Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Oksiuta

Protokolant Aneta Chardziejko

przy udziale Prokuratora Ewy Minor Olszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 roku

sprawy Z. K.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 22 kwietnia 2013 roku sygn. akt VII K 64/ 13

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Z. K.został oskarżony o to, że w dniu 12 lutego 2013 r. około godziny 15 ⁰⁰ na drodze publicznej w miejscowości (...), gmina (...), kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0, 49 mg/dm ³ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a§ 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Karny z siedzibą w (...)wyrokiem zaocznym z dnia 22 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt VII K 64/13 oskarżonego Z. K.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia rowerów na okres 3 (trzech) lat.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok, w części dotyczącej orzeczenia o karze, zaskarżył oskarżony Z. K. zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary do popełnionego czynu. Wskazując na powyższe wniósł o warunkowe zawieszenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności na okres próby lat 2 (dwóch).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego Z. K. jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się wprost do jedynego zarzutu sformułowanego przez oskarżonego w środku odwoławczym, a mianowicie rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, w ocenie Sądu Okręgowego, nie jest on trafny. W szczególności nie budzi wątpliwości prawidłowość orzeczenia przez Sąd Rejonowy wobec Z. K. bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy i nie skorzystanie wobec tego sprawcy z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

W tym miejscu przypomnieć należy, że tylko wtedy można uznać, że zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu jest uzasadniony, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, wymierzona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 297/09 LEX nr 553884. Jednocześnie nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113 ).

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu Okręgowego, o takiej ocenie represji karnej z jaką spotkał się oskarżony Z. K. nie może być mowy.

Zgodnie z dyspozycją art. 53 k.k. Sąd ma obowiązek uwzględnić przy wymiarze kary stopień winy sprawcy, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Winien też uwzględnić okoliczności dotyczące przedmiotowej i podmiotowej charakterystyki przestępstwa i osoby sprawcy.

Sąd nadto rozważa ewentualność warunkowego zawieszenia wykonywania kary, gdy będzie przekonany, iż skorzystanie z takiej możliwości będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (pozytywna prognoza kryminologiczna).

Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy należy jednoznacznie stwierdzić, że dokonując wyboru rodzaju kary i jej wysokości Sąd I instancji nie tylko miał na uwadze dyrektywy z art. 53 k.k. i właściwie je ocenił, ale także w sposób jednoznaczny stwierdził i uargumentował dlaczego w przypadku Z. K. nie sposób opowiedzieć się za pozytywną prognozą kryminologiczną, która determinuje możliwość skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Z. K.jechał rowerem o godzinie 15.00 w miesiącu zimowym (w dniu 12 lutego 2013 r.) na drodze publicznej w miejscowości (...)przy stężeniu alkoholu w organizmie niemal dwukrotnie wyższym niż stężenie określone w art. 115 § 16 k.k. Niewątpliwie stwarzał tym realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu.

Znamiennym jest również, że oskarżony nie tylko był osobą wcześniej karaną, ale popełnił poprzednio dwukrotnie tożsame przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Otrzymał również dwie szanse poprawy swojego zachowania w warunkach wolnościowych – został skazany na karę grzywny. Z szans tych jednak nie skorzystał, w tym znaczeniu, że nie poprawił swojego zachowania. W treści apelacji powołał się na zaawansowany wiek i stan zdrowia, ale nie miał na uwadze tych okoliczności po raz kolejny w ten sam sposób wchodząc w konflikt z prawem.

Z powyższego wynika, że stosowane dotychczas kary nie wpłynęły wychowawczo na oskarżonego, który dopuścił się ponownie czynu niebezpiecznego tak dla niego samego, jak i innych uczestników ruchu. Podkreślić należy, że jakkolwiek czyn objęty przepisem art. 178a§2 k.k. usytuowany jest w rozdziale XXI kodeksu karnego zatytułowanym „Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji”, to jednak przedmiotem ochrony tego przepisu jest de facto życie i zdrowie człowieka. W te dobra po raz kolejny godził oskarżony swoim zachowaniem.

W świetle powyższych okoliczności brak jest możliwości przyjęcia w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Tylko zaś przekonanie Sądu o tym, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego umożliwia zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Same zapewnienia Z. K., że nie zachowa się tak w przyszłości, jakkolwiek zasługują na pozytywną ocenę, to jednak wobec dotychczasowej postawy oskarżonego, nie pozwalają bezkrytycznie ich przyjąć. Tym samym nie wystarczają do uwzględnienia postulatu apelującego i zastosowanie wobec niego omawianej instytucji probacyjnej.

Powyższe stanowisko Sądu Rejonowego w pełnym zakresie podziela Sąd Okręgowy.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu (w dolnych ustawowych granicach) kara 3 miesięcy pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości dowiedzionego mu przestępstwa i jest karą sprawiedliwą, która należycie realizuje cele zapobiegawczo – wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogły mieć wpływ na treść ocenianego wyroku, tym bardziej że orzeczona kara (rozumiana jako całokształt kar i środków karnych) nie nosi cech niewspółmierności, zwłaszcza w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., orzeczono jak w sentencji niniejszego wyroku.

Z powodu sytuacji majątkowej oskarżonego, podkreślonej również w treści apelacji, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k., zwolnił go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.