Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód - A. K., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą E. G. K. domagał się zasądzenia od pozwanej - Z. G., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) kwoty 12.009 zł, w tym z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 8.348,04 zł od dnia 24.04.2009r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

1.220,00 zł od dnia 12.05.2009r. do dnia zapłaty,

549,00 zł od dnia 10.06.2009r. do dnia zapłaty,

793,00 zł od dnia 06 lipca 2009r. do dnia zapłaty,

549,00 zł od dnia 03 sierpnia 2009r. do dnia zapłaty,

549,00 zł od dnia 26.08.2009r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wywodził, że w dniu 23.04.2008r. zawarł z pozwaną dwie umowy: sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego oraz umowę o świadczenie usług zdalnego serwisu. W okresie do 16 kwietnia 2009r. powód dostarczył do hotelu pozwanej system teleinformatyczny. Nadzór nad dostawami i wdrożeniem systemu przez pozwanego byl sprawowany na bieżąco przez ówczesnego dyrektora A. D.. Systemzostał uruchomiony i przekazany do użytkowania pozwanej w dniu 16.04.2009r., co zostało potwierdzone protokołem odbioru podpisanym przez A. D.. W związku z wykonaniem pierwszej umowy powód wystawił pozwanej fakturę nr (...), tytułem reszty wynagrodzenia z niej wynikającego. Hotel rozpoczął działalność od dnia 1 maja 2009 r. i od tego dnia pozwany korzystał z przekazanego mu systemu komputerowego. Nadto w trakcie wykonywania prac przez powoda pozwana zamówiła dodatkowe stanowisko komputerowe do programu magazynowego. Powód dostarczył sprzęt i zainstalował to stanowisko. Za zrealizowanie tego zamówienia powód obciążył pozwaną fakturą VAT nr (...). Nadto powód podniósł, że w związku z przekazaniem systemu do użytkowania został on objęty obsługą serwisową na podstawie zawartej przez strony umowy serwisowej, która weszła w życie. W związku z realizacją tych usług powód obciążał pozwaną co miesiąc fakturami VAT nr (...)i

1

(...). Powód wskazał, że żadna z wymienionych wyżej faktur nie została uregulowana przez pozwaną.

W dniu 27 maja 2011 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana złożyła od tego nakazu sprzeciw i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana potwierdziła, że w dniu 23.04.2008r. zawarła z

powodem umowę sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego. Podniosła, że powód

nie wywiązał się z zawartej umowy, gdyż zainstalowany przez niego sprzęt mimo wielu

poprawek nie działał należycie. Jej zdaniem żądanie powoda zapłaty kwoty 8.349 zł jest

nieuzasadnione skoro umowa nie została wykonana. Ostatecznie pozwana zleciła prawidłowe

wykonanie systemu teleinformatycznego firmie Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe

Stoper - (...) spółka jawna i firmie (...)

M. M.. Podniosła, że powód nie przekazał systemu pozwanej, gdyż przez cały

czas trwało jego wdrażanie, czego dowodem zdaniem pozwanej jest brak protokołu odbioru

prac. Nadto zarzuciła, że przekazywanie dostarczonego sprzętu miało się odbywać poprzez

sporządzenie protokołu dostawy, który również nie został podpisany. Pozwana wskazała, że

A. D. który podpisał powodowi dokument z dnia 16.04.2009 r. nie był

upoważniony do dokonywania odbioru prac wdrożeniowych i dostaw, z umowy wynikało

bowiem, że osobą odpowiedzialną za jej realizację był W. G. (1). Zarzuciła, że

wbrew twierdzeniom powoda A. D. nigdy nie pełnił funkcji dyrektora hotelu.

Odnosząc się do żądania zasądzenia kwoty 1.220 zł za dostarczenie i uruchomienie

dodatkowego stanowiska magazynowego wskazała, że z treści umowy wynikało, że wszelkie

prace dodatkowe mogą być wykonywane tylko na podstawie osobnego zlecenia. Powód nie

wykazał jednak, aby takie zlecenie od pozwanej otrzymał, czemu ona zaprzeczyła. Nie

przedstawił również protokołu odbioru tego sprzętu. Nadto pozwana zarzuciła, że stanowisko

programu magazynowego, które powód wskazuje jako element dodatkowy, w rzeczywistości

było urządzeniem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania systemu montowanego

przez powoda.

Odnosząc się do żądania zasądzenia wynagrodzenia za obsługę serwisową pozwana stwierdziła, że zgodnie z pkt 13. umowy na świadczenie usług zdalnego serwisu z dnia

2

23.04.2008r. usługi te miały być świadczone na podstawie tej umowy dopiero od momentu przekazania systemu do użytkowania. Tymczasem powód nie zakończył wdrażania systemu, dlatego umowa na świadczenie usług zdalnego serwisu nie weszła w życie.

Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

Zgodnie z wezwaniami tego Sądu w trybie art. 505 ³⁷ kpc powód i pozwana uzupełnili braki pozwu oraz sprzeciwu podtrzymując swoje stanowiska. Przy czym odnośnie żądania odsetek od kwoty 8.348,04 zł powód we wstępnej części pisma z dnia 1 marca 2012 r. na k. 41 zmienił ich wysokość na odsetki ustawowe, choć w uzasadnieniu wywodził jak w pierwotnym pozwie. Sąd Rejonowy zaniechał wyjaśnienia tej sprzeczności.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 25 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt VIII GC 108/12 w punkcie 1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.009 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

a)	8.348,04 zł od dnia 24.04.2009r. do dnia zapłaty,
b)	1.220,00 zł od dnia 12.05.2009r. do dnia zapłaty,
c)	549,00 zł od dnia 10.06.2009r. do dnia zapłaty,
d)	793,00 zł od dnia 06 lipca 2009r. do dnia zapłaty,
e)	549,00 zł od dnia 03 sierpnia 2009r. do dnia zapłaty,
f)	549,00 zł od dnia 26.08.2009r. do dnia zapłaty.
	W punkcie 2. wyroku Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę

151 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach natury prawnej.

W dniu 23 kwietnia 2009r. strony zawarły umowę sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego, na mocy której powód zobowiązał się sprzedać i dostarczyć

3

oprogramowanie E. i gastronomiczne (...) oraz sprzęt teleinformatyczny. W treści § 2 pkt 4 strony wskazały, że pozwana dokonała już położenia kabli niezbędnych do późniejszego podłączenia urządzeń. Zgodnie z treścią § 3 ust. 5 tej umowy jako zakończenie wdrożenia przyjmuje się moment zakończenia konfiguracji oprogramowania oraz przeszkolenie pracowników kupującego. W § 5 pkt 2 wskazano, że ze strony pozwanej za koordynację i realizację umowy odpowiada W. G. (1). W § 6 umowy strony ustaliły, że pozwana zapłaci powodowi za wykonanie umowy kwotę 109.653,62 zł brutto, przy czym 34.000 pozwana zapłaci w terminie 14 dni od podpisania umowy a pozostałą część należności - w terminie 7 dni od daty otrzymania faktury wystawionej po dostawie sprzętu i oprogramowania.

W dniu 23.04.2009r. strony zawarły umowę świadczenia usług zdalnego serwisu, której przedmiotem była stała obsługa informatyczna wykonywana zdalnie z siedziby wykonawcy i konsultacje telefoniczne. W treści punktu 13 tej umowy strony ustaliły, że w okresie jej trwania wynagrodzenie dla powoda wyniesie 450 zł za miesiąc od momentu przekazania systemu do użytkowania. W punkcie 9 uzgodniono dodatkowo, że w sytuacjach tego wymagających powód wykona usługi serwisowe na miejscu u pozwanej, jednak usługi te będą płatne zgodnie z cennikiem powoda. Pozwana zobowiązała się regulować wynagrodzenie za usługi świadczone na podstawie tej umowy w terminie 7 dni od daty dostarczenia faktury. Faktury miały być wystawiane za bieżący miesiąc do 30 dnia każdego miesiąca.

W dniu 16 kwietnia 2009r. powód zakończył dostarczanie sprzętu komputerowego oraz wdrażanie systemu teleinformatycznego. Tego samego dnia pracownik pozwanej A. D. podpisał dokument zatytułowany „Protokół wykonanych prac w dniach 15-16.04.2009r.'\ w którym poświadczył, że powód wykonał konfigurację linii telefonicznych i programów oraz zrealizował szkolenie z zakresu programu hotelowego i programu gastronomicznego. W związku z zakończeniem prac powód wystawił końcową fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.348,04 zł, ustalając termin płatności na dzień 23.04.2009r. pozwana nie uregulowała tej należności.

W dniu 4 maja 2009 r. powód dostarczył i zainstalował pozwanej na jej zlecenie dodatkowe stanowisko systemu gospodarki magazynowej. Z tego tytułu wystawił fakturę VAT nr (...), obciążając pozwaną kwotą 1.220 zł, określając termin płatności na dzień 11.05.201 Ir. Pozwana nie uregulowała tej należności.

4

W okresie od maja do sierpnia powód wykonywał na rzecz pozwanej usługę zdalnego serwisu. Pozwana zgłaszała powodowi różnego rodzaju nieprawidłowości w działaniu zamontowanego systemu teleinformatycznego. Między innymi w dniu 20.10.2009r. pozwana zgłosiła powodowi, że przy okazji zakupu dwóch posów nie zostały skonfigurowane czytniki kart w systemie Windows, co uniemożliwia uruchomienie obsługi kart magnetycznych. W dniu 30.10.2009r. pracownicy powoda uruchomili czytniki kart na POS'ach. Z tytułu świadczonych usług serwisowych w dniu 26.05.2009r. powód wystawił fakturę VAT nr (...)na kwotę 549 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 09.06.2007r., fakturę nr (...)z dnia 24.06.2009r. na kwotę 793 zł płatną do dnia 04.07.2009r., fakturę VAT nr (...)na kwotę 549 zł z terminem płatności przypadającym na dzień 01.08.2009r., fakturę nr (...)na kwotę 549 zł płatną do dnia 25.08.2009r. Pozwana nie uregulowała tych należności.

W dniu 08.09.2009r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pismem z dnia 27.11.2009r. powód wypowiedział pozwanej umowę serwisową.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji w sprawie bezspornym było, że strony w dniu 23 kwietnia 2008 roku zawarły dwie umowy; umowę sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego oraz umowę świadczenia usług zdalnego serwisu. Druga z umów miała rozpocząć swe obowiązywanie po wykonaniu pierwszej z nich.

Analiza treści umowy sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego prowadzi do wniosku, że strony zawarły umowę o dzieło. Stosownie do treści art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Zgodnie z zawartą umową powód miał dostarczyć i zainstalować u pozwanej sprzęt teleinformatyczny określony w załączniku nr ł do umowy. Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że powód dostarczył pozwanej całość zamówionego sprzętu. Zarzut pozwanej dotyczył jedynie tego, że nie przeprowadzono prawidłowego jego montażu, skutkiem czego zainstalowany system nie działał prawidłowo.

Zdaniem Sądu Rejonowego analiza materiału dowodowego pozwala na wysunięcie wniosku, że powód wykonał w całości umowę sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego. Zgodnie z treścią § 3 punkt 5 umowy strony uznawały, że zakończeniem wdrożenia będzie moment zakończenia konfiguracji oprogramowania i przeszkolenie pracowników pozwanej. Oznacza to, że po dostarczeniu sprzętu, jego montażu,

5

konfiguracji oprogramowania oraz po przeszkoleniu pracowników można było uznać, że powód wykonał umowę w całości.

Przepisy kodeksu cywilnego o umowie o dzieło odróżniają oddanie dzieła (zob. art 642) od odebrania dzieła (zob. art. 643). Do oddania dzieła dochodzi przez czynności faktyczne, gdy przyjmujący zamówienie przekazuje (wydaje) dzieło zamawiającemu, a ten przyjmuje (odbiera) je. Oddanie dzieła następuje jednakże także wówczas - jeżeli z umowy inaczej nie wynika - gdy przyjmujący zamówienie stawia dzieło do dyspozycji zamawiającego i zamawiający może je odebrać, choć tego nie czyni.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ocenił, że materiał dowodowy pozwalał na ustalenie, że powód dostarczył całość sprzętu zamówionego przez pozwaną i zakończył jego instalację a następnie przekazał całość systemu pozwanej i przeprowadził szkolenie pracowników. Okoliczność tę potwierdzają zeznania świadków i stron. Z treści zeznań W. Z. (1) wynika, że całość umowy została wykonana oraz przeszkolono pracowników pozwanej. Zeznania tej samej treści złożył również A. D.. Świadek D. S., L. G., W. G. (1) oraz strony zgodnie stwierdziły, że system był użytkowany w hotelu. Strona pozwana oraz powołani przez nią świadkowie wskazywali na wady w funkcjonowaniu oprogramowania i sprzętu zainstalowanego przez pozwanego, ale charakter tych wad, tj. występujące problemy z drukowaniem dokumentów, zacinające się zamki w drzwiach, niedziałające linie telefoniczne wskazuje, że mogły się one ujawnić dopiero po rozpoczęciu użytkowania systemu, nie miały bowiem - jak wynika z zeznań świadków - charakteru trwałego. Fakt ten wskazuje dodatkowo, że prace wykonane przez powoda zostały odebrane a dopiero później ujawniły się ich wady. O prawidłowości zaprezentowanego stanowiska świadczy również okoliczność, że pozwana nie zakwestionowała wystawionej faktury końcowej za wdrożenie systemu ani faktur za świadczone usługi serwisowe. Nie wzywała też pozwanego do dokończenia prac instalacyjnych a do sprzeciwu dołączyła jedynie dowód w postaci pisma, w którym informowała o niemożności uruchomienia kart magnetycznych w pos'ach. Problem ten - jak wynika z dokumentu znajdującego się na k. 61 - został przez powoda usunięty.

W tych okolicznościach zdaniem Sądu Rejonowego brak było podstaw do uznania, że powód nie zakończył wykonywania umowy. Powyższe okoliczności upoważniały go do wystawienia faktury końcowej za realizację umowy. Z tego względu Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 8.348,04 zł (pkt. la wyroku).

6

Sąd uznał również, że z momentem zakończenia wdrażania systemu teleinformatycznego w drugiej połowie kwietnia 2009 r. pomiędzy stronami zaczęła obowiązywać umowa o świadczenie usług zdalnego serwisu. Powód wykazał w toku niniejszego postępowania, że w ramach tej umowy wykonywał na rzecz pozwanej usługi serwisowe. Okoliczność ta wynika z treści jego zeznań, zeznań W. Z. (1) oraz z dokumentów załączonych do pozwu. Skoro powód wykonał na rzecz pozwanej usługi serwisowe, to pozwana była zobowiązana do zapłaty uzgodnionego w treści umowy wynagrodzenia. Z tego względu sąd pierwszej instancji zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwoty wskazane w punktach 1 .c)-f) wyroku.

Sąd zasądził również od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.220 zł tytułem wynagrodzenia za dostarczenie i zainstalowanie drugiego stanowiska do rozliczeń magazynowych. Z treści umowy zawartej między stronami w dniu 23.04.2008r. (k.54) wynika, że powód zobowiązał się do dostarczenia jednego stanowiska do rozliczeń magazynowych. Powód w swych zeznaniach podał, że pozwana zamówiła później dodatkowe stanowisko. Okoliczność tę potwierdził świadek D. S., który podał, że w hotelu funkcjonowały dwa stanowiska do rozliczeń magazynowych, przy czym jedno z nich zostało zainstalowane później. Pozwana po otrzymaniu faktury na kwotę 1.220 zł za zainstalowanie tego stanowiska nie zakwestionowała ani faktu zamówienia tego stanowiska, ani wysokości roszczenia zgłoszonego przez pozwanego. Z tych względów sąd uznał, że powód na zlecenie pozwanej dostarczył i zainstalował drugie stanowisko do rozliczeń magazynowych i zasądził na jego rzecz należne mu wynagrodzenie.

O odsetkach sąd orzekł w oparciu o treść art. 476 k.c. i 481 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c). Na podstawie wymienionych przepisów sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe od zasądzonych, naliczając je od dnia następnego po datach płatności określonych w fakturach.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tego artykułu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do

7

celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 151 zl stanowiącą opłatę sądową od wniesionego powództwa.

Od wyżej opisanego wyroku apelację wniosła pozwana, zaskarżyła wyrok w całości oraz zarzuciła naruszenie prawa materialnego to jest przepisu art. 627 kc poprzez jego wadliwą wykładnię i przyjęcie, że powód wykonał umowę zawartą z pozwaną, podczas gdy nie został osiągnięty rezultat, który jest elementem wykonania umowy o dzieło. Ponadto naruszenie prawa materialnego przepisu art. 642 kc wskutek jego wadliwej wykładni i przyjęcia, że powód oddał pozwanej dzieło, podczas gdy umowa nie została wykonana i nie było możliwości oddania dzieła. Także naruszenie prawa materialnego to jest przepisu art. 643 kc poprzez jego niezastosowanie pomimo przesłanek do jego uwzględnienia oraz faktu, że skoro rezultat dzieła nie został osiągnięty, czyli powód nie wykonał działa, to pozwana mogła odmówić jego odbioru. Dalej pozwana zarzuciła naruszenie prawa procesowego art. 233 § 1 kpc mające istotny wpływ na wynik sprawy wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów zwłaszcza zeznań pozwanej, która zaprzeczyła aby zamawiała dodatkowe stanowisko magazynowe oraz, że powód nie przeprowadził szkolenia dla pracowników pozwanej. Następnie naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że powód z należytą starannością wykonał umowę, podczas gdy z powodu niewykonania umowy pozwana musiała zlecić dokończenie działa innym podmiotom. Na koniec zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, w szczególności poprzez przyjęcie, że umowa z dnia 34 kwietnia 2008 r. stron obejmowała poza sprzedażą i montażem sprzętu oraz oprogramowania, także konfigurację zamówionego sprzętu i oprogramowania, ponadto ustalenie, że świadek A. D. podpisał dokument „Protokół wykonanych prac w dniach 15-16.04.2009, podczas gdy nie rozpoznał on na tym dokumencie swojego podpisu, także przyjęcie, że umowa serwisowa zaczęła obowiązywać, w sytuacji gdy dzieło nie było wykonane, a był to warunek rozpoczęcia obowiązywania umowy oraz to, że protokoły z dnia 2.05.2009 r., 5.05.2009r., 20.05.2009r, 30.10.2009 r. nie świadczą o wykonaniu usług serwisowych, lecz są dowodem na wykonywanie konfiguracji dostarczonego oprogramowania i sprzętu. W konsekwencji pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję według norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma pozwana kwestionowała i nie zgadzała się z ustaleniami sądu pierwszej

8

instancji, że powód wykonał umowę stron z dnia 23 kwietnia 2009 r. - dzieło, w konsekwencji nie należy mu się za nie zapłata. Wywodziła, iż nie został osiągnięty umówiony rezultat. Nie doszło do konfiguracji dostarczonego sprzętu i oprogramowania, a system jako całość nie działał prawidłowo. Powołała się na dowody w sprawie i zeznania świadków potwierdzające jej zarzuty. W konsekwencji zaprzeczyła, aby w sprawie doszło do faktycznego oddania dzieła zgodnie z dyspozycją art. 642 kc. Zarzucała nieosiągnięcie zamierzonego przez strony celu umowy z przyczyn opisanych wyżej. Polemizowała z uzasadnieniem sądu pierwszej instancji odnośnie dokonanych w tym zakresie ustaleń faktycznych i oceny dowodów. Podkreślała, że powód nie przeprowadził szkoleń pracowników, nie udowodnił tego w toku procesu. Jej zdaniem zamawiający działo jest zobowiązany do jego odbioru tylko gdy działo jest wykonane zgodnie z umową, a Sąd Rejonowy pominął art. 643 kc. Skoro z okoliczności sprawy wynika, że nie wykonano wszystkich czynności będących przedmiotem umowy to nie doszło do wykonania działa. Wywodziła, że dostarczone stanowisko magazynowe przez powoda było wynikiem realizacji umowy i ponownie zaprzeczyła, aby zamawiała dodatkowe stanowisko, a powód takiego zamówienia nie udowodnił. Wskazała na koniec, że podczas realizacji umowy płaciła powodowi regularnie wynagrodzenie zgodnie z wystawionymi fakturami częściowymi. Tylko ostatnia sporna faktura nie została przez nią zapłacona, ponieważ uznała, że powód nie wykonał do końca umowy, nie ukończył działa. W konsekwencji była ona zmuszona zlecić dokończenie prac osobom trzecim za co zapłaciła dużo wyższą kwotę niż dochodzona w pozwie przez powoda. W tej sytuacji podtrzymała, że nie rozpoczęła obowiązywać umowa serwisowa.

Powód wniósł odpowiedź na apelację i wywodził, że sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń zgodnych ze stanem faktycznym. Twierdził, że dostarczył system, z którego pozwana korzystała przez pół roku. Tylko niezgodnie z umową nie zapłaciła mu za ostatnie faktury. Wywodził, że zakończył prace konfiguracyjne i szkoleniowe jeszcze przed oddaniem systemu do użytkowania. Jego zdaniem cel umowy został osiągnięty, skoro pozwana z systemu korzystała. Uważał, że nie udowodniła ona swoich zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanej jest częściowo zasadna.

9

Dla rozważenia zasadności roszczeń powoda w kontekście apelacji pozwanej w pierwszej kolejności należy zbadać na podstawie przedstawionych w toku procesu dowodów jaka jest podstawa faktyczna roszczeń powoda oraz czy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych.

Pierwsza kwota dochodzona pozwem wynika z wystawionej faktury nr (...) z dnia 16 kwietnia 2013 r. na kwotę 8.348,04 zł na k. 57 akt. Jej treść stanowi, że powód obciąża pozwaną za: pozycja 1. Telefony podstawowe wraz z uruchomieniem linii analogowych do pokoi, pozycja 2. Uruchomienie dodatkowych linii dla telefonów w łazience, 3. Oprogramowanie gospodarki magazynowej, 4. Karta do drzwi chipowa, 5. Uruchomienie systemu zamków oraz szkolenia, 6. Wątek syntezy mowy do serwera komunikacyjnego. Od łącznej wartości tych pozycji powód odliczył należność pozostałą z rozliczenia zadatku w kwocie 4.437,56 zł z faktury (...), której strony nie przedłożyły - pozycja 7. Brak w aktach jakiegokolwiek oświadczenia wskazującego, od których pozycji z punktów 1-6 faktury powód odliczył pozycję 7. Wymagalność ich była jednakowa, dlatego nie było podstaw do zastosowania przepisu art. 451 § 3 kc. Wolą powoda było z pewnością uzyskanie zapłaty za wszystkie te należności cząstkowe opisane w fakturze. W sytuacji gdy było to również rozliczenie końcowe całej umowy, to zarachowanie zadatku powinno dotyczyć należności za ostatni etap prac z paragrafu 3 umowy, a nie dostawy sprzętu wynikające z paragrafu 2.

Fakturę tą powód wystawił w związku z realizacją umowy stron z dnia 23 kwietnia 2009 r. w jej tytule strony nadały jej nazwę: „Umowa sprzedaży i wdrożenia systemu teleinformatycznego". Treść umowy przewiduje jakie są wzajemne obowiązki stron. Powód zobowiązał się w paragrafie 1. do dostawy oprogramowania, dalej w paragrafie 2. do dostawy sprzętu teleinformatycznego i w paragrafie 3. do instalacji i wdrożenia oprogramowania oraz szkoleń pracowników. Poszczególne paragrafy uszczegółowiają zakres zobowiązań powoda, a także regulują sposób odbioru, dokumentowania dostaw i prac powoda. Wolą stron był zatem podział realizacji umowy na trzy punkty (etapy) odrębnie przez nie uregulowane, również w zakresie rozliczeń. Zgodzić się należy, iż intencją stron było zbudowanie systemu telefonicznego oraz informatycznego w hotelu pozwanej jako całości. Powód miał nie tylko dostarczyć sprzęt zgodnie ze specyfikacją oraz oprogramowanie, ale także dokonać jego konfiguracji oraz uruchomienia całego dzieła, które miało działać zgodnie z jego przeznaczeniem i celem umowy stron. W tym zakresie do realizacji umowy z dnia 23 kwietnia 2009 r. mają zastosowanie przepisy art. 627 kc i następne. Dopiero na koniec realizacji umowy powód zobowiązany był świadczyć na rzecz

10

pozwanej usługę szkolenia jej pracowników w zakresie obsługi stworzonego dzieła. W tym zakresie mają zastosowanie przepisy art. 750 kc w zw. z art. 734 § 1 kc i art. 735 kc. Sąd Najwyższy w wyroku SN 2013-03-21 III CSK 216/12 LEX nr 1324298 wyjaśnił, że „Na podstawie umowy o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c. przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania określonego dzieła, którego efektem końcowym jest pewien rezultat w postaci materialnej lub niematerialnej ucieleśniony w rzeczy. Natomiast usługi w rodzaju szkolenia personelu czy konsultacji nie generują żadnego rezultatu ucieleśnionego w jakiejkolwiek postaci i muszą być kwalifikowane jako czynności starannego działania. Umowa w tym przedmiocie łączy w sobie elementy charakterystyczne dla umowy o dzieło i umowy o świadczenie usług, do której odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.)." W konsekwencji stwierdzić należy, że umowa stron z dnia 23 kwietnia 2009 r. miała mieszany charakter co uszło uwadze Sądu Rejonowego.

Powód realizował swoje zadania sukcesywnie, a pozwana sukcesywnie płaciła za wystawione faktury zgodnie z dyspozycją art. 642 § 2 kc. Łącznie zapłaciła powodowi kwotę około 100.000 zł z wynagrodzenia ustalonego w paragrafie 6. umowy na kwotę łączną 109.653,62 zł. Wskazana wyżej faktura była ostatnią. Powód twierdził w pozwie, że w dniu 16 kwietnia 2013 r. pozwana odebrała od niego dzieło na podstawie protokołu wykonanych prac w dniach 15-16 kwietnia 2009 r. (k. 59), który jednak w imieniu pozwanej nie został podpisany przez wskazaną przez nią w umowie osobę - paragraf 5. punkt 1) pana W. G. (1). Pozwana zaprzeczyła, aby upoważniła Pana A. D. do jego podpisania. Zarzuciła, że dzieło nie zostało skonfigurowane - nie działało w całości prawidłowo, a jej pracownicy nie zostali przeszkoleni.

Nie było natomiast sporne między stronami, że powód dostarczył do hotelu pozwanej umówione oprogramowanie oraz całe wyposażenie w tym telefony wymienione w przedmiotowej fakturze i karty chipowe do drzwi. Powód wykonał zatem swoje zobowiązanie wyszczególnione w umowie stron w paragrafach 1 i 2. Wyposażenie to do dziś jest w hotelu pozwanej i korzysta ona z niego. Jednak jak wynika z zeznań świadków zwłaszcza M. M. oraz M. R. (1), a także pozwanej i jej męża telefony działają na innej centrali, którą dodatkowo zamówili i zainstalowali. Tak samo zamki elektroniczne drzwi pokoi działają w oparciu o oprogramowanie zainstalowane przez inną firmę, po zresetowaniu oprogramowania dostarczonego przez powoda. Nie zmienia to jednak oceny, że paragraf 2. umowy stron został wykonany przez powoda i za dostarczone do hotelu wyposażenie może on domagać się zapłaty. Takich ustaleń dokonał również Sąd Rejonowy na str. 10

11

uzasadnienia na k. 189 akt. Dlatego zapłata za pozycje 1. i 4. z faktury z dnia 16 kwietnia 2009 r. w łącznej kwocie 4.855,60 zł za dostarczone telefony i karty chipowe do drzwi jest powodowi należna. W tej części apelacja pozwanej była bezzasadna i dlatego w punkcie II. wyroku Sąd Okręgowy ją oddalił na podstawie przepisu art. 385 kpc.

Przepis art. 627 kc stanowi, że: „Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego działa, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia." Zgodzić się należy z pozwaną, że umowa o dzieło jest umową rezultatu -tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2013 r. III AUa 1435/12 oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2013 r. I CSK 403/12. Zatem skoro powód dochodzi w pozwie końcowej zapłaty za swoje dzieło, to jego roszczenie staje się wymagalne dopiero po wykonaniu przez powoda jego części zobowiązania, czyli umówionego dzieła w całości w sposób zgodny z celem umowy i uzgodnionym zamiarem stron. Pozwana to kwestionowała, co oznacza, że powód powinien udowodnić fakty, z których wywodzi roszczenie.

W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Wydanie 4 zmienione, s. 46). Dalej art. 232 kpc stanowi, że „strony są obowiązane wskazać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zatem to powód musi udowodnić wszystkie przesłanki wymagane w dyspozycji omówionego wyżej przepisu. W pozwie na podstawie protokołu z dnia 16 kwietnia 2009 r. wywodził, że potwierdza on ostateczne odebranie prac. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swojego wyroku nie dokonał na podstawie tego dokumentu ustaleń zgodnie z twierdzeniami powoda i nie wypowiedział się w tej kwestii. Z treści uzasadnienia wynika, iż Sąd nie wiązał z podpisaniem tego dokumentu przez świadka skutku odbioru działa. Natomiast na stronie 11 uzasadnienia stwierdził, że powód wykonał w całości umowę. Powołał się na postanowienia § 3 punkt 5 umowy, że zakończeniem wdrożenia będzie moment zakończenia konfiguracji oprogramowania i przeszkolenie pracowników pozwanej. Sąd ten zważył na postanowienia przepisów art. 642 kc o oddaniu dzieła i art. 643 kc o odbiorze wydawanego dzieła. Sąd ten

12

nie zauważył jednak, że pierwszy z powołanych przepisów ma zastosowanie o ile strony nie postanowiły inaczej. Drugi natomiast nakłada obowiązek odbioru dzieła tylko gdy przyjmujący zamówienie wydaje je zgodnie ze swym zobowiązaniem. Zdaniem Sądu Rejonowego pozwana odebrała dzieło, a jego wady ujawniły się dopiero po tym odbiorze (tak na str. 12 uzasadnienia k. 191). Sąd nie określił jednocześnie momentu kiedy nastąpił ten odbiór i w jakiej formie. Z wywodów poczynionych na stronie 11 uzasadnienia wynika natomiast, że Sąd przytacza okoliczności sprawy, z których wynika, iż doszło do oddania dzieła pozwanej przez powoda. Przy tym nie zauważył, na co zwrócono już uwagę wcześniej, że szkolenie pracowników nie mogło być z uwagi na charakter tego zobowiązania realizowane jako umowa rezultatu, ale umowa o świadczenie usług, czyli starannego działania. Przepisy powołane wyżej nie miały w konsekwencji zastosowania, dlatego zasadne są zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego. Ponadto umowa stron w paragrafie 3 punkcie 5) precyzowała, że jako zakończenie wdrożenia przyjmuje się moment zakończenia konfiguracji oprogramowania oraz przeszkolenia pracowników kupującego. Sąd Rejonowy choć to zauważył, jednak nie rozważył w świetle przeprowadzonych dowodów, czy doszło do tak opisanego zakończenia wdrożenia, czyli zakończenia realizacji paragrafu 3 umowy stron, a w konsekwencji całego dzieła. Od tego ustalenia zależy stwierdzenie, czy roszczenie powoda o zapłatę za ostatni etap umowy jest wymagalne.

W tym miejscu za zasadne należy uznać te zarzuty apelacji wskazujące na błędną i dowolną ocenę przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego sprawy w postaci dokumentów -protokołów z dnia 16 kwietnia 2009 r. na k. 59, z dnia 2 maja 2009 r. na k. 64, z dnia 5 maja 2009 r. na k. 63, z dnia 20 maja 2009 r. na k. 62 i z dnia 30 października 2009 r. na k. 61. Analiza ich treści prowadzi do wniosku, że powód cały ten okres wykonywał prace wdrożeniowe, konfigurował systemy i szkolił pracowników pozwanej. Protokół z dnia 16 kwietnia 2009 r., pomijając fakt kwestionowania umocowania świadka A. D. do reprezentowania pozwanej w zakresie realizacji umowy, czyli to, że nie jest protokołem odbioru robót zgodnym z umową, to jednak stanowi dokument, w który zawarte są oświadczenia osób, które go podpisały (art. 245 kpc). Nie znajdują potwierdzenia zarzuty pozwanej, że na rozprawie w dniu 11 czerwca 2012 r. (na k. 115-116) świadek ten zakwestionował swój podpis pod tym dokumentem. Świadkowi okazano dwa dokumenty, z których zakwestionował, że nie rozpoznaje swojego podpisu pod protokołem na k. 62, czyli z dnia 20 maja 2009 r. Wypowiadał się natomiast co do innego jeszcze dokumentu, który mu okazano niestety bez odnotowania w protokole na jakiej karcie, lub z jakiego dnia. Zeznał, że

13

dotyczył on części prac. Potwierdzał tylko fakt zainstalowania systemu, ale pominął czy odbyły się szkolenia. Jego zeznania w tym zakresie nie są dowodem wskazującym, że odbyły się szkolenia wymienione w oświadczeniu zawartym w dokumencie z dnia 16 kwietnia 2009 r. na k. 59. Tylko za maj 2009 r. powód przedłożył 3 dalsze protokoły z wizyt serwisowych lub wizyt w hotelu pozwanej. Mówią one o pracach instalacyjnych, wyjaśnieniu bieżących uwag do systemu, zmianach konfiguracji, montażu, szkoleniach, lub omówieniu zagadnień dotyczących systemów hotelowego i gastronomicznego. Należy zauważyć, że w fakturze za usługi serwisowe za maj 2009 r. na k. 65 powód nie uwzględnia kosztów wizyt serwisowych w hotelu, choć mógł to uczynić zgodnie z umową, tak jak w miesiącu czerwcu 2009 r. gdzie w fakturze na k. 66 rozlicza koszty dojazdów. Przy czym za czerwiec powód nie przedkłada żadnych protokołów z wizyt serwisowych. Także protokół z 20 października 2009 r. na k. 61 mówi o uruchomieniu czytników, resetowaniu ruterów i konfiguracji, a także zmianach w instalacji anten pagerów. Sąd Rejonowy nie odniósł się do treści tych dokumentów dokonując ustaleń na podstawie wybranych zeznań świadków, że ich zdaniem umowa została wykonana, a dzieło oddane i działało tylko z drobnymi problemami. Nie okazano tych dokumentów np. świadkowi W. Z. (2) celem wyjaśnienia. Przy tym świadek ten nie potrafił wskazać kiedy i kogo przeszkolono (tak na k. 140). Bezpodstawnie Sąd pierwszej instancji stwierdził w uzasadnienie, że świadek Z. i A. D. złożyli zeznania tej samej treści, skoro drugi ze wskazanych świadków w ogóle nie wspomniał o szkoleniach. Świadek D. S. w swoich zeznaniach na k. 137-138 odniósł się jedynie do działania części systemu programu magazynowego, do którego nie miał zastrzeżeń. Natomiast świadek L. G. na k. 141-142 zeznał o szeregu problemach z funkcjonowaniem systemu wykonanego przez powoda i zaprzeczył, aby przeprowadzono szkolenia. Zdaniem świadka W. G. (2) na k. 152-155 praktycznie nic nie działało. Niezrozumiałe jest zatem stwierdzenie Sądu Rejonowego na str. 11 uzasadnienia (k. 190), że świadkowie ci oraz strony mieli zgodnie stwierdzić, że system był użytkowany w hotelu. Pozwana na k. 155-157 również potwierdziła liczne problemy z działaniem sytemu od pierwszych dni po otwarciu hotelu. W rezultacie po kilku miesiącach doszło do zlecenia zainstalowania nowej centrali telefonicznej, gdyż dostarczona przez powoda przestała działać. Wykonał to świadek M. M. (k. 114-115), który potwierdził, że system operacyjny dostarczony przez powoda uległ uszkodzeniu i telefony obecnie działają na nowej centrali jaką zainstalował. Tak samo świadek M. R. (2) (k. 138-139) zeznał, że na zlecenie pozwanej zainstalował nowe oprogramowanie do sprzedaży restauracji i obsługi hotelu na istniejących komputerach i przeszkolili personel za co pozwana zapłaciła około 10.000 zł. Wymienili również

14

oprogramowanie w zamkach drzwi. Sąd pierwszej instancji co słusznie zarzuca apelująca

pominął te okoliczności w swoich rozważaniach. Zasady logicznego rozumowania i

doświadczenia życiowego przemawiają za tym, że pozwana nie kupiłaby nowej centrali

telefonicznej oraz oprogramowania dla hotelu co wiązało się z wydatkami znacznie

przewyższającymi roszczenia powoda, gdyby dzieło przez niego wykonane działało

prawidłowo. W konsekwencji nie znajduje podstaw ustalenie Sądu Rejonowego, że wady

dzieła były nieistotne oraz, że ujawniły się one dopiero po jego odebraniu (tak na stronie 12

uzasadnienia na k. 191). Przy czym Sąd ten nie ustalił kiedy dzieło zostało odebrane.

Wcześniej pisał z kolei o oddaniu dzieła pozwanej. Dalej na stronie 13 uzasadnienia (k. 192),

czytamy, iż momentem zakończenia wdrażania systemu teleinformatycznego była druga

połowa kwietnia 2009 r. Brak jest zatem konsekwencji w stanowisku Sądu Rejonowego. Sąd

ten w wyniku tych sprzeczności nie ustalił momentu zakończenia konfiguracji oprogramowania oraz przeszkolenia pracowników pozwanej, w rozumieniu paragrafu 3 punkt 5) umowy stron, którego zdaniem Sądu Okręgowego nie było, gdyż powód faktu tego nie udowodnił. To, że 16 kwietnia 2009 r. dostarczony był cały sprzęt oraz zainstalowane oprogramowanie nie jest tożsame z wykonaniem całego dzieła. Etap wdrożenia, konfiguracji trwał dalej, co potwierdzają protokoły powoda z maja 2009 r. omówione wyżej. Powód nie obciążył pozwanej za koszty przyjazdów swoich pracowników w fakturze za usługi serwisowe za ten miesiąc. Zatem sam uznał, że były to wizyty związane z pracami

wdrożeniowymi i szkoleniem, czyli dokończeniem dzieła, a nie wynikające z umowy

serwisowej. Nie można również przyjąć, że od 1 maja 2009 r. tylko dlatego, że hotel został

otwarty i przyjmował klientów, to dzieło wykonane przez powoda było oddane do normalnego używania oraz działało. Oczywiście systemy informatyczne ułatwiają pracę

również hoteli, ale nie są niezbędne do ich działania. Jeszcze nie tak dawno takich systemów

nie było, a hotele przyjmowały gości bez nich. To, że pozwana mogła wystawiać paragony i

rozliczać się z podatków oznacza jedynie, że działał system kas fiskalnych, a nie cały system

hotelowy i gastronomiczny realizowany przez powoda. Nie zmieniają tego zeznania powoda

na k. 171-173, które sąjedynie potwierdzeniem jego stanowiska procesowego.

Skoro powód nie udowodnił, aby działo było wykonane i działało w całości zgodnie z umową, jego przeznaczeniem oraz zgodnym zamiarem stron, a następnie aby pozwana odebrała od niego działo, lub zostało jej oddane zgodnie z paragrafem 3 punktem 5) umowy stron, a na koniec aby przeprowadził szkolenie pracowników pozwanej, to nie może domagać się zapłaty za niewykonane prawidłowo prace konfiguracyjne i wdrożeniowe oraz szkolenia,

15

o których stanowi paragraf 3 umowy. W konsekwencji roszczenie powoda za te punkty z faktury z dnia 16 kwietnia 2009 r., które dotyczą takich prac (punkty 2, 3, 5, 6, w części nierozliczonej przez powoda w punkcie 7 faktury) nie jest wymagalne i dlatego co do kwoty 3.492,44 zł Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc w punkcie I. zmienił zaskarżony wyrok oraz oddalił powództwo.

Dokonana zmiana ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego we wskazanym zakresie ma

dalsze konsekwencje dla oceny zasadności roszczeń powoda o zapłatę za faktury za usługi

serwisowe. Z tytułu świadczonych usług serwisowych powód wystawił fakturę VAT z dnia

26 maja 2009 r. nr (...) na kwotę 549 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień

09.06.2007r., fakturę nr (...) z dnia 24.06.2009r. na kwotę 793 zł płatną do dnia

04.07.2009r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 549 zł z terminem płatności

przypadającym na dzień 01.08.2009r., fakturę nr (...) na kwotę 549 zł płatną do dnia

25.08.2009r. Pozwana zarzucił, że umowa świadczenia usług serwisowych z dnia 23 kwietnia

2008 r. (k. 55) w punkcie 13. przewidywała ustalenie czasu, od którego zaczyna obowiązywać

- „od momentu przekazania systemu do użytkowania." Strony zapisały tu warunek w

rozumieniu przepisu art. 89 kc, który stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie

przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie

skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunek). W ocenie Sądu o spełnieniu się warunku zastrzeżonego przez strony możemy mówić od momentu przekazania do użytkowania sprawnego działającego systemu, a nie jakiegokolwiek przekazania do użytkowania również niesprawnego systemu. Wolą stron było wejście w życie tej umowy po prawidłowym zakończeniu realizacji pierwszej umowy. Tylko taki mógł być zgodny zamiar stron i cel umowy serwisowej. Jej przedmiotem miała być

zdalna obsługa informatyczna oprogramowania hotelowego u pozwanej - punkty 1 i 2.

Świadczenie tych usług było możliwe po wykonaniu działającego systemu przez powoda,

który odbierze pozwana, lub zostanie jej oddany do użytkowania.

W tej sytuacji słusznie pozwana zarzucała w toku procesu, a teraz w apelacji, że bez ziszczenia się warunku umowa ta nie zaczęła obowiązywać i powód nie mógł jej obciążać dodatkowym wynagrodzeniem za dalsze prace montażowe, konfiguracyjne i szkoleniowe wymienione częściowo w jego protokołach z maja 2009 r. omówionych wyżej oraz wykonywanych zdalnie. W konsekwencji również w tej części Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc w punkcie I wyroku zmienił zaskarżony wyrok oraz oddalił powództwo o zapłatę za fakturę VAT z dnia 26 maja 2009 r. nr (...) na kwotę 549 zł, za fakturę nr

16

(...) z dnia 24.06.2009r. na kwotę 793 zł, za fakturę VAT nr (...) na kwotę 549 zł, za fakturę nr (...) na kwotę 549 zł.

Zdaniem Sądu Okręgowego słuszne są również zarzuty apelacji odnośnie zasądzenia

przez Sąd Rejonowy roszczenie powoda o zapłatę kwoty 1.220 zł tytułem wynagrodzenia za

dostarczone i zainstalowane dodatkowego stanowiska magazynowego. Pozwana zaprzeczyła,

aby zamówiła takie dodatkowe stanowisko, a z paragrafu 6 punkt 6) umowy stron wynika, że:

„dodatkowe prace oraz dostawy oprogramowania i sprzętu- nieuwzględnione w załączniku nr

1 mogą być wykonywane i rozliczane tylko jako osobne zlecenia," Sąd pierwszej instancji

pominął w tym zakresie te zapisy umowy. Sąd oparł się bezkrytycznie na zeznaniach powoda,

który podał, że pozwana takie dodatkowe stanowisko zamówiła, miał to potwierdzić świadek

S., który zeznał, że w hotelu są dwa stanowiska magazynowe. Sąd wywodził swoje

stanowisko z faktu, że pozwana nie zakwestionował dostarczonej jej faktury na kwotę 1.220

zł. Uszło przy tym jego uwadze, iż zgodnie z paragrafem 8 punktem 4) „wszelkie zmiany

umowy oraz jej wypowiedzenie wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności."

Powód nie załączył żadnego aneksu do umowy, gdzie by cytowane zapisy uchylono lub

zmieniono, a także pisemnego zlecenia, zamówienia pozwanej na dodatkowe stanowisko

magazynowe zgodnego z umową. Bez znaczenia zatem jest fakt, że do hotelu powód

dostarczył takie stanowisko i jego motywy, działał tu na własne ryzyko. Skoro powód

roszczenie wywodzi z umowy stron, to wobec powołanych wyżej jej postanowień nie

znajduje ono podstaw faktycznych i prawnych, w konsekwencji podlega również oddaleniu,

dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc w punkcie I wyroku zmienił w tej części

wyrok Sądu Rejonowego.

Reasumując Sąd Okręgowy zgadza się częściowo z zarzutami apelacji, która musiała skutkować na podstawie art. 386 § 1 kpc zmianą zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 25 października 2012 r. sygn. akt 108/12, w ten sposób, że zasądzoną kwotę Sąd Okręgowy obniżył do kwoty 4.855,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 24 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty - punkt I.

Na marginesie należy wskazać, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał w całości roszczenia pozwu wniesionego do Sądu Rejonowego w Lublinie, gdzie w pierwotnym pozwie powód domagał się od kwoty 8.348,04 zł odsetek w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 8.348,04 zł od dnia 24.04.2009r. do dnia zapłaty, natomiast w wyroku z dnia 25 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od niej odsetki ustawowe i nie

17

orzekł o pozostałym roszczeniu w tym zakresie. Należy mieć jednak na uwadze postanowienia przepisu art. 384 kpc, który stanowi, że Sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona przeciwna również wniosła apelację. Powód w przedmiotowej sprawie nie wniósł apelacji, dlatego Sąd nie mógł zmienić w tej części wyroku na niekorzyść pozwanego i dlatego zasądził również odsetki ustawowe od kwoty 4.855,60 zł stanowiącej część tego roszczenia.

W pozostałym zakresie Sąd apelację oddalił w punkcie II na podstawie art. 385 kpc jako bezzasadną uznając, że powodowi należy się cena za dostarczone telefony i karty chipowe do drzwi opisane w fakturze, o czym była już mowa powyżej.

W konsekwencji należało również zmienić dokonane przed Sądem Rejonowym rozliczenie kosztów procesu między stronami i dlatego na podstawie art. 386 § 1 kpc w punkcie I wyroku Sąd Okręgowy orzekł na nowo o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, w ten sposób, że zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.390 zł tytułem kosztów procesu. Postanowienie to zostało wydane zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału kosztów na podstawie art. 100 kpc. Powód wygrał sprawę w 40%, a pozwana w 60%. Na koszty powoda w pierwszej instancji składała się kwota 151 zł opłaty sądowej, z czego 40% to kwota 60 zł. Koszty pozwanego stanowiły natomiast 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Dz. U. z 2002r., (...), poz.1349), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, z czego 60 % to kwota 1.450 zł. Różnica na korzyść pozwanego daje kwotę 1.390 zł.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie III wyroku również zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału kosztów na podstawie art. 100 kpc uwzględniając, że pozwany poniósł koszty opłaty sądowej od apelacji 601 zł oraz wydatki na wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 50% wynagrodzenia za pierwszą instancję (§ 6 punkt 5) w zw. z § 13 ust. 1 rozporządzenia jak wyżej) - 1.200 zl. Z tego 60% daje kwotę 1.090 zł.