Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Tomasz Szaj ( spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 11 grudnia 2014 r. w S.

sprawy z wniosku (...) w S.

z udziałem L. W.

o likwidację niepodjętego depozytu

na skutek zażalenia wnioskodawcy na punkt 2 postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin- Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2014 r., w sprawie II Ns 3701/13

I.  zmienia zaskarżone postanowienie w punkcie 2 w ten sposób, że je uchyla;

II.  oddala zażalenie w pozostałym zakresie.

SSO Tomasz Szaj

Sygn. akt II Cz 2007/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r. (sygn. akt II Ns 3701/13) Sąd Rejonowy Szczecin- Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie przyznał tłumaczowi przysięgłemu języka niemieckiego – E. K. (1) wynagrodzenie w kwocie 293,63 zł za sporządzenie tłumaczenia ( pkt 1) oraz nakazał pobrać od wnioskodawcy (...) w S. na rzecz (...) (...)kwotę 293,63 zł tytułem kosztów sądowych.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż zarządzeniem z dnia 25 marca 2014 roku zlecono biegłemu tłumaczowi z zakresu języka niemieckiego – E. K. (1) sporządzenie tłumaczenia tekstu z języka polskiego na język niemiecki oraz z języka niemieckiego na język polski. Biegła przedłożyła za niniejsze tłumaczenie rachunek z dnia 10 kwietnia 2014 roku, numer (...) na kwotę 293,63 zł, obejmujący wynagrodzenie za 9 stron tłumaczenia z języka polskiego na język niemiecki oraz 1 strony tłumaczenia z języka niemieckiego na język polski. Sąd wskazał, iż w myśl art. 288 kpc, biegły ma prawo żądać wynagrodzenia za wykonaną pracę. Jego wysokość i zasady przyznawania w przypadku tłumaczy przysięgłych uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego. Stosownie do §1, rozporządzenie określa stawki wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego, wykonane na żądanie sądu, prokuratora, Policji oraz organów administracji publicznej. W myśl natomiast §2 ust. 1 pkt 1 lit. a stawki wynagrodzenia tłumacza przysięgłego za sporządzenie poświadczonego tłumaczenia wynoszą za stronę tłumaczenia z języka polskiego na język niemiecki – 30,07 zł, natomiast za stronę tłumaczenia z języka niemieckiego na język polski – 23,00 zł. W myśl §8 ust. 1 rozporządzenia, przy obliczaniu wynagrodzenia za stronę uważa się 25 wierszy, a za wiersz - 45 znaków. Za znak uważa się wszystkie widoczne znaki drukarskie, w szczególności litery, znaki przestankowe, cyfry, znaki przeniesienia oraz uzasadnione budową zdania przerwy między nimi. Stronę rozpoczętą liczy się za całą. W razie tłumaczenia sporządzonego w innym układzie maszynopisu lub wydruku komputerowego niż 25 wierszy po 45 znaków na stronę, za stronę tłumaczenia przyjmuje się (...) znaków. Tłumaczony dokument z języka polskiego na język niemiecki składał się z 9 stron tekstu i zawierał (...) znaków, zaś tekst tłumaczony z języka niemieckiego na język polski składał się z jednej strony. Tak obliczone wynagrodzenie wyniosło zatem 293,63 złote.

Sąd powołując się na art. 520 § 1 k.p.c., wskazał iż w niniejszym stanie faktycznym, tłumaczenie przedłożonego przez wnioskodawcę wniosku oraz załączonych dokumentów, zostało wykonane w jego interesie z uwagi na fakt, iż dokonanie tej czynności warunkuje skuteczność i prawidłowość doręczenia w toku procesu cywilnego odpisu wniosku obcojęzycznemu uczestnikowi, mającemu miejsce zamieszkania w (...) Czynność ta, niewątpliwie umożliwiła przeprowadzenie postępowania, którego wynikiem zainteresowany był wyłącznie wnioskodawca, dlatego też w ocenie Sądu Rejonowego to on winien ponieść te koszty (pkt. 2 sentencji postanowienia).

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł wnioskodawca, który zaskarżając je w całości wniósł o jego zmianę polegającą na zasądzeniu od uczestnika postępowania na rzecz (...)kosztów sądowych w kwocie 293,63 zł ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. polegające na tym, iż Sąd w zaskarżonym postanowieniu nie określił precyzyjnie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia tj. przedmiotu zlecenia tłumaczenia, czyli nie wskazał jakie konkretnie dokumenty zostały przez tłumacza przysięgłego przetłumaczone, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że przedłożony przez biegłą rachunek na kwotę 293,63 zł obejmuje wynagrodzenie za „9 stron tłumaczenia z języka polskiego na język niemiecki oraz 1 strony tłumaczenia z języka niemieckiego na język polski”. Skarżący wskazał, iż nie wymieniono tych dokumentów, jak też nie wskazano jaki dokument wymagał tłumaczenia z języka niemieckiego na język polski, skoro wnioskodawca posługiwał się wyłącznie językiem polskim. Zdaniem skarżącego naruszenie to uniemożliwia dokonanie kontroli zaskarżonego postanowienia przez Sąd drugiej instancji, co uniemożliwia utrzymanie go w mocy.

Zarzucił również naruszenie art. 520 § 1 k.p.c. przez jego zastosowanie i art. 520 § 2 k.p.c. polegające na bezzasadnym obciążeniu wnioskodawcy kosztami tłumaczenia wskutek błędnego zastosowania art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Zdaniem skarżącego Sąd podejmując to rozstrzygnięcie całkowicie pominął, że orzeczenie stwierdzające likwidację niepodjętego depozytu ze swej istoty należy do spraw, w których interesy uczestników są sprzeczne. Wnioskodawca bowiem, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów z dnia 18 października 2006 r. (...)ze zm.) z chwilą likwidacji niepodjętego depozytu m. in. nabywa prawo własności rzeczy stanowiącej niepodjęty depozyt kosztem uczestnika postępowania, który to prawo do tej rzeczy traci wskutek prawomocnego orzeczenia stwierdzającego likwidację niepodjętego depozytu, a skoro tak, to kosztami tymi powinien być obciążony, zgodnie z art. 520 § 2 k.p.c., w całości uczestnik postępowania. W przedmiotowej sprawie zatem Sąd pierwszej instancji winien zastosować art. 520 § 2 k.p.c.

Naruszenie przepisu postępowania, to jest art. 520 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że zlecenie tłumaczenia dokumentów w przedmiotowej sprawie dokonano w interesie wnioskodawcy i dlatego to on winien ponieść jego koszty, w sytuacji w której służyło ono wyłącznie zabezpieczeniu interesów uczestnika. W ocenie skarżącego nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że w sprawie ma zastosowanie art. 520 § 1 kpc to koszty tłumaczenia - jako związane wyłącznie z udziałem w sprawie uczestnika postępowania i służące wyłącznie jego interesom winny zostać przez niego poniesione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie w części dotyczącej punktu 2 podlegało rozpoznaniu w składzie jednego sędziego Sądu Okręgowego zgodnie z art. 397 § 2 zd. 2 k.p.c. i okazało się częściowo zasadne.

Wnioskodawca kwestionuje obciążenie jego a nie uczestnika, kosztami sporządzonego tłumaczenia. W tych okolicznościach przedmiotem rozważań Sądu Odwoławczego będzie wyłącznie kwestia zasadności obciążenia wnioskodawcy kosztami postępowania związanymi z wynagrodzeniem biegłego sadowego.

Zażalenie należy uznać za uzasadnione aczkolwiek z innej przyczyny niż wskazuje to skarżący. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy wydając rozstrzygnięcie pominął regulację art. 5 § 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (...)roku, poz.(...).). Zgodnie z tym przepisem językiem urzędowym przed sądami jest język polski. Osoba niewładająca w wystarczającym stopniu językiem polskim ma prawo do występowania przed sądem w znanym przez nią języku i bezpłatnego korzystania z pomocy tłumacza. Bezpłatność pomocy tłumacza wyklucza obciążenie uczestniczki tymi kosztami, czego domaga się w zażaleniu wnioskodawca.

Trafnie skarżący zarzuca, że Sąd Rejonowy nie wskazał podstawy uzasadniającej obciążenie wnioskodawcy kosztami tłumaczenia, które zostało niewątpliwie dokonane w interesie uczestniczki. Podstawową zasadę odnoszącą się do kosztów postępowania nieprocesowego, statuuje art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie z którym, każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Jak wskazuje się w orzecznictwie, danego uczestnika postępowania obciążają w związku z tym koszty czynności, podjętych przez niego lub przez sąd w jego interesie z urzędu lub na wniosek ( por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia (...) postanowienie Sądu Najwyższego z dnia (...)

Wyjątki od powyższej zasady, przewiduje art. 520 § 2 k.p.c., na gruncie którego przyjmuje się, że jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. Podkreślenia wymaga, iż każdorazowo do uznania sądu pozostaje kwestia, czy okoliczności rozpoznawanej sprawy uzasadniają odstąpienie od podstawowej reguły orzekania w przedmiocie kosztów postępowania nieprocesowego.

Przytoczyć w tym miejscu należy stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 grudnia 2012 r. ((...) (...), iż „ reguły wykładni systemowej i logicznej pozwalają przyjąć, że sprzeczność interesów zachodzi wtedy, gdy postanowienie kończące postępowanie w sprawie może wywrzeć wpływ dla jednych zainteresowanych na zwiększenie, a dla innych na zmniejszenie sfery ich uprawnień. (…) W postępowaniu nieprocesowym sąd ma możliwość oceny, czy rodzaj sprawy, jej okoliczności, wątpliwość występujących w niej zagadnień prawnych czyniły i w jakim zakresie nietrafność, lub nawet oczywistą niesłuszność stanowiska któregoś z uczestników w tym sensie "przegrywającego sprawę" i w zależności od tej oceny odmówić zasądzenia, albo zasądzić zwrot kosztów”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, niewątpliwie nie sposób jest obciążyć kosztami tłumaczenia wnioskodawcy.

W konsekwencji koszty tłumaczenia dokumentów w niniejszej sprawie obciążają Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. postanowił jak w punkcie I. sentencji, oddalając przy tym zażalenie w pozostałym zakresie, tj. w tym, w którym wnioskodawca domagał się obciążenia tymi kosztami uczestniczki.

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)

3.  (...) (...)

4.  (...)

5.  (...)

6.  (...)

(...)