Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2013r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Sędziowie SSO Ilona Simonowicz (spr)

SSO Dorota Niewińska

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Marka Żendziana

po rozpoznaniu w dniu 24.I.2013r.

sprawy Ł. P.

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 18 października 2012r. sygn. akt VII K 511/12

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem łącznym z dnia 18 października 2012r. sygn. akt VII K 511/12, rozpatrując wniosek skazanego Ł. P.o połączenie kar orzeczonych w sprawach Sądu Rejonowego w Białymstoku: XV K 232/11, XVK414/11, XVK663/11, XVK286/10, IIIK 1171/11 i VIIK 888/11 oraz z urzędu rozszerzając przedmiot sprawy o kary jednostkowe orzeczone w sprawach XVK 735/10 i IIIK 1117/11 Sądu Rejonowego Białymstoku, na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk połączył kary wydane w sprawach XVK 232/11, XVK414/11 i XVK663/11 i XVK286/10 wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 70 stawek, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 10 zł, oraz na mocy art. 91 §2 kk i art. 89 §1a kk połączył kary orzeczone w sprawach IIIK 1117/11, IIIK 1171/11 i VIIK 888/11 i wymierzył skazanemu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałej części wyroki podlegające łączeniu pozostawił do odrębnego wykonania.

Na poczet orzeczonych kar łącznych zaliczył skazanemu okresy kar pozbawienia wolności odbytych już w sprawach podlegających łączeniu.

Zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższy wyrok w zakresie orzeczonych kar łącznych na niekorzyść skazanego zaskarżył prokurator.

Orzeczeniu zarzucił:

rażącą niewspółmierność kar łącznych orzeczonych wobec skazanego, poprzez połączenie wobec Ł. P.:

-wyroków wymienionych w pkt 2, 3, 4 i 5 komparycji wyroku łącznego i wymierzenie mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności,

- wyroków wymienionych w pkt 6, 7, 8 komparycji wyroku łącznego i wymierzenie mu kary łącznej 1 – go roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowych spraw, postawa oskarżonego, jak również wzgląd na cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego przemawia za orzeczeniem kar łącznych w wyższym wymiarze.

Wskazując na powyższe prokurator wniósł o zmianę wyroku łącznego i orzeczenie wobec skazanego Ł. P. następujących kar łącznych:

- 3 lat pozbawienia wolności z wyroków wymienionych w pkt 2, 3, 4, 5 komparycji wyroku,

- 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności z wyroków wymienionych w pkt 6, 7, 8 komparycji wyroku

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jako całkowicie bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć wypada, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że istnieją podstawy do połączenia kar jednostkowych wymierzonych w sprawach Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt: XV K 232/11, XVK414/11, XVK663/11 i XV K 286/10 oraz odrębnie w sprawach: IIIK 1117/11 IIIK 1171/11 i VIIK 888/11. Ustalenia te nie były zresztą kwestionowane w apelacji i w ocenie Sądu Okręgowego zasługują w pełni na aprobatę. Sąd I instancji swoje stanowisko w tej mierze należycie uzasadnił, stąd nie ma potrzeby ponownego przytaczania tych samych argumentów.

Odnosząc się do zarzutów apelacji należy uznać, iż w niniejszej sprawie, wbrew wywodom prokuratora, brak takich przesłanek, które uzasadniałyby przyjęcie, iż wymierzone skazanemu kary łączne pozbawienia wolności ( de facto bowiem uwzględniając wnioski apelacji tylko te kary prokurator zakwestionował) odznaczały się rażącą niewspółmiernością w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, a w konsekwencji, aby wymagały zaostrzeniu. Należy zauważyć, iż generalnie apelacja nie zakwestionowała samej zasady, jaką Sąd I instancji zastosował przy wymierzaniu kar łącznych - zasada asperacji (aczkolwiek pod koniec wywodów, wbrew zawartym w apelacji wnioskom, skarżący wskazał, iż winna być zastosowana zasada kumulacji), a jedynie wywodziła, iż kary łączne pozbawienia wolności winny być bliższe górnej maksymalnej granicy, do której mogły być orzeczone, a nie bliższe granicy dolnej, jak orzekł Sąd Rejonowy.

Na wstępie szczegółowych rozważań należy podkreślić, iż wymierzając karę łączną stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, jednakże wyrażone przez związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, a nadto cele prewencji indywidualnej i generalnej. Istotne zatem znaczenie mają również okoliczności, które zaistniały po wydaniu przedmiotowych wyroków podlegających łączeniu, a które dotyczą procesu resocjalizacji skazanego. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasowa ich popełnienia (największa gdy czyny przestępcze popełnione są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonej (największy ścisły związek zachodzi gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskość przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy itd. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy itd. (wyrok SA w Krakowie z 19 stycznia 2005 r., KZS 2005/1/24).

Przenosząc powyższe w realia niniejszej sprawy, zauważyć należy, że prokurator w swoich wywodach największy nacisk położył przede wszystkim na wielokrotną karalność skazanego, co wg skarżącego przy uwzględnieniu jego młodego wieku świadczy o dużej demoralizacji, zbagatelizował natomiast pozytywną opinię o skazanym z zakładu karnego, jak także w całkowicie niezrozumiały sposób zinterpretował okoliczności dotyczące związków przedmiotowych między poszczególnymi czynami , w tym bliskość czasową ich popełnienia (uznał, iż przestępstwa popełniane były w znacznych odstępach czasu oraz wskazał, że skazany dopuszczał się wielokrotnie umyślnych podobnych przestępstw skierowanych przeciwko mieniu, co miało potęgować naganność dotychczasowego zachowania skazanego – a przecież Ł. P. w sprawach objętych karami łącznymi nie był skazany za ani jedno przestępstwo przeciwko mieniu; skazania za przestępstwa p-ko mieniu dotyczyły wyroków dużo wcześniejszych, które zapadły ponad 10 lat temu).

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów i wywodów apelacji przytoczonych na ich poparcie. Przede wszystkim wskazać należy, iż Sąd Rejonowy we właściwy sposób ocenił wszystkie okoliczności sprawy, które winy rzutować na wymiar kary łącznej. Przede wszystkim we właściwy sposób ocenił związki podmiotowo–przedmiotowe istniejące pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. W zakresie pierwszej kary łącznej wskazać należy, że w trzech ze spraw jednostkowych Ł. P. był skazany za występki z art. 244 kk popełnione w okresie od 13 stycznia 2011r. do 4 marca 2011, a więc na przestrzeni półtora miesiąca , natomiast tylko w jednej sprawie jednostkowej występek był innego rodzaju (art. 158 §1 kk), popełniony 31 stycznia 2010r. Granice, w jakich mogła oscylować kara łączna wyznaczały: 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności (granica dolna ) i 3 lata 7 miesięcy (granica górna). Sąd orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Z kolei w zakresie drugiej kary łącznej, obejmującej sprawy IIIK 1117/11, IIIK 1171/11 i VIIK 888/11 czyny ze wszystkich wskazanych spraw jednostkowych dotyczyły występków z art. 244 kk, popełnionych 16 i 20 lipca 2011r., 5 sierpnia 2011r. oraz 14 i 16 kwietnia 2011r. Wymiar kary łącznej był wyznaczony granicami od 1 roku do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a Sąd orzekł karę w wysokości 1 roku i 2 miesięcy. Powyższe jednoznacznie wskazuje, że w obu karach łącznych związki podmiotowo-przedmiotowe były bliskie.

Jak zaznaczono wcześniej przy wymiarze kary łącznej związki podmiotowo-przedmiotowe nie są jedynymi kryteriami , które winny być brane pod uwagę. Istotnymi są również zasady prewencji indywidualnej i generalnej, a jedną z podstaw do oceny, czy dana kara łączna spełni cele stawiane przed nią, jest niewątpliwie sposób postępowania sprawcy już po wydaniu wyroków jednostkowych. Prognoza penitencjarna i społeczno-kryminologiczna Ł. P. jawi się w realiach niniejszej sprawy pozytywnie. Zgodzić się należy, iż Ł. P. był wielokrotnie karany, ale sama karalność nie może przesądzać o tym, jak wywodzi prokurator, iż jest on osobą całkowicie zdemoralizowaną, zważywszy dodatkowo na jego młody wiek i fakt, iż podkreślane przez prokuratora skazania za przestępstwa p-ko mieniu w/w popełnił ponad 10 lat temu, a sam fakt ich popełnienia i skazania za nie, nie może w decydujący sposób przesądzać o wymiarze kar łącznych za występki będące przedmiotem niniejszej sprawy. Oceny przedstawionej przez prokuratora Sąd Okręgowy nie podzielił. Nie może bowiem ujść uwadze aktualna, pozytywna opinia o skazanym z zakładu karnego (k. 68), co prawidłowo podkreślił Sąd I instancji (str.4 uzasadnienia), a co świadczy o właściwie postępującym procesie resocjalizacji skazanego (m.in. nigdy nie był karany dyscyplinarnie, wielokrotnie nagradzany, pracuje nieodpłatnie w zakładzie karnym) . Z tych też względów nie można zgodzić się ze stanowiskiem apelującego, iż wymierzone skazanemu stosunkowo niskie kary łączne (oscylujące bliżej dolnych granic) utwierdzą go w poczuciu braku poszanowania dla prawa i nie spełnią celów prewencji generalnej.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy, nie dopatrując się w zaskarżonym wyroku żadnych błędów, utrzymał go w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnął na mocy art. 636 § 1 kpk.