Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Krystian Szeląg
Protokolant:	Sekretarz sądowy Kamila Lobert-Bruździak

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2025 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości (...) Bank S.A. w upadłości

przeciwko K. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda Syndyka Masy Upadłości (...) Bank S.A. w upadłości z siedzibą w W. na rzecz pozwanego K. K. kwotę 10.834,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2470/24

UZASADNIENIE

Powód Syndyk masy upadłości (...) Bank S.A. w upadłości z siedzibą w W. pozwem skierowanym przeciwko K. K. wniósł o:

1.  zasądzenie od Strony pozwanej na rzecz Powoda kwoty 307 991,98 zł z tytułu zwrotu nominalnej kwoty odpowiadającej sumie kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu nr (...) z dnia 28 września 2007 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego pod dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

2.  zasądzenie od Strony pozwanej na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że niniejszym pozwem powód dochodzi od pozwanych zapłaty całości kwoty udostępnionego im kapitału kredytu, na podstawie przepisów o świadczeniu nienależnym (art. 410 k.c.) oraz bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. k.c.), w związku z żądaniem podniesionym przez pozwanego (kredytobiorcę) w postępowaniu wytoczonym z jego powództwa (sygn. akt: (...); (...)).

(pozew k.4-11v)

W odpowiedzi na pozew K. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od Strony powodowej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko przyznał, że zawarł z powodowym Bankiem umowę kredytu powiązaną z kursem waluty obcej oraz wytoczył powództwo wobec Banku, w którym zarzucił abuzywności postanowień tej umowy dotyczących sposobu dokonywania przeliczeń kwoty kapitału i rat kredytu. Zaprzeczył, że jest zobowiązany do zwrotu na rzecz powoda kwoty udostępnionego kapitału kredytu. Ponadto powód podniósł zarzut przedawnienia objętego pozwem roszczenia oraz zarzut potrącenia wierzytelności powoda o zwrot wypłaconego kapitału z wierzytelnością pozwanego o zwrot uiszczonych na rzecz Banku świadczeń.

(odpowiedź na pozew k. 91-96v).

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Bank S.A. z siedzibą w W. był następcą prawnym (...) Bank S.A. z siedzibą w K..

W dniu 20 lipca 2023 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. ogłosił upadłość (...) Bank S.A.

(bezsporne)

W dniu 28 września 2007 r. została sporządzona umowa kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do (...), zaś w dniu 4 października 2007 r. umowa została zawarta przez powoda oraz poprzednika prawnego pozwanego tj. (...) Bank S.A. w K. – (...) Oddział w Ł..

Na mocy tej umowy, poprzednik prawny pozwanego udzielił powodowi kredytu w kwocie 307.991,98 zł indeksowanego kursem (...). Wskazana kwota została wypłacona powodowi w dniu 10 października 2007 r.

(dowód: umowa k. 18-26v; zaświadczenie k. 27)

Wyrokiem z 06 lipca 2022 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo o zapłatę kwoty 197.855,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 03.07.2020 r. do dnia zapłaty (pkt I), oddalił powództwo o ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego (...) sporządzonej dnia 28 września 2007 r. zawartej w dniu 04 października 2007 r. (pkt II), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 84.216,21 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 lipca 2020 r. do dnia zapłaty (pkt III), oddalając w pozostałym zakresie powództwo ewentualne o zapłatę (pkt IV) oraz zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami (pkt V).

(dowód: wyrok SO k. 571 akt sprawy I C 731/20)

Na skutek apelacji obu stron, Sąd Apelacyjny w Białymstoku prawomocnym wyrokiem z dnia 22 listopada 2022 r. ((...)) zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie ((...)) w ten sposób, że: w pkt I zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 197.855,83 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 lipca 2020 roku do dnia 05 lipca 2022 roku za jednoczesnym zaofiarowaniem przez powoda zwrotu pozwanemu otrzymanej kwoty 307.991,98 zł lub zabezpieczeniem roszczenia o jej zwrot i oddalił powództwo w zakresie odsetek za opóźnienie od dnia 03 lipca do 04 lipca 2020 roku i od dnia 06 lipca 2022 roku; w pkt II ustalił, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny kredytu wynikający z umowy kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do (...) sporządzonej dnia 28 września 2007 roku, a zawartej dnia 04 października 2007 roku pomiędzy powodem a (...) Bank Spółką Akcyjną w K. (poprzednikiem prawnym pozwanego); uchylił pkt III. i IV.; dodał pkt VI., w którym nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Olsztynie kwotę 639,62 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki zapisanej pod poz. 50003034587 konta sum na zlecenie; oddalił apelację powoda w pozostałej części; oddalił apelację pozwanego w pozostałej części; zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.050 zł ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

(dowód: wyrok SA k. 28-51v)

Pismem z dnia 29 listopada 2022 r. pozwany K. K. wezwał w terminie 7 dni do zapłaty kwoty 361 344,95 zł tytułem nienależnie pobranych od niego świadczeń w okresie od dnia 30.10.2007 r. do dnia 26.10.2022 r., w związku z ustaleniem nieistnienia stosunku prawnego w postaci kredytu hipotecznego o numerze (...) z dnia 28.09.2007 r. przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku ((...)).

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 132)

Pismem z dnia 8 grudnia 2022 r. pozwany K. K. dokonał potrącenia przysługującej mu względem (...) Bank S.A. wierzytelności w kwocie 55.213,60 zł, stanowiącej równowartość środków pobranych przez Bank tytułem spłaty przedmiotowej umowy w okresie od 30 października 2007 r. do 02 września 2010 r., z wierzytelnością Banku w kwocie 307.991,98 zł, stanowiącą równowartość wypłaconego na podstawie przedmiotowej umowy kapitału kredytu. W dalszej kolejności dokonał potrącenia przysługującej mu względem (...) Bank S.A. wierzytelności w kwocie 108.265,52 zł, stanowiącej równowartość środków pobranych przez Bank tytułem spłaty przedmiotowej umowy w okresie od 29 marca 2019 r., do 26 października 2022 r. z wierzytelnością Banku w kwocie 252.778,38 zł, stanowiącą równowartość części wypłaconego kapitału kredytu pozostałej po potrąceniu kwoty wskazanej powyżej.

(dowód: oświadczenie o potrąceniu k. 144)

Pismem z dnia 9 grudnia 2022 r. poprzednik prawny powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. dokonał potrącenia przysługującej mu wierzytelności o zwrot kapitału wypłaconego kredytu w kwocie 307 991,98 zł z wierzytelnością pozwanego K. K. o zwrot uiszczonych na rzecz Banku świadczeń w kwocie 224 385,05 zł, na którą składa kwota zasądzona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku ((...)) w wysokości 197 855,83 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 5 lipca 2020 r. do dnia 5 lipca 2022 r.

(dowód: oświadczenie o potrąceniu k. 146)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy nie był sporny pomiędzy stronami. Ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił na podstawie dokumentów złożonych przez obie strony procesu, które nie były wzajemnie kwestionowane, w szczególności wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, sygn. akt (...) oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, sygn. akt (...).

Sąd pominął wniosek o przesłuchanie pozwanych jak na karcie 5. Stosownie do art. 299 k.p.c., jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów w pełni pozwalają na dokonanie prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy, zaś wniosek dowodowy o przesłuchanie pozwanych Sąd potraktował, z uwagi na powyższe jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

W pierwszej kolejności odnosząc się do postawionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia wskazać należy, że termin przedawnienia roszczeń jako związanych z działalnością gospodarczą powoda na gruncie art. 118 k.c. jest trzyletni, i nie upłynął do daty wniesienia powództwa w tej sprawie (24.12.2024 r. - pocztową przesyłką poleconą), ponieważ początek biegu przedawnienia należy liczyć w ocenie Sądu od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku ((...)), opierającego się na nieważności umowy kredytowej (tj. od dnia 22 listopada 2022 r.) . Nie powinna wchodzić w grę żadna data wcześniejsza, ponieważ nie można wymagać od banku wytaczania powództwa opartego na konstrukcji nieważności umowy, z którą bank się nie zgadza. Nie powinna być to nawet data rozprawy, na której kredytobiorcy wyrażają wiążącą wolę unieważnienia umowy, ponieważ takie oświadczenie nie oznacza, że wyrok zostanie wydany zgodnie z tą wolą.

Zauważyć również należy, że rozstrzygnięciem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie (...) Sąd w niniejszej sprawie jest związany na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. Jak słusznie podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie (wyroki Sądu Najwyższego z 12 lipca 2002 r., V CKN 1110/00, z 29 marca 1994 r., III CZP 29/94 oraz postanowienie z 21 października 1999 r., I CKN 169/98), jeżeli wcześniejszy wyrok rozstrzyga kwestię, która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie aktualnie rozpoznawanej, kwestia ta nie może być w ogóle badana. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2007 r. (II CSK 347/07) wskazał, że zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. każde orzeczenie prawomocne formalnie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach wskazanych w ustawie także inne osoby. Jest to prawomocność materialna w sensie pozytywnym, która, jak podnosi się w doktrynie, zabezpiecza poszanowanie dla rozstrzygnięcia sądu ustalającego i regulującego stosunek prawny stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia. To oznacza przede wszystkim, że w niniejszym procesie Sąd nie mógł dokonać ustalenia odmiennego od tego, że umowa kredytu była nieważna. Zresztą ustalenia tego ostatecznie strony nie kwestionowały co znalazło odzwierciedlenie w pozaprocesowym rozliczeniu nieważnej umowy.

Wobec powyższego ustalenie przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku nieważności spornej umowy kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do (...) stanowiło podstawę do rozstrzygnięcia o żądaniu powoda.

Nieważność umowy oznacza, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy między stronami, jaki miałby powstać w wyniku jej zawarcia. W konsekwencji, strony, które zawarły nieważną umowę, powinny sobie zwrócić wzajemnie otrzymane świadczenia. Skoro bowiem podstawa tych świadczeń została uznana za nieważną i sprzeczną z prawem, świadczenia te są świadczeniami nienależnymi w rozumieniu art. 410 k.c. Zgodnie z nim w przypadku świadczeń nienależnych zastosowanie znajdują przepisy art. 405 i nast. k.c., które przewidują obowiązek zwrotu korzyści uzyskanych kosztem innej osoby.

Podkreślić także należy, że stwierdzenie, że świadczenie spełnione przez kredytobiorcę na podstawie postanowienia abuzywnego jest świadczeniem nienależnym, oznacza, że podlega ono zwrotowi. Spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie powodowej, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego – przesłankę jego wzbogacenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku V Wydział Cywilny z dnia 18 grudnia 2020 r., V ACa 447/20, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, publ.). Stosownie do uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., mającej moc zasady prawnej, jeżeli bez bezskutecznego postanowienia umowa kredytu nie może wiązać, konsumentowi i kredytobiorcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy. Kredytobiorca/Kredytodawca może żądać zwrotu świadczenia od chwili, w której umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna.

Oczywistą konsekwencją powyższego – wobec zgłoszonego roszczenia o zapłatę - jest przyjęcie, że strony nabyły wierzytelności o zwrot swych świadczeń spełnionych w trakcie wykonywania tej umowy, w oparciu o art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c.

Stosownie do art. 498 § 1 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 k.c.). Podkreśla się przy tym, że, aby mogło dojść do potrącenia, spełnione być muszą łącznie cztery przesłanki: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność wierzytelności, zaskarżalność wierzytelności. Przesłanka wymagalności niewątpliwie, dotyczy wierzytelności potrącającego. Wynika to z faktu, że potrącenie jest jednoznaczne z przymusowym zaspokojeniem tej wierzytelności, a nie można prowadzić egzekucji wierzytelności niewymagalnej, z kolei zobowiązany może spłacić wierzytelność przed nadejściem terminu świadczenia. Dla wywołania skutków potrącenia w postaci umorzenia wierzytelności, konieczna jest wymagalność wierzytelności potrącającego, albowiem umorzenie może nastąpić nie wcześniej niż w momencie, gdy wierzytelności staną się wymagalne. Oceny wymagalności roszczenia należy dokonywać z uwzględnieniem unormowania zawartego w art. 455 k.c.

W tej sytuacji ocenić należało czy złożone przez strony oświadczenia o potrąceniu wywołały skutek, o jakim mowa w art. 498 § 2 k.c.

Relacja pomiędzy art. 93-96 pr.up. normującymi ustawowe potrącenie w postępowaniu upadłościowym a zasadami ogólnymi regulującymi potrącenie w kodeksie cywilnym (art. 498-505 k.c.) ma charakter komplementarny. Wyraża się ona tym, że do potrącenia w trakcie postępowania upadłościowego dochodzi na warunkach określonych w art. 93-96 pr.up., a w zakresie nie pozostającym w sprzeczności z tymi przepisami stosuje się normy kodeksowe. Jednocześnie przepisy prawa upadłościowego mają zastosowanie wyłącznie do potrącenia między wierzytelnością w stosunku do upadłego i taką wierzytelnością upadłego, która należy do masy upadłości. W odniesieniu do innych wierzytelności do potrącenia ustawowego stosuje się wyłącznie przepisy art. 498-505 k.c. Jako że w analizowanej sprawie wierzytelności dochodzone pozwem, jak i wierzytelności przedstawione do potrącenia powstały przed ogłoszeniem upadłości powodowej spółki, na skuteczność dokonanego przez pozwaną potrącenia wypada spojrzeć poprzez pryzmat regulacji zawartych w prawie upadłościowym.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma art. 96 pr.up., zgodnie z którym wierzyciel, który chce skorzystać z prawa potrącenia, składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności. Art. 96 pr.up. nie ma zastosowania do potrącenia dokonanego przed ogłoszeniem upadłości, gdyż z uwagi na wystąpienie skutku prawnego, o jakim mowa w art. 498 § 2 k.c. bezprzedmiotowe jest zgłoszenie w postępowaniu upadłościowym wierzytelności wraz z zarzutem potrącenia. Przedmiotem zgłoszenia mogą być tylko wierzytelności istniejące w dacie ogłoszenia upadłości, które uprzednio nie zostały umorzone na skutek różnych zdarzeń prawnych, w tym także potrącenia. Równocześnie ogłoszenie upadłości dłużnika modyfikuje kodeksowe zasady potrącenia w tym znaczeniu, że aktualizują się zawarte w prawie upadłościowym przesłanki potrącenia. Stosownie zatem do art. 96 pr.up. gdy wierzyciel nie skorzystał przed datą ogłoszenia upadłości dłużnika z prawa potrącenia, to po tej dacie oświadczenie w tym przedmiocie powinien złożyć syndykowi. Samo jednakże złożenie syndykowi oświadczenia w przedmiocie potrącenia wierzytelności nie jest wystarczające do umorzenia wzajemnych zobowiązań. Konieczne jest również zgłoszenie wierzytelności podlegającej potrąceniu w postępowaniu upadłościowym. W toku postępowania w przedmiocie ustalenia listy wierzytelności badana jest zasadność dokonanego przez wierzyciela potrącenia. Nie można także zapominać, iż ponadto warunkiem uznania skuteczności potrącenia jest uznanie tego faktu na liście wierzytelności (art. 245 pr.up.).

W orzecznictwie przyjmuje się, że dopuszczalne jest zgłoszenie zarzutu potrącenia przez wierzyciela upadłego w procesie wytoczonym przeciwko niemu przez syndyka masy upadłości w sytuacji, gdy przedstawiona do potrącenia wierzytelność została przed wytoczeniem powództwa zgłoszona w postępowaniu upadłościowym wraz z zarzutem potrącenia z wierzytelnością aktualnie dochodzoną przez syndyka (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2007 r., III CZP 125/06, OSNC 2007/11, poz. 162).

Nie jest skuteczne powołanie się na potrącenie wierzytelności w procesie wytoczonym przez syndyka przeciwko wierzycielowi, który nie zgłosił potrącenia wraz ze zgłoszeniem do masy upadłości (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2021 r., I (...) 10/21 i z dnia 11 września 2003 r., III CKN 516/01). Za taką interpretacją przemawia fakt, że przepis art. 96 pr.up. ma charakter obligatoryjny w tym znaczeniu, że jeśli wierzyciel chce skorzystać z prawa potrącenia w postępowaniu upadłościowym winien spełnić warunki wynikające z tego przepisu. Niezgłoszenie potrącenia we właściwym czasie wywiera ten skutek, że wierzyciel nie może dokonać potrącenia na warunkach prawa upadłościowego aż do zakończenia lub umorzenia postępowania upadłościowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2000 r., I CKN 398/98). W orzecznictwie przyjmuje się również, że prawo potrącenia na podstawie art. 96 pr.up. jest uprzywilejowaną formą zaspokojenia wierzyciela w stosunku do innych wierzycieli masy upadłości, a zaniechanie złożenia oświadczenia o skorzystaniu z prawa potrącenia w terminie przewidzianym w tym przepisie powoduje ten skutek, że wierzyciel upadłego może uzyskać zaspokojenie zgłoszonej wierzytelności tylko w ramach udziału razem z innymi wierzycielami upadłego w podziale funduszy masy upadłości, według szczegółowych zasad zawartych w przepisach prawa upadłościowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019 r., III CSK 170/17).

Wskazać należy, że wierzytelności pozwanego objęte potrąceniem powstały przed ogłoszeniem upadłości powodowego banku.

Przekładając zatem powyższe uwagi na grunt analizowanej sprawy, Sąd uznał za skuteczne potrącenia dokonane na mocy oświadczenia z dnia 8 grudnia 2022 r. przez pozwanego z uwagi na to, że zostało ono dokonane przed ogłoszeniem upadłości. Za skuteczne należało również uznać oświadczenie o potrąceniu złożone przez (...) S.A. z dnia 9 grudnia 2022 r.

Na skutek dokonanych potrąceń, wierzytelności powoda i pozwanego uległy wzajemnemu umorzeniu do wysokości wierzytelności niższej. (art. 498 § 2 KC).

Pozwany nie pozostawał w opóźnieniu względem powoda w zakresie dochodzonego przez niego roszczenia. W konsekwencji, również roszczenie odsetkowe zgłoszone w pozwie jest niezasadne, wobec wcześniejszego, bo dokonanego już 9 grudnia 2022 r., umorzenia wierzytelności powoda na skutek skutecznego potrącenia.

W tym miejscu i na poparcie przywołanej argumentacji co do potrącenia, warto jedynie przywołać treść jednego z ostatnich orzeczeń (...) z 19 czerwca 2025 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w polskiej sprawie C-396/24 który to wyklucza - jako niezgodne z dyrektywą 93/13 - żądanie od konsumenta zwrotu całej nominalnej kwoty udzielonego kredytu, niezależnie od kwoty spłat dokonanych przez konsumenta i niezależnie od pozostałej do spłaty kwoty.

Z tych przyczyn na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie wygrywającej. Na zasądzoną od pozwanego kwotę 10 834 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w osobie radcy prawnego w kwocie 10.800 zł według § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za radców prawnych, kwota 34 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw.