Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Beata Grzybek
Protokolant:	sekr. sąd. Dagmara Napieraj

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Ś., K. Ś.,

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z/s w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z/s w W. na rzecz powódki A. Ś. kwotę 25.000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od 31 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo A. Ś. oddala,

III.  zasądza od powódki A. Ś. na rzecz pozwanego kwotę
1.600 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego
w O. od powódki A. Ś. z zasądzonego roszczenia kwotę 395,82 zł zaś od pozwanego 131,94 zł tytułem brakujących kosztów sądowych na poczet wydatków,

V.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z/s w W. na rzecz powoda K. Ś. kwotę 15.000 zł (piętnaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od
31 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty,

VI.  w pozostałej części powództwo K. Ś. oddala,

VII.  koszty procesu pomiędzy powodem K. Ś. a pozwanym wzajemnie znosi,

VIII.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w O. od powoda K. Ś. z zasądzonego roszczenia kwotę 750 zł i od pozwanego 750 zł tytułem brakującej opłaty od pozwu.

Sygn. akt: I C 376/14

I C 376/14

UZASADNIENIE

Powodowie A. Ś. i K. Ś. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) SA z/s w W. na swoją rzecz kwoty 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty na rzecz powódki oraz kwoty 30.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty na rzecz powoda. Ponadto wnieśli o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powodowie wskazali m.in., że w dniu 20 grudnia 2005 r. na drodze G.-G. mąż powódki umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do obowiązku przewożenia dziecka w samochodzie w foteliku ochronnym oraz, że nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że na oblodzonej , zaśnieżonej nawierzchni nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania innego samochodu oraz nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, w wyniku czego stracił kontrolę nad torem jazdy, a następnie zjechał na pobocze drogi i uderzył lewym bokiem pojazdu w drzewo. W następstwie zdarzenia pasażer M. Ś. doznał obrażeń skutkujących śmiercią. M. miał wtedy 4 lata. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem karnym Sądu Rejonowego w K. z dnia 27 kwietnia 2006 r. ( (...)). Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie. Powódka otrzymała w związku zez śmiercią syna zwrot kosztów pogrzebu w wysokości 5.341,24 zł oraz odszkodowanie w kwocie 15.000 zł związane z pogorszeniem się sytuacji życiowej.

Roszczenie powódki i powoda o zadośćuczynienie zostało rozpatrzone przez pozwanego odmownie.

Jako podstawę roszczenia powodowie wskazali art. 448 kc w zw. z art. 23 kc i 24 kc.

Powódka bardzo przeżyła śmierć syna. Nadmieniła, że do chwili obecnej nie pogodziła się ze śmiercią syna. Po synu pozostała pustka, ból i cierpienie.

Powód był starszym bratem, w chwili zdarzenia uczęszczał do drugiej klasy szkoły podstawowej. Wiadomość o śmierci M. wywołała u powoda ogromny szok, gdyż powód był emocjonalnie bardzo związany z bratem. Przebyty stres odbił się na jego zdrowiu.

Pozwany (...) SA z/s w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego. (k. 81-83)

W uzasadnieniu podał m.in., że powództwo jest bezzasadne. Nadmienił, że w dacie zdarzenia nie było uregulowania z art. 446 par. 4 kc. Niezależnie od tego podkreślił, że w zdarzeni ubrali udział oboje rodzice ( w tym powódka), która podróżowała pojazdem i która zezwoliła na jazdę syna M. bez fotelika. Decyzja rodziców o przewożeniu dziecka bez wymaganego zabezpieczenia stanowiła rażące naruszenie obowiązku zapewnienia pieczy dziecku. W tym kontekście istotne jest zagadnienia nadużycia prawa podmiotowego.

Nadmienił, że kwestionuje wysokość roszczenia. Zdaniem pozwanego kwota, której domagają się powodowie jest niewspółmierna do doznanej krzywdy oraz do znacznego okresu jaki upłynął od zdarzenia ( 9 lat). Niezależnie od tego wskazał, że kwota zadośćuczynienia powinna uwzględniać stosunki majątkowe oraz poziom życia istniejący w kraju miejsca zamieszkania poszkodowanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2005 r. na drodze G.-G. mąż powódki J. Ś. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do obowiązku przewożenia dziecka w samochodzie w foteliku ochronnym oraz, że nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że na oblodzonej , zaśnieżonej nawierzchni nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania innego samochodu oraz nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, w wyniku czego stracił kontrolę nad torem jazdy, a następnie zjechał na pobocze drogi i uderzył lewym bokiem pojazdu w drzewo.

W pojeździe tym podróżowała na tylnym siedzeniu powódka, obok której przewożony był bez fotelika , nie zapięty M. Ś..

W następstwie zdarzenia pasażer M. Ś. – (syn powódki i brat powoda ) doznał obrażeń skutkujących śmiercią. M. miał wtedy 4 lata.

Sprawca wypadku J. Ś. został skazany prawomocnym wyrokiem karnym Sądu Rejonowego w (...) z dnia 27 kwietnia 2006 r. ( (...)).

[ dowód: akt zgonu k. 20, wyrok Sądu Rejonowego w (...) k.21, akta karne (...), zeznania świadka J. Ś. k. 110 -111]

Powódka otrzymała w związku zez śmiercią syna zwrot kosztów pogrzebu w wysokości 5.341,24 zł oraz odszkodowanie w kwocie 15.000 zł związane z pogorszeniem się sytuacji życiowej.

Roszczenie powódki i powoda zawarte w piśmie z 11 grudnia 2013 r. o zadośćuczynienie zostało rozpatrzone przez pozwanego odmownie.

[ dowód: decyzja k. 22-23, zgłoszenie roszczeń k. 24- 29, pismo k. 30)

Przed zdarzeniem powódka nie pracowała zawodowo, zajmowała domem, dziećmi ( 4 letnim M. i . 9 letnim K.). Po śmierci M. powódka urodziła jeszcze dwóch synów ( w 2007 r. i 2009 r) .

Powódka przeżyła śmierć syna. Korzystała z pomocy psychologa jedynie jednorazowo, nie korzystała w ogóle z pomocy psychiatry. Słuchana zeznała, że do chwili obecnej nie pogodziła się ze śmiercią syna. Po synu pozostała pustka, ból i cierpienie. Powódka do chwili obecnej często wspomina syna. Często chodzi na cmentarz na grób syna.

Powód był starszym bratem, w chwili zdarzenia uczęszczał do drugiej klasy szkoły podstawowej. Przed zdarzeniem razem z bratem bawił się, uczył go. Po śmierci brata był raz u psychologa. Wizyta ta pomogła mu.

[ dowód: zeznania stron k. 111 -112, zdjęcia k. 120-121)

Posiadacz pojazdu, którym kierował sprawca wypadku, korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie zawartej umowy z pozwanym.

Bezsporne

Biegły sądowa psycholog T. G. po badaniu powódki stwierdziła, że powódka nie ujawnia problemów emocjonalnych związanych z przeżywaniem żałoby tj. brak jest przesłanek do istnienia objawów depresji i lęku. Proces żałoby został zakończony.

Biegły sądowa psychiatra A. K. stwierdziła po zbadaniu powódki, że u reakcja żałoby miała charakter przejściowy i została zakończona po około roku po śmierci syna. Jej przebieg był typowy, nie wymagający leczenia psychiatrycznego czy psychologicznego.

Biegły sądowa psycholog I. K. po badaniu powoda stwierdziła, że u powoda w następstwie śmierci brata była rozpacz, smutek, tęsknota, co ujawniało się w drażliwości, płaczu, wzroście lęku i zagrożenia. Proces żałoby został zakończony, trwał około półtora roku. Powód poprawnie funkcjonuje w sferze emocjonalnej i społecznej, podtrzymuje relacje rówieśnicze i rodzinne , ujawnia plany na przyszłość.

Biegły sądowa psychiatra R. C. stwierdziła po zbadaniu powoda, że reakcja żałoby miała charakter przejściowy i została zakończona po około półtora roku po śmierci brata. Powód odwiedza grób brata, ale nie powoduje to w nim negatywnych przeżyć. W chwili obecnej wpływ przebytej reakcji żałoby na aktywność powoda nie jest znaczący.

( dowód: opinia psychologiczna k. 147-149, opinia psychiatryczna k. 152-155, opinia psychologiczna k. 170-171, opinia psychiatryczna k. 184-186)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów , których nie kwestionowały same strony, oraz zeznań świadka i strony, które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem wraz z pozostałym materiałem dowodowym stanowią spójna i logiczną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń roszczenie powodów zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Wstępnie stwierdzić należy, że niesporne było w sprawie, iż sprawca zdarzenia J. Ś. ( mąż powódki i ojciec powoda) został skazany za popełnione przestępstwo zakwalifikowane z art. 177 § 2 kk. oraz i to, że posiadacz pojazdu korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie zawartej umowy z pozwanym. W wyniku zdarzenia syn powódki i brat powoda – małoletni M. w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku - zmarł.

Podstawą dochodzonych roszczeń jest art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. i art. 23 k.c.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym już zapatrywaniem i idącym za tym orzecznictwem Sądu Najwyższego, odnoszącym się do możliwości dochodzenia i zasądzania zadośćuczynienia po śmierci osoby bliskiej wskutek deliktu popełnionego przed 3 sierpnia 2008 r., tj. przed wprowadzeniem art. 446 § 4 k.c., roszczenia sformułowane pozwem znajdują oparcie w obowiązującym prawie.

Nowelizacja bowiem jako taka doprowadziła jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenia przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania (tak m.in. uchwała z 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10; wyrok z 11 maja 2011r., I CSK 621/10, LEX nr 848128; wyrok z 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09, OSNC-ZD 2010/3/91; wyrok z 6 lutego 2008 r., II CSK 459/07, LEX nr 950430; uchwała z 22 października 2010 r., III CZP 76/10, LEX nr 604152; wyrok z 25 maja 2011 r., II CSK 537/10, LEX nr 846563; wyrok z 15 marca 2012 r., I CSK 314/11, LEX nr 1164718).

W cytowanych orzeczeniach Sąd Najwyższy wypowiedział się jednoznacznie co do istnienia odpowiedzialności ubezpieczyciela w tym zakresie, dając m. in. wyraz zapatrywaniu, iż „artykuł 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) - w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.".

Zgodnie też ze stanowiskiem Sądu Najwyższego omawiany przepis art. 34 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 11 lutego 2012 r.) nie stanowi przeszkody do domagania się zadośćuczynienia za spowodowanie śmierci osoby najbliższej, a osoba dochodząca zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej nie jest poszkodowana jedynie pośrednio. Nie może być bowiem kwestionowane, że ten sam czyn niedozwolony może wyrządzać krzywdę różnym osobom. Krzywdą wyrządzoną zmarłemu jest utrata życia, dla osób mu bliskich zaś jest to naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Również więc osoba dochodząca ochrony na podstawie art. 448 k.c. może być poszkodowana bezpośrednio i dochodzić naprawienia własnej krzywdy, doznanej poprzez naruszenie jej własnego dobra osobistego.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą w pełni podziela wyrażony wyżej pogląd, w tym również zapatrywanie , że odpowiedzialności odszkodowawczej w ramach art. 34 ust. 1 cyt. wyżej ustawy podlega również szkoda niemajątkowa. Wzmiankowany przepis, powołując się na szkodę nie dokonuje bowiem rozróżnienia w zależności od materialnego lub niematerialnego jej charakteru.

W tym kontekście w ocenie Sądu, przedstawiony w sprawie materiał dowodowy, obejmujący w szczególności nie podważaną dokumentację, zeznania świadka oraz zeznania powodów, a nadto opinie biegłych psychologów i psychiatrów, dają podstawę do stwierdzenia, że śmierć M. Ś. w wypadku objętym pozwem doprowadziła faktycznie do naruszenia dóbr osobistych powódki i powoda w postaci utrzymywania więzi ze zmarłym synem/bratem oraz prawa do opieki i wsparcia z jego strony. To zaś dalej wywołało u powódki realną krzywdę, która może i powinna zostać zrekompensowana stosownym zadośćuczynieniem.

Okoliczność zresztą naruszenia dóbr osobistych powódki i powoda nie wymaga szerszego uzasadnienia z przyczyn oczywistych, należy jedynie wskazać, iż z przeprowadzonego postępowania dowodowego w sposób jasny i spójny wynika, że więź pomiędzy powodami, a M. Ś. była silna. Dla powódki M. był wówczas najmłodszym dzieckiem, z uwagi na niepozostawanie w zatrudnieniu, powódka spędzała z nim cały czas. M. z uwagi na wiek ( 4 lata), wymagał opieki, uwagi, przez co więź z matką z oczywistych powodów była silna. Z kolej powód , wówczas 8 letni, spędzał z młodszym bratem wolny czas, bawił się z nim, uczył go. Ze względu na stosunkowo niedużą różnicę wieku bo tylko 4 lata, więź pomiędzy rodzeństwem również musiał być również silna.

W rezultacie uznać należało, że pozwany odpowiada za krzywdę wynikłą wskutek śmierci M. Ś., której to doznali : powódka jako matka, powód jako brat, co rodzi po stronie pozwanego obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 k.c.

Przechodząc do omówienia kryteriów i sposobu ustalenia wysokości przysługującego zadośćuczynienia, tu znów podkreślić trzeba, że zgodnie z ugruntowanym już zapatrywaniem wyrażonym m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. (III CSK 279/10, OSP 2012/4/44) zadośćuczynienie ma na celu kompensację doznanej krzywdy, tj. złagodzenie cierpienia wywołanego śmiercią osoby bliskiej oraz pomoc osobie pokrzywdzonej w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym rzeczywistości, przy czym na sam rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień trudności z jakimi pokrzywdzony będzie umiał się zmierzyć, by odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy oraz wiek pokrzywdzonego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że każdy przypadek powinien być indywidualizowany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy.

Mając powyższe na względzie i przenosząc na grunt sprawy niniejszej wskazać należy, że w przypadku roszczenia, jakim jest zadośćuczynienie za krzywdy związane ze śmiercią bliskiego członka rodziny i oceniając rozmiar krzywd, Sąd winien wziąć pod uwagę przede wszystkim relacje łączące powódkę ze zmarłym dzieckiem oraz relację powoda z bratem. W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy przysporzył podstaw dla poczynienia w tej mierze ustaleń oraz wysnucia wniosków uwzględniających po części stanowisko co do wysokości zadośćuczynienia zarówno strony powodowej, jak i pozwanej.

Na skutek śmierci syna powódki i brata powoda doszło do zerwania łączących ich więzi rodzinnych, stanowiących dobro osobiste podlegające ochronie prawnej, do rozważenia pozostawał stopień wywołanej tym krzywdy w kontekście wysokości należnego im zadośćuczynienia.

Przechodząc do oceny wysokości należnego powódce zadośćuczynienia, dostrzec natomiast należy, że zarówno z zeznań świadków, samej powódki wynika, że stopień doznanej przez powódkę krzywdy wynikłej ze śmierci syna był znaczny. Zerwaniu uległa bowiem silna więź łącząca rodziców z dzieckiem, na dodatek w tragicznych okolicznościach, wskutek wypadku samochodowego. Przeżycia towarzyszące śmierci dziecka, aczkolwiek typowe i nie wywołujące trwałych uszczerbków na zdrowiu psychicznym, są odczuwane przez powódkę do dzisiaj, przy czym ujawniane przez nich reakcje mają charakter indywidualny – pustka i smutek po śmierci dziecka, pomimo faktu iż był jednym z pięciorga dzieci. Podkreślić należy, że syn powódki w dacie zdarzenia miał 4 lat. Był dzieckiem wymagającym uwagi i opieki rodziców. Powódka jednorazowo skorzystała z wizyty u psychologa. Powódka do chwili obecnej często wspomina syna. Często chodzi na cmentarz na grób syna.

Biegły sądowa psycholog T. G. po badaniu powódki stwierdziła, że powódka nie ujawnia problemów emocjonalnych związanych z przeżywaniem żałoby tj. brak jest przesłanek do istnienia objawów depresji i lęku. Proces żałoby został zakończony. Zaś biegły sądowa psychiatra A. K. stwierdziła po zbadaniu powódki, że u reakcja żałoby miała charakter przejściowy i została zakończona po około roku po śmierci syna. Biegła nadto stwierdziła, że przebieg żałoby był typowy, nie wymagający leczenia psychiatrycznego czy psychologicznego. Powódka po śmierci M. urodziła jeszcze dwóch synów.

Powód był starszym bratem, w chwili zdarzenia uczęszczał do drugiej klasy szkoły podstawowej. Przed zdarzeniem razem z bratem bawił się, uczył go. Po śmierci brata był raz u psychologa. Wizyta ta pomogła mu. Biegły sądowa psycholog I. K. po badaniu powoda stwierdziła, że u powoda w następstwie śmierci brata była rozpacz, smutek, tęsknota, co ujawniało się w drażliwości, płaczu, wzroście lęku i zagrożenia. Proces żałoby został zakończony, trwał około półtora roku. Powód aktualnie poprawnie funkcjonuje w sferze emocjonalnej i społecznej, podtrzymuje relacje rówieśnicze i rodzinne , ujawnia plany na przyszłość. Natomiast biegły sądowa psychiatra R. C. stwierdziła po zbadaniu powoda, że u powoda reakcja żałoby miała charakter przejściowy i została zakończona po około półtora roku po śmierci brata. Powód odwiedza grób brata, ale nie powoduje to w nim negatywnych przeżyć. W chwili obecnej wpływ przebytej reakcji żałoby na aktywność powoda nie jest znaczący.

Mając na uwadze, że celem zadośćuczynienia jest kompensacja doznanej krzywdy, czyli „ złagodzenie cierpienia wywołanego śmiercią osoby bliskiej oraz pomoc osobie pokrzywdzonej w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym rzeczywistości”, natomiast na sam „ rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego z zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego”, przy czym „ każdy przypadek powinien być indywidualizowany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10), w opisanych wyżej realiach niniejszej sprawy zasadnym byłoby określenie zadośćuczynienia dla powódki na poziomie kwoty 25 000 zł., zaś dla powoda 15.000 zł.

Przy ustalaniu tej kwoty istotne było także i to, że zdarzenie miało miejsce w 2005 r. a więc 10 lat temu. Tym samym krzywda z oczywistych powodów, z uwagi na tak znaczny upływ czasu, zmniejszyła się. Wg biegłych żałoba zakończyła się zarówno u powódki (po około roku) i u powoda ( po około półtora roku).

Podkreślić nadto należy, że na wysokość zasądzonego na rzecz powódki roszczenia znaczny wpływ miały okoliczności wypadku. Jak słusznie zauważył pozwany, powódka jako matka powinna dbać o bezpieczeństwo swojego dziecka. Powódka zaniechała tego obowiązku i zezwoliła na przewóz syna M. bez fotelika. Z całą pewnością takie działanie, a raczej zaniechanie obowiązku przewozu dzieci z wymaganym zabezpieczeniem stanowiło rażące naruszenie obowiązku zapewnienia należytej pieczy nad dzieckiem. W tym kontekście domaganie się zasądzenia zadośćuczynienia w pełnej kwocie, bez uwzględnienia powyższych okoliczności stanowiłoby, ze strony powódki nadużycie przysługującego jej prawa podmiotowego.

Reasumując, zdaniem Sądu, ustalona w powyższy sposób kwota zadośćuczynienia powinna zrekompensować negatywne przeżycia związane z utratą syna/brata, a uwzględniając standard życiowy powódki/powoda przed i po wypadku, nie prowadzą jednocześnie do bezpodstawnego ich wzbogacenia.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia orzeczono w zgodzie z art. 481 § 1 i 2 kc. Żądanie zadośćuczynienia zostało zgłoszone pozwanemu pismem z dnia 11 marca 2013 r. ( k. 24 i nast.) . Domaganie się więc w tej sytuacji odsetek za okres jak w pozwie jest zasadne.

W pozostałej części powództwa oddalono. Sąd uznał je za wygórowane w stosunku do ustalonych okoliczności.

Żądania strony zostały uwzględnione w części, przy czym powódka wygrała w 25 % zaś powód w 50%. Powyższe wpłynęło na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu – art. 100 kpc. Uwzględniając powyższą zasadę proporcjonalnego rozliczenia kosztów procesu, różnicę Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.600 zł . ( koszty procesu powódki to 6.200 zł , z czego 25 % to 1.550 zł, zaś pozwanego 4.200 zł. , z czego 75 % to 3.150 zł).

O kosztach procesu pomiędzy powodem i pozwanym orzeczono na podstawie art. 100 kpc wzajemnie je znosząc wobec wyniku procesu 50 %/50 %.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych. Opłata od pozwu powoda, który był zwolniony stanowiła kwotę 1.500 zł. Z tego kwota 750 zł obciąża powoda i ta sama kwota obciąża pozwanego.

W zakresie wydatków sądowych brakująca kwota to 527,76 zł z czego 75 % to kwota 395, 82 zł , którą nakazano ściągnąć od powódki i kwota 131,94 zł ( 25 %) od pozwanego.