Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

P. K. wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. , w którym zażądał zasądzenia od pozwanego kwoty 4.591,42 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że nabył wierzytelność wobec pozwanego o zapłatę odszkodowania na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 25.04.2016r. , mocą której (...) Sp.z o.o. jako cesjonariusz wierzytelności od P. N. i I. N. przeniósł na powoda tę wierzytelność. Pojazd poszkodowanych marki A. nr rej. (...) uległ uszkodzeniu w wyniku wypadku, którego sprawca zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w związku z ruchem którego powstała szkoda. Pozwany ustalił i przekazał poszkodowanym kwotę 7.785,15 zł tytułem odszkodowania. Poszkodowani zlecili oszacowanie kosztów naprawy pojazdu, a ze sporządzonego kosztorysu wynikało że całkowity koszt naprawy samochodu wynosi 12.376,57 zł. P. domaga się zasądzenia od pozwanego różnicy pomiędzy ustalonymi kosztami naprawy pojazdu a przekazanym poszkodowanym odszkodowaniem. Opracowana na zlecenie poszkodowanych kalkulacja zakłada naprawę pojazdu z użyciem oryginalnych części zamiennych albowiem zdaniem powoda wyłącznie użycie takich części daje gwarancję odpowiedniej naprawy i przywróci pojazd do stanu przed szkodą.

Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Międzyrzeczu jako właściwemu miejscowo do jej rozpoznania.

Nakazem zapłaty z dnia 22 października 2016 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Międzyrzeczu nakazał pozwanemu (...) S.A. w W., aby zapłacił powodowi kwotę 4.591,42 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 974,50 zł tytułem kosztów procesu albo wniósł sprzeciw.

Sprzeciw od nakazu zapłaty wniósł pozwany, który zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pisma procesowego pozwany przyznał, że przekazał poszkodowanym P. N. i I. N. odszkodowanie w kwocie 7.785,15 zł na podstawie oszacowanej wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. , nr rej. (...). Pozwany uwzględnił przy ustaleniu wysokości odszkodowania wartość rynkową pojazdu, rok produkcji, okres eksploatacji , przebieg, wyposażenie standardowe i dodatkowe oraz ogólny stan techniczny pojazdu. Pozwany uwzględnił także dostępność części zamiennych i ich wartość w oparciu o programy eksperckie A. i E.. P. nie przedstawił dowodów wskazujących na to, że poniesiona przez niego szkoda jest wyższa od ustalonej przez pozwanego, a ustalenie wysokości odszkodowania metodą rachunkową jest niewłaściwe. Rozliczenie rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy może nastąpić dopiero po faktycznej naprawie pojazdu w oparciu o fakturę VAT. Pozwany podniósł, że sporządzona w postępowaniu likwidacyjnym kalkulacja wysokości szkody prowadzi do ustalenia takiej wysokości odszkodowania, która umożliwia doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Pozwany zakwestionował ponadto zasadność powództwa w zakresie należności ubocznych, podniósł że powód nie wykazał aby w dniu wniesienia pozwu pozwany był obowiązany do spełnienia świadczenia pieniężnego, a także istniało opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia.

Na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 roku strony nie były obecne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2016 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzeniu uległ samochód A., nr rej. (...) należący do P. N. i I. Ł.. Sprawca kolizji zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu za szkody związane z ruchem tego pojazdu.

Okoliczności niesporne

(...) S.A. w W. ustalił koszty naprawy samochodu A. nr rej. (...) w kwocie 7.785,15 zł i przekazał ją poszkodowanym.

Okoliczność niesporna, a ponadto:

–

pismo z dn. 39.03.2016r. - k. 12,

–

kosztorys – k. 13-14.

W kosztorysie z dnia 31 marca 2016r. ustalono wysokość kosztów naprawy samochodu A., nr rej. (...) na kwotę 12.376,57 zł.

Dowód:

–

kalkulacja naprawy – k. 15-18.

W dniu 20 kwietnia 2016 roku (...) Sp. z o.o. w L. nabył wierzytelność pieniężną o zapłatę odszkodowania wynikającego ze szkody nr (...)-1 z dnia 21.02.2016r. , którą następnie przeniósł na R. K..

Dowód:

–

umowa przelewu wierzytelności z dn. 20.04.2016r. - k. 8,

–

umowa przelewu wierzytelności z 25.04.2016r. - k. 10.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2016 roku (...) S.A. został zawiadomiony o przelewie wierzytelności i wezwany do zapłaty kwoty 4.591,42 zł jako różnią pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a należnym.

Dowód:

–

zawiadomienie z dn. 28.04.2016r. - k. 19.

Koszt naprawy samochodu A., nr rej. (...) z uwzględnieniem występujących zamienników części oryginalnych, w tym reflektora ksenonowego z kierunkowskazem oraz nadkola koła lewego oraz stawek obowiązujących na lokalnym rynku za pracę blacharzy i lakierników w wysokości 90 zł za godzinę pracy wynosi 8.662,57 zł. Zastosowanie do naprawy pojazdu występujących na rynku zamienników części oryginalnych pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego i spowoduje odpowiednią jakość naprawy.

Dowód:

–

opinia biegłego I. G. – k. 81-96.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

P. domagał się zapłaty odszkodowania równego kosztowi przywrócenia do stanu poprzedniego samochodu marki A., nr rej. (...), uszkodzonego wskutek kolizji drogowej, z winy kierowcy, za którego odpowiedzialność gwarancyjną ponosi pozwany.

Podstawą prawną roszczenia powoda był art. 805 k.c. w zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392 ze zm.) oraz art. 509 k.c.

Stosownie do art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: 1) przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku; 2) przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 cytowanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą podczas i w związku z: 1) wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego; 2) bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego; 3) zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego (ust. 2 ).

W myśl art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Stosownie do art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Niespornymi okolicznościami sprawy było spowodowanie szkody przez kierowcę będącego stroną umowy ubezpieczenia OC zawartej z pozwanym oraz powstanie szkody na skutek kolizji w dniu 21 lutego 2016r. Strony nie kwestionowały zakresu uszkodzeń pojazdu ustalonego w postępowaniu likwidacyjnym. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za szkodę, podnosił że przekazana poszkodowanym kwota 7.785,15 zł stanowi pełną kompensację szkody, a wysokość odszkodowania jest adekwatna zarówno do stanu pojazdu przed wypadkiem, jego roku produkcji, przebiegu, jak i zakresu uszkodzeń pojazdu ustalonych w postępowaniu likwidacyjnym. Pozwany ponadto nie zaprzeczył skuteczności przelewu wierzytelności na powoda.

Okolicznością sporną w procesie były rozmiary szkody rozumianej jako koszt niezbędnych napraw pojazdu celem przywrócenia go do stanu technicznego przed szkodą. Pozwany zakład ubezpieczeń wywodził, że w obliczu braku dodatkowych dowodów wskazujących na potrzebę wydatkowania środków przewyższających przyznane poszkodowanym odszkodowanie, ustalone w postępowaniu likwidacyjnym odszkodowanie pozwala na naprawę pojazdu i doprowadzenie go do stanu technicznego istniejącego przed kolizją. Pozwany argumentował, że ustalone odszkodowanie uwzględnia średnie ceny zakupu części zamiennych oraz koszty robocizny. Z kolei powód wywodził wysokość roszczenia z konieczności uwzględnienia w kosztorysie wyłącznie wartości części zamiennych oryginalnych, które dają gwarancję należytej jakości naprawy i przywrócenia pojazdu do stanu przed szkodą, a ponadto gwarantują bezpieczeństwo użytkownikom ruchu drogowego. P. zaprzeczał, aby do osiągnięcia tego celu mogły zostać użyte części inne niż oryginalne, w tym części wyprodukowane przez tego samego producenta, nie posiadające jednak jego oznaczenia, podniósł że zastosowanie tych części winno zostać poprzedzone ustaleniem czy producent zaświadczył, że zostały one wyprodukowane zgodnie z obowiązującymi specyfikacjami i standardami produkcyjnymi. P. podnosił, że części zamienne inne niż oryginalne nie gwarantują bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Stosownie do art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W wypadku zakładu ubezpieczeń, ponoszącego odpowiedzialność gwarancyjną za sprawcę szkody, odpowiedzialność odszkodowawcza ograniczona jest w zasadzie do zapłaty świadczenia pieniężnego.

Podstawową funkcją odszkodowania jest funkcja kompensacyjna, co oznacza, iż odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem, wyrządzającym szkodę. Podstawą ustalenia odszkodowania jest wielkość zaistniałej szkody albowiem ma on zniwelować uszczerbek doznany przez poszkodowanego. Wielkość szkody ustala się metodą różnicową - przez porównanie stanu dóbr pokrzywdzonego w okresie przed jej wyrządzeniem i po jej wyrządzeniu.

W orzecznictwie prezentowane jest ugruntowane stanowisko co do obowiązku poniesienia kosztów nowych i oryginalnych części zamiennych przez zakład ubezpieczeń ponoszący odpowiedzialność gwarancyjną na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawarte ze sprawcą szkody, jednakże w sytuacji gdy jest to celowe i uzasadnione. W uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012r., sygn. III CZP 80/11 wskazano, że „zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi”. Pogląd ten został wyrażony celem ujednolicenia wykładni art. 363 § 1 w zw. z 361 § 2 k.c. We wcześniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany był pogląd, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy ( Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972r., sygn. akt II CR 425/1972; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, sygn. akt III CZP 32/2003, Lex (...), 26 sierpnia 2015r.). W uzasadnieniu uchwały z 12 kwietnia 2012r. odnotowano poglądy odmienne wyrażone w orzecznictwie sądów powszechnych, które prowadzą do wniosku, że w sytuacji gdy uszkodzona została rzecz już częściowo używana, to ciężar jej przywrócenia do stanu poprzedniego spoczywałby częściowo na poszkodowanym. Takie obciążenie poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę jest w ocenie Sadu niezasadne. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę ( Wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., sygn. akt II CR 425/72,Lex (...), 27 sierpnia 2015r.).

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w procesie dowodów. Strony nie kwestionowały złożonych do akt sprawy dokumentów prywatnych, a Sąd nie miał powodu, aby odmówić tym dowodom wiarygodności z urzędu. Istotnym środkiem dowodowym była opinia biegłego I. G., którą Sąd uznał za w pełni wiarygodną. Opinia jest jasna, logicznie uzasadniona , nie wymaga uzupełnienia. Biegły udzielił odpowiedzi na zadane mu pytania, przytoczone wnioski należycie uzasadnił , a wyliczenie kosztów naprawy pojazdu w postaci kosztorysu jest zgodne z zakresem uszkodzeń pojazdu ustalonym przez zakład ubezpieczeń po powstaniu szkody.

Ustalając wysokość odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem naprawienia szkody, Sąd miał na uwadze ustalony zakres uszkodzeń pojazdu A. nr rej. (...) oraz wnioski wynikające z treści opinii biegłego I. G.. Najistotniejszym wnioskiem opinii biegłego jest ten, w którym biegły stwierdził że naprawa pojazdu , z uwzględnieniem roku jego produkcji i braku dostępnej historii dotychczasowych napraw, przy użyciu części zamiennych, tzw. zamienników, nie posiadających logo producenta umożliwi przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody. Biegły stwierdził ponadto, że taka naprawa może zostać dokonana w warsztacie nie posiadającym autoryzacji naprawy.Sąd przyjął w oparciu o opinię biegłego, że naprawienie szkody wynikającej z uszkodzenia pojazdu nie musi zatem polegać na zastosowaniu przy jego naprawie wyłącznie oryginalnych części zamiennych i wyłącznie w autoryzowanym warsztacie.

P. twierdził, że zastosowanie części nieoryginalnych, czy to oznaczonych symbolem (...), czy (...) nie będzie gwarantować właściwej jakości naprawy i zapewnienia bezpieczeństwa użytkownikowi samochodu i innym uczestnikom ruchu drogowego. Okoliczność ta nie została w procesie wykazana, a z opinii biegłego I. G. powziąć należy wnioski odmienne. Rozmiar uszkodzeń pojazdu, z uwzględnieniem okresu jego użytkowania, brakiem informacji o dotychczasowych naprawach oraz dostępnością części zamiennych służących do naprawy wskazują, że może ona zostać dokonana nie tylko z użyciem części oryginalnych, ale również dostępnych części oznaczonych w branżowych katalogach symbolami (...) i (...). Ciężar dowodu w zakresie wykazania, że uszkodzenia pojazdu mogą być usunięte przy użyciu wyłącznie części oryginalnych , a użycie innych części nie spowoduje przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego spoczywał na powodzie. W procesie nie zostały przedstawione żadne dowody na te okoliczności.

Porównanie opinii biegłego z kosztorysem sporządzonym na zlecenie powoda wskazuje na to, że różnice pomiędzy nimi wynikają przede wszystkim z ustalenia jakiego rodzaju części zamienne oznaczone jako „reflektor l kpl” i „nadkole p l” mogą doprowadzić do przywrócenia pojazdu do stanu przed szkodą. Biegły ustalał koszt naprawy przyjmując ponadto koszt 1 roboczogodziny w kwocie 90 zł, a ponadto odmiennie określił potrzebny nakład pracy w postaci jednostek czasu. P. nie wykazał , że elementy których dotyczy rozbieżność (reflektor i nadkole) mają odmienną jakość zależną od ceny tych części, niewątpliwie zasadniczo należałoby wymagać aby wyższa cena gwarantowała wyższą jakość, ale powód nie wykazał aby zastosowanie wyłącznie części o najwyższej cenie prowadziło do pożądanego efektu naprawy. Zasady doświadczenia życiowego wskazują raczej na to, że przeciętny użytkownik samochodu będzie się starał osiągnąć właściwą jakość naprawy przy możliwie najniższych wydatkach, co uwzględnia regułą zastosowana przez biegłego I. G. przy opracowaniu kosztorysu napraw uszkodzeń. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że wybór części zamiennych w postaci najtańszych zamienników został dokonany przy uwzględnieniu ich jakości gwarantującej przywrócenie stanu technicznego pojazdu.

Sąd zważył, że powód domagał się zasądzenia odszkodowania z uwzględnieniem kosztu oryginalnych części zamiennych o najwyższych cenach, w tym reflektora o wartości 2.401,43 zł oraz nadkola o wartości 172,91 zł. Biegły wyliczył odszkodowanie w dwóch wariantach: w pierwszym uwzględniając wartość części nieoryginalnych, tzw. zamienników najniższą dostępną na rynku oraz w drugim wariancie wartość części oryginalnych, zgodną z kosztorysem powoda. W ocenie Sądu przyjęcie najwyższej ceny tych części jest nieuzasadnione zważywszy na cel naprawy pojazdu. Sąd przyjął, że wartość tych części niezbędną do naprawienia szkody wyznacza poziom cen przyjęty przez pozwanego w kosztorysie przy ustalaniu odszkodowania w postępowaniu likwidacyjnym. Pozwany w kosztorysie uwzględnił ceny reflektora – 1.244 zł i nadkola – 149,54 zł (vide k. 13v akt), zatem należało przyjąć, że do tej wysokości są to koszty niesporne pomiędzy stronami i ich wydatkowanie jest przez obie strony akceptowane. W pozostałym zakresie Sąd uwzględnił wyliczenie biegłego I. G. w kalkulacji naprawy (k. 85-91), w tym nakład pracy niezbędnej do wykonania napraw i koszt godziny pracy w wysokości 90 zł/h. Uwzględniając wskazaną wyżej wartość części zamiennych – reflektora i nadkola , ustalony przez biegłego koszt naprawy – 10.144,01 zł został skorygowany do kwoty 8.662,57 zł. Mając na uwadze, że pozwany przekazał poszkodowanym kwotę 7.785,15 zł, to odpowiednią kwotą służącą naprawieniu szkody w całości jest 877,42 zł. Dlatego też, w oparciu o powyższe okoliczności Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda R. K. (2) tę kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po upływie terminu do zapłaty odszkodowania wyznaczonego wezwaniem z dnia 28.04.2016r. , tj. od dnia 6 maja 2016 roku do dnia zapłaty. Zważywszy na oczywistą omyłkę co do określenia w pkt I wyroku początkowej daty , od której należy liczyć odsetki za opóźnienie , postanowieniem z dnia 30 listopada 2017 roku wpisana w sentencji wyroku data , tj. 19 maja 2013r. została sprostowana na prawidłową.

Co do pozostałej części powództwa, zostało ono oddalone jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015, poz. 1800 ze zm.) oraz art. 100 kpc. Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W myśl § 3 do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie z art. 99 kpc stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. W myśl art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

P. wygrał proces w 19,1 %, zatem w tej części poniesione koszty procesu winny zostać przez pozwanego zwrócone. W pozostałej części, tj. co do 80,9 % kosztów procesu, obciążają one powoda stosownie do części, w której proces przegrał. Łącznie poniesione przez strony koszty procesu wynoszą 3.326,58 zł i obejmują: opłatę od pozwu 230 zł, koszty zastępstwa procesowego stron w kwotach po 1217 zł oraz koszt sporządzenia opinii przez biegłego (582,90 zł + 79,68 zł). W oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i stosunkowego rozdzielenia kosztów pozwany obowiązany jest ponieść kwotę 635,37 zł (19,1 % z kwoty 3.326,58 zł), a rzeczywiście poniesione przez pozwanego koszty to 1.217 zł, podczas gdy pozwanego obciąża wysokość kosztów w kwocie 2.691,21 zł (80,9 % z kwoty 3.326,58 zł). P. jest zatem obowiązany do zwrotu pozwanemu tytułem kosztów procesu kwoty 587,63 zł ( (...) – 635,37 = 587,63 zł).