Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w O., I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Tomasz Cichocki,
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Tyc,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2024r. w O.

sprawy z powództwa K. S. i Ł. S.

przeciwko Gminie O.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

I.  zobowiązuje pozwaną Gminę O. do złożenia oświadczenia woli o następującej treści: „Gmina O. przejmuje od powodów Ł. S. i K. S. na własność sieć wodociągową o średnicy 160 mm i długości 75 mb z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieć kanalizacyjną o średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegającą na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obrębu M., gminy O., za zapłatą solidarnie na ich rzecz kwoty 88 560,00 (osiemdziesiąt osiem pięćset sześćdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 maja 2022r. do dnia zapłaty”;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 9 845,00 (dziewięć tysięcy osiemset czterdzieści pięć) złotych z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5 417,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Tomasz Cichocki

Sygn. akt I C 931/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2022 r. Ł. S. i K. S. wnieśli o zobowiązanie Gminy O. do złożenia oświadczenia woli o nabyciu od powodów Ł. S. i K. S. na własność sieci wodociągowej o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieci kanalizacyjnej o średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegających na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obręb M., gmina O., za zapłatą solidarnie kwoty 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2022 roku do dnia zapłaty. Ponadto wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, ze wybudowali tzw. systemem gospodarczym sieć wodociągową o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieć kanalizacyjną o średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegających na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obręb M., gmina O., która ro działka stanowi własność pozwanej gminy. Do wybudowania w/w urządzeń doszło wskutek ustnych porozumień stron w celu realizacji wymogów zapewnienia dostępu do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej dla sąsiednich działek (34/10 i 34/11) stanowiących własność powodów.

Wybudowane urządzenia zostały odebrane bez zastrzeżeń jako zgodne z projektem budowlanym, warunkami pozwolenia na budowę, normami budowlanymi i sztuką budowlaną, a następnie wpięte do istniejących gminnych sieci wodociągowej i kanalizacyjnej i od tego czasu działają bez zarzutu.

Powodowie złożyli wniosek o zawarcie umowy odpłatnego przejęcia urządzeń na formularzu, którego treść została ustalona uchwałą Rady Gminy O.. Pozwany w odpowiedzi wskazał, że po przenalizowaniu przedstawionych kosztów oraz na podstawie wyceny sieci sporządzonej przez Gminę O., proponuje kwotę odkupu urządzeń w kwocie 42.916,93 zł. Powodowi nie zgodzili się na tę kwotę i wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 86.839,60 zł. Pozwany odmówił zapłaty w jakiejkolwiek części wskazując, iż w jego ocenie roszczenie jest przedwczesne ( pozew k. 56-59).

W odpowiedzi na pozew Gmina O. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów postepowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwana gmina wskazała, że przyznaje, iż powodowie wybudowali urządzenia przesyłowe w zakresie wskazanym w pozwie jednakże kwestionuje wysokość roszczenia dochodzonego przez powodów. Wskazała, że powodowie nie wykazali jaki ponieśli koszt budowy w rzeczywistości. W ocenie pozwanej niezbędne jest wykazanie rzeczywistego kosztu, a nie tylko hipotetycznego w oparciu o opinię biegłego sądowego. Podkreśliła, że powodom przysługuje roszczenie o zapłatę wynagrodzenia, a nie odszkodowania. Zatem ustalenie wartości winno odnosić się do rzeczywistego, poniesionego kosztu, a nie do hipotetycznego, które jest dopuszczalne przy roszczeniu odszkodowawczym.

Ponadto podniosła, że powodowie w postępowaniu przedsądowym domagali się kwoty 86.839,60 zł tytułem zapłaty wynagrodzenia, wartość ta jest niemal dwukrotnie niższa niż przedłożony wraz z pozwem kosztorys ofertowy, który wycenia przedmiotowe urządzenia na kwotę 176.503,26 zł. Dlatego też kosztorys ten jest niewiarygodny i nie odpowiada wysokości rzeczywiście poniesionych kosztów. Postępowanie powodów w zakresie przewyższającym rzeczywiście poniesione koszty, w ocenie strony pozwanej stanowi niedopuszczalne naruszenie przysługujących praw i wyczerpuje normę art. 5 k.c. ( odpowiedź na pozew k. 221-224).

Pismem procesowym z dnia 26 marca 2024 r. (k. 135), powodowie rozszerzyli powództwo o dodatkową kwotę 8.560 zł w ten sposób, że ostatecznie wnieśli o:

1.  zobowiązanie Gminy O. do złożenia oświadczenia woli o nabyciu od powodów Ł. S. i K. S. na własność sieci wodociągowej o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieci kanalizacyjnej o średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegających na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obręb M., gmina O., za zapłatą solidarnie kwoty 88.560 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2022 roku do dnia zapłaty.

2.  zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W przedmiotowej sprawie zasadnicza część stanu faktycznego była pomiędzy stronami bezsporna.

Powodowie będący właścicielami działek nr (...) położonych w obrębie M., gmina O., w celu realizacji wymogów zapewnienia dostępu do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej dla swoich działek wybudowali systemem gospodarczym sieci wodociągową o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieć kanalizacyjną o średnicy 200 mm i długości 100 mb. Przedmiotowa sieć przebiegała przez działkę nr (...), obręb M., gmina O. – należącą do pozwanej gminy.

W celu realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia powodowie zawarli z firmą (...) w O. umowę o roboty budowlane (...). Zgodnie z umową budowa miała zostać zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w dokumentacji przekazanej Wykonawcy, stanowiącej integralną część umowy oraz wizji lokalnej. Ustalono, że wynagrodzenie ryczałtowe Wykonawcy wynosi 72.000 zł netto, co z obowiązującym podatkiem VAT daje kwotę 88.560,00 zł brutto. Rozliczenie pomiędzy Stronami za wykonane roboty miało nastąpić fakturą wystawioną przez Wykonawcę na Ł. S. (powoda), nie wcześniej niż po dokonaniu protokolarnego odbioru robót przez Urząd Gminy O. a płatność miała być dokonana przelewem na konto Wykonawcy, w terminie 7 dni od daty wystawienia faktury.

Wybudowane urządzenia zostały w dniu 6 września 2021 r. odebrane bez zastrzeżeń jako zgodne z projektem budowlanym, warunkami pozwolenia na budowę, normami budowlanymi i sztuką budowlaną, a następnie wpięte do istniejących gminnych sieci wodociągowej i kanalizacyjnej.

W dniu 23 września 2021 r. wykonawca przedmiotowej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej - GriSan Ł. G. – wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 88.560 zł tytułem wynagrodzenia za realizację budowy. Kwota wynikająca z w/w faktury została uiszczona przez powodów w dniu 24 września 2021 r., zgodnie z umową o roboty budowlane nr (...).

Wobec powyższego powodowie w dniu 6 października 2021 roku złożyli wniosek o zawarcie umowy odpłatnego przejęcia urządzeń na formularzu, którego treść została ustalona uchwałą Rady Gminy O..

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 31 marca 2022 roku pozwana Gmina O. wskazała, że po przenalizowaniu przedstawionych kosztów związanych z budową oraz na podstawie wyceny sieci sporządzonej przez Gminę O., proponuje kwotę odkupu urządzeń w kwocie 42.916,93 zł.

Pismem z dnia 20 kwietnia 2022 r. (doręczonym pozwanej w dniu 21 kwietnia 2022 r.), powodowie – odpowiadając na propozycję gminy – wezwali ją do zapłaty na ich rzecz kwoty 86.839,60 zł tytułem wynagrodzenia na dzień wybudowania urządzeń, wyznaczając pozwanej termin na spełnienie świadczenia do końca kwietnia 2022 roku. Pismem z dnia 23 maja 2022 r. pozwana Gmina odmówiła zapłaty wskazując, iż w jej ocenie roszczenie jest przedwczesne.

(bezsporne a nadto dowód: protokół przekazania dokumentów k. 65, protokół wpięcia sieci wodociągowej k. 66, protokół wpięcia kanalizacji sanitarnej k. 67, protokół odbioru technicznego z dnia 6 września 2021r. k. 68, kserokopia dziennika budowy k. 69-74, kosztorys ofertowy z wydrukiem map projektowych k. 75-91, wniosek o zawarcie umowy odpłatnego przejęcia urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych k. 92, pismo pozwanego z dnia 31 marca 2022 r k. 93, pismo powoda z dnia 20 kwietnia 2022 r. z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 94-97, pismo pozwanego z dnia 23 maja 2022 r k. 98, pismo powodów z dnia 30 maja 2022 r k. 99umowa o roboty budowlane k. 113-115, protokół odbioru końcowego k. 116, faktura VAT nr (...) k. 117, potwierdzenie uiszczenia ceny wykonania robót budowlanych k. 118)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w pełnym zakresie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy. Sąd uznał wszystkie dowody z dokumentów za wiarygodne a nadto nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Nieprzeprowadzone dowody w ocenie Sądu nie miały zaznaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, miały wykazać fakt udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy bądź zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania, wobec czego zostały pominięte na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt. 2 i 5 kpc. Dotyczy to wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia aktualnej wartości urządzeń przesyłowych w postaci sieci wodociągowej o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieci kanalizacyjnej o Średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegających na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obręb M., gmina O., a jeżeli to nie będzie możliwe - aktualnej wartości kosztów ich budowy a także dowodu z zeznań świadków Ł. G. oraz J. K..

Jak już wspominano, stan faktyczny w zakresie okoliczności budowy, odbioru, przyłączenia oraz użytkowania przedmiotowej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej był pomiędzy stronami bezsporny. Nie była również sporna treść formularza zawierającego wniosek o zawarcie umowy odpłatnego przejęcia urządzeń ustalona uchwałą Rady Gminy O.. W pozostałym zakresie, tj. co do kosztów poniesionych przez powodów z tytułu realizacji budowy, ostatecznie zostały udowodnione zgodnie z twierdzeniami strony powodowej. Wobec tego zbędne było przeprowadzenie dowodu na tę okoliczność, gdyż ostateczne żądanie pozwu obejmowało złożenie oświadczenia woli przez Gminę o nabyciu od powodów Ł. S. i K. S. na własność sieci wodociągowej i kanalizacyjnej za zapłatą solidarnie kwoty 88.560 zł – tj. kwoty wynikającej z przedłożonej i opłaconej przez powodów faktury.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością przedstawionego przez powodów żądania wskazać należy, że w ocenie Sądu bez wątpienia urządzenia wybudowane przez powodów są urządzeniami przesyłowymi, co do których ma zastosowanie przepis art. 49 § 2 k.c., zaś poniesienie kosztów budowy z własnych środków jest jednym z ustawowych warunków domagania się odpłatnego przejęcia wybudowanych sieci na własność.

Zgodnie z przywołanym przepisem urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa (§1).

Osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca (§2).

Dla porządku wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie miał zastosowania art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2018.1152 j.t.), zgodnie z którym osoby, które wybudowały z własnych środków urządzenia wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, mogą je przekazywać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu, na warunkach uzgodnionych w umowie. Po wejściu bowiem w życie art. 49 § 2 k.c. to właśnie ten przepis stanowi wyłączną podstawę roszczenia o zobowiązanie do odpłatnego przeniesienia własności urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych (por. uchwała Sądu Najwyższego z 13 lipca 2011 r. (...), (...)).

W sprawie niniejszej nie ulega wątpliwości, że właścicielami sieci wodociągowej o średnicy 160 mm i długości 75 mb wraz z hydrantem nadziemnym (...) mm oraz sieci kanalizacyjnej o średnicy 200 mm i długości 100 mb przebiegających na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), obręb M., gmina O. są powodowie. Powyższe zdaje się potwierdzać teza zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 18.11.2021 r., ((...),(...)), zgodnie z którą, urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., połączone z siecią przestają być częścią składową nieruchomości, zachowując status samoistnych rzeczy ruchomych, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i odrębnego obrotu. Dla rozstrzygnięcia, kto jest ich właścicielem, podstawowe znaczenie ma to, kto sfinansował koszty ich budowy a także teza zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 27.02.2020 r., ((...)), zgodnie z którą, ustawodawca wprowadzając regulację art. 49 § 2 k.c. przesądził, iż urządzenia wymienione w art. 49 § 1 k.c., po wejściu w skład przedsiębiorstwa zachowują status samoistnych rzeczy ruchomych, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i odrębnego obrotu, co nie pozwala na utrzymywanie wcześniej przyjmowanej konstrukcji części składowej instalacji. W świetle art. 49 § 2 k.c. sfinansowanie kosztów budowy urządzeń ma zatem zasadnicze znaczenie dla określenia, kto jest ich właścicielem po wejściu w skład przedsiębiorstwa, o czym przesądza ich status prawny samoistnych rzeczy ruchomych. W konsekwencji powód ponosząc koszty budowy urządzeń jest ich właścicielem.

W zakresie użytego we wzmiankowanym przepisie pojęcia „przedsiębiorca” Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu wyroku z dnia 27.02.2020 r. ((...)), iż za przedsiębiorcę wodno-kanalizacyjnego zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków można uznać gminę, jeżeli prowadzi działalność w zakresie zbiorowego zaopatrywania w wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków przez gminne jednostki organizacyjne czy też urząd gminy. Analogicznie należy traktować gminę na gruncie art. 49 § 2 w związku z art. 49 § 1 k.c. także wtedy, gdy swoje zadania własne w zakresie doprowadzania wody i odprowadzania ścieków. Okoliczność ta nie była z resztą kwestionowana przez pozwanego.

Stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z 15.02.2017 r., ((...)), odpowiednie wynagrodzenie, o którym mowa w art. 49 § 2 k.c., powinno odpowiadać aktualnej wartości rynkowej urządzeń przesyłowych, a jeżeli nie można jej ustalić, aktualnej wartości kosztów ich budowy. Powodowie bezspornie spełnili dwie przesłanki: ponieśli koszty budowy instalacji i są właścicielami tych urządzeń zaś strona pozwana nie zakwestionowała skutecznie wysokość poniesionych kosztów wynikających z faktury (...).

Wprawdzie podejmując obronę procesową w sprawie, strona pozwana zakwestionowała wysokość roszczenia dochodzonego przez powodów wskazując w tym zakresie, że powodowie nie wykazali jaki ponieśli koszt budowy w rzeczywistości. W ocenie pozwanej niezbędne jest wykazanie rzeczywistego kosztu, a nie tylko hipotetycznego w oparciu o opinię biegłego sądowego. Podkreśliła, że powodom przysługuje roszczenie o zapłatę wynagrodzenia, a nie odszkodowania. Zatem ustalenie wartości winno odnosić się do rzeczywistego, poniesionego kosztu, a nie do hipotetycznego, które jest dopuszczalne przy roszczeniu odszkodowawczym. Wszelkie zarzuty w tym kierunku zostały skutecznie zniwelowane przez powodów poprzez uzupełnienie materiału dowodowego pismem procesowym z dnia 21.02.2023 r. (k. 112 i nast.).

W ocenie Sądu „ogólny” zarzut zakwestionowania powództwa co do wysokości, zawarty przez pozwaną Gminę w odpowiedzi na pozew nie był skuteczny, przez co nie mógł doprowadzić do oddalenia powództwa. Strona pozwana nie zakwestionowała bowiem przedłożonej przez powodów faktury. Pozwana nie ustosunkowała się również (nawet mimo zobowiązania jej przez Sąd – zob. protokół rozprawy k. 157v.) do pisma rozszerzającego powództwo, zatem Sąd zgodnie z art. 230 k.p.c z uwagi na procesową bierność pozwanej a także z uwagi na brak okoliczności, które by dyskwalifikowały i uniemożliwiały ustalenie na podstawie dowodów i twierdzeń strony powodowej - stanu faktycznego, Sąd uznał koszty poniesione przez powodów za przyznane.

Wypowiedzenie się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych winno odnosić się w sposób konkretny i jednoznaczny do wszystkich podniesionych przez tę stronę twierdzeń. Obowiązek przewidziany w art. 210 § 2 k.p.c. zmierza do zakreślenia okoliczności spornych i bezspornych między stronami i ma wpływ na zakres ewentualnego postępowania dowodowego. Dowodzeniu podlegają bowiem tylko okoliczności sporne między stronami, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 212 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 229 k.p.c.). W sytuacji, w której strona obarczona obowiązkiem wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych, co do nich konkretnie się nie wypowie, naraża się na zastosowanie przez Sąd dyspozycji art. 230 k.p.c., zgodnie z którym, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Jeżeli strona chce zaprzeczyć twierdzeniom strony przeciwnej o faktach, powinna uczynić to wyraźnie, odnosząc się do konkretnych okoliczności faktycznych i przedstawiając jednocześnie własne twierdzenia odnośnie kwestionowanej okoliczności. Ogólne zaprzeczenie pozwu z punktu widzenia procesowego jest nieskuteczne. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się pozwany nie zgadza powinien on wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej, a tego w sprawie nie uczynił (por. wyrok SN z dnia 9 lipca 2009 r., (...), (...)). Strona powodowa zaś sprostała ciężarowi dowodowemu nałożonemu na nią przez art. 6 k.c.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną Gminę zarzutu nadużycia przez stronę powodową prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c., w wskazać należy, iż przepisy nakazujące odpłatne przejmowanie określonych sieci i urządzeń przez Gminę przewidują zwrot kosztów inwestycyjnych, które z założenia zwiększają wartość nieruchomości do których wybudowana sieć jest podłączana i którym funkcjonalnie ma służyć, zatem z założenia „wynagradzają” uprawniony podmiot chociażby w płaszczyźnie wzrostu wartości nieruchomości, a także w ramach odpłatnego przejęcia sieci. Takie działanie nie stanowi jednak nadużycia prawa o którym stanowi art. 5 kc, skoro wprost wynika z realizacji ustawowego obowiązku nakładającego na określone podmioty zapewnienia mieszkańcom gmin bezpłatnego dostępu do określonych ustawą elementów infrastruktury.

Nieodpłatność ta jest zatem wpisana w cel i istotę ustawowych uregulowań, co sprawia, że realizacja wynikających stąd uprawnień jako taka nie może być poczytana za nadużycie prawa, którego przyjęcie jako konstrukcji prawnej jest wyjątkowe i musi być interpretowane w sposób oczywiście zawężający (por. wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 9 grudnia 2020 r. (...))

W zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie, których żądanie zawarte jest w treści dochodzonego oświadczenia woli, wskazać należy, że w ocenie Sądu powodowie słusznie domagają się ich od dnia 2 maja 2022 r. Pismem z dnia 20 kwietnia 2022 r. (doręczonym pozwanej w dniu 21 kwietnia 2022 r.), powodowie wezwali Gminę do zapłaty na ich rzecz kwoty 86.839,60 zł tytułem wynagrodzenia na dzień wybudowania urządzeń, wyznaczając termin na spełnienie świadczenia do końca kwietnia 2022 roku. Żądanie zapłaty zostało dostatecznie sprecyzowane, w szczególności została w nim wskazana kwota żądana przez powodów, wynikająca z poniesionych kosztów wybudowania urządzeń. Z uwagi na to, że dzień następny po bezskutecznym upływie terminu przypadł na dzień ustawowo wolny od pracy (1 maja 2022 r.), pozwana Gmina dopiero z dniem 2 maja 2022 r. znalazła się w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia.

Przechodząc do kwestii zobowiązania pozwanej do złożenia oświadczenia woli określonej treści wskazać należy, iż w myśl art. 64 k.c. prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli, zastępuje to oświadczenie. Zgodnie zaś z treścią art. 1047. § 1 k.p.c. jeżeli dłużnik jest obowiązany do złożenia oznaczonego oświadczenia woli, prawomocne orzeczenie sądu zobowiązujące do złożenia oświadczenia zastępuje oświadczenie dłużnika.

Przedstawione przepisy nie stanowią samodzielnej podstawy materialnoprawnej obowiązku złożenia oświadczenia woli, lecz określają wyłącznie sposób jego przymusowej realizacji i skutki wyroku uwzględniającego powództwo. Źródłem obowiązku może być umowa. Wobec powyższego, z uwagi na to, że w realiach rozpoznawanej sprawy zaistniała przesłanka określona w art. 49 § 2 k.c. a powodowie chcieli zawrzeć z pozwaną Gminą umowę przenoszącą własność instalacji za wynagrodzeniem, powództwo zostało uwzględnione w całości o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1, §1 ¹ i §3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie wygrywającej.

Powodowie ponieśli koszty: opłaty od pozwu – łącznie 4.428 zł, opłaty od pełnomocnictw w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (5.400 zł).

W związku z tym, że powodowie wygrali proces w całości, na podstawie ww. przepisu Sąd zasądził na ich rzecz od pozwanego zwrot kosztów procesu w wysokości 9.845 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

SSO Tomasz Cichocki