Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 października 2019 roku, V GC 3010/18, Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził od pozwanego (...)w R. na rzecz powoda T. M. kwotę 715,27 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 470,48 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wywiódł powód, zaskarżając wyrok w części, tj. w pkt II oraz III, zarzucając mu naruszenie następujących przepisów:

1.  art. 233 § 1 k.p.c.,

2.  art. 363 § 1 k.c.,

3.  art. 361 § 1 i 2 k.c.

Tezy przedstawione przez apelującego zostały rozwinięte w uzasadnieniu środka odwoławczego. Na podstawie powyższych zarzutów pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz kwoty 3.212,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od odpowiednich dat oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W odpowiedzi na odwołanie powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Istota apelacji wniesionej przez powoda sprowadzała się do podważenia ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji poprzez uznanie, iż niewystarczające do naprawienia szkody jest zasądzenie odszkodowania uwzględniającego ceny części alternatywnych oraz, że koszt sporządzenia opinii prywatnej w kwocie 565,80 zł nie pozostaje w adekwatnym związku ze szkodą.

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne w sprawie były w prawidłowe i zostały przyjęte przez Sąd Okręgowy za własne, bez potrzeby przeprowadzania na nowo oceny każdego z dowodów. Podniesione przez pozwanego zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego i procedury cywilnej w rzeczywistości zmierzają do polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy. Są jednak niezasadne.

Jeśli chodzi o najbardziej rozbudowany zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. to należy wskazać, że jego skuteczne postawienie wymaga wykazania, że Sąd orzekający w I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko takie naruszenie bowiem może świadczyć o wadliwym dokonania przez Sąd oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia regulacji art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza więc samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie konkretnych przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając.

Apelujący nie sprostał wskazanym wymaganiom. Nie przedstawił też przekonujących okoliczności, które wskazywałyby na nieprawidłową, dowolną czy też dokonaną wbrew zasadom orzekania, ocenę dowodów Sądu I instancji.

Jeżeli zaś chodzi o zarzut odnoszący się do uwzględnienia cen części alternatywnych w ramach naprawienia szkody Sąd Okręgowy nie uznał go za zasadny. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z opinią biegłego zastosowanie w trakcie naprawy nowych części o jakości „Q” doprowadzi pojazd do stanu sprzed szkody. Użycie części zamiennych nie prowadzi do ubytku wartości rynkowej pojazdu. Twierdzenia te zostały wywiedzione bezpośrednio z opinii biegłego, która to nie została skutecznie podważona. Naprawa zaś uszkodzonego pojazdu częściami kategorii „O” skutkowałaby wzbogaceniem się poszkodowanego (a w tym przypadku powoda) kosztem ubezpieczyciela, pomimo faktu, że i w jednym, i w drugim przypadku naprawa skutkowałaby przywróceniem pojazdu do stanu poprzedniego.

W odniesieniu do zarzutu w zakresie zarzutów kwestionujących oddalenie powództwa w zakresie kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy powołać się należy na tezę wskazaną w uchwale SN z dnia 29.05.2019 r. (sygn. akt III CZP 68/18), zgodnie z którą nabywcy wierzytelności przysługuje zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. O przysługiwaniu zwrotu równowartości kosztów zleconej osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia od ubezpieczyciela zatem rozstrzyga pozostawanie wydatków poniesionych na tę ekspertyzę w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Jako kryterium oceny istnienia tego związku również tu należy mieć na względzie zasadność w okolicznościach sprawy zlecenia ekspertyzy osobie trzeciej, tj. celowość, niezbędność, konieczność, racjonalność, ekonomiczne uzasadnienie z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Powód będący nabywcą wierzytelności odszkodowawczych i zlecił odrębnemu podmiotowi wykonanie kalkulacji szkody. Powód nie wykazał przy tym konieczności sporządzenia takich opinii. Nie wyjaśnił bowiem, czy i dlaczego trudniąc się dochodzeniem nabytych wierzytelności od ubezpieczycieli, a zatem dysponując wiedzą w zakresie odszkodowań, nie był w stanie bez pomocy rzeczoznawcy ocenić zakresu uszkodzeń pojazdów i ich naprawy. W niniejszej sprawie, powód nie wyjaśnił i nie wykazał celowości poniesionego wydatku na wykonanie kalkulacji.

W tym stanie rzeczy, nie podzielając żadnego z zarzutów skarżącego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c . oddalił apelację pozwanego w całości.

W przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 oraz § 1 ¹ k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia niniejszego wyroku pozwanemu do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sędzia Małgorzata Tomkiewicz Sędzia Wiesław Kasprzyk Sędzia Maciej Rzewuski (del.)

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...).

Olsztyn, dnia 7 lipca 2020 roku