Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Tomasz Biernikowicz
Protokolant:	Anna Fryca

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 r. w Chojnicach

sprawy z powództwa S. K. (1), R. K. (1), J. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz:

- powoda S. K. (1) kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014 r. do dnia zapłaty

– powoda R. K. (1) kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 lutego 2015 r. do dnia zapłaty

- powoda J. K. (1) kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014 r. do dnia zapłaty

II.  ustala, że pozwany (...) S.A w W. przegrał postępowanie i jest zobowiązany zwrócić powodom: S. K. (1), R. K. (1), J. K. (1) koszty procesu, przy czym szczegółowe ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

I C 298/15

UZASADNIENIE

Powodowie: S. K. (1), R. K. (1), J. K. (1), reprezentowani przez pełnomocnika zawodowego wnieśli przeciwko (...) S.A. w W. (w dalszym ciągu uzasadnienia powoływany jako (...) względnie jako ubezpieczyciel) pozew o zapłatę. Domagali się zasądzenia na swoją rzecz kwot po 10.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 17 10 2014 r. (S. K., J. K.), a od 28 02 2014 r. (R. K.). Powodowie domagali się również zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm obowiązujących

W uzasadnieniu swego pozwu wskazali, iż dochodzą w/w sum jako zadośćuczynienia w związku ze śmiercią swego dziadka J. K. (3), który zmarł na skutek wypadku drogowego, jaki został spowodowany przez kierowcę samochodu ciężarowego, posiadającego ubezpieczenie w (...).

Argumentując swe stanowisko wskazali, że zadośćuczynienie w tej wysokości będzie stanowiło dla nich rekompensatę za ból i cierpienie, jakiego doznali w związku ze śmiercią bliskiej im osoby.

Pozwany w odpowiedzi na pozew z dnia 29 06 2015 r. (k. 52-53) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm obowiązujących.

Motywując swe stanowisko podniósł, że dziadek powodów nie był najbliższą osobą w rozumieniu art. 446 k.c. Pozwany zakwestionował także datę początkową naliczania odsetek i wskazał, iż powinny być liczone od chwili wyrokowania.

Na rozprawie w dniu 11 03 2016 r. pełn. powodów cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa.

SĄD (...):

J. K. (3) na skutek obrażeń ciała odniesionych w wypadku drogowym z dnia 27 kwietnia 2010 r., spowodowanym przez kierowcę ciężarówki, posiadającego ubezpieczenie w (...) zmarł w dniu 02 czerwca 2010 r.

niesporne, a nadto dowód: wyrok SR w K. O. (1)z dnia 23 09 2010 r. , sygn. akt II K 451/10 (k. 21).

J. K. (3) był dziadkiem dla S. K. (1), R. K. (1) i J. K. (1).

niesporne, a nadto: odpisy skrócone aktów stanu cywilnego: k. 23, 33-36,

J. K. (3) zamieszkiwał w miejscowości oddalonej od miejsca zamieszkania S. K., R. K., J. K. o 300 km. W związku z tą odległością S. R. J. K. wraz ze swoją matką K. K. (1) mogli dziadka odwiedzać jedynie dwa do trzech razy w roku. W późniejszym okresie czasu gdy R. J. S. K. byli już starsi jeździli sami (bez swej matki ) do swego dziadka. W czasie wakacji letnich lub ferii zimowych w/w przebywali dłużej u swego dziadka tj. po kilkanaście dni.

S. K. (1) do drugiego roku życia był wychowywany przez J. K. (3). W czasie, gdy J. S. R. K. przebywali u swego dziadka ten w chwilach wolnych od pracy poświęcał im uwagę – opowiadał o czasach II W. Światowej, jak również o innych wydarzeniach historycznych, chodził z nimi na spacery do lasu, gdzie zbierali runo leśne, chadzał z nimi na ryby. J. K. (3) przekazywał im także swe doświadczenia życiowego instruując przy pracach domowych. Wykonywał dla nich zabawki z drewna. J. K. (3) zawsze, gdy był zaproszony na jakąkolwiek uroczystość rodzinną organizowaną przez matkę – R. J. S. K., jak również w późniejszym czasie na uroczystości rodzinne organizowane przez R. J. S. K. zawsze przyjeżdżał.

O śmierci J. K. (3) bracia K. dowiedzieli się telefonicznie od swej matki. Nie mogli pogodzić się ze śmiercią swego dziadka. Po śmierci dziadka w/w byli w żałobie. Ilekroć mogą sobie na to pozwolić (z racji pracy poza granicami kraju) R. J. S. K. odwiedzają grób dziadka. Do dnia dzisiejszego przy każdej uroczystości rodzinnej wspominają dziadka, którego zapamiętali jako osobę miłą, ciepłą, mającą dla nich zawsze czas.

Bracia K. nie mogą się pogodzić ze śmiercią dziadka również i z tego tytułu, że dziadek został potrącony na przejściu dla pieszych, a więc w miejscu, gdzie miał prawo przebywać i czuć się bezpiecznie.

Każdy z braci K. do dnia dzisiejszego jadąc samochodem i przejeżdżając przez przejście dla pieszych, względnie widząc wypadek drogowy przypomina sobie śmierć dziadka.

dowody: zeznania świadka: K. K. (1) k. 74-76, zeznania powodów: k. 84-87

Pismem z dnia 10 10 2014 r. S. K. i J. K. wezwali (...) do zapłaty w terminie 30 dni zadośćuczynienia za śmierć dziadka w wysokości 10.000 zł. Pismem z dnia 16 10 2014 r. (...) odmówiło wypłaty świadczenia. Pismem z dnia 09 02 2015 r. R. K. wezwał (...) do zapłaty 10.000 zł., tytułem zadośćuczynienia za śmierć swego dziadka. Pismem z dnia 27 02 2015 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty w/w kwoty.

niesporne, a nadto dowody: pismo z dnia 10 10 2014 r. k. 25 i z dnia 09 02 2015 r. k. 30-31, pisma (...) k. 29 i 33

SĄD ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE:

Żądanie każdego z powodów okazało się zasadne.

Podstawą materialnoprawną powództwa był art. 446 par. 4 k.c.

Powodowie źródło swojej krzywdy upatrywali w śmierci dziadka, która była następstwem wypadku spowodowanego przez kierowcę pojazdu ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Przebieg tego zdarzenia nie stanowił przedmiotu sporu. Wskazać też należy, że fakt wyrządzenia szkody przez kierowcę ciężarówki nie był kwestionowany przez pozwanego. Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował także tego faktu, że odpowiada z tytułu umowy ubezpieczenia za czyny posiadacza pojazdu mechanicznego.

W niniejszej sprawie pozwany zakwestionował to, iż dziadek powodów był osobą o jakiej stanowi art. 446 par. 4 k.c., a który to przepis wymaga śmierci osoby będącej najbliższym członkiem rodziny.

Sąd w pełni akceptuje tę linię orzeczniczą jaką przytoczył pełn. powodów w swym piśmie z dnia 16 07 2015 r. (k. 66), a która dotyczy rozumienia w/w pojęcia. W tym miejscu warto przytoczyć tezę wyroku SA w Gdańsku z dnia 08 07 2015 r. (V ACa 684/14, publik. LEX) – „Krąg osób, które mogą zostać uznane za najbliższych członków rodziny zmarłego jest otwarty. O tym, kto jest najbliższym członkiem rodziny decyduje faktyczny układ stosunków pomiędzy określonym osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa wynikająca w szczególności z przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, czy ewentualnie z powinowactwa, np. wnuczka zmarłego, będąca dzieckiem pozamałżeńskim wychowywana przez babkę, pomimo że matka żyła i była zdolna do alimentacji córki. Aby więc ustalić, czy występujący o zadośćuczynienie jest najbliższym członkiem rodziny nieżyjącego sąd powinien stwierdzić, czy istniała silna i pozytywna więź emocjonalna pomiędzy dochodzącym tego roszczenia a zmarłym.”

Na podstawie zeznań świadka – matki powodów i zeznań powodów sąd ustalił, że pomiędzy powodami, a ich dziadkiem istniała pozytywna więź. Z korespondujących ze sobą zeznań w/w osób wynika, że każdy z powodów zapamiętał dziadka jako osobę miłą, ciepłą. Nie sposób zatem mówić, że pomiędzy powodami, a ich dziadkiem istniała negatywna więź.

Sąd nie ma też wątpliwości, że pomiędzy powodami, a ich dziadkiem więź była silna. Każdy z powodów zeznał, że do dnia dzisiejszego wspomina dziadka nie tylko przy okazji uroczystości rodzinnych, lecz również podczas jazdy samochodem czy to przy przejeżdżaniu przez przejście dla pieszych, czy w trakcie, gdy powodowie są świadkami wypadku drogowego. O silnej więzi świadczy również i to, że do dnia dzisiejszego powodowie, jeśli tylko mogą, a z racji swych zawodów nie są w stanie czynić tego za często, odwiedzają grób dziadka. Warto dodać, że powodowie do dnia dzisiejszego pamiętają wspólne chwile spędzone z dziadkiem, pomimo upływu wielu lat – co również dowodzi silnej więzi jaka istniała między nimi.

Podsumowując – sąd nie ma obiekcji co do tego, że dziadek powodów był dla nich najbliższą osobą w rozumieniu w/w powołanej normy prawnej.

Przy miarkowaniu wysokości należnego powodom zadośćuczynienia sąd miał na względzie, że jakkolwiek śmierć dziadka dla powodów jest bolesnym wspomnieniem to mimo wszystko, nie wiąże się obiektywnie rzecz ujmując z taką traumą, jakiej doświadczają osoby w razie śmierci swych rodziców czy też rodzeństwa. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia sąd miał na względzie także, że na skutek upływu czasu bolesne doświadczenie dla powodów jakim była śmierć dziadka zdążyło się już „zabliźnić” (co każdy z powodów przyznał w swych zeznaniach). Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia sąd miał na względzie stosunki majątkowe panujące w społeczeństwie polskim, co sąd ustalił przede wszystkim mając na względzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw, istniejące w chwili wyrokowania. Mając te okoliczności sąd uznał, że 10.000 zł. będzie dla każdego z powodów wystarczającym zadośćuczynieniem za śmierć bliskiego im dziadka.

Roszczenie odsetkowe orzeczono na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. stojąc na stanowisku, iż zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia , w tym przypadku od dnia następnego po odmowie wypłaty żądań na rzecz powodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, nr 9, poz. 158; z dnia 8 sierpnia 2001 r., I CKN 18/99, OSNC 2002 nr 5, poz. 64; z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005 nr 2, poz. 40 i z dnia 16 lipca 2004 r., I CK 83/04, Monitor Prawniczy 2004 nr 16, s. 726).

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. statuującego odpowiedzialność strony za wynik procesu, przy czym na zasadzie art. 108 § 1 k.p.c. orzeczono jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.