Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski – spr.

Sędziowie: SO Dorota Niewińska

SO Marek Wasiluk

Protokolant Iwona Ostaszewska

przy udziale Prokuratora Joanny Kordulskiej oraz oskarżyciela publicznego z (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B. Remigiusza Andrzeja Jakubczyka

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018 roku

sprawy A. R. (1)

oskarżonego o czyny z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego i Naczelnika (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 24 kwietnia 2018 roku, sygnatura akt III K 230/18

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w punkcie I części dyspozytywnej w ten sposób, że w oskarżonego A. R. (1) uznaje za winnego tego, że:

1.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 15.05.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatów w lokalu (...), B., ul. (...) - N. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

2.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 9.07.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatów w lokalu „(...)", B., ul. (...) - „H. (...)" o nr (...), „S. (...)" o nr (...), „C. (...)" o nr (...), „G. (...)" o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

3.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.08.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), W., ul. (...) - S. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

4.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 29.08.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatów w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - H. P. (...)nr (...), S. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

5.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 5.09.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), W., ul. (...) - S. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

6.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 16.10.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - G. (...) (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

7.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 23.10.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu „(...)", N., ul. (...) - G. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

8.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.11.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - „G. (...)" o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

9.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.11.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu „(...)", N., ul. (...) - „G. (...)" o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

10.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 27.11.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), B., ul. (...) - automatu G. (...) nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

11.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 18.12.2012 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu „(...)", N., ul. (...) - „S. (...)" o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

12.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 24.01.2013 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatu G. (...) (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

13.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 31.01.2013 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu „(...)", N., ul. (...) - „S. (...)" o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

14.  w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 13.03.2013 r. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatu w lokalu (...), B., ul. (...) - automatu “H. (...)” o nr (...), to jest popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

przy czym przyjmuje, że czyny te zostały popełnione w warunkach art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i za to za każdy z tych czynów na mocy art. 107 § 1 k.k.s. skazuje w/w, zaś na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s w zw. z art. 37 § 4 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. za wszystkie zbiegające się przestępstwa wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 200 (dwustu) złotych.

II.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy .

III.  Z asądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10.120,- (dziesięć tysięcy sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża w/w kwotą 50,- (pięćdziesiąt) złotych z tytułu pozostałych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Marek Wasiluk Przemysław Wasilewski Dorota Niewińska

UZASADNIENIE

A. R. (1) został oskarżony o to, że działając w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w taki sposób, iż:

1.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później jednak niż do dnia 15.05.2012 r. w lokalu (...), (...)-(...) B., ul. (...) (...) gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie N. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30);

2.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia w dniu 09.07.2012 r. w lokalu „(...)" przy ul. (...) w B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automatach „H. (...)" o nr (...), „S. (...)" o nr (...), „C. (...)" o nr (...), „G. (...)" o nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30);

3.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 08.08.2012 r. w lokalu (...), ul. (...), (...)-(...) W. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie S. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

4.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 29.08.2012 r. w lokalu (...) przy ul. (...) (...), (...)-(...) B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie H. (...) nr (...), S. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30);

5.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 05.09.2012 r. w lokalu (...) przy ul. (...), (...)-(...) W. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie S. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

6.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 16.10.2012 r. w lokalu (...) przy ul. (...) (...), (...)-(...) B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie G. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30);

7.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/ koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 23.10.2012 r. w lokalu „(...)" przy ul. (...), (...)-(...) N. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie G. (...) nr (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz. U. 2009.201.1540)

8.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/ koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 08.11.2012 r. w lokalu (...) przy ul. (...) (...) w B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie „G. (...)" o nr (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz. U. 2009.201.1540)

9.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/ koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 08.11.2012 r. w lokalu „(...)" przy ul. (...) w N. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie „G. (...)" o nr (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz. U. 2009.201.1540)

10.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 27.11.2012 r. w lokalu (...) przy ul. (...), (...)-(...) B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie G. (...) nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

11.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 18.12.2012 r. w lokalu „(...)" przy ul. (...) w N. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie „S. (...)" o nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

12.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 24.01.2013 r. w lokalu (...) przy ul. (...) (...), (...)-(...) B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie G. (...) (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

13.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 31.01.2013 r. w lokalu „(...)" przy ul. (...) w N. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie „S. (...)" o nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30)

14.  urządzał bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 13.03.2013 r. w lokalu (...) przy ul. (...) lok. (...) B. gier o charakterze losowym w celach komercyjnych na automacie “H. (...)” o nr (...) wbrew przepisom Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540 z dnia 2009.11.30) tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III K 230/18 oskarżonego A. R. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 15.05.2012 r. do 13.03.2013 r. w B., W. i N. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., a zarazem będąc osobą zobowiązaną z mocy prawa do zapewnienia prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego zezwolenia/koncesji, urządzał gry losowe na automatach w celach komercyjnych w ten sposób, że wynajął powierzchnię lokalu i zapewnił wstawienie automatów, a mianowicie:

1. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 15.05.2012 r. w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatu N. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...),

2. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 9.07.2012 r. w lokalu „(...)", B., ul. (...) - automatów „H. (...)" o nr (...), „S. (...)" o nr (...), „C. (...)" o nr (...), „G. (...)" o nr (...),

3. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.08.2012 r. w lokalu (...), W., ul. (...) - automatu S. (...) nr (...),

4. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 29.08.2012 r. w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatów H. (...) nr (...), S. (...) nr (...),

5. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 5.09.2012 r. w lokalu (...), W., ul. (...) - automatu S. (...) nr (...),

6. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 16.10.2012 r. w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatu G. (...) nr (...),

7. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 23.10.2012 r. w lokalu „(...)", N., ul. (...) - automatu G. (...) nr (...),

8. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.11.2012 r. w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatu „G. (...)" o nr (...),

9. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 8.11.2012 r. w lokalu „(...)", N., ul. (...) - automatu „G. (...)" o nr (...),

10. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 27.11.2012 r. w lokalu (...), B., ul. (...) - automatu G. (...) nr (...),

11. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 18.12.2012 r. w lokalu „(...)", N., ul. (...) - automatu „S. (...)" o nr (...),

12. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 24.01.2013 r. w lokalu (...), B., ul. (...) (...) - automatu G. (...) (...),

13. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 31.01.2013 r. w lokalu „(...)", N., ul. (...) - automatu „S. (...)" o nr (...),

14. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 13.03.2013 r. w lokalu (...), B., ul. (...) - automatu “H. (...)” o nr (...),

tj. czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 200 złotych (pkt I.).

Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk, art. 72 § 1 punkt 1 kk w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby wynoszący 1 rok zobowiązując go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby (pkt II.).

Na mocy art. 30 § 5 k.k.s. w zw. z art. 31 § 5 k.k.s. orzeczono przepadek przedmiotów:

- opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 1-3, 10-11, 16-17, 26, 30, 38, 41, 43-46, 60, 63, 67, 70, 78, 82, 85, 88, 92, 97, 99, 104, 106 na k. 1624-1633 akt sprawy – zarządzając ich zniszczenie,

- opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 4-9, 12-15, 18-25, 27-29, 31-37, 39-40, 42, 47-59, 61-62, 64-66, 68-69, 71-77, 79-81, 83-84, 86-87, 89-91, 93-96, 98, 100-103, 105, 107-108 na k. 1624-1633 akt sprawy (pkt III).

W punkcie IV wyroku Sąd nakazał pobrać od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10.120 złotych tytułem opłaty i obciążył go częściowo pozostałymi kosztami postępowania w kwocie 10.000 złotych. W pozostałym zakresie zwolnił w/w od ponoszenia kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od wyroku złożyli Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B. oraz obrońca oskarżonego.

Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B. zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego A. R. (1). Powyższemu orzeczeniu zarzucił obrazę:

1.  przepisów postępowania, które miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nieodniesienie się przez Sąd Rejonowy do przesłanki „takiej samej sposobności" w myśl art. 6 § 2 k.k.s. oraz niewyjaśnienie okoliczności, które spowodowały uznanie zachowań oskarżonego jako czyn ciągły,

2.  przepisów prawa materialnego tj.:

a)  art 37 § 1 pkt 3 k.k.s. poprzez bezpodstawne jego niezastosowanie wynikające z dokonania błędnej jego wykładni i przyjęcie, że w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do zastosowania konstrukcji wynikającej z tego przepisu, podczas gdy czyny zarzucane oskarżonemu A. R. (1) są odrębnymi przestępstwami wieloczynowymi i jako takie nie stanowią elementów przestępstwa ciągłego wskazanego w art. 6 § 2 k.k.s.;

b)  art. 6 § 2 k.k.s. poprzez uznanie wielości zachowań oskarżonego za jeden czyn zabroniony w oparciu o przesłankę „wykorzystania takiej samej sposobności” w sytuacji, gdy poszczególne zachowania oskarżonego wykonywane były przy wykorzystaniu zmienionych okoliczności.

Oskarżyciel wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu A. R. (1).

Obrońca oskarżonego A. R. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając orzeczeniu:

1.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku - art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 14 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., skutkujące uchybieniem o którym mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., tj. wyjście poza granice oskarżenia i orzekanie bez skargi uprawnionego oskarżyciela, a w konsekwencji przypisanie oskarżonemu naruszenia art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, kiedy wskazana regulacja w ogóle nie była przedmiotem ani postanowienia o przedstawieniu zarzutów, ani również aktu oskarżenia. W żadnym ze wskazanych wystąpień oskarżyciela publicznego odnośnie oskarżonego nie ma jakiegokolwiek odniesienia do wskazanej regulacji. Tym samym doszło oczywiście do wyjścia poza granice skargi oskarżyciela publicznego i skazania oskarżonego za czyn nieobjęty aktem oskarżenia, podczas gdy zasada skargowości wyznacza przedmiotowe granice rozpoznania sprawy przez sąd orzekający w fazie jurysdykcyjnej, który nie może wyjść poza granice zakreślone przez oskarżyciela w skardze inicjującej dane postępowanie, a w tejże brak jakiegokolwiek odniesienia do art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Obowiązująca regulacja zakazuje sytuacji, aby oskarżony dowiedział się dopiero z wyroku, w jakim przedmiocie - odnośnie jakiej konkretnie regulacji - toczyło się całe postępowanie przeciwko jego osobie.

2.  rażącą obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na niezastosowaniu w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu przepisu art. 1 § 3 k.k.s. statuującego jedną z naczelnych zasad polskiego prawa karnego zasadę winy. Tym samym w zaskarżonym wyroku - wbrew czczej treści uzasadnienia - oskarżony poniósł odpowiedzialność karną bez rzeczywistego ustalenia winy, której koniecznym komponentem są ustalenia dotyczące umyślności lub też nieumyślności czynu zabronionego (art. 4 § 1-3 k.k.s.), jakich w odniesieniu do oskarżonego oraz zgromadzonego w sprawie materiału - zwłaszcza kluczowych dla wyjaśnień oskarżonego orzeczeń w jego sprawach skorelowanych z treścią opinii sporządzonych przez biegłego sądowego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1), do którego zwracały się w sprawach o czyny z art. 107 § 1 k.k.s., finansowe organy postępowania przygotowawczego oraz sądy powszechne o wydawanie opinii w przedmiocie automatów do gier, jakie oskarżony otrzymał wraz z przedmiotowymi urządzeniami wskazanymi w akcie oskarżenia, przed przystąpieniem do ich eksploatacji przez spółkę, w jakiej pełni funkcję członka zarządu - w zaskarżonym wyroku w istocie - wbrew czczej treści uzasadnienia - w ogóle nie poczyniono. Zastępując powyższe stwierdzeniem, iż oskarżony z góry (sic!) winien przyjąć nieprawdziwość asercji opinii biegłego sądowego powoływanego - a zatem wiarygodnego i miarodajnego - przez urzędy celne i sądy powszechne do wydawania opinii odnośnie automatów do gry. Nadto fałszywie twierdząc, iż to oskarżony - gromadził - zlecił sporządzenie opinii mgr inż. M. S. (1) — co oczywiście nie polega na prawdzie.

3.  rażącwą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku - będącą logiczną i nieuchronną konsekwencją poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej bez rzeczywistego i prawidłowego ustalenia winy - poprzez naruszenie unormowania art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzające się na zaniechaniu dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu - skazując za czyn, jakiego wszystkie znamiona nie zostały wymienione w opisie czynu zawartym w wyroku - zarówno jeżeli chodzi o znamiona strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. przypisanego oskarżonemu. Sentencja zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje ani jakiegokolwiek rodzaju gier rzekomo hazardowych ani jakiegokolwiek rodzaju zamiaru, jaki miałby towarzyszyć zachowaniu oskarżonego (strona podmiotowa), co więcej znamienną cechą zaskarżonego wyroku jest — wbrew czczym deklaracjom zawartym we wstępnej - prawdopodobnie niezmiennej dla większości spraw - części uzasadnienia, pominięcie przez Sąd Rejonowy znamion strony podmiotowej, gdyż w zaskarżonym w jakikolwiek sposób nie wskazano, z jakiego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie miałoby wynikać nastawienie psychiczne oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu - zaniechano zwłaszcza jakiejkolwiek oceny korelacji świadomości oskarżonego z treścią wskazanych powyżej opinii biegłego sądowego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1) oraz prawomocnymi orzeczeniami sądów powszechnych potwierdzającymi ich zasadność, prawidłowość i miarodajność, jakie oskarżony otrzymał wraz z urządzeniami wskazanymi w akcie oskarżenia, przed przystąpieniem do ich eksploatacji przez spółkę, w jakiej pełni funkcję członka zarządu - co dowodzi, iż nie rozważono strony podmiotowej czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu - immanentnie wadliwie zweryfikowano treść wyjaśnień oskarżonego wskazujących na świadomość oskarżonego odnośnie rodzaju eksploatowanych przez spółkę urządzeń. Zastępując powyższe stwierdzeniem, iż oskarżony z góry (sic!) winien przyjąć nieprawdziwość asercji opinii biegłego sądowego powoływanego przez urzędy celne i sądy powszechne do wydawania opinii odnośnie automatów do gry. Nadto fałszywie twierdząc, iż to oskarżony - gromadził - zlecił sporządzenie opinii mgr inż. M. S. (1) - co oczywiście nie polega na prawdzie.

4.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest art. 6 k.p.k. w zw. z art. 72 § 1 - 3 k.p.k. w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. w zw. z art. 175 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. 1993 r. Nr 61 poz. 284 ze zm.), zasadzającą się w zaniechaniu zastosowania wskazanych regulacji pomimo, iż oskarżony nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim, co jest okolicznością niejako notoryjną w niniejszym postępowaniu (udział tłumacza przysięgłego w czynności stawiania zarzutów podejrzanemu oraz przesłuchania na tę okoliczność) - poprzez przyjęcie, że wystosowywanie pism - wezwań i zawiadomień dla oskarżonego w niezrozumiałym dla oskarżonego języku jest prawidłowe i skuteczne, gdy tymczasem faktycznie uniemożliwia oskarżonemu obronę poprzez pozbawienie wiedzy o terminie rozpraw we własnej sprawie.

5.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest art. 6 k.p.k. w zw. z art. 16 § 1 k.p.k. w zw. z art. 129 § 1 k.p.k. w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. w zw. z art. 175 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzającą się w wywoływaniu przez Sąd pierwszej instancji negatywnych skutków procesowych względem oskarżonego - prowadzenia postępowania dowodowego, pomimo braku obligatoryjnego pouczenia oskarżonego o możliwych konsekwencjach niestawiennictwa na rozprawie oraz posiedzeniach.

6.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest art. 6 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k. w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. w zw. z art. 175 § 2 k.p.k. w zw. z art. 132 § 1 i 4 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzającą się w zaniechaniu zastosowania wskazanych regulacji oraz przeprowadzeniu czynności - rozpoczęciu przewodu sądowego oraz przeprowadzeniu postępowania dowodowego w ramach postępowania przed Sądem pierwszej instancji - pomimo braku obecności na rozprawie osoby uprawnionej - oskarżonego - oraz brak dowodu, że oskarżony został chociażby powiadomiony o terminie w sposób dla siebie zrozumiały, gdy wyłącznie takie powiadomienie może wywoływać skutki prawne. Wadliwe postępowanie Sądu Rejonowego doprowadziło w okolicznościach niniejszej sprawy do ewidentnego pozbawienia oskarżonego możliwości obrony - poprzez procedowanie bez zawiadomienia oskarżonego o prowadzonym postępowaniu.

7.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku:

a)  przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzające się w dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dokumentów złożonych przez obronę, opinii A. C., wyjaśnień oskarżonego A. R. (2) oraz ocen technicznych biegłego sądowego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1) z naruszeniem zasad prawidłowego, logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - w szczególności w następującym zakresie:

-

Ustalenia przez Sąd Rejonowy na podstawie wskazanych materiałów, iż zatrzymane w sprawie automaty umożliwiały rozgrywania gier na automatach w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych.

• Przy jednoczesnym braku zanegowania prawdziwości jakiejkolwiek asercji ocen technicznych automatów do gier odnośnie zasad działania urządzeń wskazanych w akcie oskarżenia sporządzonych przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1) - stwierdzających między innymi, iż:

  

  Po wprowadzeniu opłaty monetą lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.

  

  Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty.

  

  W przypadku utraty wszystkich kredytów, gracz otrzymuje możliwość dalszej gry po wciśnięciu czarnego przycisku (przycisk należy przytrzymać wciśnięty przez ok 6 sekund).

  

  Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, wynik punktowy zeruje się, na wyświetlaczu pojawia się napis „. (...)

  

  Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.

  

  Automat do gier zręcznościowych B. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wyrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.

  

  Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego.

  

  W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy.

  

  Automat oznakowany CE, posiada napisy informujące o symulatorze czasowym, o braku wygranych i wyniku końcowym gry.

  

  Gra nie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.

  

  Po wprowadzeniu opłaty monetą lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.

  

  Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty.

  

  Automat z elementem zręcznościowym polegającym na naciśnięciu w odpowiednim momencie przycisku podświetlanego światłem przerywanym. Naciśnięcie klawisza w momencie podświetlenia premiowane jest punktem. Licznik punktów zdobytych w grze zręcznościowej mieści się w sąsiedztwie licznika czasu.

  

  Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, kończy się ona wynikiem 0 punktów (licznik punktów uzyskanych w grze zręcznościowej zastępowany jest komunikatem „Gra zręcznościowa 1 zł — 1 min ”, natomiast licznik punktów dodatkowych w grze telewizyjnej zeruje się).

  

  W przypadku utraty wszystkich punktów dodatkowych, grający nadal ma możliwość zdobywania punktów w grze zręcznościowej.

  

  Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.

  

  Automat do gier zręcznościowych H. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.

  

  Automat oznakowany CE oraz naklejkami informującymi o symulatorze czasowym, o braku wypłat wygranych i wyniku końcowym gry.

  

  Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy, zarówno w grze zręcznościowej jak i telewizyjnej, nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego,

  

  W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy.

  

  Gra nie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.

  

  Po wprowadzeniu opłaty monetą (5 zł - monet o niższym nominale automat nie przyjmuje) lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.

  

  Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty.

  

  Automat z elementem zręcznościowym polegającym na naciśnięciu w odpowiednim momencie przycisku podświetlanego światłem przerywanym. Naciśnięcie klawisza w momencie podświetlenia premiowane jest punktem. Licznik punktów zdobytych w grze zręcznościowej mieści się w sąsiedztwie licznika czasu.

  

  Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, kończy się ona wynikiem 0 punktów (licznik punktów uzyskanych w grze zręcznościowej zastępowany jest komunikatem „Time off”, natomiast licznik punktów dodatkowych w grze telewizyjnej zeruje się).

  

  W przypadku utraty wszystkich punktów dodatkowych, grający nadal ma możliwość zdobywania punktów w grze zręcznościowej.

  

  Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.

  

  Automat do gier zręcznościowych H. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.

  

  Automat oznakowany CE oraz naklejkami informującymi o symulatorze czasowym, o braku wypłat wygranych i wyniku końcowym gry.

  

  Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy, zarówno w grze zręcznościowej jak i telewizyjnej, nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego.

  

  W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy.

  

  Gra nie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.

• Przy jednoczesnym uniemożliwieniu obronie wykazania, iż prawidłowe oraz potwierdzone w prawomocnych orzeczeniach sądów powszechnych jest stanowisko, iż gra na przedmiotowych urządzeniach nie ma charakteru losowego bowiem końcowy wynik „0” jest zakomunikowany jeszcze przed przystąpieniem do zabawy na przedmiotowych urządzeniach:

  1)  wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 15 listopada 2012 r., w sprawie II K 13/12 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 lutego 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 26/13: „Po analizie zasad i przebiegu gry na przedmiotowym automacie Sąd doszedł do przekonania, że przedmiotowe urządzenie H. (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych i rzeczowych, nadto gra na tym urządzeniu nie ma charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest znany „z góry” przed rozpoczęciem gry. Sąd stwierdził, że po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, kończy się ona wynikiem „0” punktów. Czas prowadzenia gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry.

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 5 ww. ustawy grą na automatach jest także gra na wymienionych w ustawie urządzeniach organizowana w celach komercyjnych, w której gracz nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Zdaniem Sądu, mając na względzie zasady i przebieg gry na urządzeniu H. (...), gra na nim nie ma charakteru losowego. Świadczy o tym fakt, że wynik gry jest znany przed jej rozpoczęciem, zawsze kończy się ona także wynikiem zerowym.

Uzyskany natomiast w czasie gry stan punktowy jest chwilowy, zarówno w grze zręcznościowej jak i telewizyjnej i nie zmienia ustalonego na początku czasu trwania gry oraz jej wyniku końcowego. Wobec powyższych ustaleń, w ocenie Sądu, błędne są wywody biegłego R. R. w tym zakresie a dotyczące charakteru losowego gier prowadzonych na przedmiotowym automacie. Elementy przypadkowości w trakcie trwania poszczególnych gier czy też możliwość włączenia „autostartu” w grze telewizyjnej i rozgrywanie automatyczne gry nie świadczą w żadnym razie o losowym charakterze prowadzonych gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Biorąc pod uwagę świadomość gracza co do czasu gry i jej wyniku końcowego nie można mówić, zdaniem Sądu, o losowym charakterze prowadzonych gier. Dlatego, w ocenie Sądu I Instancji, brak jest także strony przedmiotowej przestępstwa zarzucanego oskarżonemu. ”

2)  wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 26 czerwca 2013 r., w sprawie II K 2/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 października 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 546/13:

„Biorąc pod uwagę świadomość gracza co do czasu gry i jej wyniku końcowego nie można mówić, zdaniem Sądu, o losowym charakterze prowadzonych gier. Dlatego w ocenie Sądu i Instancji. Brak jest także strony przedmiotowej przestępstwa zarzucanego oskarżonemu. ”

3)  wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 sierpnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt XII K 39/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 lutego 2014 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 627/13:

„Po zakończeniu czasu gry wynik zawsze będzie wynosił „0". (...) Nie można jednak przyjąć, iż wynik gry ma charakter losowy, gdyż wynik gry jest znanym przed jej rozpoczęciem i zawsze się ona kończy wynikiem zerowym. Gracz rozpoczynając grę ma świadomość, że po zakończeniu czasu gry i nie wykupieniu kolejnego czasu gra zakończy się wynikiem „0".

Tym samym nie można przyjąć, aby powyższa gra cechowała się losowością rozumianą jako nieprzewidywalność rezultatu, która jest oceniana z punktu widzenia grającego.

W ocenie Sądu przedmiotowy automat jest jedynie zabawową symulacją umożliwiająca miłe spędzenie czasu.

Wobec powyższych ustaleń w ocenie Sądu biegły R. R. poczynił błędne wywody w tym zakresie, iż przedmiotowy automat umożliwia rozgrywanie gier mających charakter losowy. W związku z powyższym Sąd nie dał mu wiary. ”

4)  wyrok Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 26 kwietnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt II K 158/12 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 10 grudnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt VI Ka 617/13:

„Po analizie zasad i przebiegu gier na przedmiotowych automatach Sąd doszedł do przekonania, że przedmiotowe urządzenia nie wypłacają żadnych wygranych pieniężnych i rzeczowych, nadto gry na tych urządzeniach nie mają charakteru losowego ponieważ ich wynik jest znany „z góry” przed rozpoczęciem gier. Sąd stwierdził że po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gier, kończą się one wynikiem „0” punktów. (...)

Zdaniem Sądu, mając na względzie zasady i przebieg gier na ww. urządzeniach, gry na nich nie mają charakteru losowego. Świadczy o tym fakt, że wynik gry jest znany przed ich rozpoczęciem, zawsze kończą się one także wynikiem zerowym. Uzyskany natomiast w czasie gier stan punktowy jest chwilowy i nie zmienia ustalonego na początku czasu trwania gry oraz jej wyniku końcowego.

Wobec powyższych ustaleń, w ocenie Sądu, błędne są wywody biegłego W. K. w tym zakresie a dotyczące charakteru losowego gier prowadzonych na przedmiotowych automatach.”

5)  wyrok Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 14 maja 2014 r., w sprawie o sygn. akt IIK 766/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 15 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt II Ka 303/14:

„Zdaniem Sądu, mając na względzie zasady i przebieg gry na urządzeniu S. (...) gra na nim nie ma charakteru losowego, świadczy o tym fakt, że wynik gry jest znany przed jej rozpoczęciem, zawsze kończy się ona także wynikiem zerowym.”

6)  postanowienie Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 14 listopada 2013 r., w sprawie o sygn. akt II Kp 155/13 uchylające postanowienie o żądaniu wydania rzeczy:

„przedmiotowe urządzenie nie daje możliwości uzyskania wygranej rzeczowej lub pieniężnej, a czas gry zależy tylko i wyłącznie od wartości uiszczonych do urządzenia opłat; zaś w momencie zakończenia gry stan punktów jest zerowy.

Tym samym należy uznać, iż przedmiotowe urządzenie nie spełnia ustawowych wymogów dla uznania prowadzonej na nim gry za grę na automacie w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, a więc urządzenie to nie podlega wskazanej regulacji i brak jest konieczności poddawania go badaniu przez biegłego”.

7)  wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt XII K 406/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 lutego 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 74/15:

„Należy także wskazać, iż skoro w automacie można było zakupić czas poprzez wrzucenie zapłaty odpowiedniej kwoty, a po upływie tego czasu automat zatrzymywał się bez względu na to, ile punktów było na liczniku, to nie można uznawać, że „jedną grą” jest jeden obrót bębnów. Jest to jeden z wielu etapów jednej gry rozgrywanej w ramach wykupionego czasu.

Uznanie jednego obrotu bębnów za jedną grę prowadziłoby do uznania, iż gracz za określoną kwotę pieniędzy wykupuje w zasadzie nieokreśloną ilość gier (w zależności od tego, czy uda mu się wygrać punkty czy nie, jaką stawkę ustawi), zatem cena za grę nie miałaby określonej konkretnie wartości. (...)

Jeżeli przyjąć sposób rozumowania biegłego M. S., gra na powyższym automacie nie ma charakteru losowego, bowiem gra zawsze kończy się wynikiem „0". Liczniki punktów i czasu zerują się — nie ma zatem wygranej. Nie można mówić również o losowości, skoro wynik znany jest z góry tj. po upływie wykupionego czasu gry jej wynik będzie wynosił „0”.

W związku z powyższymi rozważaniami, dotyczącymi pojęcia „jednej gry” Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uznaje, iż powyższy automat nie ma charakteru losowego.”

8)  wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 29 października 2014 r., w sprawie o sygn. akt III K 5/12 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 kwietnia 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 101/15:

„Z oceny technicznej jasno wynikało, że gra nie miała charakteru losowego, skoro wynik gry, a więc zerowy stan punktowy, był znany z chwilą jej rozpoczęcia. (...) Skoro oskarżony znał stanowisko ekspertów i nie miał powodu, by wątpić w ich fachowość (M. S. (1) do chwili obecnej jest biegłym sądowym z zakresu maszyn i urządzeń), to nie miał obowiązku zabiegać u Ministra Finansów o rozstrzygnięcie charakteru gry urządzanej na przedmiotowym automacie. Sam fakt, że dysponował przedmiotową oceną techniczną świadczył o tym, że nie miał bezpośrednio ani ewentualnego zamiaru popełnienia występku z art. 107 § 1 k.k.s. (...) fakt, że gra kończyła się zawsze tym samym wynikiem niezależnym od ilości punktów uzyskanych w czasie poszczególnych rozgrywek, w czasie limitowanym ilością środków umieszczonych we wrzutniku czy akceptorze banknotów, świadczył o tym, że gra nie miała charakteru losowego. Przepisy ustawy o grach hazardowych nie reglamentują urządzania gier na takich automatach dlatego Sąd przyjął, że postępowanie oskarżonego A. R. (1) nie wyczerpało znamion strony przedmiotowej występku z art 107 § l k.k.s.”

9)  wyrok Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 15 grudnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt XI K 6675/13:

„W wyroku z dnia 07 maja 2012 r. w sprawie V KK 420/11 Sąd Najwyższy stwierdził: m. innymi „Zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), gra na automacie „ma charakter losowy", jeżeli jej wynik jest nieprzewidywalny dla grającego. Nieprzewidywalność tę oceniać należy przez pryzmat warunków standardowych, w jakich znajduje się grający, nie zaś przez pryzmat warunków szczególnych (atypowych).” Z powyższego stanowiska SN, które sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że gra ma charakter losowy jeżeli jej wynik jest nieprzewidywalny dla grającego i zależy od przypadku. Tego rodzaju sytuacja nie ma miejsca w odniesieniu do gry na przedmiotowym automacie. Zawsze kończy się ona „wynikiem zero”, niezależnie od uzyskanych w trakcie gry punktów. Wygrane punkty kredytowe nie umożliwiają przedłużenia pierwotnie wykupionego czasu gry. Możliwość przedłużenia gry wiąże się z koniecznością wykupienia kolejnego czasu gry i punktów kredytowych.

W trakcie gry rzecz jasna znaki i symbole przesuwają się w taki sposób, że nie zależy od zręczności grającego zatrzymanie gry na żądanej konfiguracji i sąd nie kwestionuje przedmiotowego ustalenia biegłego. Okoliczność powyższa nie decyduje jednakże o losowym charakterze gry albowiem jej wynik jest znany przed rozpoczęciem gry i zawsze kończy się ona wynikiem zero”. Także czas gry jest z góry określony i nie ma możliwości jego przedłużenia bez konieczności wykupienia dalszego czasu gry. (...)

Sąd w pełni podziela zatem interpretację zawartą w opinii rzeczoznawców M. S. (3) i M. S. (1), co do braku losowego charakteru gry. Okoliczność, iż wyżej wymienieni wykonywali opinię poza niniejszym postępowaniem, przed jego wszczęciem i ich opinia nie ma charakteru dowodu z opinii biegłych w postępowaniu karnoskarbowym, sama w sobie nie może powodować odrzucenia przyjętej argumentacji, która jest przekonywująca, logiczna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności ”

-

Odrzucenia, jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego odnośnie zasad działania rzeczonych urządzeń, gdy w okolicznościach niniejszej sprawy ani jedna asercja opinii autorstwa biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1) dotycząca zasad działania przedmiotowych urządzeń, jakie oskarżony otrzymał wraz z przedmiotowymi urządzeniami jeszcze przed przystąpieniem do ich eksploatacji przez spółkę, nie została zaprzeczona, ani nie stwierdzono w toku niniejszego postępowania, aby nie polegała na prawdzie, analogicznie w toku niniejszego postępowania nie stwierdzono, aby urządzenia wskazane w akcie oskarżenia działały w sposób odmienny aniżeli opisany w dokumentach, jakimi dysponował oskarżony przed przystąpieniem do eksploatacji przez spółkę rzeczonych urządzeń:



Po wprowadzeniu opłaty monetą lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.



Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty.



W przypadku utraty wszystkich kredytów, gracz otrzymuje możliwość dalszej gry po wciśnięciu czarnego przycisku (przycisk należy przytrzymać wciśnięty przez ok 6 sekund).



Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, wynik punktowy zeruje się, na wyświetlaczu pojawia się napis (...).



Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.



Automat do gier zręcznościowych B. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wyrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.



Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego.



W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy.



Automat oznakowany CE, posiada napisy informujące o symulatorze czasowym, o braku wygranych i wyniku końcowym gry.



Gra nie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.



Po wprowadzeniu opłaty monetą lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.



Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty.



Automat z elementem zręcznościowym polegającym na naciśnięciu w odpowiednim momencie przycisku podświetlanego światłem przerywanym. Naciśnięcie klawisza w momencie podświetlenia premiowane jest punktem. Licznik punktów zdobytych w grze zręcznościowej mieści się w sąsiedztwie licznika czasu.



Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, kończy się ona wynikiem 0 punktów (licznik punktów uzyskanych w grze zręcznościowej zastępowany jest komunikatem „Gra zręcznościowa 1 zł - 1 min ”, natomiast licznik punktów dodatkowych w grze telewizyjnej zeruje się).



W przypadku utraty wszystkich punktów dodatkowych, grający nadal ma możliwość zdobywania punktów w grze zręcznościowej.



Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.



Automat do gier zręcznościowych H. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.



Automat oznakowany CE oraz naklejkami informującymi o symulatorze czasowym, o braku wypłat wygranych i wyniku końcowym gry.



Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy, zarówno w grze zręcznościowej jak i telewizyjnej, nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego.



W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy.



Granie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.



Po wprowadzeniu opłaty monetę (5 zł - monet o niższym nominale automat nie przyjmuje) lub banknotem, na wyświetlaczu pojawia się wartość wykupionego czasu gry.



Wydłużenie czasu gry następuje poprzez zwielokrotnienie tej wpłaty,



Automat z elementem zręcznościowym polegającym na naciśnięciu w odpowiednim momencie przycisku podświetlanego światłem przerywanym. Naciśnięcie klawisza w momencie podświetlenia premiowane jest punktem. Licznik punktów zdobytych w grze zręcznościowej mieści się w sąsiedztwie licznika czasu,



Po upływie wykupionego czasu, niezależnie od przebiegu gry, kończy się ona wynikiem „0” punktów (licznik punktów uzyskanych w grze zręcznościowej zastępowany jest komunikatem „Time off”, natomiast licznik punktów dodatkowych w grze telewizyjnej zeruje się),



W przypadku utraty wszystkich punktów dodatkowych, grający nadal ma możliwość zdobywania punktów w grze zręcznościowej,



Automat nie posiada banku, nie wypłaca wygranych rzeczowych ani pieniężnych.



Automat do gier zręcznościowych H. (...) nr (...) nie wypłaca wygranych pieniężnych ani rzeczowych. Czas gry nie zależy od zręczności gracza ani od wyniku gry. Czas gry limituje wartość wpłat do wrzutnika monet lub akceptora banknotów automatu.



Automat oznakowany CE oraz naklejkami informującymi o symulatorze czasowym, o braku wypłat wygranych i wyniku końcowym gry.



Uzyskany podczas gry chwilowy stan punktowy, zarówno w grze zręcznościowej jak i telewizyjnej, nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania oraz wyniku końcowego,



W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy,



Gra nie posiada charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry znany przed rozpoczęciem gry.

Przy informacjach znajdujących się na przedmiotowych urządzeniach o następującej treści:

-

„AUTOMAT DO ZABAWY, TEN AUTOMAT NIE WYPŁACA WYGRANYCH, NIE SŁUŻY DO PROWADZENIA GIER O WYGRANE PIENIĘŻNE ORAZ RZECZOWE”

-

„SYMULATOR CZASOWY”

- „KAŻDA GRA KOŃCZY SIĘ PO UPŁYWIE WYKUPIONEGO CZASU WYNIKIEM 0 PUNKTÓW“

Niewątpliwie zatem wobec znanego przed przystąpieniem do zabawy (korzystania z danego urządzenia) wyniku gry. W odniesieniu do gry na przedmiotowych urządzeniach nie ma przypadkowości - w rozumieniu charakteru losowego gry, bowiem grać i zdobywać punkty można przez cały wykupiony czas gry, gdyż gra tworzy zamknięty cykl. Rozpoczynający się zasileniem danego urządzenia środkami pieniężnymi, jakie uruchamia dane urządzenie i umożliwia zabawę, kończącą się zawsze z upływem wykupionego czasu - jednym, niezmiennym i od początku oznajmionym wynikiem.

W momencie zakończenia gry stan punktowy jest zerowy, o czym dla każdego korzystającego z danego urządzenia jest na nim stosowna informacja. Konkludując, charakter losowy gry został wykluczony przez fakt, że wynik gry oraz czas jej prowadzenia są stałe i z góry znane.

-

Przyjęcia - aczkolwiek niewyartykułowanego - bez wskazania jakiejkolwiek podstawy faktycznej i prawnej takowego, iż oskarżony działając z zamiarem umyślnym urządzał gry na urządzeniach wskazanych w akcie oskarżenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, gdy faktycznie zgodnie z treścią następujących prawomocnych wyroków oraz orzeczeń i dokumentów - oskarżony pełni funkcję członka zarządu w spółce, jaka zajmuje się eksploatacją symulatorów czasowych, jakie nie podlegają pod przepisy ustawy o grach hazardowych:

• wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 15 listopada 2012 r., w sprawie IIK13/12 — utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 lutego 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 26/13,

• wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 26 czerwca 2013 r., w sprawie II K 2/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 października 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 546/13,

• wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 sierpnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt XIIK 39/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 lutego 2014 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 627/13,

• wyrok Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 26 kwietnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt IIK 158/12 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 10 grudnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt VI Ka 617/13,

• postanowienie Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 14 listopada 2013 r., w sprawie o sygn. akt II Kp 155/13 uchylające postanowienie o żądaniu wydania rzeczy,

• wyrok Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 14 maja 2014 r., w sprawie o sygn. akt II K 766/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 15 stycznia 2015 r., w sprawie o sygn. akt II Ka 303/14,

• wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 listopada 2014 r., w sprawie o sygn. akt XII K 406/13 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 lutego 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 74/15,

• wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 29 października 2014 r., w sprawie o sygn. akt III K 5/12 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 kwietnia 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 101/15,

• wyrok Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 15 grudnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt XI K6675/13,

• wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 24 kwietnia 2017 r., w sprawie o sygn. akt II K 23/16 - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 19 października 2017 r., w sprawie o sygn. akt IX Ka 1143/17,

• wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie z dnia 2 czerwca 2017 r., w sprawie pop sygn. akt II K 26/17,

• wyrok Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 6 czerwca 2017 r., w sprawie o sygn. akt II K 258/13,

• oceny techniczne automatów do gier sporządzone przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1).

O relewantności przedmiotowego zarzutu stanowi okoliczność, iż brak możliwości uzyskania na przedmiotowych urządzeniach wygranej rzeczowej w postaci punktów kredytowych — bowiem - nie tylko nie można grać dłużej aniżeli w wykupionym czasie, gry - bez względu na ilość posiadanych punktów - ale również - w przypadku utraty wszystkich kredytów w grze telewizyjnej, gracz nadal ma możliwość zdobywania punktów w grze zręcznościowej, aż do momentu zakończenia czasu - względnie gracz otrzyma kolejne punkty po przyciśnięciu danego przycisku. Powyższe uniemożliwia przyjęcie, że punkty w grze na przedmiotowych urządzeniach stanowią jakąkolwiek wygraną - natomiast występowanie w grze na przedmiotowych urządzeniach wyłącznie elementu losowości, a nie charakteru losowego przesądza o całkowitej legalności urządzania gry z wykorzystaniem rzeczonych urządzeń, gdyż w takim wypadku nie ma miejsca gra na automacie w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych.

b)  Przepisów art. 167 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., wyrażającą się w zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego odnośnie zasad działania przedmiotowych urządzeń, co uniemożliwiło wykazanie - kwestii kluczowych dla niniejszego postępowania, iż gra na przedmiotowych urządzeniach nie ma charakteru losowego, lecz zawiera tylko i wyłącznie element losowości oraz braku możliwości przypisania oskarżonemu godzenia się na naruszenie jakichkolwiek przepisów obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek oświadczeń biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1), do którego zwracały się urzędy celne i sądy powszechne o wydawanie opinii odnośnie zasad działania urządzeń pod kątem obowiązującej w danym czasie regulacji ustawowej.

c)  Przepisów art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez całkowite zaniechanie wyjaśnienia:

-

Motywów przyjęcia przez Sąd Rejonowy wypełnienia przez oskarżonego A. R. (1) znamion strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s., w szczególności zaś przyjętego założenia - w jakikolwiek sposób niewyartykułowanego w odniesieniu do materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu - jaki temu całkowicie zaprzecza - iż oskarżony godził się popełnić zarzucany mu czyn zabroniony, gdy oskarżony czerpał wiedzę o zasadach działania przedmiotowych urządzeń z opinii sporządzonych przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1), do którego to biegłego zwracały się Urzędy Celne z G., G. i ze S. oraz sądy powszechne o wydawanie opinii w sprawach z art. 107 § 1 k.k.s., odnośnie zasad działania urządzeń — z jakich to opinii wynikają zasady działania przedmiotowych urządzeń wykluczające je z pod zakresu regulacji ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nadto, jakie to zasady działania przedmiotowych urządzeń nie zostały zaprzeczone w toku niniejszego postępowania - nie wykazano, aby jakakolwiek asercja opinii mgr inż. M. S. (1) odnoście zasad działania rzeczonych urządzeń była nieprawdziwa. Zastępując powyższe stwierdzeniem, iż oskarżony z góry (sic!) winien przyjąć nieprawdziwość asercji opinii biegłego sądowego powoływanego - a zatem wiarygodnego i miarodajnego - przez urzędy celne i sądy powszechne do wydawania opinii odnośnie automatów do gry. Nadto fałszywie twierdząc, iż to oskarżony - gromadził - zlecił sporządzenie opinii mgr inż. M. S. (1) - co oczywiście nie polega na prawdzie.

-

Podstawy prawnej i faktycznej stanowiska wynikającego z zaskarżonego wyroku skazującego aczkolwiek niewyartykułowanego expressis verbis - co w sposób nie pozostawiający jakichkolwiek wątpliwości dowodzi wadliwości zaskarżonego wyroku:

a)  dlaczego oskarżony A. R. (1) miałby odrzucić logicznie umotywowane stwierdzenia o braku charakteru losowego gry wobec znajomości wyniku gry jeszcze przed przystąpieniem do niej wyrażone przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku mgr inż. M. S. (1),

b)  tym samym dlaczego oskarżony miałby dokonywać oceny zasad działania urządzeń wskazanych w akcie oskarżenia w sposób odmienny aniżeli dokonały tego sądy powszechne w następujących prawomocnych orzeczeniach - wskazujących nawet, iż wobec faktu, że w momencie zakończenia czasu gry stan punktowy jest zerowy - o czym jest na urządzeniu informacja - tak oczywistym jest, że dane urządzenie nie podlega pod przepisy ustawy o grach hazardowych, iż w ogóle nie ma konieczności poddawania go badaniu przez biegłego:

1)  wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 15 listopada 2012 r., w sprawie II K 13/12,

2)  wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 lutego 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 26/13,

3)  wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 26 czerwca 2013 r., w sprawie II K 2/13,

4)  wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 października 2013 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 546/13,

5)  wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 sierpnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt XII K 39/13,

6)  wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 lutego 2014 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 627/13,

7)  wyrok Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 26 kwietnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt II K 158/12,

8)  wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 10 grudnia 2013 r., w sprawie o sygn. akt VI Ka 617/13,

9)  wyrok Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 14 maja 2014 r„ w sprawie o sygn. akt II K 766/13,

10)  wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 15 stycznia 2015 r., w sprawie o sygn. akt II Ka 303/14,

11)  postanowienie Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 14 listopada 2013 r., w sprawie o sygn. akt II Kp 155/13 uchylające postanowienie o żądaniu wydania rzeczy,

12)  wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 listopada 2014r., w sprawie o sygn. akt XII K 406/13,

13)  wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 lutego 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 74/15,

14)  wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 29 października 2014 r., w sprawie o sygn. akt III K 5/12,

15)  wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 kwietnia 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV Ka 101/15,

16)  wyrok Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 15 grudnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt XI K 6675/13,

17)  wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 24 kwietnia 2017 r., w sprawie o sygn. akt II K 23/16,

18)  wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 19 października 2017 r., w sprawie o sygn. akt IX Ka 1143/17,

19)  wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie z dnia 2 czerwca 2017 r., w sprawie pop sygn. akt II K 26/17,

20)  wyrok Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 6 czerwca 2017 r., w sprawie o sygn. akt II K 258/13:

„przedmiotowe urządzenie nie daje możliwości uzyskania wygranej rzeczowej lub pieniężnej, a czas gry zależy tylko i wyłącznie od wartości uiszczonych do urządzenia opłat, zaś w momencie zakończenia gry stan punktów jest zerowy.

Tym samym należy uznać, iż przedmiotowe urządzenie nie spełnia ustawowych wymogów dla uznania prowadzonej na nim gry za grę na automacie w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, a więc urządzenie to nie podlega wskazanej regulacji i brak jest konieczności poddawania go badaniu przez biegłego.”

„Sąd w pełni podziela zatem interpretację zawartą w opinii rzeczoznawców M. S. (3) i M. S. (1), co do braku losowego charakteru gry.

Okoliczność, iż wyżej wymienieni wykonywali opinię poza niniejszym postępowaniem, przed jego wszczęciem i ich opinia nie ma charakteru dowodu z opinii biegłych w postępowaniu karnoskarbowym, sama w sobie nie może powodować odrzucenia przyjętej argumentacji, która jest przekonywująca, logiczna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności.”

8.  Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku - naturalną konsekwencją rażących uchybień wskazanych w powyższych zarzutach, jest w okolicznościach niniejszej sprawy całkowicie wadliwe przyjęcie przez Sąd Rejonowy, wbrew istotnemu stanowi rzeczy, iż:

a.  gra na urządzeniach wskazanych w zarzutach oskarżonego A. R. (1) jest grą na automacie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

b.  Oskarżony A. R. (1) umyślnie - z zamiarem ewentualnym - popełnił czyn zabroniony z art. 107 § 1 k.k.s., co jednak nie zostało w jakikolwiek sposób odniesione do świadomości oskarżonego kształtowanej li wyłącznie przez opinie biegłego sądowego - a jednocześnie biegłego powoływanego przez urzędy celne i sądy powszechne.

Mając na względzie powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. R. (1) od dokonania przypisanego mu czynu, a także obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania i zwrot podmiotowi uprawnionemu (...) Sp. z o.o. dowodów rzeczowych. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu celem ponownego rozpoznania.

Sąd zważył, co następuje:

I.  Apelacja Naczelnika (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B.

Apelację Naczelnika (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B. należy uznać za całkowicie zasadną, uwzględniając zawarte w niej żądanie zmiany orzeczenia.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego przez Sąd Rejonowy, tj. art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i art. 6 § 2 k.k.s zauważyć należy, że oba zarzuty dotyczyły przyjętej przez organ pierwszej instancji konstrukcji prawnej zachowań oskarżonego. W wywiedzionej apelacji Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego w B. wskazywał, że czyn przypisany oskarżonemu, kwalifikowany z art. 107 § 1 k.k.s., w istocie popełniony został w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. Nie stanowił zatem czynu ciągłego określonego w art. 6 § 2 k.k.s., jak to przyjęto w wyroku z dnia 24 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone przez skarżącego i przedstawioną w wywiedzionym przez niego środku odwoławczym argumentację. Przypisane oskarżonemu przestępstwa nie były, od strony normatywnej, tożsamym czynem - w rozumieniu art. 6 § 1 i 2 k.k.s. O tożsamości czynu w pierwszym rzędzie decyduje sam ustawodawca określając kształt znamion czynu zabronionego w ustawie karnej. Jednocześnie określenie „ten sam czyn” odnosi się do tego samego fragmentu aktywności lub pasywności człowieka, przy czym podstawę ocen w tym zakresie może stanowić całokształt kryteriów takich jak jedność czasu i miejsca, nastawienie sprawcy zmierzające do osiągnięcie tego samego relewantnego z punktu widzenia prawa karnego celu, bądź wyodrębnienie zintegrowanych zespołów jego aktywności.

W związku z powyższym całościowej oceny prawnej zachowania oskarżonych, nie sposób dokonywać w oderwaniu od konstrukcji znamion czynu opisanego w art. 107 § 1 k.k.s. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 września 2018 roku (sygn. akt V KK 415/18) to na tle tej konstrukcji prawno-karnej winno oceniać się, na ile określone zachowania (w znaczeniu ontologicznym) stanowią ten sam czyn w znaczeniu normatywnym (art. 6 § 1 i 2 k.k.s.). W świetle powyższego znaczenie w kontekście przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. uzyskują takie okoliczności jak: miejsce zachowania - tj. miejsce urządzania gier (w niniejszej sprawie miejsca te były różne – B.: ul. (...), ul. (...), ul. (...) (...), ul. (...) (...), W., N.), a także dane identyfikujące automaty do gier losowych.

W realiach przedmiotowej sprawy istotne znaczenie dla oceny prawnej zachowania oskarżonego pod kątem jego zakwalifikowania jako przestępstwo ciągłe albo ciąg przestępstw jest zagadnienie związane z danymi identyfikującymi automaty do gier losowych. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w w/w orzeczeniu przepis art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter normy karnej blankietowej, albowiem w zakresie strony przedmiotowej przestępstwa odsyła do regulacji zawartej w ustawie o grach hazardowych. Nie można więc określać granic tożsamości czynu bez odwołania do tego zachowania, które zostało opisane w akcie oskarżenia a następnie, w granicach skargi, przypisane w wyroku skazującym – w kontekście zachowania naruszającego konkretne przepisy ustawy lub warunki koncesji lub zezwolenia. W sprawie niniejszej zarzucono oskarżonemu A. R. (1) w akcie oskarżenia urządzanie gry na konkretnych automatach (opisanych numerem identyfikacyjnym i nazwą własną), w konkretnych miejscach (lokalach w B. zlokalizowanych przy ul. (...), ul. (...), ul. (...) (...), ul. (...) (...), w lokalu w W. zlokalizowanym przy ul. (...) oraz w lokalu w N. zlokalizowanym przy ul. (...)) bez posiadania zezwolenia/koncesji na prowadzenie kasyna, a zatem, naruszenie normy sankcjonowanej nastąpiło z uwagi na uchybienie normie zawartej w art. 6 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (dalej u.g.h.).

Przepis art. 6 ust. 1 u.g.h. w części odnoszącej się do działalności w zakresie gier hazardowych wskazuje, że może ją prowadzić tylko podmiot posiadający koncesję na prowadzenie kasyna. Skoro oskarżonemu przypisano urządzanie gry wbrew regułom wynikającym z art. 6 ust. 1 u.g.h., to ustalono, że urządzana przez niego gra na konkretnym automacie, była grą hazardową, na urządzanie której wymagana była koncesja na kasyno gry, zgodnie z treścią art. 3 u.g.h. Wymóg uzyskania koncesji na kasyno gry, jako warunku formalnego urządzania gier hazardowych, przepisy u.g.h. wiążą nie tylko z określonymi wymaganiami co do podmiotu, który może ubiegać się o koncesję (m.in. art. 7a, art. 10 ust. 1 pkt 1 u.g.h.), ale także obejmują warunki dotyczące liczby kasyn w danym województwie, liczby kasyn, które mogą być prowadzone w określonej miejscowości (art. 15. ust. 1 u.g.h. – np. w mieście o liczbie mieszkańców 400.000 kasyn może być maksymalnie dwa), jak i ilość zainstalowanych automatów w kasynie (art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a u.g.h.). We wniosku o udzielenie koncesji na prowadzenie kasyna gry należy m.in. dokładnie opisać usytuowanie geograficzne budynku lub miejsca usytuowania kasyna, określić jego rozmiary, przedstawić plan budynku (art. 35 pkt 6 u.g.h.), a nadto określić przewidywaną liczbę gier (art. 35 pkt 8 u.g.h. ). Jedna koncesja może dotyczyć tylko jednego kasyna (art. 41 ust. 1 u.g.h. ) i obejmuje m.in. miejsce urządzania gier oraz rodzaj i minimalną oraz maksymalną liczbę gier (art. 42 pkt 3 i 4 u.g.h.). Z kolei, automaty do gier eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję na prowadzenie kasyna muszą być zarejestrowane przez naczelnika urzędu celno-skarbowego, co oznacza dopuszczenie automatu do eksploatacji (art. 23 a u.g.h.).

Treść tych unormowań powinna być wzięta pod uwagę przy analizowaniu podjętych przez oskarżonego zachowań, w kontekście odpowiedzialności z art. 107 § 1 k.k.s. Naruszenie przepisu art. 107 § 1 k.k.s. może mieć postać urządzania lub prowadzenia gry hazardowej wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Realizacja znamienia czasownikowego wbrew przepisom ustawy obejmuje dwie kategorie zachowań: po pierwsze, urządzanie lub prowadzenie bez koncesji lub zezwolenia oraz, po drugie, urządzanie lub prowadzenie za zezwoleniem (przy koncesji), jednak w sposób naruszający przepisy u.g.h. Z kolei urządzanie lub prowadzenie wbrew warunkom koncesji lub zezwolenia jest niejako postacią kwalifikowaną urządzania lub prowadzenia wbrew przepisom ustawy: trzeba bowiem przyjąć, że każda koncesja i zezwolenie muszą odpowiadać unormowaniom ustawowym, skoro zaś tak, to każde urządzanie lub prowadzenie wbrew warunkom koncesji lub zezwolenia jest zarazem urządzaniem lub prowadzeniem wbrew przepisom ustawy (ale nie na odwrót). Niewątpliwie w niniejszej sprawie oskarżony zrealizował pierwszą ze wskazanych kategorii zachowań, albowiem w ogóle nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna w żadnym z lokali sprecyzowanych w akcie oskarżenia, a urządzał gry na automatach, które zgodnie z u.g.h., mogły być urządzane tylko przez osoby mające koncesję na kasyno.

Kluczowe znaczenie z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego ma przytoczona już wyżej regulacja zawarta w art. 23a ust. 1 i 2 u.g.h. Z dniem 14 lipca 2011 r. na skutek zmiany dokonanej art. 1 pkt 27 ustawy z dnia 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 134, poz. 779), wprowadzono obowiązek rejestracji automatów do gry przez naczelnika urzędu celnego (dodany art. 23a ust. 1 u.g.h.; obecnie od 1 kwietnia 2017 r. chodzi o naczelnika urzędu celno-skarbowego). Jednocześnie na mocy tej samej nowelizacji niewykonanie tego obowiązku rejestracji dawało podstawę do wymierzenia kary pieniężnej na podstawie ówczesnego art. 89 ust.1 pkt 1 u.g.h. (od dnia 1 kwietnia 2017 r. obowiązek ten został przesunięty do pkt 2 tego ustępu – art. 1 pkt 67 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych – Dz. U. 2017, poz. 88). Z przepisów art. 23a ust.1 i 2 u.g.h. wynika, że każdy automat do gry, który ma być eksploatowany przez podmiot posiadający koncesję, musi zostać uprzednio zarejestrowany przez naczelnika urzędu celno-skarbowego (ust. 1) i dopiero rejestracja uprawnia do jego eksploatacji (ust. 2). Podstawą rejestracji jest stosowna opinia jednostki badającej (art. 23a ust. 3 u.g.h.). Jeżeli zatem podmiot posiadający koncesję na prowadzenie kasyna urządzałby, w zgodzie z warunkami koncesji (art. 42 u.g.h.), grę na automacie, który nie został zarejestrowany w trybie art. 23a ust. 1-3 u.g.h., to nie tylko podlegałby karze pieniężnej (obecnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. – w zakresie możliwości nałożenia takiej kary wobec osoby skazanej z art. 107 § 4 k.k.s. por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2015 r., P 32/12, OTK-A 2015/9/148), ale także urządzałby grę na nim wbrew przepisom ustawy, a to wbrew przepisowi art. 23a ust. 1 u.g.h.

W świetle powyższego oczywiste jest więc, że relewantne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej z art. 107 § 1 k.k.s., w tym również z punktu widzenia zastosowania art. 6 § 2 k.k.s. albo art. 37 k.k.s. jest zarejestrowanie określonego, skonkretyzowanego automatu do gry. Brak takiej rejestracji automatu do gry i urządzenie na nim gry, bez uzyskania przez osobę urządzającą grę koncesji na kasyno (art. 6 ust. 1 u.g.h.), stanowi o wyczerpaniu znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, że gry hazardowe były organizowane przez oskarżonego każdorazowo na innych automatach - były to automaty: N. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), następnie H. (...) o nr (...), S. (...) o nr (...), (...) o nr (...), (...) o nr (...), S. (...) nr (...), H. (...) nr (...), S. (...) nr (...), S. (...) nr (...), później także G. (...) nr (...), G. (...) nr (...), G. (...) nr (...), G. (...) o nr (...), G. (...) nr (...), S. (...) nr (...), G. (...) nr (...), S. (...) nr (...) H. (...) nr (...). Wszystkie te automaty nie zostały zarejestrowane w przewidziany prawem i opisany wyżej sposób. Ponadto zauważyć należy, że oskarżony urządzał i prowadził nielegalne gry na tych automatach w różnych miejscach (w czterech lokalach w B., w lokalu w W. oraz w lokalu w N.). Zdaniem Sądu Okręgowego w pełni należy przyznać rację skarżącemu w zakresie w jakim wskazał on, że oskarżony każdorazowo działał z zamiarem nowym, odnawialnym, a nie w wykonaniu tego samego zamiaru, czego wymaga regulacja art. 6 § 2 k.k.s. Odnosząc się do tego argumentu apelacji, wskazać trzeba, że na tle regulacji art. 6 § 2 k.k.s. podkreśla się w piśmiennictwie, iż czyn ciągły musi się cechować jednym zamiarem; chodzi o „ten sam” a nie „taki sam” zamiar (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2009, teza 3 do art. 6; P. Kardas [w:] P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy…, teza 35 do art. 6).

Sposób działania oskarżonego sprowadzał się natomiast do tego, że w danym lokalu wstawiał on w zależności od jego powierzchni od 1 do 4 automatów, by następnie po ich zajęciu i usunięciu z danego lokalu przez służby skarbowe umieścić na ich miejscu kolejne maszyny (o zupełnie innych numerach seryjnych). Tego rodzaju zachowanie wynikało z bieżących potrzeb działalności oskarżonego, a więc z faktu, że część automatów została przez sprawcę utracona. Nie było przecież tak, że wszystkie automaty (ujęte w 14 czynach) były wykorzystywane w tym samym czasie, w tym samym miejscu co mogłoby uzasadniać przyjęcie, że działania w tym zakresie mieściły się w obrębie jednego czynu zabronionego. Nie sposób również przyjąć by umieszczenie automatów w jednym z lokali w różnym czasie stanowiło jeden czyn zabroniony. Analizując przykład lokalu w N. zauważyć należy, że oskarżony umieszczając w lokalu „(...)” automat G. (...) nr (...) (pkt I ppkt 7 wyroku Sądu I Instancji) nie działał z jednoczesnym zamiarem umieszczenia tam również automatów: G. (...) o nr (...) (pkt I. ppkt 9 wyroku Sądu I Instancji), S. (...) o nr (...) (pkt I. ppkt 11) oraz S. (...) o nr (...) (pkt I. ppkt 13 wyroku Sądu I Instancji). Wręcz przeciwnie zamiar umieszczenia automatów w tym lokalu, jak również w pozostałych lokalach, w których oskarżony umieszczał automaty, powstał na skutek konieczności dostosowania się do warunków faktycznych, a więc wynikał z reakcji na fakt utraty automatów na skutek działania organów państwowych. Był to więc zamiar „taki sam”, ale nie „ten sam”, co uniemożliwiało przyjęcie konstrukcji prawnej przestępstwa ciągłego. Prowadzenie działalności na innych, indywidualnie oznaczonych numerami seryjnymi automatach jednoznacznie przesądza, że nie zostały wyczerpane wszystkie przesłanki do stwierdzenia zaistnienia tożsamości czynów (tak Sądu Najwyższego w postanowieniu z dnia 4 kwietnia 2018 r., V KS 5/18 i w postanowieniu z dnia 17 maja 2017 r., IV KO 34/17). Niewątpliwie natomiast oskarżony działał w warunkach określonych w art. 37 § 1 pkt 3 k.p.k., tj. popełnił czternaście przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok (chociażby nieprawomocny) co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpywał znamiona przestępstwa określonego w art. 107 § 1 k.k.s., a odstępy czasu pomiędzy nimi nie były długie (maksymalnie liczyły 1,5 miesiąca).

Z uwagi na powyższe wniosek o zmianę wyroku we wskazanym zakresie był zasadny. Przyjęcie konstrukcji prawnej ciągu przestępstw spowodowało, że Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu kary z zastosowaniem art. 37 § 1 pkt 3 i 4 k.k.s. stosując obligatoryjne w takim wypadku nadzwyczajne obostrzenie kary, w granicach określonych w art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s., obejmujących konieczność wymierzenia kary pozbawienia wolności. Przy czym uwzględniono okoliczności szczegółowo opisane już przez Sąd I Instancji. Stopień winy oskarżonego był znaczny - A. R. (1) jest osobą dorosłą, doświadczoną życiowo, prowadzącą działalność gospodarczą, w związku z czym powinien nie tylko orientować się w zakresie obowiązujących go norm prawnych, ale również dołożyć wszelkiej staranności przy ich przestrzeganiu. Stopnia winy ww. nie umniejsza w żadnym wypadku jego stan psychiczny, co do którego nie było jakichkolwiek wątpliwości w toku niniejszego postępowania.

Jako wysoki należało również ocenić stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu A. R. (1). Sąd Odwoławczy uwzględnił, że działanie oskarżonego godziło w rzeczywistości w istotne dobro publiczne, interesy finansowe państwa, jego wpływy fiskalne, z których środki wykorzystywane są następnie dla realizacji celów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania państwa i społeczeństwa. Zagrożone zostało również inne dobro chronione prawem, tj. wolność członków społeczeństwa od hazardu, uzależnienia. Sąd miał na względzie również to, że A. R. (1) był organizatorem procederu, sprawcą bezpośrednim, który wynajmował powierzchnie lokali w różnych miejscach i zapewniał wstawianie w nich automatów. Uwzględniono również, iż A. R. (1) był osobą niekaraną na chwilę popełnienia przypisanych mu przestępstw. Ostatecznie Sąd Odwoławczy zadecydował więc o wymierzeniu A. R. (1) kary pozbawienia wolności w takim samym wymiarze jak Sąd Rejonowy, tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej jako równą kwocie 200 złotych. Powyższa kara pomimo zmiany kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego i przyjęciu, że dopuścił się on ciągu przestępstw a nie jednego tożsamego czynu, odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 12 i 13 k.k.s. W szczególności wysokość grzywny odpowiada stanowi majątkowemu, możliwościom zarobkowym oskarżonego (który prowadzi działalność gospodarczą) i nie będzie dla niego nadmierną dolegliwością. Ponadto zauważyć należy, że w niniejszej sprawie nie było podstaw do ingerencji w wymiar kary orzeczonej względem oskarżonego (jej podwyższenie), z uwagi na to, że Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego wnosił jedynie o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu A. R. (1).

Biorąc pod uwagę, że zarzut naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. polegający na nieodniesieniu się przez Sąd Rejonowy do przesłanki „takiej samej sposobności” w myśl art. 6 ust. 2 k.k.s. oraz niewyjaśnieniu okoliczności, które spowodowały uznanie zachowań oskarżonego, jako czyn ciągły, sformułowany w apelacji Naczelnika (...) Urzędu Celno–Skarbowego, miał charakter pochodny wobec rozpoznanego zarzutu naruszenia prawa materialnego, który został uwzględniony przez Sąd Okręgowy, odstąpiono od jego rozpoznania i szerszego omówienia, z uwagi na to, że uzasadnienie w części dotyczącej rozpoznania zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. oraz art. 6 § 2 k.k.s w sposób wyczerpujący odnosi się przesłanki „takiej samej sposobności” oraz wyjaśnia okoliczności, które spowodowały, że zachowania oskarżonego nie można było uznać za czyn ciągły.

II.  Apelacja obrońcy oskarżonego A. R. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów określonych w punktach 1, 2 i 3 apelacji, w pierwszej kolejności zauważyć wypada, iż sprowadzają się one do forsowania tezy o przypisaniu A. R. (1) odpowiedzialności karnej za czyn nieobjęty aktem oskarżania, gdyż naruszenie art. 6 ust. 1 u.g.h. nie było przedmiotem postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz aktu oskarżenia (zarzut 1) pomimo braku wykazania zawinionego sprawstwa z jego strony (zarzut 2), co w rezultacie skutkowało również błędem procesowym polegającym na braku zawarcia w sentencji wyroku (opisie czynu) znamion dotyczących strony podmiotowej przypisanych przestępstw, tj. brakiem wskazania postaci zamiaru (zarzut 3).

W ocenie Sądu Odwoławczego z tego rodzaju zarzutami nie sposób się zgodzić.

Niewątpliwie zawarty w części dyspozytywnej wyroku opis czynu, mający stanowić dokładne określenie tego czynu, który został przypisany oskarżonemu, powinien obejmować wszystkie jego istotne elementy, mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, zatem powinien zawierać nie tylko wskazanie czasu, miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego, ale ponadto takie elementy, które konkretyzują czyn popełniony przez oskarżonego (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 18.2.2008 r., V KK 245/07, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 299 i w postanowieniu z 26.3.2008 r., II KK 276/08, KZS 2009, Nr 11, poz. 21). W szczególności opis czynu powinien zawierać wszystkie znamiona przypisanego typu przestępstwa (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 29.5.2012 r., III KK 87/12, Prok. i Pr. – wkł. 2012, Nr 12, poz. 15). Innymi słowy, opis czynu musi zawierać komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy.

W związku z tym uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonemu o art. 6 ust. 1 u.g.h. zważywszy na to, że okoliczność ta stanowi element zachowania oskarżonego stanowiącego zdarzenie historyczny ujęte w akcie oskarżenia, nie może zostać potraktowana jako wyjście poza granice aktu oskarżenia i przypisanie A. R. (1) odpowiedzialności karnej za czyn nie objęty aktem oskarżenia. Naruszenie art. 6 ust. 1 u.g.h. jest bowiem jednym z elementów zachowania oskarżonego zarzuconego w akcie oskarżenia, świadczącym o wypełnieniu przez niego znamion czynów zabronionych z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. popełnionych w warunkach art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.

Przypomnieć przy tym należy, że przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. w każdej z form zjawiskowych jest karalne w razie jego umyślnego popełnienia w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym, nie budzi natomiast wątpliwości, iż czyn ten nie może być - w świetle art. 4 § 1 k.k.s. (i braku szczególnej regulacji ustawowej) popełniony nieumyślnie. Tym samym brak jest podstaw do uznawania konieczności wskazywania w opisie czynu formy winy. Z punktu widzenia znamion strony podmiotowej czyn ten w ogóle nie może być bowiem popełniony nieumyślnie. Odnośnie kwestii rodzaju zamiaru, Sąd Odwoławczy stoi na wyrażonym w orzecznictwie stanowisku, zgodnie z którym wskazywanie w opisie czynu rodzaju zamiaru w przypadku winy umyślnej nie jest bezwzględnie konieczne dla przyjęcia, iż wypełnione zostały wszystkie znamiona czynu zabronionego (w tym jego strony podmiotowej) określone w ustawie karnej (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 1973 r. w sprawie V KRN 260/73). Co więcej nie sposób podzielić wyrażonego przez skarżącego poglądu o zignorowaniu przez Sąd Rejonowy znamion strony podmiotowej, tj. przypisaniu przestępstwa pomimo braku winy oskarżonego. Kwestia zamiaru A. R. (1) została szczegółowo omówiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 2651), gdzie w sposób wnikliwy wyjaśniono wszystkie aspekty związane ze stroną wolitywną przypisanych oskarżonemu zachowań. Sąd Rejonowy odniósł się nie tylko do kwestii zachowania szczególnej staranności przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, ale wyjaśnił również dlaczego orzeczenia wydane w innych sprawach nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie (k. 2650v).

Z zarzutów, w szczególności opisów spraw przemawiających w ocenie skarżącego na korzyść podsądnego w niniejszej sprawie wynika, iż część opinii została sporządzona na zlecenie sądów, część zaś – pozaprocesowo, na zamówienie podmiotów zajmujących się działalnością związaną z automatami do gier. Również powyższą kwestię Sąd I Instancji omówił w sposób jasny i precyzyjny w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, w tym problematykę związaną z opinią wykonaną przez biegłych M. S. (1) i M. S. (3) (k. 2651). Sąd Rejonowy wskazał, że M. S. (3) i M. S. (1), jako świadkowie badali automaty jedynie w ramach prywatnych i komercyjnych „opinii”, nie dokonując ich badania pod kątem zgodności z u.g.h. Ponadto Sąd I Instancji słusznie zauważył, że nie można wykluczyć tego, że po badaniu automatów przez świadków mogło dojść do późniejszej ingerencji w oprogramowanie lub budowę automatu. Wnioski wynikające z badań przeprowadzonych przez M. S. (3) i M. S. (1) na zlecenie podmiotów innych niż oskarżyciel czy sąd, nie miały charakteru opinii procesowej wydawanej na polecenie organów procesowych w konkretnej sprawie, a jedynie ekspertyzy technicznej sporządzanej na zlecenie klienta. W związku z tym uzyskanie wspomnianych dokumentów technicznych wraz z automatami nie dawało późniejszemu oskarżonemu rzeczywistych możliwości wyrobienia w sobie przekonania o legalności przedsięwzięcia. O ile A. R. (1) chciałby zyskać wiedzę obiektywną, a co istotniejsze miarodajną czy wiążącą na przyszłość, winien był skorzystać z drogi przewidzianej w u.g.h. Tę z kolei, będąc osobą zajmującą się działalnością nią regulowaną, względnie mogącą pod nią podpadać, jako osoba funkcjonująca w profesjonalnym obrocie gospodarczym miał obowiązek poznać i stosować. Z takiej powinności w żadnym wypadku nie uwolnił się dokonując zakupu bądź gromadząc korzystne dla siebie, czy pożądane zapatrywania czy też poglądy prawne zawarte w zleconych opracowaniach i to bez względu na to kto był ich autorem.

W dalszej kolejności podkreślić trzeba i to, że oskarżony miał znaczną wiedzę zarówno w zakresie aspektów technicznych działania automatów, jak i związanych z tą tematyką regulacji prawnych. Jednocześnie, co wprost wynika z treści uzasadnienia apelacji, oskarżony zdawał sobie sprawę z rozbieżności stanowisk ekspertów dotyczących charakteru gier na spornych automatach. Jako osoba prowadząca działalność gospodarczą niewątpliwie powinien więc powstrzymać się od prowadzenia tego rodzaju działalności do chwili uzyskania wiążącej interpretacji organów skarbowych - interpretacją taką nie jest natomiast w żadnym wypadku wyrok uniewinniający wydany w innej sprawie o podobnym stanie faktycznym, który co do zasady wywołuje jedynie skutki wiążące w zakresie konkretnego zdarzenia, zachowania będącego przedmiotem danego postępowania. Wyroki uniewinniające wydawane w stosunku do oskarżonego nie stanowią natomiast podstaw rozstrzygnięć organów administracji skarbowej, nie wiążą również (zgodnie z wyrażoną w art. 8 k.p.k., stosowaną w sprawach skarbowych w oparciu o art. 113 § 1 k.k.s., zasadą samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego) innych sądów, w tym Sądu Rejonowego w Białymstoku, przy rozstrzyganiu kolejnych spraw. Innymi słowy oskarżony dochowując należytej, wymaganej od przedsiębiorcy staranności, nie mógł ograniczać się do zamówienia bądź gromadzenia ekspertyz technicznych, ale w sposób przewidziany przepisami prawa administracyjnego, podatkowego uzyskać właściwą opinię administracji skarbowej - co umożliwiałoby skuteczne powoływanie się na brak świadomości w zakresie bezprawności działania.

Za zasadne nie mogły być również uznane zarzuty odwoławcze z punktów 4, 5 i 6 apelacji obrońcy oskarżonego. Dotyczyły one nieprawidłowości w toku procesu, błędów proceduralnych, które w ocenie skarżącego miały uniemożliwić A. R. (1) stawiennictwo na rozprawie, a w rezultacie w sposób drastyczny ograniczyć, a nawet całkowicie pozbawić go prawa do obrony przed Sądem. Zarzuty z pkt 4, 5 i 6 sprowadzały się do tego, że wezwania i zawiadomienia były kierowane do oskarżonego w języku polskim, którego w/w nie zna. W związku z tym nie miał on możliwości zapoznania się z ich treścią i nie wiedział o terminie rozprawy, która mimo to została przeprowadzona pod jego nieobecność. Jednakowoż argumentację tą trudno uważać za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

Po pierwsze wskazać należy, że zgodnie z art. 75 § 3 k.p.k. oskarżonemu niewładającemu w stopniu wystarczającym językiem polskim postanowienie o przedstawieniu, uzupełnieniu lub zmianie zarzutów, akt oskarżenia oraz orzeczenie podlegające zaskarżeniu lub kończące postępowanie doręcza się wraz z tłumaczeniem. Przedmiotowy przepis w sposób wyraźny wskazuje jakie dokumenty procesowe należy tłumaczyć i doręczać oskarżonemu w języku dla niego zrozumiałym. Wśród dokumentów tych ustawodawca nie wymienił wezwań czy zawiadomień o terminach czynności procesowych. W realiach niniejszej sprawy wskazać należy, że A. R. (1) na etapie postępowania przygotowawczego został przesłuchany w charakterze podejrzanego w obecności tłumacza przysięgłego języka rosyjskiego (k. 1607-1608), został pouczony w obecności tego tłumacza o przysługujących mu uprawnieniach i obowiązkach (k. 1610). Natomiast postanowienie o przedstawieniu zarzutów i uzasadnienie tych zarzutów zostało mu doręczone wraz z tłumaczeniem na język rosyjski w formie pisemnej (k. 1614, k. 1616, k. 1636) na podany przez oskarżonego adres do doręczeń w kraju (k. 1607, k. 1636v). W toku przesłuchania w charakterze podejrzanego z udziałem tłumacza przysięgłego języka rosyjskiego A. R. (1) został pouczony o treści art. art. 138 k.p.k. i art. 139 k.p.k. (k. 1610), stosowanych w niniejszym postępowaniu w oparciu o art. 113 § 1 k.k.s.

Tym samym twierdzenie skarżącego o niedoręczeniu aktu oskarżenia nie jest prawdziwe, tak samo jak wskazywanie na brak zawiadomienia na pierwszy termin rozprawy w dniu 18 lipca 2017 r. Zawiadomienie to wraz z pouczeniem przetłumaczone na język rosyjski zostało wysłane na podany przez oskarżonego adres do doręczeń w kraju (k. 2074-2078, k. 2080-2082). Przesyłka pocztowa zawierająca te pisma nie została odebrana przez oskarżonego (k. 2088). Po dwukrotnej awizacji (1 awizo – 1 czerwca 2017 r., 2 awizo – 9 czerwca 2017 r.) jako nie podjęta w terminie została w dniu 17 czerwca 2017 r. zwrócona do Sądu (k. 2089).

Z protokołu rozprawy z dnia 18 lipca 2017 r. jednoznacznie wynika, że zawiadomienie oskarżonego na kolejny termin rozprawy w dniu 31 października 2017 r. miało być przesłane wraz z tłumaczeniem w języku rosyjskim (k. 2094). Tak też się stało. W dniu 24 sierpnia 2018 r. na adres do korespondencji wskazany przez oskarżonego zostało przesłane zawiadomienie o terminie rozprawy z dnia 31 października 2017 r. wraz z tłumaczeniem na język rosyjski (k. 2099-2102, 2109-2111). Przesyłka zawierająca to zawiadomienie wraz z tłumaczeniem nie została jednak przez niego odebrana i jako niepodjęta w terminie została w dniu 13 września 2017 r. zwrócona nadawcy – Sądowi Rejonowemu w Białymstoku (1 awizo – 28 sierpnia 2017 r., 2 awizo – 5 września 2017 r., k. 2146-2147).

O kolejnym terminie rozprawy z dnia 23 stycznia 2018 r. oskarżony również został zawiadomiony w języku rosyjskim. Treść zawiadomienia i pouczeń, analogicznie jak wcześniej, została przesłana oskarżonemu na wskazany przez niego adres do korespondencji (k. 2223 – 2228). Przesyłka ta została doręczona upoważnionemu pracownikowi – P. M. (k. 2233).

O terminie rozprawy w dniu 10 kwietnia 2018 r. oskarżony również został zawiadomiony. Przesyłkę zawierającą zawiadomienie przesłano na wskazany przez niego adres do korespondencji. W dniu 29 stycznia 2018 r. została ona odebrana przez upoważnionego pracownika – P. K. (k. 2626v).

Z powyższego w sposób jednoznaczny wynika, że zarzut doręczania nieprzetłumaczonych dokumentów nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy. Jak wynika z przywołanych zarządzeń sędziego i postanowień Sądu I Instancji oskarżonemu doręczano zawiadomienia o kolejnych terminach rozprawy wraz ze stosownymi pouczeniami, po przetłumaczeniu tych dokumentów na język rosyjski. Niesposób zatem dociec na jakiej podstawie skarżący sformułował tezę popartą obszernym wywodem o tym, że zawiadomienie to nie było sporządzone w języku znanym oskarżonemu (nawet jeśli przyjąć istnienie w tym zakresie takiego obowiązku), skoro w aktach sprawy znajdują się dokumenty potwierdzające dokonanie tłumaczeń nawet podczas dokonywania czynności, przy których przepisy nie przewidują takiego obowiązku. Tym bardziej, że apelujący lub jego przedstawiciel był obecny na rozprawach, na których Sąd podejmował decyzje w powyższym zakresie. Ponadto tłumaczom przyznawano należności za dokonanie tłumaczenia, stawiennictwo na rozprawach (m.in. zawiadomienie o rozprawie w dniu 18 lipca 2017 r. - k. 2083, stawiennictwo tłumacza na rozprawie w dniu 18 lipca 2017 r., k. - 2096, zawiadomienie o terminie rozprawy w dniu 31 października 2017 r. k. – 2141). O iluzorycznym charakterze tej części argumentacji przekonuje to, że A. R. (1) nie odebrał zawiadomień o terminie rozpraw w dniu 18 lipca 2017 r. oraz w dniu 31 października 2017 r. W rezultacie przyjęto dozwoloną przepisami k.p.k. fikcję prawną skutecznego doręczenia, wynikającą z nieodbierania korespondencji przez adresata. Oczywistym jest przy tym, że nawet gdyby zawiadomienia te nie były sporządzone w języku znanym oskarżonemu, to w świetle przytoczonych wyżej okoliczności doręczenia i tak byłyby skuteczne, ponadto siłą rzeczy w/w nie mógł się z nimi zapoznać nie z uwagi na zaniechanie czy błąd procesowy Sądu Rejonowego, ale z uwagi na swoje zachowanie, przejawiające się nieodbieraniem kierowanej do niego korespondencji sądowej.

Jeśli chodzi natomiast o zawiadomienia o terminie rozprawy w dniach 23 stycznia 2018 r. oraz 10 kwietnia 2018 r. to zauważyć należy, że zostały one odebrane przez upoważnionych pracowników oskarżonego, w związku z tym zgodnie z art. 133 § 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. powyższe pisma uważa się za doręczone z chwilą odbioru ich przez pracownika, przyjmując że z tą chwilą oskarżony zapoznał się z ich treścią.

Innymi słowy - niestawiennictwo oskarżonego na rozprawie nie było wywołane doręczeniem mu niezrozumiałego pisma procesowego (zawiadomienia), a wynikało z faktu podjęcia przez niego decyzji o zaniechaniu odbierania korespondencji, którą kierowano na adres wskazany przez w/w oraz ignorowania faktu, że korespondencja w jego imieniu została odebrana przez upoważnionych pracowników. W świetle powyższego nie może być mowy o naruszeniu przepisów wskazanych w punktach 4, 5 i 6 apelacji.

Na marginesie niezależnie od powyższego podkreślić również należy, że w toku całego postępowania karnego, w tym jurysdykcyjnego oskarżony był reprezentowany przez profesjonalnego reprezentanta, który wykonując swoją funkcję zgodnie z wymogami ustawy prawo o adwokaturze i kodeksu postępowania karnego był obowiązany do kontaktowania się z oskarżonym, a zatem i przekazywania mu informacji o terminie rozprawy, o której sam był powiadomiony. Nie chodzi tu oczywiście o zastępowanie organu procesowego w jego obowiązkach zawiadamiania stron. Zauważyć jednak trzeba, że na rozprawie w dniu 18 lipca 2017 r. w imieniu oskarżonego stawił się obrońca apl. adw. E. B. z substytucji adw. M. G. (k. 2093), na rozprawie z dnia 31 października 2017 r. w imieniu oskarżonego stawił się obrońca apl. adw. M. K. z substytucji adw. M. G.(k. 2197). Na terminie w dniu 23 stycznia 2018 r. nie stawił się obrońca oskarżonego (k. 2262), jednakże zarówno obrońca oskarżonego, jak i oskarżony zostali zawiadomieni o odroczeniu rozprawy do dnia 10 kwietnia 2018 r. (k. 2267). Jeśli chodzi zaś o termin rozprawy w dniu 10 kwietnia 2018 r. to pomimo zawiadomienia, zarówno oskarżony, jak i jego obrońca nie stawili się (k. 2628). Kończąc powyższy wątek – również oświadczenie skarżącego o nieznajomości przez oskarżonego jęz. polskiego w stopniu umożliwiającym mu zrozumienie kierowanego do niego zawiadomienia bądź wezwania ze strony Sądu o terminie rozprawy budzi poważne wątpliwości, skoro w/w reprezentował polską spółkę, ponadto w dniu 27 kwietnia 2018 r. sporządził pismo w języku polskim o doręczenie uzasadnienia wyroku (k. 2634).

W konsekwencji Sądowi I Instancji nie sposób zarzucić jakiegokolwiek naruszenia przepisów procedury w zakresie zawiadamiania oskarżonego, które w realiach niniejszej sprawy były skuteczne. Prawo oskarżonego do obrony w niniejszej sprawie nie zostało w żadnym stopniu naruszone - tym bardziej, że jego obecność na rozprawie w niniejszej sprawie nie była obowiązkowa.

W dalszej kolejności należy odnieść się do przedostatniego z zarzutów apelacji obrońcy (pkt 7). Zarzut ten choć bardzo rozbudowany i obszerny dotyczył kwestii kluczowej z punktu widzenia znamion czynów zabronionych przypisanych oskarżonemu, a więc tego czy gry na urządzeniach objętych zarzutami miały charakter losowy, a tym samym czy były objęte regulacją u.g.h. Podstawowym argumentem w tym zakresie był zarzut wskazujący na dokonaniu przez Sąd Rejonowy dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, czego następstwem było dokonanie nieprawidłowych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że gra na urządzeniach wskazanych w zarzutach oskarżonego jest grą na automacie w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że w realiach niniejszej sprawy nie może być mowy o naruszeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. W tym kontekście przypomnieć warto o wspomnianej już w niniejszym uzasadnieniu zasadzie samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego (art. 8 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.), zgodnie z którą sąd rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Trzeba również pamiętać, iż kontynentalny system prawa i procesu karnego, obejmujący również Polskę, nie przewiduje prawa precedensowego, oparcia rozstrzygnięć o stany faktyczne ustalone w innych sprawach. Zasada samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego doznaje jedynie niewielkich ograniczeń wynikających z ustaw i orzecznictwa (np. art. 8 § 2 k.p.k., związanie zapatrywaniami i wytycznymi Sądu Odwoławczego po uchyleniu wyroku itd.), brak jest natomiast jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, iż w niniejszej sprawie Sąd I Instancji powinien dokonywać oceny dowodów, a w rezultacie ustalenia stanu faktycznego na podstawie orzeczeń innych sądów rejonowych, które rozstrzygnęły podobne (zdaniem skarżącego) sprawy, w sposób korzystny z punktu widzenia działalności i odpowiedzialności oskarżonego. W realiach niniejszej sprawy Sąd I Instancji w sposób szczegółowy dokonał oceny charakteru gry na urządzeniach wymienionych w zarzutach stawianych oskarżonemu, ocenił w tym zakresie nie tylko zeznania i wyniki czynności (eksperymentów) przeprowadzonych przez funkcjonariuszy organów skarbowych, ale również rozstrzygnięcie swoje oparł na opiniach biegłych, powołanych na potrzeby niniejszego postępowania.

Skarżący wskazując na dowolną ich ocenę nie dokonał skutecznego, merytorycznego podważenia opinii biegłych. Ograniczył się jedynie do twierdzenia, że ustalenia Sądu Rejonowego są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego i treścią oceny technicznej dokonanej przez biegłego sądowego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku M. S. (1). W rzeczywistości więc skarżący powoływał się na ekspertyzę ww. argumentując, że opinie innych biegłych nie zostały uznane przez inne Sądy za wiarygodne. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przedmiotowej sprawie opiniowali, powołani przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze biegły dr inż. A. C. (opinie k. 113-126, k. 246-264, k. 467-474, k. 610-618, k. 815-848) oraz Laboratorium Celne w B. (k. 386-390, k. 978-982, k. 1105-1109, k. 1186-1189, k. 1265-1269, k. 1336-1340, k. 1412-1416, k. 1486-1490, k. 1555- 1559,) którzy poddali badaniom zabezpieczone urządzenia wymienione w zarzutach.

Przed przystąpieniem do merytorycznego omówienia charakteru gier na tych urządzeniach (automaty N. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), następnie H. (...) o nr (...), S. (...) o nr (...), (...) o nr (...), (...) o nr (...), S. (...) nr (...), H. (...) nr (...), S. (...) nr (...), S. (...) nr (...), później także G. (...) nr (...), G. (...) nr (...), G. (...) nr (...), G. (...) o nr (...), G. (...) nr (...), S. (...) nr (...), G. (...) nr (...), S. (...) nr (...) H. (...) nr (...)) ponownego wyjaśnienia wymaga kwestia regulacji prawnych definiujących automaty w rozumieniu przepisów u.g.h. Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 u.g.h. grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zakres definicji legalnej gry na automatach został poszerzony w art. 2 ust. 5 u.g.h., zgodnie z którym grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Wykładnia językowa zwrotu "charakter losowy", zawartego w art. 2 ust. 5 u.g.h., prowadzi do wniosku, że uprawnione jest utożsamianie powyższego zwrotu języka prawnego nie tylko z sytuacją, w której wynik gry zależy od przypadku, ale także z sytuacją, w której wynik gry jest nieprzewidywalny dla grającego.

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy z odniesieniem się do rozważań poczynionych przez biegłych w stosunku do konkretnych modeli automatów wskazać należy, że jeśli chodzi o automat typu N. (...) (N. (...) nr (...), pkt I ppkt 1 wyroku) biegły A. C. w opinii sporządzonej w dniu 20 października 2012 r. (k. 113-126) wskazał, że gra na automatach N. (...) może być rozumiana dwojako, po pierwsze celem gry jest zdobywanie punktów zręcznościowych wyświetlanych na liczniku PUNKTY. Technicznie gra polega na naciskaniu przycisku START w okresie, w którym przycisk jest podświetlony (co odbywa się cyklicznie co około 1 sekundę w układzie: 0,5 sekundy przycisk podświetlony, 0,5 sekundy – przycisk niepodświetlony). W grze w rozumieniu drugim celem gry jest zdobywanie punktów kredytowych w grach wideo, punktów wyświetlanych na liczniku kredyt. Po przedstawieniu szczegółowych opisów gry biegły wskazał, że w grze w rozumieniu drugim (gdzie celem jest zdobywanie punktów kredytowych na liczniku CREDIT, w grach wideo) stan licznika PUNKTY jest nieistotny. Punkty na liczniku LICZNIK CZASOWO ZRĘCZNOŚCIOWY nie mają żadnego wpływu na grę w rozumieniu drugim (k. 117). Podkreślił, że automat N. (...) nr (...) w zakresie gry w rozumieniu pierwszym (zbieranie punktów zręcznościowych na liczniku PUNKTY) jest automatem oferującym grę zręcznościową. W zakresie pozostałych gier natomiast (tj. gier w rozumieniu drugim, gier wideo) automat jest urządzeniem realizującym gry losowe - gry o charakterze losowym w sensie braku przewidzenia przez grającego wyniku pojedynczej gry (układu uzyskanych symboli – w zależności od rodzaju gry). O układzie uzyskanych symboli decyduje przypadek – algorytm gry. W związku z tym biegły stwierdził, że z uwagi na to, że automat ten oferuje gry na urządzeniu komputerowym (sterowanym komputerowo), gry komercyjne (za wykupowane punkty kredytowe) oraz organizowane w celach komercyjnych (wymagające opłat), gry bez możliwości bezpośredniej wypłaty wygranej ale umożliwiające prowadzenie rozliczeń niektórych gier (prowadzonych za punkty wykupione) przeprowadzone poza automatem, gry losowe (o charakterze losowym, zawierające elementy losowości) automaty oferują (między innymi) gry o których mówi u.g.h. (k. 125-126).

Jeśli chodzi o model automatu H. (...) ( H. (...) nr (...) – pkt I. ppkt 1 wyroku, H. (...) nr (...) – pkt I. ppkt 2 wyroku) zauważyć należy, że ustalenie i ocena mechanizmu działania tego typu automatu była przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 20 października 2012 r. (k. 113 – k. 126), w której biegły opisał mechanizm działania tego typu automatu łącznie z automatem N. (...) wskazując na ich tożsamy sposób działania, mechanizm rozgrywania gier. Ponadto automat typu H. (...) był przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 9 grudnia 2012 r. (k. 823- k. 832). Biegły podkreślił, że z uwagi na to, że automat oferuje gry na urządzeniu komputerowym, gry komercyjne (wideo, za punkty CREDIT) oraz organizowane w celach komercyjnych, gry bez możliwości bezpośredniej wypłaty wygranej ale umożliwiające prowadzenie rozliczeń gier wideo (prowadzonych za punkty CREDIT) przeprowadzane poza automatem, gry losowe (o charakterze losowym, zawierające element losowości) oferuje (między innymi) gry o których mówi art. 2 ust. 5 u.g.h. Biegły w sporządzonej przez siebie opinii odniósł się również do opinii technicznej automatu do gier sporządzonej przez M. S. (3) i M. S. (1) (Nr (...), k. 674-676) wskazując, że jest ona niezgodna z wynikami przeprowadzonych prób, gdyż jej autorzy myląco posługują się pojęciem „gra” do określenia pracy automatu w wykupionym czasie. Grą (pojedynczą grą) są czynności wywołane przez grającego (wybór rodzaju gry, wybór liczby linii w grze, wybór stawki, uruchomienie gry przez naciśnięcie aktywnego START) oraz następujące po tym czynności wywołane przez algorytm gry (kręcenie i zatrzymanie się bębnów z układem symboli określonym przez program gry, przypadek los na które grający nie ma żadnego wpływu). Biegły wskazał również, że twierdzenie jakoby gra na automacie nie posiadała charakteru losowego, ponieważ jej wynik jest z góry określony (zerowy) nie jest zgodne ze stanem rzeczywistym z tego powodu, że zawsze jest możliwe przeprowadzenie rozliczenia zakończonych gier w oparciu o stany liczników automatu. Zaznaczył również, że rejestracja wpłat i rejestracja stanu końca gier pozwala na prowadzenie rozliczeń pomiędzy graczem, a osobą nadzorującą pracę automatu oraz osobą nadzorującą pracę automatu, a właścicielem automatu.

Automat (...) (nr (...), pkt I ppkt 1 wyroku) także stanowił przedmiot opinii biegłego A. C. sporządzonej w dniu 20 października 2012 r. Biegły wskazał, że algorytm gry na tym automacie do realizacji jednej gry wymaga niezerowego stanu licznika czasu pracy automatu oraz niezerowego stanu licznika punktów kredytowych, wyboru przez grającego stawki w grze – przycisk STAWKA (od 1 do 100 pkt) oraz naciśnięcia przycisku START, który uruchamia kręcenie się bębnów oraz samoczynne ich zatrzymanie (po czasie 1,0-1,5 sekundy) w układzie ustalonym przez algorytm realizowanej gry. Biegły zauważył, że grający nie ma żadnego wpływu na to, jakie symbole zostaną zatrzymane na bębnach. Wskazał również, że po opłaceniu czasu pracy automatu i jednoczesnym wykupieniu punktów kredytowych do gier, możliwe są do prowadzenia gry w trybie rzeczywistym, w którym to trybie uzyskane wygrane są rejestrowane w pamięci automatu i zapisy te mogą być podstawą do prowadzenia rozliczeń gier. Po przegraniu wszystkich wykupionych punktów kredytowych oraz przegraniu wygranych uzyskanych za wykupione punkty, jest możliwe prowadzenie dalszych gier w trybie symulacji gry (tryb DEMO) – za punkty przydzielane przez automat aż do wyczerpania wykupionego wcześniej czasu pracy automatu. W trybie DEMO uzyskane wygrane nie są rejestrowane w pamięci automatu i nie mogą być podstawą do prowadzenia rozliczeń gier (k. 118). Wygrane oferowane w grach na automacie (...) nr (...) są możliwe tylko w trybie gier rzeczywistych, których wysokość jest określona stanem licznika CREDIT – jeśli osoba obsługująca automat użyje klucza serwisowego (k. 124). Wskazując na specyfikę gier na tym automacie biegły nie miał wątpliwości, że automat ten oferuje gry o których mowa w art. 2 ust. 5 u.g.h.

Automat typu „S. (...)” (nr (...) – pkt I. ppkt 2 wyroku, nr (...) - pkt I ppkt 3, nr (...) – pkt I. ppkt 4 wyroku, (...) pkt I. ppkt 5 wyroku, nr (...) pkt I. ppkt 11 wyroku, nr (...) – pkt I ppkt 13 wyroku) był przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 20 października 2012 r. (k. 610-618), z dnia 21 października 2012 r. (k. 246-254), z dnia 21 października 2012 r. (k. 467-474), a także opinii Laboratorium Celnego w B. z dnia 6 czerwca 2013 r.(k. 1412-1416) oraz z dnia 4 czerwca 2013 r. (k. 1186 – 1188). Z wszystkich tych opinii, opracowanych po uprzednim przeprowadzeniu eksperymentów gry na urządzeniu wynika, że prowadzenie gier na automacie jest możliwe po wpłacie przez jeden z akceptorów. Wpłata daje możliwość prowadzenia gier na automacie przez określony czas. Gra jest możliwa na dolnych bębnach (stawka 1 lub 2 pkt - gra na 5 linii) albo na górnych bębnach – stawka 10 – 100 pkt – gra typu C. (...) na 27 linii wygrywających. Naciśnięcie przycisku START rozpoczyna grę – obracanie bębnów z symbolami, po czym następuje samoczynne zatrzymanie obracających się bębnów. Gracz nie ma możliwości zatrzymania bębnów. Uzyskane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza. Naciśnięcie przycisku AUTOSTART powoduje prowadzenie gier w formie automatycznej bez udziału gracza. W przypadku uzyskania wygranej w grze prowadzonej na bębnach dolnych, przyciskiem START ZAKŁADY uzyskaną wygraną można poddać ryzyku (podwoić lub stracić) lub przenieść na licznik KREDYT przyciskiem WEŹ PUNKTY. Wygraną punktową uzyskaną w grach rozgrywanych za punkty pochodzące z zakredytowania automatu można wypłacić elektronicznie za pomocą klucza serwisowego, w wyniku czego następuje wyzerowanie licznika KREDYT i czasu dostępności gier. Wypłata elektroniczna jest zapisywana w księgowości elektronicznej automatu. Ze wszystkich tych opinii wynika, że ustalenia poczynione w trakcie badania automatu S. (...) w sposób jednoznaczny wskazują, że prowadzone na automacie gry zawierają element losowości, a uzyskiwane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza. Spełniają wszystkie warunki określone w definicji gier na automatach z art. 2 ust. 3 u.g.h., a możliwość prowadzenia gier za punkty uzyskane w wyniku wygranej zawiera się w definicji wygranej rzeczowej, określonej w art. 2 ust. 4 u.g.h. Sposób działania automatu C. (...) (nr (...)- pkt I. ppkt 2 wyroku) był przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 9 grudnia 2012 r. (k. 842-848). W tej opinii biegły wskazał, że urządzenie jest automatem do gier typu S. – trzybębnowym, w którym ograniczono czas udostępnianych gier wysokością wpłat pieniężnych. Automat zmodyfikowano wpięciem do układów automatu specjalnego układu nadzorującego pracę automatu. Układ ten uniemożliwia pracę automatu bez wpłaty (nie są możliwe gry przy stanie zerowym licznika czasu). Układ umożliwia także – po przegraniu wszystkich punktów wykupionych – przełączenie do trybu symulacji gier (tryb DEMO) co umożliwia symulacje prowadzenia gier aż do wyczerpania wykupionego czasu pracy automatu (k. 843). Biegły wskazał również, ze na automacie możliwa jest gra na bębnach – na 5 linii – za stawki od 10 do 200 punktów (do 20 zł). Gra na automacie za wykupione punkty jest grą realizowaną elektromechanicznie, organizowaną w celach komercyjnych, bez możliwości bezpośredniej wypłaty przez automat wygranej pieniężnej - ale z możliwością rozliczania wygranych poza automatem. Biegły nie miał wątpliwości co do tego, że gra na automacie jest grą o charakterze losowym (k. 846). Jednoznacznie wskazał również, że gra na powyższym automacie spełnia warunki wynikające z art. 2 ust. 5 u.g.h. (k. 847).

Automat G. (nr (...)-pkt I. ppkt 2 wyroku) był natomiast przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 9 grudnia 2012 r. (k. 833 – 841). W opinii biegły stwierdził, że automat oferuje dwa rodzaje gier: grę w rozumieniu pierwszym – gdzie celem gry jest zdobywanie punktów zręcznościowych wyświetlanych na liczniku PUNKTY, polegająca na naciskaniu przycisku GRAJ ZRĘCZNOŚCIOWO w okresie, w którym przycisk jest podświetlony oraz grę w rozumieniu drugim – gdzie celem gry jest zdobywanie punktów kredytowych wyświetlanych na liczniku CREDIT. W ramach gier w rozumieniu drugim automat oferuje 7 gier wideo (k. 838). Biegły wskazał, że gra w rozumieniu pierwszym (PUNKTY) jest grą realizowaną elektronicznie, organizowaną w celach komercyjnych, bez relacji uzyskanego wyniku z wygraną pieniężną, grą zręcznościową. Gry w rozumieniu drugim (punkty CREDIT) są natomiast grami realizowanymi elektronicznie (komputerowo), organizowanymi w celach komercyjnych oraz grami komercyjnymi, bez możliwości wypłaty przez automat wygranej pieniężnej, grami zawierającymi elementy losowości oraz grami o charakterze losowym. Biegły zaznaczył, że wygrana w grze w rozumieniu pierwszym (PUNKTY) nie ma wymiernej wartości. Maksymalna jednorazowa wygrana w grze w rozumieniu drugim (punkty CREDIT) to standardowo do 1000 x stawka w grze (k. 839). Biegły nie miał wątpliwości, że z uwagi na to, że automat oferuje gry na urządzeniu komputerowym, komercyjne (wideo, za punkty CREDIT) oraz organizowane w celach komercyjnych, gry bez możliwości bezpośredniej wypłaty wygranej ale umożliwiające prowadzenie rozliczeń gier wideo (prowadzonych za punkty CREDIT) przeprowadzane poza automatem, gry losowe (o charakterze losowym, zawierające elementy losowości) zatem automat oferuje (między innymi) gry na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 5 u.g.h. (k. 841).

Automat do gry H. (...) (nr (...)- pkt I ppkt 4 wyroku) był przedmiotem opinii biegłego A. C. z dnia 21 października 2012 r. (k. 255-264). Biegły wskazał, że ten model automatu również umożliwia dwa rodzaje gier – pierwszą, której celem jest zdobywanie punktów zręcznościowych poprzez naciskanie przycisku START w okresie, w którym przycisk ten jest podświetlony, w której jedyną wygraną jest satysfakcja grającego z liczby punktów na liczniku PUNKTY, oraz drugi rodzaj gry, w której celem jest zdobywanie punktów kredytowych w grach wideo, punktów wyświetlanych na liczniku CREDIT (k. 257). Biegły zauważył również, że w grze w rozumieniu drugim (gdzie celem jest zdobywanie punktów kredytowych na liczniku CREDIT, w grach wideo) stan licznika PUNKTY jest nieistotny. PUNKTY na wyświetlaczu LCD nie mają żadnego wpływu na grę w rozumieniu drugim. Wskazał także, że automat oferuje 10 gier wideo, będących komputerowymi emulacjami typowych gier hazardowych o charakterze losowym, gier bębnowych typu S. i pokera amerykańskiego (k. 258). Biegły nie miał wątpliwości, że z uwagi na charakter rozgrywanych na urządzeniu H. (...) gier, automat ten oferuje (między innymi) gry w rozumieniu art. 2 ust. 5 u.g.h.

Model automatu G. (...) (nr (...)- pkt I. ppkt 6 wyroku, nr (...) – pkt I ppkt 7 wyroku, nr (...) – pkt I ppkt 8 wyroku, nr (...) – pkt I. ppkt 9 wyroku, nr (...) - pkt I. ppkt 10 wyroku, nr (...) – pkt I. ppkt 12 wyroku) był przedmiotem opinii Laboratorium Celnego w B. z dnia 23 maja 2013 r. (k. 978-982) z dnia 6 marca 2013 r. (k. 1105 -1109), z dnia 6 czerwca 2013 r. (k. 1265-1269), z dnia 4 marca 2013 r. (1336-1340), z dnia 4 marca 2013 r. (386-390) oraz z dnia 22 maja 2013 r. (k. 1555-1559). W każdej z tych opinii w sposób niemalże tożsamy przedstawiono mechanizm gry na automacie. W związku z tym celem przedstawienia opisu gry na tym modelu automatu wystarczające jest odwołanie się do jednej z tych opinii. W opinii z dnia 23 maja 2013 r. wskazano, że po zakredytowaniu automatu na wyświetlaczu z lewej strony pojawia się czas dostępności gier, a na wyświetlaczu z prawej strony punkty odpowiadające zakredytowanej kwocie. Naciśnięcie przycisku START/ZAKŁADY rozpoczyna grę – obracanie bębnów z symbolami, po czym następuje samoczynne zatrzymanie obracających się bębnów. Gracz nie ma możliwości zatrzymania bębnów. Gracz ma jedynie możliwość zablokowania poszczególnych bębnów przyciskami ZATRZYMANIE dopiero po zakończeniu poprzedniej gry rozgrywanej na bębnach dolnych. Symbole na zablokowanych bębnach są brane pod uwagę przy tworzonych kombinacjach na pozostałych bębnach w kolejnej grze. Uzyskane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza. Naciśnięcie przycisku AUTOSTART powoduje prowadzenie gier w formie automatycznej bez udziału grającego (k. 979 v). Na podstawie eksperymentu gry na urządzeniu badający w imieniu Laboratorium Celnego w B. stwierdzili, że prowadzone na automacie gry zawierają element losowości, a uzyskiwane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza. Zawierają się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 u.g.h. (k. 980 v.).

Automat o nazwie H. (nr (...) -pkt I. ppkt 14 wyroku) był natomiast przedmiotem opinii Laboratorium Celnego w B. z dnia 11 czerwca 2013 r. (k. 1486 - 1490). W opinii tej wskazano, że w badanym automacie dostępna jest jedna gra bębnowa – zestaw pięciu bębnów. Stopniowania stawek za grę i wygranych dokonuje się poprzez zmianę stawki (przycisk „STAWKA”). Jednocześnie poprzez zmianę stawki za grę dokonuje się zmiany mnożnika możliwych do uzyskania wygranych, zgodnie z tabelą wygranych, umieszczoną pod szybą po prawej stronie koła gier dodatkowych zwanych B. O. (np. stawka 50 powoduje ustawienie mnożnika wygranej x10). Stwierdzono, że automat nie wypłaca bezpośrednio graczowi wygranych pieniężnych (brak wyrzutnika monet – H.), jednakże jest przystosowany elektrycznie i programowo do zamontowania wyrzutnika monet. Automat rejestruje wypłaty elektronicznie (księgowość elektroniczna oraz licznik elektromechaniczny rejestrujący wypłaty (...)) (k. 1488). W wyniku dokonanych ustaleń stwierdzono, że automat umożliwia uzyskanie wygranej punktowej, natomiast prowadzone na automacie gry zawierają element losowości, a uzyskiwane wyniki gry są nieprzewidywalne, niezależne od woli gracza i zawierają się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 u.g.h., a możliwość prowadzenia gier za punkty uzyskane w wyniku wygranej, zawiera się w definicji wygranej rzeczowej, określonej w art. 2 ust. 4 u.g.h.

W świetle powyższego bezsporne jest, iż badający urządzenia eksperci uznali wszystkie automaty za urządzenia umożliwiające grę losową w rozumieniu art. 2 ust. 5 u.g.h. Pomiędzy opiniami procesowymi, a opiniami prywatnymi sporządzonymi przez M. S. (3) i M. S. (1) występuje rozbieżność, która wynika z nieprawidłowego zdefiniowania przez M. S. (1) pojęcia gry na automacie, a w szczególności pojęcia „charakteru losowego gry”. Rozbieżność ta została wyjaśniona przez biegłego A. C., m.in. w opinii dotyczącej automatu H. (...) z dnia 20 października 2012 r. (k. 113 – k. 126). Tytułem dodatkowego wyjaśnienia wskazać należy, że rozbieżność ta zasadniczo sprowadza się do tego czy grą o " charakterze losowym" (art. 2 ust. 5 u.g.h.) jest cały okres w którym można korzystać z automatu - od wprowadzenia opłaty, aż do zakończenia wykupionego czasu gry (a więc okres obejmujący również ewentualne przedłużanie czasu na skutek chwilowego wyniku gry), czy też okres znacznie krótszy- od chwili naciśnięcia przycisku, wprawienia w ruch bębnów aż do ich zatrzymania? Nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, że zdecydowanie należy opowiedzieć się za drugą z przedstawionych koncepcji. W każdej z opinii procesowych przeprowadzonych w niniejszej sprawie biegli szczegółowo opisali sposób działania maszyny w zakresie obracających się bębnów, których grający nie jest w stanie w żaden sposób zatrzymać ani kontrolować. W związku z tym, ta właśnie część, ten element działania urządzenia powinien być postrzegany, a tym samym i definiowany jako gra. Taki fragment aktywności grającego korzystającego z urządzenia ma charakter nieprzewidywalny, niezależny od woli gracza, a w rezultacie charakter losowy w rozumieniu wyżej omawianych przepisów. Żadnego znaczenia nie ma fakt, że automat funkcjonuje dalej, to jest występują kolejne elementy jak np. przedłużenia czasu „gry”, możliwość jej kontynuowania. To, że uzyskany podczas korzystania z maszyny chwilowy stan punktowy nie zmienia ustalonego na początku jej czasu trwania, ma w ocenie Sądu Okręgowego charakter pozorny, tj. stanowi formę ukrycia rzeczywistego, losowego charakteru gry poprzez stworzenie sztucznej koncepcji wskazującej, że ostatecznie wynik jest zawsze zerowy. Wskazać należy, powołując się na wykładnię systemową, że w orzecznictwie sądów administracyjnych losowość gier jest rozumiana, jako niemożliwość przewidzenia rezultatu gry w normalnych warunkach, a więc jej wynik zależy od przypadku. Do zakwalifikowania gry do gier losowych wystarczy stwierdzenie wystąpienia w grze elementu losowości, wpływającego bezpośrednio na wynik gry (wynikiem takim w niniejszej sprawie nie jest ostateczny, ustalony po serii gier, wynik wyświetlany przez automat, który zawsze wynosi zero, ale każdorazowy wynik uzyskany na skutek wprawienia w ruch i przypadkowego zatrzymania się bębnów). W orzecznictwie sądowo-administracyjnym wskazuje się też, że wprowadzenie różnych elementów dodatkowych (np.: elementu wiedzy, czy zręczności), postrzegane jest jako działania mające na celu stworzenie pozoru braku losowości, które nie pozbawiają gry charakteru losowego (tak m.in. NSA w wyrokach z dnia 27 października 1999 r., sygn. akt II SA 1095/99; 18 maja 1999 r., sygn. akt II SA 453/99; 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II GSK 1010/11 i 30 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1852/13, z 17 grudnia 2014 r. sygn. akt II GSK 1713/13, LEX nr 1637101).

Tym samym za całkowicie bezzasadny uznać należało zarzut określony w punkcie 7 apelacji, a w rezultacie również określony w punkcie 8 zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Gra na przedmiotowych urządzeniach miała charakter losowy i organizowana była w celach komercyjnych w rozumieniu art. 2 ust. 5 u.g.h. Powyższej oceny nie zmienia fakt, że brak było możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, który to element nie jest wymagany przez w/w regulację. W rezultacie gry te stanowiły gry na automatach w rozumieniu u.g.h.

Odnośnie zarzutu określonego w punkcie 7b wskazać jedynie należy, że z lektury uzasadnienia Sądu I Instancji wynika, że opinie sporządzone przez biegłych w niniejszej sprawie zostały uznane za pełne, jasne oraz pozbawione sprzeczności. Sąd Odwoławczy podziela powyższą ocena, uznając tym samym, że w niniejszej sprawie, wbrew odmiennym zapatrywaniom obrońcy oskarżonego nie było podstaw do wydania opinii uzupełniającej z udziałem innych biegłych, z uwagi na brak wystąpienia przesłanek o których mowa w art. 201 k.p.k.

Ostatnim, również niezasadnym zarzutem apelacyjnym podniesionym przez obrońcę był zarzut określony w punkcie 7.c. apelacji, a dotyczący naruszenia art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku Sądu I Instancji z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. W tej sytuacji Sąd Odwoławczy sam musi ocenić, czy podstawa prawna wyroku jest prawidłowa i czy kontrolowane orzeczenie nie zostało wydane z naruszeniem właściwych przepisów prawa. W realiach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy dostrzegł jedynie naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s oraz art. 6 § 2 k.k.s., które zostało podniesione w apelacji wywiedzionej przez Naczelnika (...) Urzędu Celno–Skarbowego. Wyłącznie w tym zakresie dokonano stosownej ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu I Instancji.

Końcowo zaznaczyć również trzeba, że Sąd Odwoławczy w ramach przeprowadzonej kontroli instancyjnej w sposób szczegółowy ocenił kwestię ekspertyz wydawanych przez M. S. (3), M. S. (1) i jednoznacznie przesądził, że gra na spornych urządzeniach miała charakter gry na automatach w rozumieniu przepisów u.g.h.

Z uwagi na to, że żaden z zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego nie zyskał aprobaty Sądu Okręgowego, wyrok Sądu I Instancji w pozostałym zakresie utrzymano w mocy.

III.  Koszty postępowania odwoławczego.

O opłacie sądowej orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1, art. 8 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983.49.223), zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 635 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszty uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30 zł (art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego Dz.U. 2014.861);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym Dz.U. 2013.663 j.t.).