćset cztery ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115,92 ( sto piętnaście złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.