Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 2 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2016 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

z udziałem (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

p o s t a n a w i a :

stwierdzić wykonalność wyroku sądu polubownego poprzez nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Stałego Sądu Polubownego w P. z dnia 8.03.2016 r., wydanego w sprawie o sygn. akt (...)– w części przeciwko dłużnikowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O..

UZASADNIENIE

Wierzyciel, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności wyroku Sądu Arbitrażowego prowadzonego przez Stały Sąd (...) sp. z o.o. z dnia 8 marca 2016 r. wydanego w sprawie o sygn. akt: (...)w części dotyczącej dłużnika, (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. oraz o zamieszczenie w postanowieniu o stwierdzeniu wykonalności, że dłużnik oznaczony w pkt 1 ma zapłacić na rzecz wierzyciela kwotę 84.471.817,92 zł.

SĄD APELACYJNY ZWAŻYŁ I USTALIŁ, CO NASTĘPUJE:

Wniosek wierzyciela był zasadny.

Zgodnie z art. 1214 § 2 k.p.c. sąd stwierdza wykonalność wyroku sądu polubownego, nadającego się do wykonania w drodze egzekucji, nadając mu klauzulę wykonalności. Wyrok taki stanowi tytuł wykonawczy. W ramach powyższego postępowania sąd nie przeprowadza czynności dowodowych, lecz opiera się na dokumentach załączonych do wniosku, w szczególności na oryginałach lub poświadczonych za zgodność odpisach: wyroku sądu polubownego i zapisu na sąd polubowny ( zob. art. 1213 § 1 k.p.c.).

W sprawie niniejszej wierzyciel złożył wymagane przez prawo załączniki, a jego wniosek był formalnie poprawny. Treść i forma zapisu na sąd polubowny czyniła zadość dyspozycji norm prawnych ujętych w art. 1161 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1162 § 1 k.p.c., zaś forma i brzmienie wyroku sądu polubownego nie kolidowały z wymaganiami art. 1197 § 1-3 k.p.c.

Sąd w toku postępowania klauzulowego nie jest uprawniony do oceny, czy roszczenie, którego dotyczy wyrok, istnieje (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1967 r. I CZ 20/67). Ogranicza się w tym zakresie do, dokonanej na podstawie przedłożonych dokumentów, oceny czy nie zachodzą przesłanki wyłączające stwierdzenie wykonalności, o których mowa w art. 1214 § 3 k.p.c. (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1967 r. I CR 445/67), co nie wyklucza badania faktów notoryjnych lub znanych sądowi z urzędu (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1993 r. II CRN 70/93).

W świetle art. 1214 § 3 k.p.c. sąd odmawia stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego, jeżeli według przepisów ustawy spór nie może być poddany pod rozstrzygnięcie sądu polubownego oraz wtedy, gdy wykonanie wyroku sądu polubownego byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego). W ocenie Sądu Apelacyjnego, żadna z tych negatywnych przesłanek w niniejszym postępowaniu nie występuje.

Przedmiotowa sprawa obejmuje żądanie wierzyciela dotyczące zapłaty kwoty pieniężnej od dłużnika, będącego drugą stroną zobowiązania, z tytułu szkody poniesionej przez wnioskodawcę na skutek nienależytego wykonania umów sprzedaży z 23 października 2015 r. i 26 października 2015 r. (patrz: motywy wyroku sądu arbitrażowego). Ma ona zatem charakter majątkowy i może być, zgodnie z art. 1157 k.p.c. w zw. z art. 917 k.c., poddana rozstrzygnięciu sądu arbitrażowego.

Z treści uzasadnienia wyroku sądu polubownego wynikało nadto, że prawa procesowe dłużnika zostały zachowane w, toczącym się z jego udziałem, postępowaniu arbitrażowym. Wyraził on bowiem zgodę na rozpatrzenie sprawy zainicjowanej kontrpowództwem wierzyciela oraz złożył dokumenty i przedstawił twierdzenia na poparcie swojego stanowiska. Ponadto pomimo wysłania mu, ze skutkiem doręczenia na 5 maja 2016 r., wniosku wszczynającego niniejsze postępowanie (art. 139 § 1 k.p.c.), nie złożył jakichkolwiek wyjaśnień w terminie oznaczonym przez art. 1213 § 2 k.p.c. (dwa tygodnie od dnia doręczenia).

W tych warunkach nie sposób przyjąć, że wyrok sądu polubownego i wniosek wierzyciela naruszają którąkolwiek z podstawowych zasad krajowego porządku publicznego.

Brak było przy tym podstaw, by ująć w treści postanowienia nakaz zapłacenia przez (...) sp. z o.o. kwoty 84.471.817,92 zł. Sąd Apelacyjny objął bowiem klauzulą wykonalności całe należne od dłużnika świadczenie oparte o tytuł egzekucyjny. Było ono jednocześnie zbieżne z sumą wskazaną przez wierzyciela w jego wniosku. Tym samym wyszczególnienie kwoty objętej uprawnieniem do egzekucji byłoby sprzeczne z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 sierpnia 2014 r. w sprawie określenia brzmienia klauzuli wykonalności (Dz.U. z 2014 r. poz. 1092), który przewiduje taką możliwość jedynie w przypadku częściowego wykonania tytułu wykonalności.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji na zasadzie art. 1213 ¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 1214 § 1 i 2 k.p.c.

K. C. E. B. W.