Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Dariusz Gąsowski

Protokolant – Katarzyna Grecka

przy udziale oskarżyciela publicznego – bez udziału

po rozpoznaniu w dniu 15.10.2015 r. sprawy:

Z. C.

obwinionego o czyny z art. 92 § 1 k.w. i art. 86 § 1 k.w.

z powodu apelacji obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 01.06.2015 r. sygn. akt XIII W 1500/15:

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia obwinionego od popełnienia obu zarzucanych mu czynów.

II.  Kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Z. C. został obwiniony o to, że

- w dniu 24.04.2014 roku o godzinie 12:41 na drodze krajowej nr (...) w rejonie wjazdu do miejscowości (...)kierując autobusem marki (...)o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła” nadjeżdżając na nią, tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.

- w dniu 24.04.2014 roku o godzinie 12.41 na drodze krajowej nr (...) w rejonie wjazdu do miejscowości (...)kierując autobusem marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) zjeżdżając na pas ruchu przeznaczony do jazy w kierunku przeciwnym zmusił kierującego samochodem osobowym marki (...) o (...). numerach rejestracyjnych jadącego w tym samym kierunku do częściowego zjechania na lewe pobocze oraz hamowania celem uniknięcia zderzenia. Czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 01 czerwca 2015 r., w sprawie sygn. akt XIII W 1500/15 obwinionego Z. C. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. orzekł wobec niego karę grzywny w wysokości 600 złotych.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku kwotę 387,36 złotych tytułem kosztów postępowania.

Apelację od przedmiotowego wyroku złożył obwiniony, który zaskarżając rozstrzygnięcie w całości ostatecznie domagał się jego zmiany poprzez wydanie uniewinnienie go od obu czynów. Jakkolwiek też nie sformułował on zarzutów procesowych, to z treści uzasadnienia środka odwoławczego, jak też na podstawie zawartego w nim żądania należy wnosić, że kwestionuje on prawidłowość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę uznania jego zawinionego sprawstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest zasadna i mogła zostać uwzględniona.

Stosownie do treści art. 74 § 1 k.p.k., który poprzez art. 20 § 3 k.p.w. znajduje swoje zastosowanie również w postępowaniu wykroczeniowym obwiniony […] nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności […]. Jednakowoż w realiach przedmiotowej sprawy, stojący pod zarzutem popełnienia czynów z art. 92 § 1 k.w. i art. 86 § 1 k.w. Z. C. wykazał, że wbrew zaaprobowanym przez Sąd Rejonowy twierdzeniom oskarżyciela nie kierował w dniu 24.04.2014 r. o godzinie 12 ^{( 41)} na drodze krajowej nr (...) w rejonie miejscowości (...)autobusem marki(...) o nr rej (...). W rezultacie nie mógł w tym czasie nie zastosować się do znaku poziomego P-4 najeżdżając na rozdzielającą przeciwne pasy ruchu tzw. linię podwójną ciągła. Otóż, jakkolwiek z treści udzielonych przez (...)informacji w sposób jednoznaczny wynika to, że w dniu 24.04.2014 r. kierowcą wskazanego powyżej autobusu był obwiniony, to równocześnie nie ulega kwestii, że o godzinie 12 ^{( 41)} pojazd ten nie znajdował się w trasie, ale oczekiwał na wyjazd w (...). Przedłożona bowiem przez Z. C. „Karta drogowa” świadczy, że po zakończeniu o godzinie 12 ^{( 25)} kursu pomiędzy K. a B. rzeczony pojazd kolejny wyjazd miał dopiero o godzinie 13 ^{( 10)}, kiedy to udał się z B. do S.. W świetle powyższego niewątpliwym pozostaje, że obwiniony nie mógł popełnić wykroczenia drogowego w dniu 24.04.2014 o godzinie 12 ^{( 41)} kierując wymienianym autokarem.

W rezultacie rację ma apelujący kiedy zarzuca Sądowi meriti dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie tych okoliczności, które wydają się być kluczowymi dla oceny zasadności stawianego mu zarzutu procesowego. W sposób ewidentnie niekorzystny na wydanym w stosunku do Z. C. wyroku skazującym, zaważyły daleko posunięte założenia, jakich w istocie dokonał organ rozstrzygający. Nie sposób nie zgodzić się z tym, że w sprawie nie nastąpiło zweryfikowanie informacji wynikających z nagrania przeprowadzonego przy użyciu tzw. wideo rejestratora podróży. W sposób całkowicie bezkrytyczny przyjęto bowiem, że zdarzenie uwidocznione na filmie ma miejsce na drodze nr (...), do tego w rejonie miejscowości (...) i dalej, że wskazana w dolnym rogu filmu data i godzina odpowiadają rzeczywistości. Ogół tych informacji przełożył się na uznanie, że naruszający przepisy prawa o ruchu drogowym (...) (...)to pojazd o nr rej. (...) [pełnego numeru rejestracyjnego nie udało się odczytać], a w dalszej kolejności i to, że jego kierowcą w tamtej dacie był obwiniony. W opinii Sądu Odwoławczego co najmniej jedna ze wskazanych informacji, których bez wątpienia nie zweryfikowano, okazała się ewidentnie nieprawdziwa. Co więcej nie można w sposób jednoznaczny wykluczyć i tego że wszystkie te dane bądź ich większość, z tych czy innych względów nie odpowiadają realiom. Słuszność zatem ma skarżący kiedy podnosi, że już chociażby w odniesieniu do informacji ujawnionych na nagraniu [data i godzina] nie sposób zakładać ich miarodajności. Co więcej ich nierzetelność apelujący wykazał w sposób niewątpliwy, podważając tym samym zasadność postawionego mu zarzutu procesowego.

Faktem też pozostaje, że w niniejszej sprawie została wniesiona tylko jedyna apelacja odnośnie winy, do tego na korzyść oskarżonego. W tym też kontekście pamiętać trzeba o dwóch kolejnych kwestiach, mianowicie o tym, że sąd odwoławczy, wobec związania zakazem reformationis in peius, nie może dokonywać nowych ustaleń faktycznych sprzecznych z interesem obwinionego ani też uchylać wyroku i w tym celu przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania. [analogicznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21.08.2012 r. w sprawie IV KK 65/12]. Konsekwencją takiego stanu rzeczy była decyzja o uniewinnieniu Z. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Kosztami postępowania w sprawie, na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. w zw. z art. 119 k.p.w. w zw. z art. 634 k.p.k. obciążono Skarb Państwa.