Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY WOBEC POZWANEGO F. K. (1)

Dnia 24 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Wencka
Protokolant:	Kamila Sowa

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2014 roku w Bielsku Podlaskim

sprawy z powództwa Gminy D.

przeciwko F. K. (1), K. J.

o zapłatę

I.  Zasądza solidarnie od pozwanych F. K. (1) i K. J. na rzecz powódki Gminy D. kwotę 20 295 (dwadzieścia tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt pięć) złotych z odsetkami w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 31 października 2014 roku do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 3 415 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 2 400 tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

IV.  Nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie I w stosunku do pozwanego F. K. (1).

I C 1827/14

UZASADNIENIE

Powódka Gmina D. wystąpiła z powództwem o zapłatę solidarnie przez pozwanych F. K. (1) i K. J. kwoty 20 295 zł z odsetkami od dnia 8 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty. Domagała się również zasądzenia od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany K. J. uznał powództwo do kwoty 10 147,50 zł w pozostałym zakresie wnosił o oddalenie powództwa. Wnosił także o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany F. K. (2) nie zajął stanowiska w sprawie. Nie stawił się rozprawę w dniu 24 listopada 2014 roku, będąc o terminie rozprawy prawidłowo powiadomiony (k- 26).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 31 grudnia 2012 roku Gmina D.zawarła z (...) spółką cywilnąz siedzibą w B.umowę nr (...). Przedmiotem powyższej umowy było opracowanie i wydruk albumów promujących oraz przygotowanie strony internetowej zawierającą aplikację mobilną w ramach projektu ,,O.o szczególnym znaczeniu przyrodniczym czynnikiem rozwoju (...)” (umowa z dnia 31.12.2012r. k- 6-9). Strony w umowie w § 5 ust. 2 zastrzegły karę umową w wysokości 10% wynagrodzenia za odstąpienie od umowy z przyczyn zależnych od wykonawcy. Natomiast łączna kwota wynagrodzenia za wykonanie umowy wyniosła 202 950 zł.

W dniu 7 stycznia 2014 roku doszło do spotkania stron umowy, w trakcie którego strony uzgodniły, że umowa z dnia 31 grudnia 2012 roku została rozwiązana i na postawie § 5 ust. 3 powyższej umowy zostanie nałożona na (...) spółki (...) kara umowna w wysokości 10% wynagrodzenia, która zostanie podzielona po połowie na wspólników F. K. (1) i K. J. (protokół ze spotkania k- 10).

W dniu 28 czerwca 2014 roku Gmina D. wezwała F. K. (1) i K. J. do zapłaty kary umownej w kwocie 20 295 zł w terminie 7 dni (wezwanie do zapłaty k-11,12).

Powódka Gmina D. popierając powództwo o zapłatę podnosiła, że pozwani nie uiścili kwoty dochodzonej pozwem, pomimo wezwania ich do zapłaty.

Pozwany K. J. nie kwestionował okoliczności związanych z zawarciem umowy, jej rozwiązaniem w dniu 7 stycznia 2014 roku, ani wysokością kary umownej zastrzeżonej. Podnosił natomiast, że strony uzgodniły w dniu 7 stycznia 2014 roku rozwiązanie umowy, skutkujące koniecznością uiszczenia kary umownej. Uwzględniając fakt uprzedniego prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwanych w formie spółki cywilnej (...) wyraziła zgodę na zapłatę kary umownej w kwocie 20 295 zł po połowie przez każdego ze wspólników, czyli po 10 147,50 zł. Zdaniem pozwanego K. J. doszło do nowacji zobowiązania pozwanych w następstwem uzgodnień dokonanych między stronami w dniu 7 stycznia 2014 roku, w wyniku którego zobowiązanie wynikające z umowy z dnia 31 grudnia 2012 roku wygasło, a powstało nowe zobowiązanie między stronami w sposób ustalony między stronami (odpowiedź na pozew k- 27-29).

Zgodnie z art. 483 § 1 kc kara umowna może być zastrzeżona w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.

W sprawie było bezsporne, że pozwani nie uregulowali żądanych przez Gminę należności, jak również fakt, że w chwili rozwiązania umowy, czyli w dniu 7 stycznia 2014 roku pozwani nie prowadzili już działalności w formie spółki cywilnej.

Spór w sprawie koncentrował się wokół kwestii czy pozwani jako byli wspólnicy spółki cywilnej ponoszą odpowiedzialność solidarną z tytułu kary umownej zastrzeżonej w umowie zawartej przez spółkę w ramach prowadzonej działalności, czy też odpowiedzialność ich jest ukształtowana ustaleniami między stronami umowy z dnia 7 stycznia 2014 roku.

W ocenie Sądu odpowiedzialność pozwanych wobec Gminy jest odpowiedzialnością solidarną i nie zmieniają tej kwestii ustalenia dokonane w dniu 7 stycznia 2014 roku w protokole ze spotkania stron. Zgodnie z art. 864 kc za zobowiązania spółki wspólnicy są odpowiedzialni solidarnie. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że wspólnicy nie mogą – ze skutkiem wobec osób trzecich, uprawnionych z tytułu zobowiązań spółki – zmieniać w drodze umowy określonej ustawowo zasady odpowiedzialności solidarnej. Natomiast kwestia rozliczeń między wspólnikami z tytułu odpowiedzialności regresowej może być przedmiotem dowolnych ustaleń między wspólnikami. Stąd też ustalenia między stronami dokonane w dniu 7 stycznia 2014 roku, że kara umowna będzie podzielona po połowie między wspólników nie wpływają na okoliczność, że odpowiedzialność pozwanych z tytułu kary umownej zastrzeżonej w umowie z dnia 31.12.2012r. jest solidarna.

Z uwagi na powyższe Sąd na mocy art. 864 kc, art. 483 § 1 kc uwzględnił powództwo w kształcie dochodzonym pozwem. W stosunku do pozwanego F. K. (1)wobec spełnienia przesłanek z art. 339 § 1 kpc zapadł wyrok zaoczny. Sąd oddalił wniosek pozwanego K. J.o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B.jako właściwemu do rozpoznania sprawy ( art. 27 kpc). Wniosek ten był spóźniony, gdyż został zgłoszony w pkt. 3 odpowiedzi na pozew, już po wdaniu się w spór co do istoty sprawy (art. 202 kpc). Sąd oddalił również wniosek pozwanego K. J.o odroczenie rozprawy w dniu 24.11.2014r. jako zmierzający do przedłużenia procesu, tym bardziej, że swojej stanowisko pozwany obszernie zaprezentował w odpowiedzi na pozew.

Powódka domagała się odsetek od dnia 8 stycznia 2014 roku, nie uzasadniając roszczenia w tym zakresie bardziej szczegółowo. O odsetkach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 481 § 1 i 482 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W ocenie Sądu, na postawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do przyjęcia takiego sposobu wyliczenia odsetek. Powód dochodził w niniejszym procesie kary umownej. Zgodnie z § 5 ust. 4 umowy z dnia 31.12.2012r. strony zobowiązały się do zapłaty kar umownych w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania wraz z notą obciążeniową (k-8). Trudno przyjąć zatem, że roszczenie o zapłatę kary umownej w kwocie 20 295 zł stało się wymagalne z dniem 8 stycznia 2014 roku. Zdaniem Sądu powódka nie wykazała, że pozwani pozostawali w zwłoce od tej daty. W wezwaniu z dnia 28 czerwca 2014 roku powódka zakreśliła termin do spełnienia 7 dniowy termin do spełnienia, podczas gdy zgodnie z umową roszczenie o zapłatę kary umownej staje się wymagalne w terminie 14 dni od dnia wezwania. Brak dowodów doręczeń wezwań do zapłaty skierowanych do pozwanych powoduje, że brak jest możliwości ustalenia dokładnej daty wymagalności roszczenia. Wprawdzie wezwania są sygnowane datą 28 czerwca 2014 roku, jednak brak jest dowodu, kiedy powyższe pisma zostały nadane. Ani też kiedy zostały przez nich odebrane. Wprawdzie w dniu 17 lipca 2014 roku pozwany K. J. zwrócił się do powódki o umorzenie należności ponad kwotę 3500 zł, jednakże z powyższego pisma nie można ustalić daty, kiedy pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty. Reasumując, Sąd uznał, że dostępny materiał dowodowy pozwala na zasądzenia odsetek od kwoty 20 295 zł od dnia doręczenia pozwanym odpisów pozwu, czyli dnia 31 października 2014 roku. Stąd też powództwo w tym nieznacznym zakresie uległo oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona, która przegrała spór winna zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Pozwani przegrali spór, więc winni zwrócić powódce poniesione przez nią koszty, na które składają się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie adwokata określone na postawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. nr 163 poz. 1348 ze zm.), a także opłata sądowa w kwocie 1015 zł.