Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sr Joanna Becińska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Joanna Rybińska

po rozpoznaniu w dniu 8.03.2016r., 12.04.2016r.,5 maja 2016 r.

sprawy z oskarżenia prywatnego A. N.

przeciwko

K. N. urodz. (...) w T.

córki T. i H. z domu Ś.

oskarżonej o to, że:

w dniu 26 maja 2015r. ok. godziny 17:30 w T. przy ul. (...) naruszyła nietykalność cielesną A. N. poprzez szczypanie go w tylną część karku w związku z czym doznał zaczerwienienia skóry,

tj. o czyn z art. 217 § 1 kk

orzeka:

I.  Ustalając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonej K. N., który wyczerpujące znamiona występku z art. 217§ 1 kk nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na mocy art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie na okres 1 (jednego) roku tytułem próby;

II.  na mocy art. 67 § 3 kk zasądza od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego A. N. kwotę 100 (stu) złotych tytułem zadośćuczynienia w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty sądowej i na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków uiszczonych przez oskarżyciela.

Sygn. akt II K 608/15

UZASADNIENIE

26 maja 2015r. A. N. przyszedł do swojej córki przebywającej pod opieką matki K. N. zgodnie z ustalonym harmonogramem odwiedzin. Przyniósł córce owoce, m.in. winogrona. Z uwagi na istniejący konflikt między nim a K. N., a także i zachowanie K. N., nagrywał przebieg spotkania na telefon komórkowy. K. N. krytykowała zachowanie oskarżonego, podawanie córce po jednym owocu, czyniła osobiste „wycieczki” pod adresem matki A. N., dotyczące jej życia osobistego. A. N. odpowiadał, że to jej rodzice są odpowiedzialni za rozpad ich związku. A. N. mył po jednej kulce winogrona, obierał i dawał córce, bardzo się to nie podobało K. N., mówiła do A., że jest chory, że ma się leczyć. W pewnym momencie, kiedy A. N. poszedł do łazienki umyć ostatnią już kulkę winogrona, na ręku trzymał córkę, oparł się o futrynę, K. N. usiłowała wepchnąć się do łazienki, a ponieważ jej się to nie udało poszczypała A. N. w kark. W wyniku zdarzenia A. N. doznał miejscowego przekrwienia okolicy karku z otarciami naskórka pod postacią tzw. przeczosów, co stanowiło naruszenie nietykalności cielesnej.

(dowód: zeznania świadka A. N. k. 69v-70, opinia sądowo-lekarska k. 78-79, zaświadczenie lekarskie k. 16-17)

K. N. nie była karana sądownie

(wyjaśnienia oskarżonej k. 52, 89)

Oskarżona K. N. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wyjaśniła, że ze względu na dobro córki starała się o tej sytuacji zapomnieć. Podała jednocześnie, że tego dnia mąż ją popchnął a ona widocznie w obronie własnej coś zrobiła. K. N. wskazała, że z uwagi na dobro dziecka nie zgłaszała tego incydentu na policji, przyznała jednak , że inne zdarzenie, w którym została przez oskarżonego ugryziona w dłoń zgłosiła i doprowadziła do skazania oskarżonego.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w których zakwestionowała swoje sprawstwo albowiem przeczyły im zeznania świadka A. N., dokumentacja lekarska, opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz nagranie zdarzenia.

Z zeznań A. N. wynika, że do poszczypania go przez oskarżoną doszło kiedy mył córce winogrono. Świadek szczegółowo opisał przebieg odwiedzin córki, przy czym podkreślić należy, że jego zeznania znajdują pełne odzwierciedlenie w nagraniu. Sąd przy odtwarzaniu nagrania na rozprawie ograniczył się jedynie do tej części nagrania bezpośrednio poprzedzającej uszczypanie pokrzywdzonego przez oskarżoną. Odsłuchanie tego nagrania było wystarczające do ustalenia w jakiej atmosferze przebiegało spotkanie, jak zachowywała się oskarżona, jakie słowa i w jaki sposób kierowała pod adresem pokrzywdzonego. Podkreślić w tym miejscu należy, że w tle słychać było popłakiwanie dziecka, jednak w żaden sposób nie przeszkadzało to oskarżonej w atakowaniu słownym pokrzywdzonego, krytykowaniu jego poczynań, krytykowaniu jego matki. Powoływanie się w tym miejscu na niezłożenie zawiadomienia o rzekomym popchnięciu jej tego dnia przez oskarżonego z uwagi na dobro dziecka jest w świetle zgromadzonego materiału dowodowego niczym nieuzasadnionym twierdzeniem. Prawdziwość nagrania nie była podważana przez oskarżoną, nie było podstaw by podważać wiarygodność tego zapisu.

W kwestii obrażeń jakich doznał pokrzywdzony sąd podzielił stanowisko biegłego z zakresu medycyny sądowej wyrażonej w opinii pisemnej z dnia 19 kwietnia 2016r. Biegły wskazał, podobnie jak lekarz wydający w dniu 26 maja 2015r .zaświadczenie, że pokrzywdzony doznał zaczerwienienia skóry karku z przeczosami (k. 16-17). Wskazać jednak należy iż lekarz który badał pokrzywdzonego i wydał zaświadczenie określił iż zaczerwienienie i przeczosy spowodowały naruszenie funkcji organizmu na czas nie przekraczający siedmiu dni. Jednocześnie z zaświadczenia nie wynika o jakie naruszenie czynności narządu ciała miałoby chodzić. Biegły sądowy w pisemnej opinii jednoznacznie wskazał iż skutki doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń nie spowodowały u niego naruszenia czynności narządu ciała ani rozstroju zdrowia w rozumieniu kodeksu karnego. Sąd w całości podziela wnioski owej opinii albowiem jest ona jasna, pełna, została sporządzona przez osobę dysponującą fachową wiedzą w zakresie medycyny sądowej.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów w tym danych o karalności albowiem ich prawdziwość nie budziła wątpliwości, nie była też kwestionowana przez strony.

K. N., zachowaniem swoim polegającym na tym, że szczypała A. N. w tylną część karku, powodując zaczerwienienia skóry, wyczerpała zmaniona występku z art. 217 § 1 kk. Naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny". Należy podkreślić, że naruszenie nietykalności cielesnej może spowodować pewne zmiany na ciele człowieka (zasinienie, zadrapanie), jednak nie mogą one polegać na uszczerbku na zdrowiu, naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, o których mowa w art. 156 i 157 k.k. (vide Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 9 sierpnia 2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652) Naruszenia nietykalności cielesnej polega na umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawie stwierdzić należy, że oskarżona K. N. naruszyła nietykalność cielesną A. N. umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Przepis art. 66 § 1 kk zezwala na warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec sprawcy, który nie był karany za przestępstwo umyślne, a jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Odnosząc powyższe regulacje prawne do osoby K. N. należy stwierdzić, że oskarżona nie była dotychczas karana za żadne przestępstwo (dane o karalności karna, k. 89), zaś między nią a pokrzywdzonym istnieje konflikt związany n.in z wykonywaniem kontaktów z dzieckiem. Dotychczasowy sposób życia oskarżonej, a zwłaszcza to, że ma rodzinę, wychowuje dziecko uzasadniają przypuszczenie, że będzie przestrzegała porządku prawnego, bowiem leży to w jej interesie. Należy podkreślić także to, że w chwili popełnienia czynu oskarżona miała 32 lata i do tego czasu przestrzegała porządku prawnego. W ocenie Sądu istnieje więc przypuszczenie, że samo znalezienie się przez nią w roli oskarżonej będzie wystarczającym doświadczeniem, które spowoduje, że oskarżona nigdy nie popełni już przestępstwa.

Przepis art. 66 § 1 kk stanowi także, że Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne i okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, jednak jej stopień można zaklasyfikować jako nieznaczny. Okoliczności popełnienia przestępstwa sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka A. N., dokumentację lekarską, opinie biegłego i nagranie zdarzenia. Sąd nie przyjął iż w niniejszej sprawie szkodliwość społeczna czynu była znikoma z uwagi na okoliczności w jakich doszło do popełnienia przestępstwa. Oskarżona swoim zachowaniem prowokowała pokrzywdzonego, nieustannie krytykowała jego zachowanie, praktycznie uniemożliwiała mu spokojny kontakt z dzieckiem, na koniec poszczypała w kark. Wszystko działo się w obecności dziecka, o którego dobro oskarżona rzekomo szczególnie dba. Dla dobra dziecka należy umożliwić ojcu spokojne kontaktowanie się, nie ingerować jak się bawi, czy dobrze podaje owoce, bo każdemu z rodziców przysługuje władza rodzicielska dopóki sąd jej nie ograniczy. Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony nie były znaczne, należało je zakwalifikować jako naruszenie nietykalności cielesnej. Zdaniem Sądu w tych okolicznościach nie można oskarżonej przypisać znacznego stopnia winy.

Przepis art. 66 § 2 kk dopuszcza możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego tylko wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą do 5 lat pozbawienia wolności. Czyn zabroniony z art. 217 § 1 kk zagrożony jest alternatywnymi karami grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Wobec tego spełniony został warunek przewidziany w przepisie art. 66 § 2 kk.

Reasumując sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonej na okres 1 roku tytułem próby.

Na podstawie art. 67 § 3 kk sąd zobowiązał oskarżoną do zapłaty pokrzywdzonemu kwoty 100 złotych tytułem zadośćuczynienia w terminie 1 miesiąca od usprawnienia się wyroku. Kwota 100 złotych może wydawać się symboliczna, jednakże odpowiada ona krzywdzie jakiej doznał pokrzywdzony.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 628 kpk i art. 629 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.jedn. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.)