Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2025r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2025 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. B.

o zapłatę

I.  odmawia odrzucenia pozwu,

II.  powództwo oddala,

III. zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.417 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 2252/23

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 20.12.2023 r. przeciwko A. B. powódka Bank (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 154.300,01 zł z tytułu zwrotu nominalnej kwoty odpowiadającej sumie kapitału kredytu wypłaconego pozwanej na podstawie umowy kredytu indeksowanego nr (...) (...) z dnia 11.03.2008 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16.12.2023 r. do dnia zapłaty.

Ponadto, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem uiszczonych opłat skarbowych od złożonych dokumentów pełnomocnictw.

Powódka wniosła o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia sprawy z powództwa strony pozwanej toczącej się przed Sądem Apelacyjnym w B., która toczyła się przed Sądem Okręgowym w O.pod sygn. akt (...), z uwagi na fakt, że od wyniku tego postępowania zależy rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że jej roszczenie ma charakter restytucyjny, związany z koniecznością zwrotu przez strony wzajemnych świadczeń. Obowiązek zwrotu udostępnionego kapitału jest w świetle żądań kredytobiorcy względem banku okolicznością bezsporną i ma bezpośrednie umocowanie w art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. Jeśli bowiem umowa kredytu – wskutek zawarcia w niej klauzul abuzywnych – zostanie uznana za trwale bezskuteczną (nieważną), to wszystkie spełnione na jej podstawie świadczenia: zarówno banku jak i kredytobiorcy, podlegają zwrotowi jako nienależne. Powódka wskazała, że jego roszczenie nie jest przedawnione.

(pozew k. 4-11)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o odrzucenie pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie, wniosła o oddalenie powództwa w całości, oddalenie wniosku strony powodowej o zawieszenie postępowania oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Powódka posiada inne możliwości, niż wszczęcie przedmiotowego postępowania, aby zabezpieczyć się przed ryzykiem braku rozliczenia kredytu. Co więcej, powódka skorzystała już z takiej możliwości podnosząc zarzut zatrzymania kwoty wypłaconego kapitału. Zarzut ten został uwzględniony wobec tego, sytuację tę można rozpatrywać pod kątem powagi rzeczy osądzonej, co skutkować winno odrzuceniem pozwu w niniejszej sprawie. Ponadto wskazała, że żądanie przez bank zwrotu kapitału kredytu jest na tym etapie postępowania przedwczesne. Powódka jest w posiadaniu kwoty wypłaconego kapitału (ten został już przez pozwaną spłacony), stąd nie ma podstaw do żądania aby pozwana zapłaciła go raz jeszcze.

(odpowiedź na pozew k. 73-75)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11.03.2008 r. pozwana zawarła z powódką umowę kredytu hipotecznego nr (...) (...). Kredyt przeznaczony był na spłatę innego kredytu mieszkaniowego (§ 2 ust. 3 umowy). Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy Bank udzielił kredytobiorczyni kredytu w kwocie 154.300 zł. W § 2 ust. 2 wskazano, że kredyt jest indeksowany kursem (...), po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązujących w Banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Spłata kredytu miała być dokonywana w 156 ratach miesięcznych, w tym liczba miesięcy karencji 0 (§ 2 ust. 6 umowy).

Wypłata kredytu nastąpić miała jednorazowo bezpośrednio na spłatę zobowiązań stanowiących cel kredytu (§ 3 ust. 1 i 2 umowy).

Prowizja za udzielenie kredytu została określona na kwotę 0,00 zł (§ 4 ust. 1 umowy).

Oprocentowanie kredytu było zmienne i wynosiło 3.2567 % w stosunku rocznym, co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR 3M ( (...)) obowiązującej w dniu sporządzenia umowy oraz marży w wysokości 0,5000 p.p., stałej w całym okresie kredytowania (§ 6 ust. 1 i 3 umowy).

Stosownie do § 7 ust. 1 umowy kredytu kredytobiorczyni zobowiązała się do spłaty kwoty kredytu w (...). Zgodnie z § 7 ust 1 umowy w przypadku zmiany rachunku, z którego następować będzie spłata kredyt na rachunek bankowy w PLN kredytobiorca zobowiązuje się spłacić kwotę kredytu w (...) ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty kredytu, zgodnie z Tabelą Kursów Walut Obcych Banku.

Spłata rat miała następować przez bezpośrednie potrącanie przez Bank należnych mu kwot z rachunku kredytobiorczyni w Banku (...) (§ 7 ust 3 umowy).

(dowód: wniosek kredytowy – k. 26-28, umowa kredytu – k. 29-31v)

Kredyt został wypłacony kredytobiorczyni w kwocie 154.300,01 zł.

(dowód: dyspozycja wypłaty środków z kredytu/pożyczki – k. 32, zaświadczenie – k. 33)

W okresie od 14.04.2008 r. do dnia 15.10.2020 r. na rzecz powódki zostały dokonane spłaty z tytułu rat kredytu w łącznej kwocie 74.455,58 CHF i 4.567,89 zł.

(dowód: zestawienie transakcji – k. 34-39, okoliczność bezsporna)

Wyrokiem z dnia 13 września 2023 r. Sąd Okręgowy w O., I Wydział Cywilny w sprawie (sygn. akt (...)) z powództwa A. B. przeciwko powódce w niniejszej sprawie ( Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.):

- zasądził od powódki w niniejszym sporze na rzecz kredytobiorczyni kwotę 74.455,58 CHF i kwotę 4.567,89 zł z zastrzeżeniem, że spełnienie przez pozwanego zasądzonego świadczenia pieniężnego winno nastąpić za jednoczesnym zaofiarowaniem przez powódkę zwrotu pozwanemu udostępnionego na mocy spornej umowy kredytu kapitału w kwocie 154.300 zł (pkt I wyroku), zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt II wyroku).

Od powyższego wyroku obie strony wywiodły apelację, na skutek których Sąd Apelacyjny w B., I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 16.01.2025 r. (sygn. akt (...)) zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I i II w ten sposób, że zasądził od powódki w niniejszym sporze na rzecz kredytobiorczyni kwotę 74.455,58 CHF i kwotę 4.567,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 4.567,89 zł od dnia 30.12.2020 r. do dnia 13.09.2023 r., od kwoty 74.455,58 CHF od dnia 06.05.2022 r. do dnia 13.09.2023 r. oraz od kwoty 74.455,58 CHF i 4.567,89 zł od dnia 14.09.2023 r. do dnia zapłaty (pkt I wyroku) oraz oddalił apelację powódki i pozwanej w pozostałym zakresie (pkt II wyroku).

(dowód: pozew – k. 40- 50, wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 13.09.2023 r. – k. 51 oraz k. 78, apelacja – k. 52-64 wyrok Sądu Apelacyjnego wB. z dnia 16.01.2025 r. – k. 99)

Powódka pismem z dnia 27.11.2023 r. wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 154.300,01 zł w terminie 14 dni od daty doręczenia pisma. Pozwana odebrała wezwanie w dniu 01.12.2023 r.

(dowód: pisma powódki z dnia 27.11.2023 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 65-66)

Pismem z dnia 30.01.2025 r. pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanej w kwocie 335.910,11 zł tj. 74 455,58 CHF przeliczonej na PLN po kursie średnim NBP z dnia 30.01.2025 r. tj. 4, (...) co stanowi kwotę 331.342,22 zł oraz 4.567,89 zł, obejmującej wpłaty na rzecz umowy kredytu zapłacone w okresie trwania umowy, z wierzytelnością powódki w kwocie 154.300,01 zł stanowiącej nominalną wartość wypłaconego kredytu. Jednocześnie pozwana poinformowała powódkę, że do zapłaty na jej rzecz pozostaje kwota 181.610,10 zł oraz kwota ustawowych odsetek za opóźnienie obliczona zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w B. z dnia 16.01.2025 r., sygn. akt (...).

Powódka e-mailem z dnia 13.02.2025 r. poinformowała pozwaną, że potrącenie zostało rozliczone i został zlecony przelew na kwoty po potrąceniu wraz z odsetkami przeliczonymi na PLN, w łącznej kwocie 284.401,64 zł.

(dowód: oświadczenia o potrąceniu wierzytelności wraz z potwierdzeniem nadania – k. 96-97, e-mail pełnomocnika powódki z dnia 13.02.2025 r. – k. 98)

Sąd zważył, co następuje:

Wbrew twierdzeniom pozwanej w niniejszej sprawie nie występują powaga rzeczy osądzonej wobec czego Sąd odmówił odrzucenia pozwu z tej przyczyny. Roszczenie powódki o zapłatę kwoty 154.300,01 zł z tytułu udostępnionego kapitału podlegało oddaleniu w całości. Z uwagi na fakt, że umowa kredytu łącząca strony jest nieważna, strony powinny zwrócić to co wzajemnie sobie świadczyły. Strony dokonały rozliczenia pomiędzy sobą należności z tytułu udostępnionego kapitału oraz dokonanych spłat, co ostatecznie doprowadziło do wygaśnięcia wierzytelności powódki.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o załączone do akt i niekwestionowane przez strony dokumenty. W niniejszej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a jedynie występował spór co do prawa – czy i w jakiej kwocie przysługuje powódce roszczenie o zwrot udostępnionego kapitału, czy złożone oświadczenia o potrąceniu były skuteczne oraz czy należne są powódce jakiekolwiek odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty żądanej tytułem udostępnionego kapitału.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zasadność zarzutu pozwanego dotyczącego powagi rzeczy osądzonej, a tym samym odrzucenia pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Uwzględnienie przez Sąd zarzutu zatrzymania w treści sentencji wyroku nie skutkuje tym, że roszczenie osoby zgładzającej powyższy zarzut korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Na takie stanowisko wskazał również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 03.10.2012 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 312/12 „ W myśl art. 366 KPC prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osadzonej tylko co do tego co związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia sądu w związku z podstawą sporu, zakresem zaś podmiotowym powagi rzeczy osądzonej objęte są strony. Przedmiotem rozstrzygnięcia jest natomiast roszczenie procesowe poddane pod osąd przez powoda, on to bowiem konstruuje w pozwie żądanie przytaczając okoliczności faktyczne (art. 187 § 1 KPC). Z prawa zatrzymania płynie dla dłużnika jedynie uprawnienie do wstrzymania się ze spełnieniem świadczenia należnego wierzycielowi, aż do zaspokojenia (zabezpieczenia) przez wierzyciela własnego roszczenia dłużnika. Powołanie się na prawo zatrzymania w procesie czyni go zarzutem procesowym obronnym. Jego podniesienie przez pozwanego ma więc na celu osłabienie roszczenia powoda i tego charakteru nie zmienia nawiązanie do tego niego w sentencji wyroku. Ponieważ, w okolicznościach sprawy, na skutek uwzględnienia zarzutu zatrzymania, nie doszło do częściowego oddalenia powództwa (co nie byłoby wykluczone przy przyjęciu, że roszczenie realizowane przez powoda ma mniejszy zakres niż dochodzone) to mimo poszerzenia rozważań sądu o okoliczności faktyczne związane z tym zarzutem i ich ocenę prawną, nie ma podstaw do przyjęcia, że zarzut został,, osądzony”. Wyrok rozstrzyga o prawie zgłoszonym przez powoda, stąd też tylko w tej części wyrok korzysta ze skutków osądzenia sprawy o jakich stanowią zarówno art. 365 KPC jak i art. 366 KPC. W odniesieniu do sprawy I C 39/08, skutki z art. 365 i z art. 366 KPC dotyczą więc wyłącznie rozstrzygnięcia o obowiązku I. F. wydania lokalu.”.

Niemniej jednak, podkreślić należy, że mimo uznania przez Sąd I instancji zarzutu zatrzymania, to Sąd II instancji już go nie uwzględnił. Wobec tego stanowisko pozwanej co do odrzucenia wniosku ostatecznie nie znajdowało oparcia w ustalonym stanie faktycznym niniejszej sprawy. Wobec nie spełnienia przesłanek wskazanych w przepisie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd odmówił odrzucenia pozwu, o czym orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Powódka domagała się zasądzenia kwoty 154.300,01 zł tytułem zwrotu świadczenia w postaci kapitału wypłaconego stronie pozwanej. Powódka żądanie opierała na tym, iż w wyniku postępowania sądowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w O. ((...)), a następnie przed Sądem Apelacyjnym w B. (...) ustalona została przesłankowo nieważność umowy kredytu łączącej strony. Sąd orzekający w niniejszej sprawie na podstawie art. 365 i 366 k.p.c. jest związany prawomocnym wyrokiem wydanym przez Sąd Okręgowy wO. i Sąd Apelacyjny wB. w zakresie zasądzonych kwot z tytułu nieważności umowy kredytu.

Zgodnie z poglądem przyjętym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7.05.2021 r. w sprawie(...), w przypadku następczej nieważności umowy kredytowej po obu jej stronach powstają odrębne roszczenia o zwrot świadczeń nienależnie spełnionych. Ostatecznie zatem świadczenia te podlegają zwrotowi niezależnie od siebie, bez konieczności badania z urzędu, czy ich wzajemna wysokość prowadzi do powstania stanu wzbogacenia, który byłby miarą zwrotu różnicy między tymi świadczeniami. Sąd Najwyższy nadał wskazanej uchwale moc zasady prawnej.

Bezsporne w niniejszej sprawie było to, że umowa kredytu hipotecznego nr (...) (...) jest nieważna. Powyższa okoliczność została prawomocnie przesądzona przez Sąd powszechny. Wobec czego każdej stronie przysługuje roszczenie – kredytobiorczyni o zwrot uiszczonych nienależnie rat kapitałowo-odsetkowych, zaś bankowi o zwrot udostępnionego kapitału. Pozwana w dniu 30.01.2025 r. złożyła powódce oświadczenia o potrąceniu uiszczonych przez nią rat z wierzytelnością powódki z tytułu udostępnionego kapitału. Zgodnie z art. 498 § 1 k.c. „Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.”. Jak wynika z powyższego przepisu mogą zostać potrącone wierzytelności jeżeli przedmiotem ich są pieniądze – warunek spełniony w niniejszym stanie faktycznym. Potrącenie wierzytelności jest uzależnione od złożenia odpowiedniego oświadczenia drugiej stronie. Pozwana złożyła takie oświadczenia, a powódka uznała potrącenie za skuteczne i dokonała dalszego rozliczenia – wypłacającej pozwanej pozostałą kwotę ponad potrąconą wierzytelność.

W ocenie pozwanej powyższe potrącenie w całości umorzyło wierzytelność z tytułu udostępnionego kapitału.

Wierzytelność powódki z tytułu udostępnionego kapitału pozwanej wynosiła 154.300,01 zł, zaś pozwana przedstawiła do potrącenia wierzytelność w kwocie 335.910,11 zł. Nie ulega wątpliwości, że w wyniku złożonego przez pozwaną oświadczenia wierzytelność powódki uległa umorzeniu w całości.

Wskazać tu należ, że nie miała procesowego charakteru informacja pełnomocnika powódki złożona w dniu rozprawy 27 maja 2025 r., kiedy to zapadł wyrok, o złożonym, w dniu poprzedzającym piśmie cofającym pozew o zapłatę 154.300,01 zł (k.111). Pełnomocnik powódki nie cofnął w istocie pozwu w tym zakresie, choć mógł to uczynić na rozprawie, a pismo nie wpłynęło do Sądu do daty wyrokowania.

Z uwagi na powyższe, wobec braku spełnienia przesłanek z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c., Sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 154.300,01 zł tytułem zwrotu kapitału udostępnionego pozwanym z uwagi na wygaśnięcie tego roszczenia na skutek jego spełnienia, o czym orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.

Powódka żądała zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od żądanej kwoty od dnia 16.12.2023 r. do dnia zapłaty i to żądanie zostało również oddalone w całości. Wskazać należy, że powódka rzeczywiście skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty stanowiącej udostępniony kapitał, które zostało przez nią odebrane w dniu 01.12.2023 r. Powódka wyznaczała w niej termin 14-dni na spełnienie świadczenia. Jednak powódka przez cały czas trwania postępowania sądowego z powództwa pozwanej stała na stanowisku, że umowa kredytu łącząca strony jest ważna. Wobec tego, w ocenie Sądu dopiero wyrok Sądu Apelacyjnego w B. z dnia 16.01.2025 r. przesądził prawomocnie kwestie nieważności umowy i od tej daty należy liczyć 14-dniowy termin na spełnienie świadczenia wyznaczony pozwanej. W tym dniu dopiero wierzytelność powódki stała się wymagalna. Pozwana złożyła oświadczenie w dniu 30.01.2025 r., a więc jeszcze przed upływem terminu wyznaczonego przez powódkę – co oznacza, że pozwana nie pozostawała w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia. Tym samym żądanie powódki o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 16.12.2023 r. nie znajduje podstaw prawnych i faktycznych.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 03.04.2014 r. V CSK 242/12 wskazał „Artykuł 498 § 1 KC określa tzw. warunki pozytywne potrącenia. Według tego przepisu, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W piśmiennictwie, jak również orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2004 r., IV CK 362/02), przyjmuje się, że pomimo treści art. 498 KC wymagającego do potrącenia, aby wymagalne były obie potrącane ze sobą wierzytelności, wystarczy, aby wymagalna była wierzytelność potrącającego. Brak wymagalności wierzytelności wzajemnej nie jest przeszkodą do potrącenia wówczas, gdy potrącający, jako dłużnik, mógłby ją zaspokoić. Wskutek potrącenia, jak stanowi art. 498 § 2 KC, obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Oświadczenie o potrąceniu, które zostanie złożone drugiej stronie, ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 KC). Potrącenie staje się możliwe wówczas, gdy powstaje tzw. stan potrącalności, tj. w dacie, w której ziszczają się przesłanki pozytywne potrącenia określone w art. 498 § 1 KC przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych potrącenia, w tym określonych w art. 505 KC. Z tą bowiem chwilą jeden z wzajemnych wierzycieli nabywa uprawnienie do dokonania czynności potrącenia, a skutki wykonania tego uprawnienia cofają się do chwili powstania stanu potrącalności. Innymi słowy, w razie późniejszego, niż w chwili powstania stanu potrącalności, złożenia oświadczenia o potrąceniu z mocy prawa następują takie skutki prawne, jakby oświadczenie o potrąceniu zostało złożone przez uprawnionego do tego wierzyciela w chwili powstania stanu potrącalności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., III CK 152/02). Umorzenie wierzytelności będących przedmiotem potrącenia powoduje wygaśnięcie praw akcesoryjnych wobec tych wierzytelności. Od chwili wystąpienia retroaktywnego skutku wynikającego z art. 498 § 2 w zw. z art. 499 KC, tj. od dnia powstania stanu potrącalności, za niebyłe uznać należy te skutki prawne, które wynikały z założenia istnienia wierzytelności, następnie umorzonych wskutek potrącenia. Dotyczy to w szczególności naliczanych odsetek za opóźnienie lub zwłokę za okres po dniu powstania stanu potrącalności od tej części każdej z wierzytelności wzajemnych, które uległy z tą chwilą umorzeniu. Skutek ten nie dotyczy jedynie tych odsetek od obu umorzonych wierzytelności należnych do chwili powstaniu stanu potrącalności.”.

W niniejszej sprawie stan potrącalności co do kwoty 154.300,01 zł powstał z dniem wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny w B. w dniu 16.01.2025 r. Jak wskazano w cytowanym orzeczeniu Sądu Najwyższego w przypadku dokonania potrącenia należą się odsetki wyłącznie do chwili powstaniu stanu potrącalności. Niemniej jednak przed dniem powstania stanu potrącalności skierowane do pozwanej wezwanie do zapłaty nie wywarło skutków co do terminu spełnienia świadczenia w dacie wcześniejszej niż powstanie stanu potrącalności. Wobec tego powódce nie należą się odsetki od kwoty 154.300,01 zł od dnia 16.12.2023 r. do dnia zapłaty.

W związku z tym, wobec nie spełnienia przesłanek z art. 481 § 1 k.c. Sąd oddalił żądanie powódki o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 154.300,01 zł od dnia 16.12.2023 r. do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. poprzez obciążanie powódki obowiązkiem ich zwrotu na rzecz pozwanej w całości. Powódka przegrała proces w całości.

Koszty procesu po stronie pozwanej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika (radcy prawnego) w stawce wynikającej z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (5.400 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).

O odsetkach od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Z tego względu Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanych kwotę 5.417 zł, o czym orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku.