Treść orzeczenia IX P 304/15 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

IX P 304/15 - uzasadnienie Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie z 2019-10-31

sygn. akt IXP 304/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 kwietnia 2015r. skierowanym przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. powód T. I. (1) po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa dokonanego przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanej (k. 151-152, k. 159, k. 163-164, k. 166, k. 176-179) wniósł o ustalenie, że był zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę od dnia 25 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r. w pełnym wymiarze czasu pracy i o wydanie świadectwa pracy za ww. okres. Ponadto wniósł o zasądzenie wynagrodzenia za pracę wraz z dodatkiem za pracę godzinach nadliczbowych i dodatkiem za pracę w porze nocnej za okres od 25 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r. w kwocie 25.978,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 lutego 2015r., o zasądzenie ekwiwalentu za urlop w kwocie 1.411,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 lutego 2015r. Dodatkowo wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kwoty 17 zł, poniesionej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powództwa, powód wskazał, że został zatrudniony w pozwanej spółce na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 3.500 zł miesięcznie. Umowa miała charakter umowy na czas określony, ponieważ strony przewidziały jej obowiązywanie do końca stycznia 2015r. Choć umowa nie została potwierdzona na piśmie, powód wykonywał jednak sumiennie swoje obowiązki. Strony dodatkowo uzgodniły, że od października 2014r. wynagrodzenie powoda będzie wynosiło 5.000 zł netto. Powód otrzymywał wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową poprzez wpłaty na konto dokonywane przez pracodawcę. Co do zasady przelew stanowiły zaliczkę na paliwo i diety, ale na koniec miesiąca były one rozliczane, a pozostałość zaliczana była na poczet wynagrodzenia. Powód pracował nieprzerwanie do 28 października 2014r., ponieważ w tym dniu pojazd, którym jeździł został oddany do naprawy. Pracodawca poinformował go, że powód zostanie zawiadomiony telefonicznie o konieczności podjęcia kolejnego przejazdu już naprawionym samochodem. Powód wielokrotnie kontaktował się z pracodawcą i deklarował gotowość do pracy. Podczas zatrudnienia w pozwanej spółce powód nie wykorzystał przysługującego mu urlopu wypoczynkowego. Nie otrzymał też świadectwa pracy. Dochodzi w niniejszej sprawie wynagrodzenia za okres od 25 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r., stojąc na stanowisku, iż kwoty, które były mu wypłacane stanowiły, zgodnie z tytułem przelewów, diety i zaliczki. Powód nie otrzymał natomiast wynagrodzenia zasadniczego, ani dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej.

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2016r. (k. 85) zawieszono postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. do czasu prawomocnego zakończenia postepowania w sprawie (...), toczącej się przed Sądem Okręgowym w S. VI Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w związku z odwołaniem T. I. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. nr (...) z dnia 12 sierpnia 2015r.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. nr (...) z dnia 12 sierpnia 2015r. znak (...)- (...) stwierdzono, iż T. I. (1) nie podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w okresie od 2 czerwca 2014r. jako pracownik u płatnika (...) spółka z o.o. oraz stwierdzono, że podlegał on obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 25 kwietnia 2014r. do 31 października 2014r. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

W dniu 30 listopada 2017r. Sąd Okręgowy w S. w sprawie (...) wydał wyrok w sprawie z odwołania T. I. (1) od ww. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z udziałem płatnika (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. W wyroku tym w pkt I zmieniono zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż stwierdzono, że T. I. (1) jako pracownik płatnika składek (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w okresie od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r. z następującymi podstawami wymiary składek na te ubezpieczenia: za czerwiec 2014r. – kwota 1.997,31 zł, za lipiec 2014r. – kwota 1.960,04 zł, za sierpień 2014r. – kwota 1.978,67 zł, za wrzesień 2014r. – kwota 1.978,67 zł, za październik 2014r. – kwota 1.978,67 zł. W pkt II stwierdzono, iż T. I. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 25 kwietnia 2014r. do 31 października 2014r. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. W pkt III wyroku oddalono odwołanie w pozostałej części, a w pkt IV zniesiono koszty miedzy zastępstwa procesowego stronami.

W uzasadnieniu tego wyroku ustalono, iż T. I. (1) w okresie od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. w wysokości 1.680 zł. Oprócz umówionego wynagrodzenia zasadniczego przysługiwały mu także inne składniki wynagrodzenia: wynagrodzenie za czas dyżuru, za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej. Za czerwiec 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 317,31 zł (w sumie 1,997,31 zł). Za lipiec 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 280,04 zł (w sumie 1.960,04 zł). Za sierpień 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł). Za wrzesień 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł). Za październik 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł). Ustalono także, że T. I. (1) w okresie od 26 kwietnia 2014r. do 1 czerwca 2014r. pracował jako kierowca w innym podmiocie niż (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., tj. w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 listopada 2017r. w sprawie (...) uprawomocnił się z dniem 11 stycznia 2018r.

Postanowieniem z dnia 22 marca 2018r. (k. 145) podjęto postępowanie w sprawie wobec uprawomocnienia się wyroku Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...).

W dniu 3 października 2018r. nastąpiło doręczenie pozwanej odpisu pozwu i odpisu pism procesowych powoda, precyzujących roszczenia, z którymi występuje w sprawie (k. 185).

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 listopada 2018r. (k. 198-201) pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedniością w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła, aby strony łączył stosunek pracy. Od początku zgodnym zamiarem stron było zawarcie umowy zlecenia i taka też umowa została zawarta. Umowa ta nie została podpisana przez powoda, ale została podpisana przez A. L., działającego za zleceniodawcę. Po październiku 2014r. pozwana nie zdecydowała się przedłużać umowy z powodem z uwagi na negatywną ocenę jego pracy. Po zakończeniu umowy powód nie rozliczył się z pobranych zaliczek uiszczonych na poczet wynagrodzenia i nie wystawił rachunków rozliczeniowych do umowy zlecenia i nie rozliczył z czasu pracy kierowcy.

W ocenie pozwanej, wyrok wydany przez Sąd Okręgowy w S. w sprawie (...) i ustalenia poczynione przez ten Sąd nie są wiążące w niniejszej sprawie. Ponadto, zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w S. powód ma podlegać obowiązkowi ubezpieczenia jako pracownik płatnika – pozwanej spółki od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r., a zatem brak jest podstaw do ustalenia stosunku pracy od 25 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r.

Na rozprawie w dniu 27 lutego 2019r. (k. 152) powód sprzeciwił się wezwaniu do udziału w sprawie (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., oświadczając, że nie chce by pozwanym w sprawie była ta spółka.

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2019r., które wpłynęło do Sądu w dniu 25.04.2019r. (k. 352-354) powód zmodyfikował żądanie o wynagrodzenie zasadnicze wraz z dodatkiem za nadgodziny i za pracę w porze nocnej za okres od 26 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r., domagając się go w kwocie 24.431,93 zł. Powództwo w zakresie żądania ekwiwalentu za urlop rozszerzył do kwoty 1.413,98 zł. Wniósł także o zasądzenie ekwiwalentu BHP (za używanie własnej odzieży roboczej) w kwocie 550 zł.

W piśmie z dnia 15 lipca 2019r. (k. 386) pozwana spółka podniosła zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie powództwa rozszerzonego przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. I. (1) w okresie od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. w wysokości 1.680 zł. Oprócz umówionego wynagrodzenia zasadniczego przysługiwały mu także inne składniki wynagrodzenia, wynikające z przepisów Kodeksu pracy i ustawy o czasie pracy kierowców: wynagrodzenie za czas dyżuru, za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej.

Za czerwiec 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 317,31 zł (w sumie 1,997,31 zł).

Za lipiec 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 280,04 zł (w sumie 1.960,04 zł).

Za sierpień 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł).

Za wrzesień 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł).

Za październik 2014r. należne mu było wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.680 zł oraz dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz dodatki za pracę w porze nocnej w łącznej kwocie 298,67 zł (w sumie 1.978,67 zł).

T. I. (1) w okresie od 26 kwietnia 2014r. do 1 czerwca 2014r. pracował jako kierowca w innym podmiocie niż (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., tj. w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. nr (...) z dnia 12.08.2015r. – k. 72-76, wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 30.11.2017r. w sprawie (...) wraz z uzasadnieniem – k. 102-114 oraz w aktach sprawy (...), załączonych do akt niniejszej sprawy, przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323

T. I. (1) uzgodnił z A. L. – członkiem zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., że będzie pracował do 31 stycznia 2015r. – początkowo w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S., a następnie w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. 246-248 w zw. z k. 319-321, zeznania świadka U. I. – k. 252-254

Przed rozpoczęciem pracy w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. T. I. (1) uzgodnił z A. L., że w spółce tej będzie pracował na tych samych warunkach, jakie uzgodniono w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. i w tym samym okresie.

Dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323, zeznania świadka U. I. – k. 252-254

W (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. nie obowiązywał Regulamin Pracy ani Regulamin Wynagradzania.

Niesporne

T. I. (1) uzgodnił z członkiem zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. – A. L., że będzie otrzymywał diety za odbywanie podróży poza granicami kraju. Diety te miały być w takiej wysokości, aby wraz z wynagrodzeniem zasadniczym stanowiły kwotę 3.500 zł netto miesięcznie.

Dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323, zeznania świadka U. I. – k. 252-254

Wynagrodzenie i diety wypłacane były T. I. (1) przelewem na rachunek bankowy założony przez niego na polecenie pracodawcy, do którego pełnomocnictwo posiadał także A. L.. Na rachunek ten przekazywane były też środki pieniężne, z których pracownicy mogli korzystać za granicą, np. na zakup paliwa, opłaty. Niekiedy T. I. (1) otrzymywał należności także gotówką celem uzupełnienia pobranych z rachunku kwot do kwoty 3.500 zł netto miesięcznie. Za miesiąc wrzesień 2014r. T. I. (1) pobrał z rachunku w sumie kwotę 5.000 zł.

Dowód: historia przelewów – k. 23-29, dowody wypłaty – k. 317, protokół kontroli PIP k. 73-74, przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323, zeznania świadka U. I. – k. 252-254

Pomimo uzgodnionego charakteru świadczeń, jako tytuł przelewu wskazywano co do zasady „zaliczki na paliwo i diety”. Na dowodach wypłaty wskazywano zaś „rozliczenie wynagrodzenia, rozliczenie diet”.

Dowód: historia przelewów – k. 23-29, dowody wypłaty – k. 317

A. L. był upoważniony do obsługi rachunku bankowego T. I. (1). W okresie od czerwca do października 2014r. Spółka dokonała na rzecz T. I. (1) następujących wpłat na konto:

-: 4 czerwca 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 9 czerwca 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 10 czerwca 2014r. kwota 3.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 11 czerwca 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 16 czerwca 2014r. kwota 1.500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 18 czerwca 2014r. kwota 2.500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 20 czerwca 2014r. kwota 1000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 24 czerwca 2014r. kwota 200 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 24 czerwca 2014r. kwota 120 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 24 czerwca 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 27 czerwca 2014r. kwota 2.200 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 30 czerwca 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 2 lipca 2014r. kwota 800 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 7 lipca 2014r. kwota 3.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 8 lipca 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 14 lipca 2014r. kwota 2.500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,
-: 21 lipca 2014r. kwota 3.915 zł ze wskazaniem tytułu rozliczenie diet i wynagrodzenia,
-: 21 lipca 2014r. kwota 1.300 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo,

- 1 sierpnia 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,

- 5 sierpnia 2014r. kwota 1.300 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety.

- 8 sierpnia 2014r. kwota 3.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,

- 13 sierpnia 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,

- 18 sierpnia 2014r. kwota 3.100 zł ze wskazaniem tytułu rozliczenie,

- 19 sierpnia 2014r. kwota 1.400 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,

- 21 sierpnia 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,

- 25 sierpnia 2014 r. kwota 500 zł tytułem zaliczka na paliwo i diety,

-: 27 sierpnia 2014 r. kwota 600 zł tytułem zaliczka na paliwo i diety,
-: 27 sierpnia 2014 r. kwota 1.600 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 29 sierpnia 2014 r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 1 września 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 3 września 2014r. kwota 1.500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 5 września 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 8 września 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 9 września 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 11 września 2014r. kwota 2.100 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 16 września 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 16 października 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 20 października 2014r. kwota 1.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 22 października 2014r. kwota 5.000 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 28 października 2014r. kwota 500 zł ze wskazaniem tytułu zaliczka na paliwo i diety,
-: 29 października 2014r. kwota 4.888.60 zł ze wskazaniem tytułu wypłata.

Dowód: historia przelewów – k. 23-29

T. I. (1) pokwitował na dowodach wypłaty rozliczenie wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2014r. w kwocie 3.500 zł.

Dowód: dowody wypłaty – k. 317

T. I. (1) nie otrzymał żadnych należności z tytułu pracy za miesiąc październik 2014r. Pracodawca wstrzymał się z wypłatą, stając na stanowisku, iż T. I. (1) nie rozliczył się z kosztów podróży za październik 2014r.

T. I. (1) w okresie zatrudnienia nie otrzymywał od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należności z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, w tym podczas dyżuru oraz za pracę w porze nocnej.

Niesporne, a nadto dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323, historia przelewów – k. 23-29, dowody wypłaty – k. 317

W dniu 28 października 2014r. T. I. (1) po powrocie z trasy odstawił samochód celem dokonania jego naprawy. Jednocześnie miał odbyć wówczas weekendową pauzę, a następnie oczekiwać na wskazania pracodawcy do dalszej pracy. W trakcie pauzy skontaktował się z nim w imieniu pracodawcy A. L., który nakazał mu wyjazd w trasę pomimo nieodbycia pauzy. T. I. (1) odmówił wyjazdu z uwagi na nieodbycie pauzy i zaplanowany wcześniej dzień wolny od pracy (1 listopada 2014r.). Kiedy minęła pauza i A. L. nie skontaktował się z T. I. (1) w sprawie kolejnego wyjazdu, ten zaczął wysyłać mu wiadomości sms, że jest gotowy do jazdy. Nie otrzymywał jednak odpowiedzi i wskazówek co do wyjazdu w kolejną trasę. Podczas rozmowy w połowie listopada 2014r. A. L. poinformował T. I. (1), że nie pojedzie w kolejną trasę, gdyż jest zwolniony z tego powodu, że wcześniej nie pojechał w trasę w trakcie pauzy. T. I. (2) nie otrzymał nigdy oświadczenia na piśmie w przedmiocie rozwiązania umowy.

Dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. k. 246-248 w zw. z k. 319-321, zeznania świadka U. I. – k. 252-254, częściowo przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323

T. I. (1) nie korzystał z urlopu wypoczynkowego w trakcie zatrudnienia w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Nie wypłacono mu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Rocznie przysługiwał mu urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni.

Niesporne, a nadto dowód: przesłuchanie powoda T. I. (1) w charakterze strony – k. k. 246-248 w zw. z k. 319-321, przesłuchanie członka zarządu pozwanej spółki (...) za stronę pozwaną – k. 248-252 w zw. z k. 321-323, zeznania świadka U. I. – k. 252-254, zeznania świadka M. K. – k. 254-255

Wysokość ekwiwalentu za 1 dzień urlopu wypoczynkowego dla powoda to kwota 94,96 zł.

Dowód: wyliczenie k. 408

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo uzasadnione.

Oparte było ono w zakresie żądania ustalenia istnienia stosunku pracy na podstawie art. 189 k.p.c., w zakresie wynagrodzenia za pracę na podstawie art. 22 k.p. w zw. z art. 80 k.p., wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych na podstawie art. 151¹ k.p., w zakresie wynagrodzenia za dyżury - art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców, w zakresie wynagrodzenia za pracę w porze nocnej na podstawie art. 151⁸ § 1 k.p., w zakresie ekwiwalentu za urlop na podstawie art. 171 § 1 k.p., w zakresie wynagrodzenia za gotowość do pracy art. 81 § 1 k.p., w zakresie wydania świadectwa pracy na podstawie art. 97 § 1 k.p., w zakresie ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego art. 237⁷§ 4 k.p.

Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Zdaniem Sądu, powód T. I. (1), pomimo występowania w procesie z jednoczesnym żądaniem zasądzenia świadczeń związanych ze stosunkiem pracy posiadał interes prawny w zakresie ustalenia istnienia stosunku pracy. Pracownik zawsze bowiem kwalifikuje się interesem prawnym w żądaniu ustalenia istnienia stosunku pracy, nawet w przypadku, gdy obok żądania takiego ustalenia występuje z żądaniami o świadczenie. Nie są one traktowane jako dalej idące. Pracownicze powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy jest bowiem postrzegane jako zmierzające do zapewnienia osobie wykonującej pracę ochrony wynikającej z przepisów prawa pracy i prawa ubezpieczeń społecznych. Dla celów realizowania w przyszłości uprawnień pracowniczych przez osobę wykonującą pracy istotne jest zatem legitymowanie się wyrokiem ustalającym istnienie stosunku pracy z określonym podmiotem (por. też uchwala 7 sędziów z dnia 28.09.2005r., I PZP 2/05, OSNP 2006/5-6/71). W wyroku z dnia 19 kwietnia 2001r., I PKN 368/00, OSNAPiUS rok 2003, nr 3, poz. 67) Sąd Najwyższy wskazał, że możliwość dochodzenia bieżących świadczeń należnych pracownikowi z tytułu zatrudnienia nie wyłącza istnienia interesu prawnego w ustaleniu nawiązania stosunku pracy (art. 189 k.p.c.), zwracając uwagę w jego uzasadnieniu, iż interes prawny w ustaleniu nawiązania stosunku pracy wykracza poza możliwość dochodzenia bieżących świadczeń należnych pracownikowi z tytułu zatrudnienia. Może on polegać również na uzyskaniu pewności co do prawa do uzależnionych od okresu pracy świadczeń przyszłych u tego samego lub u kolejnych pracodawców albo ich wymiaru. Istnienie bądź nieistnienie stosunku pracy może wpływać na sytuację pracownika w zakresie innych stosunków prawnych, np. z ubezpieczeń społecznych (podobnie stwierdzono też w wyroku z dnia 29 marca 2001r., OSNAPiUS rok 2003, nr 1, poz. 12).

Sam fakt istnienia interesu prawnego w wytoczeniu określonego powództwa nie przesądza jednak samoistnie o jego zasadności, stąd zadaniem Sądu jest zbadanie charakteru prawnego stosunku prawnego łączącego strony. W niniejszej sprawie zostało to jednakże przesądzone w postępowaniu w sprawie (...) toczącej się przed Sądem Okręgowym w S. VI Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Sprawa ta dotyczyła odwołania powoda T. I. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. nr (...) z dnia 12 sierpnia 2015r. znak (...)- (...) i toczyła się ona z udzielam pozwanej spółki (płatnika składek) jako zainteresowanego. W wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 listopada 2017r. w pkt I zmieniono zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż stwierdzono, że T. I. (1) jako pracownik płatnika składek (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w okresie od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r. z następującymi podstawami wymiary składek na te ubezpieczenia: za czerwiec 2014r. – kwota 1.997,31 zł, za lipiec 2014r. – kwota 1.960,04 zł, za sierpień 2014r. – kwota 1.978,67 zł, za wrzesień 2014r. – kwota 1.978,67 zł, za październik 2014r. – kwota 1.978,67 zł. W pkt II wyroku stwierdzono, iż T. I. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 25 kwietnia 2014r. do 31 października 2014r. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. W pkt III wyroku oddalono odwołanie w pozostałej części, a w pkt IV zniesiono między stronami koszty zastępstwa procesowego.

Wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 listopada 2017r. w sprawie (...) uprawomocnił się z dniem 11 stycznia 2018r.

W ocenie Sądu wyrok Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...) i ustalenia poczynione przez ten Sąd są wiążące w sprawie niniejszej zarówno co faktu, iż strony łączył stosunek pracy, daty zawiązania tego stosunku pracy, wysokości wynagrodzenia zasadniczego powoda i należnych mu świadczeń z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, podczas dyżuru i w porze nocnej.

Zgodnie bowiem z art. 365 § 1 k.p.c. - orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Pozytywny aspekt prawomocności materialnej – moc wiążąca – zakłada tożsamość stron przy jednoczesnym braku tożsamości przedmiotu procesu. Ten aspekt prawomocności uaktualnia się wówczas, gdy zagadnienie rozstrzygnięte prawomocnie w pierwszym procesie stanowi kwestię wstępną (prejudycjalną) w innym postępowaniu, w którym dochodzone jest odmienne żądanie. Oddziaływanie prawomocności sprowadza się w konsekwencji do tego, że sąd w kolejnym postępowaniu zobowiązany jest przyjąć, iż istotne z punktu widzenia zasadności żądania zagadnienie kształtuje się tak jak to zostało ustalone w prawomocnym wyroku. Oznacza to niedopuszczalność ponownej analizy prawnej, a także prowadzenia postępowania dowodowego co do okoliczności objętych uprzednim prawomocnym rozstrzygnięciem (W. Broniewicz, Prawomocność orzeczeń w postępowaniu..., s. 76). Sąd obowiązany jest uwzględnić prawomocne orzeczenie w ramach podstawy orzekania o kolejnym żądaniu, bez dokonywania ponownej oceny rozstrzygniętej nim kwestii. W przeciwieństwie do powagi rzeczy osądzonej, która zawsze wyklucza uwzględnienie żądania, moc wiążąca prawomocnego orzeczenia może doprowadzić zarówno do uwzględnienia, jak i oddalenia powództwa ( por. Komentarz Pawła Grzegorczyka do art. 365 k.p.c.).

Jak wskazał też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 listopada 2015r. w sprawie IV CSK 788/14 - zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Oddziaływanie tego przepisu - określającego tzw. pozytywny aspekt prawomocności materialnej - następuje w innych postępowaniach sądowych niż to, w którym orzeczenie wydano, uniemożliwiając odmienne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w kolejnych postępowaniach, w których zagadnienie rozstrzygnięte w prawomocnym wyroku stanowi kwestię wstępną (prejudycjalną). W takich sytuacjach niedopuszczalna jest ponowna analiza prawna tej samej kwestii, a sądy są obowiązane uwzględnić prawomocne orzeczenie w ramach podstawy orzekania w kolejnych postępowaniach. W ten sposób ochrona prawna udzielona stronie na podstawie prawomocnego wyroku uzyskuje cechę stabilności i nie może być podważona w innym postępowaniu.

Jeżeli zatem w sprawie (...) prawomocnie orzeczono, iż powód T. I. (1) podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownik pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. w okresie od 2 czerwca do 31 października 2014r. i nie podlegał im, jako pracownik tej spółki, w okresie od 25 kwietnia do 1 czerwca 2014r., to jest to dla stron postępowania i dla Sądu orzekającego w sprawie wiążące. Nie jest możliwym, aby w obrocie prawnym funkcjonowały obok siebie dwa przeciwstawne wyroki sądów – jeden stwierdzający, że w danym okresie T. I. (1) był pracownikiem pozwanej spółki i drugi stwierdzający, że tak nie było. Należy podkreślić, iż sama data końcowa podlegania powoda ubezpieczeniom społecznym jako pracownik pozwanej spółki przyjęta przez Sąd Okręgowy w S. nie wiąże w niniejszej sprawie. Sąd orzekający w sprawie (...), oceniając zasadność odwołania powoda od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S., związany był bowiem okresem wynikającym z zaskarżonej decyzji. Tymczasem decyzja nr (...) z dnia 12 sierpnia 2015r. znak (...)- (...) dotyczyła podlegania przez powoda ubezpieczeniom jedynie w okresie od 25 kwietnia do 31 października 2014r. Tak więc Sąd Okręgowy orzekający w sprawie (...) nie mógł wyrokować ponad ten okres. W uzasadnieniu wyroku wydanego w omawianej w sprawie nie zawarto zresztą ustaleń dotyczących momentu ustania stosunku prawnego łączącego strony.

Oceniając, iż stosunek ten zakończył się z dniem 15 listopada 2014r., Sąd orzekający w niniejszej sprawie wziął pod uwagę wiarygodne w tym zakresie zeznania powoda, potwierdzone zeznaniami świadka U. I.. Z zeznań ww. wymienionych konsekwentnie wynikało, że powód uzgodnił, iż będzie wykonywał pracę na rzecz najpierw (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., a potem analogicznie na rzecz pozwanej spółki aż do końca stycznia 2015r. Sam fakt, iż powód z ostatniej trasy powrócił w dniu 28 października 2014r., a następnie zaczął odbywać pauzę wynikającą z ustawy o czasie pracy kierowców i nie wyjechał już w kolejną trasę, nie oznacza, że z datą 28 października 2015r. czy z datą zbliżoną do tej daty ustał stosunek pracy stron. Jeżeli nie upłynął jeszcze okres, na który zawarto umowę o pracę, stosunek pracy ustaje bowiem na skutek oświadczenia woli złożonego przez jedną z jego stron (wypowiedzenie, rozwiązanie bez wypowiedzenia) bądź na skutek oświadczeń woli złożonych przez obie strony (porozumienie stron). W niniejszej sprawie stosunek pracy nie ustał w związku z upływem okresu, na który zawarto umowę. Sąd nie przyjął, jako okresu trwania umowy o pracę, okresu wynikającego z umowy zlecenia złożonej przez pozwaną spółkę w sprawie (...) (k. 76-79 akt tej sprawy). Umowa ta nigdy bowiem nie została podpisana przez powoda, a co więcej, jak wynika z jego zeznań, nigdy tej umowy nawet nie widział. Umowa ta nie została uwzględniona także przez Sąd Okręgowy w S. w sprawie (...). W niniejszej sprawie stosunek pracy stron ustał na skutek oświadczenia woli jednej ze stron. Oświadczenie takie, jak wynika z zeznań powoda i zeznań świadka U. I., zostało złożone (w imieniu pracodawcy) przez członka zarządu pozwanej A. L. w połowie listopada 2014r. i było to oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia. A. L. oznajmił wówczas powodowi, że jest zwolniony, będąc niezadowolonym z faktu, iż ten odmówił mu wyjazdu w trasę pomimo nieodbycia przewidzianej przepisami prawa pauzy (po powrocie z trasy w dniu 28 października 2014r.). Przed złożeniem oświadczenia o rozwiązaniu umowy powód demonstrował wobec pracodawcy gotowość do świadczenia pracy (wyjazdu w kolejną trasę), wysyłając A. L. wiadomości tekstowe sms z pytaniami kiedy ma wyjechać w trasę. Pozostawały one jednak bez odpowiedzi. W konsekwencji Sąd przyjął, iż stosunek pracy stron rozwiązał się bez wypowiedzenia na skutek oświadczenia pracodawcy w połowie listopada 2014r., a więc w dniu 15 listopada 2014r. Pozwana powinna zatem wydać powodowi świadectwo pracy za okres od 2 czerwca do 15 listopada 2014r. na podstawie art. 97 § 1 k.p. (o czym orzeczono w pkt II wyroku). Uznano także, że powodowi przysługuje prawo do wynagrodzenia za pracę za gotowość do pracy za okres od 1 do 15 listopada 2014r. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo o ustalenie stosunku pracy, o wydanie świadectwa pracy i o zasądzenie wynagrodzenia za gotowość do pracy powoda.

Podstawą roszczenia powoda o zasądzenie ww. wynagrodzenia jest art. 81 § 1 k.p. Stanowi on, że pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z ukształtowanym przez judykaturę pojmowaniem gotowości do pracy wyróżnia się zatem cztery elementy wyznaczające ten stan: zamiar wykonywania pracy, wyraźny przejaw woli świadczenia pracy, psychiczna i fizyczna zdolność do jej świadczenia i pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. W orzecznictwie podkreśla się przy tym, iż przez pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, jako element gotowości do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p., należy rozumieć stan, w którym pracownik może niezwłocznie, na wezwanie pracodawcy podjąć pracę. Pracownik pozostający w dyspozycji pracodawcy oczekuje na możliwość podjęcia pracy na terenie zakładu pracy lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, ewentualnie w miejscu wskazanym przez siebie i podanym pracodawcy, jeżeli pracodawca bezprawnie nie dopuszcza go do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. III PK 99/14). Uzewnętrznienie przez pracownika gotowości do pracy może nastąpić przez różne, znane pracodawcy, zachowania pracownika, z których dostatecznie jasno wynika jego wola niezwłocznego podjęcia pracy w danym okresie, gdy zostanie do niej dopuszczony.

Wszystkie te przesłanki, jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie i o czym mówiono powyżej, zostały przez powoda spełnione. Podstawą do wyliczenia wynagrodzenia powoda za czas gotowości do pracy jest, zgodnie z powołanym wyżej przepisem, wynagrodzenie wynikające ze stawki jego osobistego zaszeregowania. Wynagrodzenia tego, wbrew wyliczeniom powoda, nie oblicza się według zasad jak ekwiwalent za urlop, co oznacza, iż nie uwzględnia się tu dodatkowych składników wynagrodzenia, w tym składników wynagrodzenia wypracowanych za poprzednie miesiące (np. dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, podczas dyżuru czy w porze nocnej). Zgodnie z wiążącym strony i tutejszy Sąd ustaleniem Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...) wynagrodzenie zasadnicze (wynagrodzenie według stawki osobistego zaszeregowania) powoda równe było ówczesnemu minimalnemu wynagrodzeniu za pracę, a więc kwocie 1.680 zł. Za okres od 1 do 15 listopada 2014r. należało na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za gotowość do pracy zasądzić zatem połowę tej kwoty, tj. 840 zł.

Wysokość wynagrodzenia zasadniczego ustalonego przez Sąd Okręgowy w S. w sprawie (...), a także wysokość dodatkowych należności za pracę w okresie spornym (wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatki za tę pracę, dodatki za pracę podczas dyżuru, dodatki za pracę w porze nocnej) jest dla tutejszego Sądu wiążąca, ponieważ ujęto je w sentencji wyroku wydanego w ww. sprawie (ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne) oraz uczyniono w tym zakresie szczegółowe ustalenia, co znalazło wyraz w uzasadnieniu tego wyroku. Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie może uczynić ustaleń odmiennych.

Z wyroku Sądu Okręgowego w S. i jego uzasadnienia w sposób wiążący wynika zatem, że strony łączył stosunek pracy w okresie od 2 czerwca 2014r. do 31 października 2014r., a powód podlegał ubezpieczeniom społecznym z określoną podstawą wymiaru składek. Powód pracował przy tym na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. 1.680 zł. Poza wynagrodzeniem zasadniczym w okresie spornym przysługiwało mu wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatki 50% i 100% za tą pracę, dodatki 50% i 100% za pracę w godzinach nadliczbowych za czas dyżuru, wynagrodzenie za pracę w porze nocnej w wysokościach wskazanych w sentencji wyroku w sprawie (...) i jego uzasadnieniu. I tak za miesiąc czerwiec 2014r. razem z wynagrodzeniem zasadniczym powodowi przysługiwała kwota 1.997,31 zł (1.680 zł + 317,31 zł), za miesiąc lipiec 2014r. kwota 1.960,04 zł (1.680 zł + 280,04 zł), za miesiąc sierpień 2014r. kwota 1.978,67 zł (1.680 zł + 298,67 zł), za miesiąc wrzesień 2014r. kwota 1.978,67 zł (1.680 zł + 298,67 zł), za miesiąc październik 2014r. kwota 1.978,67 zł (1.680 zł + 298,67 zł).

Niespornym w sprawie było przy tym, iż w okresie zatrudnienia nie wypłacano powodowi dodatkowych składników wynagrodzenia (wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatki 50% i 100% za tą pracę, dodatki 50% i 100% za pracę w godzinach nadliczbowych za czas dyżuru, wynagrodzenie za pracę w porze nocnej). Pozwana spółka do końca postępowania utrzymywała wszak, że nie łączył jej z powodem stosunek pracy, a należności te przysługują na podstawie Kodeksu pracy osobie zatrudnionej na podstawie umowy o pracę. W konsekwencji na rzecz powoda zasądzono z tytułu ww. należności następujące kwoty: za czerwiec 2014r. - 317,31 zł, za lipiec 2014r. - 280,04 zł, za sierpień 2014r. - 298,67 zł, za wrzesień 2014r. - 298,67 zł, za październik 2014r. - 298,67 zł.

Podstawą prawną powództwa w zakresie tych roszczeń stanowiły następujące przepisy:

Przepis art. 151¹ § 1 k.p., stanowiący, że za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości: 1) 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: a) w nocy, b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy; 2) 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1. § 2. Dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1 § 3. Wynagrodzenie stanowiące podstawę obliczania dodatku, o którym mowa w § 1, obejmuje wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia.

Przepis art. 151⁸ § 1 k.p., stanowiący, iż pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepis art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców (Dz.U.2019.1412 j.t.), według którego za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 2 i 3, kierowcy przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w przepisach o wynagradzaniu obowiązujących u danego pracodawcy, nie niższe jednak niż w wysokości połowy wynagrodzenia określonego w ust. 5 (wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia).

Spornym w sprawie było to, czy powód w okresie od 2 czerwca do 30 września 2014r. otrzymał wynagrodzenie zasadnicze, a więc, jak ustalił Sąd Okręgowy w S., kwotę 1.680 zł miesięcznie. Powód stał na stanowisku, że kwoty po 3.500 zł miesięczne, które otrzymywał w tym okresie od pozwanej spółki były jedynie świadczeniem na poczet diet za podróże zagraniczne. Pozwana spółka stała natomiast na stanowisku, iż kwoty te były należnościami z tytułu wynagrodzenia oraz diet za podróże, których wysokość była ustalana uznaniowo. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie prowadzi do wniosku, iż T. I. (1) uzgodnił z członkiem zarządu pozwanej – A. L., że będzie otrzymywał diety za odbywanie podróży poza granicami kraju. Miały być one w takiej wysokości, aby wraz z wynagrodzeniem zasadniczym stanowiły kwotę 3.500 zł netto miesięcznie. Jednocześnie, pomimo uzgodnionego charakteru świadczeń, jako tytuł przelewu tych środków wskazywano co do zasady jedynie „zaliczki na paliwo i diety”. Na dowodach wypłaty wskazywano zaś „rozliczenie wynagrodzenia, rozliczenie diet”.

Powód T. I. (1), podczas informacyjnego przesłuchania i zeznań w charakterze strony wskazał, że uważa, że „te 3.500 zł, które pobierał z konta, to była zaliczka na dietę a nie wynagrodzenie, ponieważ wynikało to z tytułu przelewu, chociaż L. uważał, że jest to wynagrodzenie (…) Mówił mu, że jest to wynagrodzenie to co powód pobiera”. Zdaniem powoda, „dostawał on to co wynikało z tytułu przelewu”. Tłumacząc dlaczego w postępowaniu (...) zeznawał, iż otrzymywał od pozwanej wynagrodzenie, wskazał, że „podczas zeznań w sprawie (...) używał słowa wynagrodzenie w stosunku do diet. Nie wiedział jak to połączyć, że L. mówi, że daje wynagrodzenie, a dawał diety, to jak to połączyć (…) G. otrzymywał od L. drobne kwoty – do uzupełnienia 3.500 zł netto miesięcznie (…) W czerwcu 2014r. otrzymał w sumie 3.500 zł, w lipcu też i sierpniu też 3.500 zł. Za wrzesień otrzymał 5.000 zł, ponieważ dostał podwyżkę. Za październik 2014r. nie dostał nic.”. Członek zarządu pozwanej A. L. podczas informacyjnego przesłuchania początkowo wskazał, że „wynagrodzenie powoda to było 150 zł za przewóz. Nie ustalono stałego miesięcznego wynagrodzenia dla powoda”. Następnie wskazał, że tych wypłat powoda z rachunku było tyle, aby było 3.500 zł”. Niezależnie od tego wskazał, iż „nie było takiego ustalenia z powodem, że ma być 3.500 zł (…) Nie mówił powodowi, ze będą mu przysługiwać diety, ale on mimo tego za każdym razem kierowcom dokładał dodatkowe pieniądze właśnie na takie sytuacje jak diety. Diety ustalał uznaniowo. Nie stosował stawek z rozporządzenia (…) Powód nie przyniósł dokumentów celem rozliczenia się. Ostatecznie nie otrzymał żadnych pieniędzy za październik 2014r. Za wcześniejsze miesiące rozliczył się z zaliczek”. Podczas przesłuchania w charakterze strony A. L. zeznał odmiennie niż podczas informacyjnego przesłuchania (potwierdzając jednocześnie zeznania złożone podczas informacyjnego przesłuchania), że „prawdą jest, że wynagrodzenie dla powoda to było 3.500 zł miesięcznie a dodatkowo były realizowane przelewy na diety”. Świadek U. I. zeznała natomiast, iż „miało być 3.500 zł na rękę, nie wie czy to miało być wynagrodzenie zasadnicze. Miały być płacone jeszcze diety. Nie wie w jakiej wysokości. Za poprzednie miesiące były przelewy na paliwo i diety, ale nie wie czy faktycznie to było tylko na paliwo i diety czy też na poczet wynagrodzenia (…) Pozwana spółka jest winna mężowi za ostatni miesiąc – za październik”.

Analiza tych zeznań w połączeniu z ustaleniami Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...) wskazuje, iż powód pomimo nieprecyzyjnych tytułów przelewów środków na rachunek powoda, mało przejrzystego sposobu wypłaty należności (pobieranie przez powoda należności wprost ze środków przelanych przez pracodawcę na konto tytułem zaliczek na wynagrodzenie, diety, paliwo i inne koszty oraz uzupełnianie gotówką aż do wyrównania do kwoty 3.500 zł) miał otrzymywać od pracodawcy tytułem wynagrodzenia i diet za podróże w sumie kwotę 3.500 zł netto miesięcznie, z czego wynagrodzenie zasadnicze, zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego w S., miało stanowić minimalne wynagrodzenie za pracę, tj. w okresie spornym 1.680 zł. Zarówno z zeznań powoda, zeznań A. L. i zeznań U. I. wynika, że powód otrzymał należności w kwocie 3.500 zł netto miesięcznie za miesiące od czerwca do września 2014r. Nie otrzymał natomiast tej kwoty za miesiąc październik 2014r. A. L. wskazał, że przyczyną takiego stanu rzeczy było to, że powód nie rozliczył się z dokumentów z ostatniej podróży. Niespornym zatem było, iż powód za miesiąc październik 2014r. nie otrzymał ani wynagrodzenia zasadniczego ani dodatkowych należności w postaci wynagrodzenia i dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, podczas dyżuru i w porze nocnej ani diet. Kwota tych pierwszych należności (z wyłączeniem diet, których powód nie dochodził w niniejszym postępowaniu) to zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego w S. kwota 1.978,67 zł (1.680 zł + 298,67 zł) i taką kwotę należało zasądzić na rzecz powoda za miesiąc październik 2014r. Pracodawca powołał się w toku postępowania na nierozliczenie przez powoda z dokumentacji dotyczącej ostatniej podróży, ale po pierwsze: nie mogło to mieć znaczenia dla naliczenia i wypłacenia powodowi wynagrodzenia za pracę. Pracodawca nie potrzebował żadnych dokumentów do naliczenia powodowi wynagrodzenia. Po drugie: pracodawca nie może uzależniać wypłaty wynagrodzenia pracownikowi od przedłożenia przez niego jakichkolwiek dokumentów. Sam powinien zorganizować i ewidencjonować czas pracy pracowników tak, by w każdej sytuacji było możliwe naliczanie im wynagrodzenia.

Powód powoływał się na fakt, iż od września 2014r. otrzymał podwyżkę wynagrodzenia do kwoty 5.000 zł netto miesięcznie (należy domniemywać, że razem z dietami). Z zeznań powoda wynika, iż za miesiąc wrzesień 2014r. wypłacił z konta kwotę 5.000 zł, co potwierdzają zapisy historii rachunku bankowego powoda, dotyczące operacji z dnia 29 października 2014r., kiedy to powód wypłacił z rachunku bankowego kwotę 4.888,60 zł (vide k. 23 wraz z oświadczeniem powoda złożonym podczas kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, iż nastąpiła ona tytułem wynagrodzenia k. 73-74). Sam fakt fizycznego podjęcia przez powoda wyższej kwoty z rachunku za miesiąc wrzesień 2014r. nie oznacza jednak jeszcze, że powód otrzymał podwyżkę od września 2014r. Faktu tego powód w żaden sposób nie udowodnił, a w wyliczeniach swoich należności powód i tak uwzględniał kwotę 1.680 zł jako wynagrodzenie zasadnicze. Takiej podwyżce zaprzeczył A. L. i nie potwierdziła jej żona powoda U. I., wspominając jedynie o tym, że powodowi należała się kwota 3.500 zł netto miesięcznie. Przeczą temu także wiążące tutejszy Sąd ustalenia Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...), zgodnie z którymi wynagrodzenie zasadnicze powoda we wrześniu i październiku 2014r. wynosiło kwotę 1.680 zł. Wypłata z rachunku przez powoda kwoty 5.000 zł za miesiąc wrzesień 2014r. może być traktowana zatem jedynie jako nadpłata ze strony pozwanej spółki, której ta mogła dochodzić od powoda w odrębnym postępowaniu jako zwrot nienależnego świadczenia.

Powód, choć podczas zeznań potwierdził, że pisemne dowody wypłaty złożone przez pozwaną w toku postępowania (k. 317), noszą jego podpisy, następnie w jednym z pism procesowych zaprzeczył tej okoliczności, nie dowodząc tego w żaden sposób. Niemniej okoliczność ewentualnego przerobienia tych dokumentów nie mogłaby mieć żadnego znaczenia w sprawie, bowiem żaden z tych dowodów wypłat nie dotyczył wypłaty należności powoda za miesiąc październik 2014r. Tymczasem potwierdzone zostało zarówno przez powoda jak i A. L. w toku ich zeznań, że powód otrzymał należności w kwotach po 3.500 zł netto miesięcznie za okres od czerwca do września 2014r., nie otrzymał zaś tej kwoty za miesiąc październik 2014r.

Niespornym w sprawie było, iż powód nie korzystał podczas zatrudnienia w pozwanej spółce z urlopu wypoczynkowego, nie naliczono i nie wypłacono mu stosownego ekwiwalentu, a roczny wymiar jego urlopu to 26 dni.

Zgodnie z art. 171 § 1 k.p. - w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.

Jeżeli powód był zatrudniony w pozwanej spółce od 2 czerwca do 15 listopada 2014r., to przysługiwał mu za ten okres urlop wypoczynkowy za 13 dni (2.06-15.11.2014r. – 6 m-cy; 26 dni/12 m-cy = 2,16 x 6 = 12,96 – po zaokrągleniu 13 dni).

Przy wyliczeniach ekwiwalentu za urlop należnego powodowi należało mieć na uwadze podstawę wymiaru składek ustaloną przez Sąd Okręgowy w S. w sprawie (...) za ostatnie 3 pełne miesiące pracy powoda – 1.978,67 zł (a więc wynagrodzenie zasadnicze wraz z dodatkowymi składnikami w postaci wynagrodzenia i dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, podczas dyżuru i w porze nocnej – zgodnie z treścią § 6-8 i §14 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Dz.U. 1997 nr 2 poz. 14).

Współczynnik urlopowy w 2014r. wynosił 20,83, tak więc wysokość ekwiwalentu za 1 dzień urlopu wypoczynkowego dla powoda to kwota 94,96 zł (vide wyliczenie k. 408). Za 13 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego powodowi należy się zatem kwota 1.234,48 zł (13 dni x 94,96 zł = 1.234,48 zł ). Jest to kwota niższa aniżeli kwota, co której pozwana spółka podniosła zarzut przedawnienia w piśmie z dnia 15 lipca 2019r. (k 386). Pozwana podniosła bowiem ten zarzut jedynie w zakresie rozszerzonym przez powoda w piśmie z dnia 24 kwietnia 2019r. (k. 352-354), a więc rozszerzonym z kwoty 1.411,90 zł do kwoty 1.413,98 zł.

Podstawą żądania przez powoda zasądzenia kwoty 550 zł tytułem „ekwiwalentu BHP” jest przepis art. 237⁷ § 4 k.p., stanowiący, że pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny. Przepis art. 237⁷ § 2 k.p. stanowi zaś, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

W zakresie ww. roszczenia pozwana spółka podniosła skuteczny zarzut przedawnienia. Nastąpiło to we wspomnianym piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2019r. Powód wystąpił z tym roszczeniem (rozszerzając powództwo) w piśmie z dnia 24 kwietnia 2019r., które wpłynęło do Sądu w dniu 25 kwietnia 2019r. (k. 352-354). Roszczenie to było wymagalne najpóźniej z dniem rozwiązania stosunku pracy stron, tj. w dniu 15 listopada 2014r. Wystąpić z nim powód powinien zatem najpóźniej w ciągu 3 lat od tej daty, a więc do dnia 15 listopada 2017r. Przedawnienie roszczenia powoda nastąpiło w oparciu o przepis art. 291 § 1 k.p., w myśl którego roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym stało się wymagalne. W myśl zaś przepisu art. 292 k.p. roszczenia przedawnionego nie można dochodzić, chyba że ten przeciwko komu roszczenie przysługuje, zrzeka się korzystania z przedawnienia; zrzeczenie dokonane przed upływem przedawnienia jest nieważne. Zasadą jest, że początek biegu przedawnienia przypada w dniu wymagalności roszczenia. Dzień ten przypada w dacie ustalonej przepisami jako dzień obowiązku wypłaty świadczenia lub dopełnienia obowiązku określonego przepisami indywidualnego prawa pracy. Według powszechnie przyjętego zapatrywania roszczenie jest wymagalne, gdy uprawniony ma możność żądania zaspokojenia roszczenia, to jest domagania się od dłużnika określonego zachowania się w sposób realizujący uprawnienie wierzyciela. Nie było przeszkód, aby powód wytaczając powództwo w niniejszej sprawie, od razu wystąpił z powództwem o wypłatę ekwiwalentu, o którym mowa w art. 237⁷ § 4 k.p. Zwlekając, naraził się na podniesienie przez pozwaną zarzutu przedawnienia, co w efekcie prowadziło do oddalenia powództwa w tym zakresie.

Reasumując, w pkt III wyroku orzeczono o obowiązku zapłaty pozwanej spółki względem powoda kwoty w sumie 4.312,03 zł tytułem wynagrodzenia (w tym za gotowość do pracy) wraz z dodatkami za pracę w godzinach nadliczbowych (w tym podczas dyżuru) i w porze nocnej za okres od 2 czerwca do 15 listopada 2014r. (za czerwiec 2014r. - 317,31 zł, za lipiec 2014r. - 280,04 zł, za sierpień 2014r. - 298,67 zł, za wrzesień 2014r. - 298,67 zł, za październik 2014r. - 298,67 zł, za październik 2014r. - 1.978,67 zł, 840 zł za gotowość do pracy od 1 do 15 listopada 2014r.).

W pkt IV wyroku orzeczono o obowiązku zapłaty pozwanej spółki względem powoda kwoty 1.234,48 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

W pkt V wyroku oddalono powództwo w pozostałym zakresie, w tym co do ustalenia stosunku pracy ponad okres od 2 czerwca do 15 listopada 2014r. i co do wydania świadectwa pracy ponad ten okres.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. art. 481 § k.p.c., zasądzając je, zgodnie z żądaniem powoda od dnia 19 lutego 2015r., mając na uwadze fakt, iż pracodawca powoda pozostawał w opóźnieniu w zapłacie na jego rzecz wynagrodzenia za pracę, dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, podczas dyżuru i w porze nocnej od dnia 11 – go dnia następnego miesiąca, za który przysługiwały te należności, a w przypadku ekwiwalentu za urlop od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy (16 listopada 2014r.). Pracodawca winien wypłacić te należności pracownikowi bez odrębnego wzywania do zapłaty, a termin ich wymagalności wynika z przepisów prawa.

Stan faktyczny w sprawie skonstruowano w oparciu o wiążącą treść wyroku Sądu Okręgowego w S. w sprawie (...) i uzupełniające ją ustalenia tego Sądu poczynione w uzasadnieniu wyroku. Ponadto oparto je na treści zeznań powoda T. I. (1), członka zarządu pozwanej A. L., przesłuchanych w charakterze strony oraz na treści zeznań świadka U. I. – żony powoda. Zeznania powoda i A. L. uwzględniono nie w całości, lecz w części korespondującej ze sobą i z zeznaniami ww. świadka. Zeznania powoda (w porównaniu z zeznaniami A. L.) oceniono przy tym nie tyle za niewiarygodne w części, lecz wynikające z mylnego rozumienia instytucji prawa. Powód, zeznając, nie ukrywał bowiem, że A. L., działający w imieniu pozwanej, informował go na bieżąco, że kwoty przelewane mu na konto, pomimo użytego tytułu przelewu, stanowią także wynagrodzenie za pracę (obok diet). Powód stał jednak formalistycznie na stanowisku, iż były to tylko diety, ponieważ taki był tytuł przelewu. Sąd, ustalając stan faktyczny w sprawie, nie mógł jednak pominąć tych ustnych informacji A. L., które uzupełniały niejako użyty tytuł przelewu. Zeznania A. L., często były niekonsekwentne (a przez to w dużej mierze niewiarygodne), jak choćby w przypadku, w którym zeznał on o sposobie wynagradzania powoda. Najpierw zeznał on, że wynagrodzenie powoda to było 150 zł za przewóz i że nie ustalono stałego miesięcznego wynagrodzenia dla powoda. Następnie wskazał, że tych wypłat powoda z rachunku było tyle, aby było 3.500 zł. Niezależnie od tego wskazał, iż „nie było takiego ustalenia z powodem, że ma być 3.500 zł. Podczas przesłuchania w charakterze strony A. L. zeznał z kolei, że prawdą jest, że wynagrodzenie dla powoda to było 3.500 zł miesięcznie a dodatkowo były realizowane przelewy na diety. Klamrą spinającą zeznania wyżej wymienionych były zeznania świadka U. I., które pomimo faktu, iż świadek ten jest żoną powoda, nie były przerysowane i ukierunkowane wyłącznie na korzyść powoda. Świadek ten nie potwierdził m.in. wersji powoda, że od września 2014r. otrzymał podwyżkę do kwoty 5.000 zł netto, zeznając jedynie o kwocie 3.500 zł netto należności dla powoda. Zeznania tego świadka są tym bardziej wiarygodne, że świadek ten towarzyszył niekiedy powodowi podczas wizyt u pracodawcy, a pracodawca kontaktował się ze świadkiem podczas podróży powoda w celu uzupełnienia jego należności gotówką.

Zeznania świadka M. K. uwzględniono w minimalnym zakresie, ponieważ świadek nie posiadał wiedzy co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek zeznała jaka kwota wynagrodzenia wynikała z niepodpisanej przez powoda umowy zlecenia, a taki sposób wynagradzania nie był zgodny ze stosowanym faktycznie, a zaprezentowanym przez ww. osoby. Świadek ten nie miał wiedzy czy powodowi przysługiwały diety, ani czy powodowi wypłacono wynagrodzenie w pozwanej spółce. Inne kwestie, o których zeznał świadek były natomiast przedmiotem rozstrzygnięcia już przed Sądem Okręgowym w S. w sprawie (...) (dotyczące oceny czy strony łączył stosunek pracy).

Wiedzy na temat przedmiotu sprawy nie miał świadek S. L., który został zatrudniony w pozwanej spółce dopiero pod koniec pracy powoda, bo od października 2014r.

Konstruując stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się także na dokumentach zebranych w sprawie oraz w sprawie (...) (m.in. historia rachunku bankowego, protokoły kontroli PIP).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., według którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się koszty zastępstwa procesowego obu stron (powód w początkowym etapie postępowania reprezentowany był przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego). W dniu wytoczenia pozwu (24 kwietnia 2015r.) obowiązywało rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349).

Powód wygrał proces w zakresie roszczeń finansowych o wynagrodzenie (z dodatkami), ekwiwalentu za urlop w 21 %. Domagał się bowiem ostatecznie ze wszystkich tych tytułów zasądzenia kwoty 26.395,91 zł: 24.431,93 (wynagrodzenie i dodatki), 1.413,98 zł (ekwiwalent za urlop), 550 zł (ekwiwalent BHP). Zasądzono na jego rzecz w sumie z tych tytułów kwotę 5.546,51 zł: 4.312,03 zł (wynagrodzenie i dodatki) i 1.234,48 zł (ekwiwalent za urlop). 5.546,51 zł/26.395,91 zł = 0,21 wygrał powód w zakresie roszczeń finansowych. Koszty zastępstwa procesowego przy kwocie 26.395,91 zł to na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia to kwota 1.800 zł (75% z 2.400 zł). Koszy zastępstwa procesowego co do roszczenia o wydanie świadectwa pracy, w której powód wygrał w całości to w myśl § 11 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia - 60 zł. W sprawie o ustalenie istnienia stosunku pracy (wartość przedmiotu sporu - 15.120 zł - k. 164) – powód domagał się tego ustalenia za okres od 25 kwietnia 2014r. do 31 stycznia 2015r. (9 m-cy), a ustalono go za okres od 2 czerwca do 15 listopada 2014r. (5,5 m-ca). W większości powód wygrał zatem postępowanie w tym zakresie (5,5/9 = 0,61 powód wygrał, pozwana przegrała 0,39). Koszty zastępstwa procesowego w całości za ustalenie stosunku pracy to zgodnie z § 6 pkt 5 kwota 2.400 zł.

Mając na uwadze te rozrachunki i okoliczności sprawy, Sąd uznał, iż zasadnym będzie zniesienie pomiędzy stronami kosztów postępowania w sprawie, o czym orzeczono w pkt VI wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Mając powyższe na względzie zasądzono w pkt VII wyroku od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. kwotę 573 zł (5 % kwoty zasądzonej w sumie na rzecz powoda w pkt III i IV wyroku – 0,05 x 5.546,51 zł = 277,32 zł i w zakresie żądania ustalenia – 0,05 x 15.120 zł = 756 zł x 0,39 = 294,84 zł – razem 572,16 zł, a po zaokrągleniu 573 zł).

Na podstawie art. 477² § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi w punkcie VIII rygor natychmiastowej wykonalności, do kwoty 1.680 zł, tj. do kwoty równej jednomiesięcznemu wynagrodzeniu zasadniczemu powoda.

1.(...)

2. (...)

3. (...)

4. (...)

5.(...)

(...)

Dodano: 25 listopada 2019, Opublikował(a): Teresa Goryń
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
Data wytworzenia informacji: 31 października 2019