Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
z siedzibą w G. wniósł do Sądu Rejonowego w Goleniowie pozew przeciwko pozwanej S. S. (1) o zapłatę kwoty 5.000 zł z odsetkami umownymi od dnia wniesienia pozwu
do dnia zapłaty z tytułu nabytej w drodze umowy cesji wierzytelności od wierzyciela pierwotnego (...) Bank S.A. z siedzibą we W., który zawarł ze S. S. umowę pożyczki nr NP\ (...) oraz kosztami procesu. .

Przewodnicząca z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu skierowała sprawę
do postępowania zwykłego, zarządzając jednocześnie poinformowanie stron o terminie rozprawy. Dodatkowo pozwany została zobowiązana do złożenia odpowiedzi na pozew oraz pouczony
o możliwych konsekwencjach w przypadku jej niesporządzenia.

Przesyłka zawierająca pozew wraz z załącznikami nie została przez pozwaną odebrana. Na skutek prawidłowo podjętej próby doręczenia, przesyłkę pozostawiono w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na dzień 28 marca 2016 r. Pozwana nie złożyła żadnych wyjaśnień, ani odpowiedzi na pozew, nie żądała też przeprowadzenia rozprawy w jej nieobecności.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopad 2008 r. S. S. (1) zawarła z (...) Bank S. A. z siedzibą we W. umowę pożyczki nr NP\ (...) na kwotę 90.764,00 zł. Zgodnie z § 2 pkt 14 integralną częścią umowy jest „Regulamin udzielania pożyczek i kredytów przez (...) Bank S. A.” i pożyczkobiorca oświadczył, że przed zawarciem umowy otrzymał aktualnie obowiązujący Regulamin i Tabelę.

Dowód: umowa pożyczki wraz z regulaminem – k. 12-18.

W dniu 28 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu, na wniosek wierzyciela (...) Bank S.A. z siedziba we W., nadał postanowieniem klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 12 lipca 2011 r. o numerze (...) przeciwko dłużnikowi S. S. (1)

Dowód: postanowienie – k. 19-20,

W dniu 30 listopada 2012 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pomiędzy bankiem (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W., jako Cedent, a B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w G., jako Cesjonariuszem.

W § 2.1 umowy strony oświadczyły, iż Cedent sprzedaje na rzecz Cesjonariusza wierzytelności wskazane w § 1 umowy w stosunku do dłużników, których wykaz wraz z wysokością ich zobowiązań wobec Cedenta stanowi Załącznik nr 1 do umowy cesji, a Cesjonariusz kupuje wierzytelności. Przelew Wierzytelności nastąpi i jest skuteczny z dniem zawarcia umowy.

Do umowy dołączono wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy z dnia 30 listopada 2012 r., w którym wskazano, iż na podstawie umowy z dnia 24 września 2008 r. B. J. posiada zadłużenie z tytułu kapitału w wysokości 2.747,92 zł, wraz z odsetkami w wysokości 1.634,97 zł i kosztami w wysokości 312,90 zł.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem – k. 21-25,

W dniu 30 grudnia 2015 r. B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Funduszu Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym oświadczył, iż w dniu 30 listopada 2012 r. nabył od (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wierzytelność wobec dłużnika S. S., wynikającą z umowy kredytu gotówkowego z dnia 25 listopada 2008 r., na którą składa się kapitał w kwocie 88.179,00 zł oraz odsetki w kwocie 102.160,83 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych– k. 10.

W dniu 22 lipca 2016 r. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. sporządził pismo skierowane do J. U., w którym wezwał ją
do zapłaty zaległości w kwocie 10.798,74 zł do dnia 29 lipca 2016 r.

Dowód: wezwanie – k. 16.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu I instancji, w okolicznościach badanej sprawy nie zaistniały przesłanki
do uwzględnienia roszczenia w wyroku zaocznym.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 i 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda
o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone
w celu obejścia prawa.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje
w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Wobec, więc tego, że działanie
art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r., sygn. I CKU 176/97).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w okolicznościach sprawy budziło wątpliwości z uwagi
na niewykazanie przez stronę powodową legitymacji czynnej do występowania w charakterze powoda z wysuwanym w stosunku do strony pozwanej roszczeniem. Należało zatem sprawdzić czy powód
w należyty sposób sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu i wykazał, iż jest uprawniony do dochodzenia od pozwanej kwoty dochodzonej pozwem.

Powód wskazywał, iż powyższą wierzytelność nabył na mocy umowy sprzedaży wierzytelności od banku.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu określonej okoliczności, ciąży na stronie, która wywodzi
z niej pozytywne skutki prawne. Co prawda reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, jednakże nie może ulegać wątpliwości,
iż to na powodzie ciąży dowód faktów prawotwórczych, z którymi wiąże się jego żądanie, a które
w niniejszej sprawie stanowi zawarcie umowy cesji wierzytelności oraz istnienie w określonej wysokości zobowiązania pozwanej w stosunku do pożyczkodawcy, tj. banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W.. Ciężar dowodu wiąże się z obowiązkiem twierdzenia (ciężarem twierdzenia) i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być stosownie
do art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu. W myśl bowiem art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, w związku z czym przy interpretacji art. 6 k.c. należy mieć na uwadze, że przedmiotem dowodu są tylko fakty prawnie relewantne, istotne dla rozstrzygnięcia o prawach i obowiązkach stron procesu, te, z którymi norma prawna wiąże konsekwencje. Z punktu widzenia roli, jaką odgrywa fakt przy podejmowaniu rozstrzygnięcia, można rozróżnić fakty prawotwórcze, czyli uzasadniające twierdzenie o istnieniu prawa, oraz tamujące
i niweczące prawo, czyli wskazujące na nieistnienie prawa, czy to jego niepowstanie, czy
to wygaśnięcie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei - na pozwanym (np. w wypadku podniesienia przez niego ekscepcji przeszkadzających powstaniu prawa). Co do zasady na pozwanym spoczywa zatem ciężar udowodnienia okoliczności niweczących lub tamujących roszczenie powoda. Obowiązek natomiast wykazania samego istnienia jak i wysokości roszczenia dochodzonego w pozwie spoczywa stosownie do treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. na powodzie. Zgodnie z ich treścią strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powód więc ma obowiązek wykazać dowodami zaktualizowanie się wszystkich podstaw odpowiedzialności pozwanego co do samej zasady jak i wysokości i tym samym zasadności swoich roszczeń. Powód winien więc udowodnić, iż przysługuje mu roszczenie i to
w określonej wysokości.

Jak już wyżej wskazano, Sąd uznał za niewykazaną legitymację czynną powoda w niniejszej sprawie. Strona powodowa powołała się na nabycie dochodzonej od pozwanej wierzytelności
w wyniku zawartej w dniu 30 listopada 2012 r. z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. umowy sprzedaży wierzytelności.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa,
w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powód w niniejszej sprawie, występując jako nabywca wierzytelności, winien zatem wykazać, iż doszło do skutecznego nabycia wierzytelności służącej poprzedniemu wierzycielowi od pozwanej.
Z przedłożonej przez powoda umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 listopada 2012 r. wynika jedynie, iż przedmiotem umowy były wierzytelności wymienione w załączniku numer 1 do umowy.

W tym miejscu należy podkreślić, iż strona powodowa nie przedłożyła
w ocenie Sądu żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż wierzytelność wobec S. S. była przedmiotem ww. umowy. Powód nie dołączył do umowy chociażby częściowego wydruku wykazu wierzytelności, jaki został sporządzony w załączniku nr 1, do umowy, a jedynie tabelę – wyciąg, w której widnieje B. J., nie będący w żadnym stopniu stroną niniejszego postępowania. Należy podkreślić, że ostatecznie przedmiotem umowy cesji były wierzytelności określone w załączniku nr 1 do umowy przelewu wierzytelności. Tym samym w żaden sposób
nie można mówić, aby strona powodowa wykazała, iż nabyła wierzytelność w stosunku do pozwanej
w dochodzonej pozwem wysokości, skoro nie przedłożyła jakiegokolwiek dowodu na to, iż umowa cesji z 30 listopada 2012 r. obejmowała również zobowiązanie S. S..

Przytoczone przez powoda okoliczności budziły od samego początku wątpliwości Sądu również w kontekście upływu czasu od daty zawarcia przez pozwaną umowy z pierwotnym wierzycielem i datą wymagalności roszczenia. Wskazane wyżej wątpliwości nie zostały jednak usunięte w toku niniejszego postępowania sądowego przez stronę powodową w wyniku przedłożenia zgromadzonych w sprawie dowodów. Przedstawione dokumenty w postaci niepełnej umowy przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika, nie pozwoliły przyjąć, że wierzytelność względem S. S. została przez powoda nabyta od pierwotnego wierzyciela.

Tym samym powództwo w całości należało oddalić, o czym orzeczono sentencji wyroku.

(...)

(...)

(...)

1.  (...),

2.  (...)

3.  (...)

G. (...)

(...)