Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 15 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku T. M.

z udziałem (...) w O.

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

p o s t a n a w i a :

I.stwierdzić wykonalność wyroku sądu polubownego poprzez nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi wydanemu w dniu 15 marca 2016 r. przez Sąd Polubowny ad hoc w L., orzekający w składzie: Arbiter Przewodniczący prof. dr hab. A. C., Arbiter r. pr. M. R., Arbiter r. pr. A. W., w sprawie T. M. przeciwko Uniwersytetowi (...) w O. o zapłatę w zakresie punktu pierwszego zasądzającego od (...) w O. na rzecz T. M. kwotę 791.178 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 4 października 2002 r. do dnia zapłaty;

II.zasądzić od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 437 (czterysta trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Wierzyciel - T. M. wniósł o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sądu Polubownego ad hoc w L., orzekającemu w składzie: Arbiter Przewodniczący prof. dr hab. r. pr. A. C., Arbiter r. pr. M. R., Arbiter r. pr. A. W. z dnia 15 marca 2016 r., wydanego w sprawie przeciwko Uniwersytetowi (...) w O. o zapłatę w zakresie pkt. I, zasądzającego od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 791.178 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 października 2002 r. do dnia zapłaty. Domagał się także zasądzenia na swą rzecz kosztów postępowania klauzulowego według norm przepisanych.

(...) w O., w odpowiedzi na powyższy wniosek, domagał się jego oddalenia oraz zasądzenia na swą rzecz kosztów postępowania. Podniósł, że uzasadnienie wyroku nie zawiera motywów rozstrzygnięcia, co sprawia, że zachodzi negatywna przesłanka stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego przewidziana w art. 1214 § 3 pkt. 2 k.p.c., tj. sprzeczność wyroku z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Wniosek wierzyciela jest zasadny.

Stosownie do art. 1214 § 2 k.p.c. sąd stwierdza wykonalność wyroku sądu polubownego, nadającego się do wykonania w drodze egzekucji, opatrując go w klauzulę wykonalności. Wyrok sądu polubownego, którego wykonalność została stwierdzona, stanowi tytuł wykonawczy. W ramach postępowania klauzulowego sąd nie przeprowadza czynności dowodowych, lecz opiera się na dokumentach załączonych do wniosku, w szczególności na oryginałach lub poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisach: wyroku sądu polubownego i zapisu na sąd polubowny (art. 1213 § 1 k.p.c.), ewentualnie na aktach postępowania polubownego. W ramach niniejszej sprawy bezspornie wnioskodawca złożył wymagane przez prawo załączniki, jego wniosek jest formalnie poprawny, treść zapisu na sąd polubowny czyni zadość wymaganiom z art. 1162 k.p.c., zaś forma i brzmienie wyroku sądu polubownego nie kolidują z wymaganiami art. 1197 § 1-3 k.p.c.

Podkreślenia wymaga, że sąd w toku postępowania klauzulowego nie jest uprawniony do oceny, czy roszczenie, którego wyrok dotyczy, istnieje (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 września 1967 r., I CZ 20/67) i ogranicza się, na podstawie przedłożonych dokumentów, do oceny, czy nie zachodzą przesłanki wyłączające stwierdzenie wykonalności, o których mowa w art. 1214 § 3 k.p.c. (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 grudnia 1967 r., I CR 445/67,), co nie wyklucza badania faktów notoryjnych lub znanych sądowi z urzędu (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 października 1993 r., II CRN 70/93).

Zgodnie z art. 1214 § 3 k.p.c. sąd odmawia uznania albo stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego, jeżeli według przepisów ustawy spór nie może być poddany pod rozstrzygnięcie sądu polubownego oraz wtedy, gdy uznanie lub wykonanie takiego wyroku byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, żadna z tych dwóch negatywnych przesłanek nie występuje w niniejszej sprawie.

Sprawa ta dotyczy bowiem zapłaty kwoty pieniężnej z tytułu umowy dzierżawy z dnia 27 kwietnia 1992 r., a więc ma charakter majątkowy i może być, zgodnie z art. 1157 k.p.c., poddana rozstrzygnięciu sądu polubownego. Odnośnie zaś drugiej przesłanki, w judykaturze wskazuje się, że istotną rolę winny tutaj odgrywać normy konstytucyjne oraz naczelne normy w poszczególnych dziedzinach prawa (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 2010 r., I CSK 535/09). Sąd państwowy ocenia w świetle tych zasad wyrok sądu polubownego oraz sposób, w jaki doszło do jego wydania (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 marca 2012 r., I CSK 312/11). Ocena zgodności wyroku sądu polubownego z zasadami porządku prawnego jest dokonywana wyłącznie z uwzględnieniem jego treści. Sąd państwowy nie bada prawidłowości postępowania przed sądem polubownym, ani też prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia pod kątem jego zgodności z prawem materialnym (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 września 1998 r., I CKN 822/97).

W ramach niniejszego postępowania dłużnik powołał się na przesłankę z art. 1214 § 3 pkt. 2 k.p.c., podnosząc, że uzasadnienie wyroku Sądu Polubownego jest wadliwe, bowiem brak w nim motywów rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzut ten jest bezzasadny, gdyż – wbrew zapatrywaniom dłużnika - uzasadnienie wyroku Sądu Polubownego spełnia wszelkie wymogi z art. 1197 k.p.c. (w tym § 3). Z jego treści w sposób dostateczny wynika czego sprawa dotyczy, jakie okoliczności Sąd ustalił i na jakiej podstawie, jaki był zakres postępowania dowodowego oraz dlaczego (w oparciu o jakie oceny prawne) wydano rozstrzygnięcie takiej treści.

Należy też zwrócić uwagę na fakt, że powoływana przez dłużnika przesłanka z art. 1214 § 3 pkt. 2 k.p.c. jest tożsama z przesłanką z art. 1206 § 2 pkt. 2 k.p.c. - stanowiącą jedną z podstaw skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego. Dłużnik nie próbował wzruszyć zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia przy pomocy tego środka ochrony prawnej, a zarzut naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego sformułował dopiero na etapie postępowania klauzulowego.

Reasumując - w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny nie stwierdził by wyrok Sądu Polubownego, bądź wniosek wierzyciela naruszały którąkolwiek z podstawowych zasad krajowego porządku publicznego.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 1213 ¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 1214 § 1 i 2 k.p.c.

O kosztach niniejszego postępowania rozstrzygnięto zaś w zgodzie z wnioskiem wierzyciela, przy uwzględnieniu art. 98 i 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 1213 ¹ § 2 k.p.c., a ponadto § 8 ust. 1 pkt 14, § 10 ust. 1 pkt 2 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2015.1804 ).

(...)