Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

B., 5 maja 2023 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Paweł Dzienis

Protokolant: Natalia Chwastek

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2023 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda G. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach V Wydziału Gospodarczego

z dnia 11 stycznia 2023 roku, sygn. akt V GC 275/22

1.  Oddala apelację;

2.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Transkrypcja uzasadnienia

Sygn. akt. VII Ga 71/23

[Sędzia Przewodniczący Dzienis Paweł 00:00:04.920]

W niniejszej sprawie powód G. S. wystąpił z pozwem przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 12184 złote 11 groszy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zawarł z pozwanym 19 stycznia 2021 roku umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powoda z tytułu świadczonych przez powoda działalności gospodarczej w postaci usług przewozu międzynarodowego. Zakres ubezpieczenia został rozszerzony o szkody powstałe podczas postoju [ns 00:00:45.120] strzeżonymi klauzula numer 7 i szkody powstałe w wyniku rażącego niedbalstwa, klauzula numer 22. Powód zobowiązał się do przewiezienia towaru z W. do Litwy. W liście [ns 00:00:55.984] zadeklarowano wartości przewożonych towarów [ns 00:00:58.976] 3 palety perfum o wadze 847 kilogramów. Kierowcą był pracownik powoda. 24 listopada 2021 roku towar został załadowany na naczepę we W.. W nocy z 24 na 25 listopada 2021 roku kierowca zatrzymał się na parkingu w Austrii do celów odbycia obowiązkowej przerwy w jeździe. W trakcie kolejnej przerwy kierowca zauważył brak plomb na naczepie i brak części przewożonego towaru. Zdarzenie zgłosił na policję i ruszył w dalszą trasę. W wyniku kradzieży zabrano 675,12 kilograma towaru. Część towaru została odzyskana przez policję, przekazana właścicielowi. W pozostałej części towaru o wadze 310,54 kilograma i wartości 200, 25532 euro i 90 eurocentów nie udało się odzyskać. Powód wypłacił odszkodowanie dla (...) [ns 00:01:57.264] w kwocie 3262 euro 11 eurocentów poprzez potrącenie swoich należności. Powód też zgłosił przypadek pozwanemu, który jednak odmówił uznania swojej odpowiedzialności za szkodę i wskazał, że parking nie spełniał wymogów z klauzuli numer 7 rozszerzającej odpowiedzialność pozwanego. W ocenie powoda [ns 00:02:18.384] odpowiada na mocy klauzuli numer 22 za szkody powstałe z rażącego niedbalstwa, przy czym w umowie nie określono czym jest rażące niedbalstwo, a w ocenie powoda jego pracownik dopuścił się rażącego niedbalstwa, a pozwany jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania, a powód wskazał, że szkoda w euro wynosi 3233 euro 50 eurocentów, to jest 310,54 kilograma razem 8 33 za każdy utracony kilogram przesyłki. Razem 1,26 jako wartość przelicznika SDR i Sąd Rejonowy [ns 00:02:59.320] właściwym, Sąd Rejonowy w Białymstoku i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Suwałkach Wydziałowi gospodarczemu, który to wydał nakaz zapłaty, od którego sprzeciw wniosła strona pozwana [ns 00:03:10.928] o oddalenie powództwa, o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany nie zgodził się z roszczeniem powoda. Wskazał, że zawarł z poszkodowanym umowę ubezpieczenia OC przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym na okres 1 lutego 2021, 31 stycznia 2022, [ns 00:03:28.256] numer 7 za szkody powstałe podczas postoju poza parkingami strzeżonymi. Ochrona ubezpieczeniowa na podstawie tej klauzuli odbywa się wyłącznie, gdy postój środka transportu odbywa się [ns 00:03:38.296] stacji paliw, hoteli, moteli, baru, restauracji, w miejscu oświetlonym podczas postoju w porze nocnej oraz w czasie pracy tych instytucji. Zastosowanie w sprawie mają ogólne warunki OC przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym. Pozwany decyzjami z 4 lutego 2022 roku 7 marca 2022 roku odmówił wypłaty odszkodowania. Wypłata nie została [ns 00:04:02.904] z tytułu rażącego niedbalstwa, a ze względu na postój pojazdu poza miejscem ustalonym w polisie. [ns 00:04:09.040] klauzuli rażącego niedbalstwa zdaniem pozwanego nie oznaczało jednoczesnej rezygnacji ze wszystkich pozostałych zakresów OWU. Pozwany wskazał, że do pozwu zostały dołączone szereg dokumentów w języku angielskim i rosyjskim, które nie zostały przetłumaczone na język polski. I Sąd Rejonowy w Suwałkach 11 stycznia 2023 roku [ns 00:04:30.024] 275/22 oddalił powództwo i zasądził od powoda G. S. na rzecz pozwanej [ns 00:04:39.232] Zakładu (...) Spółki Akcyjnej w W. tytułem kosztów 3617 złotych wraz z odsetkami [ns 00:04:44.496] Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na dwóch podstawowych argumentach, a mianowicie braku udowodnienia wysokości szkody, powołując się na to, że powód nie wykorzystał obowiązku z artykułu 6 Kodeksu cywilnego, że przedłożył dokumenty, które były w języku polskim, czym uniemożliwił Sądowi dokonanie oceny wysokości szkody. Druga natomiast przyczyna oddalenia przywództwa [ns 00:05:08.552] wyjaśnił Sąd w uzasadnieniu to brak spełnienia przesłanek [ns 00:05:12.696] odpowiedzialności rozszerzonej w klauzuli numer 22, gdyż Sąd analizując zachowanie kierowcy powoda uznał, że nie można mu przypisać rażącego niedbalstwa, a parkowanie poza parkingiem strzeżonym z kolei nie [ns 00:05:29.040] zachowanie klauzuli numer 7. Z wyrokiem tym nie zgodził się powód. Wniósł apelację od tego wyroku. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił naruszenie artykułu 256 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego niezastosowanie, nie wezwanie powoda do przetłumaczenia dokumentów prywatnych w języku obcym, a także brak wydania przez Sąd I instancji postanowienia o pominięciu dowodów w języku obcym, zignorowaniu [ns 00:05:53.464] dowodów w języku obcym, znajdujących się w aktach sprawy. Jeżeli chodzi o prawo materialne, to strona powodowa zarzuciła naruszenie artkułu 65 paragraf 1 Kodeksu cywilnego poprzez dokonanie wykładni umowy ubezpieczenia Ogólnych Warunków Ubezpieczenia z pominięciem pojęcia rażącego niedbalstwa. [ns 00:06:12.536] sprecyzował tego pojęcia, a rażące niedbalstwo może wyniknąć z działań powoda i pracowników powoda. Dodatkowo wśród zarzutów apelacyjnych znalazł się również zarzut z artykułu 233 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez swobodną ocenę dowodów i przyjęcie, że w niniejszej sprawie nie zaszło rażące niedbalstwo ze strony powody lub jego pracownika oraz naruszenie przepisów Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez nie orzeczenie o zwrocie niewykorzystanej zaliczki z artykułu 84 tejże ustawy. Wnioski zawarte w apelacji to o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie powództwa na koszt strony pozwanej, a także na dzisiejszej rozprawie zmodyfikowano ewentualny wniosek o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. W pierwszej kolejności zauważyć należało, iż niniejsza prawa była rozpoznawana w trybie przepisów o postępowaniu uproszczonym, lecz Sąd odwoławczy co do zasady nie przeprowadzał postępowania dowodowego, [ns 00:07:13.776] zgodnie z artykułem 505 z indeksem 13 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego uzasadnienie niniejszego orzeczenia zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja powoda nie była zasadna i jako taka podlegała oddaleniu w całości. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji Sąd Rejonowy w rezultacie okazały się prawidłowe z niewielkimi uchybieniami, o których tutaj za chwilę Sąd powie, a które jednak nie miały istotnego znaczenia na wynik tej sprawy, na wynik ostatecznego rozstrzygnięcia. Analiza materiału dowodowego doprowadziła Sąd odwoławczy do przekonania, że jednak uzasadnienie, przeprowadzone postepowanie dowodowe odpowiada prawu i znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wnioski, które Sąd Rejonowy wyciągnął są logiczne. W związku z tym ocena prawna też nie [ns 00:08:16.752] zdaniem Sądu Okręgowego wątpliwości. Dlatego też wobec tożsamej oceny [ns 00:08:21.624] przedstawionej przez Sąd I instancji, dotyczącej zarówno faktów, jak i interpretacji przepisów prawa stało się zbędne, dlatego też Sąd odniesie się w tym miejscu wyłącznie do zarzutów apelacyjnych, a skarżący [ns 00:08:34.896] w swojej apelacji kilka zarzutów, które można podzielić na [ns 00:08:39.112] głównym z nich było pominięcie dowodów, dokumentów złożonych do akt sprawy, sporządzonych w języku obcym, nie wezwanie powoda do ich przetłumaczenia, co wiązało się bezpośrednio z tym elementem udowodnienia wysokości szkody. Natomiast drugą grupą zarzutów była nieprawidłowa wykładnia umowna [ns 00:08:56.296] strony w powiązaniu z błędnymi ustaleniami, co należało tutaj ocenić, czy Sąd prawidłowo I instancji przyjął, że brakuje odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. I wreszcie ostatni zarzut to dotyczący rozliczenia kosztów, artykuł 84 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Jeżeli chodzi o zarzut najdalej idący, czyli najbardziej ogólnie jednocześnie, czyli naruszenie artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego, to analizując bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego w tej kwestii wskazać należy, że zarzuty te nie były zasadne, bowiem Sąd Rejonowy nie naruszył zasad swobodnej oceny dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób pełny, wystarczający, zbierając wszelkie dowody niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, prawidło ocenił również rozkład ciężaru dowo [ns 00:09:47.096] W przedłożonej apela [ns 00:09:48.484] strona powodowa zwrócała [? 00:09:49.908] w pierwszej kolejności sadowi 1 instancji, iż nie [ns 00:09:53.156] do przetłumaczenia dokumentów przedłożonych w języku obcym. I na tę okoliczność przedstawiła strona powodowa dwukierunkowe orzecznictwo w tym przedmiocie. I tutaj decydujące znaczenia oczywiście miała wykładnia pkt 256 k.p.c., któr zgodnie z którym sąd może zażądać, aby dokument w języku obcym był przedłożony przez tłumacza przysi przysięgłego. I w ocenie sądu ten przepis nie nakłada sądowi obowiązku tłumaczenia dokumentów z urzędu. To strony tak jak przyjął sąd rejonowy, ten ten pogląd należy tutaj podzielić, stronę [ns 00:10:34.992] że obowiązek udowodnienia danego faktu wina złożyć przedłożyć sądowi dokument [ns 00:10:41.052] przetłumaczony przez tłumacza przysięgłego. W orzecznictwie bowiem wskazuje się, że w sądach [ns 00:10:46.276] i wszystkie dowody sądy musza przeprowadzać w tym języku. Dotyczy to także dokumentów, co oznacza [ns 00:10:53.932] dokumentu zagranicznego sąd przeprowadzi dopiero po przetłumaczeniu go na język polski przez tłumacza przysięgłego. Wniosek dotyczący prze [ns 00:11:02.532] dokumentów nie pozwala w ocenie sądu okręgowego na skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu, więc ten zarzut apelacyjny przez powoda sąd okręgowy ocenił jako niezasadny. Strona powinna zadbać o to, aby dokument sporządzony w języku obcym został przetłumaczony na język polski, dlatego też strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powinna najpierw zdecydować, czy owe dokumenty w języku obcym są istotne dla sprawy, a wówczas wtedy dokonać tłumaczenia na na swój własny koszt. Wniosek dotyczący przetłumaczonych dokumentów należało uznać również za spóźniony na etapie postępowania apelacyjnego. O ile na etapie [ns 00:11:48.728] 1 instancji [ns 00:11:50.756] tak jak pan mecenas dzisiaj w swoim wystąpieniu przed sądem wskazał [ns 00:11:55.028] dopuszczal [ns 00:11:55.704] a co za tym idzie rozprawy z uwagi na złożony wniosek w pozwie opinii [ns 00:11:59.772] o postepowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych [ns 00:12:03.148] przed sądem już tutaj okręgowym [ns 00:12:06.364] art. 381 k.p.c. [ns 00:12:10.252] że [ns 00:12:11.364] apelacji nie załączono tłumacz [ns 00:12:13.464] a wskazane [ns 00:12:14.304] zostały przekazane do tłumaczenia i po ich otrzymaniu zostaną [ns 00:12:18.812] do sądu. Za niezasadne sąd uznał też zarzut naruszenia art. 233 z indeksem 2 k.p.c. w związku z art. 235 z indeksem 2 k.p.c., którym sąd nie zignorował [ns 00:12:31.264] zasadnieniu wyroku. Wskazał, że odmówił wa [ns 00:12:33.800] dowodowego dokumentom sporządzonym w języku angielskim i rosyjskim. I tutaj istotne jest [ns 00:12:42.312] znaczenie tych dokumentów, jeżeli chodzi o ich czy sąd pominął czy ich nie pominął [ns 00:12:50.700] dowod [ns 00:12:50.808] Tutaj trzeba przyznać rację stronie powodowej, że rzeczywiście doszło do takiego uchybienia procesowego. Sąd 1 instancji powinien był pominąć dowody z przedłożonych do akt sprawy dokumentów sporządzonych w językach obcych. [ns 00:13:03.672] przeminąć [? 00:13:04.384] odpowiednie postanowienie, co by obligowało dawało sygnał stronie do ewentualnego działania na przysz [ns 00:13:13.572] Tym nie mniej jednak biorąc pod uwagę, że to jest obowiązek, który spoczywa na stronie powodowej, która przedłożyła takie dokumenty, w ocenie sądu mimo że doszło do tego wskazanego uchybienia procesowego przez sąd 1 instancji, to jednak nie mogło to prowadzić nawet pośrednio do zmiany zapadłego w sprawie orzeczenia. Samo bowiem nie wydanie postanowienia o pominięciu dostarczonych dokumentów, w konsekwencji uznać należy, że nie miało wpływu na treść wydanego orzeczenia, i nawet przy przyjęciu tej argumentacji, na która wskazywał pan pełnomocnik strony powodowej, że mógł wtedy w odpowiednim momencie dzie zadziałać. A to z dwóch powodów. Po pierwsze z powodu takiego, że ten obowiązek ciążący na stronie powodowej jest tak daleko idący, że strona od razu powinna była te dokumenty dostarczyć, przewidzieć, że nawet z ostrożności procesowej, że taki obowiązek na niej spoczywa, zgodnie z wykładnia art. 256 k.p.c. Zatem tutaj [ns 00:14:17.400] miał znaczenie [ns 00:14:18.952] postępowania strona postępowania prowadzi przewóz międzynarodowy, to trzeba wskazać, że powód zawarł umowę w dniu 19 stycznia 21, pozew w niniejszej sprawie został złożony około 1,5 roku później. W ocenie sądu jest to wystarczające [ns 00:14:34.988] by przetłumaczyć choć najważniejsze dokumenty, [ns 00:14:37.964] których zależy wynik sprawy. Ich gromadzenie, przechowywanie tych dokumentów w polskiej wersji językowej również ze względu na konieczność użycia ich w innych postępowań, np. rozliczeń podatkowych [ns 00:14:49.324] sąd uznał, że ten zarzut nie miał wpływu na samo wydanie rozstrzygnięcia. Bo tutaj również należy zgodzić się ze stanowiskiem, które zaprezentował dzisiaj na rozprawie apelacyjnej pan pełnomocnik powoda, że tak naprawdę nie mieliśmy wydaje się okoliczność spornej w postaci wysokości szkody, bo pozwany nie wypowiedział się co do szkody doznanej przez powoda na podstawie wszystkich ujawnionych okoliczności sprawy, jej poniesienie a nawet jej wysokość można uznać, iż były bezsporne. Nie wymagają [ns 00:15:23.328] dowodu [? 00:15:23.820] faktu [? 00:15:24.256] przyznania w toku postepowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, art. 229 k.p.c. Strony nie [? 00:15:32.512] [ns 00:15:32.896] twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd mając na uwadze wyniki [? 00:15:36.088] całej rozprawy może [ns 00:15:37.620] 230 k.p.c. Sąd może zatem uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek [ns 00:15:47.752] można wyprowadzić z innych ustalonych fa [ns 00:15:51.224] Jest to domniemanie faktyczne [? 00:15:52.152] z art. 231 k.p.c. Można było więc uznać za prawdziwe tezy powoda, zgodnie z którymi pierwotny pierwszy przewod [ns 00:16:01.928] Wypłacił dla właściciela przesyłki całą wartość ukradzionego [? 00:16:07.592] towaru. Drugi przy [ns 00:16:08.944] także wypłacił całość szkody. Trzeci przewoźnik [ns 00:16:14.336] i jego ubezpieczyciel E. (...) [ns 00:16:17.972] wypłaciło szkod [ns 00:16:19.084] tylko w zakresie ograniczeń odpowiedzialności przewo [ns 00:16:21.292] konwencji [ns 00:16:22.736] Czwarty przewoźnik [ns 00:16:24.820] także wypłacił odszkodowanie z tej części [ns 00:16:28.840] ograniczeń odpowiedzialności do wagi [? 00:16:31.892] [ns 00:16:31.948] dzialnego [? 00:16:31.950] towaru. Powód wskutek potrącenia należności także wypłacił odszkodowanie w kwocie 3262 Euro 11 Eurocentów z uwzględnieniem ograniczeń odpowiedzialności w konwencji [ns 00:16:42.612] art. 37 c [ns 00:16:44.764] , który stanowi, że przewoźnikowi, który na mocy postanowień niniejszej konwencji wypłaci odszkodowanie przysługuje roszczenie zwrotne o sumę odszkodowania, odse [ns 00:16:53.332] , koszty do przewoźników, który uczestniczyli w wykonaniu owych przywo [ns 00:16:57.368] Podstawą natomiast odmowy odszkodowania było nie zrealizowanie [ns 00:17:01.532] umowie, czyli inaczej mówiąc dlaczego apelacja i powództwo zostało oddalone, bo była inna przyczyna, nie wysokość szkody, którą sąd 1 instancji tak na pierwszym planie zaakcentował w swoim uzasadnieniu, ale przyczyną oddalenia powództwa było właśnie była bez [? 00:17:19.484] znaczenia wysokość tej szkody doznanej przez powoda, bo kwestionowane były okoliczności przesłanek odpowiedzialności ubezpieczyciela. Przyczyna odmowy wypłacenia odszkodowania była bowiem w umowie. I tutaj należało rozważyć zatem ten zarzut materialno - prawny z art. 65 k.c. przez [? 00:17:40.968] prawidłowo sąd 1 instancji dokonał tej wykładni, czyli nie zaistniały przesłanki ochrony ubezpieczeniowej. Rację miał pełnomocnik powoda wywodząc, że umowa ubezpieczenia [ns 00:17:51.304] nie wskazywała, które jednocześnie muszą być spełnione przesłanki z obydwu klauzul rozszerzających odpowiedzialność pozwanego [ns 00:17:59.232] W umowie nie wskazano, [ns 00:18:02.008] szkody powstałej na parkingu ale w wyniku rażącego niedbalstwa i musza być jednocześnie spełnione przesłanki odpowiedzialności pozwanego z klauzuli nr 7, klauzuli nr 22. Zresztą to kategorycznie stwierdził w swoim uzasadnieniu sąd Rejonowy w Suwałkach. Według powoda zgodnie z jednolitym orzecznictwem pozwany odpowiada za niejasności, niedokładności umowy, nie może [ns 00:18:23.192] korzystywać na swoją korzyść, ale muszą być one rozumiane na korzyść powoda, a nigdzie w umowie i w owu nie wskazano, czym ma być rażące niedbalstwo. W ocenie Sądu Okręgowego ten zarzut nie był jednak zasadny. [ns 00:18:38.152] bowiem jednej ze stron dokumentu ubezpieczeniowego wprowadzającego dodatkowe klauzule ubezpieczeniowe, to jest karta 20 akt niniejszej sprawy, rubryka numer 11 zatytułowana oświadczenia, w punkcie 3 zauważyć można, iż powód zadeklarował, iż [ns 00:18:52.792] umowy ubezpieczenia [ns 00:18:55.792] dokument zawierający informacje o produkcie ubezpieczeniowym. G. S. nie wykazał natomiast zgodnie z regułą ciężaru dowodu z artykułu 6 kodeksu cywilnego tego, że takiego dokumentu w rzeczywistości nie otrzymał i teraz oceniając, czy doszło do tutaj do rażącego niedbalstwa, czy nie, w ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji ocena i przedstawione argumenty w uzasadnieniu są przekonujące. Z zeznań kierowcy S. W. przesłuchanego w charakterze świadka wynika, że nie dostał on od pracodawcy żadnych wytycznych odnośnie miejsc parkowania. Przy wyborze miejsca postoju słusznie kierował się takimi kryteriami jak wielkość parkingu, ilość zaparkowanych pojazdów, oświetlenie, albo unieruchomienie pojazdu, sprawdzał pojazd [ns 00:19:46.408]. Tym samym jego czynnościom nie można zarzucić cech rażącego niedbalstwa. Ściślej mówiąc, zgodnie z zeznaniami świadka i powód i świadek w żaden sposób nie planowali tras przejazdu w kontekście bezpieczeństwa przejazdu, bo pojazdy były parkowane na bezpiecznych parkingach. Powód nie miał wtedy żadnych instrukcji dla kierowców o tym jakie parkingi mają wybierać. Powód nie miał wtedy żadnych instrukcji też dla kierowców w zakresie bezpieczeństwa pojazdu, nie brał on pod uwagę konieczności organizowania dozoru na przewożonym, nad przewożonym towarem, zaś świadek nie sprawdzał parkingu, nie wykonywał obchodu wokół parkingu w nocy. To jednak nie powoduje, że takie zachowanie będzie kwalifikowane jako rażące niedbalstwo. Jest to niewątpliwie niedbalstwo, są to uchybienia w zakresie należytej troski, natomiast w ocenie Sądu nie można przypisać tego tutaj kwalifikowanego rażącego niedbalstwa. Jak zeznał sam świadek na rozprawie przed Sądem Rejonowym, kierowcy ostatnie 20 minut przed postojem wynikającym z przepisów prawa, a więc przed obowiązkowym postojem, poszukują miejsca na zatrzymanie się, wówczas taki był standard pracy, jego wykonanie, sposób funkcjonowania jego przedsiębiorstwa. Słusznie Sąd I instancji uznał, że świadek kierował się wielkością parkingu, ilością zaparkowanych pojazdów. Wiedział, że w pobliżu nie ma innego parkingu, gdzie mógłby odbyć przerwę w pracy. Wiedział również, że kończy się jego czas pracy i przerwa jest obowiązkowa. Nie zatrzymał się, należy zauważyć, w dowolnym miejscu, wybrał parking, na którym zatrzymywały się pojazdy ciężarowe, był to parking oświetlony, monitorowany. Sprawdził pojazd, plomby, nie oddalał się od pojazdu, co więcej, poszedł spać w tym pojeździe. Dopełnił zatem wszelkich typowych, normalnych obowiązków, należytej staranności w wyborze postoi, zachowaniu na czas przerwy, zachował bezpieczeństwo towaru, sprawdził pojazd, plomby. Nie można oczekiwać, by podjął jeszcze inne środki ostrożności w ramach zwykłej staranności. Skoro bowiem podjął w tej mierze pewne standardowe, podstawowe, oczywiste czynności, starania zgodnie ze swymi najlepszymi wyobrażeniami, chęciami, to nie można mówić o niedbalstwie w stopniu rażącym, nawet jeśli te działania okazały się ostatecznie nieskuteczne. Powód miał na celu wykonanie powierzonych mu obowiązków w sposób jak najbardziej staranny. Oceny zachowania powoda natomiast nie można rozpatrywać wyłącznie pod kątem skutków, które to zachowanie wywołało. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, wprawdzie na tle artykułu 52 paragraf 1 punkt 1 kodeksu pracy, że w pojęciu ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych mieszczą się 3 elementy, to jest do wykorzystania również przy ocenie rażącego niedbalstwa, bezprawność zachowania, naruszenie podstawowego obowiązku, naruszenie albo zagrożenie interesów, zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo, które muszą wystąpić łącznie, chociażby wyrok Sądu Najwyższego z 22 marca 2016 roku, I PK 94/15. Przyjmuje się, jak trafnie zauważa Sąd Okręgowy, że wina, o której wyżej mowa, powinna przejawiać się w umyślności, złej woli lub rażącym niedbalstwie pracownika. Są to dwie odrębne postacie winy. Rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działań, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu. Natomiast wina umyślna z kolei wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi. Rażącego niedbalstwa zatem nie można utożsamiać ze zwykłym niedbalstwem, nieudolnością, brakiem operatywności, nieskutecznością, działaniem wbrew oczekiwaniom pracodawcy, czy nieosiąganiem zamierzonych rezultatów, tak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 23 lutego 2017 roku, I PK 81/16. Natomiast w ocenie Sądu nie trafnym było powoływanie się przez powoda na wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 3 września 2013 roku, VIII GC 419/20, bowiem to orzeczenie dotyczyło innej sytuacji. Mowa jest w nim o niedoglądaniu pojazdu, pozostawieniu kluczyków do niego innej osobie trzeciej. Z taką zaś sytuacją nie mieliśmy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, gdyż kierowca, pracownik powoda, podjął jednak pewne starania, które zdaniem Sądu były adekwatne do zaistniałej sytuacji. Z tego właśnie powodu nie znajduje też zastosowania wyrok Sądu Najwyższego z 17 lutego 1998 roku, III CKN 23/98, wyroku sądów zagranicznych, którymi sąd polski nie jest w najmniejszym stopniu związany. Świadek prawie zatrzymał się w miejscu niezgodnym z klauzulą rozszerzającą odpowiedzialność PZU i było to niedbalstwo, ale jeszcze raz podkreślić należy, że nie było to niedbalstwo rażące, wykonał on bowiem pewne czynności zabezpieczające. O rażącym stopniu można byłoby mówić, gdyby nie wykonał on żadnych czynności. Nie można zaś zarzucić mu tego, że spał, zamiast pilnować bez przerwy towaru i kwalifikować to jako rażące niedbalstwo, ponieważ w tym właśnie celu w przepisach prawa wprowadzono obowiązkowe przerwy kierowców, aby nie stanowili oni zagrożenia na drogach, czyli inne tutaj dobro prawne jest chronione. Obowiązki zawodowe kierowcy międzynarodowego związane z zawodowym charakterem jego działalności niewątpliwie nakazują mu zachowanie szczególnej ostrożności w czasie jazdy oraz postoju, w czasie opuszczania pojazdu, wybierania miejsc na wypoczynek lub nocleg, podczas kontaktu z osobami trzecimi w doborze środka transportu oraz stosowania zamknięć, na co wskazał właśnie Sąd Najwyższy w wyroku z 17 listopada 98 roku przed chwilą przytoczonym. Na podstawie całości zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy jednoznacznie stwierdza, że świadek w imieniu powoda dokonał wskazanych czynności. Nie ma zaś znaczenia to, że powód wyprowadza z tych faktów odmienne wnioski, bo nie można się z nimi w świetle okoliczności tej sprawy i stanu prawnego zgodzić. Sąd jednocześnie uznał apelację wobec tych wszystkich wskazanych argumentów za niezasadną, dlatego ją oddalił na mocy artykułu 385 kodeksu postępowania cywilnego, natomiast o kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie artykułu 98 paragraf 1 i 2 kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 99 kodeksu postępowania cywilnego, czyli zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nim stronę, która przegrała spór. Na koszty procesu złożyły się koszty zastępstwa procesowego, to wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego ustalona w oparciu o paragraf 2 punkt 5 w związku z paragrafem 10 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, przyjmując [ns 00:26:41.024] stawki minimalnej biorąc pod uwagę wartość przedmiotu zaskarżenia. O odsetkach od kosztów orzekł Sąd na podstawie artykułu 98 paragraf 1 z indeksem 1 kodeksu postępowania cywilnego. Jednocześnie Sąd uwzględnił zarzut apelacyjny [ns 00:26:56.024] zarządzenie do protokołu rozprawy. Zgodnie z artykułem 84 ustęp 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków stanowiące różnicę pomiędzy kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi i przepisy te [ns 00:27:15.408] stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki, o tym artykuł 84 ustęp 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i tutaj taka sytuacja zaistniała, dlatego też Sąd ten zarzut apelacyjny uwzględnił i zwrócił kwotę 1000 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki. To jest wszystko. Przewodniczący