Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:	SSO Joanna Dorota Toczydłowska
Protokolant:	protokolant sądowy Kataryna Waśko

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 roku

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. na rzecz powoda E. P. kwotę 2.394.547,57 (dwa miliony trzysta dziewięćdziesiąt cztery tysiące pięćset czterdzieści siedem 57/100) złotych z

a)  umownymi odsetkami w wysokości 15% w stosunku rocznym od kwoty 1.925.000 (jeden milion dziewięćset dwadzieścia pięć tysięcy) złotych za okres od 29 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty

b)  ustawowymi odsetkami w wysokości 8% w stosunku rocznym od kwoty 236.815,07 (dwieście trzydzieści sześć tysięcy osiemset piętnaście 7/100) złotych za okres od 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty

c)  ustawowymi odsetkami w wysokości 8% w stosunku rocznym od kwoty 232.732,50 (dwieście trzydzieści dwa tysiące siedemset trzydzieści dwa 50/100) złotych za okres od dnia 15 września 2014 roku do dnia zapłaty

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107 217 złotych kosztów procesu, w tym 7217 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego

IV.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 228 złotych tytułem brakujących kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód E. P., po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa w piśmie złożonym w dniu 01.09.2014r., wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na swoją rzecz kwoty 2.394.547,57 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości 15% w stosunku rocznym od kwoty 1.925.000,00 zł za okres od dnia 29.01.2011r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami od kwot: 236.815,07 zł i 232.732,50 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie, wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości 2-krotności stawki minimalnej przewidzianej przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, tj. 14.234 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, albo według spisu kosztów (k.2-6, 40-41, 46-48).

Podkreślił, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

a)  pozostała do zapłaty część należności głównej, wynikająca z zawartej pomiędzy stronami umowy pożyczki, w wysokości 1.925.000,00 zł;

b)  kwota 236.815,07 zł stanowiąca sumę skapitalizowanych umownych odsetek w wysokości 15% w stosunku rocznym obliczonych w ten sposób, że od kwoty 2.175.000,00 zł od dnia 08.05.2010r. do dnia 27.01.2012r. w wysokości 235.972,60 zł, zaś od kwoty 2.050.000,00 zł od dnia 27.01.2012r. do dnia 28.01.2012r. w wysokości 842,47 zł;

c)  kwota 232.732,50 zł stanowiąca równowartość kar umownych obliczonych zgodnie z treścią § 6 umowy pożyczki.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w dniu 07 maja 2010r. udzielił pozwanej Spółce pożyczki w kwocie 2.175.000,00 zł (dwa miliony sto siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych) na okres 1 roku, tj. do dnia 07 maja 2011r. Powyższa kwota miała zostać powodowi zwrócona do dnia 08 maja 2011r. Strony zastrzegły w treści umowy obowiązek zapłaty od zaciągniętej pożyczki odsetek umownych w wysokości 15% w stosunku rocznym. Pomimo kierowanych pod adresem Spółki wezwań do zapłaty, pożyczka nie została zwrócona w całości – na jej poczet pozwany dokonały wpłat w łącznej wysokości 250.000 zł w formie dwóch przelewów (po 125.000 zł w dniach 27.01.2011r. oraz 28.01.2011r.). Pozwana Spółka nie uczyniła zadość obowiązkowi wywiązania się z zapisów umowy powołując się na słabą kondycję finansową.

Pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., w odpowiedzi na pozew, wnosił o oddalenie powództwa w całości (k.28-30).

W uzasadnieniu zaprzeczał wszystkim faktom i dowodom będących podstawą roszczenia strony powodowej. Podkreślił, że umowa zawarta w dniu 07.05.2010r. pomiędzy stronami nie była w rzeczywistości umową pożyczki. W zamian za przekazanie na konto (...) Sp. z o.o. w B. określonych sum pieniężnych, powód miał objąć udziały w pozwanej Spółce, zaś wpłata miała zostać skonwertowana na podwyższenie kapitału zakładowego. Umowa pożyczki miała więc charakter wyłącznie pozorny, zabezpieczający interesy powoda. Oświadczenie woli powoda w niniejszej sprawie miało na celu ukrycie innej czynności prawnej, stąd też jego ważność należy oceniać według właściwości tej czynności. Swoje stanowisko motywował treścią art. 83 kc, podkreślając ponadto, iż treść umowy sprzeciwiała się naturze danego stosunku prawnego naruszając zasady współżycia społecznego, stąd nie powinna ona korzystać z ochrony prawnej na podstawie art. 58 § 1 kc. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia wskazując, że powód dokonał czynności prawnej w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez (...) INC.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Bezspornym ustaleniem w sprawie pozostawało, że pozwany (...) Sp. z o.o. w B., reprezentowany przez prawidłowo umocowanego do działania w imieniu spółki Prezesa Zarządu – J. S., zawarł w dniu 07 maja 2010r. w B. z powodem E. P. umowę pożyczki gotówkowej w wysokości 2.175.000,00 (dwa miliony sto siedemdziesiąt pięć tysięcy) złotych na okres od 07 maja 2010r. do 07 maja 2011r. Strony zastrzegły odsetki od zaciągniętej pożyczki w wysokości 15% w stosunku rocznym, które miały zostać uiszczone wraz z kwotą główną w dniu następnym po upływie określonego w umowie terminu lub wcześniej, z proporcjonalnym ich naliczeniem do okresu udzielonej pożyczki. W § 5 strony oświadczyły, że termin spłaty może zostać przedłużony za pisemną zgodą obydwu stron. Natomiast w § 6 ustalono, że za opóźnienie w zwrocie środków finansowych pożyczkobiorca może zostać obciążony przez pożyczkodawcę karą umowną w wysokości 0,01% dziennie za każdy dzień zwłoki. Kwota będąca przedmiotem umowy została przekazana na wskazany przez pozwanego numer rachunku bankowego, jako zaliczka na poczet opłaty za przyłączenie do sieci Farmy Wiatrowej (...)i Farmy Wiatrowej (...) (k.12).

Powód E. P. był udziałowcem pozwanej spółki jako zagraniczna spółka kanadyjska. Jedynym źródłem dofinansowywania spółki były środki uzyskiwane w formie pożyczek, które zgodnie z czynionymi przez wspólników ustaleniami, w przyszłości przyczyniłyby się do podwyższenia kapitału, w dacie zawierania umowy na poziomie 50.000 zł. Spółka nie była w stanie samodzielnie zainwestować posiadanego kapitału w projekt dotyczący przyłączenia do sieci trakcyjnej (...), który był niewystarczający, stąd też dalszym krokiem miało być poszukiwanie inwestorów. Zwrócono się więc do powoda o udzielenie pożyczki stanowiącej kaucję wpłaconą do (...) Sp. z o.o. w B., a wpłaconą na kontro w/w, bez pośrednictwa pozwanego, z uwagi na upływający termin zgłoszenia akcesu do dalszej współpracy przy projekcie.

Na poczet zwrotu pożyczki, w dniach 27 i 28 stycznia 2011r., pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 250.000 zł (dwie dyspozycje przelewów, po 125.000 zł każdy). W związku z niewywiązaniem się pozwanego z zobowiązania w postaci terminowej spłaty pożyczki, powód wystosował do Spółki pismo wzywające ją do uiszczenia należności. W odpowiedzi, Spółka powoływała się na trudną sytuację finansową, a co za tym idzie niemożność dokonania jej zwrotu. Powyższe skutkowało przedłużeniem ostatecznego terminu spłaty do dnia 30.06.2012r. (k.13-15). Niedopełnienie w tej dacie powyższego obowiązku skutkowało kierowaniem kolejnych wezwań do zapłaty do pozwanego, aż do wszczęcia postępowania przed tut. Sądem.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. wymienionych wyżej dokumentów, których treść co do zasady nie była kwestionowana przez strony, zeznań powoda oraz świadka J. S., częściowych zeznań M. W., J. D. i A. L..

Sąd w niniejszej sprawie przyjął, że twierdzenia powoda polegały w całości na prawdzie i w konsekwencji stanowiły podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Opisywał w sposób zbieżny ze zgromadzonym materiałem dowodowym okoliczności zawarcia umowy pożyczki, jej treść, przeznaczenie i cel, na jaki miały zostać wydatkowane przekazane przez niego środki finansowe, planowane dalsze przedsięwzięcia Spółki celem dokonania ich zwrotu, szereg wcześniejszych ustaleń telefonicznych (e-protokół z dnia 22.09.2014r., 00:09:16-00:29:01).

Sąd w pełni podzielił zeznania świadka J. S., Prezesa Zarządu pozwanej Spółki, osoby upoważnionej do zawarcia z powodem umowy pożyczki, albowiem w pełni korelują z poczynionymi przez Sąd ustaleniami. Potwierdził okoliczności otrzymania warunków przyłączenia do (...), konieczność dokonania wpłaty kaucji, utrudnienia w podwyższeniu kapitału Spółki w tak krótkim terminie, a w konsekwencji zwrócenie się do powoda o udzielenie pożyczki, która to kwota stanowiła wysokość kaucji, ustalenia dotyczące terminu jej zwrotu, naliczania odsetek. Świadek zaakcentował przy tym, że decyzja podejmowane były pod presją czasu (e-protokół z dnia 22.09.2014r., 00:45:04-00:53:42).

Zeznania M. W. Sąd uwzględnił wyłącznie w zakresie, w którym potwierdził wysokość kapitału zakładowego pozwanej Spółki oraz opisywał przekazanie przez powoda kwoty pożyczki bezpośrednio do (...), co pośrednio stanowiło formę zasilenia (...) Sp. z o.o. W pozostałym zakresie Sąd odmówił im waloru wiarygodności, albowiem nie odnosiły się bezpośrednio do przedmiotu niniejszego postępowania, a skoncentrowane były na ocenie współpracy z powodem w kwestiach dotyczących spraw Spółki, jak m.in. przekazywanie dokumentów, niechęci prowadzenia z jego strony rozmów i składania podpisów na sprawozdaniach, sprzedaż Spółki (e-protokół z dnia 22.09.2014r., 00:29:01-00:42:35).

Świadek J. D. opisał charakter swoich relacji z pozwaną Spółką. Nie dysponował wiedzą odnośnie szczegółowych ustaleń dotyczących umowy pożyczki. Zaprzeczył, aby na konto pozwanego wpłynęły jakiekolwiek środki finansowe od powoda, co znajduje logiczne uzasadnienia w zeznaniach pozostałych świadków i ustaleniach Sądu, że powód dokonał wpłaty bezpośrednio na konto (...). Nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia dotyczące zwrotu pożyczki w formie transakcji „z ręki do ręki” w Galerii Handlowej w wysokości 25.000 zł, albowiem okoliczności te nie zostały potwierdzone jakimikolwiek dowodami. W pozostałym zakresie jego zeznania, w ocenie Sądu, nie były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy (e-protokół z dnia 17.02.2015r., 00:08:38-00:19:09).

Zeznania świadka A. L. pozostają w znacznej mierze sprzeczne z ustaleniami Sądu. Nie zasługiwały na uwzględnienie więc w części dotyczącej przekazania środków finansowych przez powoda pozwanej Spółce w ramach wkładu pieniężnego skonwertowanego na zabezpieczenie warunków przyłącza w Zakładzie (...). Z jednej bowiem strony świadek podnosił, że doszedł do Spółki po znacznym jej okresie działalności, kiedy pozostali wspólnicy dokonali w przeszłości pożyczek i czynili wzajemne ustalenia na określonych zasadach, obowiązujących również w późniejszym czasie, z drugiej zaś opisywał rozmowy stron dotyczące przeznaczenia środków finansowych z pożyczki charakter ich przekazania. W pozostałym zakresie okazały się nieprzydatne do rozstrzygnięcia, albowiem źródło konfliktu pomiędzy Wspólnikami i jego uwarunkowania nie były przedmiotem sprawy (k.219-220).

Nieprzydatne do rozstrzygnięcia okazały się również zeznania M. D., przesłuchiwanego w drodze pomocy sądowej przed Sądem Rejonowym w Mławie, zgodnie z listą pytań pełnomocnika pozwanego, albowiem nie dysponował wiedzą w zakresie zawartej między stronami umowy pożyczki oraz woli stron, odmiennej od treść umowy, na jakich zasadach miało odbywać się wzajemne rozliczenia. Nie uczestniczył w żadnych rozmowach dotyczących zagadnień finansowych Spółki, nie znał terminu spłaty ani okoliczności podpisania umowy (k.163-165).

Sporem w niniejszej sprawie objęty była kwestia rodzaju umowy łączącej strony. Pozwany podnosił, że nie miała charakteru „pożyczki”, a jej ocena winna nastąpić w oparciu o jej treść, albowiem powód spełnił świadczenie wobec osoby trzeciej – Zakładu (...) w imieniu pozwanej Spółki poprzez dokonanie opłaty za przyłączenie do sieci Farmy Wiatrowej (...)w kwocie 1.050.000,00 zł oraz Farmy Wiatrowej(...)w kwocie 1.125,000,00 zł. Poza sporem pozostawała wysokość kwoty, co stwierdzono zarówno samą treścią umowy, jak też przedłożonym przez powoda potwierdzeniem przelewu. Pozwany podnosił również zarzut przedawnienia roszczeń, powołując się na upływ 3-letniego terminu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i co do zasady podlegało uwzględnieniu, aczkolwiek Sąd dokonał pewnych modyfikacji w części dotyczącej żądania odsetek od poszczególnych kwot składających się na roszczenie główne.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Należy przy tym stwierdzić, iż niewątpliwie umowa pożyczki jest umową konsensualną i dwustronnie zobowiązującą. „O konsensualnym charakterze pożyczki przesądza fakt, że dochodzi ona do skutku przez samo porozumienie się stron. Obowiązek wydania przedmiotu pożyczki, jaki ciąży na pożyczkodawcy, jest konsekwencją uprzednio zawartego porozumienia w tej sprawie. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Tak długo, jak długo przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, tak długo nie może powstać obowiązek jego zwrotu, obciążający pożyczkobiorcę. Takie ukształtowanie obowiązków stron umowy świadczy o tym, iż jest to umowa dwustronnie zobowiązująca (tak: Z. Gawlik Komentarz do art. 720 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] Z. Gawlik, A. Janiak, A. Kidyba, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX, 2010). Elementami essentialia negotii umowy pożyczki są: zobowiązanie dającego pożyczkę (pożyczkodawcy) do przeniesienia na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz zobowiązanie biorącego (pożyczkobiorcy) do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Nie oznacza to, że w każdej umowie pożyczki niezbędne jest jednoznaczne i dokładne posłużenie się sformułowaniami, użytymi w ww. przepisie. Możliwe jest bowiem ustalanie na podstawie art. 65 § 2 k.c. rzeczywistego znaczenia i woli stron takiej umowy. W świetle powyższej regulacji nie może budzić zastrzeżeń twierdzenie, że występujący z żądaniem zwrotu pożyczki powinien - zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym wyrażoną w art. 6 k.c. - wykazać zawarcie stosownej umowy i w jej ramach przekazanie pożyczkobiorcy przedmiotu pożyczki.

Nie ulega wątpliwości, iż strony niniejszego postępowania łączyła umowa pożyczki, a umowa ta była ważna, sporządzona na piśmie. Oczywistym jest też, iż dla obu stron wiązało się to z określonymi ustawą uprawnieniami i obowiązkami. Sąd podzielił stanowisko strony powodowej uznając, że w dniu 07 maja 2011r. doszło do zawarcia umowy pożyczki w formie pisemnej pomiędzy powodem E. P., jako osobą fizyczną, a Spółką (...) Sp. z o.o. w B.. Dokument ten cechują wszelkie niezbędne elementy określone dyspozycją wyżej cytowanego przepisu. Intencją stron było zawarcie umowy o takim charakterze, o czym bezsprzecznie świadczą zapisy dotyczące oprocentowania kwoty pożyczki oraz ustanowienie mechanizmu zabezpieczenia jej zwrotu. Zgodnie z poczynionymi przez strony ustaleniami, które nie były kwestionowane w toku postępowania, kwota 1.925.000,00 zł została przez powoda wpłacona na konto (...) Sp. z o.o. w B.. Jakkolwiek element przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, w literalnym jego brzmieniu, nie został faktycznie dokonany, nie mniej jednak Sąd przyjął - za zgodną wolą stron - że środki pieniężne miały zostać przekazane bezpośrednio na wskazany przez pozwanego numer rachunku bankowego, jako zaliczka na poczet opłaty za przyłączenie do sieci Farmy Wiatrowej (...)i Farmy Wiatrowej (...), albowiem wymagał tego zbliżający się upływ terminu do zgłoszenia akcesu w projekcie. Za udowodnione należało również uznać dokonanie przez pozwanego dwóch wpłat w łącznej wysokości 250.000 zł na poczet zobowiązania, co determinowało wysokość roszczenia głównego, dochodzonego w niniejszej sprawie. Ponadto, Sąd nie miał wątpliwości co do zasadność naliczenia odsetek od zaciągniętej pożyczki w wysokości 15% w stosunku rocznym, albowiem taki zapis znajduje się w treści umowy, a strony ukształtowały łączący ich stosunek zobowiązaniowy według własnego uznania i poczynionych ustaleń. Ich wysokość odpowiada poczynionym w umowie zapisom. Należało również uwzględnić żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty tytułem kary umownej określonej § 6 umowy, albowiem do dnia dzisiejszego pożyczka nie została zwrócona.

Sąd nie podzielił przy tym twierdzeń strony pozwanej, aby umowa pożyczki miała być umową pozorną bądź pełnić inną funkcję niż wynikająca z jej treści. W chwili podpisywania umowy pozwany doskonale wiedział, do czego się zobowiązuje i to zobowiązanie na siebie przyjął. Zdawał sobie również sprawę ze sposobu i wysokości naliczania odsetek. Powód wielokrotnie upominał się o jej zwrot, a pozwany wskazywał, że ureguluje należność wraz z odsetkami wynikającymi z treści umowy, czego do dnia wniesienia powództwa nie uczynił. Oczywistym jest, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Strona pozwana nie przedstawiła żadnych obiektywnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń, w szczególności nie mogą być za takie uznane zeznania zgłoszonych i przesłuchiwanych w sprawie świadków, którzy co do zasady opierali się jedynie na swoich „podejrzeniach” i „przypuszczeniach” w zakresie motywacji kierującej powodem w udzieleniu Spółce pożyczki, nie dysponowali oni przy tym wiedzą dotyczącą szczegółowych ustaleń stron i finansowania udziału w projekcie. Kluczowe okazały się depozycje J. S., Prezesa Zarządu pozwanej Spółki, który w sposób nie budzący wątpliwości Sądu opisał charakter wzajemnych ustaleń stron, których w żadnej mierze nie sposób zakwalifikować jako próba obejścia przepisów prawa. Okoliczność, że umowa pożyczki w rzeczywistości miała odmiennych charakter, zdaniem Sądu, nie została wykazana. Jeżeli bowiem pozwany powołuje okoliczności faktyczne, które uzasadniają żądanie oddalenia powództwa, winien podnoszone okoliczności udowodnić, w przeciwnym razie naraża się na przegraną jako konsekwencję swojej bierności poprzez odwrócenie ciężaru dowodu.

Sąd nie podzielił również argumentacji strony pozwanej uznając, że roszczenie nie było przedawnione. Analiza treści umowy z dnia 07.05.2010r. prowadzi do przyjęcia, że pożyczka została udzielona pozwanej Spółce przez E. P., jako osobę fizyczną, nie zaś w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia roszczeń majątkowych wynosi 10 lat, a dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – 3 lata. W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń oraz braku odmiennej regulacji odrębnym przepisem, jedynym możliwym do zastosowania jest termin 10 lat, a ten bezsprzecznie nie upłynął.

Tym samym żądanie powoda jest w pełni usprawiedliwione i skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości – w zakresie kwoty głównej.

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek oparto na podstawie art. 481 k.c., aczkolwiek ich bieg wyznaczono odrębnie dla każdej z kwot wskazanych w pkt I a), b) i c) sentencji orzeczenia. W niniejszej sprawie powód pierwotnie wystąpił z żądaniem zasądzenia na jego rzecz kwoty 1.925.000,00 zł (pozostała część niespłaconej pożyczki) wraz z umownymi odsetkami w wysokości 15% za opóźnienie w płatności za okres od dnia 29 stycznia 2011r. do dnia zapłaty oraz kwoty 236.815,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, przy czym kwota ta stanowiła sumę skapitalizowanych umownych odsetek w wysokości 15% w stosunku rocznym za okres od dnia następującego po dacie zawarcia umowy pożyczki, tj. od 08.05.2010r. do dnia 27.01.2012r., a więc dokonania pierwszej wpłaty na poczet umowy przez pozwaną Spółkę oraz za okres od dnia 27.01.2012r. do dnia 28.01.2012r., tj. daty drugiej wpłaty. Sąd uwzględnił żądanie z odsetek od kwoty 195.000,00 zł z odsetkami umownymi za okres od dnia 29.01.2011r. do dnia zapłaty, albowiem wynika to wprost z ustaleń poczynionych pomiędzy stronami w umowie i nie stoi w sprzeczności z przepisami regulującymi obowiązek zwrotu należności wraz ze świadczeń ubocznym. Żądanie zapłaty odsetek od kwoty 236.815,07 zł od daty wniesienia pozwu Sąd zweryfikował i uwzględnił w części, tj. od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, albowiem dopiero wówczas zapoznał się z treścią żądania. Odsetki od kwoty 232.732,50 zł Sąd zasądził za okres od dnia 15 czerwca 2014r., a więc daty skonkretyzowania roszczenia w tej części i doręczenia pozwanej Spółce odpisu pisma powoda rozszerzającego powództwo. W pozostałym zakresie roszczenie podlegało oddaleniu. Sąd nie znalazł podstaw, aby obciążać pozwanego odsetkami za opóźnienie w płatności od kwoty po rozszerzeniu powództwa.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zawartą w nim zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W związku z tym należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107.217 zł, w tym kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną na podstawie § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461) oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty za udzielone pełnomocnictwo. Sąd nakazał również pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 228 zł tytułem brakujących kosztów sądowych, które stanowią wydatki związane ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 17.02.2015r. świadka J. D., tymczasowo wypłacone z sum budżetowych Skarbu Państwa (k.129-130).