Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Alicja Dubij

Protokolant: Magdalena Maciejewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2021 roku w B.

sprawy z powództwa (...) w B. działającej na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A.

przeciwko Z. A.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Z. A. na rzecz powoda (...) w B. działającej na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. kwotę 724.000,14 złotych ( siedemset dwadzieścia cztery tysiące złotych czternaście groszy) , w tym :

-kwotę 716.800,14 złotych z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym za opóźnienie od dnia 06. czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

-kwotę 7.200 złotych.

II. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.817 złotych tytułem zwrotu

kosztów procesu.

III. Nakazuje pobrać od pozwanego Z. A. na rzecz Skarbu Państwa

kwotę 36.200 złotych tytułem zwrotu części nieuiszczonych w sprawie kosztów

sądowych.

IV. Ustala, iż pozostałe nieuiszczone w sprawie koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VII GC 149/17

UZASADNIENIE

Powód wierzyciel egzekwujący (...) w B. działający na rzecz dłużnika egzekwowanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. w pozwie skierowanym przeciwko Z. A. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą przedsiębiorstwo (...) Z. A. domagał się zapłaty kwoty 724.000,14 zł, na którą składa się: należność główna w kwocie 305.000,00 zł, odsetki ustawowe i za opóźnienie od dnia 20.08.2005 r. do dnia 05.06.2017 r. w kwocie 411.800,14 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł. Powód domagał się także zapłaty dalszych odsetek za opóźnienie od kwoty 724.000,14 zł od dnia 06.06.2017 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na mocy wyroku zaocznego z dnia 21.05.2010 r. wydanego w sprawie o sygn. akt: VII GC 27/10 Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku Wydział VII Gospodarczy zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. na rzecz wierzyciela egzekwującego (...) w B. kwotę 305.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami płatnymi od dnia 20.08.2005 r. do dnia zapłaty, a także kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W dniu 14.11.2013 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku stwierdził, że wskazany powyżej wyrok zaopatrzony w klauzulę wykonalności uprawnia wierzyciela do prowadzenia egzekucji wskazanych powyżej kwot wobec dłużnika z wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. w A. od Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W.. Powód wskazał, że (...) Sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w B. reprezentowana przez likwidatora W. Z. wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku B. W. z wnioskiem o wszczęcie egzekucji przeciwko (...) Sp. z o.o. w A.. W toku egzekucji, na wniosek wierzyciela - powoda komornik dokonał zajęcia przysługującej - dłużnikowi (...) Sp. z o.o. w A. wierzytelności w stosunku do Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W. z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2010 - 2013 oraz z tytułu uzyskanych wymiernych korzyści majątkowych w postaci otrzymanych nieodpłatnych świadczeń przez Przedsiębiorstwo (...) Z. A. w W. od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do dnia 17.01.2014 r. w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł, którą to wartość ustalono w oparciu o wyciąg z prawomocnego opisu i oszacowania nieruchomości dłużnika z dnia 29.05.2013 r. sporządzonego przez komornika sądowego S. P. prowadzącego egzekucję z nieruchomości dłużnika w sprawie o sygn. akt SPKm 1200/11. W dniu 17.02.2014r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku B. W. zawiadomił powoda o stanie postępowania egzekucyjnego oraz o możliwości wstąpienia przez wierzyciela w prawa dłużnika w związku ze skutecznie dokonanym zajęciem wierzytelności przysługującej dłużnikowi. Na tej podstawie powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową, oraz przesłał ją listem poleconym pozwanemu i dłużnikowi. Dodatkowo pismem z dnia 7.03.2014 r. powód zwrócił się do Komornika Sądowego S. P. w A. z zapytaniem kiedy, w jakich wysokościach i jak zostały rozdysponowane pieniądze otrzymane od pozwanego z tytułu zawartej umowy dzierżawy. W odpowiedzi z dnia 10.03.2014 r. Komornik Sądowy S. P. stwierdził, że pozwany nie płaci, a komornik nie ma możliwości karania wielokrotnie grzywną. Powód kontynuował, że (...) sp. z o.o. w likwidacji wielokrotnie zwracał się do Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W. z wezwaniami do polubownej zapłaty na jego rzecz należności wynikającej z wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku Wydział VII Gospodarczy z dnia 21.05.2010 r. o sygn. akt: VII GC 27/10. Jednakże, pozwany Z. A. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) Z. A. w W. konsekwentnie unika uregulowania swojego zobowiązania. Powód podał, że w dniu 5.03.2010 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. w A. a Z. A. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) Z. A. w W. doszło do zawarcia umowy dzierżawy, na mocy której (...) Sp. z o.o. w A. oddał Z. A. do korzystania i pobierania pożytków nieruchomość o nr geod. (...) o powierzchni 4,9813 ha oraz prawo własności budynków wchodzących w skład (...) o łącznej powierzchni użytkowej budynków (...).650 m ² oraz prawo własności budynków pomocniczych o łącznej powierzchni użytkowej 302,30 m ² i pozostałą infrastrukturą szczegółowo opisaną w § 2.1 powołanej umowy. Wskazana umowa została zawarta na czas określony od dnia 05.03.2010. do dnia 05.03.2025 (§ 9.2). Zgodnie z postanowieniami tejże umowy Przedsiębiorstwo (...) Z. A. w W. zobowiązał się do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. czynszu w kwocie 5.000 zł netto miesięcznie powiększonego o należny podatek VAT. Z kolei, na zasadzie § 4.6 Przedsiębiorstwo (...) Z. A. w W. zobowiązał się do ponoszenia obok czynszu dzierżawnego wszelkich kosztów związanych z przedmiotem dzierżawy. Powód podał, że zgodnie z postanowieniami przytoczonego przepisu dzierżawca zobowiązany jest od dnia zawarcia umowy tj. od dnia 05.03.2010. do pokrywania wszelkich podatków oraz kosztów użytkowania wieczystego od nieruchomości będącej przedmiotem umowy. Z. A. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) Z. A. nie wywiązał się z zawartej umowy dzierżawy i nie uiścił za okres od 05.03.2010. do chwili obecnej podatku od nieruchomości oraz opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, otrzymując jednocześnie nieodpłatne świadczenia powodujące jego bezpodstawne wzbogacenie. Powód zwrócił się do Starostwa Powiatowego w A. oraz do Urzędu Miejskiego w A. z zapytaniem czy wskazane opłaty i podatki zostały uiszczone przez dzierżawcę. W odpowiedzi Starostwo Powiatowe w A. wskazało, że w sprawie zaległości (...) Sp. z o.o. z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości toczy się postępowanie egzekucyjne. Z kolei, Urząd Miejski w A. odmówił odpowiedzi na pytanie o zaległość (...) Sp. z o.o. w A. z tytułu podatku od nieruchomości za lata 2010 - 2013. Powód wyjaśnił, że zaległość z tytułu samego nieopłaconego podatku od nieruchomości o nr geod. (...) za lata 2010 - 2013 wynosi w sumie 801.620,99 zł bez odsetek za zwłokę i opłat bieżących. Oprócz tego pozostaje jeszcze zaległość pozwanego wobec dłużnika z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów za lata 2010-2014 oraz z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (wartość umowy dzierżawy została ustalona przez biegłego sądowego w wysokości 10.865.401,00 zł). Powód podkreślił, że do chwili obecnej (...) Sp. z o.o. w A. nie wystąpił przeciwko Z. A. z powództwem o zapłatę jakichkolwiek kwot z tego tytułu, a (...) sp. z o.o. w likwidacji skutecznie zajął wskazaną wierzytelność wchodząc w prawa dłużnika względem pozwanego. Powód powołał się na treść art. 887 § 1 k.p.c. w zw. z art. 902 k.p.c. z żądaniem pozwu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o odrzucenie pozwu, ewentualnie oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż roszczenie powoda względem pozwanego o zapłatę kwoty pieniężnej z tytułu wierzytelności przysługującej (...) sp. z o.o. względem pozwanego „z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2010-2013 oraz z tytułu wymiernych korzyści majątkowych w postaci otrzymanych nieodpłatnych świadczeń przez pozwanego od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do dnia 17.01.2014 r. w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł było już przedmiotem postępowania sądowego - prawomocnie zakończonego - prowadzonego w pierwszej instancji przez Sąd Rejonowy w Białymstoku I Wydział Cywilny (sygn. akt I C 3091/14), w którym Sąd zasądził żądane kwoty od pozwanego Z. A. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. Roszczenie zgłoszone przez powoda korzysta z powagi rzeczy osądzonej, co uzasadnia odrzucenie pozwu. Pozwany podał, że powód dochodzi (rzekomo istniejącej) wierzytelności zajętej. Wierzytelnością zajętą jest wierzytelność „z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2010-2013 oraz z tytułu wymiernych korzyści majątkowych w postaci otrzymanych nieodpłatnych świadczeń przez pozwanego od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do dnia 17 stycznia 2014 r. w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł”. Pozwany wskazał, że twierdzenia pozwu o faktach co do wysokości rzekomych zobowiązań pozwanego są inne od kwoty dochodzonej w sprawie, zaś zajęta wierzytelności, to w istocie dwie wierzytelności odszkodowawcze oraz wierzytelności z tytułu „wymiernych korzyści ...”. Pozwany zaprzeczył, aby istniała przysługująca (...) sp. z o.o. względem pozwanego wierzytelność „z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2010-2013 oraz z tytułu wymiernych korzyści majątkowych w postaci otrzymanych nieodpłatnych świadczeń przez pozwanego od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do dnia 17 stycznia 2014 r. w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł”. W związku z tym, w ocenie pozwanego zajęta wierzytelność nie istniała, (...) sp. z o.o. w likwidacji nigdy nie wstąpiła prawa wierzyciela (...) sp. z o.o. względem pozwanego. Pozwany podniósł, że postanowienie 4.6. dokumentu umowy dzierżawy podpisanej w dniu 5.03.2010 r., stanowi, iż „ Dzierżawca ponosi wszelkie koszty związane z Przedmiotem dzierżawy, w tym koszty rocznego przeglądu technicznego budynku. Od dnia zawarcia niniejszej umowy Dzierżawca obowiązany jest do pokrywania wszelkich podatków, kosztów użytkowania wieczystego i innych związanych z dzierżawionym przedsiębiorstwem” wyrażają umowę o zwolnienie z długu w rozumieniu art. 392 k.c. Natomiast Postanowienie 4.7. umowy dzierżawy stanowi, iż „Decyzję o wysokości podatku od nieruchomości jak i opłaty rocznej Wydzierżawiający zobowiązany jest przedstawić Dzierżawcy.” Wobec powyższego, zdaniem pozwanego na datę doręczenia pozwanemu oświadczenia z dnia 27.11.2014 r. o zajęciu wierzytelności z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za użytkowanie wieczyste gruntu za lata 2010 - 2013, w zw. z § 4.6. umowy dzierżawy z dnia 5.03.2010 r. ”, co nastąpiło w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego B. W., w którym prowadzono egzekucję m.in. z dzierżawionej nieruchomości zajętej w 2007 r. oraz wierzytelności przysługujących dłużnikowi (...) sp. z o.o. - dłużnikowi nie przysługiwała ta wierzytelność. Pozwany podniósł, że treść postanowień 4.6 i 4.7. umowy nie miała na celu statuowania wierzytelności pieniężnej (...) sp. z o.o., ale zobowiązanie dzierżawcy do zwolnienia (...) sp. z o.o. z zobowiązań. Przedmiotem zajęcia była wierzytelność wynikająca z niezapłacenia podatku lub opłaty rocznej przez pozwanego. Powód, zdaniem pozwanego, nie dochodzi zatem w imieniu (...) sp. z o.o. zapłaty opłaty za użytkowanie wieczyste oraz podatku od nieruchomości, a odszkodowania z tytułu niewykonania zobowiązania. Powód nie wykazał przy tym żadnej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. szkody, winy pozwanego oraz związku przyczynowego między niewykonaniem zobowiązania a szkodą. W ocenie pozwanego, całkowicie niezrozumiałe jest przy tym utożsamianie nieuiszczonej - zdaniem powoda - wierzytelności pieniężnej, ze szkodą w tym samym rozmiarze. Niewykonanie zobowiązania pieniężnego może być zdarzeniem powodującym szkodę u wierzyciela, natomiast samo w sobie szkody nie stanowi. Pozwany podniósł także, iż (...) sp. z o.o. nie zapłacił jakiejkolwiek należności z tytułu opłaty rocznej, ani też podatku od nieruchomości za okres od 2010 r. do dnia dzisiejszego. Wobec powyższego Spółka ta nie poniosła żadnej szkody nawet gdyby przyjąć, że pozwany jest obciążony obowiązkiem płatności podatku lub opłaty rocznej. W ocenie pozwanego podstawy odpowiedzialności za szkodę będącą wartością zapłaconego podatku nie można upatrywać w odpowiedzialności odszkodowawczej, ponieważ nieważna jest czynność prawna zobowiązująca do wygaszenia zobowiązania podatkowego, z uwagi na sprzeczność takiej czynności z prawem. Pozwany wyjaśnił, że niespłacenie zobowiązania przez gwaranta nie czyni żadnej zmiany w majątku beneficjenta umowy gwarancyjnej (392 k.c.), bowiem zobowiązanie musi najpierw powstać, aby mogło być spełnione przez gwaranta. Istota gwarancji nie sprowadza się do zapobiegania powstawaniu długów beneficjenta, ale opiera się na ich powstaniu. Zaniechanie spłacenia zobowiązania (bezprawność) nie skutkuje powstaniem nowych pasywów w wartości niespłaconego zobowiązania, w tym zakresie w majątku beneficjenta gwarancji nie powstaje nowa, gorsza sytuacja. Jednocześnie pozwany zanegował wartość opłaty rocznej za użytkowanie nieruchomości wskazanej w pozwie przez powoda. Ponadto zaprzeczył, aby pozwany otrzymał od (...) sp. z o.o. jakiekolwiek korzyści majątkowe, w szczególności, aby otrzymał korzyści o wartości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł. Negując istnienie wierzytelności (...) sp. z o.o. względem pozwanego, z ostrożności pozwany podniósł zarzut jej przedawnienia. Ostatecznie pozwany negując istnienie wierzytelności opisanej w pozwie wyraził wolę skompensowania z wierzytelnością o rozliczenie nakładów poniesionych na przedmiotową nieruchomość, składając w dniu 30 września 2016 r. oświadczenie woli niniejszej treści: „W związku z bezskutecznym upływem terminu zakreślonego do zapłaty kwoty 3.000.000 (trzech milionów) złotych tytułem częściowego rozliczenia nakładów dokonanych na będący przedmiotem dzierżawy kompleks hotelowy znajdujący się w A. przy ul. (...), w związku z przeprowadzonymi pracami remontowymi i rozbudową obiektu w okresie do 31 grudnia 2015 r., tj. nakładów wymienionych w wezwaniu do zapłaty z dnia 13 września 2016 r., niniejszym potrącam powyższą wierzytelność z nieprzedawnionymi wierzytelnościami wynikającymi z umowy dzierżawy z dnia 5 marca 2010 r. wraz z należnościami ubocznymi, w szczególności z wierzytelnościami o zapłatę czynszu dzierżawy oraz roszczeń odszkodowawczych dotyczących szkód, o ile takie wywołałem niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązań umownych.”

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wyrokiem zaocznym z dnia 21.05.2010 roku Sąd Okręgowy w Białymstoku w sprawie o sygnaturze akt VII GC 27/10 zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. na rzecz powoda (...) w B. kwotę 305.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08.2005 roku do dnia zapłaty. Ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego nadając orzeczeniu rygor natychmiastowej wykonalności. W dniu 14.11.2013 roku Sąd Okręgowy w Białymstoku nadał wskazanemu wyżej wyrokowi klauzulę wykonalności, w której stwierdził, że uprawnia on do prowadzenia egzekucji wobec dłużnika, z wierzytelności przysługującej mu od Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W. (znajdujący się w aktach sprawy o sygn. akt VII GC 164/14 odpis wyroku k. 10).

W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy powód wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w A. przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku B. W. (sygn. akt BW Km 251/13). W dniu 27.11.2013 roku organ egzekucyjny zajął wierzytelności dłużnika należne mu od Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W. jako dłużnika wierzytelności z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za użytkowanie wieczyste gruntu za lata 2010-2013, w zw. z § 4.6. umowy dzierżawy z dnia 5.03.2010 roku oraz z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do chwili obecnej w wysokości nie mniejsze niż 2.269.897,35 złotych wg protokołu opisu i oszacowania nieruchomości dłużnika z dnia 19.05.2013 r. sporządzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Augustowie S. P. w sprawie sygn. akt SP Km 1200/11 (akta sprawy sygn. VII GC 164/14 k. 40-41).

(...) sp. z o.o. w dniu 05.03.2010 r. zawarł z pozwanym umowę dzierżawy nieruchomości w postaci działki gruntowej nr geod. (...) o powierzchni 4,9812 ha położonej w A. zabudowanej budynkiem noclegowym, socjalnym, gastronomicznym, studnią głębinową, osadnikami ścieków, przystanią wodną. Za korzystanie z przedmiotu dzierżawy dzierżawca zobowiązał się do zapłaty czynszu dzierżawnego w kwocie 5.000 zł netto miesięcznie począwszy od 01.06.2010 r. W pkt 4.6 umowy strony postanowiły, że dzierżawca ponosi wszelkie koszty związane z przedmiotem dzierżawy, w tym koszty rocznego przeglądu technicznego budynku. Od dnia zawarcia niniejszej umowy dzierżawca obowiązany jest do pokrywania wszelkich podatków, kosztów użytkowania wieczystego i innych związanych z dzierżawionym przedsiębiorstwem. Natomiast postanowienie 4.7. umowy stanowiło, że decyzję o wysokości podatku od nieruchomości jak i opłaty rocznej wydzierżawiający zobowiązany jest przedstawić dzierżawcy. Umowa została zawarta do dnia 05.03.2025 r. (akta sprawy VII GC 164/14 - k. 24 -30).

W dniach 14.08.2013 roku oraz 2.10.2013 roku powód wzywał pozwanego do uiszczenia na jego rzecz zaległości wynikającej z wyroku z dnia 21.05.2010 roku w związku z zajęciem wierzytelności przysługującej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w A. wobec pozwanego z tytułu czynszu dzierżawnego i bezpodstawnego wzbogacenia (akta sprawy sygn. VII GC 164/14 k. 11-15).

W odpowiedzi na te żądania trzeciodłużnik wskazał, że nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania spółki (...) i brak jest podstaw do domagania się od niego jakichkolwiek świadczeń pieniężnych (akta sprawy sygn. VII GC 164/14 - k. 22-23).

W dniu 21.02.2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w B. poinformowała Z. A., że na podstawie art. 902 k.p.c. w zw. z art. 887 § 1 k.p.c. wstąpiła w prawa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. i obciążyła pozwanego notą w wysokości 723.634,84 złotych tytułem niezapłaconego podatku od nieruchomości za lata 2010-2013 roku, do czego zobowiązywała umowa dzierżawy z dnia 5.03.2010 roku (akta sprawy sygn. VII GC 164/14 - k. 16-19).

Pismem z dnia 21.09.2017 r. Starostwo Powiatowe w A. poinformowało tut. Sąd, iż (...) sp. z o.o. zalega z opłatą należności z tytułu wieczystego użytkowania gruntów na ogólna kwotę 337.726,53 zł. Kwota zaległości od dnia 05.03.2010 r. to 157.970,91 zł (k. 149).

Zaległości powodowa spółka posiada także względem Miasta A. z tytułu podatku od nieruchomości w kwocie przekraczającej 1.700.000,00 zł (k. 152).

Pismem z dnia 13.09.2016 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty kwoty 3.000.000,00 zł tytułem częściowego rozliczenia części nakładów dokonanych na przedmiot dzierżawy (k. 179).

Pismem z dnia 30.09.2016 r. kwota 3.000.000,00 zł, o której mowa powyżej została potrącona przez pozwanego z nieprzedawnionymi wierzytelnościami wynikającymi z umowy dzierżawy wraz z należnościami ubocznymi, w szczególności z wierzytelnościami o zapłatę czynszu dzierżawy oraz roszczeń odszkodowawczych dotyczących szkód (k. 182).

Biegły sądowy A. T. sporządził operat szacunkowy wieczystego użytkowania nieruchomości w postaci działki gruntowej nr geod. (...) o powierzchni 4,9812 ha oraz prawa własności budynków wchodzących w skład (...) oraz prawa własności budynków pomocniczych. Zgodnie z opinią wartość ww. to 10.463.082 zł (k. 97 – 144).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jako uzasadnione zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Okręgowy podkreśla, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze specyficznym rodzajem powództwa, opartym na treści art. 887 § 1 k.p.c. w zw. z art. 902 k.p.c. Zgodnie z tymi regulacjami, z mocy samego zajęcia wierzyciel może wykonywać wszelkie prawa i roszczenia dłużnika. Tytułem wyjaśnienia Sąd wskazuje, że na skutek zajęcia w postępowaniu egzekucyjnym dochodzi do podstawienia wierzyciela we wszystkie prawa i roszczenia związane z zajętą wierzytelnością, co nie oznacza nabycia tych praw, a skutkuje jedynie tym, iż wierzyciel egzekwujący ma możliwość wykonywania uprawnień przysługujących dłużnikowi, niezależnie od jego woli, jako substytut procesowy. Wierzyciel wytaczający powództwo na tej podstawie jest substytutem procesowym (ustawowym) podstawionym w prawa dłużnika, dochodzącym w swoim własnym imieniu roszczeń przysługujących egzekwowanemu dłużnikowi. Skoro z istoty tej substytucji wynika, że wierzyciel nie może domagać się od drugiej strony świadczenia do swoich rąk, lecz do rąk dłużnika, to skutek uwzględnienia takiego powództwa jest taki, że po uzyskaniu wyroku wierzyciel (a nie dłużnik) z tego tytułu, że jest stroną, może zgłosić wniosek o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności i żądać wydania mu tytułu wykonawczego, który może później realizować wierzytelność respektując nakazy wynikające z faktu jej zajęcia (tak E. Wengerek: Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne, Wyd. ZPP, W-wa 2009, str. 430-431; nadto uwagi z komentarza do art. 887 k.p.c., Tom III, pod red. K. Piasecki, Legalis).

Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie powód (...) sp. z o.o. w likwidacji nie dochodził własnych praw, lecz realizował roszczenia, jakie przysługują dłużnikowi egzekwowanemu tj. (...) sp. z o.o. przeciwko poddłużnikowi tj. Z. A..

Z kolei roszczenie (...) sp. z o.o. względem pozwanego wywodzi się z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za użytkowanie wieczyste gruntu za lata 2010-2013, w zw. z § 4.6. umowy dzierżawy z dnia 5.03.2010 roku oraz z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do chwili obecnej w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł.

W sprawie bezsporny był fakt zawarcia powyżej wspomnianej umowy dzierżawy między pozwanym a dłużnikiem egzekwowanym. Brak było także sporu co do okoliczności zajęcia komorniczego wierzytelności przysługujących wydzierżawiającemu wobec Z. A., o których stanowił § 4.6. umowy z dnia 5.03.2010 r. Ponadto pozwany nie zaprzeczył, że nie uiścił od początku obowiązywania umowy jakichkolwiek podatków od nieruchomości ani do rąk (...) sp. z o.o. ani na rzecz odpowiednich organów podatkowych.

Spór powstał natomiast na tle zasadności tak sformułowanego powództwa. Pozwany stał bowiem na stanowisku, iż analizowana wierzytelność nie istnieje i nie jest on zobowiązany do jakiejkolwiek zapłaty. Jak podnosił, wobec przepisów prawa podatkowego nie jest dopuszczalne żądanie przez wydzierżawiającego (w imieniu którego działał powód) od pozwanego zapłaty równowartości podatków i opłat za użytkowanie wieczyste, których sama spółka (...) sp. z o.o. nie uregulowała. Nadto w ocenie strony pozwanej przedmiot sporu był już poddany pod rozwagę Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt I C 3091/14, zatem zachodzi powaga rzeczy osądzonej.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyżej wskazaną argumentację, na wstępie wskazuje na treść art. 365 k.p.c., który stanowi, iż orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Prawomocny wyrok pociąga za sobą tzw. prekluzję faktów (prekluzję twierdzeń o okolicznościach faktycznych (M. Sawczuk (w:) W. Siedlecki (red.), System prawa procesowego cywilnego, t. 3. Zaskarżanie orzeczeń sądowych, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1986, s. 76 i n.; W. Broniewicz, Prawomocność orzeczeń w postępowaniu..., s. 80; B. Dobrzański, Glosa do uchwały SN z dnia 27.11.1962 r., III CO 12/62, OSPiKA 1964, z. 2, poz. 27, s. 73). Prekluzja ta dotyka zarówno powoda, jak i pozwanego. Wyklucza ona dopuszczalność dalszego dążenia do odmiennego rozstrzygnięcia sprawy na podstawie faktów, które istniały w czasie, gdy toczyło się uprzednie postępowanie, i mieściły się w granicach podstawy prawomocnie osądzonego żądania. Jej oddziaływanie jest, zatem ściśle związane z problematyką przedmiotowych i czasowych granic prawomocności. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 listopada 1954 r., I CO 41/54 (OSN 1956, nr 1, poz. 3), „[...] wyrok prawomocny ma ten skutek, że prekluduje cały materiał, który przy rozpoznaniu sprawy wchodzi w zakres podstawy faktycznej żądania pozwu, mimo że w toku postępowania przez strony przedstawiony nie został”.

Z kolei art. 366 k.p.c. stanowi, iż wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy, Sąd Okręgowy wskazuje, iż istotnie stan faktyczny niniejszej sprawy był już przedmiotem rozważań w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białymstoku pod sygn. akt I C 3091/14. Niemniej nie może ujść uwadze Sądu, iż we wspomnianym postępowaniu nie występowały te same strony, co w sprawie niniejszej. Po stronie powodowej w procesie o sygn. akt I C 3091/14, występowała osoba fizyczna, a mianowicie W. Z.. Prawomocny wyrok, który zapadł w tamtejszej sprawie dotyczył powoda W. Z. działającego na rzecz (...) sp. z o.o., oraz pozwanego Z. A.. Z kolei w przedmiotowej sprawie jako powód występuje spółka (...) sp. z o.o. w likwidacji. Wobec tego w obu procesach nie może być mowy o tożsamości stron. Jest to natomiast przesłanka konieczna, której występowanie determinuje uznanie skuteczności zgłoszonego zarzutu powagi rzeczy osądzonej. Zatem pomimo, iż w sprawie o sygn. akt I C 3091/14 poddany został pod rozwagę stan faktyczny przedmiotowej sprawy, to wówczas spór nie ogniskował się wokół tych samych podmiotów. Wobec tego należało uznać podniesiony w tym zakresie zarzut powagi rzeczy osądzonej za chybiony.

Przechodząc do poszczególnych roszczeń zgłoszonych przez powoda, Sąd Okręgowy wskazuje, iż uznał za zasadne żądanie zapłaty z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za użytkowanie wieczyste gruntu za lata 2010-2013, w zw. z §4.6. umowy dzierżawy z dnia 5.03.2010 r.

Analiza treści uzasadnienia pozwu wskazuje, iż powód wyraźnie wskazał, iż Z. A. prowadzący działalność pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) nie wywiązał się z zawartej umowy dzierżawy i nie uiścił za okres od 05.03.2010 r. do chwili obecnej podatku i opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu. Tym samym uznać należało, że podstawą faktyczną zgłoszonych roszczeń był fakt nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z zapisu § 4 pkt 6 powołanej umowy.

Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W ocenie Sądu Okręgowego brak uiszczenia opłat za użytkowanie wieczyste oraz podatku od nieruchomości stanowił niewykonanie zobowiązania umownego. Strony według własnej woli ułożyły łączący je stosunek prawny, na co pozwala treść art. 353 ¹ k.c. Zdaniem Sądu brak jest podstaw, aby uznać, iż strony nie mogły w drodze umowy ustalić, iż oprócz czynszu dzierżawca będzie obowiązany uiszczać podatki i inne ciężary związane z własnością lub z posiadaniem przedmiotu dzierżawy. Takie uprawnienie wprost wynika z treści art. 702 k.c. Nie ma przy tym znaczenia, stanowisko forsowane przez pozwanego jakoby powód nie może przerzucać na niego zobowiązań publicznoprawnych.

Treść analizowanych zapisów umownych nie wywołuje żadnych skutków wobec osób trzecich, w tym odpowiednich organów podatkowych, które w dalszym ciągu mogły kierować wezwania o zapłatę tych należności wyłącznie do dłużnika egzekwowanego jako podatnika. Dlatego też zobowiązanie pozwanego do uiszczania wszelkich opłat związanych z dzierżawioną nieruchomością, w tym podatków nie zmierzało do przesunięcia obowiązku podatkowego na pozwanego, lecz nakładało obowiązek ponoszenia wynikających z tego tytułu świadczeń. Jak jednak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Białymstoku w wyroku z dnia 22.12.2015 r., sygn. akt II Ca 1001/15 za zbyt daleko idący należy uznać pogląd, że zapłata podatku od nieruchomości przez pozwanego i tak nie spowodowałaby wygaśnięcia zobowiązania podatkowego podatnika, tj. spółki (...), a w związku z tym nie można mówić w sprawie o szkodzie wywołanej niewywiązaniem się z umowy poprzez nieuregulowanie podatku od nieruchomości (…). Niedopuszczalne jest zastosowanie konstrukcji prawnej z przepisu art. 392 k.p.c. do długów o charakterze publicznoprawnym (w tym prawnopodatkowych), gdyż ze względu na osobisty charakter tych powinności gwarant byłby pozbawiony środków prawnych umożliwiających powstrzymanie wierzyciela (uprawnionego organu) przed domaganiem się spełnienia świadczenia publicznoprawnego od dłużnika (…). Nie oznacza to jeszcze, że wykluczona jest możliwości zawierania, w ramach swobody kontraktowania (art. 353 ¹ kc), innych umów o charakterze gwarancyjnym dotyczących szkody związanej z ewentualnym dochodzeniem od dłużnika (istniejących lub przyszłych) świadczeń publicznoprawnych (tak P. Drapała w: System Prawa Prywatnego, tom 5, str. 853, Wyd. C.H.Beck, W-wa 2006).

Sąd Okręgowy podziela w całości przedstawione powyżej stanowisko. Aprobując ten pogląd przyjąć należy, iż pozwany w umowie dzierżawy z dnia 5.03.2010 r. zaciągnął – w ramach swobody umów - zobowiązanie dotyczące regulowania zobowiązań podatkowych. Pozwany nie realizując wymagalnego zobowiązania z umowy dzierżawy spowodował pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym szkodę w majątku dłużnika egzekwowanego, o której mowa w art. 361 § 1 k.c.

Dodatkowo Sąd Okręgowy pragnie podkreślić, iż opłaty z tytułu użytkowania wieczystego mają charakter cywilnoprawny – stanowią ekwiwalent pieniężny za możliwość korzystania przez użytkownika wieczystego z gruntu Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego z wyłączeniem innych osób. Są dochodem, jaki nieruchomość przynosi ze stosunku prawnego i dlatego nie mogą być kwalifikowane jako podatki. Ich regulacja została umieszona w kodeksie cywilnym, nie zaś w Ordynacji podatkowej. Wobec powyższego tym bardziej strony w drodze umowy mogły uregulować kwestie dotyczące ponoszenia opłat w tym zakresie.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego powód w sposób uprawniony poszukuje ochrony prawnej na drodze postępowania sądowego. W przedmiotowej sprawie wykazał, iż zajęcie wierzytelności dotyczy m.in. kwot niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za użytkowanie wieczyste gruntu za lata 2010-2013 r. w zw. z §4.6. umowy dzierżawy z dnia 5.03.2010 r. Ponadto szkoda określona wartością dochodzonej pozwem kwoty, znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, przede wszystkim w treści pisma z dnia 21.09.2017 r. Starostwa Powiatowego w A., w którym poinformowało tut. Sąd, iż (...) sp. z o.o. zalega z opłatą należności z tytułu wieczystego użytkowania gruntów na kwotę 157.970,91 zł (k. 149) oraz pisma Burmistrza Miasta A., w którym wskazano, że spółka (...) zalega z tytułu podatku od nieruchomości w kwocie przekraczającej 1.700.000,00 zł (k. 152). Powyższe zatem wyczerpuje dochodzoną pozwem kwotę. Brak uiszczenia opłat za użytkowanie wieczyste spowodował stan niewykonania zobowiązania w rozumieniu art. 471 k.c. i powstającą w związku z tym szkodę wydzierżawiającego polegającą na zwiększeniu się pasywów po stronie (...) spółki z o.o.

Co się zaś tyczy roszczenia z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń od dłużnika w wysokości od dnia zawarcia umowy do chwili obecnej w wysokości nie mniejszej niż 2.269.897,35 zł, Sąd uznał je za bezzasadne. Powód podkreślał, że umowa dzierżawy z dnia 5.03.2010 roku zawierała zaniżony czynsz na poziomie 5.000 zł miesięcznie, przez co umowa w tym zakresie była nieważna. Zatem zdaniem powoda pozwany korzystając od 2010 roku z kompleksu hotelowego będącego własnością dłużnika egzekwowanego uzyskał bez podstawy prawnej korzyść majątkową. Wartość bezpodstawnego wzbogacenia powód przyjął na podstawie wyciągu z opisu i oszacowania nieruchomości dłużnika z dnia 29 maja 2013 roku sporządzonego w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie sygn. akt SPKm 1200/11 prowadzonym przez Komornika Sądowego S. P.. W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił Sądowi na uwzględnienie jego roszczenia w tym zakresie. Powód nie podołał inicjatywie dowodowej w tej mierze i tym samym nie uczynił zadość dyspozycji art. 6 k.c.

Sąd Okręgowy również uznał, iż niezasadny był podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia. Pozwany forsował stanowisko, zgodnie z którym przysługuje mu wobec powoda roszczenie o zwrot kwoty 3.000.000 zł tytułem wykonanego na przedmiotowym obiekcie remontu.

Celem ustalenia zakresu prac oraz ich wartości Sąd przesłuchał zawnioskowanych świadków m.in. J. C. oraz P. M.. Zgodnie zeznali oni, że na zlecenie pozwanego dokonywali remontu budynku hotelu (...). Z ich relacji wynikało, iż budynek wymagał kapitalnego remontu. Świadek J. C. podał, że prawdopodobnie prace wykonywał tam w latach 2009 – 2010. Z kolei świadek P. M. podał, że prace na rzecz pozwanego wykonywał w latach 2005 – 2013 (k. 423 – 424). Na potrzebę wyremontowania całego budynku wskazywali także świadkowie Z. K., M. K., R. K. oraz P. M. (k. 461 – 463).

Świadek W. Z. zeznał odnośnie poczynienia nakładów przez pozwanego na hotel (...), iż trudno jest określić w jakiej były one wysokości oraz w jakiej dacie zostały one poczynione. Świadek wskazał, że do dnia dzisiejszego spółka (...) nie otrzymała żadnego kosztorysu na wykonane prace remontowe przez pozwanego, nie otrzymała i nie zaakceptowała w związku z tym żadnej faktury. Ponadto spółka (...) nie wyraziła zgody na dokonanie tych prac, bo nie otrzymała od pozwanego wykazu prac jakie pozwany zamierzał wykonać na obiekcie hotel (...). W. Z. podkreślił, że w czasookresie, na który powołuje się strona pozwana i wszystkie rzekomo poczynione nakłady na rzecz spółki (...) w kwocie ok. 3.000.000 zł pozwany poczynił na rzecz rozbudowy hotelu (...), na co otrzymał dotację z Urzędu Marszałkowskiego rzędu 4.000.000 zł (k. 479).

Przesłuchana została także świadek J. S., która potwierdziła wykonanie remontu przez pozwanego, jednak nie widziała jaki był jego zakres oraz koszt (k. 482).

Wobec faktu, iż świadkowie nie posiadali wystarczającej wiedzy specjalistycznej pozwalającej na uznanie zakresu oraz wartości wykonanych prac remontowych Sąd Okręgowy dopuścił także dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa.

Biegli, A. M. – biegły ds. budowalnych, A. S. – biegły ds. sanitarnych, K. B. – biegły ds. elektrycznych sporządzili opinię, w której podali, że z uwagi na ogólnie podane rodzaje prac, przy widocznych zaistniałych zmianach i przy całkowitym braku jakiejkolwiek dokumentacji (zwłaszcza projektowej) – przy ogromie danego obiektu, brak jest możliwości wyspecyfikowania poszczególnych prac wykonanych w okresie lat 2010 – 2015 r. (k. 704 – 767).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył pozwany.

W odpowiedzi na zarzuty biegli wskazali, że niemożliwym jest szacowanie wielkości zakresowych przedmiotowego remontu. Jak podali, stan techniczny omawianego obiektu od 2010 r. do 2020 r. po kolejnych obróbkach zmienił się na tyle, że obecna sytuacja zdecydowanie odbiega od wskazywanej w sprawie. Biegli podkreślili również, że to pozwany zobowiązany był do uzyskania niezbędnej dokumentacji, w tym z organów administracji państwowej, czego nie uczynił (k. 821).

Na rozprawie w dniu 29 marca 2021 r. biegli podtrzymali swoje stanowiska wyrażone w sprawie (k. 867 – 868).

Sąd Okręgowy wydane przez biegłych stanowisko uznał za miarodajne dla przedmiotowego rozstrzygnięcia. Sąd uznał, że biegli posiadali odpowiednią wiedzę oraz doświadczenie, aby w sposób fachowy ocenić zarówno przedmiotowy zakres remontu, jak i jego wartość. Uniemożliwione zostało im wydanie opinii na zakreślony tezą temat, wobec braków w dokumentacji, za co odpowiedzialny był pozwany. Należy jedynie zauważyć, że ciężar dowodu posiada dwa aspekty - aspekt formalny z art. 232 k.p.c. z którego wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, oraz aspekt materialny, wyrażony w art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Analiza powołanych przepisów musi prowadzić do wniosku, że jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (por. wyrok SA we Wrocławiu z 18 stycznia 2012 r., I ACa 1320/2011, (...) nr (...), L..pl nr (...)).

Wobec braku stosownych dowodów pozwalających Sądowi na ustalenie zakresu wykonanych przez pozwanego prac oraz ich wartości, a tym samym wysokości wierzytelności przysługującej mu względem powoda, Sąd uznał zarzut potrącenia za chybiony.

Ostatecznie zaś Sąd wskazuje, iż pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda. Wymagalność analizowanych roszczeń datowana jest na okres 2010 – 2013. Z uwagi na fakt, iż żądanie dotyczyło odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania oraz związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej przez strony umowy, przedmiotowe roszczenie przedawnia się w terminie 3-letnim (art. 118 k.c.). Ponadto termin przedawnienia biegnie, jeżeli nie zostanie przerwany przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia z powołanej podstawy. Powód, bowiem w celu dochodzenia roszczenia przysługującego spółce (...) od pozwanego, wystąpił do Sądu Okręgowego o wydanie mu klauzuli wykonalności uprawniającej do prowadzenia egzekucji wobec dłużnika, z wierzytelności przysługującej dłużnikowi od Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W.. Uzyskał ją w dniu 14.11.2013 r. W tej dacie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego za zobowiązania związane z opłatami za przedmiotowe opłaty. Ponadto powód wszczął postępowanie egzekucyjne, o sygn. akt BW Km 251/13, w którym w dniu 27.11.2013 r. zajęta została wierzytelność dłużnika (...) sp. z o.o. należna mu od Przedsiębiorstwa (...) Z. A. w W. jako dłużnika wierzytelności z tytułu niezapłaconego podatku od nieruchomości wraz z opłatą za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2010 – 2013, w zw. z § 4.6. umowy dzierżawy z dnia 05.03.3010 r. Pozwany odebrał zawiadomienie o powyższym w dniu 29.11.2013 r. Stosownie do art. 124 § 2 k.c., w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedawnienie nie biegnie na nowo dopóty, dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Z akt komorniczych o sygn. akt BW Km 251/13 wynika, że postępowanie zostało zawieszone w dniu 30.06.2014 r. Nie jest to zakończenie postępowania, niemniej jest to ostatnia czynność podjęta w tej sprawie przez organ egzekucyjny. Pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony w dniu 05.06.2017 r., a zatem przed upływem trzyletniego terminu. Wobec tego w przedmiotowym przypadku roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu za pełen okres przez niego wskazany. Wskazać bowiem należy, że ewentualne wątpliwości dotyczące terminu przedawnienia mogłyby powstać w odniesieniu do roszczenia o zapłatę zaległych opłat z 2010 r. Pozwany nie wskazał bowiem początkowej daty biegu terminu przedawnienia. Nie wiadomo zatem od kiedy roszczenie stało się wymagalne. Zwrócić bowiem należy uwagę, na co wskazał Sąd Okręgowy w Białymstoku w wyroku z dnia 22.12.2015 r., sygn. akt II Ca 1001/15, iż np. w odniesieniu do opłaty za użytkowanie wieczyste art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami określa terminy wnoszenia opłaty rocznej do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Co do zasady możliwe jest jednak określenie innego terminu płatności na wniosek użytkownika wieczystego, przy czym wniosek ten musi być złożony przed 31 marca, najpóźniej 14 dni wcześniej. Pozwany nie wskazał, czy (...) sp. z o.o. wystąpiła z takim wnioskiem, a zgodnie z art. 6 k.c. to na nim spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie. Ponadto przy przyjęciu początku daty biegu terminu przedawnienia od początku 2010 r., po doliczeniu do tej daty 3 lat, należałoby przyjąć, że z początkiem 2013 r. przedawnieniu uległoby jedynie odszkodowanie za nieuiszczenie opłaty za rok 2010. Niemniej pozwany nie wykazał w sprawie jaka kwota opłaty należna była za wskazany rok. Tym samym nie dało się w sprawie ustalić jaka część i czy w ogóle z dochodzonego pozwem roszczenia uległa przedawnieniu. Sąd wyjaśnia przy tym, że skoro pozwany powołuje się na zarzut przedawnienia, to winien w tej mierze przedstawić jakiekolwiek dowody.

Reasumując Sąd uznał, że roszczenie powoda w kwocie 724.000,14 złotych należało uwzględnić w całości na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w A. na podstawie art. 887 k.p.c. w zw. z art. 902 k.p.c. i § 4..6 umowy z dnia 5 marca 2010 roku w zw. z art. 471 k.c.

O odsetkach orzeczono w myśl art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 06.06.2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od Z. A. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 36.200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony. Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.817 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda. Kwota przysługującego pełnomocnikowi powoda wynagrodzenia została ustalona zgodnie z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz.1804 ze zm.).