Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. pozwem z dnia 10 września 2021 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego Z. J. kwoty 1.000 zł tytułem zapłaty za naruszenie zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Ponadto, wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł uiszczonej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że strony łączyła umowa o pracę, na mocy której Z. J. realizował usługi ochrony na terenie 15 (...) Oddziału (...) w S.. W dniu 28 października 2020 r. pracodawca zawarł z pozwanym umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Z. J. zobowiązał się nie prowadzić przez okres jednego miesiąca od dnia ustania stosunku pracy w powodowej spółce działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności prowadzonej przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. w obiektach będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S., zaś pracodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz pracownika świadczeń pieniężnych określonych umową. Powódka argumentowała, że Z. J., mimo obowiązującego zakazu, podjął zatrudnienie w spółce, która zgodnie z wynikiem postępowania przetargowego, przejęła realizację usług ochrony na rzecz 15 (...) Oddziału (...) w S., czym naruszył postanowienia obowiązującej go umowy o zakazie konkurencji względem powódki.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 8 października 2021 r. Sąd Rejonowy (...) w S. uwzględnił roszczenie powódki o zapłatę objętej powództwem kwoty.

Z. J. złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości i kwestionując roszczenie powódki, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zaprzeczył, aby łączyła go z powódką ważna umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, wskazując na wadliwą reprezentację powodowej spółki przy zawieraniu umowy, wykroczenie zobowiązania pracownika poza niezbędny cel stosowania tego zakazu oraz niesprecyzowanie podjęcia szczególnie ważnych informacji przez powodową spółkę w ramach stosunku pracy z pozwanym. Nadto, pozwany podniósł zarzut rażącego wygórowania kary umownej. Strona pozwana wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. pozwem z dnia 10 września 2021 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego H. S. (1) kwoty 1.000 zł tytułem zapłaty za naruszenie zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Ponadto, wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł uiszczonej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że strony łączyła umowa o pracę, na mocy której H. S. (1) realizował usługi ochrony na terenie 15 (...) Oddziału (...) w S.. W dniu 28 października 2020 r. pracodawca zawarł z pozwanym umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. H. S. (1) zobowiązał się nie prowadzić przez okres jednego miesiąca od dnia ustania stosunku pracy w powodowej spółce działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności prowadzonej przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. w obiektach będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S., zaś pracodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz pracownika świadczeń pieniężnych określonych umową. Powódka argumentowała, że H. S. (1), mimo obowiązującego zakazu, podjął zatrudnienie w spółce, która zgodnie z wynikiem postępowania przetargowego, przejęła realizację usług ochrony na rzecz 15 (...) Oddziału (...) w S., czym naruszył postanowienia obowiązującej go umowy o zakazie konkurencji względem powódki.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 8 października 2021 r. Sąd Rejonowy (...)w S.uwzględnił roszczenie powódki o zapłatę objętej powództwem kwoty.

H. S. (1) złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości i kwestionując roszczenie powódki zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zaprzeczył, aby łączyła go z powódką ważna umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, wskazując na wadliwą reprezentację powodowej spółki przy zawieraniu umowy, wykroczenie zobowiązania pracownika poza niezbędny cel stosowania tego zakazu oraz niesprecyzowanie podjęcia szczególnie ważnych informacji przez powodową spółkę w ramach stosunku pracy z pozwanym. Nadto, pozwany podniósł zarzut rażącego wygórowania kary umownej. Strona pozwana wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego (...) w S. z dnia 14 kwietnia 2022 r. ww. sprawy zostały połączone do wspólnego prowadzenia i rozstrzygnięcia i dalej toczyły się pod sygn. akt (...)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. J. oraz H. S. (1) z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. łączył stosunek pracy. Pozwani byli zatrudnieni na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony w pełnym wymiarze czasu pracy. Uprawnienia do wykonywania pracy na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony przyznał pozwanym Wojewódzki Komendant Policji. Umowy między stronami zostały zawarte na czas określony do dnia 30 listopada 2020 r., to jest na czas trwania kontraktu, jaki zawarł pracodawca na świadczenie usług ochrony na rzecz 15 (...) Oddziału (...) w S. (dalej także jako 15 (...) w S.).

Niesporne , nadto dowód: umowa o pracę – k. 7 cz. B akt osobowych pozwanego Z. J., zeznania świadka M. G. – k. 204-205.

Pozwani wykonywali pracę w (...) Zarządzie (...) (wchodzącym w strukturę organizacyjną 15 (...) Oddziału (...) w S.). Zakres obowiązków służbowych Z. J. oraz H. S. (1) jako kwalifikowanych pracowników ochrony był określony w instrukcji ochrony obiektu. Był to zastrzeżony dokument obowiązujący wewnątrz powodowej spółki. Instrukcja ochrony obiektu była opracowana przez (...) sp. z o.o. w L. oraz zatwierdzona przez komendanta (...) Zarządu (...) i określała strukturę chronionego obiektu, obowiązki pracowników ochrony zewnątrz i wewnątrz obiektu, zasady kontroli osób i pojazdów wpuszczanych na teren jednostki, wzory dokumentów i przepustek. Z. J. i H. S. (1) uzyskali niezbędne przeszkolenie stanowiskowe, a także przeszli dodatkowe szkolenie z zasad bezpieczeństwa poświadczania klauzuli zastrzeżonej, które zorganizowała spółka (...). Do codziennych zadań Z. J. oraz H. S. (1) należało kierowanie ruchem osób oraz pojazdów wjeżdżających na teren chronionego obiektu, uzbrajanie systemu alarmowego po zakończeniu obchodu, wydawanie przepustek. W związku z charakterem wykonywanych obowiązków Z. J. oraz H. S. (1) nie pracowali z bronią. Byli wyposażeni wyłącznie w środki przymusu (kajdanki, paralizator, tomfę).

Niesporne , nadto dowód: zeznania świadka W. K. – k. 202-204, zeznania świadka M. G. – k. 204-205, przesłuchanie w charakterze strony Z. J. – k. 200-201 w zw. z k. 205-206, przesłuchanie w charakterze strony H. S. (1) – k. 201-202 w zw. z k. 206.

Z uwagi na zbliżający się koniec umowy, jaka wiązała pracodawcę z 15 (...) Oddziałem (...) w S. oraz trwającą procedurą przetargową, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. podjęła decyzję o związaniu pracowników zatrudnionych w jednostce wojskowej umowami o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.

Zgodnie z treścią umowy o zakazie konkurencji datowanej na 28 października 2020 r., Z. J. oraz H. S. (1) zobowiązali się, po ustaniu stosunku pracy, przez okres jednego miesiąca nie prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności prowadzonej przez pracodawcę w obiektach będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S.. Uzgodniono, że za działalność konkurencyjną uważane będą w szczególności czynności podejmowane w obszarze usług ochrony, takie jak świadczenie pracy, wykonywanie usług zarówno pośrednio lub bezpośrednio, samodzielnie lub niesamodzielnie, odpłatnie lub nieodpłatnie, niezależnie od formy zatrudnienie lub umowy cywilno-prawnej na rzecz innych pracodawców lub podmiotów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W zamian za przestrzeganie zakazu konkurencji pracodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz każdego z pozwanych wynagrodzenia, na które miała się składać: kwota 500 zł netto - wypłacona w terminie 2 dni od dnia uzyskania informacji o otwarciu ofert w przetargu na rzecz jednostek wojskowych będących na zaopatrzeniu 15 (...) w S., jednokrotność wynagrodzenia obliczonego jak za ostatni miesiąc wykonywania pracy na rzecz pracodawcy (opłata z tytułu zakazu konkurencji), z terminem zapłaty do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, kiedy obowiązywała umowa oraz kwota 500 zł netto tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zakazu konkurencji, z terminem zapłaty do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, kiedy obowiązywała umowa (§1 umowy).

W treści umowy zastrzeżono, że w przypadku naruszenia zakazu konkurencji, pracownik zobowiązany jest do zapłaty na rzecz pracodawcy dwukrotność sumy odszkodowania określonego w § 1 umowy (§ 4 umowy). W przypadku wcześniejszego ustania przyczyn uzasadniających istnienie zakazu, o czym pracodawca zobowiązał się zawiadomić pracownika, umowa miała wygasnąć, co zwalniałoby strony z wzajemnych świadczeń (§ 3 umowy).

Zgodnie z postanowieniami umowy, okres obowiązywania umowy określono na okres jeden miesiąc, licząc od dnia ustania stosunku pracy (§ 2 umowy).

Niesporne, nadto dowód: umowa o zakazie konkurencji zawarta między powódką z Z. J. – k. 15-16 (także w aktach osobowych pozwanego), umowa o zakazie konkurencji zawarta między powódką z H. S. (2) – k. 88-89 (także w aktach osobowych pozwanego), zeznania świadka W. K. – k. 202-204, zeznania świadka M. G. – k. 204-205 .

W dniu 30 października 2020 r. zarząd spółki (...) sp. z.o.o. w L. podjął uchwałę, na mocy której upoważnił członka zarządu H. H. do zawierania umów o zakazie konkurencji z pracownikami spółki świadczącymi pracę na terenie obiektów będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S..

Dowód : protokół z dnia 30.10.2020 r. wraz z uchwałą z dnia 30.10.202 r. - k. 54-55 (także k. 130-131).

Umowa o zakazie konkurencji, choć opatrzona została datą 28 października 2020 r., to przedstawiona została do podpisu Z. J. w dniu 5 listopada 2020 r., zaś H. S. (1) 6 listopada 2020 r. Pozwani popisali umowy i jeszcze tego samego dnia otrzymali do rąk własnych pierwszą część odszkodowania w wysokości 500 zł (zgodnie z § 1 pkt 1 tej umowy). W chwili podpisywania umowy przez pozwanego, umowa nie była podpisana przez H. H.. Podpisaną przez H. H. umowę pozwani otrzymali 25 listopada 2020 r.

Dowód : umowa o zakazie konkurencji zawarta między powódką z Z. J. – k. 15-16 (także w aktach osobowych pozwanego), umowa o zakazie konkurencji zawarta między powódką z H. S. (2) – k. 88-89 (także w aktach osobowych pozwanego), przesłuchanie w charakterze strony Z. J. – k. 200-201 w zw. z k. 205-206, przesłuchanie w charakterze strony H. S. (1) – k. 201-202 w zw. z k. 206, potwierdzenie odbioru wynagrodzenia przez Z. J. – k. 16, potwierdzenie odbioru wynagrodzenia przez H. S. (1) – k. 90.

Stosunek pracy łączący z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w L. zarówno Z. J. jak i H. S. (1) rozwiązał się w dniu 30 listopada 2020 r.

Niesporne , nadto dowód: świadectwo pracy Z. J. – k. 3 cz. C akt osobowych pozwanego, świadectwo pracy H. S. (1) – k. 3 cz. C akt osobowych pozwanego.

Z. J. podjął pracę w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z dniem 1 grudnia 2020 r. W związku z obowiązującym go zakazem konkurencji w grudniu 2020 r. przebywał na urlopie bezpłatnym. Pracę w (...) Zarządzie (...) w S. (będącym na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...)) rozpoczął z początkiem stycznia 2021 r.

Dowód : pismo z dnia 22 marca 2022 r. 15 (...) Oddziału (...) w S. – k. 68, pismo z dnia 23 marca 2022 r. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. – k. 66, przesłuchanie w charakterze strony Z. J. – k. 200-201 w zw. z k. 205-206.

H. S. (1) podjął pracę w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z dniem 1 grudnia 2020 r. W grudniu 2020 r. został skierowany do pracy w patrolu interwencyjnym. Pracę w (...) Zarządzie (...) w S. (będącym na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...)) rozpoczął 31 grudnia 2021 r. Od godziny 8:00 tego dnia do godziny 8:00 dnia 1 stycznia 2021 r. H. S. (1) realizował swoje obowiązki pracownika ochrony obiektu będącego na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S..

Dowód : pismo z dnia 15 marca 2022 r. 15 (...) Oddziału (...) w S. – k. 140, pismo z dnia 23 marca 2022 r. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. – k. 142, przesłuchanie w charakterze strony H. S. (1) – k. 201-202 w zw. z k. 206.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. nie wypłaciła Z. J. ani H. S. (1) odszkodowania określonego umową o zakazie konkurencji ponad kwotę 500 zł.

Dowód: zeznania świadka W. K. – k. 110-112, zeznania świadka M. G. – k. 112-114, przesłuchanie w charakterze strony Z. J. – k. 200-201 w zw. z k. 205-206, przesłuchanie w charakterze strony H. S. (1) – k. 201-202 w zw. z k. 206.

Pismami datowanymi na 16 lutego 2021 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. wezwała ostatecznie każdego z pozwanych do zapłaty kwoty 1.000 złotych na podstawie § 4 umowy o zakazie konkurencji, wskazując że żądanie zapłaty jest uzasadnione faktem naruszenia obowiązującego zakazu. H. S. (1) odmówił zapłaty należności wskazując, że nie naruszył zobowiązań umownych dotyczących prowadzenia działalności konkurencyjnej.

Dowód : pismo powódki z dnia 16 lutego 2021 r. skierowane do Z. J. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 17-18, pismo powódki z dnia 16 lutego 2021 r. skierowane do H. S. (1) wraz z potwierdzeniem nadania – k. 91-92, pismo H. S. (1) z 15 marca 2021 r. – k. 94.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa podlegały oddaleniu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 101 ¹ § 1 k.p. w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji).

Na mocy art. 101 ² k.p. powyższy przepis stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z zastrzeżeniem przepisów § 2 i 3. Zakaz konkurencji przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie, w razie ustania przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania (§2). Natomiast w myśl § 3 tegoż przepisu odszkodowanie nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji; odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach. W razie sporu o odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zatem zgodnie z treścią umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zobowiązanie pracownika polega na niepodejmowaniu, po rozwiązaniu stosunku pracy, działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy w zakresie i przez czas określony w umowie oraz zobowiązanie się pracodawcy do wypłacenia pracownikowi z tego tytułu odszkodowania w określonej wysokości, mającego stanowić rekompensatę zarobków utraconych przez pracownika wskutek objęcia go ograniczeniem dotyczącym powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana kwestionowała zawartą umowę o zakazie konkurencji wskazując przede wszystkim na wadliwość reprezentacji pracodawcy przy zawieraniu umowy o zakazie konkurencji oraz brak sprecyzowania przez powódkę „szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę”, co w ocenie strony pozwanej stanowiło o nieważności przedmiotowej umowy. Sąd nie podzielił powyższej argumentacji, z następujących przyczyn.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że chybionym był zarzut pozwanych, który próbowali podnosić, że reprezentujący pracodawcę członek zarządu H. H. wobec obowiązującej w powodowej spółce reprezentacji łącznej (współdziałanie dwóch członków zarządu bądź członka zarządu z prokurentem) nie był umocowany do zawarcia z pozwanym umowy o zakazie konkurencji. W dniu 30 października 2020 r. zarząd spółki (...) Provider spółki z.o.o. w L. podjął jednak uchwałę, na mocy której upoważnił członka zarządu H. H. do zawierania umów o zakazie konkurencji z pracownikami spółki świadczącymi pracę na terenie obiektów będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S.. Umowa o zakazie konkurencji, choć opatrzona została datą 28 października 2020 r., to została przedstawiona do podpisu Z. J. w dniu 5 listopada 2020 r. a H. S. (1) 6 listopada 2020 r. We wskazanych dniach, wraz z podpisaniem umowy każdy z pozwanych otrzymał 500 zł tytułem zapłaty zgodnie z § 1 pkt 1 tej umowy. Podpisaną przez H. H. umowę, jak zeznał H. S. (1), pozwani otrzymali 25 listopada 2020 r.

Sąd dopuszcza możliwość ustanowienia pełnomocnikiem do czynności określonego rodzaju członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, uprawnionego według umowy spółki do jej reprezentowania łącznie z drugim członkiem zarządu (tak: uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 24 kwietnia 2014 r., III CZP 17/14). I choć Sąd stoi na stanowisku, że fakt iż H. H. zawierając z pozwanym umowę działał jako pełnomocnik, nie zaś jako członek zarządu powodowej spółki, winien był zasygnalizować pozwanym, to jednak nie podważa to jego umocowania do dokonania tej czynności. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że uchwała ta nie została podjęta następczo, tj. po zawarciu umowy o zakazie konkurencji z pozwanym, jak sugerowała to strona pozwana, bowiem mimo iż umowa jest datowana na dzień 28 października 2020 r., to postępowanie dowodowe wykazało, że została ona zawarta w dacie późniejszej. Powyższe nakazywało uznać, że w chwili zawarcia umowy o zakazie konkurencji reprezentacja pracodawcy była prawidłowa.

Następnie, przechodząc do podnoszonego przez pozwanych zarzutu jakoby nie byli oni w posiadaniu informacji szczególnie ważnych z punktu widzenia ochrony interesów ekonomicznych i gospodarczych powódki, wskazać należy że również i tego zarzutu nie podziela sąd orzekający w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowaną wykładnią art. 101 ² § 1 k.p. określenie przedmiotu klauzuli konkurencyjnej nie podlega ocenie na podstawie kryteriów obiektywnych, lecz zależy od subiektywnego przekonania pracodawcy, ważącego własny interes, który samodzielnie i swobodnie decyduje o tym, ujawnienie których z informacji, którymi dysponuje pracownik może godzić w jego interesy i narazić go na szkodę (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 14.05.1998 r., I PKN 121/98, OSNAPiUS 1999, Nr 10, poz. 342; z 17.11.1999 r., I PKN 358/99, OSNAPiUS 2001, Nr 7, poz. 217; z 17.12.2001 r., I PKN 742/00, OSNP 2003, Nr 24, poz. 588). Analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że pozwani świadcząc pracę w biurze przepustkowym mieli dostęp do wypracowanych przez powodową spółkę procedur oraz instrukcji ochrony obiektów wojskowych, które to wiadomości powódka chciała objąć klauzulą konkurencyjną. Stąd też, wobec autonomii pracodawcy w tym zakresie, poza kompetencjami Sądu pozostaje ocena zasadności objęcia pozwanego zakazem konkurencji po ustaniu zatrudnienia.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również podnoszony przez pozwanych argument, jakoby przejęcie przez nowego pracodawcę na wyłączność usług ochrony obiektów wojskowych 15 (...) Oddziału (...) w S. wykluczało możliwość podjęcia działalności konkurencyjnej. Powyższe stało w sprzeczności z depozycjami świadka W. K., który podkreślał, że powodowa spółka obsługuje obiekty w S., P., S. i C.. Stąd też nie sposób uznać, że zakres terytorialny działalności powódki po ustaniu stosunku pracy pozwanego został ograniczony i nie obejmował już jednostek wojskowych.

W rezultacie, Sąd nie znajdując podstaw do uznania nieważności umowy o zakazie konkurencji, doszedł do wniosku, że wiązała ona strony i jako taka podlegała wykonaniu. W sprawie poza przedmiotem sporu pozostawało, że umowa o pracę, jaka wiązała każdego z pozwanych z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. uległa rozwiązaniu z upływem okresu, na jaki została zawarta. Powyższe potwierdzenie znajdowało w świadectwach pracy wystawionych przez powódkę Z. J. oraz H. S. (1). W myśl art. 112 k.c., termin oznaczony miesiącach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Zaś zgodnie z art. 113 k.c., jeżeli termin jest oznaczony na początek, środek lub koniec miesiąca, rozumie się przez to pierwszy, piętnasty lub ostatni dzień miesiąca. Zgodnie z treścią umowy o zakazie konkurencji, pozwani byli zobligowani do powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej względem pracodawcy w obiektach będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S. przez okres miesiąca po ustaniu stosunku pracy. Stąd też, w analizowanym stanie faktycznym, należało przyjąć, że tak uzgodniony przez strony miesięczny termin kończył się z dniem 30 grudnia 2020 r. Stosując przywołane ogólne reguły liczenia terminów, nie sposób przyjąć, tak jak sugerowała to strona powodowa, że termin ten winien upłynąć z dniem 31 grudnia 2020 r. Treść zawartej między stronami umowy nie wskazuje, aby miała ona obowiązywać do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozwiązaniu uległ stosunek pracy. W konsekwencji, Sąd ustalił, że umowa o zakazie konkurencji, zawarta przez każdego z pozwanych z spółką (...) spółką z o.o. w L. wiązała Z. J. i H. S. (1) do 30 grudnia 2020 r.

Analiza całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie prowadzi do wniosku, że zarówno Z. J. jak i H. S. (1) nie naruszyli zakazu konkurencji, który wiązał ich z byłym pracodawcą. Zakaz ten dotyczył nie każdej działalności w obszarze usług ochroniarskich, lecz jedynie takiej działalności w jednostkach będących na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S..

Z. J. rozpoczął pracę w (...) Zarządzie (...) Oddziału (...) w S. dopiero z początkiem stycznia 2021 r. Jak zeznał podczas przesłuchania, chociaż zawarł umowę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 1 grudnia 2020 r., to przez cały miesiąc pozostawał na urlopie bezpłatnym mając na uwadze, że jest związany zakazem konkurencji. Wiarygodne zeznania pozwanego znalazły odzwierciedlenie w piśmie Komendanta 15 (...) Oddziału (...) w S., który potwierdził, że Z. J. nie figurował w okresie do 31 grudnia 2020 r. na liście pracowników realizujących usługę ochrony obiektów wojskowych.

Podobnie H. S. (1) rozpoczął pracę w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., która objęła ochronę obiektów wojskowych będących w strukturach 15 (...) S. z dniem 1 grudnia 2020 r., niemniej jednak wraz z rozpoczęciem pracy pozwany nie przystąpił do świadczenia jej w 15 (...) Oddziale (...) w S.. H. S. (1) podczas przesłuchania w dniu 18 maja 2022 r. zeznał, że w okresie, gdy wiązała go umowa o zakazie konkurencji, został skierowany do pracy w patrolu interwencyjnym i nie chronił w tym czasie obiektów wojskowych. Potwierdzało to pismo Komendanta 15 (...) Oddziału (...) w S. z dnia 16 marca 2022 r., w którym wskazano, że H. S. (1) świadczył pracę w 15 Oddziale Gospodarczym w S. począwszy dopiero od dnia 31 grudnia 2020 r. godz. 8.00 rano – to jest już po ustaniu obowiązywania zakazu konkurencji.

Sam ewentualny zamiar pozwanych powzięty w grudniu 2020 r. (w okresie obwiązywania zakazu konkurencji) co do świadczenia pracy w (...) Zarządzie (...) (będącym w zaopatrzeniu 15 (...) w S.) po ustaniu okresu obowiązywania zakazu konkurencji (tj. po dniu 30 grudnia 2020 r.) nie może, wbrew oczekiwaniom powódki, skutkować zasądzeniem na jej rzecz spornych świadczeń. Swoim zakresem nie obejmowała tego zawarta przez strony umowa, a co więcej byłoby to sprzeczne z treścią przepisów prawa pracy, które przewidują możliwość objęcia zakazem konkurencji jedynie faktycznie podjęte działania o takim charakterze, a nie sam zamiar ich podjęcia.

Dyrektor regionalny W. K. zeznał, że nie dysponuje wiedzą, czy pozwani faktycznie rozpoczęli pracę na rzecz spółki (...) spółki z o.o. w W. w obiektach pozostających na zaopatrzeniu 15 (...) Oddziału (...) w S., ale przyjął powyższe na podstawie wiadomości, którą powziął od pracowników, a następnie przekazał ją M. G. (zatrudnionemu w firmie outsourcingowej świadczącej dla powodowej spółki usługi płacowe i kadrowe). M. G., w porozumieniu z zarządem powódki, podjął decyzję o niewypłacaniu pozwanym kolejnych świadczeń z umowy o zakazie konkurencji, uznając, że jeżeli pracownik, który podpisał umowę o zakazie konkurencji, nie dotrzymał jej warunków, to nie należy mu się odszkodowanie. Zgodnie z treścią umowy o zakazie konkurencji, w zamian za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej, pracodawca miał wypłacić pozwanym 500 zł netto w terminie 2 dni od dnia uzyskania informacji o otwarciu ofert w przetargu na rzecz jednostek wojskowych będących na zaopatrzeniu 15 (...) w S., jednokrotność wynagrodzenia obliczonego jak za ostatni miesiąc wykonywania pracy na rzecz pracodawcy (opłatę z tytułu zakazu konkurencji) do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu do kiedy obowiązywała umowa oraz kwotę 500 zł netto tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zakazu konkurencji, także z terminem zapłaty do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu do kiedy obowiązywała umowa.

W analizowanym stanie faktycznym, taką decyzję uznać należało za przedwczesną. W tym stanie rzeczy, Sąd doszedł do wniosku, że wobec braku naruszenia przez pozwanych postanowień umowy o zakazie konkurencji, powództwa nie zasługiwały na uwzględnienie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów ze źródeł osobowych i na podstawie nie budzących wątpliwości co do rzetelności i autentyczności dokumentów, szczegółowo wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Prawdziwość dokumentacji, zawartej w aktach osobowych oraz zgromadzonej w aktach postępowania, stanowiącej podstawę ustaleń nie była również kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić mocy dowodowej spójnym, wiarygodnym, a nadto spontanicznym zeznaniom świadków W. K. oraz M. G.. Dla zeznań tych, nie było zresztą przeciwdowodów, a nadto zasadniczo nie były sprzeczne z przesłuchaniem pozwanych. Sąd uwzględnił wnioski dowodowe strony powodowej o złożenie przez spółki pochodzące z grupy (...) oraz przez 15 (...) Oddział (...) w S., na zatrudnienie pozwanego w podmiocie konkurencyjnym, w zakresie, w jakim wnioski te obejmowały okres do dnia 31 grudnia 2020 r., w pozostałym zakresie ocenił je jako wykraczające poza okres sporny w niniejszym postępowaniu a przez co nieprzydatne do wykazania wskazanych przez powódkę faktów. Wnioski dowodowe powódki dotyczące okresu późniejszego zostały zresztą cofnięte w toku rozprawy.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II i IV wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Ponieważ w niniejszej sprawie to powódka jest stroną przegrywającą, należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanych kwoty po 270 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które ograniczyły się do kosztów zastępstwa procesowego, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej ustalone w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). Z uwagi na brak dołączenia przez pozwanych dowodów uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictw, wbrew ich wnioskom, nie zasądzono od powódki na ich rzecz kwot odpowiadających ich równowartości.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

2.09.2022 r.