Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Stanisław Rączkowski (spr)

Sędziowie: SSA Wojciech Kociubiński

SSO del. do SA Edyta Gajgał

Protokolant: Anna Turek

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej Marka Ratajczyka

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r.

sprawy A. S.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 16 czerwca 2016 r. sygn. akt III K 28/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądow ych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Legnicy oskarżył A. S. o to, że w dniu 27 lutego 2014 r. na granicy Rzeczpospolitej Polskiej i Niemiec w miejscowości J., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z E. S., T. O., Z. B., co do których zapadły prawomocne wyroki Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. akt III K 35/14 i III K 109/14, skazujące za przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany o łącznej wadze 5160,87 gramów,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 16 czerwca 2016 r. o sygn. akt III K 28/16 :

I uznał oskarżonego A. S. za winnego tego, że w dniu 27 lutego 2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z E. S., T. O. i Z. B., wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środka odurzającego w postaci 5160,87 gramów suszu ziela konopi innej niż włóknista w ten sposób, że przemieścił ten środek odurzający z terytorium Republiki Federalnej Niemiec na terytorium R. Polskiej przez przejście graniczne L. – J., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany m.in. prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie o sygn.. akt IV K 105/06 za ciąg przestępstw z art. 179§1k.k. w zw. z art. 64§1k.k. na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i za przestępstwo z art. 279§1k.k. w zw. z art. 64§1k.k. na karę roku pozbawienia wolności, które to kary zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 września 2006 r. w sprawie o sygn. akt IV K 117/06, którym oskarżonemu wymierzono karę 8 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w dniu 10 marca 1998 r. i w okresach od 18 pażdziernika 1999 r. do 20 pażdziernika 1999 r,, od 5 maja 2000 r. do 26 lipca 2000 r., od 22 sierpnia 2000 r. do 23 sierpnia 2001 r., od 2 grudnia 2003 r. do 31 pażdziernika 2006 r., od 30 listopada 2006 r. do 14 marca 2008 r oraz od 3 marca 2011 r. do 27 czerwca 2013 r., to jest przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda stawka;

II na podstawie art. 63§1k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 r. w zw. z art. 4§1k.k. i w zw. z art. 607f k.p.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 10 lutego 2016 r. do 16 czerwca 2016 r., przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, zaś na podstawie art. 2 ust.1pkt 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonemu 1000 zł opłaty za pierwszą instancję.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył oskarżony apelacją swego obrońcy. Zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, że nie zachodziły podstawy do uwzględnienia wniosku w trybie art. 338a k.p.k., podczas gdy oskarżony przyznał się do winy, złożył wyjaśnienia, okoliczności sprawstwa nie budzą wątpliwości a jego postawa oraz uzgodniona kara pozwalały przypuszczać, iż cele postępowania zostaną osiągnięte, co doprowadziło do wydania wyroku znacznie surowszego niż wymiar kary przedstawionej we wniosku, jak również pogorszenie się sytuacji oskarżonego, a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu apelujący podniósł zarzut,

2. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez orzeczenie kary w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda stawka, w sytuacji kiedy Sąd pominął okoliczności łagodzące dotyczące oskarżonego, zwłaszcza postawę oskarżonego polegającą na przyznaniu się do winy i złożenie przez niego obszernych wyjaśnień.

Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, ewentualnie w przypadku uznania jedynie drugiego zarzutu o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze.

Sąd Apelacyjny zważył:

Zarzuty jak i wnioski zawarte w apelacji są bezzasadne w stopniu oczywistym. Zebrane w sprawie dowody są jednoznaczne w swej wymowie. Te dowody to wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków, protokół przeszukania, protokół użycia wagi, protokół użycia testera, opinie biegłych( k. 79-82 i k. 85-115), wyroki sądów jakie zapadły wobec oskarżonego w tym wyrok łączny wraz z obliczeniem odbytej kary( k. 189-191). Wskazane dowody stanowią podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia są prawidłowe. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w sposób bardzo dokładny dokonał analizy zgromadzonych w sprawie dowodów. Te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k., a więc w sposób swobodny a nie dowolny. Analiza tych dowodów, dokonana przez sąd odwoławczy, pozwala stwierdzić, iż ustalenia dokonane przez sąd pierwszej instancji zasługują na pełną aprobatę.

Lektura apelacji skłania do oceny, iż pierwszy zarzut postawiony w apelacji został sformułowany w sposób nieprawidłowy. Apelujący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych. Zważyć należy, iż względna przyczyna odwoławcza wskazana w art. 438pkt 3k.p.k. zachodzi w razie stwierdzenia błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli błąd mógł mieć wpływ na treść skarżonego orzeczenia. Analiza zarzuty oraz uzasadnienia tego zarzutu wskazuje, iż apelujący w istocie nie kwestionuje ustaleń faktycznych. Podnosi się, że „oskarżony przyznał się do winy, złożył wyjaśnienia, okoliczności sprawstwa nie budzą wątpliwości”.

Argumentacja apelacji została znacznie osłabiona postawą oskarżonego w toku rozprawy przed sadem odwoławczym. Oskarżony w dalszym ciągu nie negował swego udziału w popełnionym przestępstwie. Starał się umniejszyć swoją rolę w tym przestępstwie eksponując rolę innych osób prawomocnie już skazanych. Złożone przez oskarżonego dodatkowe wyjaśnienia w żadnej mierze nie mogły dawać podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku o czym będzie mowa w dalszych rozważaniach.

Wracając do omawianego zarzutu postawionego w apelacji, w ocenie sądu, skarżącemu zapewne w istocie chodziło o obrazę art. 338a k.p.k. z uwagi na ocenę sądu pierwszej instancji, że cele postępowania karnego nie zostaną osiągnięte poprzez akceptację wniosku oskarżonego aprobowanego przez prokuratora o wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności.

Składając wyjaśnienia w dniu 8 kwietnia 2016 r. oskarżony złożył wniosek o nadzwyczajne złagodzenie kary do 2 lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie mu 180 stawek grzywny po 30 złotych każda stawka( k. 277). Na rozprawie w dniu 6 czerwca 2016 r.( k. 59, tom III) prokurator nie sprzeciwił się wnioskowi oskarżonego złożonemu w trybie art. 338a k.p.k. Sąd nie uwzględnił tego wniosku oceniając, że postawa oskarżonego nie daje rękojmi, że cele postępowania karnego zostaną osiągnięte, a nadto sąd wskazał na wadliwość oceny prawnej czynu oskarżonego dokonanej w akcie oskarżenia.

Po pierwsze sąd nie jest związany wnioskiem oskarżonego i prokuratora. Uzgodnienia dokonane przez oskarżonego i prokuratora podlegają ocenie i kontroli sądu. Po drugie stanowisko sądu pierwszej instancji jest prawidłowe. Czyn oskarżonego został wadliwie zakwalifikowany przez prokuratora. Ten błąd skorygował sąd. Popełnienie przestępstwa w warunkach recydywy stanowi istotną okoliczność wpływającą na surowszą odpowiedzialność karną. Po trzeci zważyć należy, iż prokurator w istocie odstąpił od swego pierwotnego stanowiska. Za taką oceną przemawia stanowisko wyrażone przez prokuratora w mowie końcowej, w czasie której złożył wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności oraz 180 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda stawka

(k. 61v. tom III ).

A zatem brak podstaw do oceny, iż sąd pierwszej instancji ferując zaskarżony wyrok dopuścił się obrazy przepisów postępowania karnego, czy też jak sformułował to apelujący dokonał błędnych ustaleń faktycznych.

Brak także podstaw do uwzględnienia drugiego zarzutu sformułowanego w apelacji. Oskarżonemu wymierzono karę pozbawienia wolności w minimalnej wysokości. Sąd pierwszej instancji nie pominął przy wymiarze kary okoliczności podnoszonych w apelacji. Autor apelacji traci z pola widzenia, że oskarżony odpowiada w warunkach recydywy. Jest on osobą wielokrotnie karaną. Zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się 8 miesięcy po opuszczeniu zakładu karnego, gdzie odbywał wieloletnią karę pozbawienia wolności. Te okoliczności przemawiają przeciwko nadzwyczajnemu złagodzeniu kary. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił postawę procesową oskarżonego, w tym jego przyznanie się do popełnienia przestępstwa. Wskazano już wyżej na postawę oskarżonego przed sądem odwoławczym oraz jego wyjaśnienia. Ta postawa, którą sąd odwoławczy ocenia jako obraną linię obrony, osłabia argumenty apelacji. Rola oskarżonego, wbrew temu co sugeruje, nie była podrzędna przy popełnieniu przestępstwa. W ocenie sądu odwoławczego przekonujące są te wyjaśnienia oskarżonego, które złożył w toku postępowania przygotowawczego.Za taką oceną przemawiają pozostałe dowody w tym zeznania E. S. i T. O.. Wskazani świadkowie byli konsekwentni w swych relacjach, w przeciwieństwie do relacji oskarżonego. Zważyć należy także, iż umniejszanie przez oskarżonego jego roli w popełnionym przestępstwie nie ma znaczenia dla wymiaru kary, skoro ta kara została wymierzona w minimalnej wysokości. Kara grzywny została orzeczona zgodnie z wnioskiem oskarżonego. Wysokość orzeczonej grzywny odpowiada dochodom jakie oskarżony otrzymywał przed zatrzymaniem( 2000-3000 euro – k. 126 tom III) oraz spodziewanym korzyściom z zakupu marihuany w Holandii i przywiezienia jej do Polski. Przypomnieć należy, iż chodzi o 5160,87 gramów marihuany, a więc znaczną jej ilość.

A zatem w uznaniu sądu odwoławczego brak podstaw do oceny, iż kara wymierzona oskarżonemu jest karą rażąco surową.

Reasumując powyższe sąd odwoławczy stwierdza, iż zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Sąd pierwszej instancji rozważył wszystkie okoliczności, które należało wziąć pod uwagę przy ferowaniu skarżonego wyroku. Dał temu wyraz Sąd Okręgowy w bardzo szczegółowym pisemnym uzasadnieniu swego wyroku. Stąd też stanowisko sądu pierwszej instancji zyskało aprobatę sądu odwoławczego. Brak zatem podstaw do uwzględnienia wniosków zawartych w apelacji. Wskazać przy tym należy, iż wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sprawy sądowi pierwszej instancji nie dostrzega nowego brzmienia art. 437§2k.p.k.

Kierując się powyższym sąd odwoławczy orzekł jak na wstępie. Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi art. 437§1k.p.k. Oskarżony został zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, gdyż z uwagi na pozbawienie go wolności nie wykonuje pracy zarobkowej. Podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowi art. 624§1k.p.k.