Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Izabela Zinkiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego Marka Winnickiego

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2019 roku

sprawy M. K.

oskarżonego o czyn z art. 157 § 1 k.k.;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 11 października 2018 roku, sygnatura akt III K 1076/18

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że w dniu 18 marca 2018 roku w B. na ul. (...) dokonał uszkodzenia ciała D. K. zadając mu rany cięte oraz pchnięcia nożem powodując powierzchowną ranę ciętą okolicy łuku żebrowego lewego, ranę kłutą okolicy łokcia lewego i głęboką ranę kłutą powierzchni przyśrodkowej uda prawego powodujące naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7, tj. o czyn z art. 157 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 11 października 2018 r. oskarżonego M. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 157 § 1 kk skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1, § 2 kk, art. 70 § 1 kk i art. 72 § 1 punkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 1 rok zobowiązując go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby. Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. K. środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. K. kwoty 3000 złotych. Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek przedmiotu opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/689/18/P pod poz. 1 (k. 81 akt sprawy). Zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych w całości, przejmując je na poczet Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 i 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania przejawiającego się:

- bezpodstawnym zakwestionowaniem wyjaśnień oskarżonego, co do przebiegu zdarzenia;

- niewłaściwą oceną zeznań świadka U. Ż. (1);

- nie rozważeniem okoliczności zadania przez oskarżonego rany uda pokrzywdzonego;

- nierzetelnym ustaleniem przyczyn konfliktu zaistniałego pomiędzy pokrzywdzonym, a oskarżonym.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, której granice przekroczył pod wpływem wzburzenia uzasadnionego okolicznościami i umorzenie postępowania karnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy przede wszystkim stwierdzić, iż Sąd I instancji w oparciu o właściwie przeanalizowany i oceniony materiał dowodowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski, co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu Okręgowego nie można podzielić stanowiska autora apelacji w zakresie podniesionego przez niego zarzutu obrazy przepisów postępowania. Wbrew stanowisku skarżącego uznać należy, iż Sąd I Instancji na podstawie zebranego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Należy bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (wspomniany już art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

-

jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy podczas orzekania wziął pod uwagę wszystkie te kryteria.

Skarżący wskazuje, co pozostaje niekwestionowanym w sprawie, że wszystkie osoby obecnie w miejscu zdarzenia prócz oskarżonego, były pod działaniem alkoholu. Z powyższego wyciąga kolejny wniosek, dotyczący świadka U. Ż. (2). Mianowicie podnosi, że świadek wskazał wszystkie istotne okoliczności, w jakich dokonały się zaobserwowane przez w/w wydarzenia, z tą różnicą, iż z uwagi na ich szokujący, gwałtowny i krwawy przebieg, pomylił ich kolejność. Zdaniem skarżącego najpierw doszło do interwencji świadka i próby rozdzielenia szarpiących się M. K. i D. K., zadania ciosów w twarz U. Ż. (2) przez pokrzywdzonego, a następnie obrona dziewczyny przez M. K. z użyciem noża, nosząca wszystkie cechy obrony koniecznej. Powyższe twierdzenia są w ocenie Sądu Odwoławczego dowolne i nie wytrzymują konfrontacji ze zgromadzoym materiałem dowodowym oraz prawidłowymi rozważaniami Sądu Rejonowego.

Przede wszystkim nie ma wątpliwości, że U. Ż. (1) dwukrotnie w tożsamy sposób zeznała: „usłyszałam wielki huk, pobiegliśmy szybko, na ścianach była krew. Podbiegłam, weszłam między nich i rozdzielałam, oberwało mi się mocno” (k. 101 v, 40 v). Za świadkiem do pomieszczenia wbiegły kolejne osoby obecne w mieszkaniu i w tym momencie starcie oskarżonego z pokrzywdzonym zakończyło się. Z zeznań świadka, w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości wynika, że wbiegła jako pierwsza do pomieszczenia, w którym rozegrało się starcie z użyciem noża pomiędzy mężczyznami, zobaczyła krew na ścianach i zaczęła rozdzielać walczących mężczyzn. Kolejni świadkowie widząc co się stało, również starali się rozdzielić mężczyzn m.in. krzycząc. Co istotne świadek słyszała również słowa K. G. krzyczącego do oskarżonego „zabiję cię” widząc pokrzywdzonego okaleczonego nożem. Również z przeanalizowanych przez Sąd Rejonowy zeznań K. G. i R. O. w sposób pewny wynika, że zdarzenie nie przebiegało w sposób pożądany i prezentowany przez oskarżonego i jego obrońcę. Żadna osoba, prócz oskarżonego, nie stwierdziła, że po włączeniu się U. Ż. (1) do starcia oskarżonego i pokrzywdzonego, M. K. zadał jakikolwiek kolejny cios nożem. Z całą pewnością nóż nie został użyty w momencie, kiedy U. Ż. (1) zaczęła rozdzielać walczących, w jej obronie. Dlatego nie może być mowy o obronie koniecznej w przypadku użycia noża przez oskarżonego. W sposób szczegółowy, logiczny i wyczerpujący omówił tą kwestię Sąd I Instancji, którego rozważania w całości podzielił Sąd Odwoławczy. W przypadku oskarżonego nie miał żadnego znaczenia, z punktu widzenia instytucji z art. 25 § 1 k.k., ani wcześniejszy uraz, ani słabsza lewa ręka. Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 427 § 3 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oddalił wniosek dowodowy obrońcy zgłoszony przed rozprawą odwoławczą, ponieważ nie było przeszkód, aby powyższy dowód z tezą sformułowaną i przystosowaną do potrzeb postępowania karnego mógł być zgłoszony na etapie rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy. Obrońca w toku procesu na etapie rozpoznania sprawy przez Sąd I Instancji podnosił jedynie wcześniej nabyty przez oskarżonego uraz lewej ręki. Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego wniosek ten w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia powstępowania.

Nie dopatrując się uchybień, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu, uznając sposób procedowania Sądu Rejonowego, wydane orzeczenie i motywy, które legły u jego podstaw za ze wszech miar prawidłowe, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Z uwagi na trudną sytuację finansową oskarżonego Sąd Odwoławczy na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.