Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 8 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Pawłowska-Grzelczak (spr.)

Sędziowie: SO Patrycja Baranowska

SO Anna Górnik

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2018 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z urzędu

przy udziale (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

o przymuszenie wykonania obowiązku rejestrowego

na skutek zażalenia uczestniczki postępowania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z 19 kwietnia 2018 r. w sprawie XIII Ns-Rej. KRS (...)

oraz na skutek zażalenia prezesa zarządu uczestniczki postępowania W. L. na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z 19 kwietnia 2018 r. w sprawie XIII Ns-Rej. KRS (...)

postanawia:

I.  oddalić zażalenie (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.;

II.  oddalić zażalenie W. L..

SSO Anna Górnik

SSO Natalia Pawłowska-Grzelczak

SSO Patrycja Baranowska

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 10 lutego 2017 r. sprawie SZ XIII Ns-Rej. KRS (...) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1047) – zwanej dalej ustawą KRS, wezwał zarząd (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. w osobie W. L. do złożenia w terminie 7 dni, pod rygorem nałożenia grzywny w wysokości 1.000 zł: wniosku KRS-Z30 „sprawozdania finansowe i inne dokumenty” za 2006 r., załączników KRS-ZN „sprawozdania finansowe i inne dokumenty” za lata od 2007 do 2015, sprawozdań finansowych za lata od 2006 do 2015, uchwał dotyczących zatwierdzenia sprawozdania finansowego za lata od 2006 do 2015, uchwał dotyczących podziału zysku albo sposobu pokrycia straty za lata od 2006 do 2015, sprawozdań z działalności jednostki za lata od 2006 do 2015 – w myśl wymogu art. 69 ust. 1 i art. 49 ustawy o rachunkowości oraz celem wpisu do Rejestru wzmianek, o których mowa w art. 40 pkt 2-5 ustawy KRS. Nadto w postanowieniu wskazano, że dokumenty finansowe powinny być złożone w oryginalne albo poświadczone urzędowo (np. notarialnie) zgodnie z art. 694 ⁴ k.p.c., a poza tym należy złożyć potwierdzenie uiszczenia należnych opłat od wniosku w łącznej kwocie 140 zł.

Postanowienie doręczono na adres spółki (przesyłka powróciła do Sądu jako niepodjęta w terminie) oraz na adres jej prezesa zarządu W. L. 23 lutego 2017 r.

Pismem z 3 marca 2017 r. (zatytułowanym „Skarga na postanowienie z 10 lutego 2017 r.”) prezes zarządu W. L. – działając w imieniu własnym oraz w imieniu (...) sp. z o.o. i domagał się uchylenia postanowienia zarzucając, że ma ono wadę prawną w postaci braku pouczenia o przysługujących środkach odwoławczych mający powodować jego nieważność, nadto wskazując, że „ zna swoje obowiązki sprawozdawcze”, natomiast „ wiadomym jest powszechnie, że Spółka (...) nie bierze obecnie udziału w obrocie gospodarczym z powodu wywłaszczenia jej z majątku przez organ państwa, a konkretnie przez Wasz Sąd – Wydział Gospodarczy, bez żadnego odszkodowania”, a sprawa sądową jest nadal w toku. Wskazywał też, że przepisy dotyczące sprawozdawczości mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa obrotu, a w przypadku spółki (...) „ z powodu wyrugowania tej spółki z rynku” nie ma zastosowania wymóg ochrony bezpieczeństwa obrotu. Twierdził też, że prawo do sądu oznacza m.in. wyznaczenie określonego rozsądnego terminu dla określonej czynności, zaś zakres żądanych dokumentów przekracza ich skompletowanie i przesłanie w terminie 7 dni, a rozsądnym wydaje się być termin 30-dniowy.

Pismo nie zawierało spisu załączników.

Postanowieniem z 23 marca 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie odrzucił skargę powołując się na to, że zgodnie z art. 398 ²² § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. skarga przysługuje na orzeczenia referendarza sądowego co do istoty sprawy oraz na orzeczenia kończące postępowania oraz na orzeczenie, o których mowa w art. 394 § 1 pkt 1, 2, 4 ⁴ i 5-9 k.p.c., podczas gdy postanowienie wzywające do wykonania obowiązku rejestrowego nie należy do katalogu orzeczeń, na które przysługuje skarga na orzeczenie referendarza, co w konsekwencji prowadziło do odrzucenia skargi na podstawie art. 398 ²² § 5 w zw. z art. 12 § 2 k.p.c.

Postanowienie doręczono W. L. 7 kwietnia 2017 r., natomiast przesyłka kierowana do spółki powróciła do Sądu jako niepodjęta w terminie. Postanowienie to uprawomocniło się z 27 kwietnia 2017 r.

W dniu 27 kwietnia 2017 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy KRS postanowienie nakładające na prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w S. grzywnę w wysokości 1.000 zł. W uzasadnieniu wskazano, że odpis postanowienia poprzednio nie został odebrany przez spółkę, wobec czego uznano je za doręczone „przez awizo” dnia 3 marca 2017 r., natomiast w przypadku prezesa zarządu W. L. doręczenia dokonano dnia 23 lutego 2017 r., wobec czego termin wykonania zobowiązania upłynął 10 marca 2017 r. W. L. w tym terminie nie wykonał zobowiązania, wobec czego nałożono na niego grzywnę zgodnie ze wskazanym w postanowieniu z 10 lutego 2017 r. rygorem.

Postanowienie wraz z pouczeniem o przysługującej skardze na orzeczenie referendarza doręczono prezesowi zarządu W. L. 22 maja 2017 r., natomiast przesyłka skierowana do spółki powróciła do Sądu jako niepodjęta w terminie.

Dnia 29 maja 2017 r. W. L. działając w imieniu własnym oraz reprezentowanej spółki złożył skargę na postanowienie z 27 kwietnia 2017 r. wnosząc o jego uchylenie i zarzucając, że zaskarżone postanowienie uprzedza wynik skargi z 3 marca 2017 r. złożonej w niniejszej sprawie, a nadto powtarzał argumentację, zgodnie z którą obowiązek sprawozdawczy miałby nie dotyczyć spółki nie prowadzącej działalności gospodarczej, a skupiającej się tylko na dochodzeniu swoich roszczeń odszkodowawczych z tytułu „wywłaszczenia”. Nadto podnosił, że prawo do sądu oznacza m.in. wyznaczenie określonego rozsądnego terminu dla określonej czynności prawnej (zakres żądanych dokumentów zdaniem skarżącego przekracza możliwości ich zebrania w terminie 7-dniowym), a nadto spółka oczekiwała na wynik rozprawy apelacyjnej w Sądzie Okręgowym w Warszawie, co miało miejsce 16 maja 2017 r., a obecnie rozważa wniesienie skargi kasacyjnej, skargi do Trybunału Praw Człowieka i Obywatela lub likwidację spółki, co spowoduje zmiany w sprawozdaniach oraz we wpisach w KRS. Nadto wnosił o wyznaczenie spółce rozsądnego terminu na uzupełnienie zaległości sprawozdawczych, np. do końca 2017 r. Pismo nie zawierało spisu załączników.

Na zarządzenie z 6 czerwca 2017 r. zobowiązano skarżącego do usunięcia braków skargi na orzeczenie referendarza sądowego poprzez złożenie odpisu skargi oraz uiszczenie 100 zł tytułem opłaty od skargi w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia skargi.

Zobowiązanie doręczono W. L. dnia 21 czerwca 2017 roku. Dnia 28 czerwca 2017 r. (data stempla pocztowego) prezes zarządu (...) sp. z o.o. W. L. wniósł o zwolnienie tak jego jak i spółki z opłaty sądowej w kwocie 100 zł, twierdząc, że nie są w stanie jej ponieść.

Pismo nie zawierało spisu załączników.

Postanowieniem z 15 września Sąd Rejonowy odrzucił skargę wniesioną przez (...) sp. z o.o. w S. 29 maja 2017 r. na orzeczenie referendarza z 27 kwietnia 2017 r. Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd wskazał, że dnia 21 czerwca 2017 r. doręczono skarżącemu wezwanie do uzupełnienia skargi poprzez uiszczenie opłaty sądowej oraz złożenie odpisu skargi, natomiast skarżący nie uzupełnił w temacie braków, o które został wezwany, (nie złożył odpisu skargi), a jedynie zawnioskował o zwolnienie od kosztów sądowych. Dalej wskazał, że nieprawidłowe uzupełnienie braków skargi jest równoznaczne z nieuzupełnieniem braków skargi, a k.p.c. nie przewiduje ponownego wezwania do uzupełnienia braków skargi, czy też wezwania do uzupełnienia braków pisma złożonego wskutek wezwania do uzupełnienia braków skargi, co prowadziło do odrzucenia skargi na podstawie art. 398 ²² § 5 k.p.c., jako skargi, której braków nie uzupełniono w terminie.

Odpis postanowienia doręczono dwukrotnie E. L. 25 września 2017 r., na jego adres podany także jako adres do korespondencji dla (...) sp. z o.o. w S..

Dnia 2 października 2017 r. W. L. wniósł dwa zażalenia (raz działając w imieniu własnym, a raz jako reprezentant (...) sp. z o.o. w S.) na postanowienie z 15 września 2017 r. domagając się jego uchylenia. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w postanowieniu z 15 września 2017 r. podane są fakty trudne do zweryfikowania, tj. brak odpisu skargi, z czego wnioskuje, że skarga była złożona w jednym, a nie w dwóch egzemplarzach. Dalej twierdził, że całkowicie zbędnym jest żądanie odpisu skargi, gdyż jest to niczym nieuzasadniony, czysty formalizm, który niczemu nie służy a utrudnia postępowanie. Następnie wskazał „ nie możemy ani potwierdzić, ani zaprzeczyć, że wysłaliśmy Skargę bez odpisu i czy wysłaliśmy wniosek o zwolnienie od kosztów bez odpisu Skargi”. Następnie W. L. insynuował, że sama konieczność odpisu skargi jest korupcjogenna, ponieważ przyjmując brak odpisu jako podstawę odrzucenia skargi, czy wniosku o zwolnienie od kosztów zachęca to do manipulacji dokumentami, a jednocześnie zadawał pytanie jak ma udowodnić, że skarga została złożona z odpisem, jak również jak ma udowodnić, że wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych zawierał odpis skargi, podczas gdy mieszkając 600 km od S. nie pójdzie do biura podawczego złożyć pisma za pokwitowaniem jego przyjęcia. Nadto twierdził, że wątpliwości w tym zakresie muszą być brane pod uwagę zgodnie z zasadą „in dubio pro reo”.

Oba pisma nie zawierały spisu załączników, ale dołączono do nich odpis skargi na postanowienie z 10 lutego 2017 r., oraz odpis zażalenia na postanowienie z 15 września 2017 r. (w przypadku jednego z zażaleń dwa odpisy zażalenia na postanowienie z 15 września 2017 r.).

Na zarządzenie z 12 października 2017 r. ustalono opłatę od zażalenia na kwotę 30 zł oraz uznano, że wpłynęły dwa zażalenia – spółki i członka zarządu, o czym zarządzono poinformowanie spółki i członka zarządu, nadto wezwano W. L. jako członka zarządu do uiszczenia opłaty od zażalenia w kwocie 30 zł w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia zażalenia, jak również wezwano (...) sp. z o.o. w S. do uiszczenia opłaty od zażalenia w kwocie 30 zł, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia zażalenia. Obydwa wezwania (w osobnych kopertach) wysłano na adres wskazany w zażaleniach jako adres do doręczeń.

Zobowiązanie doręczono W. L. i spółce (...) 7 listopada 2017 r.

Dnia 18 kwietnia 2018 r. ustalono, że nie wpłynęły żadne opłaty od zażaleń ani od W. L., ani od (...) sp. z o.o. w kwocie po 30 zł.

Postanowieniem z 19 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie po rozpoznaniu skargi z 29 maja 2017 r. wniesionej przez (...) sp. z o.o. w S. na orzeczenie referendarza z 27 kwietnia 2017 r. na skutek zażaleń (...) sp. z o.o. w S. oraz W. L. z 2 października 2017 r. na postanowienie z 15 września 2017 r. postanowił w punkcie pierwszym odrzucić zażalenie (...) sp. z o.o. w S. z 2 października 2017 r. na postanowienie z 15 września 2017 r., a w punkcie drugim odrzucić zażalenie W. L. z 2 października 2017 r. na postanowienie z 15 września 2017 r.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, że 7 listopada 2018 r. doręczono spółce oraz W. L. wezwania do uiszczenia opłaty od zażaleń w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia zażaleń, jednak w zakreślonym terminie skarżący nie uzupełnili braków, o które zostali wezwani, co prowadziło do odrzucenia zażaleń na podstawie art. 370 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

Postanowienie z 19 kwietnia 2018 r. doręczono W. L. oraz spółce wraz z pouczeniem o zażaleniu. Doręczenia dokonano 11 maja 2018 r.

Dnia 18 maja 2018 r. (data stempla pocztowego) (...) sp. z o.o. w S. wnieśli pismo zatytułowane „zażalenie na Postanowienie z 19 kwietnia 2018 roku”, w którym wskazali, że wnoszą o uchylnie postanowienia w całości, a uzasadniając swoje stanowisko ograniczyli się do oświadczenia następującej treści: „Nie potwierdzamy faktów przytoczonych w uzasadnieniu Postanowienia. Zapewne wnosiliśmy o zwolnienie od kosztów a jeśli nie to wnosimy o to obecnie. Spółka (...) nie prowadzi działalności gospodarczej od 2008 roku.”.

W piśmie nie wymieniono żadnych załączników.

Zarządzeniem z 21 czerwca 2018 r. uznano, że zażalenie z 18 maja 2018 r. jest wolne od opłaty sądowej, a także uznano, że zażalenie z 18 maja 2018 r. jest zażaleniem wniesionym zarówno przez W. L., jak i przez spółkę (...). Wreszcie uznano, że brak jest podstaw do zastosowania art. 395 § 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że przedmiotem rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji były zażalenia (...) sp. z o.o. w S. i jej prezesa zarządu W. L. datowane na 18 maja 2018 r. (k. 71 akt sprawy) na postanowienie Sądu Rejestrowego – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z 19 kwietnia 2018 r. w sprawie SZ XIII Ns-Rej. KRS (...) (k. 68 akt sprawy), którym odrzucono zażalenia spółki (...) z 2 października 2017 r. na postanowienie z 15 września 2017 r. z uwagi na nieuiszczenie w zakreślonym terminie opłaty od tych zażaleń.

W świetle materiałów zebranych w aktach sprawy oba zażalenia okazały się być oczywiście bezzasadne i jako takie zasługiwały na oddalenie.

W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że zgodnie z art. 130 § 1 k.p.c. stosowanym w przypadku postępowania rejestrowego na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym. Nadto zgodnie z art. 126 ² § 1 k.p.c. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata. Wreszcie zgodnie z art. 370 k.p.c. – stosowanym odpowiednio do zażalenia na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. – sąd pierwszej instancji ma obowiązek odrzucenia na posiedzeniu niejawnym zażalenia wniesionego po upływie przepisanego terminu, nieopłaconego lub z innych przyczyn niedopuszczalnego, jak również zażalenia, którego braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.

W okolicznościach niniejszej sprawy wezwania do uiszczenia opłat od zażalenia dokonano na zarządzenie przewodniczącego z 12 października 2017 r. zobowiązując osobno zarówno spółkę, jak i W. L. do uiszczenia opłaty od zażaleń w wysokości 30 zł w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia zażalenia. Oba zobowiązania doręczono na wskazany przez W. L. i spółkę (...) adres do doręczeń i zostały odebrane 7 listopada 2017 r. (k. 64-64v i 65-65v akt sprawy). Tym samym 7-dniowy termin do wykonania nałożonego zobowiązania upłynął z 14 listopada 2017 r. Jak natomiast ustalił Sąd Rejonowy 18 kwietnia 2018 r. (a zatem ponad pięć miesięcy po upływie zakreślonego do uiszczenia opłat terminu) opłaty od zażaleń nie zostały uiszczone (k. 67 akt sprawy). W konsekwencji ziściła się przesłanka odrzucenia zażalenia wynikająca z art. 370 w zw. z art. 379 § 2 k.p.c., a Sąd Rejonowy prawidłowo postanowieniem z 19 kwietnia 2018 r. (k. 68 akt sprawy) realizując odczytywaną z tych przepisów normę prawną odrzucił oba zażalenia.

W tym kontekście oczywiście bezzasadne jest zażalenie spółki oraz W. L. z 18 maja 2018 r. na wskazane postanowienie Sądu Rejonowego z 19 kwietnia 2018 r., w którym nie podnieśli żadnych argumentów, które miałyby przemawiać za dopuszczeniem się przez Sąd Rejonowy jakichkolwiek uchybień przy jego wydaniu, ograniczając się tylko do lakonicznego „nie potwierdzamy faktów przytoczonych w uzasadnieniu Postanowienia”. Potwierdzenie ze strony skarżących jest przy tym o tyle nie istotne, że zgodnie z art. 232 k.p.c. – stosowanego odpowiednio w postepowaniu rejestrowym na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. – to na skarżących spoczywa ciężar dowodu faktów, z których wywodzą skutki prawne, a w tym przypadku ciężar ten dotyczył ewentualnych nieprawidłowości w wydaniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd I instancji. Co więcej, skarżący nawet nie sformułowali w zażaleniu z 18 maja 2018 r. konkretnych twierdzeń, co do faktów, które by miały wskazywać na ewentualne nieprawidłowości. Analiza akt sprawy jednocześnie w żaden sposób nie wskazuje na to, ażeby zgodne z prawdą było drugie (i zarazem przedostatnie) zdanie uzasadnienia zażalenia z 18 maja 2018 r. – „ zapewne wnosiliśmy o zwolnienie z kosztów”. W aktach nie ma żadnego skutecznie złożonego przez skarżących (tj. w zakreślonym zarządzeniem z 12 października 2017 r. terminie do uiszczenia opłaty) wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażaleń z 2 października 2017 r., które zostały odrzucone zaskarżonym postanowieniem z 19 kwietnia 2018 r.

Wreszcie odnosząc się do podnoszonych przez skarżących w toku postępowania twierdzeń, co do braków formalnych ich pism w postaci braku ich odpisów, wskazać trzeba, że wymogi treści pisma procesowego określa art. 126 k.p.c., natomiast zgodnie z art. 128 § 1 k.p.c. do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych. Co więcej weryfikację spełnienia tych wymogów umożliwia z kolei wymóg formalny określony art. 126 § 1 pkt 5 k.p.c., tj. wymóg wymienienia w piśmie załączników do niego. Żadne z pism składanych przez skarżących wymienienia załączników nie zawierało, a tym samym całkowici niewiarygodne są ich twierdzenia, o rzekomej nieweryfikowalności spełnieniu wymogów formalnych pisma składanego do sądu w postaci złożenia jego odpisu dla pozostałych uczestników postępowania.

Z uwagi zaś na powyższe, zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zawarte w postanowieniu z 19 kwietnia 2018 r. jest prawidłowe w okolicznościach niniejszej sprawy, co przesądzało o oddaleniu złożonych na nie zażaleń (...) sp. z o.o. w S., na podstawie art. 13 § 2 w zw. z art. 385 i art. 397 § 2 k.p.c.

Niejako na marginesie powyższych rozważań dodać trzeba, że jednocześnie zachowanie się skarżących (notoryczne składanie kolejnych zażaleń obarczonych brakami formalnymi oraz kierowane wobec Sądu Rejestrowego niczym niepoparte insynuacje) budzi podejrzenia, co do tego, czy zachowanie takie nie nosi znamion nadużycia praw procesowych – tj. art. 3 k.p.c. Jak wskazuje się w doktrynie osią konstrukcji nienadużywania praw procesowych jest w polskim postępowaniu cywilnym obowiązek uczciwego działania; przy czym obowiązek ten zawiera w sobie jednocześnie zasadę współdziałania związaną z wymaganiem składania w procesie oświadczeń woli zgodnie z prawdą. Wymaganie to nie jest jednak obowiązkiem procesowym w znaczeniu formalnym, tj. obwarowanym bezpośrednimi sankcjami, ale obowiązkiem o charakterze moralnym i etycznym. Zakaz nadużycia praw procesowych wynika przy tym z określonej w Konstytucji RP i umowach międzynarodowych zasady rzetelnego procesu; ze stanowiącego ustawowe rozwinięcie zasady rzetelnego procesu obowiązku uczciwego działania uczestników postępowania cywilnego oraz z innych zasad współżycia społecznego; ze stosunku procesowego, a ściślej, wynikających także z niego obowiązków uczciwości i współdziałania; z celu (istoty) procesu, którym jest ochrona praw podmiotowych wypływających z materialnego prawa prywatnego (tak w interesie jednostki, jak i ogółu). Należy też uznać że w polskim postępowaniu cywilnym zakaz nadużycia prawa procesowego jest zasadą prawa [por. M. G. P., Nadużycie praw procesowych w postępowaniu cywilnym – zagadnienia ogólne, LEX nr 149641].

Trzeba przy tym podkreślić, że przez nadużycie praw procesowych należy rozumieć każdy wypadek takiego skorzystania (użycia) przez stronę (lub innego uczestnika) z postępowania cywilnego, które służy innym celom niż uzyskanie ochrony praw podmiotowych, to jest skorzystanie w sposób obiektywnie sprzeczny (czy też obiektywnie nieuzasadniony) z treścią przepisów procesowych (w tym z zasadami postępowania cywilnego, a zwłaszcza z zasadą równości i ekonomii procesowej), z wynikającym z tych przepisów (jak i z przepisów Konstytucji RP) obowiązkiem zachowania uczciwości procesowej oraz z innymi zasadami współżycia społecznego, przy czym przez użycie (skorzystanie z) postępowania należy tu rozumieć wszelkie zachowania (tak czynności procesowe, jak i działania oraz zaniechania wpływające na bieg lub wynik procesu) [por. M. G. P., Nadużycie praw procesowych w postępowaniu cywilnym – zagadnienia ogólne, LEX nr 149641].

SSO Anna Górnik SSO Natalia Pawłowska- Grzelczak SSO Patrycja Baranowska

Sygn. akt VIII Gz 304/18

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  (...)

- (...)

- (...)

(...)

3.  (...)