Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w S. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego w Sądzie Rejonowym Sławomir Kuczyński

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Kowalewska

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r. w S.

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki J. S. kwotę 3.000,00 zł wraz z 13 % ustawowych odsetek w stosunku rocznym od dnia 20 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 173,78 (słownie: stu siedemdziesięciu trzech 78/100) zł;

IV.  tytułem brakującej opłaty stosunkowej od pozwu nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w S.:

1)  od powódki J. S. – z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 199,99 (słownie: stu dziewięćdziesięciu dziewięciu 99/10) zł,

2)  od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. – kwotę 150,01 (słownie: stu pięćdziesięciu 01/100) zł._

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 listopada 2013 r. pełnomocnik powódki J. S. zamieścił żądanie zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz mocodawczyni kwoty 7.000,00 zł, a to tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej – teściowej W. S. – wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia 20 marca 2013 r. do dnia zapłaty. Pełnomocnik powódki wnosił ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik J. S. wskazał, że w wyniku wypadku drogowego, jaki miał miejsce w dniu 19 września 2012 r. na drodze M. -Z., na skutek licznych obrażeń ciała śmierć poniosła W. S. – teściowa powódki. Twierdził przy tym, ze W. S. pomimo podeszłego wieku była osobą sprawną fizycznie i umysłowo, zaś jej śmierć była dla powódki silnym wstrząsem. Zmarła odgrywała dużą rolę w życiu J. S. – pomagała jej w prowadzeniu gospodarstwa domowego, opiece nad dziećmi, czy organizacji rodzinnych uroczystości Pełnomocnik powódki podniósł ponadto, iż powódka do chwili obecnej odczuwa smutek i żal po śmierci teściowej.

W ocenie strony powodowej, popartej bogato zaprezentowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, podstawę prawną dochodzonego w niniejszym procesie żądania stanowi art. 446 § 4 k.c., zaś wysokość zadośćuczynienia po stracie teściowej – osoby bliskiej, pozostającej z powódką we wspólnym gospodarstwie domowym – wynosić powinna 7.000,00 zł. Co do odsetek należnych od tej kwoty pełnomocnik powódki wskazał, iż wnosi o zasądzenie odsetek od dnia 20 marca 2014 r. , tj. od dnia następującego po odmowie przyznania powódce przez pozwany zakład ubezpieczeń dochodzonego niniejszym pozwem zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na pozew opatrzonej datą 22 stycznia 2014 r. pełnomocnik pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając zajęte co do przedmiotu sporu stanowisko pełnomocnik pozwanego zakładu ubezpieczeń wskazał, iż brak jest ustawowych przesłanek do przyznania powódce zadośćuczynienia. W ocenie przedstawiciela strony pozwanej powódki nie łączyła ze zmarłą szczególnie bliska więź, której zerwanie stanowiłoby podstawę do przyznania zadośćuczynienia pieniężnego; powódka nie wykazała też, jakiej krzywdy doznała, i w czym ta krzywda się przejawia. Zwrócił następnie uwagę, iż za ewentualnym ograniczeniem zadośćuczynienia przemawia fakt, iż W. S. w chwili śmierci była już osobą w podeszłym wieku.

Sąd ustalił, co następuje:

Okolicznością niesporną w niniejszej sprawie było to, iż w dniu 19 września 2012 r. na drodze M.-Z., w okolicy miejscowości K. M., miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego śmierć poniosła W. S.. Sprawcą wypadku był Ł. S., który prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 30 stycznia 2013 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K (...), został uznany winnym występku z art. 177 § 2 k.k. W chwili zdarzenia sprawca wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, a to na podstawie stosownej umowy, zawartej w pozwanym towarzystwem ubezpieczeniowym.

Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w piśmie z dnia 19 marca 2013 r., skierowanym do pełnomocnika powódki, oświadczyło, iż nie znalazło podstaw do uznania wniesionych przez J. S. roszczeń i wypłaty świadczeń odszkodowawczych, zgłoszonych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej (teściowej W. S.; dowód: pismo z dnia 19 marca 2013 r., pochodzące od pozwanego zakładu ubezpieczeń i skierowane do Kancelarii (...) Spółki jawnej z siedzibą w K. – k. 18).

W. S. w chwili zgonu miała ukończonych 90 lat (dowód: kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 16).

Powódka należała do kręgu osób zaliczanych do najbliższych członków rodziny zmarłej W. S..

Między powódką a zmarłą jej teściową istniała silna więź emocjonalna. Po zawarciu związku małżeńskiego z synem W. S. powódka zamieszkała razem ze zmarłą, uczestniczyła jej w życiu codziennym; wspólnie zajmowały się one gospodarstwem domowym. Na powstanie silniejszych więzi rodzinnych wpływ miało również uczestnictwo W. S. w opiece nad dziećmi powódki i syna zmarłej L. S..

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa ubezpieczenia została zawarta. Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia; odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Normatywną podstawę odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, za którego odpowiada pozwany zakład ubezpieczeń, stanowią przepisy art. 435 i art. 436 § 1 k.c. Legitymacja materialna pozwanego ubezpieczyciela wynika z art. 822 k.c. oraz z przywołanego już wyżej art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zakres odpowiedzialności pozwanego jest tożsamy z zakresem odpowiedzialności sprawcy i ogranicza się – w okolicznościach przedmiotowej sprawy – do zapłaty jednemu z najbliższych członkom rodziny zmarłej W. S. odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (w świetle przedstawionych przez Sąd regulacji z zakresu prawa ubezpieczeń odpowiedzialność ubezpieczyciela i wynikający z niej obowiązek wypłaty przez niego odszkodowania – w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – jest ściśle skorelowana z odpowiedzialnością ubezpieczonego; ubezpieczyciel ponosi bowiem odpowiedzialność za szkodę tylko w takim zakresie, w jakim ponosi ją ubezpieczony).

W niniejszej sprawie nie budzi jakichkolwiek wątpliwości Sądu fakt, iż z tytułu przejęcia od Ł. S. na mocy zawartej z nim stosownej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z ruchem tych pojazdów (zwane dalej ubezpieczeniem OC) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. jest zobligowane do zapłaty powódce J. S. – jednemu z najbliższych członkom rodziny zmarłej W. S. – odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (zob.: przepis z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym – czyli w art. 435 k.c. – ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Przepis z art. 435 § 1 k.c. statuuje odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, opartą na założeniu, że samo funkcjonowanie zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania prowadzącego taki zakład (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 424/00, OSNP 2003, nr 6, poz. 155).

Sąd stoi przy tym na stanowisku, że w okolicznościach sprawy poddanej pod osąd Sądu mamy do czynienia nie ze zderzeniem się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody (art. 436 § 2 k.c.), lecz z najechaniem przez K. Ś. (1), prowadzącego samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), na pozostawiony przez Ł. S. zespół pojazdów [ze „zderzeniem się" dwóch pojazdów mamy do czynienia wówczas, gdy obydwa z nich znajdują się w ruchu fizycznym (rzeczywistym) wobec siebie i wobec otoczenia; natomiast z „najechaniem" mamy do czynienia wówczas, gdy jeden z pojazdów wobec drugiego nie jest w ruchu fizycznym (rzeczywistym), lecz stanowi element rzeczywistości znajdującej się w bezruchu wobec poruszającego się obiektu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2002 r., V CKN 644/2000, OSNC 2002, nr 12, poz. 156)].

Przepis wywiedziony z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. określa rygorystyczną odpowiedzialność odszkodowawczą samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, niezależną od jego winy i innych osób, za które odpowiada; dlatego, w opinii Sądu, pozwany zakład ubezpieczeń będzie zobligowany do zapłaty powódce J. S. – jednemu z najbliższych członkom rodziny zmarłej W. S. – odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę – gdy Sąd uzna za zasadne żądanie odszkodowania, zgłoszone przez J. S. na podstawie przepisu z art. 446 § 4 k.c.

Zgodnie z dyspozycją art. 446 § 4 k.c. w sytuacji, gdy wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma na celu zrekompensować krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 lipca 2009 r., II AKa 44/09, LEX nr 523973).

Kwestia, czy synowa zmarłej może zostać zaliczona do kręgu jej najbliższych członków rodziny, była między stronami procesu sporna.

Poddając ową kwestię pod ocenę, podzielić należy, zdaniem Sądu, ugruntowany w orzecznictwie pogląd, iż pokrewieństwo nie stanowi wyłącznego kryterium zaliczenia do najbliższych członków rodziny (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 r., IV CK 648/04, OSNC 2006/3/54, Biul.SN 2005/6/12, M.Prawn. 2006/6/314).

Krąg osób uprawnionych do zadośćuczynienia na podstawie regulacji z art. 446 § 4 k.c. jest taki sam, jak w art. 446 § 3 k.c. Uprawnionymi do żądania kompensaty są zatem wyłącznie członkowie rodziny zmarłego, przy czym muszą być to najbliżsi członkowie tej rodziny. Jest to węższy krąg podmiotów niż osoby bliskie, bo ograniczony do członków rodziny. Należy jednak sądzić – w ślad za poglądem wyrażonym przez Agnieszkę Rzetecką-Gil (w:) Rzetecka-Gil Agnieszka. Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna. Komentarz do art. 446 Kodeksu cywilnego. LEX/el. 2011, Nr 159752 – że obejmuje nie tylko małżonka i dzieci zmarłego, ale także innych członków jego rodziny, a więc krewnych, powinowatych lub osoby niepowiązane formalnymi stosunkami prawnorodzinnymi (np. konkubent, jego dziecko), jeżeli zmarły pozostawał z nimi faktycznie w szczególnej bliskości powodowanej bardzo silną więzią uczuciową. Obejmie on także członków zastępczej rodziny, na przykład wnuka zmarłego, który był przez dziadka wychowywany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1970 r., II CR 313/70, OSN 1971, nr 3, poz. 56).

Składając zeznania w charakterze strony powódka wskazała, że była bardzo związana z teściową. Wspólnie prowadziły gospodarstwo domowe, wychowywały dzieci powódki; mogły też one liczyć na wzajemną pomoc i wsparcie. Powódce brakuje W. S., odczuwa pustkę wynikłą z jej straty, po śmierci teściowej (często odwiedzała jej grób na cmentarzu, a ponadto musiała zażywać środki uspokajające).

Te same fakty oznaczył w złożonych zeznaniach również świadek L. S. (k. 60-63).

Sąd dał wiarę zarówno zeznaniom złożonym prze świadka L. S., jak i zeznaniom złożonym przez powódkę w charakterze strony, i nadał im moc dowodową.

Ponieważ przepis art. 328 § 2 k.p.c. wymaga, żeby uzasadnienie wyroku zawierało jedynie wskazanie przyczyn, dla których sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom nie stanowiącym podstawy dokonanych ustaleń, przeto przedmiotowe uzasadnienie nie zawiera wyjaśnienia, z jakich przyczyn Sąd uznał dowód z zeznań świadka L. S. oraz dowód z przesłuchani powódki w charakterze strony za wiarygodny i posiadający moc dowodową (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r., III CSK 39/09, LEX nr 532155).

W celu ustalenia więzi, jaka łączyła powódkę ze zmarłą, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z karesu psychologii H. T. (k. 106-108). W ocenie Sądu sporządzona przez tą biegłą opinia stanowi wartościowy materiał dowodowy. Nie budzi ona wątpliwości co do jej wartości merytorycznej – jest jednoznaczna i rzetelna, a zawarte w niej wnioski zostały poparte stosownymi badaniami psychologicznymi.

Dokonując oceny tego dowodu wskazać jednocześnie należy, iż żądań ze stron procesu nie sformułowała wobec ustaleń i wniosków zamieszczonych w tej opinii jakichkolwiek zarzutów czy zastrzeżeń, co dodatkowo przekonuje o jej walorach.

W oparciu o wyniki przeprowadzonego przez Sad dowodu z zeznań świadka L. S. Sąd ustalił, iż powódka należała do kręgu osób zaliczanych do najbliższych członków rodziny zmarłej W. S.. Zauważyć jednocześnie należy, iż między powódką a zmarłą istniała silna więź emocjonalna. Po zawarciu związku małżeńskiego powódka zamieszkała razem ze zmarłą, uczestniczyła jej w życiu codziennym, wspólnie zajmowały się gospodarstwem domowym. Niewątpliwie jest również, iż na powstanie silniejszych więzi rodzinnych wpływ miało również uczestnictwo W. S. w opiece nad dziećmi powódki.

Zadośćuczynienie jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest zrekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Ma ono przede wszystkim pełnić funkcję kompensacyjną. Jest to swoiste wynagrodzenie za doznane cierpienia, ból fizyczny, utratę radości życia.

Szacując jego wysokość, a zarazem rozmiar krzywdy wywołanej śmiercią osoby bliskiej, Sąd wziął pod uwagę zarówno intensywność więzi powódki ze zmarłą i wstrząs psychiczny wywołany jej śmiercią, jak też i cierpienia moralne i poczucie pustki.

W ocenie sądu wytoczone w sprawie powództwo zasługiwało ona uwzględnienie do kwoty 3.000,00 zł; w pozostałym zaś zakresie żądania powódki podlegały oddaleniu – jako niezasadne.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy oraz zgromadzony w niej materiał dowodowy, oparty przede wszystkim na relacji świadka L. S. i twierdzeniach strony powodowej, wskazać należy, że stopień cierpień powódki wywołany stratą teściowej był duży, ale nie wpłynął w sposób zasadniczy na jej życie. Żałoba po stracie osoby bliskiej stanowi naturalną reakcję na krytyczne wydarzenia, jakim jest śmierć. W wyniku śmierci teściowej powódka nie stał się osobą samotną. Utrata W. S. nie pociągnęła za sobą konieczności podejmowania przez powódkę leczenia (przyjmowała ona jedynie doraźnie leki uspokajające, niewymagające recepty) i nie doprowadziła do dezintegracji dotychczasowego jej życia. Należy również wziąć pod uwagę, iż zmarła była osobą starszą (w chwili śmierci W. S. miała ukończonych 90 lat). Zgon osoby w tak podeszłym wieku nie może być uznawany za wydarzenie nieoczekiwane, nawet jeżeli zmarła cieszyła się dobrym stanem zdrowia.

Dokonując oceny zakresu finansowej powinności świadczenia pozwanego wobec powódki Sąd uznał zasądzoną z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego należność w powyższej kwocie za adekwatną do rozmiaru doznanej krzywdy, a zarazem wymierną rekompensatę całokształtu zaistniałego uszczerbku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, albowiem w ocenie sądu strona powodowa nie wykazała, by śmierć W. S. pociągnęła za sobą dla powódki dalej idące skutki, co wymagałoby uznania powinności świadczenia pozwanego w szerszym aniżeli wskazany w punkcie I wyroku zakresie.

Przyznane przez Sąd powódce w punkcie I wyroku powódce J. S. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę pozostaje wreszcie z rozsądnej proporcji z zadośćuczynieniem przyznanym z tego samego tytułu przez sądy powszechne innym członkom rodziny zmarłej W. S. – będących jej krewnymi [zob.: wyrok wydany przez Sąd Okręgowy w B.w dniu 30 października 2013 r. – w sprawie z powództwa L. S. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę (k. 70 akt Sądu Okręgowego wB.o sygnaturze I C 1138/13); wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w S. w dniu 18 października 2013 r. – w sprawie z powództwa K. S. i K. Ś. (2) przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę (k. 106-107 akt Sądu Rejonowego w S.o sygnaturze I C 217/13); wyrok wydany przez Sąd Rejonowy wB.w dniu 24 września 2013 r. – w sprawie z powództwa E. L. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę (k. 62 akt Sądu Rejonowego w B.o sygnaturze I C 1336/13)].

Rozstrzygnięcie o należnych powódce od pozwanego zakładu ubezpieczeń odsetkach znajduje podstawę prawną w art. 481 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 powołanej już ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.). Sąd przyjął przy tym, iż datą wymagalności roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia jest dzień oznaczony przez pełnomocnika powódki w pozwie, czyli dzień 20 marca 2013 r. Powódka wystąpiła niewątpliwie w stosunku pozwanego zakładu ubezpieczeń żądaniem zapłaty we wcześniejszej dacie; jest zatem oczywistym, że przy uwzględnieniu terminu przewidzianego przez art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych na wypłatę poszkodowanemu lub uprawnionemu odszkodowania, liczonemu od dnia zgłoszenia szkody, w dacie oznaczonej przez pełnomocnika powódki roszczenie było już wymagalne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze – rozdzielając je stosunkowo i uwzględniając przy tym ostateczny wynik sprawy (stopień, w jakim każda z jego stron wygrała i przegrała sprawę). Powódka wygrała sprawę w 42,86 %, co oznacza, że przegrała w 57,14 %.

Z uwagi na stopień, w jakim sprawę wygrała strona pozwana, Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego zakładu ubezpieczeń – tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego – kwotę 173,78 zł.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., biorąc przy tym pod uwagę stopień uwzględnienia żądania powódki, Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w S. tytułem nieuiszczonej przez powódkę stosunkowej opłaty sądowej: od powódki J. S. – z zasądzonego na jej rzecz roszczenia – kwotę 199,99 zł, zaś od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. – kwotę 150,01 zł._